drukuj    zapisz    Powrót do listy

6329 Inne o symbolu podstawowym 632, Zabezpieczenie społeczne Cudzoziemcy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono decyzję I i II instancji, II SA/Ol 995/16 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2016-11-03, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Ol 995/16 - Wyrok WSA w Olsztynie

Data orzeczenia
2016-11-03 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-08-03
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Sędziowie
Alicja Jaszczak-Sikora
Bogusław Jażdżyk
Katarzyna Matczak /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Hasła tematyczne
Zabezpieczenie społeczne
Cudzoziemcy
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 195 art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. c i d, art. 4 ust. 1
Ustawa z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.
Dz.U. 2013 poz 1650 art. 127, art. 240 pkt 3
Ustawa z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach
Dz.U. 2015 poz 149 art. 87 ust. 1 pkt 4
Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy - tekst jednolity
Dz.U.UE.L 2004 nr 16 poz 44 art. 11 ust. 1 lit. d i ust. 4
Dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi.
Dz.U. 2016 poz 718 art. 145 par. 1 pkt 1 lit. a
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Alicja Jaszczak - Sikora Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant specjalista Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 listopada 2016 r. sprawy ze skargi N. V. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" r., Nr "[...]" w przedmiocie świadczenia wychowawczego uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji.

Uzasadnienie

W dniu 7 kwietnia 2016r. N.V. złożyła w siedzibie Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w L. wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na córkę A.

Po rozpatrzeniu wniosku działający z upoważnienia Burmistrza Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej decyzją z dnia [...] odmówił przyznania wnioskowanego świadczenia wychowawczego na A.V. Podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 2 pkt 11, art. 4, art. 5, art. 13, art. 18 ustawy z dnia 11 lutego 2016r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz.U. z 2016r., poz. 195) zwanej dalej: u.p.p.w.d., oraz rozporządzenie Ministra Rodziny Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 lutego 2016r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia wychowawcze (Dz.U. z 2016r. poz. 214) w zw. z art. 104 kodeksu postepowania administracyjnego. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że z załączonej do wniosku karty pobytu wynika, ze wnioskodawczyni posiada zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, a taki rodzaj pobytu nie został wymieniony w warunkach nabywania prawa do świadczenia wychowawczego. Tym samym, zdaniem organu, nie zostały spełnione przesłanki do przyznania wnioskowanego świadczenia wynikające z ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.

Od tej decyzji skarżąca wniosła odwołanie prosząc o jej zmianę. Podkreśliła, że ponieważ posiada zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego co oznacza, że jest traktowana na równi z obywatelami danego państwa członkowskiego UE w takich obszarach jak: zatrudnienie, edukacja, przywileje socjalne oraz pomoc społeczna. Podała, że status i uprawnienia rezydenta długoterminowego przebywającego na terenie państwa członkowskiego UE reguluje Dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003r.

Decyzją z dnia [...], nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu wyjaśniono, że wnioskodawczyni jest obywatelką [...], przebywającą w Polsce na podstawie wydanego zezwolenia na pobyt czasowy. Legitymuje się statusem rezydenta długoterminowego UE, zaś jej córka A. jest także obywatelką [...]. Przytoczono treść art. 127 ustawy o cudzoziemcach wyjaśniając, w jakich przypadkach wydaje się zezwolenie na pobyt czasowy, jak również wyjaśniono przesłanki pozyskania zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE, którego udziela się na czas nieoznaczony. Nadto wskazano, że ustawodawca wyczerpująco przedstawił katalog osób, którym może być przyznane świadczenie wychowawcze w art. 1 ust. 2 u.p.p.w.d. i w tym katalogu nie wskazano cudzoziemca posiadającego status rezydenta długoterminowego UE. Wobec tego zasadnie odmówiono ustalenia prawa do świadczenia wychowawczego, gdyż nie pozostawiono w tym zakresie organowi miejsca na tzw. uznanie administracyjne.

Na powyższą decyzję N.V. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie wnosząc o jej uchylenie w całości i zasądzenie od organu kosztów postępowania. Podjętemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie prawa materialnego tj.

- art. 1 pkt 2c i 2d ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci, poprzez uznanie, że nie znajduje on zastosowania do jej sytuacji i odmowę przyznania świadczenia, podczas gdy skarżącej przysługują znacznie szersze uprawnienia związane z legalnym pobytem na terytorium RP;

- naruszenie art. 4 i nast. dyrektywy Rady 2003/109/WE z 25 listopada 2003r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi;

- naruszenie art. 18, art. 37 ust. 1 w związku z art. 72 ust. 1 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, gdy celem ustawy jest pomoc finansowa kierowana do rodzin wychowujących dzieci.

Wskazała skarżąca, że ponieważ posiada pozwolenie na pobyt czasowy w RP i legitymuje się statusem rezydenta długoterminowego UE, co oznacza, że posiadany przez nią status cieszy się znacznie szerszym katalogiem uprawnień niż osób wymienionych w art. 1 ust. 2 pkt 2c i 2 d u.p.p.w.d. Skoro zaś spełniła wymogi ustawowe do przyznania jej statusu rezydenta długoterminowego UE, to powinna mieć zagwarantowany jednakowy dostęp do świadczeń z pomocy społecznej, jak pozostali obywatele państw obcych wskazani w treści tego przepisu. Wykładnia celowościowa przepisów o wsparciu rodziny poprzez wypłatę świadczenia wskazuje na to, że Państwo Polskie dąży do zapewnienia zamieszkałym na jej terenie dzieciom lepszych warunków funkcjonowania, startu w życie. W ten sposób dąży się do wyrównania statusu majątkowego różnych grup społecznych. Odmowa przyznania stronie takiego wsparcia oznacza naruszenie norm konstytucyjnych. Wyjaśniła, że zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE oznacza, że skarżąca winna być traktowana na równi z obywatelami państw członkowskich UE w takich obszarach jak: edukacja, przywileje socjalne oraz pomoc społeczna. Dowodem takiego rozumienia instytucji rezydenta są zapisy TfUE tj. art. 79 ust. 1 oraz dyrektywa Rady 2003/109/WE z 25 listopada 2003r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu skarżonej decyzji. W odniesieniu do zarzutów skargi wskazano, że skarżąca nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy udzielonego w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 127 ustawy o cudzoziemcach, ani też nie posiada karty pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", jeżeli zamieszkuje z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyłączeniem okoliczności wskazanych w tym przepisie. Odnośnie zaś naruszenia norm konstytucyjnych oraz art. 4 dyrektywy Rady 2003/109/WE wyjaśniono, że Kolegium nie jest organem uprawnionym do oceny zgodności zapisów ustawy o pomocy państwa w wychowaniu dzieci z przepisami wspólnotowymi oraz Konstytucją RP.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2016r. poz. 1066) sądy administracyjne są właściwe do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych, przy czym Sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Uchylenie decyzji administracyjnej, względnie stwierdzenie jej nieważności przez Sąd, następuje tylko w przypadku stwierdzenia istnienia istotnych wad w postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mającego wpływ na wynik sprawy - art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz.U. z 2016r., poz. 718 ze zm.) zwanej dalej: ustawą ppsa.

Zakres kontroli Sądu wyznacza art. 134 tej ustawy stanowiący, iż sąd orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (§ 1).

Sąd poddawszy kontroli zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie Samorządowe Kolegium Odwoławczego, zaskarżoną decyzją, utrzymało w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] odmawiającą przyznania stronie świadczenia wychowawczego na córkę wobec braku spełnienia przesłanki określonej w art. 1 ust. 2 u.p.p.w.d.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 11 lutego 2006r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. poz. 195) oraz art. 127 i następne ustawy o cudzoziemcach. Stosownie do treści art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. c i d u.p.p.w.d. prawo do świadczenia wychowawczego przysługuje cudzoziemcom: c) przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy udzielonego w związku z okolicznościami, o których mowa w art. 127 ustawy z dnia 12 grudnia 2013r. o cudzoziemcach (Dz. U. poz. 1650, z późn. zm.), jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

d) posiadającym kartę pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy", jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z wyłączeniem obywateli państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na pracę na terytorium państwa członkowskiego na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, obywateli państw trzecich przyjętych w celu podjęcia studiów oraz obywateli państw trzecich, którzy mają prawo do wykonywania pracy na podstawie wizy.

W niniejszej sprawie organy obu instancji odmówiły skarżącej wnioskowanego świadczenia, ponieważ katalog podmiotów uprawnionych do uzyskania świadczenia wychowawczego nie obejmuje cudzoziemca posiadającego status rezydenta długoterminowego UE. Pominięto jednakże zupełnie okoliczność, że osoba legitymująca się statusem rezydenta długoterminowego UE, a taki status posiada skarżąca, posiada kartę pobytu, którą wydaje się jej stosownie do treści art. 240 pkt 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. poz. 1650, ze zm.).

W tym miejscu pozostaje wskazać, że zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d) u.p.p.w.d. prawodawca przewidział możliwość przyznania świadczenia wychowawczego pod warunkiem posiadania przez cudzoziemca karty pobyty z adnotacją "dostęp do rynku pracy", jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, po spełnieniu dalszych warunków wskazanych w tej regulacji. Jak wynika z przedłożonej przez stronę skarżącą kserokopii karty pobytu brak jest na niej adnotacji dotyczącej "dostępu do rynku pracy".

Rozpatrując rzeczoną sprawę Sąd stwierdził, że wprawdzie z literalnego brzmienia art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 11 lutego 2016r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci faktycznie wynika, że kategoria cudzoziemców posiadających status rezydentów długoterminowych UE nie została wskazana wprost jako uprawniona do otrzymania świadczenia wychowawczego, jednak nie budzi żadnych wątpliwości Sądu, że ta kategoria cudzoziemców została objęta regulacjami ww. ustawy poprzez zapis, że uprawnienie to przysługuje cudzoziemcom posiadającym kartę pobytu z adnotacją "dostęp do rynku pracy" jako ustawowy warunek uzyskania przez cudzoziemca świadczenia wychowawczego. Jak już wskazano wyżej kartę pobytu wydaje się cudzoziemcowi, któremu udzielono zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE, jednocześnie z art. 244 ust. 1 pkt 11 ustawy o cudzoziemcach wynika, że na karcie pobytu cudzoziemca adnotację "dostęp do rynku pracy" umieszcza się w przypadku zezwolenia udzielonego cudzoziemcowi, który jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jest zwolniony z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę. Z zestawienia tych dwóch przepisów wynika zatem, że prawo do uzyskania świadczenia wychowawczego przez cudzoziemca legitymującego się kartą stałego pobytu uzależnione jest od posiadania przez niego uprawnienia do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Uprawnienie takie może wynikać z posiadanego zezwolenia na pracę lub z mocy przepisów zwalniających cudzoziemca z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę. Cudzoziemcy posiadający status rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej w Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z art. 87 ust. 1 pkt 4 ustawy z 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. z 2016r. Dz. U. poz. 645, ze zm.), są z mocy tego przepisu uprawnieni do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że cudzoziemiec posiadający status rezydenta długoterminowego UE jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem spełnia warunek konieczny do uzyskania świadczenia wychowawczego.

Z analizy akt sprawy wynika, że skarżąca posiada prawo pobytu w Polsce jako rezydent długoterminowy UE i legitymuje się kartą pobytu. Na jej karcie właściwy organ nie umieścił adnotacji "dostęp do rynku pracy", mimo że zgodnie z omawianymi wyżej przepisami ma ona dostęp do rynku pracy. W tej sytuacji, w ocenie Sądu, jedynie językowa (literalna) wykładnia omawianego przepisu ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci jest w tej sprawie niewystarczająca. Konieczne jest przeanalizowane powołanego przepisu w świetle wykładni systemowej (czyli na podstawie systemu prawa, w którym funkcjonuje ten przepis) oraz celowościowej (czyli na podstawie celu, jaki ma realizować ten przepis). Jak zaś wykazano powyżej, z wykładni systemowej wynika, że art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci przyznaje podmiotowo uprawnienie do uzyskania świadczenia wychowawczego cudzoziemcowi legitymującemu się kartą pobytu, uprawnionemu do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od tego, czy uprawnienie to zostało ujawnione przez właściwy organ na karcie pobytu.

Umieszczenie w art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d) u.p.p.w.d. warunku posiadania na karcie pobytu adnotacji "dostęp do rynku pracy" miało zapewne na celu uproszczenie postępowania przed właściwym organem, który co do zasady nie ma kompetencji do badania uprawnień cudzoziemców do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawodawca nie przewidział jednak sytuacji, w której praktyka stosowania art. 244 ust. 1 pkt 11 ustawy o cudzoziemcach w zbiegu z przepisami Dyrektywy Rady 2003/109/UE z dnia 25 listopada 2003r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (Dz.U. 2004, L 16, s. 44), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2011r. (Dz.U. L 132, s. 1) zwana dalej: dyrektywą 2003/109/WE, doprowadzi do powstania kategorii osób, których uprawnienie do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie zostało przez właściwy organ ujawnione na wydanych im kartach pobytu, co może skutkować naruszeniem wyrażonej w art. 11 ust. 1 zasady równego traktowania rezydentów długoterminowych, którzy korzystają z prawa do równego traktowania z obywatelami w odniesieniu do:

a) dostępu do zatrudnienia i prowadzenia działalności na własny rachunek pod warunkiem, że działalność ta nie pociąga za sobą nawet okazyjnego zaangażowania w sprawowanie władzy publicznej, jak również do warunków zatrudnienia i pracy, w tym warunków zwolnień i wynagrodzeń;

d) zabezpieczenia społecznego, pomocy społecznej i ochrony socjalnej, określonych przez prawo krajowe.

Zdaniem Sądu wykładnia literalna przepisu art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d u.p.p.w.d. prowadzi do oczywistego zróżnicowania sytuacji cudzoziemców (rezydentów długoterminowych UE) i do wykluczenia tych osób z kręgu uprawnionych do uzyskania świadczenia wychowawczego, poprzez brak adnotacji "dostęp do rynku pracy", podczas gdy z art. 87 pkt 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, taki dostęp posiadają z mocy prawa, tym bardziej, że osoby te nie mają w praktyce żadnego wpływu na treść wydawanych im dokumentów, a ich uprawnienie do wykonywania pracy wynika wprost z przepisu rangi ustawowej, a więc z przepisu prawa powszechnie obowiązującego

W tym miejscu wyjaśnić należy także, iż jak wskazuje na to sam tytuł ustawy z dnia 11 lutego 2016r. oraz treść art. 4 ust. 1 tej ustawy celem tej regulacji prawnej jest udzielenie przez Państwo rodzicom (opiekunom) dzieci pomocy w wychowaniu dzieci w formie częściowego pokrycia wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych (świadczenie wychowawcze). Co do zasady żaden przepis ustawy nie wyłącza spod omawianej regulacji prawnej dzieci cudzoziemców, w tym rezydentów długoterminowych UE, posiadających prawo stałego pobytu i uprawnienie do pracy w Polsce. Dlatego też rację przyznać należy skarżącej, że odmienna wykładania omawianego przepisu mogłaby prowadzić do nieuprawnionego zróżnicowania sytuacji prawnej samych cudzoziemców, na tych, którym właściwy organ wydał kartę pobytu z adnotacją i tych, którzy otrzymali karty pobytu bez adnotacji, jak i samych dzieci ze względu na ich pochodzenie i narodowość zwłaszcza, że przywołana przez nią regulacja dyrektywy 2003/109/WE w art. 11 ust. 1 lit. d) stanowi o zagwarantowaniu rezydentom długoterminowym prawa do równego traktowania z obywatelami w odniesieniu do zabezpieczenia społecznego, pomocy społecznej i ochrony socjalnej, określonych przez prawo krajowe. Wprawdzie w ust. 4 tego przepisu wska zano, że państwa członkowskie mogą ograniczyć równe traktowanie w odniesieniu do pomocy społecznej i ochrony socjalnej do świadczeń podstawowych, jednakże w ocenie Sądu rozpoznającego tę sprawę nie budzi żadnych wątpliwości, że świadczenie wychowawcze przyznawane w oparciu o przepisy ustawy z 11 lutego 2016r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci stanowią dla opiekuna dziecka takie właśnie świadczenie podstawowe z zakresu pomocy społecznej. Nadto jak wskazano w wyroku Trybunału Sprawiedliwości z 24 kwietnia 2012r. w sprawie C-571/10 Servet Kamberaj v. Istituto per l’Edilizia sociale della Provincia autonoma di Bolzano (IPES) i inni (dostępne ZOTSiS 2012/4-/I-...) "Artykuł 11 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2003/109 dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie istnieniu uregulowania krajowego lub regionalnego, które w zakresie przyznawania dodatku mieszkaniowego przewiduje wobec obywateli państw trzecich posiadających przyznany zgodnie przepisami tej dyrektywy status rezydenta długoterminowego traktowanie odmienne w porównaniu z traktowaniem zastrzeżonym dla obywateli krajowych zamieszkujących w tej samej prowincji lub regionie przy podziale funduszy przeznaczonych na te dodatki, o ile taka pomoc należy do jednej z trzech kategorii objętych tym przepisem, a art. 11 ust. 4 nie znajduje zastosowania. Skoro integracja obywateli państw trzecich, którzy są długoterminowymi rezydentami w państwach członkowskich i prawo tych obywateli do korzystania z równości traktowania w dziedzinach wymienionych w art. 11 ust. 1 dyrektywy 2003/109 stanowią zasadę ogólną, odstępstwo przewidziane w art. 11 ust. 4 powinno być interpretowane w sposób ścisły. Organ publiczny, czy to na poziomie krajowym, regionalnym, czy lokalnym, może powoływać się na to odstępstwo jedynie w sytuacji, gdy władze danego państwa członkowskiego właściwe do wprowadzenia w życie dyrektywy 2003/109 jasno wyraziły zamiar powołania się na to odstępstwo".

Jak zatem jednoznacznie wynika z przytoczonego orzeczenia oraz zapisu dyrektywy 2003/109/WE wyrażonego w art. 11 ust. 4 wobec celu dyrektywy, którym jest integracja obywateli państw trzecich, którzy legalnie i długoterminowo zamieszkiwali w państwach członkowskich przepis ten nie pozwala państwom członkowskim na ograniczenie równości traktowania przysługującej osobom posiadającym status wynikający z omawianej dyrektywy, z wyłączeniem świadczeń pomocy społecznej lub ochrony socjalnej przyznawanych przez organy publiczne w ramach świadczeń podstawowych.

Poza tym postępowanie organów, które we wskazany wyżej sposób różnicowałoby osoby, cudzoziemców, którzy posiadają prawo dostępu do rynku pracy, a jedynie nie uczyniono takiej adnotacji na ich karcie pobytu w oczywisty sposób prowadziłoby do naruszenia przepisów Konstytucji tj. art. 2, art. 32, art. 71 ust. 1, a przede wszystkim art. 72 ust. 1 zdanie pierwsze), jak również art. 2 ust. 1 oraz art. 26 ust. 1 Konwencji o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 120, poz. 526). Nadto zaprezentowana wykładnia celowościowa prowadzi do wniosku, że art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci przyznaje podmiotowo uprawnienie do uzyskania świadczenia wychowawczego cudzoziemcowi, w tym rezydentowi długoterminowemu UE, legitymującemu się kartą stałego pobytu, uprawnionemu do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od tego, czy uprawnienie to zostało ujawnione przez właściwy organ na karcie pobytu, czy też nie.

Na marginesie należy wyjaśnić również, że w tej sprawie poza ustaleniem, że skarżąca jako obywatelka państwa trzeciego posiada status rezydenta długoterminowego UE brak jest jakichkolwiek innych ustaleń dotyczących jej sytuacji rodzinnej, materialnej, które to ustalenia są niezbędne do rozpoznania wniosku i orzeczenia w przedmiocie świadczenia wychowawczego, zwłaszcza, że strona wskazała we wniosku tylko jedno dziecko, co oznacza również konieczność ustalenia sytuacji dochodowej jej rodziny. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy orzekające uwzględnią wykładnię przepisów prawa wyrażoną w wyroku stosownie do art. 153 ustawy ppsa.

Mając powyższe na względzie Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt