Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms /spr./ Sędziowie Sędzia NSA Jacek Chlebny Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski Protokolant Anna Sidorowska po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 27 września 2006 r. o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między Wojewodą Pomorskim a Samorządowym Kolegium Odwoławczym w Gdańsku w przedmiocie wydania zaświadczeń o samodzielności lokali. postanawia: wskazać Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku jako organ właściwy do rozpoznania zażalenia Nadleśnictwa G.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku wystąpiło o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między tym Kolegium a Wojewodą Pomorskim w sprawie o wydanie zaświadczenia, że lokal spełnia wymagania lokalu samodzielnego, na podstawie art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 200 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.), w zakresie wyznaczenia organu wyższego stopnia właściwego do rozpoznania zażalenia Nadleśnictwa G. z siedzibą w G. na postanowienie Prezydenta Miasta Gdańska z dnia 23 stycznia 2006 r., którym organ odmówił wydania zaświadczenia. Zdaniem Kolegium starosta, który jest właściwy do wydania zaświadczenia w tym przedmiocie, załatwia sprawę jako właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej, a wobec tego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1116), organem wyższego stopnia jest wojewoda.

W odpowiedzi na wniosek Wojewoda Pomorski podtrzymał dotychczasowe stanowisko, że organem właściwym do rozpoznania zażalenia Nadleśnictwa G. na postanowienie Prezydenta Miasta Gdańsk z dnia 23 stycznia 2006 r. jest Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku, ponieważ, po zmianie art. 2 ust. 3 ustawy o własności lokali, ustawą z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (Dz. U. Nr 12, poz. 136) organem właściwym do wydania zaświadczenie jest starosta, a nie organ do spraw administracji architektoniczno - budowlanej, co oznacza, że wydawanie zaświadczeń o samodzielności lokalu należy do zadań własnych starosty, a wobec tego organem wyższego stopnia w tych sprawach jest samorządowe kolegium odwoławcze.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Z akt sprawy przekazanych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku wynika, iż Nadleśnictwo G. wniosło zażalenie na postanowienie Prezydenta Miasta Gdańska z dnia 23 stycznia 2006 r., którym Prezydent, wykonujący w przedmiotowej sprawie funkcje starosty w mieście na prawach powiatu, odmówił wydania zaświadczenia stwierdzającego, iż pięć lokali położonych w budynku przy ul. B. w G. są samodzielnymi lokalami w rozumieniu art. 2 ust. 2 i 4 ustawy o własności lokali. Postanowieniem z dnia 10 czerwca 2006 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku przekazało sprawę z zażaleniem Nadleśnictwa G. Wojewodzie Pomorskiemu. Z kolei Wojewoda Pomorski postanowieniem z dnia 12 września 2006 r. przekazał sprawę Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w Gdańsku jako organowi właściwemu do rozpoznania zażalenia Nadleśnictwa G. W tym stanie rzeczy SKO w Gdańsku wystąpiło z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego.

Istota sporu kompetencyjnego pomiędzy Samorządowym Kolegium Odwoławczym w Gdańsku a Wojewodą Pomorskim w sprawie rozpoznania zażalenia na postanowienie Prezydenta Miasta Gdańska z dnia 23 stycznia 2006 r. o odmowie wydania zaświadczenia stwierdzającego samodzielność lokalu sprowadza się do problemu określenia, który organ jest organem wyższego stopnia w stosunku do Prezydenta, będącego organem właściwym do wydania zaświadczenia.

Do 2000 r., zgodnie z treścią art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, zaświadczenie stwierdzające samodzielność lokalu wydawały "organy właściwe w sprawach nadzoru architektoniczno - budowlanego". Wówczas przyjmowano, że organem właściwym do wydania zaświadczenia był starosta. Niemniej jednak, tak sformułowana treść przepisu art. 2 ust. 3 ustawy o własności lokali mogła nasuwać wątpliwości, który organ jest organem właściwym do wydania zaświadczenia, bowiem przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane nie posługiwały się określeniem "organ nadzoru architektoniczno - budowlanego", a organy właściwe do załatwienia spraw objętych ustawą Prawo budowlane określały jako "organy administracji architektoniczno - budowlanej" i "organy nadzoru budowlanego". W wyniku nowelizacji ustawą z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej art. 2 ust. 3 ustawy o własności lokali otrzymał brzmienie: "spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 2, stwierdza starosta w formie zaświadczenia". Z projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej, wynika, że zmiana przepisu art. 2 ust. 3 ustawy o własności lokali miała na celu nie tyle zmianę nazwy jako takiej (z "organów właściwych w sprawach nadzoru architektoniczno - budowlanego" na "starostę"), ale przede wszystkim dostosowanie podziału kompetencji do nowej organizacji administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego. Ustawodawca wskazał jako organ właściwy do wydania zaświadczenia "starostę", a nie "organ administracji architektoniczno - budowlanej". Należy także zwrócić uwagę, że stosownie do przepisu art. 82 ust. 1 Prawa budowlanego, do właściwości organów administracji architektoniczno - budowlanej należą sprawy określone w tym Prawie, natomiast przepisy ustawy o własności lokali nie zawierają odesłania do przepisów Prawa budowlanego w zakresie dotyczącym właściwości organów. Nie zmienia tego również to, że zgodnie z przepisem art. 2 ust. 6 ustawy o własności lokali, w razie braku dokumentacji technicznej budynku, zaznaczeń lokalu wraz z przynależnymi do niego pomieszczeniami dokonuje się zgodnie z wymogami przepisów Prawa budowlanego, co odnosi się do wykonania wymaganego dokumentu, a nie właściwości organów. Tym samym obecna redakcja przepisu oznacza, że sprawa o stwierdzenie samodzielności lokalu mieszkalnego nie jest sprawą załatwianą przez organy określone w Prawie budowlanym, lecz jest zadaniem własnym starosty.

Stosownie do przepisu art. 17 pkt 1 K.p.a. organami wyższego stopnia w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego są samorządowe kolegia odwoławcze, chyba że ustawy szczególne stanowią inaczej. Natomiast zgodnie przepisem art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2001 r., Nr 79, poz. 856 ze zm.), samorządowe kolegia odwoławcze są organami wyższego stopnia, w rozumieniu przepisów k.p.a. i ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej należących do właściwości jednostek samorządu terytorialnego, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Oznacza to, że w odniesieniu do decyzji i postanowień wydanych w pierwszej instancji przez organy jednostek samorządu terytorialnego, organem wyższego stopnia będzie organ wskazany w przepisach prawa materialnego regulujących daną dziedzinę spraw, a w przypadku niewskazania takiego organu - samorządowe kolegium odwoławcze (art. 17 pkt 1 k.p.a. i art. 1 ust. 1 ustawy o s.k.o.). Skoro więc przepisy ustawy o własności lokali stanowią, że organem właściwym do wydania zaświadczenia stwierdzającego samodzielność lokalu jest starosta, będący organem jednostki samorządu terytorialnego i nie wskazują w tych sprawach właściwego organu wyższego stopnia, to mając na uwadze zmianę przepisu art. 2 ust. 3 ustawy o własności lokali, w nowym brzmieniu oraz zasadę, o której mowa w art. 17 pkt 1 k.p.a. należy stwierdzić, że organem wyższego stopnia w stosunku do starosty w tych sprawach jest samorządowe kolegium odwoławcze, a nie organ administracji architektoniczno - budowlanej wyższego stopnia - wojewoda.

Z przytoczonych względów należało wskazać Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku jako organ właściwy do rozpoznania zażalenia na postanowienie Prezydenta Miasta Gdańska z dnia 23 stycznia 2006 r.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 15 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.