Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Cisyk – spr. Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędzia WSA Daria Sachanbińska Protokolant st. insp. sądowy Katarzyna Stec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2017 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na uchwałę Rady Miasta Opola z dnia 29 grudnia 2016 r., Nr XXXVI/708/16 w przedmiocie ustalenia zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń 1) stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości, 2) zasądza od Rady Miasta Opola na rzecz A Sp. z o.o. z siedzibą w [...] kwotę 797 (słownie: siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi wniesionej przez A Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (zwaną dalej również jako "skarżąca" lub "Spółka"), jest uchwała Rady Miasta Opola z dnia 29 grudnia 2016 r., Nr XXXVI/708/16, w sprawie ustalenia zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń w Opolu.

Podjęcie zaskarżonej uchwały zapadło w następującym stanie faktycznym:

W dniu 29 grudnia 2016 r. Rada Miasta Opola podjęła uchwałę Nr XXXVI/708/16 w sprawie ustalenia zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń w Opolu. Uchwała ta podjęta została na podstawie art. 37a ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r. poz. 778, z późn. zm.), zwanej dalej u.p.z.p. oraz w związku z uchwałą Nr XV/275/15 Rady Miasta Opola z dnia 24 września 2015 r. w sprawie przygotowania przez Prezydenta Miasta Opola projektu uchwały Rady Miasta Opola w sprawie zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabarytów, standardów jakościowych oraz rodzajów materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane. W § 1 ust. 2 tej uchwały wskazano, że integralną częścią uchwały jest rysunek - stanowiący załącznik nr 1 (pkt 1 uchwały), System Identyfikacji Miejskiej - stanowiący załącznik nr 2 (pkt 2 uchwały) oraz rozstrzygnięcie w sprawie rozpatrzenia nieuwzględnionych uwag zgłoszonych do projektu uchwały w sprawie ustalenia zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń w Opolu - stanowiące załącznik nr 3 (pkt 3 uchwały). W załączniku nr 3 ww. uchwały Rada Miasta Opola wskazała, że nie uwzględniła uwag zgłoszonych do projektu uchwały dotyczących: 1) zmiany metody podziału miasta na obszary, 2) dopuszczenia reklam i murali reklamowych na ślepych ścianach szczytowych oraz 3) dopuszczenia reklam wzdłuż głównych dróg, wydłużenia okresu dostosowania zasad do 60 miesięcy, możliwości sytuowania reklam diodowych, LED, LCD itp. oraz doprecyzowania bądź zmiany wprowadzonych definicji zasad i warunków sytuowania gabarytów.

Pismem z dnia 31 stycznia 2017 r. Spółka A, reprezentowana przez radcę prawnego, wezwała Radę Miasta Opola do usunięcia naruszenia prawa wywołanego przedmiotową uchwałą. Wzywająca uznała, że uchwała ta nie może się ostać, bowiem podjęta została z naruszeniem:

1) § 9 ust. 2 w związku z § 3 ust. 1 pkt 2, § 3 ust. 1 pkt 8, § 5 ust. 2 pkt 1, § 5 ust. 3 pkt 1, § 5 ust. 4 pkt 1 i pkt 10, § 5 ust. 5 pkt 1 oraz § 5 ust. 6 pkt 2, 3 i 4 uchwały, co stanowi o naruszeniu art. 37a ust. 9 u.p.z.p. w związku z art. 2 i art. 7 Konstytucji RP oraz art. 28, art. 30 i art. 48 oraz art. 50 i 51 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290, ze zm.), a także art. 155 i art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, [obecnie Dz.U. z 2017 r. poz. 1259 – dopisek Sądu]), zwanej dalej K.p.a. poprzez:

- nieustanowienie w uchwale żadnego mechanizmu ochrony praw nabytych podmiotów, które przed wejściem w życie uchwały wzniosły na terenie miasta [...] urządzenia reklamowe i tablice reklamowe, na podstawie ważnych pozwoleń na budowę lub zgłoszeń prac budowlanych oraz

- wprowadzenie nakazu "dostosowania" tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do postanowień uchwały, co jest równoważne z nałożeniem na skarżącą obowiązku ich rozbiórki, mimo braku orzeczenia wobec tych urządzeń nakazu rozbiórki w trybie przewidzianym w art. 48, art. 50 lub art. 51 Prawa budowlanego;

2) § 9 ust. 2 w związku z § 3 ust. 1 pkt 2, § 3 ust. 1 pkt 8, § 5 ust. 2 pkt 1, § 5 ust. 3 pkt 1, § 5 ust. 4 pkt 1 i pkt 10, § 5 ust. 5 pkt 1 oraz § 5 ust. 6 pkt 2, 3 i 4 uchwały, co stanowi o naruszeniu art. 22, oraz art. 21 i art. 64 Konstytucji RP w związku z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, a także § 146 ust. 1-3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z 2016 r. poz. 283) poprzez:

- nieustanowienie w uchwale stosownej rekompensaty pieniężnej w przypadkach "dostosowania" do § 9 ust. 2 uchwały, urządzeń reklamowych i tablic reklamowych, które zostały wzniesione w mieście [...] na podstawie ważnych pozwoleń na budowę lub zgłoszeń prac budowlanych przez ich rozbiórkę, co jest równoważne w skutkach z ich wywłaszczaniem i ograniczeniem wolności gospodarczej oraz

- posłużenie się w uchwale niedookreślonym pojęciem "dostosowania" bez jego wystarczającego zdefiniowania lub skonkretyzowania, jakie konkretnie czynności w celu tego "dostosowywania" mieliby podjąć właściciele ww. urządzeń reklamowych i tablic reklamowych;

3) § 9 ust. 2 w związku z § 3 ust. 1 pkt 2, § 3 ust. 1 pkt 8, § 5 ust. 2 pkt 1, § 5 ust. 3 pkt 1, § 5 ust. 4 pkt 1 i pkt 10, § 5 ust. 5 pkt 1 oraz § 5 ust. 6 pkt 2, 3 i 4 uchwały, co stanowi o naruszeniu art. 32 Konstytucji RP, tj. zasadę równości wobec prawa poprzez:

- uprzywilejowane traktowanie w uchwale niektórych określonych typów tablic i urządzeń reklamowych i ich dopuszczenie z jednoczesnym wprowadzeniem faktycznego zakazu sytuowania rodzajów tablic i urządzeń reklamowych, w szczególności billboardów bez uzasadnienia pogorszenia sytuacji prawnej ich operatorów i właścicieli;

- brak dokonania w uchwale zróżnicowania sytuacji prawnej legalnych urządzeń reklamowych i tablic reklamowych, które zostały wzniesione w mieście [...], na podstawie ważnych pozwoleń na budowę lub zgłoszeń prac budowlanych oraz takich urządzeń reklamowych i tablic reklamowych, które zostały wzniesione nielegalnie i stanowią samowolę budowlaną;

4) § 2 uchwały, co stanowi o naruszeniu art. 37 a ust. 8 u.p.z.p. poprzez nieuwzględnienie w uchwale ustawowych ograniczeń dotyczących obszaru jej obowiązywania.

W uzasadnieniu wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie ostatecznych decyzji o pozwoleniu na budowę, wzniosła na terenie miasta [...] szereg tablic i urządzeń reklamowych wolnostojących o formacie [...] m2 (tj. 8 nośników w strefie C i 3 nośniki w strefie E) oraz dzierżawi od właścicieli i użytkowników wieczystych teren pod ww. nośnikami reklamowymi. Dodała, że nie prowadzi innego rodzaju działalności niż reklama zewnętrzna, nie stosuje również w swojej działalności innych typów tablic i urządzeń reklamowych niż tzw. billboardy o formacie [...] m2. W ocenie skarżącej, cele ustawy z dnia 24 kwietnia 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wzmocnieniem narzędzi ochrony krajobrazu (Dz. U. z 2015 r. poz. 774), zostały przez Radę Miasta Opola błędnie odczytane, przez wprowadzenie na terenie Opola szeregu ograniczeń w zakresie możliwości wznoszenia tablic i urządzeń reklamowych oraz szyldów, w szczególności billboardów oraz zbyt krótkiego okresu dostosowania istniejących urządzeń. Jako niezrozumiałe uznała ponadto, z jakich przyczyn w sytuacji, gdy art. 37a ust. 9 u.p.z.p., reguluje wszystkie rodzaje urządzeń budowlanych w sposób jednakowy, właściciele istniejących, niezgodnie z uchwałą obiektów małej architektury i ogrodzeń są traktowani korzystniej (preferencyjnej), niż właściciele istniejących legalnie tablic i urządzeń reklamowych. Podkreśliła, że uchwała zobowiązuje skarżącą, po upływie okresu "dostosowawczego", do usunięcia wielu tablic i urządzeń reklamowych wzniesionych legalnie, co narusza jej interes prawny poprzez błędne zapisy:

- § 3 ust. 1 pkt 8 uchwały, który przewiduje generalny zakaz sytuowania tablic reklamowych i urządzeń reklamowych na dachach budynków, urządzeniach infrastruktury technicznej i obiektach małej architektury,

- § 5 ust. 2 pkt 1 uchwały, który przewiduje w obszarze A zakaz sytuowania tablic i urządzeń reklamowych, nie dopuszczając wśród wymienionych w pkt 4 do 8 możliwości lokowania jakichkolwiek form tablic i urządzeń reklamowych wolnostojących,

- § 5 ust. 3 pkt 1 uchwały, który przewiduje w obszarze B zakaz sytuowania wolnostojących tablic i urządzeń reklamowych,

- § 5 ust. 4 pkt 1 i pkt 10 uchwały, który przewiduje w obszarze C zakaz sytuowania tablic i urządzeń reklamowych, za wyjątkiem tablic i urządzeń reklamowych wolnostojących sytuowanych w odległości minimum 30 m od elementów infrastruktury drogowej i kolejowej,

- § 5 ust. 5 pkt 1 uchwały, który przewiduje w obszarze D zakaz sytuowania tablic i urządzeń reklamowych, nie dopuszczając wśród wymienionych w pkt 4 do 7 możliwości lokowania jakichkolwiek form tablic i urządzeń reklamowych wolnostojących (w pkt 6 dopuszcza się jedynie reklamę wolnostojącą w miejscu prowadzonej działalności, co stanowi w istocie szyld, a nie reklamę w rozumieniu przepisów u.p.z.p.),

- § 5 ust. 6 pkt 2, 3 i 4 uchwały, które wprawdzie dopuszczają w obszarze E możliwość lokowania wolnostojących tablic reklamowych, jednakże maksymalnie dwie tablice na każdej nieruchomości o powierzchni nieprzekraczającej [...] m2 - przy czym nie jest wiadome czy warunek ten dotyczy nieruchomości objętej jedną księgą wieczystą, czy jedną działką ewidencyjną oraz czy powierzchnia [...] m2 dotyczy łącznie powierzchni obu tablic, czy też każdej z osobna - oraz wprowadzają ograniczenia odległości pomiędzy billboardami w zależności od rodzaju drogi, przy której są usytuowane (50 m, 100 m oraz 150 m), ich maksymalną wysokość (9 m), a także minimalną odległość tablic od zewnętrznej krawędzi dróg wewnętrznych - 3 m oraz

- § 9 ust. 2 uchwały, który wyznacza, dla legalnie wzniesionych i istniejących obecnie tablic i urządzeń reklamowych Spółki, okres ich dostosowania do wymogów uchwały wynoszący 30 miesięcy.

W dniu 23 lutego 2017 r., Rada Miasta Opola podjęła uchwałę Nr [...], w sprawie odmowy uwzględnienia wezwania skarżącej do usunięcia naruszenia prawa. W uzasadnieniu Rada wskazała, że kwestionowana uchwała była sprawdzana pod względem zgodności z prawem przez organ nadzoru, który w toku procedury nadzorczej nie stwierdził żadnych uchybień. Dodała, że podstawę prawną podjęcia ww. uchwały stanowi art. 37a u.p.z.p., który nie tylko upoważnia radę gminy do ustalenia zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabarytów, standardów jakościowych oraz rodzajów materiałów, z których mogą być wykonane, ale również wprowadza obowiązek określenia w takiej uchwale warunków i terminu dostosowania obiektów istniejących, do zasad w niej określonych (art. 37a ust. 9 u.p.z.p.). Powyższe dotyczy zarówno obiektów małej architektury, ogrodzeń oraz tablic reklamowych, jak i urządzeń reklamowych, które zostały wzniesione legalnie, jak i wskutek samowoli budowlanej. Rada nie ma kompetencji do różnicowania ich sytuacji w uchwale, albowiem do obiektów wzniesionych niezgodnie z przepisami prawa stosuje się odrębne przepisy i odrębny tryb postępowania administracyjnego. Zatem, wprowadzenie do uchwały okresu dostosowania jest nie tylko uprawnieniem, ale i obowiązkiem rady gminy, która podejmuje taką uchwałę. Dopuszczalne z kolei wyjątki zwolnienia z obowiązku dostosowania, uregulowane zostały w art. 37a ust. 10 u.p.z.p. i dotyczą wyłącznie obiektów małej architektury i ogrodzeń. Rada podkreśliła ponadto, że wyznaczyła 30 miesięcy na dostosowanie obiektów już istniejących do jej zapisów, pomimo, że zgodnie z ustawą okres ten winien wynosić co najmniej 12 miesięcy od dnia wejścia w życie uchwały. Dodała nadto, że dokonała należytego wyważenia interesu publicznego - jakim jest ochrona ładu przestrzennego - z interesem podmiotów prywatnych, zachowując należyte proporcje pomiędzy tymi interesami. Jednocześnie Rada nie podzieliła stanowiska Spółki, że wprowadzenie okresu dostosowawczego jest zbieżne z instytucją wywłaszczenia, a w konsekwencji, że należy się za nie rekompensata pieniężna. W tym zakresie wyjaśniła, że przepisy u.p.z.p. nie przewidują żadnej formy odszkodowania w przypadku uchwały krajobrazowej, jak ma to miejsce w przypadku planu miejscowego. Z kolei, przepis art. 64 ust. 3 Konstytucji RP wprost przewiduje możliwość ograniczenia prawa własności w drodze ustawy. Tym samym, uchwała krajobrazowa, której podstawą prawną jest u.p.z.p. wraz z innymi przepisami prawa, określa zasady, w ramach których właściciele mogą wykonywać swoje prawo własności. Jako bezzasadne Rada uznała konieczność dodatkowego wyjaśnienia terminu "dostosowanie", który ujęty został w § 9 ust. 2 uchwały, akcentując, że termin ten jest określeniem wynikającym z ustawy (art. 37a ust. 9 u.p.z.p.). Rada podniosła ponadto, że w stosunku do tablic reklamowych w postaci billboardów wprowadzono w uchwale więcej ograniczeń, ale nie zakazano ich sytuowania w mieście Opole, a jedynie ograniczono możliwość ich lokalizacji do obszaru E. Przyjęte różnicowanie jest uzasadnione, ponieważ billboardy wpływają w większym stopniu na ład przestrzenny, przesłaniają widoki ze względu na swoje gabaryty i mocno wyróżniają się w stosunku do innych nośników reklamowych. Dlatego też, w celu zachowania ładu przestrzennego, należało ograniczyć ich liczbę. Jako bezpodstawny Rada uznała również zarzut naruszenia art. 37a ust. 8 u.p.z.p., dotyczący braku uwzględnienia w uchwale, wyłączenia spod jej regulacji, ogrodzeń, autostrad, dróg ekspresowych oraz ogrodzeń linii kolejowych.

Pismem z dnia 29 marca 2017 r., skarżąca Spółka, nadal reprezentowana przez radcę prawnego, na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446, z późn. zm. - zwanej dalej u.s.g.) w związku z art. 50, art. 52 § 4 i art. 3 § 2 pkt 5, a także art. 53 § 2 i art. 54 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 446, z późn. zm., [obecnie Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 - dopisek Sądu] - zwanej dalej P.p.s.a.), złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, skargę na uchwałę Rady Miasta Opola z dnia 29 grudnia 2017 r., Nr XXXVI/708/16. Skarżąca domagała się stwierdzenia jej nieważności w całości, stosownie do art. 147 P.p.s.a. w związku z art. 101 ust. 1 i ust. 4 oraz art. 94 ust. 1 u.s.g. oraz zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, według norm przepisanych. W uzasadnieniu skargi, skarżąca powtórzyła w całości zarzuty zawarte w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa i przytoczoną na ich poparcie argumentację. W szczególności kwestionowała: brak ustanowienia w uchwale mechanizmu ochrony praw nabytych przez podmioty, które przed dniem wejścia w życie uchwały na terenie miasta [...] wzniosły urządzenia reklamowe i tablice reklamowe na podstawie ważnych pozwoleń na budowę lub zgłoszeń; wprowadzenia nakazu dostosowania ww. urządzeń do postanowień uchwały; brak ustanowienia rekompensaty pieniężnej, w przypadkach "dostosowania" urządzeń reklamowych i tablic reklamowych wzniesionych na podstawie ważnych pozwoleń na budowę lub zgłoszeń prac budowlanych przez ich rozbiórkę; uprzywilejowane traktowanie w uchwale niektórych typów tablic i urządzeń i ich dopuszczenie z jednoczesnym wprowadzeniem faktycznego zakazu innych rodzajów tablic i urządzeń reklamowych; brak dokonania zróżnicowania sytuacji prawnej legalnych urządzeń i tablic reklamowych, które zostały wzniesione, na podstawie ważnych pozwoleń na budowę lub zgłoszeń. W uzasadnieniu skargi podniosła, że § 9 ust. 2 uchwały, obejmuje obowiązkiem dostosowawczym tablice i urządzenia reklamowe, które w momencie jej wejścia w życie istniały na terenie miasta [...], przy wyraźnym wyłączeniu obowiązku dostosowania istniejących obiektów małej architektury i ogrodzeń, o czym stanowi § 9 ust. 1 i ust. 3 uchwały. Obowiązek dostosowania w zakresie tablic i urządzeń reklamowych, w terminie 30 miesięcy od dnia wejścia w życie zaskarżonej uchwały, obejmuje zatem wszelkie tablice i urządzenia reklamowe, które zostały legalnie wzniesione na podstawie udzielonych ostatecznych i ważnych pozwoleń na budowę lub na innej podstawie prawnej (np. poprzez przyjęcie zgłoszenia przez właściwy organ w przypadku urządzeń reklamowych niewymagających pozwolenia na budowę). W ocenie skarżącej, ustawiony w § 9 ust. 2 uchwały 30 miesięczny okres dostosowawczy jest niewystarczający do zapewniania ochrony praw słusznie nabytych albowiem tablice i urządzenia reklamowe, mające charakter obiektów budowlanych, mają dłuższy okres trwałości w rozumieniu prawa budowlanego. Okres dostosowawczy powinien zatem odpowiadać okresowi żywotności przedmiotowych tablic i wynosić np. około 25 lat, bo po tym okresie ww. urządzenia będą podlegały usunięciu przez ich właścicieli jako zużyte. Zdaniem skarżącej, 30 miesięczny okres dostosowawczy powinien dotyczyć tylko nielegalnych tablic i urządzeń reklamowych, istniejących na terenie objętym przedmiotowym zakresem zastosowania uchwały w dniu wejścia jej w życie, które podlegać będą rozbiórce w trybie przepisów art. 48 i następne prawa budowlanego. Okres ten może obejmować również urządzenia reklamowe o charakterze ruchomości lub inne niepodlegające regulacji ustawy Prawo budowlane, tzn. takie, które można zdjąć (np. siatki reklamowe lub bannery) albo usunąć przez ich zamalowanie. Odwołując się do orzecznictwa sądowoadministracyjnego jak i przepisów prawa budowlanego wywodziła, że sankcje wynikające z prawa budowlanego można stosować jedynie wobec takich obiektów budowlanych, które nie zostały wzniesione zgodnie z treścią projektu budowlanego lub zgłoszeniem robót budowlanych. Tym samym uznała, że § 9 ust. 2 uchwały, jest niezgodny z art. 37a ust. 9 u.p.z.p., gdyż odnosi się do wszystkich istniejących tablic i urządzeń reklamowych nie czyniąc żadnej dystynkcji pomiędzy urządzeniami wzniesionymi legalnie a nielegalnie. W świetle powyższego, zdaniem skarżącej, przepisy u.p.z.p. i uchwały o obowiązku "dostosowania" tablic i urządzeń reklamowych do ich wymogów, są sprzeczne z ww. przepisami prawa budowlanego, K.p.a. i art. 2 Konstytucji, w zakresie, w jakim w ramach "dostosowywania" miałoby dojść do rozbiórki nośników reklamowych, wzniesionych legalnie. Podkreśliła, iż w projekcie uchwały krajobrazowej dla miasta Szczecina, jako jedną z głównych zasad projektowanej uchwały, przewidziano pozostawienie w dotychczasowym stanie urządzeń reklamowych wzniesionych legalnie przed wejściem w życie uchwały, co jest zgodne z prokonstytucyjną wykładnią przepisu art. 37a ust. 9 u.p.z.p. W ocenie skarżącej, również użycie niedookreślonego i niemożliwego do jednoznacznej interpretacji terminu "dostosowania", zawartego w § 9 ust. 2 uchwały, jest w zakresie tej regulacji nieprecyzyjne i niezgodne z zasadami techniki legislacyjnej. Wskutek powyższego, uchwała nie może być podstawą do ograniczania praw chronionych przez art. 22, 21 i 64 Konstytucji. Ponadto, zdaniem skarżącej, organ nie wyjaśnił przyjętego kryterium zróżnicowania sytuacji prawnej operatorów różnych typów nośników reklamowych reklamy zewnętrznej, z punktu widzenia realizacji celu zaskarżonej uchwały w postaci ochrony ładu przestrzennego czy krajobrazu. Cele zachowania ładu przestrzennego, ochrona krajobrazu kulturowego i poprawa estetyki nie uzasadniają, w ocenie skarżącej, preferencyjnego traktowania nośników CLP, czy cityscrolli reklamowych (a tym samym i ich operatorów) niż operatorów billboardów, gdyż wszystkie te typy nośników reklamowych w równym stopniu wpływają na ład przestrzenny w mieście [...]. Skarżąca wywodziła ponadto, że właściciele legalnych urządzeń reklamowych ponieśli znaczne nakłady finansowe i administracyjne na legalizację swoich urządzeń, a uchwała traktuje ich na równi z "niezalegalizowanymi" przedsiębiorcami, którzy swoje nośniki reklamowe przez lata ustawiali "na dziko", co stawia tych drugich bez zasadnego powodu w pozycji lepszej. Dodatkowo wskazała, że zakres obowiązywania uchwały został określony w § 2, jako cały teren miasta [...] (podzielony na obszary A, B, C, D i E) z wyłączeniem terenów zamkniętych. Tymczasem, art. 37a ust. 8 u.p.z.p., przewiduje, że tego rodzaju uchwały dotyczą całego obszaru gminy, jednak z wyłączeniem nie tylko terenów zamkniętych ustalonych przez inne organy niż ministra właściwego do spraw transportu (art. 37a ust. 5), lecz także z wyłączeniem ogrodzeń autostrad i dróg ekspresowych oraz ogrodzeń linii kolejowych (art. 37a ust. 8 u.p.z.p.). Zaskarżona uchwała nie uwzględnia tych ograniczeń, zatem również w tym zakresie jest niezgodna z prawem.

Rada Miasta Opola, w odpowiedzi na skargę, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie, wniosła o oddalenie skargi w całości. Dodatkowo, odnosząc się do zarzutów skargi, jako bezpodstawny uznała zarzut dotyczący konieczności stosowania dalszych, subsydiarnych metod wykładni przepisu art. 37a ust. 9 u.p.z.p. argumentując, że wskazany przepis nie pozostawia żądnych językowych wątpliwości uzasadniających stosowanie kolejnych pomocniczych metod jego wykładni. Nietrafiony, zadaniem Rady, jest również zarzut, że celem ustawy krajobrazowej było zniwelowanie skutków i zwalczanie wyłącznie tablic i urządzeń reklamowych umieszczonych w sposób nielegalny, tj. z naruszeniem przepisów prawa budowlanego, albowiem wniosek taki nie wynika z treści uzasadnienia do projektu ustawy, ani z treści ustawy krajobrazowej. Dodatkowo wskazała, że pojęcie "umieścił" użyte w art. 37d u.p.z.p., nie stanowi pojęcia prawnego, zgodnie natomiast ze słownikiem języka polskiego odnosi się do podmiotu, który spowodował w otoczeniu określony skutek, a zatem "zbudował, "posadowił". Ponadto, u.p.z.p. stanowi odrębny akt prawny i obejmuje odrębny zakres przedmiotowy niż ustawa Prawo budowlane, tym samym nie powoduje konieczności stosowania tożsamych pojęć. Podkreśliła, że intencją ustawodawcy jest przenalizowanie spowodowania określonego skutku, w postaci zaistnienia w otoczeniu publicznym niezgodnej z uchwałą krajobrazową tablic lub urządzenia. Wobec powyższego, istniała konieczność użycia pojęcia o jak najszerszym spektrum znaczeniowym. Rozróżnienie terminu dostosowania, którego wymaga skarżąca, według zasad i trybu posadowienia obiektu, prowadziłoby natomiast do dalej idących, niedopuszczalnych skutków. Zdaniem Rady, zaskarżona uchwała spełnia także bezwzględny wymóg określony art. 37a ust. 9 u.p.z.p., aby okres dostosowawczy nie był krótszy niż 12 miesięcy. Organ władny był zatem okres ten wydłużyć, z czego w przedmiotowej sprawie skorzystał.

Na rozprawie sądowej pełnomocnik skarżącej Spółki podtrzymał skargę oraz wnioski i zarzuty w niej zawarte. Podkreślał, iż skarżona uchwała podjęta została w sposób bezrefleksyjny, bez uprzedniego przeprowadzenia rozeznania sytuacji w terenie np. poprzez audyt. Uznał, że uchwała ta jest dla Spółki krzywdząca, w tym przez naruszenie zasady proporcjonalności. Pełnomocnik stwierdził, że Spółka nie ma pewności w zakresie funkcjonowania reklam po ich dostosowaniu w przyszłości.

W piśmie procesowym z dnia 26 września 2017 r., nawiązując do podjętych działań przez organ przed podjęciem "uchwały krajobrazowej", skarżąca ponowiła zarzut braku regulacji w zakresie ochrony praw nabytych.

Pełnomocnik organu wnosił i wywodził jak w odpowiedzi na skargę. Zwracał uwagę na założenie i cel wprowadzonego przepisu art. 37a i następnych ustawy. Przywołując regulację art. 37b ustawy wskazał, iż ustawodawca nie nałożył obowiązku sporządzenia uzasadnienia stanowisk w przypadku nieuwzględnienia składanych wniosków na etapie sporządzania i opracowywania przedmiotowej uchwały. W kwestii warunków dostosowania oświadczył, iż wynikają one z samej uchwały oraz z ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Skarga okazała się uzasadniona, chociaż Sąd nie uznał wszystkich jej zarzutów za słuszne.

Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm. - zwanej dalej P.p.s.a.) i akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej (art. 3 § 2 pkt 6 P.p.s.a.).

W kontrolowanej sprawie mamy do czynienia ze skargą na akt o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a., ponieważ zaskarżona uchwała niewątpliwie jest aktem prawa miejscowego (art. 37a ust. 4 cyt. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - zwanej nadal u.p.z.p.). Warunkiem formalnym wniesienia skargi na taki akt jest uprzednie wezwanie organu gminy na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm. - dalej: u.s.g.) do usunięcia naruszenia prawa. W niniejszej sprawie warunek ten skarżąca Spółka spełniła, a skarga wniesiona została z zachowaniem terminu przewidzianego w art. 53 § 2 P.p.s.a. W postępowaniu toczącym się na podstawie art. 101 u.s.g. istotnym jest to, że skargę taką może wnieść wyłącznie podmiot, którego indywidualny interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą. Do wniesienia skargi w trybie powyższego przepisu nie wystarcza więc tylko sprzeczność z prawem, w tym poprzez brak uregulowania kwestii, na które powołuje się skarżąca. Interes prawny skarżącej, do którego wprost nawiązuje art. 101 ust. 1 u.s.g., musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej bezpośrednio sytuację prawną wnoszącego skargę. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim właśnie ową bezpośredniość oraz konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego. Innymi słowy, zgodnie z treścią art. 101 ust. 1 u.s.g., prawo do skutecznego zaskarżania uchwały rady gminy, na podstawie tego przepisu, przysługuje jedynie podmiotowi, który wykaże naruszenie przez zaskarżoną uchwałę własnego interesu prawnego lub uprawnienia, czyli wykaże, że zaskarżona uchwała godzi w sferę prawną tego podmiotu przez wywołanie negatywnych następstw prawnych np. przez ograniczenie, czy też uniemożliwienie realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego, który musi być konkretnym, indywidualnym interesem prawnym wynikającym z określonej normy prawa materialnego. Tak więc skarga wniesiona na podstawie ust. 101 ust. 1 u.s.g. nie ma charakteru skargi powszechnej (actio popularis), co oznacza, że nawet sprzeczność aktu organu gminy z prawem nie daje uprawnienia do jej skutecznego wniesienia. Zatem, to skarżąca musi wykazać, że jej interes prawny został naruszony kwestionowaną przez nią uchwałą (por. wyroki NSA: z dnia 1 października 2013 r., sygn. akt I OSK 1209/13; z dnia 22 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 2236/12; z dnia 12 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 1761/12; z dnia 7 marca 2013 r., sygn. akt II GSK 1374/11; z dnia 10 lutego 2015 r. sygn. akt I OSK 2349/14 - dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sadów Administracyjnych na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Dlatego też, o statusie strony w postępowaniu sądowym decyduje po pierwsze posiadanie interesu prawnego lub uprawnienia, po wtóre dopiero naruszenie tego interesu prawnego lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę na uchwałę rady gminy otwiera drogę do jej merytorycznego rozpoznania.

W świetle powyższych uwag o charakterze ogólnym, zważyć trzeba, iż zaskarżona uchwała Rady Miasta Opola z dnia 29 grudnia 2016 r., podjętą została na podstawie art. 37a ust. 1 u.p.z.p., wprowadzonego do obowiązującego porządku prawnego w wyniku nowelizacji tej ustawy, dokonanej mocą art. 7 pkt 5 ustawy z dnia 24 kwietnia 2015 r. o zmianie niektórych innych ustaw w związku ze wzmocnieniem narzędzi ochrony krajobrazu (Dz. U. z 2015 r. poz. 774, z późn. zm.). Uchwała ta ustala zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń w Opolu. Postanowienia tej uchwały ustanawiają obowiązki prawne dla podmiotów, w tym skarżącej, jako użytkownika i operatora tablic reklamowych (wolnossących bilbordów) oraz urządzeń reklamowych w Opolu. Powyższa uchwała stanowi m.in. obowiązek dostosowania we wskazanym terminie istniejących tablic i urządzeń reklamowych, a zatem zobowiązuje także skarżącą do przyjętych uchwałą zasad i warunków sytuowania, w przypadku, gdy w ramach wykonywanej przez siebie działalności gospodarczej w [...] posadowiła bilbordy zgodnie z uzyskanym pozwoleniem na budowę bądź zgłoszeniem robót. Po upływie zakreślonego uchwałą terminu dostosowania, skarżąca pozbawiona będzie niemożności użytkowania w sposób dotychczasowy wzniesionych legalnie 3 tablic reklamowych - bilbordów

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy, Sąd uznał, że przedmiotowa uchwała godzi w interes prawny skarżącej.

Przy czym wskazać również trzeba, że brak jest podstaw do uwzględnienia skargi, gdy naruszony został co prawda interes prawny lub uprawnienie skarżącej, ale odbyło się to w granicach wyznaczonych obowiązującym prawem (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2011 r., sygn. akt II OSK 355/11 oraz z dnia 6 września 2011 r., II OSK 1208/11, dostępne - www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Obowiązek uwzględnienia skargi na uchwałę rady gminy powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego.

Ponadto, należy również wyraźnie zaakcentować, że kontrola sądu administracyjnego w sprawach dotyczących aktów prawa miejscowego, podejmowanych na podstawie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w tym na zasadzie art. 37a, ogranicza się do badania legalności (zgodności z prawem) podjętych uchwał, a zatem nie może dotyczyć celowości, czy słuszności dokonywanych w uchwale rozstrzygnięć (postanowień/zapisów). W przypadku uchwały rady gminy ustawodawca, wprowadzając sankcję nieważności, jako następstwo naruszenia przepisu prawa nie określił rodzaju naruszenia prawa. Przyjmuje się jednak, że podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały stanowią takie naruszenia prawa, które mieszczą się w kategorii rażących naruszeń. Powyższe wynika z treści art. 91 ust. 1 zd. pierwsze ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym, uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna. W judykaturze zgodnie podkreśla się, że do takich istotnych naruszeń skutkujących nieważnością uchwały, zalicza się naruszenie: przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał, podstawy prawnej podejmowania uchwał, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego przez wadliwą ich wykładnię, a także przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał. (por. wyroki NSA z dnia 18 października 2016 r., sygn. akt II GSK 1650/16 - LEX nr 2168693).

Dlatego też, rozpatrując niniejszą sprawę wspomnieć należy, na co trafnie zwrócił też uwagę organ, że celem nowelizacji u.p.z.p. przez dodanie przepisu art. 37a i art. 37b było wprowadzenie do porządku prawnego takich rozwiązań, które powstrzymają degradację krajobrazu oraz zapewnią jego zachowanie, w szczególności poprzez wprowadzenie możliwości reglamentacji działalności polegającej na instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych. Przy czym jednym z rozwiązań służących ochronie krajobrazu miejskiego jest wprowadzenie prawnej możliwości - co należy podkreślić - a nie obowiązku podjęcia przez radę gminy uchwały ustalającej zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 37a u.p.z.p. rada gminy może ustalić w formie uchwały zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, ich gabaryty, standardy jakościowe oraz rodzaje materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane (ust. 1). W odniesieniu do szyldów w uchwale, o której mowa w ust. 1, określa się zasady i warunki ich sytuowania, gabaryty oraz liczbę szyldów, które mogą być umieszczone na danej nieruchomości przez podmiot prowadzący na niej działalność (ust. 2). W uchwale, o której mowa w ust. 1, rada gminy może ustalić zakaz sytuowania ogrodzeń oraz tablic reklamowych i urządzeń reklamowych, z wyłączeniem szyldów (ust. 3). Uchwała, o której mowa w ust. 1, jest aktem prawa miejscowego (ust. 4). Uchwała, o której mowa w ust. 1, dotyczy całego obszaru gminy, z wyłączeniem terenów zamkniętych ustalonych przez inne organy niż ministra właściwego do spraw transportu (ust. 5). Uchwała, o której mowa w ust. 1, może przewidywać różne regulacje dla różnych obszarów gminy określając w sposób jednoznaczny granice tych obszarów (ust. 6). W przypadku, o którym mowa w ust. 6, uchwała, o której mowa w ust. 1, może zawierać załącznik graficzny wraz z opisem, jednoznacznie określającym ich granice (ust. 7). Uchwała, o której mowa w ust. 1, w zakresie dotyczącym ogrodzeń, nie ma zastosowania do ogrodzeń autostrad i dróg ekspresowych oraz ogrodzeń linii kolejowych (ust. 8). Uchwała, o której mowa w ust. 1, określa warunki i termin dostosowania istniejących w dniu jej wejścia w życie obiektów małej architektury, ogrodzeń oraz tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do zakazów, zasad i warunków w niej określonych, nie krótszy niż 12 miesięcy od dnia wejścia w życie uchwały (ust. 9). Uchwała, o której mowa w ust. 1, może: pkt 1 - wskazywać rodzaje obiektów małej architektury, które nie wymagają dostosowania do zakazów, zasad lub warunków określonych w uchwale; pkt 2 - wskazywać obszary oraz rodzaje ogrodzeń dla których następuje zwolnienie z obowiązku dostosowania ogrodzeń istniejących w dniu jej wejścia w życie do zakazów, zasad lub warunków określonych w uchwale (ust. 10).

W świetle powyższego stwierdzić przyjdzie, iż przepis art. 37a u.p.z.p. określa w sposób kompletny i wyraźny zakres przedmiotowy uchwały, o której mowa w ust. 1 tego przepisu, czyli tzw. uchwały krajobrazowej. Z uwagi na fakt, iż uchwała ta jest aktem prawa miejscowego (art. 37a ust. 4), zatem rada gminy obowiązana jest ściśle przestrzegać zakresu udzielonego jej upoważnienia ustawowego. Skoro uchwała podjęta na podstawie art. 37a ust. 1 u.p.z.p. jest aktem prawnym powszechnie obowiązującym na obszarze gminy, stąd też powinna spełniać wymagania w zakresie przestrzegania granic delegacji ustawowej. Posłużenie się w przepisie art. 37a ust. 1 u.p.z.p. zwrotem, że rada gminy "może" ustalić w formie uchwały zasady i warunki (...), świadczy o tym, iż uchwała krajobrazowa ma charakter fakultatywny. Dlatego, jeśli rada gminy zadecydowała o podjęciu tej uchwały, wówczas zobowiązana jest wprowadzić regulacje w pełni odpowiadające upoważnieniu zawartym w art. 37a u.p.z.p. Pominięcie elementu regulacji przewidzianej tym przepisem skutkuje brakiem pełnej realizacji delegacji ustawowej i nie wyczerpuje zakresu przedmiotowego przekazanego przez ustawodawcę do uregulowania uchwałą krajobrazową przez gminy. Brak zakresu unormowań, jakie powinna zawierać uchwała krajobrazowa, należy zaliczyć do istotnego naruszenia prawa.

Dokonując kontroli zgodności z prawem zaskarżonej uchwały, Sąd stwierdził, iż uchwała ta podjęta została z istotnym naruszeniem prawa, polegającym na niewykonaniu upoważnienia. Niewypełnienie upoważnienia wynikającego z art. 37a ust. 9 u.p.z.p. nastąpiło na skutek braku regulacji w przedmiocie określenia warunków dostosowania istniejących - w dniu wejścia w życie uchwały krajobrazowej - obiektów małej architektury, ogrodzeń oraz tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do zakazów, zasad i warunków w niej określonych. Z brzmienia art. 37a ust. 9 u.p.z.p. wynika w sposób jednoznaczny, iż uchwała, o której mowa w ust. 1, powinna określać warunki i termin dostosowania istniejących w dniu jej wejścia w życie obiektów małej architektury, ogrodzeń oraz tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do zakazów, zasad i warunków w niej określonych, nie krótszy niż 12 miesięcy od dnia wejścia w życie uchwały.

W kontrolowanej uchwale, a konkretnie w § 9 ust. 2 poza wskazaniem terminu dostosowania "w ciągu 30 miesięcy", Rada nie określiła żadnych warunków dostosowania istniejących w dniu jej wejścia w życie tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do zakazów, zasad i warunków w niej określonych. Wskazano bezsprzecznie termin, natomiast nie określono na czym polegać ma dostosowanie istniejących już tablic i urządzeń reklamowych do zakazów, zasad i warunków zawartych właśnie w tej uchwale. Raz jeszcze zaakcentować przyjdzie, że skoro Rada podjęła uchwałę krajobrazową, która wprowadza w swojej treści regulacje związane m.in. z sytuowaniem, wyglądem tablic reklamowych i urządzeń reklamowych, a nie określa warunków ich dostosowania, to brak unormowania w tym zakresie stanowi pominięcie materii przewidzianej art. 37a ust. 9 u.p.z.p., czyli ograniczenie się jedynie do części delegacji ustawowej. Zatem nietrafne jest stanowisko organu, że w przedmiotowej uchwale określił warunki dostosowania przez obowiązek dostosowania do wszystkich zasad i warunków określonych w uchwale. Błędnie też stwierdził organ, że warunki dostosowania wynikają również z przedmiotowej ustawy. Ponadto, zauważyć też przyjdzie, iż w sytuacji, gdy Rada nie określiła warunków dostosowania, to brak unormowania w tym zakresie uniemożliwi również realizację zapisów uchwały, czyli egzekwowania ustalonych zasad i warunków unormowanych w uchwale.

Z kolei, w niniejszej sprawie Sąd nie podzielił zarzutów skarżącej w przedmiocie naruszenia zasady ochrony praw nabytych dotyczącej tych podmiotów, które legitymują się legalnie posadowioną tablicą reklamową, na podstawie zgłoszenia bądź uzyskanego pozwolenia na budowę. Wyczerpująca delegacja ustawowa zawarta w art. 37a u.p.z.p. nie daje podstaw do wprowadzania regulacji ochronnych, bowiem priorytetem dla ustawodawcy było wprowadzenie rozwiązań, które miały na celu ochronę krajobrazu miejskiego, zadbanie o ład przestrzenny. W treści art. 37a u.p.z.p. stanowi się o zasadach i warunkach sytuowania, o warunkach i terminach dostosowania, natomiast ustawodawca pominął aspekt formalnoprawny dotyczący podmiotów objętych regulacją uchwały krajobrazowej. W świetle powyższego bezpodstawny okazał się też zarzut skarżącej o braku ustanowienia w uchwale "stosownej" rekompensaty pieniężnej - odszkodowania.

Dostrzec też trzeba, iż art. 37a u.p.z.p. nie nakładał na organy obowiązku różnicowania sytuacji właścicieli i operatorów tablic i urządzeń reklamowych, które zostały usytuowane legalnie, a tymi jakie funkcjonują nielegalnie. Wobec powyższego brak jest podstaw do uwzględnienia żądania skarżącej o stwierdzenie nieważności spornej uchwały z tego tytułu.

Podobnie, chybiony jest również zarzut skarżącej dotyczący naruszenia zasady równego traktowania w granicach gminy, tutaj miasta [...]. Podział miasta na obszary (w granicach miasta) i wprowadzenie dla każdego z nich odrębnych regulacji, znajduje upoważnienie w delegacji ustawowej, co wynika wprost z treści art. 37a ust. 6 u.p.z.p.

Zdaniem Sądu, brak jest też podstaw do uwzględnienia zarzutu w przedmiocie regulacji zawartej w § 5 ust. 4 pkt 10 uchwały, która nie odnosi się do postanowień określonych przepisem art. 42a w związku z art. 43 ustawy o drogach publicznych. Powyższe stwierdzenie dotyczy także zapisu § 5 ust. 6 pkt 4 uchwały, który nie jest sprzeczny z prawem.

Ponadto, wbrew stanowisku skarżącej, organ nie był zobowiązany do wprowadzenia zaskarżoną uchwałą definicji "dostosowania", stąd też niezasadny okazał się zarzut naruszenia "Zasad techniki prawodawczej".

Również zapisy uchwały regulujące maksymalną ilość urządzeń i tablic reklamowych na określonym terenie są czytelne, w sytuacji postanowień uchwały odnoszących się do zachowania odległości pomiędzy wskazanymi nośnikami reklamy.

Bezzasadny, jest również zarzut naruszenia przepisów art. 48, art. 50-51 ustawy Prawo budowlane oraz art. 156 K.p.a., bowiem nie miały one zastosowania w kontrolowanej sprawie. Przepisy te dotyczą sprawy administracyjnej rozstrzyganej w formie decyzji, czyli indywidualnego aktu administracyjnego, a nie aktu generalnego, stanowiącego wyłącznie normy o charakterze generalno-abstrakcyjnym. Wbrew twierdzeniu skarżącej, uchwałą krajobrazową nie wprowadzono a priori nakazu rozbiórki, ani nie orzeczono o utracie prawa własności.

Sąd nie podzielił także dodatkowego zarzutu o naruszeniu procedury uchwalania uchwały krajobrazowej, zawartego w piśmie procesowym skarżącej. Określony bowiem w art. 37b u.p.z.p. katalog czynności związanych z procedurą sporządzania projektu tej uchwały jest odrębnym, autonomicznym uregulowaniem, a zatem innym niż w przypadku procedowania nad studium, czy też prowadzenia prac nad miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Uwzględniając zatem kompleksowy charakter unormowań proceduralnych zawartych w art. 37b u.p.z.p., brak jest jakichkolwiek przesłanek ustawowych do zastosowania ponowienia procedury. W konsekwencji powyższego, w przypadku złożenia uwagi do projektu uchwały krajobrazowej i jej uwzględnienia, uchwała podlega stosownej korekcie, natomiast w razie nieuwzględnienia uwagi, odpowiedni organ wykonawczy gminy (prezydent, burmistrz, wójt) zamieszcza ją w wykazie uwag nieuwzględnionych i wraz z projektem tej uchwały przedkłada radzie gminy. W ocenie Sądu, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie tryb przewidziany art. 37b u.p.z.p. został zachowany.

W tym stanie rzeczy, biorąc pod uwagę wszystkie wskazane powyżej okoliczności, należało stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały, na podstawie art. 147 § 1 P.p.s.a., czemu Sąd dał wyraz w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania, Sąd postanowił w punkcie 2 sentencji wyroku, na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804, z późn. zm.). Na wysokość zasądzonej kwoty kosztów 797 zł, składa się uiszczony wpis od skargi w kwocie 300 zł, wynagrodzenie pełnomocnika skarżącego w kwocie 480 zł oraz zwrot równowartości opłaty skarbowej uiszczonej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.