Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Diana Trzcińska Sędziowie: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu w dniu 23 września 2020 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi B. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na uchwałę Rady Miasta Gdynia z dnia 27 listopada 2013 r. nr XXXVI/760/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnic Orłowo i Redłowo w Gdyni, rejon rzeki Kaczej i ulic: Kościelnej, Armatorów i Kasztanowej. 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części, to jest § 13 ust. 17 karta terenu o numerze 35 punktu 2 litera a, w odniesieniu do działek o numerach ewidencyjnych [...], [...], [...], obręb ewidencyjny [...] O., dla których Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą KW nr [...], 2. zasądza od Rady Miasta Gdyni na rzecz skarżącej B. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako Spółka) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na uchwałę nr XXXVI/760/13 Rady Miasta z dnia 27 listopada 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnic O. i R. w G., rejon rzeki K. i ulic: K., A. i K., zaskarżając ją w zakresie § 13 ust. 17 karty terenu nr 35 pkt 2 lit. a i domagając się stwierdzenia nieważności uchwały w tej części oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżonej uchwale Spółka zarzuciła naruszenie art. 20, art. 22 i art. 32 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 2 pkt 1 i 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm.), dalej jako u.p.z.p. wskazując, że jest właścicielem nieruchomości położonej w G. oznaczonej jako działki nr [...]-[...], obręb ewidencyjny [...], natomiast zaskarżone zapisy planu dla terenu karty nr 35 o przeznaczeniu U – zabudowa usługowa ograniczają usługi do: biur, usług gastronomii, kultury, usług hotelarskich, salonów sprzedaży pojazdów, usług z zakresu ochrony zdrowia, rekreacji i sportu, odnowy biologicznej. W ocenie strony skarżącej takie zapisy ingerują w sposób nieuprawniony w konstytucyjnie chronione prawo własności i zostały podjęte z przekroczeniem władztwa planistycznego gminy.

Jak wskazano, kwestionowane postanowienia wyłączają możliwość zagospodarowania tego terenu w sposób typowy dla tej części miasta i dla powstającej tam zabudowy. Przy czym nie ma żadnego uzasadnienia, aby w tym miejscu mogła odbywać się sprzedaż pojazdów, a nie mogła odbywać się sprzedaż czegokolwiek innego, podobnie jak nie ma uzasadnienia dla pozostałych ograniczeń przewidzianych przez cytowany zapis. Ograniczenie, o którym mowa, skutkuje zawężeniem kręgu potencjalnych najemców mających tam powstać lokali. W konsekwencji skarżącej Spółce, będącej przedsiębiorcą, odmawia się prawa dysponowania jego własnością w sposób zgodny z jego wolą i dla niego dogodny, co bez wątpienia stanowi naruszenie prawa do prowadzenia działalności gospodarczej w sposób wolny, ograniczając ją w nieuzasadniony i w istocie dyskryminujący sposób. Działanie organu uchwałodawczego narusza także wymagania ładu przestrzennego oraz walory ekonomiczne przestrzeni, gdyż wyłączają możliwość zagospodarowania przedmiotowego terenu w sposób absolutnie typowy dla tej części miasta, jednocześnie pozbawiając mieszkańców i przyjezdnych możliwości skorzystania z typowych usług, które mogłyby być tam świadczone.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta, reprezentowana przez Prezydenta Miasta, wniosła o jej uwzględnienie o stwierdzenie nieważności w części - § 13 ust. 17 karty terenu o numerze 35 pkt 2 lit. a i odstąpienie od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania w całości.

Zdaniem organu skarga jest zasadna i celowe jest wyeliminowanie kwestionowanego przez skarżącą zapisy. Ograniczenie zakresu dopuszczalnych usług w przedmiotowej uchwale jest bowiem niecelowe z uwagi na usytuowanie terenu i możliwości jego zagospodarowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2107) sąd sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem działalności administracji publicznej. Zakres tej kontroli obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej (art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. Kryterium legalności uchwały rady gminy stanowi jej zgodność z prawem, czyli z aktami prawa powszechnie obowiązującego, a więc z Konstytucją, ustawami, aktami wykonawczymi oraz z powszechnie obowiązującymi aktami prawa miejscowego (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 grudnia 2003 r., sygn. akt P 9/02, publ. OTK-A 2003/9/100). Przy czym rozstrzygając daną sprawę sąd na mocy art. 134 § 1 p.p.s.a. nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a.

Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Sądowej kontroli poddano w niniejszej sprawie uchwałę Rady Miasta nr XXXVI/760/13 z dnia 27 listopada 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnic O. i R. w, rejon rzeki K. i ulic: K., A. i K., w zakresie § 13 ust. 17 karta terenu nr 35 pkt 2 lit. a, a podstawą prawną wniesienia skargi był art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 65 ze zm.), dalej jako u.s.g. Mając na uwadze to, że uchwała została podjęta przed dniem 1 czerwca 2017 r., stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935), w sprawie znajdą zastosowanie przepisy art. 52 i art. 53 ustawy zmienianej w art. 9 (ustawa – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przyp. sądu) oraz przepisy ustawy zmienianej w art. 2 (ustawa o samorządzie gminnym – przyp. sądu), w brzmieniu obowiązującym przed ww. nowelizacją.

Z tego względu wniesienie niniejszej skargi należało poprzedzić wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, czego skarżący dopełnił pismem z dnia 17 grudnia 2019 r. Z uwagi na nieudzielenie przez organ odpowiedzi na to wezwanie, wniesienie skargi w dniu 30 grudnia 2019 r. należy uznać za dokonane z zachowaniem terminu, o którym mowa w art. 53 § 2 p.p.s.a., w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 czerwca 2017 r.

W dalszej kolejności badanie dopuszczalności skargi należy przeprowadzić w kontekście art. 101 ust. 1 u.s.g., który w brzmieniu mającym zastosowanie w sprawie stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Przepis ten oznacza, że skarga na uchwały organów samorządu terytorialnego z zakresu administracji publicznej, a takim niewątpliwie jest uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie jest actio popularis, a do jej wniesienia nie legitymuje sama ewentualna sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 listopada 2003 r., sygn. akt SK 30/02, publ. OTK-A 2003 nr 8, poz. 4). Oznacza to, że skarżący chcąc skutecznie wywieść skargę na uchwałę gminy musi wykazać istnienie bezpośredniego związku między skarżonym aktem, a jego konkretną, zindywidualizowaną sytuacją prawną, zaś dla stwierdzenia nieważności kontrolowanego aktu konieczne jest wykazanie, że po stronie organu uchwałodawczego doszło do naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, wpływającego negatywnie na sytuację prawną strony. Innymi słowy, strona skarżąca obowiązana jest wykazać, że dany akt naruszając prawo, jednocześnie rodzi negatywne skutki dla jej sfery prawnomaterialnej (wynikającej z konkretnie wskazanego przepisu prawa materialnego), pozbawia ją pewnych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Przesłanką uwzględniania skargi nie będzie zaś sytuacja, gdy wprawdzie naruszony zostaje interes prawny lub uprawnienie strony, ale następuje to w zgodzie z obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie tzw. władztwa planistycznego, w którego ramach rada gminy ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów położonych na obszarze gminy (vide: wyrok NSA z dnia 12 maja 2011 r. sygn. akt II OSK 355/11, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Dodatkowo sąd zauważa, że w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. sąd orzeka w "granicach" naruszonego interesu prawnego skarżącego. Oznacza to, że przedmiotem badania pod względem zgodności z prawem jest cała uchwała w sprawie planu, jednakże w przypadku stwierdzenia istotnego naruszenia zasad sporządzania planu lub istotnego trybu sporządzania planu, sąd może orzec o stwierdzeniu nieważności uchwały, ale tylko w części wyznaczonej granicami interesu prawnego skarżącego (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 2014 r., sygn. akt II OSK 117/13 i z dnia 25 listopada 2008 r., sygn. akt II OSK 978/08, dostępne na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Jeśli zatem skarżący wywodzi swój interes z prawa własności nieruchomości, to stwierdzenie nieważności tego planu może nastąpić tylko w odniesieniu do planu w zakresie dotyczącym tych nieruchomości, z czym mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Rozważając zatem kwestię legitymacji skargowej Spółki A. sąd miał na uwadze fakt, że dysponuje ona prawem własności nieruchomości o nr. [...]-[...], obręb ewidencyjny [...] w G., co zostało potwierdzone treścią wskazanej przez stronę księgi wieczystej nr [...]. Z kolei analiza części graficznej planu potwierdza, że ww. działki znajdują się w granicach jego opracowania i są oznaczone kartą terenu 35 symbolem U – zabudowa usługowa. Lektura ustaleń szczególnych karty terenu 35 ujawnia dalej, że działki o takim przeznaczeniu są objęte ograniczeniem usług do: biur, usług gastronomii, kultury, usług hotelarskich, salonów sprzedaży pojazdów, usług z zakresu ochrony zdrowia, rekreacji i sportu, odnowy biologicznej (§ 13 ust. 17 karty pkt 2 lit. a). Według skarżącej Spółki tego rodzaju rozwiązania przyjęte w planie miejscowym naruszają jej interes prawny i ograniczają w możliwości wykorzystywania przysługującego jej prawa własności zgodnie z gospodarczym przeznaczeniem.

W ocenie sądu kwestionowane postanowienie uchwały wpływają na sytuację prawną skarżącej jako właścicielki wskazanych nieruchomości, ograniczając jej uprawnienia właścicielskie, w tym prawo do zagospodarowania nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem oraz do prowadzenia działalności gospodarczej. Zaskarżony przepis determinuje bowiem sposób wykorzystania nieruchomości jako usługowy, jednocześnie wykluczając określone rodzaje tej działalności, de facto wyłączając korzystanie przez właściciela w dotychczasowy sposób z jego prawa do nieruchomości i ograniczając możliwości przyszłego gospodarczego wykorzystania działek i ich zabudowy. Stanowisko to jest zasadne tym bardziej, że Spółka jest przedsiębiorcą, a zatem dla możliwości korzystania przez nią z praw wynikających z własności działek, w tym prawa do zabudowy, istotne jest przeznaczenie działek pod różnego rodzaju usługi. W szczególności, że jednym z przedmiotów działalności Spółki jest, zgodnie z informacją odpowiadającą odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców KRS, handel detaliczny, z wyłączeniem handlu detalicznego pojazdami samochodowymi. Nie ulega zatem wątpliwości, że przewidziane planem ograniczenia w zagospodarowaniu działek Spółki negatywnie oddziałują na sytuację prawną skarżącej.

Powyższe okoliczności uzasadniają przyznanie skarżącej legitymacji do wniesienia skargi. Istnieje bowiem związek pomiędzy jej własną, prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżoną uchwałą, gdyż jej treść wkracza w uprawnienia właścicielskie skarżącej Spółki.

Okoliczność ta nie przesądza jednak o zasadności skargi, albowiem jak już wskazano, stwierdzone naruszenie interesu prawnego przysługującego stronie skarżącej musi być związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego. Natomiast brak jest podstaw do uwzględnienia skargi w sytuacji, gdy interes prawny lub uprawnienie skarżącego zostaje naruszony, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie, z mocy art. 3 ust. 1 oraz art. 1 u.p.z.p., tzw. władztwa planistycznego.

Wskazany przepis stanowi, że gmina ma prawo do samodzielnego i zgodnego z jej interesami kształtowania polityki przestrzennej, w ramach czego może dokonywać władczego przeznaczenia terenu pod określone funkcje i ustalania zasad zagospodarowania terenu. Samodzielność gminy w tym zakresie uznawana jest za podstawową, immanentną cechę samorządu gminnego. Jest wartością chronioną Konstytucją RP, jako jeden z fundamentów ustroju terytorialnego Państwa. W granicach tej samodzielności gmina podejmuje czynności prawne i faktyczne, kierując się wyłącznie przepisami prawa i własną wolą wyrażoną w określonej formie przez jej organy pochodzące z wyboru.

Przyjęta przez ustawodawcę koncepcja władztwa planistycznego oznacza także, że w niektórych przypadkach ustalenia planu mogą ingerować w interesy prywatne podmiotów skarżących w sposób odbierany przez nich jako niekorzystny, natomiast nie musi z tym być powiązane przekroczenie granic władztwa planistycznego. Prawo własności, mimo że jest najsilniejszym prawem podmiotowym do nieruchomości, korzystającym z gwarancji ustawowych i ponadustawowych, nie ma jednak charakteru absolutnego i nieograniczonego. Ograniczenia w tym zakresie przewiduje wprost Konstytucja RP w art. 64 ust. 3 stanowiącym, że własność może być ograniczona, tyle że w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności, a więc z poszanowaniem zasady proporcjonalności, tj. zakazem ingerencji w sferę praw i wolności jednostki nadmiernej w stosunku do chronionej wartości.

Z tego wynika, że gmina nie ma absolutnej władzy w określaniu przeznaczenia terenów i warunków zagospodarowania, a granice władztwa planistycznego gminy wyznaczają przede wszystkim konstytucyjnie chronione prawa, w tym prawo własności. Oczywistym jest też, że w przypadku, gdy dochodzi do uchwalania planu miejscowego może powstać konflikt interesów indywidualnych z interesem publicznym, który jest jednym z najistotniejszych elementów leżących u podstaw kształtowania ładu przestrzennego. Dlatego też w każdym przypadku, gdy organ uchwałodawczy podejmuje inicjatywę planistyczną musi działać tak, aby nie doprowadzić do sytuacji, w której nastąpiłoby ponadustawowe i nieuzasadnione racjami społecznymi ograniczenie praw przysługujących jednostkom poddanym ustanowionym regulacjom. Natomiast w przypadku, gdyby w zagospodarowaniu przestrzennym zaistniała konieczność, by dać pierwszeństwo interesowi publicznemu kosztem interesu indywidualnego, należy wskazać racjonalne przesłanki takiego wyboru. Konieczne jest więc w tym wypadku zachowanie zasady proporcjonalności.

Zasada proporcjonalności w ograniczaniu korzystania z konstytucyjnych wolności i praw wynika bowiem z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, który przewiduje, że ograniczenia te mogą być ustanawiane tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia nie mogą jednak naruszać istoty wolności i chronionych praw, gdyż ingerencja w sferę własności musi zatem pozostawać w racjonalnej, odpowiedniej proporcji do wskazanych celów (por. wyrok NSA z dnia 4 stycznia 2010 r., sygn. akt II OSK 1708/09, dostępny w CBOSA). W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreśla się, że do naruszenia istoty prawa własności dochodzi w sytuacji, gdy niemożliwe stanie się wykonywanie wszystkich uprawnień składających się na możliwość korzystania z rzeczy, rozporządzania rzeczą albo wszystkich uprawnień składających się na możliwość korzystania z rzeczy i rozporządzania nią (por.: wyroki Trybunału Konstytucyjnego: z dnia 25 maja 1999 r., SK 9/98, publ. OTK z 1999 r. nr 4, poz. 78; z dnia 12 stycznia 1999 r., P 2/98, publ. OTK z 1999 r., nr 1, poz. 2). Pozbawienie właściciela części - nawet znacznej - atrybutów korzystania lub (i) rozporządzania rzeczą - nie musi więc oznaczać ingerencji w istotę jego prawa własności.

Reasumując, chcąc działać w ramach przyznanego gminie władztwa planistycznego gmina powinna swoje działania na rzecz interesu publicznego i wchodzące w jego zakres wartości konfrontować z interesem prywatnym, a także uwzględniać racjonalność podejmowanych działań i proporcjonalność planowanej ingerencji. Realizację władztwa planistycznego można więc ująć jako pewien proces ustalania proporcji określonych wartości publicznych z wartościami partykularnymi, reprezentowanymi przez interesy prywatne. Z jednej strony mamy bowiem interes publiczny, wyrażający się w konieczności zaspokojenia przez gminę potrzeb wspólnoty w zakresie optymalnego wykorzystania przestrzeni w zgodzie z zasadą zrównoważonego rozwoju, z drugiej zaś interesy indywidualne, których w pełni uwzględnić się nie da, jeżeli gmina chce z władztwa skorzystać.

Z tego względu zadaniem sądu jest skontrolowanie procedury uchwalania planu oraz czy jego uchwalenie nie nastąpiło z przekroczeniem prawem wyznaczonych granic proporcjonalności ingerencji. W praktyce oznacza to badanie, w jaki sposób organ wyjaśnił i czym uzasadnił naruszenie interesów indywidualnych i czy przedstawione argumenty mają charakter normatywny, a zatem czy nie doszło do złamania granic przysługującego gminie władztwa planistycznego. Wyjaśnienie tej kwestii może wynikać zarówno z dokumentacji planistycznej jak i choćby z treści odpowiedzi na skargę czy innych dodatkowych wyjaśnień organu na etapie postępowania sądowego.

W niniejszej sprawie, zdaniem sądu, gmina ani wnikliwie ani szczegółowo nie podeszła do planowania przeznaczenia działek należących do skarżącej Spółki oraz nie uzasadniła dostatecznie swego wyboru w zakresie ograniczenia usług możliwych do realizacji na terenie 35 U. Z dokumentów zgromadzonych w toku procedury planistycznej nie wynikają żadne argumenty przemawiające za włączeniami usług, z wyjątkiem biur, usług gastronomii, kultury, usług hotelarskich, salonów sprzedaży pojazdów, usług z zakresu ochrony zdrowia, rekreacji i sportu, odnowy biologicznej. Co więcej, brak uzasadnienia dla takiego przeznaczenia dostrzegła sama gmina, która w odpowiedzi na skargę wniosła o jej uwzględnienie podnosząc, że ograniczenie zakresu dopuszczalnych usług na przedmiotowym terenie jest niecelowe ze względu na jego usytuowanie i możliwości jego zagospodarowania.

Wobec tego należy stwierdzić, że nie istnieją obiektywne przesłanki, dyktowane interesem publicznym, za ograniczeniem usług na działkach [...]-[...], przeznaczonych w planie pod usługi. Jednocześnie istnieją takie okoliczności, które przemawiają za dopuszczeniem na tym ternie wszelkich usług, bez włączeń jakich dokonano w kwestionowanym planie, a mianowicie usytuowanie terenu w części miasta przeznaczonej na różnego rodzaju usługi nie tylko dla mieszkańców, ale także przejezdnych. Rejon objęty planem, a także działki Spółki, położone są przy głównym trakcie łączącym centra G., S. i G. Co więcej, same działki położone są w miejscu dobrze skomunikowanym z obwodnicą [...], zatem jest to miejsce nie tylko o znaczeniu lokalnym. W związku z tym teren ten niewątpliwie posiada duże walory ekonomiczne, co uzasadnia jego wykorzystanie na różnego rodzaju usługi. Ponadto, przedmiotowe działki sąsiadują bezpośrednio z terenami zabudowy jednorodzinnej wolno stojącej lub bliźniaczej, zabudowy szeregowej i usług, w szczególności usług hotelarskich. Z tego względu planistyczne przeznaczenie działek Spółki pod usługi powinno uwzględnić także bezpośrednie otoczenie oraz fakt, że funkcja usługowa na działkach mogłaby służyć zaspokajaniu potrzeb mieszkańców i turystów z terenów sąsiednich, co jest niemożliwe na skutek dokonanych w planie ograniczeń. Nieuzasadnione, szczególnie względami interesu publicznego, jest zatem ograniczanie zagospodarowania działek Spółki do określonego rodzaju usług w sytuacji, gdy ich położenie przestrzenne wskazuje na szerokie możliwości usługowego wykorzystania tego terenu.

Z tych względów sąd uznał, że przeznaczenie planistyczne działek nr [...]-[...] zostało ustalone z przekroczeniem władztwa planistycznego.

Ponadto, w ocenie sądu, zakwestionowany zapis planu narusza także zasadę proporcjonalności, albowiem z analizy rysunku planu i postanowień karty terenu 36 U wynika, że teren też również został przeznaczony pod zabudowę usługową, jednakże w odniesieniu do niego uchwałodawca nie wprowadził takich ograniczeń, jak na terenie 35 U. Oba te tereny są położone przy tym samym trakcie, po jego drugiej stronie, zatem ich walory ekonomiczne i możliwości gospodarczego wykorzystania są takie same. Wobec tego brak jest uzasadnienia do odmiennego traktowania terenu działek nr [...]-[...] i zastosowania tam kwestionowanych ograniczeń zabudowy usługowej. Takiej argumentacji nie przedstawiła też Rada wobec czego należy uznać, że organ gminy przy ustalaniu przeznaczenia ww. działek nie tylko nie dokonał wyważenia interesu publicznego i interesów prywatnych, ale też wprowadził ograniczenia na terenie o tożsamym przeznaczeniu bez wykazania zasadności takiego działania, w konsekwencji odmiennie traktując prawa przysługujące Spółce i właścicielom działek oznaczonych symbolem 36 U. W szczególności gmina nie wykazała, że przedmiotowe ograniczenia zostały wprowadzone w odpowiedniej proporcji do celów koniecznych dla zapewnienia racjonalnej gospodarki przestrzennej. To zaś stanowi o nadmiernej ingerencji w sferę praw Spółki i tym samym o nadużyciu przez organ gminy przysługującego jej z mocy ustawy władztwa planistycznego.

W świetle powyższego sąd uznał, że Rada Gminy nie uzasadniając szczegółowo podjętych rozwiązań planistycznych względem działek skarżącej dopuściła się naruszenia władztwa planistycznego, a to stanowi istotne naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego, o którym mowa w art. 28 ust. 1 u.p.z.p. Tego rodzaju naruszenia uzasadniały wydanie rozstrzygnięcia na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a.

W związku z tym, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, działając w granicach naruszonego interesu prawnego Spółki stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części, to jest § 13 ust. 17 karta terenu o numerze 35 punktu 2 litera a), w odniesieniu do działek o numerach ewidencyjnych [...]-[...], obręb [...] w G., zapisanych w księdze wieczystej o podanym numerze.

Uzasadniając orzeczenie o stwierdzeniu nieważności ww. przepisu planu tylko w odniesieniu do działek skarżącej Spółki należy przypomnieć, że w sprawie ze skargi wniesionej na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. sąd mógł działać wyłącznie w ramach wyznaczonych granicami naruszonego interesu prawnego strony skarżącej. Jeśli zatem, jak w niniejszej sprawie, skarżący wywodzi swój interes z prawa własności nieruchomości, to stwierdzenie nieważności tego planu powinno nastąpić tylko w odniesieniu do części tego planu dotyczącej tych nieruchomości.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800), zasądzając od Rady Miasta na rzecz Spółki A. zwrot kwoty 797 zł, na którą oprócz uiszczonego wpisu w wysokości 300 zł składa się także wynagrodzenie pełnomocnika – 480 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.