Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska (spr.), Sędziowie WSA Andrzej Góraj, Ewa Grochowska-Jung, Protokolant Beata Gibzińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2010 r. sprawy ze skargi W. S. na bezczynność Wójta Gminy K. w przedmiocie wniosku z dnia [...] czerwca 2009 r. oraz [...] sierpnia 2009 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. zobowiązuje Wójta Gminy K. do rozpatrzenia wniosku W. S. z dnia [...] sierpnia 2009 r. i [...] czerwca 2009 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy 2. zasądza od Wójta Gminy K. na rzecz W. S. kwotę [...] tytułem zwrotu kosztów postępowania

Pismem z dnia [...] czerwca 2009 r. W. S. w trybie art. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, zwrócił się do Urzędu Gminy w K. o wydanie dwóch decyzji Naczelnika Gminy K. z dnia [...] września 1975 r.:

1. [...] skierowanej do Wojewody [...] przy piśmie z dnia [...] marca 2009 r. nr [...],

2. nr [...] powołanej przez E. S. w zawiadomieniu z dnia [...] kwietnia 1979 r. o przyjęciu obiektu budowlanego do użytku przyjętego przez Naczelnika Gminy w K.

W odpowiedzi na pismo organ wyjaśnił, że wnioskowane decyzje są rozstrzygnięciami w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej. Dlatego żądana informacja nie jest informacją publiczną, dotyczy bowiem akt administracyjnych, które nie są dokumentem urzędowym o jakim mowa w ustawie o dostępie do informacji publicznej, a zatem dostęp do nich jest uregulowany w art. 73 kpa i przysługuje stronie postępowania.

W piśmie z dnia [...] czerwca 2009 r. W. S. zmodyfikował swoje stanowisko, iż skoro wnioskowana informacja nie jest informacją publiczną, to żąda pilnego wydania kopii wskazanych dokumentów w trybie art. 73 kpa.

W piśmie z dnia 8 lipca 2009 r. organ podał, iż z ustaleń z dokumentów znajdujących się w Urzędzie Gminy w K. wynika, że ani W. S. ani J. S. nie mieli przymiotu strony w indywidualnym postępowaniu administracyjnym zakończonym przedmiotowymi decyzjami.

Następnie pismem z dnia [...] sierpnia 2009 r. W. S. ponownie zwrócił się do Urzędu Gminy w K., na podstawie art. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, o wydanie odpisu dwóch decyzji Naczelnika Gminy K. z dnia [...] września 1975 r., jak w piśmie z dnia [...] czerwca 2009 r.

W uzasadnieniu wniosku powołał pogląd prawny, iż decyzje o pozwoleniu na budowę wydawane przez organ architektoniczno-budowlany stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Pismem z dnia 31 sierpnia 2009 r. W. S. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Wójta Gminy w K. w przedmiocie nieudzielenia informacji, o jaką wnosił w piśmie z dnia [...] czerwca 2009 r. i [...] sierpnia 2009 r. a dotyczącą dwóch decyzji budowlanych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie lub odrzucenie, wskazując, że udzielił skarżącemu odpowiedzi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) kształtuje prawo do informacji w takim zakresie, w jakim dotyczy organów władzy publicznej w szerokim rozumieniu tego pojęcia. Reguluje zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy, procedurę i tryb. W bardzo wąskim zakresie odsyła do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, stanowiąc, że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się kpa.

Skarga na bezczynność w istocie ma służyć zwalczaniu zwłoki w załatwianiu spraw.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W ich świetle informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są zbyt jasne, należy przy ich wykładni kierować się art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie, z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Uwzględniając te wszystkie aspekty, można powiedzieć, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich. Są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich.

Artykuł 4 ust. 1 ustawy stanowi, że zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że Wójt Gminy K. jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia informacji, mających charakter informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 ustawy). Trzeba również dodać, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja nie została wcześniej udostępniona wnioskodawcy (nie ma także innego trybu dostępu do tej informacji – art. 1 ust. 2 ustawy) i nie funkcjonuje w obiegu publicznym.

Wskazać należy, że żądana przez W. S. informacja stanowi informację publiczną. Decyzja administracyjna, wydana w postępowaniu administracyjnym posiada walor informacji publicznej.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji określonej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialnotechniczną.

Organ może odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Jednak jeżeli odmawia, to ma tego dokonać w procesowej formie decyzji administracyjnej. W zależności od rodzaju tajemnicy, wnioskodawcy służy wówczas, po wyczerpaniu środków zaskarżenia, bądź skarga do sądu administracyjnego bądź powództwo do sądu powszechnego (art. 22 ustawy).

Bezczynność organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialnotechnicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Innymi słowy z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ "milczy" wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji.

W tego typu sprawach wnioskodawca domaga się udzielenia informacji, czyli działania zgodnego z wnioskiem a nie odmowy. Przedstawienie informacji zupełnie innej niż ta na którą oczekuje lub też informacji wymijającej, może powodować jego wątpliwości co to tego czy organ nie narusza przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej (czyli pozostaje w bezczynności).

W sprawie niniejszej organ wezwał wnioskodawcę do sprecyzowania wniosku. Wnioskodawca podał dane jakie posiadał, natomiast organ nie wykazał aby na ich podstawie nie mógł udzielić żądanej informacji.

Gdyby wnioskodawca w terminie 14 dni w ogóle nie ustosunkował się do wezwania, wówczas istniałaby podstawa do wydania decyzji o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji.

Zgodnie z art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, organ może ograniczyć dostęp do żądanych informacji np. ze względu na prywatność osoby fizycznej ewentualnie z innych powodów, o których stanowi ustawa co w praktyce może oznaczać udostępnienie treści dokumentu odpowiednio zanominizowanego. Organ może również odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Jeżeli jednak odmawia, to ma tego dokonać w procesowej formie decyzji administracyjnej.

Wójt Gminy K. w sprawie niniejszej nie udzielił informacji zgodnie z wnioskiem ani też nie wydał decyzji odmownej. Organ pozostawał więc w bezczynności, dlatego Sąd zobowiązał Wójta Gminy K. do załatwienia wniosku z dnia [...] czerwca 2009 r. i [...] sierpnia 2009 r. bądź przez udzielenie stosownej informacji bądź wydanie decyzji o odmowie zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, co umożliwi stronie wykorzystanie środków prawnych, łącznie z prawem wniesienia skargi lub powództwa do sądu właściwego ze względu na przyczynę odmowy.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oraz art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. d i pkt 4 lit. c ustawy o dostępie do informacji publicznej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200, 205 § 1 oraz 209 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.