Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt II SA/ Kr 633/ 04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 marca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Izabela Dobosz Sędziowie: WSA Grażyna Firek AWSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Protokolant: Karina Lutyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2007 r. sprawy ze skargi Z.H. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2004 r. , nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I Instancji, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonywana, III. nakazuje ściągnąć od Wojewody [...] kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem wpisu od uiszczenia którego skarżąca była zwolniona.

Wojewoda decyzją z dnia [...] marca 2004 r., znak: [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 104 k.p.a. oraz art. 80 ust. 1 pkt 2, art. 81 ust. 1 pkt 2 i art. 82 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. Nr 106 z 2000 r., póz. 1126, z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania Z.H. od decyzji Starosty W. Nr [...] z dnia [...] stycznia 2004 r., znak:[...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego budynku gospodarczego z garażem i warsztatem ślusarskim na działce nr "1" w S. i udzieleniu pozwolenia na budowę tej inwestycji na rzecz A. i T. B. zam. S., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu podniesiono, że od decyzji z dnia [...] stycznia 2004 r., na mocy której S.W. orzekł o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu A. i T. B. pozwolenia na budowę budynku gospodarczego z garażem i warsztatem ślusarskim na działce nr "1" w S. odwołanie złożyła Z.H. W odwołaniu strona napisała m.in., że działka jest przeznaczona pod inwestycje domów jednorodzinnych, a nie jest to działka komercyjno-przemysłowa, że jest możliwe wybudowanie z przodu działki warsztatu ślusarskiego, oraz że warsztat będzie stwarzał uciążliwości związane z hałasem, drganiami, dojazdem itp.

Wojewoda stwierdził, że badana sprawa była już przedmiotem decyzji kasacyjnej Wojewody z dnia [...] listopada 2003 r., znak: [...], a błędy wskazane w uzasadnieniu tej decyzji zostały naprawione. Podniesiono, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy N. utracił ważność z dniem [...] grudnia 2003 r. na podstawie art. 67 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym, jednak proponowana inwestycja jest zgodna z ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia [...] lutego 2003 r., znak:[...].

Wskazano w uzasadnieniu decyzji, że wniosek o pozwolenie na budowę został złożony w dniu 17 lipca 2003 r. a więc w terminie ważności ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia [...] lutego 2003 r. Inwestorzy, zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego złożyli oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Projekt zagospodarowania terenu został m.in. uzgodniony pozytywnie z Powiatowym Zespołem Uzgadniania Dokumentacji Projektowej w W., z rzeczoznawcą do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych oraz pozytywnie uzgodniony bez zastrzeżeń przez Powiatowego Inspektora Sanitarnego w W. postanowieniem z dnia [...] grudnia 2003 r. znak: [...].

Skoro zatwierdzony projekt budowlany nie narusza zapisów decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jest kompletny, posiada wymagane opinie i uzgodnienia i wykonany został przez osoby legitymujące się wymaganymi uprawnieniami budowlanymi (art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane), a planowana inwestycja dotycząca budowy budynku gospodarczego z garażem i warsztatem ślusarskim na działce nr "1" w S. nie ma wpływu na środowisko i nie wymaga przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko wymaganego przepisami o ochronie środowiska, to spełnione zostały wymogi przewidziane przez przepisy art. 32 ust. 1 i 4 ustawy Prawo budowlane.

Organ odwoławczy podniósł, że zarzuty strony odwołującej się nie są słuszne i nie mają znaczenia dla bytu prawnego zaskarżonej decyzji. Dopuszczenie do lokalizacji warsztatu na działce zostało rozstrzygnięte w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z dnia [...] lutego 2003 r., a decyzja ta jako ostateczna jest wiążąca dla organu wydającego pozwolenie na budowę. Ponadto z zatwierdzonego projektu budowlanego nie wynika, aby inwestycja była uciążliwa dla otoczenia. Zgodnie z art. 71 Prawa budowlanego - zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, w tym m.in. zmiana warunków bezpieczeństwa pożarowego lub pracy, warunków zdrowotnych, higieniczno-sanitarnych lub ochrony środowiska wymaga pozwolenia właściwego organu. Droga dojazdowa (z drogi publicznej) do projektowanego budynku gospodarczego stanowi część działki nr "1", którą dysponują inwestorzy a ponadto warunki dojazdu do projektowanego obiektu budowlanego ustalone zostały w decyzji o warunkach zabudowy z dnia [...] lutego 2003 r. W tej sytuacji zarzuty odnośnie do naruszenia interesu osób trzecich organ odwoławczy uznał za gołosłowne i bezpodstawne. Podkreślono w uzasadnieniu, ze wszelkie ewentualne roszczenia stron o naruszenie własności i dóbr osobistych mogą być rozstrzygane tylko i wyłącznie na drodze cywilnoprawnej, a nie administracyjnoprawnej.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na decyzję Wojewody z dnia [...] marca 2004 r, znak: [...] złożyła Z. H.

Skarżąca podnosi, że nie wyjaśniono wątpliwości w zakresie zgodności z planem miejscowym projektowanej inwestycji, a skoro plan miejscowy stracił ważność to nie ma przeszkód, aby projektowaną inwestycję zrealizować w większej

- niż to wynika z projektu budowlanego - odległości od budynku mieszkalnego skarżącej.

Skarżąca podnosi, że przedmiotowa inwestycja będzie dla niej uciążliwa, m.in. spowoduje popękanie ścian należącego do skarżącej budynku mieszkalnego.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko wraz z jego argumentacją, odniósł się do zarzutów skargi i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, iż sądy administracyjne dokonują kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonej decyzji podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Ze względu na powyższą zasadę oraz treść art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, konieczne jest podkreślenie, że przedmiotem kontroli Sądu w przedmiotowej sprawie była decyzja Wojewody z dnia [...] marca 2004 r., znak: [...] utrzymująca w mocy decyzję Starosty W. Nr [...] z dnia [...] stycznia 2004 r., znak: [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego budynku gospodarczego z garażem i warsztatem ślusarskim na działce nr "1" w S. i udzieleniu pozwolenia na budowę tej inwestycji na rzecz A. i T. B. zam. S., oraz poprzedzające te rozstrzygnięcia postępowanie administracyjne z punktu widzenia ich zgodności z obowiązującymi regulacjami prawnymi.

Podkreślić także należy, że w świetle art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd nie ma obowiązku, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, do badania tych zarzutów i wniosków, które nie mają znaczenia dla oceny legalności zaskarżonego aktu (tak NSA w wyroku z dnia 11 października 2005 r., sygn. akt: FSK 2326/04).

Istota jurysdykcyjnego postępowania administracyjnego polega na kreowaniu indywidualnych norm prawnych w wyniku stosowania ogólnych i abstrakcyjnych norm prawa administracyjnego, przy czym dopuszczalność tego stosowania zdeterminowana jest zaistnieniem określonego stanu faktycznego. Indywidualny związek określonej sfery faktycznej ze sferą prawną wyznacza przedmiot jurysdykcji administracyjnej, który określa się mianem sprawy administracyjnej stanowiącej podstawowy łącznik między administracyjnym prawem materialnym i procesowym. Mająca materialnoprawny charakter sprawa administracyjna staje się przedmiotem postępowania jurysdykcyjnego z chwilą wszczęcia tego postępowania uzyskując jednocześnie walor sprawy w znaczeniu procesowym. Jurysdykcyjne postępowanie administracyjne ma więc na celu wiążące ustalenie przez organ administracji publicznej konsekwencji norm prawa materialnego w stosunku do konkretnie oznaczonego adresata w sprawie indywidualnej. Innymi słowy, postępowanie jurysdykcyjne zmierza do skonkretyzowania i zindywidualizowania ogólnej i abstrakcyjnej normy prawnej, a jego celem jest załatwienie sprawy administracyjnej poprzez wydanie decyzji administracyjnej. Kształt sprawy administracyjnej i tym samym decyzji administracyjnej determinują normy prawa materialnego.

Jedną z konsekwencji tego stanu rzeczy jest to, że w jurysdykcyjnym postępowaniu administracyjnym obowiązuje zasada, w myśl której organ obowiązany jest rozstrzygać sprawę administracyjną z uwzględnieniem wszelkich okoliczności faktycznych i prawnych istniejących w chwili orzekania. Zaistnienie niezbędnej sfery faktów i sfery okoliczności prawnych obliguje organ administracji do podjęcia rozstrzygnięcia, nawet wtedy, gdy istnieje prawdopodobieństwo zmiany tych okoliczności w przyszłości. Ponieważ normy prawa administracyjnego mają charakter bezwzględnie obowiązujący, to z zasady powinny być stosowane wg dnia, w którym akt administracyjny zostaje wydany. Organ bada sprawę na bieżąco mając na względzie, że sprawa administracyjna w toku jej załatwiania może się zmieniać. Organ drugiej instancji też orzeka w sprawie czyli uwzględnia stan prawny i faktyczny istniejący w chwili wydawania decyzji drugiej instancji.

Pogląd o tym, że organ administracji (zarówno pierwszej, jak i drugiej instancji) powinien rozstrzygać sprawy według przepisów prawa materialnego obowiązujących w dniu wydania przez ten organ decyzji odwoławczej znajduje również aprobatę w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. wyrok NSA z dnia 24 marca 2003 r, II SA 2057/01, LEK nr 121774, wyrok NSA z dnia 19 lipca 2001 r., V SA 3872/00, LEX nr 78936, wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2001 r., IV SA 396/99, LEX nr 54143).

W dniu wydania zaskarżonej decyzji podstawy prawne udzielania pozwoleń na budowę i zatwierdzanie projektów budowlanych regulowała znowelizowana ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. jedn.: Dz. U. z 2003 r., nr 207, poz. 2016 ze zm.). Prawo budowlane zostało bowiem znowelizowane ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U z 2003 r., nr 80, poz. 718), która weszła w życie w dniu 11 lipca 2003 r. Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw, do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy dotychczasowe, z zastrzeżeniem ust. 2. Art. 7 ust. 2 cyt. ustawy stanowi, że do postępowań - dotyczących obiektów budowlanych lub ich części będących w budowie albo wybudowanych bez wymaganego pozwolenia na budowę albo /głoszenia bądź też pomimo wniesienia sprzeciwu przez właściwy organ -wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy art. 1 pkt 37-39 oraz - w części odnoszącej się do art. 48 ust. 2 ustawy, o której mowa w art. 1 - art. 1 pkt 41.

Postępowanie w przedmiotowej sprawie dotyczącej udzielenia pozwolenia na budowę i zatwierdzenia projektu budowlanego zostało wszczęte na wniosek A.B. z dnia 17 lipca 2003 r., a zatem po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 27 marca 2003r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw. W konsekwencji sprawa podlegała rozpoznaniu według znowelizowanych przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. jedn.: Dz. U. z 2003 r., nr 207, poz. 2016 ze zm.).

Zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 1 znowelizowanego Prawa budowlanego pozwolenie na budowę mogło być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli była ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pod pojęciem przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy rozumieć przede wszystkim przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r., nr 80, poz. 717 z późn. zm.), która to ustawa weszła w życie z dniem 11 lipca 2003 r., a zwłaszcza nie wchodziło w grę stosowanie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.)., która to ustawa utraciła moc z dniem 10 lipca 2003 r. na podstawie art. 88 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowiącego, że traci moc ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.). Podkreślić przy tym należy, że art. 1 pkt 25a ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw zmienił brzmienie art. 32 ust. 4 pkt 1 Prawa budowlanego w ten sposób, że przesłankę wydania pozwolenia na budowę "wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w terminie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o zagospodarowaniu przestrzennym" zastąpił regulacją, zgodnie z którą pozwolenie na budowę mogło być wydane "wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w okresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli była ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym".

Na gruncie niniejszej sprawy nie było zatem podstaw do odwoływania się do decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej dla przedmiotowej inwestycji na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, tj. do ostatecznej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2003 r., znak: [...] utrzymującej w mocy decyzję Burmistrza Miasta i Gminy N. z dnia [...] lutego 2003 r., znak: [...]. Okoliczność, że termin ważności tej decyzji ustalono do dnia 31 grudnia 2005 r., a zatem wniosek o wydanie pozwolenia na budowę został złożony w terminie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie miał w niniejszej sprawy znaczenia Nie o tego rodzaju decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu mówił bowiem art. 32 ust. 4 pkt 1 znowelizowanego Prawa budowlanego.

Należy podkreślić, że istnieje zasadnicza różnica pomiędzy decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydawaną pod rządami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym a decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (tj. decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego bądź decyzją o warunkach zabudowy) wydawaną w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Różnica ta polega na tym, że rozstrzygnięcia określone w art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie pełnią - jak to czyniły wcześniejsze decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - funkcji aktu indywidualizującego ustalenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, albowiem w przypadku obowiązywania planu na danym terenie decyzji takich się nie wydaje. Ponadto decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu regulowana ustawą o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r. określała rodzaj inwestycji, warunki wynikające z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeśli dla danego obszaru plan został uchwalony, warunki zabudowy i zagospodarowania terenu wynikające z przepisów szczególnych, warunki obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich, linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w stosownej skali, okres ważności decyzji (art. 42 ust. 1), a organ administracji nie mógł odmówić ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli zamierzenie było zgodne z przepisami prawa i ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, z zastrzeżeniem art. 2 ust. 2 ustawy (art. 43). Natomiast decyzje o warunkach zabudowy i decyzje o lokalizacji inwestycji celu publicznego, tj. decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu regulowane ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 2003 r. określają rodzaj inwestycji, warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie: warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich, ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych, a także linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali (art. 54 w związku z art. 64 ust. 1), organ administracji nie może odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz warunków zabudowy, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi (art. 56 w związku z art. 64 ust. 1), a wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków: 1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu, 2) teren ma dostęp do drogi publicznej, 3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego, 4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskana przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1, 5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi (art. 61 ust. 1). Uzasadniony jest zatem prezentowany w literaturze pogląd, że przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie znają decyzji o wz i zt w kształcie kreowanym ustawą o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r. (zob. Z. Niewiadomski: Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2004, s. 573).

Na organach administracji ciążył zatem w niniejszej sprawie obowiązek ustalenia, czy na terenie objętym przedmiotową inwestycją istniał w chwili podejmowania rozstrzygnięcia w sprawie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o jakim stanowi ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W zależności od dokonanych ustaleń w tym zakresie możliwe było dopiero stwierdzenie, czy konieczne było uprzednie uzyskanie przez inwestorów decyzji o warunkach zabudowy, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Według bowiem treści art. 4 ust. 2 tej ustawy określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, a sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

W dalszej kolejności poprawna realizacja wymogów art. 35 ust. 1 pkt 1 a-b znowelizowanego Prawa budowlanego powinna polegać na sprawdzeniu przez organy administracji właściwe w niniejszej sprawie zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i wymaganiami ochrony środowiska oraz wymaganiami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z zastrzeżeniem, że chodzi o plan miejscowy bądź decyzję o warunkach zabudowy podjęte zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zauważyć należy, że również z art. 34 ust. 1 znowelizowanego Prawa budowlanego wynika obowiązek dokonywania stosownych ustaleń w oparciu o decyzję o warunkach zabudowy podjętą zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, skoro zgodnie z tym przepisem projekt budowlany powinien spełniać wymagania określone w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że organy obydwu instancji nie wyjaśniając powyższych kwestii naruszyły przepisy postępowania - zwłaszcza zasadę prawdy obiektywnej określoną w art. 7 k.p.a. -w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, skoro ustalenia te w sposób bezpośredni determinują merytoryczną treść decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę i zatwierdzenia projektu budowlanego. Art. 35 ust. 4 znowelizowanego Prawa budowlanego stanowi, że w razie spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, co oznacza, że spełnienie tych wymagań musi być przez organy zweryfikowane. Organy administracji przyjmując, że w sprawie dopuszczalne jest odwoływanie się do decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej na podstawie przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r. dopuściły się również naruszenia prawa materialnego, tj. art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 znowelizowanego Prawa budowlanego, a naruszenie to determinując treść rozstrzygnięcia również miało wpływ na wynik sprawy. Podjęcie rozstrzygnięcia kończącego postępowanie należy w takiej sytuacji ocenić jako przedwczesne i z tego względu w momencie podejmowania zaskarżonej decyzji niedopuszczalne.

Zgodnie z treścią art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

W przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, iż wskazane wyżej uchybienia dotyczą decyzji organów obydwu instancji i nie mogą być konwalidowane w postępowaniu przed organem drugiej instancji, gdyż działanie takie naruszałoby zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. W związku z tym uchylenie również decyzji organu pierwszej instancji jest niezbędne dla końcowego załatwienia sprawy.

W tym stanie rzeczy - mając na uwadze treść art. 145 § 1 pkt 1a i 1c oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, póz. 1270), należało uchylić zaskarżoną decyzję Wojewody z dnia [...] marca 2004 r., znak: [...], jak i poprzedzającą ją decyzję Starosty W. Nr [...] z dnia [...] stycznia 2004 r., znak: [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego budynku gospodarczego z garażem i warsztatem ślusarskim na działce nr "1" w S. i udzieleniu pozwolenia na budowę tej inwestycji na rzecz A. i T. B. zam. S.