Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Joanna Gierak – Podsiadły, Sędziowie asesor WSA Karolina Kisielewicz, sędzia WSA Izabela Ostrowska (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 9 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi K. W. i J. W. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia opłaty legalizacyjnej uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu pierwszej instancji

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem nr [...]znak [...]z [...]sierpnia 2016 r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...]nr [...]znak: [...]z dnia [...]czerwca 2016 r. nakładające na K. W. i J. W. opłatę legalizacyjną w wysokości 25.000,00 zł (słownie dwadzieścia pięć tysięcy złotych 00/100) z tytułu budowy budynku gospodarczego o pow. Zabudowy – 40,80 m2, kubaturze – 171,40 m3, bez wymaganego pozwolenia na budowę zlokalizowanego na działce nr ew. [...], położonej w [...]przy ul. [...].

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym:

W dniu [...]lipca 2015 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...]na wniosek E. S. przeprowadził kontrolę budynku gospodarczego usytuowanego na działce na działce nr [...], położonej w [...]przy ul. [...]. W wyniku kontroli Organ wszczął postępowanie administracyjne w sprawie w/w budynku.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest budowa budynku gospodarczego o wymiarach 10,00 m x 4,00 m i wysokości ok. 3,80 m do 4,50 m i powierzchni zabudowy 40,80 m2 zlokalizowanego na działce nr [...], położonej w [...]przy ul. [...], wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.

Zgodnie z oświadczeniami inwestorów zarówno decyzja o pozwoleniu na budowę jak i dziennik budowy zaginęły. Przedłożyli oni natomiast opracowanie sporządzone przez Zespół [...]w [...], ul. [...] nr umowy [...], którego tematem jest budynek gospodarczy inwestorów K. i J. W., adres budowy [...]ul. [...]. Autorem projektu jest R. K..

Ponadto z informacji uzyskanych przez organ w dniu [...]września 2015 r., od Prezydenta Miasta [...]wynikało, że w rejestrach wydanych pozwoleń na budowę w latach 1989-91 będących w posiadaniu urzędu nie odnotowano pozwolenia na budowę budynku gospodarczego przy ul. [...] w [...].

` Wobec powyższego Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...]postanowieniem [...] z dnia [...]października 2015 r., znak: [...]nałożył na K. i J. W. obowiązek przedłożenia w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia postanowienia dokumentów wymaganych na podstawie art. 48 ust. 3 Prawa budowlanego dotyczących kontrolowanego budynku. W dniu [...]maja 2016 r. inwestorzy przedłożyli dokumenty wymagane w/w postanowieniem organu I instancji.

Następnie postanowieniem nr [...]z dnia [...]czerwca 2016 r., znak: [...] organ powiatowy nałożył na inwestorów opłatę legalizacyjną w wysokości 25.000,00 zł z tytułu budowy budynku gospodarczego o powierzchni zabudowy 40,80 m2 zlokalizowanego na działce nr [...], położonej w [...]przy ul. [...], wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.

Na powyższe postanowienie inwestorzy złożyli zażalenie w którym podważyli ustalenia stanu faktycznego oraz kwalifikację prawną dokonane w ramach postępowania legalizacyjnego. Inwestorzy wskazali, że niewłaściwie przyjęto za właściwy tryb postępowania określony w art. 48 Prawa budowlanego z 1994 r.

[...]Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w swoim rozstrzygnięciu wskazał, że jego kompetencje obejmują zarówno korygowanie wad prawnych rozstrzygnięć organu I instancji, polegających na niewłaściwym zastosowaniu przepisu prawa materialnego, bądź postępowania administracyjnego, jak również wad polegających na niewłaściwej ocenie okoliczności faktycznych.

Zdaniem organu II instancji postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...]jest prawidłowe, natomiast podnoszone w zażaleniu argumenty nie mają wpływu na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia. Wskazano, że organ powiatowy prawidłowo dokonał sprawdzenia przedłożonej dokumentacji zgodnie z art. 49 ust. 1 Prawa budowlanego, a kolejnym etapem postępowania było nałożenie opłaty legalizacyjnej w określonej kwocie

W uzasadnieniu postanowienia Organu II instancji wskazano, że w niniejszej sprawie inwestor powinien przed przystąpieniem do inwestycji uzyskać pozwolenie na budowę od organu administracji architektoniczno-budowlanej. Powołano się na art. 28 ust. 1 oraz art. 29-31 Prawa budowlanego. W niniejszej sprawie ustalono, że inwestorzy wybudowali budynek gospodarczy o powierzchni zabudowy wynoszącej 40,80 m2 więc na jego wybudowanie powinni uzyskać stosowne pozwolenie na budowę od właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej.

[...]Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego zgodził się z Organem I instancji, że przedmiotowy obiekt budowlany zostały wykonany w warunkach samowoli budowlanej, zatem właściwe było zastosowanie trybu określonego w art. 48 Prawa budowlanego. W ocenie organu zaistniały przesłanki umożliwiające zalegalizowanie przedmiotowej budowy przedmiotowego budynku , a w konsekwencji prawidłowo nałożono obowiązek uiszczenia opłaty legalizacyjnej.

Organ odwoławczy zaakceptował metodę obliczenia i wysokość nałożonej opłaty legalizacyjnej. Ponadto [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowalnego wskazał, że nałożenie obowiązku uiszczenia opłaty legalizacyjnej jest powinnością organu i elementem koniecznym do zakończenia procedury legalizacyjnej prowadzonej na podstawie art. 49 ust. 1-5 Prawa Budowlanego.

Organ II instancji zwrócił uwagę na fakt, że w przypadku uiszczenia opłaty organ nadzoru budowlanego zobligowany jest zatwierdzić przedłożony projekt budowlany. Z kolei zgodnie z art. 48 ust. 4 oraz art. 49 ust. 3 Prawa budowlanego, w przypadku niespełnienia w/w obowiązku lub też nieuiszczenia opłaty legalizacyjnej stosuje się przepis art. 48 ust. 1 w/w ustawy, tj. organ nakazuje rozbiórkę stwierdzonej samowoli.

Odnosząc się do zarzutów zażalenia organ odwoławczy podkreślił, że organ powiatowy słusznie stwierdził, iż omawiany budynek nie został zakończony przed 1995 r. z uwagi na stan zaawansowania robót budowlanych. Sami inwestorzy w trakcie przeprowadzania kontroli na wniosek E. S. przyznali, że roboty budowalne przy w/w budynku nie są zakończone.

Organ wskazał, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] prowadząc niniejsze postępowanie rozważył możliwość zastosowania art. 103 ust. 2 Prawa budowlanego umożliwiającego zalegalizowanie samowoli budowlanej w trybie przepisów ustawy Prawo budowlane z 1974 r. Jednakże zgromadzony materiał nie potwierdził, w ocenie [...]Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego zakończenia budowy umożliwiającym zalegalizowanie obiektu w świetle przepisów Prawa budowlanego z 1974 r.

Ponadto organ nie zgodził się ze stanowiskiem skarżących, że sporny obiekt został wykonany w oparciu o pozwolenie na budowę, które zaginęło. Przede wszystkim ze względu na ustalenia poczynione w porozumieniu z Prezydentem Miasta [...]w oparciu o rejestry wydanych pozwoleń na budowę w latach 1989-91 będących w posiadaniu urzędu, z których wynika, że nie odnotowano pozwolenia na budowę budynku gospodarczego przy ul. [...] w [...]. Natomiast w dokumentacji projektowej budynku znalazł się zapis mówiący, że był sporządzony projekt budowlany omawianego budynku, jednakże inwestor "nie złożył projektu o pozwolenie na budowę"

Wobec powyższego Organ II instancji stwierdził, że zarzuty w tym zakresie są niezasadne i nie mają oparcia w zebranym materiale dowodowy.

K. i J. W. wnieśli na powyższe postanowienie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie domagając się uchylenia postanowienia [...]Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego oraz poprzedzającego go postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...], jako wydanych z naruszeniem prawa materialnego oraz procedury administracyjnej.

Zaskarżonym postanowieniom zarzucili naruszenie przepisów art. 49 w związku z art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane i przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego - art. 138 § 1 pkt 1 i art. 107 § 3 k.p.a. a także naruszenie art. 7, 8, 15 i 77 k.p.a. Ponadto wskazali, że powodem zaskarżenia są nierzetelnego ustalenia okoliczności stanu faktycznego, skutkujące niewłaściwą jego kwalifikacją prawną.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że organ zaniechał ustalenia rzeczywistej daty powstania obiektu z wykorzystaniem dostępnych środków dowodowych, dopuszczonych prawem. Skarżący wskazali na wadliwe ustalenia okoliczności stanu faktycznego oraz wywiedzenie na ich podstawie, iż budowa budynku gospodarczego nie została zakończona przed wejściem w życie obecnie obowiązujących przepisów Prawa budowlanego, tj. przed [...]stycznia 1995 r.

Według skarżących bezsporny jest fakt wybudowania budynku gospodarczego oraz brak części robót wykończeniowych. Przedmiotem sporu natomiast jest data zakończenia budowy obiektu, mająca na gruncie art. 103 ust 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane znaczenie podstawowe dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. W ich ocenie organ nie uwzględnił wyjaśnień wskazujących lata 1989 - 1991 jako okres budowy. Wskazali także na trudności w posługiwaniu się pojęciami z zakresu Prawa budowlanego oraz fakt, że znaczenie potoczne odbiega od ustawowych definicji. Podkreślili, iż mimo użycia podczas pierwszej kontroli sformułowania o "nieukończeniu budowy" mieli na myśli sens potoczny. Natomiast w późniejszym czasie złożyli precyzujące wyjaśnienia dotyczące czasu zakończenia budowy.

Skarżący podnieśli, że przepisy z lat budowy wymagały jedynie by obiekt był zdatny do użytku i wybudowany zgodnie z przepisami techniczno-budowlanymi oraz zasadami sztuki budowlanej, zaś w gestii inwestora pozostawał zarówno stan wykończenia, jak i wyposażenia budynku w odpowiednie instalacje i urządzenia, nie narzucając z góry jednolitego standardu do spełnienia. K. i J. W. podnieśli w skardze, że zakończenie budowy nastąpiło więc [...]stycznia 1995 r. a okoliczności tej nie przeczy niewykonanie części robót wykończeniowych.

Budynek jest obiektem służącym celom gospodarczym i stan jego wykończenia umożliwia i umożliwiał jego użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem i wymogami wynikającymi z przepisów techniczno-budowlanych, a po dacie [...]stycznia 1995 r. nie wykonywano w obiekcie robót budowlanych. Wobec przyjęcia, że budowa obiektu została zakończona przed wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane, powinno skutkować zastosowaniem przepisu art. 103 ust. 2 ustawy, odsyłającym do unormowań ustawy z 24 października 1974 r.

Pismem z dnia [...]stycznia 2017 r. skarżący uzupełnili skargę domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia w całości, a także uchylenia postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...]nr [...]z dnia [...]czerwca 2016 r. Uzupełniając zarzuty wskazali na naruszenie art. 7,77 i 107 k.p.a., poprzez niewłaściwe ustalenie stanu faktycznego, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, a polegające na nieustaleniu przez organ czy wydane zostało pozwolenie na budowę na działce nr ew. [...]przy ulicy [...]w [...], poprzez ograniczenie czynności organu jedynie do sprawdzenia, iż przedmiotowe pozwolenie na budowę nie znajduje się rejestrze pozwoleń prowadzonym przez Urząd Miasta w [...]oraz braku wyjaśnienia dlaczego w wypisie z kartoteki budynków, przedmiotowy budynek gospodarczy został ujawniony, z prawidłową powierzchnią i wskazaniem roku zakończenia budowy jako 1983.

Zarzucili również naruszenie prawa materialnego tj. art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm. - dalej jako Prawo budowlane z 1994 r.) poprzez przyjęcie, iż ma on zastosowanie w przedmiotowym stanie faktycznym oraz art. 103 ust. 2 ustawy Prawo budowlane z 1994 r. poprzez przyjęcie, iż wykonane przez inwestorów prace nie stanowią stanu pozwalającego na przystąpienie do użytkowania budynku gospodarczego tj. że budowa nie została zakończona przed dniem [...]stycznia 1995 r. , a także naruszenie art. 37- 40 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 z późn. zm. - dalej jako Prawo budowlane z 1974 r.) poprzez jego niezastosowanie w przedmiotowym stanie faktycznym.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W świetle powołanego przepisu, do kompetencji sądu administracyjnego należy badanie aktów administracyjnych pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego. Na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a., sąd uwzględnia skargę tylko w przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych, mających wpływ na wynik sprawy, wad w postępowaniu administracyjnym.

W niniejszej sprawie takie naruszenia i wady wystąpiły, dlatego skarga została uwzględniona.

Oceniając w świetle przedstawionych kryteriów legalność zaskarżonego postanowienia sąd uznał, że skarga zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ zarówno Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, jak i Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego naruszyli prawo zaskarżonymi postanowieniami.

Kontrolowane postępowanie administracyjne odbywało się w trybie i na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290), zwanej dalej Prawem budowlanym, zaś podstawą materialnoprawną kwestionowanego rozstrzygnięcia jest przepis art. 49 ust. 1 Prawa budowlanego. Zastosowanie wskazanego przepisu jest jednak kolejnym etapem w toku procedury legalizacyjnej wszczętej i prowadzonej w oparciu o przepis art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego. W art. 49 Prawa budowlanego została uregulowana dalsza procedura legalizacji samowoli budowlanej. I tak, organ nadzoru budowlanego, który otrzymał w wyznaczonym terminie dokumenty, o których mowa w art. 48 ust. 3, traktowane jako wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i (lub) wydanie pozwolenia na wznowienie robót budowlanych, jest zobowiązany zbadać zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz wykonanie projektu budowlanego przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane.

W przypadku , gdy nie stwierdzono nieprawidłowości w wyżej wymienionym zakresie lub nieprawidłowości takie zostały usunięte w wyznaczonym terminie, organ nadzoru budowlanego, w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie, ustala wysokość opłaty legalizacyjnej.

Prawidłowość wydania postanowienia o opłacie legalizacyjnej w pierwszej kolejności zależy więc od prawidłowości zastosowania trybu legalizacyjnego określonego w art. 48 Prawa budowlanego, które może być skontrolowane dopiero na etapie kontroli legalności postanowienia wydanego na podstawie art. 49 ust 1 Prawa budowlanego.

W myśl art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Nie ulega wątpliwości, że realizacja budynku gospodarczego na nieruchomości przy ul. [...]w [...]o wymiarach 10 m x 4 m wymagała uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, stosownie do treści art. 28 ust. 1 tej ustawy.

Według inwestorów budowa przedmiotowego obiektu miała miejsce w roku 1989-1991, na pewno przed wejściem w życie obowiązującej ustawy – Prawo budowlane.

Rzeczywiście w protokole oględzin z dnia [...]lipca 2015r., podpisanym przez skarżących znajduje się ich oświadczenie, iż budowa nie jest zakończona, jednak już w zażaleniu na postanowienie organu I instancji skarżący podkreślali, iż pojęcia "zakończenie budowy" użyli w znaczeniu potocznym , a nie prawnym.

W dacie kontroli stwierdzono, iż budynek wyposażony jest w stolarkę okienną i drzwiową zewnętrzną, nie posiada tynków zarówno elewacyjnych jak i wewnętrznych w pomieszczeniach, w jednym z pomieszczeń brak posadzki, pomieszczenia posiadają instalację elektryczną.

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do zastosowania art. 48 Prawa budowlanego z 1994 r., ponieważ budynek gospodarczy w stanie surowym został zrealizowany pod rządami starego Prawa budowanego z 24 października 1974 r. W tym miejscu należy wskazać, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, które Sąd w składzie orzekającym podziela, przyjęto, iż zakończenie budowy obiektu budowlanego w rozumieniu art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 1994 r. Nr 89, poz. 414, ze zm.) polega na doprowadzeniu budowy już do stanu, w którym - chociażby nawet częściowo - jest możliwe przystąpienie do użytkowania takiego obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. A uznaniu budowy za zakończoną nie powinien przeszkadzać częściowy brak wykonania robót wykończeniowych, wyposażeniowych lub innych o podobnym charakterze, które mogą być wykonywane w użytkowanym obiekcie nawet po dniu [...] stycznia 1995 r. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 21 sierpnia 1997 r. sygn. akt II SA/Kr 998/96 (publ. LexPolonica nr 344875, Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez 2000/5 str. 326, wyrok WSA w Warszawie z 27 stycznia 2009r., VII SA/Wa 1843/08).

Należy przy tym zaznaczyć, że skoro przepis dotyczył obiektów budowlanych realizowanych z naruszeniem prawa, które polegało na uchyleniu się od administracyjnej reglamentacji tego rodzaju działalności, to ustawodawcy nie mogło chodzić o zakończenie budowy w znaczenie prawnym, czyli poprzez dokonanie określonych konwencjonalnych czynności, na przykład przewidzianego w art. 41 ust. 2 ustawy z 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz.U. nr 38, poz. 229 ze zm.) zawiadomienia właściwego organu o oddaniu obiektu do użytku. Ustawodawcy chodziło zatem przede wszystkim o zakończenie budowy w znaczeniu technicznym, czyli wykonaniu zaplanowanych robót budowlanych. W orzecznictwie ( wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z 31 października 1996 r. w sprawie SA/Kr 2859/95, wyrok NSA z 17 grudnia 2008r. , sygn. akt 1633/07)rozszerzono tak rozumiane zakończenie budowy na sytuacje, w których nie wykonano wszystkich zaplanowanych robót budowlanych, ale doprowadzono budowę do stanu, który umożliwia korzystanie z obiektu budowlanego zgodnie z jego przeznaczeniem.

Konkludując, z orzecznictwa sądowoadministracyjnego wynika, że uznaniu budowy za zakończoną nie powinien przeszkadzać częściowy brak wykonania robót wykończeniowych, wyposażeniowych lub innych o podobnym charakterze (które nie wymagały pozwolenia na budowę), które mogły być wykonywane w użytkowanym obiekcie nawet po dniu [...]stycznia 1995 r. (wyrok NSA z 21 sierpnia 1997 r., II SA/Kr 998/96, MoP – Zestawienie Tez 2000, nr 5, s. 326, Lex Polonica nr 344875; wyrok NSA z 7 maja 1997 r., SA/Rz 583/95, niepubl.; wyrok NSA z 20 marca 1997 r., SA/Ka 2178/95, niepubl.; wyrok NSA z 31 października 1996 r., SA/Kr 2859/95, glosa aprobująca W. Chróścielewskiego, OSP 1997, z. 12, poz. 224).

Powyższe ustalenia dotyczące tego, że budowa została zakończona przed dniem [...]stycznia 1995 r. pozwalają na rozstrzygnięcie kwestii, jakie w tej sprawie przepisy prawa budowlanego powinny mieć zastosowanie. W takiej sytuacji powinny mieć zastosowanie do samowoli budowlanej popełnionej przed [...]stycznia 1995 r. zgodnie z art. 103 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r. przepisy dotychczasowe, a więc przepisy Prawa budowlanego z 24 października 1974 r.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy, po wszczęciu postepowania w prawidłowym trybie przeprowadzą postępowanie przewidziane w art. 37-42 Prawa budowlanego z 1974r.

Odnosząc się natomiast do zarzutu skargi naruszenie art. 7,77 i 107 k.p.a., poprzez niewłaściwe ustalenie stanu faktycznego, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, a polegające na nieustaleniu przez organ czy wydane zostało pozwolenie na budowę na działce nr ew. [...]przy ulicy [...]w [...], w ocenie Sądu nie zasługuje on na uwzględnienie.

Niewątpliwie inwestorzy przedłożyli organowi do wglądu opracowanie sporządzone przez Zespół [...] w [...]którego przedmiotem jest przedmiotowy budynek gospodarczy, jednak ta okoliczność nie dowodzi , iż inwestorzy uzyskali przed przystąpieniem do budowy pozwolenie na budowę.

Należy zgodzić się ze skarżącymi , iż dopiero od 1999 r. na mocy Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 1999 r. Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1319) urzędy , a obecnie starostwa lub prezydenci w miastach na prawach powiatu, archiwizują akta dotyczące wydanych pozwoleń na budowę. Wcześniej takiego obowiązku nie było, jednak organy nie archiwizując akt pozwoleń prowadziły i nadal prowadzą rejestry wydanych w tym przedmiocie decyzji.

Z tych względów pismo Prezydenta Miasta [...]z dnia [...]września 2016 r., znajdujące się w aktach postępowania i stanowiące podstawę ustaleń organu, wskazujące ,iż "w rejestrach wydanych pozwoleń na budowę w latach 1989-91 będących w posiadaniu urzędu nie odnotowano pozwolenia na budowę budynku gospodarczego przy ul. [...]w [...]", stanowi podstawę dla przyjęcia , iż przedmiotowy budynek został wybudowany w warunkach samowi budowlanej.

Z tych wszystkich względów należy stwierdzić, iż zaskarżone postanowienie oraz postanowienie je poprzedzające zapadło z naruszeniem przepisów prawa materialnego tj. art. 49 ust 1 i art. 48 ust 2 i 3 Prawa budowlanego w zw. z art. 103 ust 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze ,na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji.