Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 27 maja 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Nowacki Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska (spr.) Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Protokolant asystent sędziego Anna Łuczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 maja 2010 roku sprawy ze skargi R. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy oddala skargę.

Decyzją z dnia [...], znak: [...] Prezydent Miasta Ł. na podstawie art. 138 ust. 1 pkt 1 i 2 w związku z art. 135 ust. 1 lit. g ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2005r. Nr 108 poz. 908 ze zm.) art. 104 k.p.a. oraz art. 11 pkt 2 Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 roku, (Dz.U. UE. L. 2006. 403.18) zatrzymał R. W. niemieckie prawo jazdy kategorii CBA nr [...] wydane w dniu [...]. W uzasadnieniu decyzji, organ I instancji wskazał, że przedmiotowa decyzja jest konsekwencją przekroczenia przez R. W. 24 punktów karnych za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Powołując zaś treść art. 11 ust. 2 ww Dyrektywy, zgodnie z którym organ normalnego zamieszkania posiadacza prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie jest uprawniony do stosowania własnych przepisów krajowych w zakresie ograniczenia, zawieszenia, cofania lub unieważnienia uprawnień do kierowania pojazdami i ewentualnie dokonania w tym celu wymiany prawa jazdy, stwierdzono, że Prezydent Miasta Ł. jest właściwy do zatrzymania R. W. jego niemieckiego prawa jazdy. Organ stwierdził po analizie dokumentów, że z uwagi na fakt, że strona nie ma stałego miejsca zamieszkania na terenie Niemiec jego normalnym miejscem zamieszkania w rozumieniu Dyrektywy, a więc przez co najmniej 185 dni w każdym roku jest Ł., ul. Z. 17 m. 14.

Od powyższej decyzji R. W. złożył odwołanie, w którym zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie art. 77 § 1 k.p.a. wskazał, iż miejscem jego stałego pobytu, w którym koncentruje swoje centrum życiowe jest: K. E. Z. R. 30, 15517 F./S. w N. Podkreślił, iż wskazany przez organ adres zamieszkania w Ł. przy ul. Z. 17 m 14 jest miejscem zamieszkania matki, a okoliczność zameldowania pod tym adresem wynika tylko i wyłącznie z faktu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie kraju, a jego pobyty w Polsce wiążą się wyłącznie z prowadzoną działalnością gospodarczą i nie przekraczają łącznie 185 dni w ciągu roku. Wniósł o zwrot dokumentu prawa jazdy względnie przesłanie akt sprawy organowi właściwemu.

Decyzją z dnia [....], nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało zaskarżoną decyzję organu I instancji w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, iż zgodnie z treścią art. 138 ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy, w przypadkach określonych w art. 135 ust. 1 pkt l lit. d i g, wydaje starosta. Stosownie natomiast do art. 135 ust. 1 pkt 1 ustawy, policjant zatrzyma prawo jazdy za pokwitowaniem w razie:

a) uzasadnionego podejrzenia, że kierujący znajduje się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,

b) stwierdzenia zniszczenia praw a jazdy w stopniu powodującym jego nieczytelność,

c) podejrzenia podrobienia lub przerobienia prawa jazdy,

d) gdy upłynął termin ważności prawa jazdy,

e) gdy wobec kierującego pojazdem wydane zostało postanowienie łub decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy,

f) gdy wobec kierującego pojazdem orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów lub wydano decyzję o cofnięciu prawa jazdy,

g) przekroczenia przez kierującego pojazdem liczby 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego,

h) przekroczenia przez kierującego pojazdem, w okresie 1 roku od dnia wydania po raz pierwszy prawa jazdy, liczby 20 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. ".

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że decyzja organu I instancji orzekająca o zatrzymaniu prawa jazdy jest konsekwencją przekroczenia przez R. W. limitu 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Odnosząc się natomiast do zarzutów zawartych w odwołaniu organ odwoławczy w pierwszej kolejności wskazał, iż art. 138 ust. 1ustawy - Prawo o ruchu drogowym ma zastosowanie również do prawa jazdy wydanego przez władze lokalne B. w N. Stosownie bowiem do art. 94 ust. 1 pkt 1 i 2 wyżej przywołanej ustawy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odpowiednim pojazdem silnikowym może kierować osoba posiadająca ważne zagraniczne prawo jazdy wydane przez państwo członkowskie Unii Europejskiej, Konfederację Szwajcarską lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym - w okresie ważności prawa jazdy, także państwo będące stroną Konwencji o ruchu drogowym, sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r. (Dz. U. z 1988 r. Nr 5, poz. 40 i 44), niewymienione w pkt 1, którego wzór prawa jazdy jest zgodny z wzorem określonym w Konwencji, o której mowa w lit. a i w okresie 6 miesięcy od daty rozpoczęcia stałego lub czasowego pobytu, nie dłużej jednak niż przez okres ważności prawa jazdy. Kolegium podniosło, że § 5 ust. 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 21 stycznia 2004 roku w sprawie wydawania uprawnień do kierowania pojazdami obliguje starostę do wydania wtórnika prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie Unii Europejskiej. Zatem, w ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego skoro starosta jest organem właściwym do wymiany prawa jazdy wydanego m.in. przez inne państwo członkowskie Unii Europejskiej, a ponadto jest właściwy do wydania wtórnika takiego prawa jazdy, to również uprawniony jest do jego zatrzymania stosownie do art. 138 ust. 1 ustawy. Organ bowiem właściwy ze względu na miejsce zamieszkania jest organem uprawnionym do wydawania dokumentów potwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami, jak również do zatrzymania dokumentu potwierdzającego uprawnienia. Odwołując się natomiast do art. 12 Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 roku w sprawie praw jazdy, organ administracji podkreślił, iż miejsce zamieszkania oznacza miejsce, w którym osoba fizyczna mieszka zwykle, to znaczy przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym, ze względu na swoje więzi osobiste i zawodowe. Na podstawie analizy materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie stwierdzono, iż nie można ustalić, że miejscem zamieszkania R. W. jest K. E. Z. R. 30, 15517 F./S. Z załączonej bowiem do odwołania kserokopii poświadczenia zameldowania wynika, że dopiero od dnia 27 kwietnia 2009 roku R. W. jest zameldowany pod adresem: K.-E-Z.-R. 30, gmina F./S. Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne organ podkreślił, iż od dnia 7 lutego 2002 roku R. W. zameldowany jest na pobyt stały w Ł., przy ul. Z. 17, m. 14. Wcześniej natomiast skarżący zamieszkiwał w N., jednak okres ten obejmował zameldowanie czasowe i trwał od dnia 2 grudnia 2003 roku do dnia 31 grudnia 2004 roku. Od dnia 22 maja 2007r roku do dnia 22 września 2007 roku R. W. zameldowany był czasowo w Ł., przy ul. A. 17, natomiast obecnie nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż jako adres do doręczeń skarżący wskazał Ł., ul. N. 16. Uwzględniając powyższe fakty i okresy zameldowania Kolegium doszło do przekonania, że obecnie za miejsce zamieszkania R. W. można wyłącznie uznać Ł., ul. Z. 17 m. 14. W konsekwencji Prezydent Miasta Ł. był organem właściwym do wydania zaskarżonej decyzji. Podkreślono, że przepis art. 138 ust. 1 ustawy przyjmuje konstrukcje tzw. decyzji związanej, co oznacza, że starosta ma obowiązek wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w sytuacji powzięcia wiadomości o przekroczeniu przez kierowcę 24 punktów.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skarżący podnosząc zarzut naruszenia art. 11 ust. 2 oraz art. 12 Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 roku oraz art. 7 k.p.a., wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, iż art. 11 ust. 2 oraz art. 12 ww. Dyrektywy nie ma przymiotu przepisu prawa powszechnie obowiązującego, niemożliwe jest bowiem w ocenie skarżącego stosowanie regulacji zawartych we wskazanej Dyrektywie przed upływem terminu, jaki został przewidziany na jej transponowanie do porządku krajowego. Ponadto skarżący podkreślił, iż okolicznością mającą decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest ustalenie miejsca zameldowania mając jednak na uwadze fakt, iż jego zameldowanie w Polsce ma jedynie charakter formalny (tj. służy do celów prowadzonej na terytorium RP działalności gospodarczej).

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. podtrzymując stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniosło o jej oddalenie.

W piśmie procesowym z dnia 22 marca 2010 roku pełnomocnik skarżącego jeszcze raz podniósł, że wydanie decyzji SKO w Ł. oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji nastąpiło wbrew art. 19 Dyrektywy 2006/126/WE oraz art. 249 akapit 2 TWE, tj. w wyniku błędnego przekonania, iż przepis art. 11 ust. 2 ww Dyrektywy znajduje w niniejszej sprawie bezpośrednie zastosowanie w związku z regulacją art. 138 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Skuteczne obowiązywanie na obszarze każdego państwa członkowskiego nastąpi dopiero począwszy od dnia 19 stycznia 2013r. Wobec powyższego pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Na rozprawie w dniu 24 maja 2010 roku pełnomocnik skarżącego wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Ł. wobec wydania tychże decyzji bez podstawy prawnej. Argumentował, że powoływana przez organy Dyrektywa nie stanowi źródła powszechnie obowiązującego prawa, a dopiero jej implementowanie umożliwiałoby możliwość ewentualnego podjęcia decyzji przez Prezydenta Miasta Ł. w trybie art. 138 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Pełnomocnik oświadczył, że równocześnie wystarczającym powodem uchylenia zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji był fakt niewyjaśnienia stanu faktycznego sprawy z uwagi na nieprzedstawienie przez Wojewódzkiego Komendanta Policji sformalizowanej informacji o ilości zgromadzonych punktów karnych ze wskazaniem okoliczności i dat, kiedy doszło do naruszenia przepisów ruchu drogowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) w związku z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną, postanowienie lub inny akt z zakresu administracji publicznej wyłącznie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu.

Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ).

Przystępując do oceny merytorycznej zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji należy podkreślić, iż fakt przekroczenia przez skarżącego dopuszczalnego limitu 24 punktów za przekroczenie przepisów ruchu drogowego nie był kwestionowany i nie jest przedmiotem sporu między stronami. Istota sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii uprawnień Prezydenta Miasta Ł. do wydania decyzji w przedmiocie zatrzymania skarżącemu niemieckiego prawa jazdy, po przekazaniu Prezydentowi przez Policję zatrzymanego skarżącemu dokumentu. Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach administracyjnych skarżący pokwitował fakt zatrzymania mu w dniu 16 lutego 2009 roku niemieckiego prawa jazdy na stosownym druku.

Przechodząc do analizy zarzutów w pierwszej kolejności należy rozpoznać najdalej idący zarzut wydania decyzji bez podstawy prawnej. W tej kwestii wskazać należy, że przepis art. 156 § 1 pkt 2 Kpa służy eliminowaniu z obrotu prawnego indywidualnych aktów prawnych, których treści nie da się pogodzić z zasadą praworządności. Rozwijając ten pogląd należy dodać, że w utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych jak również w doktrynie prezentowane jest stanowisko, zgodnie z którym z wydaniem decyzji bez podstawy prawnej mamy do czynienia wówczas gdy albo nie ma przepisu prawa, który umocowuje administrację publiczna do działania, albo też przepis jest, ale nie spełnia wymogu podstawy prawnej działania organów tej administracji polegającego na wydawaniu decyzji administracyjnych.

W ocenie Sądu zarzut wydania decyzji bez podstawy prawnej jest nieuzasadniony. Podstawą materialnoprawną wydanych decyzji, co wynika z ich treści był m.in. art. 138 ust. 1 i art. 135 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 108 poz. 908 ze zm.), dalej zwanej ustawą. W świetle art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g ustawy policjant zatrzyma prawo jazdy za pokwitowaniem w razie przekroczenia przez kierującego pojazdem liczby 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Nie ulega wątpliwości, że przepis ten w określonym w nim przypadku nakazuje obligatoryjne zatrzymanie prawa jazdy. Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w sprawie w dniu 16 lutego 2009 roku policjant Komendy Miejskiej Policji w Ł. zatrzymał R. W. za pokwitowaniem seria [...] Nr [...] jego prawo jazdy wydane przez niemieckie organy. Jak wynika z treści powołanego pokwitowanie nastąpiło to w związku ze stwierdzeniem przekroczenia limitu punktów i skierowaniem wniosku o sprawdzenie kwalifikacji. Z akt sprawy wynika, że R. W. figuruje w ewidencji prowadzonej przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. jako osoba, która w okresie od 3 września 2004 roku do dnia 25 lipca 2005 roku wielokrotnie naruszyła przepisy ruchu drogowego , za które otrzymała łącznie 29 punktów karnych. W dniu 16 lutego 2009 roku podczas kontroli nastąpiło fizyczne zatrzymanie skarżącemu jego niemieckiego prawa jazdy. Na pytanie, czy policjant miał prawo zatrzymać dokument wydany przez niemieckie władze w ocenie składu orzekającego w przedmiotowej sprawie należy odpowiedzieć twierdząco. Wynika to z analizy przepisu art. 135 w związku z art. 139 ustawy. W świetle art. 139 ust. 2 ustawy, art. 135 nie stosuje się bowiem tylko do szefów i cudzoziemskiego personelu przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych państw obcych oraz misji specjalnych i organizacji międzynarodowych korzystających z przywilejów i immunitetów dyplomatycznych lub konsularnych na mocy ustaw, umów bądź powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności, a także do innych osób korzystających z tych przywilejów i immunitetów. Wynikające z ustawy uprawnienia Policji w tej kwestii potwierdza postanowienie Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 13 lutego 2007 roku w sprawie sygn. Akt II Ka 22/07, który stwierdził, że "Kompetencje organów ścigania w zakresie zatrzymania dokumentu prawa jazdy nie są uzależnione od tego, kto jest wystawcą dokumentu, ale od stwierdzenia, czy w odniesieniu do osoby posługującej się takim dokumentem na terenie Polski zachodzą przesłanki przewidziane w Prawie o ruchu drogowym uprawniające do zatrzymania prawa jazdy (art. 135 ustawy Prawo o ruchu drogowym)". Analizując dalszy tryb postępowania po zatrzymaniu przez policjanta prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g ustawy należy podnieść, że zgodnie z art. 136 ustawy zatrzymane prawo jazdy, z wyjątkiem przypadku określonego w art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. c, Policja przekazuje niezwłocznie, nie później niż w ciągu 7 dni, według właściwości, sądowi uprawnionemu do rozpoznania sprawy o wykroczenie, prokuratorowi lub staroście. Zaś zgodnie z art. 138 ust. 1 ustawy starosta wydaje decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy w przypadkach określonych w art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. d i g.

Reasumując w związku z fizycznym zatrzymaniem przez policjanta dokumentu prawa jazdy w sytuacji opisanej w art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g ustawy starosta ma obowiązek prawnego zatrzymania prawa jazdy poprzez wydanie decyzji o jego zatrzymaniu. Decyzja ta, co wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie sądów administracyjnych nie jest decyzją uznaniową, ma charakter decyzji związanej co oznacza, że jeżeli uprawniony organ stwierdzi określony stan rzeczy obowiązany jest wydać przewidziane prawem rozstrzygnięcie (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 10 marca 2010r. sygn. akt III SA/Łd 2/10 publ. orzeczenia.nsa.gov.pl).

Ustawa nie określa wprawdzie sposobu postępowania z zatrzymanym prawem jazdy, jednak rozstrzygnięcie tej kwestii, zdaniem Sądu, wynika z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 21 stycznia 2004r., w sprawie wydawania uprawnień do kierowania pojazdami (Dz.U. Nr 24 poz. 215 ze zm.). W myśl § 11 ust. 1 pkt 1 w/w rozporządzenia prawo jazdy lub pozwolenie, w którego zakresie ustalony został zakaz przechowuje się w teczce akt ewidencyjnych: a) kierowców, jeżeli wydane zostało przez polski organ, b) osób bez uprawnień, jeżeli wydane zostało za granicą i nie było wymienione na polskie - po wcześniejszym wprowadzeniu danych o zakazie do systemu informatycznego. Do starosty więc należy określenie dalszego postępowania z prawem jazdy wydanym za granicą, przy czym musi kierować się postanowieniem art. 42 Konwencji o ruchu drogowym sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r. (Dz.U. z 1988r. Nr 5 poz. 40 ze zm.) Zgodnie z tym przepisem w razie cofnięcia prawa jazdy właściwa władza strony konwencji lub jej organu terytorialnego, która cofnęła uprawnienie do korzystania z prawa jazdy, może: a) zatrzymać prawo jazdy i przechowywać je przez okres, na który uprawnienie do korzystania z prawa jazdy zostało cofnięte lub do czasu opuszczenia przez kierowcę jej terytorium, jeżeli wyjazd następuje przed upływem tego okresu, b) zawiadomić o cofnięciu uprawnienia do korzystania z prawa jazdy tę władzę, która je wydała lub w której imieniu to prawo jazdy zostało wydane, c) w odniesieniu do międzynarodowego prawa jazdy - zamieścić adnotację w miejscu do tego przeznaczonym, że prawo jazdy utraciło ważności na jej terytorium, d) jeżeli nie zostało zastosowane postępowanie przewidziane pod lit. a) - uzupełnić zawiadomienie wymienione pod lit. b) przez zwrócenie się z prośbą do władzy, która wydała prawo jazdy lub w której imieniu zostało ono wydane, o zawiadomienie zainteresowanego o powziętej wobec niego decyzji. Analogiczne zastosowanie powyższego trybu w stosunku do zatrzymanego prawa jazdy wynika zaś z analizy treści § 14 pkt 2 ww rozporządzenia. W myśl tego przepisu w systemie informatycznym podlegają ponadto zarejestrowaniu: dokumenty związane z zatrzymywaniem prawa jazdy lub pozwolenia, cofaniem lub przywracaniem uprawnień do kierowania pojazdami oraz orzeczonym zakazem prowadzenia pojazdów, które należy przechowywać w aktach ewidencyjnych osoby według zasad określonych § 11 ust. 1 pkt 1. Wobec powyższego, w ocenie Sądu, postępowanie organów w świetle obowiązujących przepisów prawa było prawidłowe stąd zarzut wydania decyzji bez podstawy prawnej nie znajduje uzasadnienia. W tym miejscu godzi się podnieść, że rację ma skarżący, że organ I instancji nieprawidłowo powołał jako podstawę prawną decyzji Dyrektywę 2006/126/WE. Istotnie dyrektywy określają cele lub zadania, które powinny osiągnąć państwa członkowskie oraz czas, w którym powinny one te cele zrealizować. Realizacja polega na wydaniu odpowiednich aktów prawa wewnętrznego, przy zachowaniu pewnych wymogów, które zostały sformułowane w orzecznictwie ETS. Czyli, bezpośrednie obowiązywanie dyrektywy polega na tym, że wraz z wejściem jej w życie, powstaje zobowiązanie po stronie państwa do wydania odpowiednich przepisów wewnętrznych. Jeśli chodzi natomiast o bezpośrednią skuteczność dyrektywy, ukształtowała się ona w orzecznictwie ETS. Jak wynika z tego orzecznictwa, skutek bezpośredni mogą wywierać dyrektywy nadające jednostkom uprawnienia, jeżeli dyrektywa w odpowiednim czasie nie została implementowana do prawa wewnętrznego. Taki skutek mogą wywierać również dyrektywy nie nadające uprawnień jednostkom, lecz jedynie nakładające na państwo członkowskie pewne zobowiązania. Organy państwowe mają obowiązek stosowania wyżej wymienionych dyrektyw, nawet jeżeli nie zostały prawidłowo implementowane, pod warunkiem, że są one wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, a termin ich wdrożenia minął (por. sprawy C-6/90 i C-9/90 A. Francovich i D. Bonifacy p-ko Włochom, Zb. Orz., 1991,s.I-p5357, sprawy C-397-401/01 B. Pfeiffer i in. przeciwko Deutsches Rotes Kreuz, niepubl., C-443/98 Unilver Italia przeciwko Central Ford, Zb. Orz. 2000, s.I-7535, C-431/92 Komisja przeciwko Niemcom, Zb. Orz. 1995, s.I-2189). Jeżeli spełnione zostaną warunki bezpośredniej skuteczności dyrektywy, obowiązkiem sądu krajowego państwa członkowskiego jest uwzględnienie z urzędu tej dyrektywy przy ocenie stanu prawnego rozpatrywanej sprawy. Organy administracji państwowej i samorządowej mają również obowiązek stosowania dyrektywy, co powinno prowadzić m.in. do wyłączenia stosowania prawa krajowego, niezgodnego z dyrektywą. W przedmiotowej sprawie jest bezsporne, że Dyrektywa 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 roku w sprawie praw jazdy (przekształcenie) na której przepisy powoływały się organy co do zasady weszła w życie 19 stycznia 2009 roku jednak obowiązek jej implementacji do krajowego porządku prawnego upływa 19 stycznia 2013 roku. Istotnie do dnia wydania decyzji Dyrektywa ta nie została jeszcze implementowana do polskiego porządku prawnego. W ocenie Sądu nie ma to jednak wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia organów orzekających w przedmiotowej sprawie w świetle obowiązujących przepisów prawa. Podnosząc utrwalony w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, że błędne powołanie podstawy prawnej decyzji lub jej niepowołanie w okolicznościach, gdy podstawa taka istnieje w przepisach prawa, a nadto przesłanki do jej zastosowania zostały spełnione, uznać należy , że w przedmiotowej sprawie nie doszło do istotnego naruszenia prawa, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Należy bowiem podkreślić, że decyzje organów obu instancji nie zostały wydane w oparciu tylko o treść Dyrektywy, ale przede wszystkim zgodnie z obowiązującymi, prawidłowo wskazanymi przepisami ustawy, które jak wykazano wyżej w ocenie składu orzekającego uzasadniają prawidłowość rozstrzygnięcia.

Przechodząc do zarzutu naruszenia postępowania opartego na twierdzeniu, że "w sprawie nie wyjaśniono stanu faktycznego jakim jest zaewidencjonowana liczba punktów karnych przypisanych danemu kierowcy, co następuje wyłącznie na podstawie dokumentu urzędowego tj. "sformalizowanej informacji Komendanta Wojewódzkiego Policji" należy stwierdzić, że również ten zarzut jest bezpodstawny. Przede wszystkim należy podnieść, że w postępowaniu przed organami administracji skarżący nigdy nie kwestionował faktu przekroczenia limitu punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Dodatkowo w utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że w toku postępowania w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy starosta nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego ukierunkowanego na zweryfikowanie w oparciu o odpowiednie dokumenty źródłowe danych zawartych w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego będących podstawą przyznania kierowcy odpowiedniej liczy punktów (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 2 marca 2010 r. sygn. akt II SA/Po 587/09, wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 października 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 1253/09 publ. orzeczenia.nsa.gov.pl). Na gruncie art. 138 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak również w doktrynie ukształtował się pogląd, że policjant jest uprawniony do zatrzymania prawa jazdy za pokwitowaniem w sytuacjach określonych w art. 135 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, w tym także gdy kierujący pojazdem przekroczył limit 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego -art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g powyższej ustaw (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 października 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 1253/09 publ. orzeczenia.nsa.gov.pl , R. A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz. LEX 2008, wyd. III).). Działania policjanta objęte powyższym przepisem mają charakter faktyczny, polegający na fizycznym zatrzymaniu kontrolowanego prawa jazdy, z obowiązkiem wystawienia kierowcy stosownego pokwitowania. Prawo o ruchu drogowym przewiduje, że po działaniach Policji o charakterze faktycznym powinny nastąpić działania właściwych organów państwa o charakterze prawnym. Z tego powodu Policja przekazuje prawo jazdy sądowi, prokuratorowi lub staroście, aby powyższe organy podjęły odpowiednie czynności prawne stosowanie do okoliczności stanowiących przyczynę zatrzymania prawa jazdy. Zgodnie z art. 138 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym to starosta wydaje decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy w przypadku przekroczenia przez kierowcę limitu 24 punktów. Przepis art. 138 ust. 1 przyjmuje konstrukcję tzw. decyzji związanej, co oznacza, że starosta (prezydent miasta) ma obowiązek wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w sytuacji powzięcia wiadomości o przekroczeniu przez kierowcę 24 punktów w ciągu roku. Taką informację starosta otrzymuje zarówno w przypadku, gdy zostaje mu przekazane zatrzymane przez Policję prawo jazdy jak również w sytuacji gdy otrzymuje od wojewódzkiego komendanta Policji wniosek o skierowaniu kierowcy na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, w związku z przekroczeniem limitu 24 punktów karnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, na fakt, że nie zawsze istnieje możliwość fizycznego zatrzymania prawa jazdy. Wyjaśnić w tym miejscu należy, że orzeczenie NSA z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie sygn. akt I OSK 389/07, na które powołuje się pełnomocnik skarżącego wskazując, że do zatrzymania przez starostę (prezydenta) prawa jazdy konieczne jest przekazanie przez wojewódzkiego komendanta Policji sformalizowanej informacji o przekroczeniu przez kierowcę limitu punktów zapadło w innych okolicznościach faktycznych aniżeli miały miejsce w rozpoznawanej sprawie. Przedmiotowa sprawa stanowi zaś klasyczny przypadek opisany w art. 138 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, kiedy to starosta wydaje decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy po tym jak fizycznie zatrzymane przez Policję prawo jazdy jest mu przekazane w trybie art. 136 ustawy. Jest to wystarczający dowód i dokument, bowiem zatrzymanie prawa jazdy przez Policję jest przecież konsekwencją ustalenia, że kierowca przekroczył dopuszczalny limit 24 punktów i następuje w sposób obligatoryjny, wyłączający uznaniowość postępowania Policji. Sformalizowana informacja, o którą domaga się pełnomocnik skarżącego (będąca w istocie wnioskiem Komendanta Wojewódzkiego Policji skierowanym do organu w trybie § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego – Dz. U Nr 236 poz. 1998 ze zm.) jest podstawą wydania przez starostę decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w sytuacji, gdy nie doszło do fizycznego zatrzymania prawa jazdy przez Policję. Dopuszcza się, że również w takiej sytuacji starosta zatrzymuje prawo jazdy, mimo, iż w związku z naruszeniem przepisów o ruchu drogowym nie doszło do fizycznego zatrzymania prawa jazdy przez Policję. Taka interpretacja przepisu art. 138 ust. 1 ustawy została dokonana w związku z faktem, iż w każdym przypadku, w którym kierowca odmówiłby oddania dokumentu, powoływał się na fakt, że został mu on skradziony, ewentualnie na skutek niemożności ustalenia przez Policję w trakcie kontroli faktu przekroczenia limitu punktów, starosta nie mógłby zatrzymać kierowcy prawa jazdy. Reasumując, wydanie decyzji w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy następuje po otrzymaniu przez starostę informacji o przekroczeniu przez kierowcę limitu punktów, co może nastąpić albo w związku z przekazaniem mu prawa jazdy zatrzymanego w trybie art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. g przez Policję albo w związku z wnioskiem komendanta wojewódzkiego Policji o sprawdzenie kwalifikacji. W konsekwencji powyższego należy przyjąć, że w przypadku stwierdzenia, iż kierujący pojazdem przekroczył limit 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, obligatoryjne są: wydanie decyzji przez starostę o zatrzymaniu prawa jazdy (art. 138 ust. 1 ustawy) oraz wydanie decyzji przez starostę na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji (art. 114 ust.1 pkt 1 lit. b Prawa o ruchu drogowym). Już tylko w celu wyjaśnienia należy wskazać, że w aktach administracyjnych (karta 1) znajduje się wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji w Łodzi z dnia 7 września 2005 roku wystosowany do Urzędu Miasta Ł. zgodny z załącznikiem nr 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego, o sprawdzenie kwalifikacji R. W. w związku z otrzymaniem przez niego 29 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego w okresie od 3 września 2004 r. do 25 lipca 2005r., zawierający wskazanie dat, okoliczności i liczbę punktów za konkretne naruszenie przepisów ruchu drogowego na terenie Polski przez R. W. W związku z niemożnością doręczenia skarżącemu żadnej urzędowej korespondencji, która wracała z adnotacją "zwrot nie podjęto w terminie" procedura zatrzymania skarżącemu prawa jazdy i skierowania go na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji została uruchomiona dopiero w momencie zatrzymania prawa jazdy przez Policję w trakcie kontroli w dniu 16 lutego 2009 r.

Przyznać należy, że uzasadnienia decyzji organów obu instancji w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy są lakoniczne i nieprawidłowe w części, w której powołują przepisy Dyrektywy 2006/126/WE. Niemniej jednak, co już wyżej wskazano, nie ma to istotnego wpływu na wynik sprawy. Co do zasady bowiem błędne uzasadnienie decyzji nie może mieć wpływu na ostateczne zgodne z prawem rozstrzygnięcie ( por. wyrok NSA z dnia 26 lutego 2002 ro sygn. Akt V SA 162/01, LEX 109330 ). Ponadto skoro decyzja wydawana na podstawie art. 138 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym ma charakter związany i nie zależy od swobodnego uznania organu administracji, to nawet ewentualne braki w jej uzasadnieniu nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości rozstrzygnięcia.

Odnosząc się zaś do zarzutu skarżącego, że polskie organy nie miały prawa zatrzymać jego niemieckiego prawa jazdy, w związku z faktem, że w zasadzie nie mieszka w Polsce, a bywa tu tylko okazjonalnie w związku z prowadzeniem w Polsce działalności gospodarczej, Sąd stwierdził, że powyższa argumentacja jest próbą obejścia obowiązujących w Polsce przepisów prawa ruchu drogowego i jej uwzględnienie prowadziłoby do sytuacji sprzecznej z przepisami tej ustawy. Sąd administracyjny treścią swojego orzeczenia nie może zobowiązać organów administracji publicznej do podjęcia decyzji sprzecznej z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. Ponadto choć zasada praworządności wyrażona w art. 7 Konstytucji RP i art. 6 Kpa jest dyrektywą kierowaną do organów władzy publicznej, nie można zapominać, że przestrzeganie prawa jest obowiązkiem również obywateli i to wyrażonym wprost w Konstytucji w art. 83. W ocenie Sądu nie pozostawia wątpliwości fakt, że skarżący posiada stałe zameldowanie w Polsce w Ł., przy ul. Z. 17 m. 14. Przy kontroli drogowej posługiwał się dokumentem tożsamości ze wskazanym adresem. W konsekwencji figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, prowadzonej przez właściwego ze względu na ten adres Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. ( § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego). Zgodnie z przepisami ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych należy przyjąć, że adres zameldowanie co do zasady potwierdza fakt zamieszkiwania danej osoby pod wskazanym adresem. W toku kontroli drogowej jak również w prowadzonym przez starostę postępowaniu o zatrzymanie prawa jazdy organy nie maja obowiązku w świetle aktualnych regulacji prawnych weryfikowania tego faktu. Na rozprawie skarżący oświadczył, że nie zamierza wymeldować się z Ł., bowiem utrudniłoby mu to prowadzenie działalności gospodarczej. Gdyby nawet przyjąć, że skarżący w Polsce mimo zameldowania nie zamieszkuje, to właściwość organu – Prezydenta Miasta Ł.- przyjęta w świetle art. 138 ust. 1 ustawy w związku z art. 21 § 1 pkt 2 Kpa z uwagi na miejsce pobytu skarżącego w Polsce jest prawidłowa.

Postępowanie skarżącego zmierzające, w oparciu o prawo do wyboru miejsca zamieszkania, w kierunku unicestwienia wyegzekwowania przez organy administracji publicznej określonych obowiązków i zachowań nie może być tolerowane w praworządnym państwie, którego skarżący jest obywatelem. Reasumując skarżący nie może żądać ochrony swego interesu prawnego w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym w sposób, który prowadziłby do konieczności wydania decyzji niezgodnej z przepisami prawa, którymi bezwzględnie związany jest organ administracji publicznej. Sąd nie podziela stanowiska skarżącego, że zastosowanie art. 138 ust. 1 ustawy byłoby możliwe , gdyby do polskiego porządku prawnego implementowano przepisy ww Dyrektywy. Sąd doszedł do przekonania, że analiza stanu faktycznego i prawnego pozwala na przyjęcie, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy, nie doszło do naruszenia przepisów prawa skutkujących wyeliminowaniem z obrotu zaskarżonych decyzji.

W tym stanie rzeczy, Sąd uznał, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, a organ nie mógł w świetle obowiązujących przepisów wydać innego rozstrzygnięcia. Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 czerwca 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) skargę oddalił.

a.ł.