Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Alicja Polańska/spr/ Asesor WSA Nadzieja Karczmarczyk Protokolant Anna Malinowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2004r. sprawy ze skargi A.B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998r. I. u c h y l a zaskarżoną decyzję, II. z a s ą d z a od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę [...] tytułem zwrotu kosztów sądowych III. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Postanowieniem z dnia [...] Urząd Skarbowy, na podstawie art. 20 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 2001 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz. U. Nr 90 z 1993 r., poz. 416 ze zm./, wszczął w stosunku do A.B. postępowanie w sprawie dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych, wobec ustalenia, że podatnik w 1998 r. poniósł wydatki na nabycie i remont współwłasności budynku mieszkalnego oraz na nabycie prawa wieczystego użytkowania nieruchomości zabudowanej położonej w [...] w wysokości [...] oraz na zaliczki wynikające z zeznania podatkowego za 1998 r. PIT-30 w wysokości [...], łącznie w kwocie [...], a w roku tym osiągnął dochód wykazany w zeznaniu podatkowym PIT-30 w wysokości [...].

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego organ podatkowy w dniu [...] wydał decyzję o nr [...] ustalającą A.B. podatek dochodowy od osób fizycznych za 1998 r. w kwocie [...] od dochodów w wysokości [...] nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów.

W uzasadnieniu decyzji Urząd Skarbowy przyjął, że podatnik w 1998 r. uzyskał dochody w łącznej kwocie [...], na które składały się następujące pozycje:

1/dochód wynikający z zeznania podatkowego PIT-30 za 1998 r. - kwota [...],

2/nadpłata wynikająca z zeznania podatkowego PIT-30 za 1997 r. - kwota [...],

3/wypłacona kwota waluty [...] z konta walutowego w dniu 15 lipca 1998 r.

wg kursu NBP z tabeli nr 136/98 z dnia 15 lipca 1998 r. - kwota [...],

4/premia gwarancyjna - kwota [...],

5/premia gwarancyjna - kwota [...],

6/nadwyżka dochodów nad wydatkami za lata 1994-1997, będąca oszczędnościami

na dzień 1 stycznia 1998 r. - kwota [...]. Organ ten stwierdził ponadto, iż podatnik nie wykazał - wbrew twierdzeniom - że w dniu 1 stycznia 1998 r. posiadał łącznie ok. [...] oszczędności, lecz kwotę wymienioną wyżej w pkt 6, tj. kwotę [...], bowiem - jak wynika to z analizy konta gotówkowego oraz papierów wartościowych o nr [...] założonego na imię i nazwisko podatnika za lata 1993-1995 z tytułu gry na giełdzie papierów wartościowych, podatnik mógł posiadać kwotę nie większą niż [...], na którą składają się kwoty wypłat gotówkowych dokonanych przez niego w dniach: [...] w wysokości [...], [...] w wysokości [...] i [...]w wysokości [...].

Urząd Skarbowy nie dał wiary wyjaśnieniom podatnika oraz pisemnemu oświadczeniu M.M., iż na rachunku inwestycyjnym o nr [...] założonym w Banku [...] S.A. na imię i nazwisko M.M. gromadzone były w latach 1993-1995 środki finansowe należące do obu z nich, na dowód czego podatnik przedłożył potwierdzenie następcy prawnego tego banku - Banku [...] /k-11/ wskazujące, że podatnik w banku tym od dnia założenia do dnia likwidacji tego rachunku był pełnomocnikiem uprawnionym do dokonywania dyspozycji z tego rachunku. Organ skarbowy również nie dał wiary wyjaśnieniom podatnika, iż część posiadanych przez niego środków finansowych znajdowała się na innych rachunkach inwestycyjnych należących do rodziców oraz znajomych, których podatnik był pełnomocnikiem. Czynił tak, gdyż nabywanie akcji na pierwotnym rynku papierów wartościowych w tamtym okresie przynosiło znacznie większe zyski niż nabywanie akcji na rynku wtórnym, a reglamentacja sprzedawanych akcji zmuszała inwestorów do zakładania większej ilości rachunków inwestycyjnych, tak było np. przy zakupie akcji Banku [...]. Aby nabyć te akcje zapisy na nie czynił za pośrednictwem rachunków rodziców i znajomych. W tym czasie dysponował znaczną gotówką, która nie była ulokowana na jego koncie inwestycyjnym i przekraczała tę kwotę, którą później wypłacił ze swojego konta, wykazaną wyżej w pkt 6, lecz obecnie, po tak znacznym upływie czasu, nie jest w stanie udokumentować tego.

Urząd Skarbowy odmówił także wiary wyjaśnieniom podatnika, iż w kosztach remontu mieszkania wspomagali go rodzice w ramach kosztów bieżącego jego utrzymania oraz przyszła żona, bowiem mieszkanie przygotowywał do wspólnego z nią zamieszkania. Według bowiem zeznań złożonych w sprawie przez rodziców podatnika, w dniu jego 21-urodzin, tj. w dniu 22 maja 1993 r., wręczyli mu [...] i po tej dacie na jego rzecz nie czynili już żadnych darowizn, natomiast w odniesieniu do ponoszenia kosztów remontu mieszkania przez przyszłą żonę, organ podatkowy stwierdził, że podatnik nie uwiarygodnił tej okoliczności.

Urząd Skarbowy uznał za wiarygodne wyjaśnienia podatnika, że od czasu zakończenia przez niego gry na giełdzie, tj. w 1995 r., przez czas odbywania aplikacji adwokackiej, utrzymywali go rodzice i nie ponosił on wydatków na własne utrzymanie.

Przedstawiając szczegółowe rozliczenie oszczędności posiadanych przez podatnika na dzień 1 stycznia 1998 r. uznanych wyżej w pkt 6 na kwotę [...] organ podatkowy stwierdził, że przychody z wypłat gotówkowych z dnia [...] w wysokości [...] i z dnia [...] w wysokości [...] należało pomniejszyć o kwotę [...], gdyż po datach wypłat gotówkowych podatnik poniósł koszty spłaty kredytu zaciągniętego na kupno samochodu osobowego we wskazanej wysokości.

Wyliczona przez organ podatkowy różnica pomiędzy poniesionymi przez podatnika wydatkami w 1998 r. /[...]/, a uzyskanymi w 1998 r. dochodami /[...]/ stanowi kwotę przychodu nieznajdującą pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub kwotę przychodów pochodzących z nieujawnionych źródeł.

Na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz. U. Nr 90 z 1993 r., poz. 416 ze zm./ Urząd Skarbowy ustalił A.B. podatek ryczałtowy od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach w wysokości 75% od kwoty [...], tj. w kwocie [...].

Odwołanie od wskazanej decyzji wniósł do Izby Skarbowej podatnik.

W odwołaniu podatnik podniósł zarzut naruszenia przepisu art. 122 Ordynacji podatkowej polegający na zaniechaniu przez organ podatkowy przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadków M.M. i Z.B.- żony podatnika, a także błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

- ustaleniu, że od kwot wypłat z konta inwestycyjnego dokonanych w maju i czerwcu

1994 r. odjęto całą kwotę spłaty kredytu zaciągniętego na kupno samochodu

osobowego w wysokości [...] w sytuacji, gdy do dnia ostatniej wypłaty

/[...]/ został już spłacony kredyt w wysokości [...] i pozostała

do spłacenia jedynie kwota [...],

- ustaleniu, że Z.B. nie brała udziału w finansowaniu remontu mieszkania,

- ustaleniu, że rodzice podatnika nie pomogli mu w częściowym sfinansowaniu

remontu mieszkania w ramach jego utrzymania.

Izba Skarbowa, na podstawie art. 229 Ordynacji podatkowej, zleciła organowi I instancji przeprowadzenie postępowania dodatkowego w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie poprzez przesłuchanie w charakterze świadków M.M., Z.B. oraz rodziców podatnika na okoliczności podnoszone w odwołaniu przez podatnika.

Izba Skarbowa, po przeprowadzeniu przez organ I instancji dodatkowego postępowania uzupełniającego w sprawie wydała w dniu [...] decyzję o nr [...], utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że zarzut błędnego wyliczenia przez organ podatkowy I instancji dochodu podatnika osiągniętego przez niego w 1994 r. w wysokości [...] jest nieuzasadniony, bowiem w roku tym podatnik uzyskał przychód w wysokości [...], obejmujący wypłatę gotówki z konta inwestycyjnego dokonaną w dniach [...] i [...] i poniósł wydatek na spłatę kredytu w wysokości [...], a zatem nadwyżka przychodów nad wydatkami wynosi kwotę wyliczoną prawidłowo przez organ I instancji.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów podatnika organ odwoławczy stwierdził, że zeznania M.M. są wewnętrznie sprzeczne i pozostają również w sprzeczności z wyjaśnieniami podatnika, a przy braku dokumentów potwierdzających wielkość posiadanych na koncie środków finansowych, stanowi to podstawę do odmowy przyznania im waloru wiarygodności. W szczególności organ odwoławczy wskazał, że świadek zeznał, iż udziały w środkach finansowych gromadzonych na rachunku inwestycyjnym nr 26 przez niego i podatnika były równe - chociaż niekiedy udziały podatnika były wyższe, a po wypłaceniu z tego konta pieniędzy w 1994 r. w kwocie [...] podatnikowi przekazał tylko [...]. Również podatnik w żadnej wcześniejszej fazie postępowania nie podnosił, że otrzymał od świadka w 1994 r. wskazaną kwotę. Przesłuchany ponownie w sprawie w postępowaniu uzupełniającym w charakterze świadka ojciec podatnika R.B. dopiero na tym etapie przypomniał sobie, że współfinansował remont mieszkania syna, mimo iż wcześniej zeznał, że po 21 urodzinach syna /22 maja 1993 r./ nie przekazywał na rzecz syna żadnych darowizn. Ta sprzeczność występująca w zeznaniach świadka, wg organu odwoławczego, wskazuje, że okoliczność o współfinansowaniu remontu została tylko przywołana dla potrzeb toczącego się postępowania. Podobnie jak twierdzenie podatnika, że przyszła małżonka Z.B. pomagała mu finansować remont, przeznaczając na ten cel kwotę [...]. Z ustaleń organu podatkowego wynika bowiem, że Z.B., jako [...] zatrudniona w [...], osiągała dochody niepozwalające jej na zgromadzenie oszczędności w takiej wysokości, gdyż w latach 1995-1997 osiągnęła następujące dochody, które nie przekraczały kosztów bieżącego utrzymania ustalonych wg danych GUS:

- 1995 r. - [...], koszty wg GUS - [...],

- 1996 r. - [...] koszty wg GUS - [...],

- 1997 r. - [...] koszty wg GUS - [...].

Ponadto organ odwoławczy stwierdził, że w sprawie jest mało prawdopodobne,

aby Z.B. współfinansowała w 1998 r. wydatki związane z remontem mieszkania, skoro dopiero w drugiej połowie 2000 r. zawarła związek małżeński z podatnikiem.

Skargę na decyzję Izby Skarbowej wniósł w dniu 11 października 2002 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Szczecinie A.B. podnosząc zarzut naruszenia przepisów postępowania, które to naruszenia miały istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów w następstwie tego, że organ odwoławczy przy ocenie materiału dowodowego nie kierował się prawidłami logiki, ani doświadczenia życiowego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego,

poprzez:

1/ ustalenie, że uzyskany przez podatnika w 1994 r. dochód wynosił [...],

podczas gdy:

- od kwoty wypłat z konta inwestycyjnego dokonanych w maju i czerwcu 1994 r.

odjęto nieprawidłowo także kwotę spłaconego do tego czasu kredytu

w wysokości [...],

- wbrew dowodom z dokumentów i zeznań pominięto wypłaty z rachunku

inwestycyjnego o nr [...] w kwocie [...] stanowiące własność podatnika,

2/ ustalenie, że Z.B. nie brała udziału w finansowaniu remontu

mieszkania pomimo, że:

- ma ona stały dochód,

- zeznała, że przekazała na remont kwotę [...],

- faktem powszechnie znanym jest, że przyszłe małżeństwa remontując mieszkanie w celu zamieszkania w nim, ponoszą wspólnie koszty remontu,

- faktem powszechnie znanym jest, że małżeństwa, czy narzeczeństwa nie prowadzą księgowości w celu wzajemnych rozliczeń,

3/ ustalenie, że rodzice podatnika nie pomogli mu finansowo w remoncie mieszkania

w ramach jego utrzymania mimo, iż:

- świadek R.B. zeznał, że częściowo finansował remont oraz

wspierał podatnika finansowo,

- podatnik podnosił od początku, że rodzice utrzymywali go,

- faktem powszechnie znanym jest, że rodzice wspierają finansowo swoje dzieci.

Skarżący zarzucił także organowi odwoławczemu, że wadliwie zinterpretował

pojęcie "koszty utrzymania" twierdząc, że obejmuje ono jedynie wydatki na konsumpcję, odzież i środki czystości, gdy tymczasem, zgodnie z praktyką sądową, utrzymywanie dzieci przez rodziców uzależnione jest jedynie od ich możliwości finansowych i usprawiedliwionych potrzeb osoby utrzymywanej.

Izba Skarbowa w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie,

podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, właściwy do rozpoznania skargi z mocy art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm./ zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona, bowiem zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania, które to naruszenia miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z treścią art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej organ prowadzący postępowanie zobowiązany jest zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy, natomiast art. 191 Ordynacji podatkowej zezwala organowi podatkowemu swobodnie oceniać wiarygodność i moc dowodową poszczególnych dowodów, na których oparł swoją decyzję, jednak aby organ - w ramach owej swobody - nie przekroczył granic dowolności, winien przy tej ocenie kierować się prawidłami logiki i doświadczenia życiowego, a wszystkie zebrane dowody powinien rozpatrzyć w ich wzajemnym powiązaniu, a nie każdy z osobna.

W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania organy podatkowe wydając decyzje naruszyły wskazane wyżej normy postępowania podatkowego.

Znajdujący zastosowanie w przedmiotowej sprawie przepis art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz. U. Nr 90 z 1993 r., poz. 416 ze zm./ stanowi, że przychodami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem dochodowym są także przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Równocześnie ust. 3 tego przepisu określa sposób ustalenia wysokości takich przychodów. Mianowicie, stosownie do jego treści, wysokość przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach ustala się przyjmując za podstawę sumę poniesionych w roku podatkowym wydatków i wartość zgromadzonych w tym roku zasobów finansowych, nieznajdujących pokrycia w już opodatkowanych bądź wolnych od opodatkowania źródłach przychodów i posiadanych przedtem zasobach majątkowych. Można zatem przyjąć, że opodatkowanie w takiej sytuacji, o jakiej mowa jest w przytoczonych wyżej przepisach, następuje na podstawie wydatków świadczących o stanie majątkowym podatnika. Oznacza to, iż organ podatkowy na podstawie powyższych przepisów uprawniony jest do porównania wysokości wydatków, jakie podatnik poniósł w ciągu roku podatkowego, do wartości opodatkowanych bądź zwolnionych z podatków zasobów finansowych, jakie zgromadził w tym roku, oraz zasobów, które zgromadził wcześniej, tj. przed rozpoczęciem danego roku podatkowego. W konsekwencji tego, w przypadku gdy stwierdzone zostanie, iż poniesione wydatki nie znajdują pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oraz w zgromadzonych wcześniej zasobach finansowych, organy podatkowe zyskują uprawnienie do przyjęcia, iż podatnik osiągnął przychody ze źródeł, których nie ujawnił.

Z powołanego przepisu wynika zatem, że obowiązkiem organów podatkowych, dokonujących ustalenia podatku z nieujawnionych przychodów, jest przede wszystkim ustalenie kwoty poniesionego wydatku oraz wartości zgromadzonych w tym roku zasobów finansowych. Te dwie wielkości muszą być stwierdzone przez organy podatkowe w sposób niebudzący wątpliwości, gdyż w istocie odpowiadają kwocie przychodu będącego podstawą wymiaru zryczałtowanego podatku. Wydatek oraz wartość zgromadzonych zasobów finansowych danego roku podatkowego nie mogą być zatem wielkościami ustalonymi w sposób dowolny ani domniemany.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że okolicznością bezsporną jest, iż suma poniesionych przez skarżącego w roku podatkowym 1998 wydatków jest wyższa niż wartość zgromadzonych w tym roku zasobów finansowych. Istota sporu sprowadza się do oceny, czy wysokość przychodów znajduje pokrycie w posiadanych przedtem, tj. przed 1998 r., przez podatnika zasobach majątkowych.

Organy podatkowe obu instancji za udowodnione w sprawie uznały, że podatnik w dniu swoich 21 urodzin, tj. w dniu 22 maja 1993 r. otrzymał od rodziców w formie darowizny [...], na którą to kwotę składała się kwota [...] pozostawiona mu w spadku przez dziadka T.B. oraz pozostała kwota pochodząca od rodziców z darowizn przekazywanych mu przez okres wielu lat. Jednocześnie organy podatkowe uznały za niewiarygodne wyjaśnień podatnika, zgodnie z którymi przed dokonaniem dwóch wypłat z konta inwestycyjnego w dniach [...] i [...] w łącznej kwocie [...], posiadał on wolne środki finansowe, które umożliwiłyby mu spłatę, przed datą pierwszej wypłaty, części rat kredytu w kwocie [...] zaciągniętego na kupno samochodu osobowego, mimo iż podatnik w toku postępowania nie twierdził, że wszystkie pieniądze otrzymane w dniu 21 urodzin zainwestował w akcje notowane na giełdzie papierów wartościowych, przeciwnie podatnik podnosił, że dysponował gotówką na nabywanie akcji na rynku pierwotnym. Skoro zatem, organy uznały za wiarygodne, że podatnik otrzymał darowiznę w kwocie [...] w dniu [...], a podatnik nie twierdził, że całą tę kwotę zainwestował w akcje i przy tym podnosił, iż przed datą pierwszej wypłaty z konta inwestycyjnego posiadał gotówkę pochodzącą z wcześniejszych wypłat z rachunków inwestycyjnych o nr [...] i o nr [...], to przyjęcie założenia, że podatnik nie mógł spłacić części kredytu w wysokości [...] przed dniem [...] obarczone jest błędem logicznym we wnioskowaniu, co w konsekwencji skutkowało wadliwym uznaniem przez organy podatkowe, że cała kwota kredytu spłacona przez podatnika w 1994 r. w wysokości [...] podlega odliczeniu od dochodu osiągniętego przez podatnika w tym roku z dwóch wypłat z konta inwestycyjnego. Organy podatkowe, chcąc prawidłowo ustalić różnicę w przychodach i wydatkach podatnika w 1994 r., powinny były uznać wydatki podatnika na spłatę części kredytu w wysokości [...], jako znajdujące pokrycie w źródle przychodu osiągniętego przez podatnika przed dniem [...] z darowizny otrzymanej w dniu jego 21 urodzin, tj. w dniu [...].

Odnosząc się do ustaleń organów podatkowych odmawiających wiarygodności wyjaśnieniom podatnika i zeznaniom świadka M.M. co do ich twierdzeń, że wspólnie lokowali pieniądze na koncie inwestycyjnym o nr [...] oraz, że podatnik otrzymał od świadka z wypłaty dokonanej z tego konta w 1994 r. kwotę [...] stwierdzić należy, że upływ terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego powoduje równocześnie, że podatnik nie ma obowiązku przechowywać dokumentów potwierdzających wysokość uzyskanych dochodów, a w sytuacji, gdy podatnik dysponuje, po upływie terminu przedawnienia, dokumentami urzędowymi wskazującymi, że był pełnomocnikiem uprawnionym do dysponowania środkami zgromadzonymi na koncie inwestycyjnym /o nr [...]/ należącym do kolegi, to organ podatkowy nie może w takiej sytuacji podnosić wobec podatnika zarzutu, że nie potrafi on udokumentować wypłaty określonej kwoty z tego konta i jednocześnie odmawiać wiarygodności wyjaśnieniom podatnika oraz zeznaniom świadka, skoro nastąpił tak znaczny upływ czasu /7 lat/ od daty dokonania tych czynności. W takiej sytuacji nieścisłości, czy sprzeczności pomiędzy wyjaśnieniami podatnika i zeznaniami świadka, nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do uznania tych dowodów za niewiarygodne, tym bardziej że fakt wspólnego inwestowania na giełdzie przez podatnika i świadka wynika z dokumentu urzędowego sporządzonego przez bank. Taki dokument ma moc szczególną, a organy podatkowe nie przeprowadziły dowodu obalającego moc tego dokumentu /art. 194 § 2 i 3 Ordynacji podatkowej/.

W tej sytuacji organy podatkowe, odmawiając podatnikowi uznania osiągnięcia w 1994r. dodatkowego przychodu w wysokości [...], błędnie oceniły zgromadzony materiał dowodowy w sprawie, co skutkowało zaniżeniem przychodu podatnika o tę kwotę za okres poprzedzający poniesione wydatki na nabycie mieszkania w 1998 r.

Wskazane wyżej okoliczności prowadzą do wniosku, że gdyby organy podatkowe poprawnie oceniły przedstawiony wyżej materiał dowodowy, kierując się przy tym prawidłami logiki i wszystkie zebrane dowody rozpatrzyły w ich wzajemnym powiązaniu, a nie każdy z osobna, to ocena sprawy nie dałaby organom podstaw do uznania, że podatnik osiągnął w 1998 r. dochód nieznajdujący pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu w wysokości [...]. Ustalenie że środki finansowe w kwocie [...] przeznaczone przez podatnika na spłatę kredytu samochodowego pochodzą z ujawnionych źródeł oraz uznanie za przychód roku podatkowego kwoty [...] otrzymanej z wypłaty z konta inwestycyjnego o nr [...], łącznie [...], nie dawałoby podstaw do szacunkowego wymiaru podatku w kwocie [...], bowiem kwota [...] przewyższa kwotę [...] przyjętą za podstawę wymiaru podatku w tej sprawie przez organy podatkowe.

W tej sytuacji, mając na uwadze powyższe okoliczności, niecelowe jest dokonywanie przez Sąd dalszej oceny tego, czy organy podatkowe słusznie odmówiły wiarygodności zeznaniom rodziców podatnika i jego przyszłej żony w zakresie w jakim zeznali oni, że ponosili koszty remontu mieszkania nabytego przez podatnika.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie podnosi również, że zastosowanie wobec podatnika tak sankcyjnego przepisu, jakim jest niewątpliwie przepis art. 20 ust.3 ustawy z dnia 26 lipca 2001 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, może mieć miejsce jedynie w sytuacji, gdy dysproporcja między wydatkami roku podatkowego, a przychodami z ujawnionych źródeł przychodu tego roku podatkowego jest istotna w obiektywnym tego słowa znaczeniu. Za taką dysproporcję nie można uznać wysokości kwoty, która oscyluje w granicach 10% wszystkich wydatków danego roku podatkowego, przy jednoczesnym ustaleniu, że podatnik osiągał stosunkowo duże przychody i gromadził oszczędności na przestrzeni kilku lat wstecz, ponosił także spore wydatki, związane z kupnem i użytkowaniem samochodu i przy tym aktywnie grał na giełdzie papierów wartościowych, a taka sytuacja zaistniała w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania. W takiej bowiem sytuacji, wyliczenie przychodów i wydatków podatnika nie może polegać na prostym zestawieniu przychodów i wydatków, czy też na ściśle matematycznym wyliczeniu różnicy pomiędzy przychodami i wydatkami.

Uwzględniając powyższe stwierdzenia Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270/ orzekł, jak w sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 tej ustawy, a o niewykonalności zaskarżonej decyzji na podstawie art. 152.