Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędziowie Sędzia WSA Włodzimierz Kubik (spr.), Sędzia WSA Rafał Wolnik, Protokolant referent - stażysta Aleksandra Gumuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 sierpnia 2011 r. sprawy ze skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na uchwałę Rady Miejskiej W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie utrzymania czystości i porządku na terenie gminy stwierdza nieważność § 16 pkt 4-7 zaskarżonej uchwały.

Rada Miejska W. w dniu [...] r. podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie zmiany uchwały nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia [...] r. w sprawie ustalenia szczegółowych zasad utrzymania czystości i porządku na terenie miasta W.. Uchwała ta została podjęta w oparciu o art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm. - dalej zwanej u.s.g.) w zw. z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008 ze zm. dalej zwanej u.c.p.g.) oraz art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych ( Dz. U. z 2010 r. Nr 17, poz. 95). Przedmiotową uchwałą wprowadzono do § 16 uchwały zmienianej cztery dodatkowe punkty (4 – 7) w brzmieniu:

4. Na terenie miasta W. wprowadza się dla właścicieli psów obowiązek rejestracji zwierząt, poprzez wszczepienie elektronicznego mikroprocesora pod skórę zwierzęcia przez lekarza weterynarii.

5. Rejestracji, o której mowa w pkt. 4 podlegają psy, które ukończyły 6 miesiąc życia ( § 16 pkt 5).

6. Lekarze weterynarii dokonujący wszczepienia mikroprocesorów zwierzętom z terenu miasta W. wprowadzają aktualne dane dotyczące psa z mikroprocesorem oraz jego właściciela do elektronicznej bazy danych utworzonej przez miasto W.

7. W celu aktualizacji rejestru, o którym mowa w pkt. 6, właściciel psa z mikroprocesorem jest zobowiązany do zgłaszania w Urzędzie Miasta w W. wszelkich zmian dotyczących psa z wszczepionym mikroprocesorem, w szczególności dotyczących zaginięcia bądź śmierci zwierzęcia lub zmiany jego właściciela. W przypadku zmiany właściciela psa przedmiotowy obowiązek spoczywa na nowym właścicielu. Wyrejestrowanie psa w przypadku jego śmierci nastąpi po przedłożeniu dokumentu potwierdzającego śmierć psa lub utylizację jego zwłok.

Rzecznik Praw Obywatelskich, działający na podstawie art. 50 ust. 1 i art. 53 § 3 w zw. z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz, U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej zwanej p.p.s.a.), pismem z dnia 28 kwietnia 2011 r. wniósł o stwierdzenie nieważności wskazanych wyżej przepisów § 16 pkt 4-7 uchwały Rady Miejskiej W. nr [...], z dnia [...] r. Zarzucił rażące naruszenie tymi przepisami art. 2, art. 7 i art. 94 oraz art. 51 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP, art. 40 ust. 1 u.s.g., art. 3 ust. 2 pkt 4 i pkt 5 oraz art. 4 pkt 4 ( z uzasadnienia skargi wynika, że winien to być art. 4 ust. 2 pkt 6) u.c.p.g. oraz art. 11a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt ( Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002 ze zm.).

Uzasadniając zarzuty skargi Rzecznik wskazał, że przedmiotowa uchwała stanowi akt prawa miejscowego, który powinien zostać ustanowiony na podstawie upoważnień zawartych w ustawie ( art. 94 Konstytucji i art. 40 ust. 1 u.s.g.). Zdaniem Rzecznika upoważnień takich nie zawierają przepisy art. 3 ust. 2 pkt 4 i pkt 5 u.c.p.g. określające wymagania wobec osób utrzymujących zwierzęta domowe w zakresie bezpieczeństwa i czystości w miejscach publicznych (pkt 4) oraz organizowania ochrony przed bezdomnymi zwierzętami na zasadach określonych w odrębnych przepisach ( pkt 5). Upoważnienia takiego w ocenie skarżącego nie zawierają także odrębne przepisy, którymi są art. 11 i art. 11 a ustawy o ochronie zwierząt, bowiem jest w nich mowa o zadaniach własnych gmin w zakresie zapewnienia opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywaniu ( art. 11 ust. 1 ), czy o uprawnieniu rady do przyjęcia w drodze uchwały programu zapobiegającego bezdomności zwierząt w szczególności: poprzez ich sterylizację albo kastrację, poszukiwanie nowych właścicieli czy usypianie ślepych miotów ( art. 11a ust. 1). Do nałożenia kwestionowanymi przepisami obowiązków nie mogło dojść, w ocenie Rzecznika, także na podstawie powołanych w uchwale art. 4 ust. 1 i ust. 2 u.c.p.g. Pod uwagę może być zaś brany jedynie art. 4 ust. 2 pkt 6 tej ustawy, zgodnie z którym w regulaminie utrzymania czystości i porządku na terenie gminy określa się szczegółowe zasady dotyczące obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku. Przywołane unormowanie nie może jednak, zdaniem skarżącego, stanowić podstawy do nałożenia obowiązków znakowania psów i ich rejestracji w bazie komputerowej. Zastrzeżenia te należy odnieść także do zobowiązania właścicieli psów do zgłaszania wszelkich zmian dotyczących posiadania psa (zmiany właściciela, zaginięcia czy jego śmierci).

Rzecznik wskazał, że ponadto zobowiązanie obywateli do udostępniania swoich danych osobowych narusza art. 51 ust. 1 oraz 2 Konstytucji R.P.

Skarżący zasygnalizował również, że w projekcie rządowym ustawy o zmianie ustawy o ochronie zwierząt ( druk sejmowy Nr 339 IV kadencji Sejmu) zaproponowano wprowadzenie ewidencji psów w celu ich identyfikacji w ramach zwalczania bezdomności tych zwierząt i związanego z tym obowiązku znakowania psa i ujawniania danych osobowych jego właściciela. W toku prac sejmowych zrezygnowano jednak z tego zamiaru wprowadzając art. 11a w wersji aktualnie obowiązującej.

Zdaniem Rzecznika Praw Obywatelskich uchwalając zaskarżone przepisy Rada Miejska W. dopuściła się wreszcie obrazy art. 2 i art. 7 Konstytucji R.P. naruszając zasady demokratycznego państwa prawnego oraz działania organów władzy publicznej na podstawie i w ramach obowiązującego prawa. Zwrócił on także uwagę, że zgodnie z art. 10 ust. 2 a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach właściciel psa, który nie dopełnił obowiązków zawartych w kwestionowanych przepisach podlega odpowiedzialności za wykroczenie, co rażąco narusza prawa obywatelskie.

Na zakończenie skarżący zasygnalizował, że wnosił już w podobnych sprawach skargi do Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w Szczecinie i Wrocławiu, które w pełni podzieliły jego stanowisko i wyrokami w sprawach II SA/Sz 767/06 i II SA/Wr 365/06 stwierdziły nieważność zakwestionowanych regulacji.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska W. - zastępowana przez radcę prawnego A. T-M., działającą w oparciu o pełnomocnictwo Prezydenta Miasta W. - wniosła o jej oddalenie. Wskazała, że w jej ocenie zaskarżona uchwała nie narusza wymienionych przez Rzecznika przepisów prawa, a podjęcie uchwały spowodował problem zanieczyszczania terenów przeznaczonych do wspólnego użytku oraz zagrożenie i uciążliwość wynikająca z bezdomności zwierząt i dużej ilości psów na terenie miasta. Zdaniem Rady obowiązki nałożone kwestionowanymi przepisami związane są z koniecznością przeciwdziałania zagrożeniem powodowanym przez psy oraz zmniejszeniu ich bezdomności. Przedmiotowe przepisy aktu prawa miejscowego zostały zaś wydane w granicach upoważnień ustawowych. Potwierdza to stanowisko Wojewody [...], który działając jako organ nadzoru nie dopatrzył się żadnych naruszeń prawa zaskarżoną uchwałą.

Następnie Rada podała, że uchwała została podjęta na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g., który to przepis nakazuje gminie ustalenie w regulaminie obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku. Technicznym sposobem zapewnienia powyższych założeń stanowi identyfikacja zwierząt celem wyegzekwowania od ich właścicieli wykonania nakazów i zakazów wynikających z przepisów prawa. Natychmiastowa identyfikacja oznakowanego zwierzęcia umożliwia też prawidłowe funkcjonowanie służb porządkowych oraz ratowniczych w przypadku pogryzienia człowieka przez zwierzę pozostawione bez opieki. Identyfikację tę zapewnia zaś wszczepienie pod skórę zwierząt mikroprocesorów. Tego rodzaju identyfikacja zwierząt służy także realizacji przez gminę zadań wynikających z art. 11 i art. 11a ustawy o ochronie zwierząt. Zdaniem organu art. 11a tej ustawy umożliwia gminie przyjęcie własnego programu i poszerzenie otwartego katalogu zadań możliwych do podjęcia w sprawie bezdomnych zwierząt. Czipowanie jest zatem metodą zapobiegania bezdomności zwierząt umożliwiającą ich identyfikację. Specjalnym czytnikiem można bowiem odczytać numer, a po sprawdzeniu w elektronicznej bazie danych uzyskać informację o właścicielu i powiadomić go o znalezieniu psa. Ma to na celu zapobieganie bezdomności psów, gdyż błąkające się zwierzę mogłoby zostać uznane za bezdomne i trafić do schroniska. Wykonanie obowiązku wyłapywania bezdomnych zwierząt nie jest natomiast możliwe bez wcześniejszego określenia, które z nich są bezdomne.

Odnosząc się do kwestii naruszenia art. 51 ust. 1 Konstytucji R.P. Rada wskazała, że zarzut ten jest konsekwencją uznania braku podstawy prawnej dla kwestionowanych zapisów uchwały. Znajdując podstawę w przepisach ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach zaskarżona uchwała nakładając na właścicieli psów pewne obowiązki musiała zapewnić skuteczność przyjętych w niej rozwiązań. Czipowanie psów straciłoby bowiem sens, gdyby nie zakodowano w urządzeniu podstawowych informacji o posiadaczu zwierzęcia, a zatem uregulowanie to stanowi jedynie formę i sposób egzekwowania nałożonych uchwałą obowiązków. Organ podkreślił także, że dane osobowe gromadzone są w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych ( Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.). Art. 23 ust. 1 pkt 4 tej ustawy zawiera bowiem przesłankę usprawiedliwiającą przetwarzanie danych osobowych w sytuacji, gdy jest to niezbędne dla wykonywania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego.

Rada podkreśliła wreszcie, że w [...] r. realizacja obowiązku wszczepienia mikroprocesora pod skórę zwierzęcia była bezpłatna.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, gdyż w ocenie Sądu zaskarżona uchwała Rady Miasta W. została podjęta z naruszeniem przepisów prawa.

Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 u.c.p.g. powołanego w podstawie prawnej zaskarżonej uchwały, rada gminy, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy (dalej zwany w skrócie regulaminem). Regulamin ten ma charakter prawa miejscowego w rozumieniu art. 40 ust. 1 u.s.g., a zatem na zasadzie art. 87 ust. 2 Konstytucji RP stanowi źródło powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze konkretnej gminy. Regulamin umożliwia sprawowanie – w granicach prawa – funkcji samorządu gminnego określonych w przepisach Konstytucji R.P. oraz w ustawach, w tym w art. 3 u.c.p.g. Wskazany wyżej art. 40 ust. 1 u.s.g. wywodzi prawo do stanowienia przez radę gminy aktów prawa miejscowego z upoważnienia ustawowego, a zatem podstawową kwestią związaną z oceną legalności zaskarżonych przepisów uchwały Rady Miejskiej W. jest ustalenie czy miały one oparcie w przepisach rangi ustawowej obowiązujących w dacie ich podejmowania. Zdaniem Rady podstawę do nałożenia na mieszkańców gminy zakwestionowych przez rzecznika Praw Obywatelskich obowiązków stanowił art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g., zgodnie z którym regulamin określa szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy dotyczące obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku. W ocenie składu orzekającego taki przepis Regulaminu przekracza jednak granice upoważnienia ustawowego do nałożenia na właścicieli psów obowiązku ich rejestracji poprzez wszczepienie pod skórę zwierzęcia elektronicznego mikroprocesora. Podzielić tutaj należy pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, że nałożenie obowiązków trwałego oznakowania oraz rejestracji psów nie chroni w sposób bezpośredni przed zagrożeniem czy uciążliwością dla ludzi ze strony tych zwierząt, ani nie chroni przed zanieczyszczeniami terenów przeznaczonych do wspólnego użytku (vide: wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2010 r., II OSK 2171/10 ). Zauważyć należy, że odmienne stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 27 października 2010 r., II OSK 1568/10 [w:] LEX Nr 746647. Zgodnie z tym poglądem redakcja art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g. nie upoważnia do tak zawężającej interpretacji tego przepisu, aby całkowicie wykluczone było ustalenie obowiązków profilaktycznych, uprzednich, jak i następczych – oczywiście pod warunkiem, by nie były to dyrektywy postępowania wykluczone przez inne przepisy powszechnie obowiązujące oraz by takie obowiązki były proporcjonalne do celu, jakiemu art. 4 ust. 2 pkt 6 ma służyć.

Pogląd NSA zawarty w ostatnio wskazanym wyroku ma częściowe oparcie zarówno w art. 94 Konstytucji R.P., jak i w art. 40 ust. 1 u.s.g., w którym, jak już wspomniano, jest jedynie mowa o prawie gmin do stanowienia aktów prawa miejscowego na podstawie upoważnień ustawowych. Jeśli chodzi o art. 94 Konstytucji R.P to wymaga on jednak aby organy samorządu terytorialnego ustanawiały akty prawa miejscowego na podstawie upoważnień zawartych w ustawie, ale także w granicach tych upoważnień. Ta konstytucyjna norma została sformułowana jednak w sposób bardziej ogólny niż to ma miejsce w art. 92 Konstytucji, w którym zostały określone wymogi, jakie winny spełniać rozporządzenia. Te ostatnio wskazane podustawowe akty prawne muszą być bowiem wydawane na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie do wydania rozporządzenia powinno również określać, poza organem upoważnionym do jego wydania, także zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści tego aktu. Brak takich wymogów w stosunku do aktów prawa miejscowego świadczy, jak wskazał NSA w jednym ze swoich wyroków, "o woli konstytucyjnego ustawodawcy do zapewnienia organom władzy lokalnej szerokich uprawnień do kształtowania, za pomocą przepisów prawa miejscowego, stosunków społecznych w sposób adekwatny do warunków i specyfiki danego terenu". ( por. wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2008 r., II OSK 102/08 [w:] NZS 2008/5/103).

Przechodząc po tych rozważaniach na grunt kontrolowanej sprawy wskazać należy, że wprowadzenie kwestionowanych przez Rzecznika Praw Obywatelskich przepisów do Regulaminu uchwalonego przez Radę Miejską W. nie wynikało ze specyfiki terenu, czy też warunków występujących w tej gminie. W ocenie Sądu gdyby nawet przyjąć, że przepisy § 16 ust. 4 -7 Regulaminu stanowią regulacje uzupełniające i rozwijające treść postanowień art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g. to nie można nie zauważyć, że naruszenie obowiązku przewidzianego w tym regulaminie stanowi wykroczenie zagrożone karą grzywny, stosownie do art. 10 ust. 2a w zw. z ust. 2 u.c.p.g. Grzywnę taką zgodnie zaś z art. 24 § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń ( Dz. U. z 2010 r. Nr 46, poz. 275 ze zm.) wymierza się w wysokości do [...]zł. Tymczasem zgodnie z zasadą nullum crimen sine lege poenali anteriori sformułowaną w art. 42 ust. 1 Konstytucji R.P., przypisanie sprawcy czynu zabronionego odpowiedzialności karnej, zarówno za przestępstwo jak i wykroczenie, możliwe jest wyłącznie poprzez wykazanie realizacji znamion określonych w ustawie i na podstawie przepisu ustawy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 2009 r. III KK 228/09 i z dnia 26 sierpnia 2009 r. III KK 227/09). Zatem wyprowadzenie z przepisu art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g. upoważnienia dla rady gminy do nałożenia na właścicieli psów opatrzonego sankcją karną obowiązku ich ewidencjonowania poprzez wszczepienie pod skórę zwierzęcia mikroprocesora, narusza art. 42 ust. 1 Konstytucji R.P. Obowiązek ten nie wynika bowiem wprost z art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g. , a mimo to został opatrzony sankcją karną.

Dodać tutaj jedynie należy, że art. 10 ust. u.c.p.g. był badany przez Trybunał Konstytucyjny pod kątem zgodności z przepisami Konstytucji w zakresie, w jakim za wykroczenia przeciwko przepisom o zachowaniu w miejscach publicznych wydanym z upoważnienia ustawy przez radę gminy i służącym ochronie porządku, przewiduje karę grzywny. Trybunał ten stwierdził, że przepis ten w badanym zakresie jest zgodny z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 42 ust. 1 Konstytucji R.P. i nie jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji ( por. wyrok TK z dnia 28 lipca 2009 r., P 65/07 [w:] OTK-A 2009/7/114).

W ocenie Sądu upoważnienia do zamieszczenia przez radę gminy w regulaminie, o jakim mowa w art. 4 u.c.p.g., przepisów o obowiązkowym ewidencjonowaniu psów poprzez wszczepianie im pod skórę mikroprocesora nie można wyprowadzić także z przepisów art. 11 i art. 11a ustawy o ochronie zwierząt w zw. z art. 3 ust. 2 pkt 5 u.c.p.g. Uchwały rad gmin, o jakich mowa w art. 7 ust. 3 dotyczące wyłapywania bezdomnych zwierząt oraz rozstrzygania o ich dalszym losie, czy też uchwały przyjmujące program zapobiegający bezdomności zwierząt, wydane w oparciu o unormowania zawarte w art. 11a nie dają także podstaw do nałożenia na właścicieli psów obowiązku ich ewidencjonowania poprzez wszczepianie zwierzętom mikroprocesorów.

Mając na uwadze przeprowadzone rozważania należy także uznać za zasadne sformułowane przez Rzecznika Praw Obywatelskich zarzuty naruszenia zaskarżonymi przepisami prawa miejscowego zawartej w art. 2 Konstytucji R.P. zasady państwa prawnego oraz zasady działania organów władzy publicznej na podstawie i w ramach obowiązującego prawa wynikającej z art. 7 Konstytucji.

Sąd nie podzielił jednak zarzutów Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczących naruszenia kwestionowanymi przepisami uchwały art. 51 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji R.P. Zgodnie z tymi przepisami nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji dotyczących jego osoby ( ust. 1), a władze publiczne nie mogą pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym (ust. 2). Zdaniem składu orzekającego przepisem rangi ustawowej zezwalającym organom gmin do gromadzenia danych osobowych właścicieli psów jest art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o ochronie danych osobowych w zw. z art. 3 ust. 2 pkt 4 u.c.p.g. Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 4 przetwarzanie danych jest bowiem dopuszczalne także wtedy, gdy jest to niezbędne do wykonania określonych prawem zadań realizowanych dla dobra publicznego. Zadania takie zostały zaś nałożone na gminy art. 3 ust. 2 pkt 4 u.c.p.g. Przywołane przepisy dowodzą zatem, że przetwarzanie przez organy gmin danych osobowych dotyczących właścicieli psów, które nie stanowią danych wrażliwych wskazanych w art. 27 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych, jest prawnie dopuszczalne. Dodatkowo jedynie wskazać tutaj należy, że przepis art. 23 ust. 2 pkt 4 ustawy o ochronie danych osobowych pozostaje w zgodzie z art. 7 lit. e dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych ( Dz. U. U.E. L. z 1995 r., Nr 281, s. 31 ze zm.).

Kończąc przeprowadzone rozważania wskazać należy także na dodatkową przesłankę nakazującą Sądowi stwierdzenie nieważności skarżonego przez Rzecznika Praw Obywatelskich przepisu § 16 ust. 4 – 7 uchwały Rady Miejskiej W.., którą stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. należało uwzględnić z urzędu. Przywołane przepisy zostały bowiem wprowadzone do Regulaminu z naruszeniem zasad prawidłowej legislacji ustalonych w dziale II w zw. § 141 zasad techniki prawodawczej stanowiących załącznik do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" ( Dz. U. Nr 100, poz. 908). W § 1 uchwały Nr XLV/440/10 z dnia 29 kwietnia 2010 r. Rada Miejska W. błędnie wskazała bowiem, że wprowadza zmiany do swojej uchwały Nr [...] z dnia [...] r. w sprawie ustalenia zasad utrzymania czystości i porządku na terenie miasta W.., które polegały na dodaniu do § 16 zmienianej uchwały po punkcie 3 punktów od 4 -7. Tymczasem zmiana ta faktycznie dotyczyła nie tekstu uchwały liczącego cztery paragrafy lecz jej załącznika stanowiącego Regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie miasta W..

Mając na uwadze przedstawione argumenty należało stwierdzić, że przepisy § 16 pkt 4 – 7 poddanej kontroli Sądu uchwały zostały przyjęte bez podstawy prawnej, co przesądza o konieczności stwierdzenia nieważności tych przepisów w oparciu o art. 147 p.p.s.a. O niewykonalności zakwestionowanej części zaskarżonej uchwały Sąd nie orzekał, bowiem art. 152 p.p.s.a. nie może znaleźć zastosowania do aktów prawa miejscowego, które weszły w życie. Zdaniem Sądu zachowuje tutaj aktualność pogląd prawny zawarty w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2000 r. sygn. akt OPS 1/00 (w: ONSA z 2000 r. z. 4, poz. 134), świetle którego, jeżeli akt prawa miejscowego wszedł w życie, to stał się obowiązującym prawem i nie może być mowy o wstrzymaniu jego wykonania.