Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie: Sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz (spr.) Sędzia del. WSA Sławomir Pauter po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] S.A. z siedzibą w L. Oddział w R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 9 września 2020 r., sygn. akt II SA/Rz 633/20 w sprawie ze skargi A.B. na decyzję [...] S.A. z siedzibą w L. Oddział w R. z dnia [...] marca 2020 r., nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. stwierdza nieważność decyzji [...] S.A. z siedzibą w L. Oddział w R. z dnia [...] marca 2020 r., nr [...] oraz utrzymanej nią w mocy decyzji [...] S.A. z siedzibą w L. Oddział w R. z dnia [...] lutego 2020 r., nr [...]; 3. odstąpił od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyrokiem z dnia 9 września 2020 r., sygn. akt II SA/Rz 633/20, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A.B., uchylił decyzję [...] S.A. Oddział R. z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] lutego 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz zasądził na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania sądowego. W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Skarżący w piśmie, które wpłynęło do siedziby [...] S.A. z siedzibą w L. Oddział w R. Rejon Energetyczny K. w dniu 23 stycznia 2020 r., zażądał od Spółki udostępnienia informacji publicznej poprzez przesłanie wszelkich dokumentów dotyczących lokalizacji słupów energetycznych na należącej do niego działce nr [...] położonej w obr. O.

Pismem z dnia 3 lutego 2020 r. Spółka, uznając, że żądane informacje stanowią informację przetworzoną w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2019 r., poz. 1429, dalej jako "u.d.i.p."), zażądała od wnioskodawcy wskazania, w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma, dlaczego udostępnienie tej informacji publicznej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego.

W odpowiedzi, w piśmie z dnia 14 lutego 2020 r., pełnomocnik skarżącego, powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne, podniósł, że żądana informacja nie stanowi informacji przetworzonej, a także sprecyzował żądanie, domagając się udostępnienia kopii dokumentacji związanej z budową infrastruktury linii energetycznej, tj. planów, projektów oraz decyzji administracyjnych zezwalających na usytuowanie urządzeń elektroenergetycznych na działce nr [...] obr. O.

Decyzją z dnia [...] lutego 2020 r. nr [...] Spółka odmówiła udostępnienia żądanej informacji publicznej.

W uzasadnieniu decyzji Spółka stwierdziła, że żądane informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa, która z mocy u.d.i.p. wyłączona jest od obowiązku udostępnienia. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 2 oraz art. 2 ust. 1 u.d.i.p. prawo dostępu do informacji publicznej doznaje ograniczenia w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, jak również prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy.

Spółka wskazała również, że przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich w poufności. Informacje, których udostępnienia żąda wnioskodawca, stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa energetycznego, zgodnie z zarządzeniem Nr 26/15 Prezesa Zarządu [...] S.A. z dnia 15 października 2015 r. w sprawie wprowadzenia do stosowania Procedury ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa [...]. Spółka wyjaśniła również, że żądane dokumenty są przechowywane w archiwach z ograniczonym do nich dostępem dla wąskiego grona uprawnionych pracowników. Dlatego żądane informacje mają wartość gospodarczą w rozumieniu art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, która w doktrynie utożsamiana jest z możliwością wykorzystania danej informacji przez innego przedsiębiorcę. Ponadto Spółka stwierdziła, że tajemnica wynika z faktu, iż materiały te dotyczą sieci elektroenergetycznej, w przedmiocie której realizowane są zadania przedsiębiorstwa w zakresie funkcjonowania systemu elektroenergetycznego i bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej o istotnym znaczeniu dla wykonywania zadań operatora sytemu dystrybucyjnego. Tajemnica również wynika z uwagi na znaczenie materiałów dla prawidłowości funkcjonowania sieci dla Państwa, tj. wobec okoliczności, że Spółka objęta jest rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 października 2010 r. w sprawie wykazu przedsiębiorców o szczególny znaczeniu gospodarczo- obronnym.

Spółka, po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, decyzją z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] utrzymała w mocy swoją decyzję z dnia [...] lutego 2020 r., podtrzymując zawartą w niej argumentację.

Na powyższą decyzję skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie.

W odpowiedzi na skargę, Spółka wniosła o jej oddalenie.

Powołanym na wstępie wyrokiem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej jako "P.p.s.a.") uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, ale z przyczyn innych niż w niej wskazane.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji nie budzi wątpliwości, że [...] S.A. Oddział w R. – co do zasady - jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej na podstawie przepisów u.d.i.p.

Natomiast do rozważenia pozostaje kwestia, czy żądane przez skarżącego informacje powinny być udostępniane w trybie u.d.i.p. W myśl art. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie. Określenia istoty pojęcia "sprawa publiczna" powinno się dokonywać na podstawie kryterium interesu ogólnego i jednostkowego. Sprawami publicznymi nie będą zatem konkretne i indywidualne sprawy określonej osoby lub podmiotu. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwala się pogląd, że pisma składane w indywidualnych sprawach, przez podmioty, których interesów sprawy te dotyczą, nie mają waloru informacji publicznej. Ich przedmiotem nie jest problem czy kwestia, która ma znaczenie dla większej ilości osób, czy grup obywateli lub jest ważna dla funkcjonowania organów państwa. W takim układzie wniosek o udostępnienie informacji publicznej należy rozważać w kontekście nadużycia prawa. Nadużycie prawa dostępu do informacji publicznej będzie polegało na próbie korzystania z jego instytucji dla osiągnięcia celu innego aniżeli troska o dobro publiczne, jakim jest prawo do przejrzystego państwa, jego struktur, przestrzeganie prawa przez podmioty życia publicznego, jawność administracji i innych organów itp. Celem ustawy o dostępie do informacji publicznej nie jest zaspokajanie indywidualnych (prywatnych) potrzeb w postaci pozyskiwania informacji wprawdzie publicznych, lecz przeznaczonych dla celów innych niż wyżej wymienione. Takie informacje mogą być uzyskiwane na zasadach przyjętych dla danego rodzaju stosunków (por. J. Drachal: Prawo do informacji publicznej w świetle wykładni funkcjonalnej, w: Sądownictwo administracyjne gwarantem wolności i praw obywatelskich 1980-2005, Naczelny Sąd Administracyjny, Warszawa 2005 pod redakcją J. Górala, R. Hausera i J. Trzcińskiego, s. 146, 147; zobacz również: W. Jakimowicz: Nadużycie publicznego prawa podmiotowego dostępu do informacji publicznej, w: Antywartości w prawie administracyjnym, red. A. Błaś, Warszawa 2016, s. 163-170; M. Jaśkowska: Nadużycie publicznego prawa podmiotowego jako przesłanka ograniczenia dostępu do sądu w sprawach z zakresu informacji publicznej, Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego 2018, nr 1). Nadużycie nie neguje prawa, a jedynie tamuje drogę do jego uzyskania. Ma to miejsce najczęściej w sprawach, w których żądanie składa podmiot będący stroną innego postępowania. W konsekwencji czego przyjęto, że wówczas wnioski o udostępnienie informacji publicznej składane przez podmioty, których interesów bezpośrednio dotyczą, nie są wnioskami o udzielenie informacji publicznej.

Z akt administracyjnych (wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy) oraz sądowoadministracyjnych (skarga) wynika, że żądane przez skarżącego od Spółki informacje są mu potrzebne, albowiem chciałby "przesunąć słup stojący na jego działce, którego usytuowanie uniemożliwia racjonalne gospodarowanie nieruchomością". Zatem uzyskanie informacji publicznej, w okolicznościach niniejszej sprawy, zmierza do realizacji roszczenia z zakresu stosunku cywilnoprawnego opartego na prawie własności, możliwego do załatwienia na gruncie postępowania przed sądem powszechnym. W tej materii, abstrahując od generalnej reguły onus probandi (art. 6 k.c.), wypada zwrócić uwagę na art. 129 § 1 k.p.c., który zobowiązuje stronę powołującą się w piśmie na dokument do jego złożenia na żądanie przeciwnika przed rozprawą. Nadto sąd może zarządzić przedstawienie każdego dokumentu znajdującego się w posiadaniu strony i stanowiący dowód faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 248 § 1 k.p.c.).

W świetle powyższego Sąd wskazał, iż przedmiotem wniosku o udzielenie informacji publicznej nie może stać się informacja dotycząca indywidualnego, prywatnego interesu, a którą to informację można pozyskać w innym trybie. Skoro zatem do żądanej informacji, nie mają zastosowania przepisy u.d.i.p., to nie można uznać jej za informację publiczną w szerokim znaczeniu, tj. zgodnie z art. 61 Konstytucji RP (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2018 r., sygn. akt I OSK 1359/18). Wychodząc z założenia, że żądane przez skarżącego informacje nie stanowią informacji publicznej, wydawanie decyzji o odmowie jej udostępnienia było niewłaściwe – forma ta jest zastrzeżona wyłącznie do takich układów, gdy dany podmiot dysponuje informacją publiczną, lecz wobec przeszkód prawnych nie może jej udostępnić. Jeżeli natomiast żądana informacja nie stanowi informacji publicznej lub można ją pozyskać w innym trybie, wystarczy pisemnie poinformować o tych okolicznościach wnioskującego.

W dniu 5 listopada 2020 r. skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła Spółka, wnosząc o uchylenie w całości wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania lub ewentualnie uchylenie w całości wyroku Sądu pierwszej instancji i oddalenie skargi, względnie stwierdzenie nieważności decyzji wydanych w sprawie oraz przyznanie Spółce kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a to:

a. art. 17 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 i 2 oraz w zw. z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie oraz przyjęcie, że przepisy te mogły stanowić podstawę do wydania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] lutego 2020 r., podczas gdy w istocie skoro, jak twierdzi Sąd pierwszej instancji, żądane przez wnioskodawcę informacje nie stanowią informacji publicznej, wydanie przez Spółkę rzeczonych decyzji nie było właściwe oraz zostały wydane bez podstawy prawnej, co jednocześnie stanowiło rażące naruszenie prawa.

2. na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. w zw. z art. 151 P.p.s.a. poprzez uwzględnienie skargi oraz uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] lutego 2020 r., pomimo, iż rzeczone decyzje winny zostać wyeliminowane z obrotu prawnego na skutek stwierdzenia ich nieważności, albowiem zostały wydane bez podstawy prawnej, co jednocześnie stanowiło rażące naruszenie prawa;

b. art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie oraz niestwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] lutego 2020 r., pomimo, iż decyzje te winny zostać wyeliminowane z obrotu prawnego na skutek stwierdzenia ich nieważności, albowiem zostały wydane bez podstawy prawnej, co jednocześnie stanowiło rażące naruszenie prawa.

Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie wniesiono.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania przed sądem pierwszej instancji, o jakich mowa w art. 183 § 2 P.p.s.a. i nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 P.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu, dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. W tych okolicznościach w sprawie badaniu podlegały wyłącznie zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej na uzasadnienie przytoczonych podstaw kasacyjnych.

W skardze kasacyjnej opartej na obu podstawach wskazanych w art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a. zarzucono naruszenie norm procesowych, jak również przepisów prawa materialnego. Jednakże zarzuty, zarówno te natury procesowej, jak również dotyczące norm prawa materialnego, oscylują faktycznie wokół kwestii niezastosowania przez WSA w Rzeszowie art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., w sytuacji gdy wydane w sprawie decyzje zostały wydane bez podstawy prawnej. Zarzut ten jest uzasadniony.

Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. Przepisy k.p.a. są stosowane zatem w sprawach udostępnienia informacji publicznej tylko gdy są spełnione łącznie dwie przestanki:

Po pierwsze, jak podniósł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 grudnia 2002 r., sygn. akt II SA 2867/02, iż "odmowa udostępnienia informacji publicznej wymaga wydania decyzji administracyjnej tylko wtedy, gdy chodzi o informację publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej", a więc w sytuacji, jeśli wniosek nie dotyczy informacji publicznej, czyli nie dotyczy faktów, wówczas nie można wydać rozstrzygnięcia na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

Po drugie, w sprawie organ ma wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej lub decyzję umarzającą postępowanie, gdy wnioskodawca oświadczy, że nie chce ponosić kosztów udostępnienia lub nie jest zainteresowany otrzymaniem informacji w formie lub na nośniku zaproponowanym przez podmiot zobowiązany.

W pozostałych wypadkach stosuje się tryb określony w przepisach u.d.i.p., co oznacza, że wnioskodawca albo w drodze czynności materialno-technicznej otrzymuje żądaną informację lub jest powiadomiony o tym, że podmiot zobowiązany nie posiada informacji publicznej albo żądane dane nie są informacją publiczną. Jeśli podmiot obowiązany tego nie uczyni naraża się na zarzut bezczynności. Tak zatem, jeśli "sprawa nie dotyczy informacji publicznej, wydanie decyzji administracyjnej odmownej jest zbędne – wystarczy pismo informacyjne (por. wyroki NSA z dnia 10 stycznia 2007 r., sygn. akt I OSK 50/06 i 13 marca 2007 r., sygn. akt I OSK 243/07).

W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości, że skarżący, zwracając się do Spółki o udostępnienie informacji wskazanych we wniosku z dnia 23 stycznia 2020 r., nie kierował się troską o sprawy publiczne. Z treści wniosku o udostępnienie informacji publicznej oraz skargi wynika, że dane których on zażądał od Spółki są mu niezbędne w związku ze sporem o umiejscowienie słupów energetycznych na należącej do niego nieruchomości. Wskazane we wniosku informacje są dla wnioskodawcy niezbędne w celu wystąpienia na drogę ewentualnego powództwa cywilnego przeciwko Spółce. Nie może zatem ulegać wątpliwości, że wnioskodawca w ten sposób wykazał swój subiektywny interes w udostępnieniu informacji. Tymczasem u.d.i.p. nie może być podstawą do otrzymania informacji we własnej sprawie. Stosownie bowiem do art. 1 ust. 1 u.d.i.p. jedynie informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Określenia istoty pojęcia "sprawa publiczna" powinno się dokonywać na podstawie kryterium interesu ogólnego i jednostkowego. Sprawami publicznymi nie będą zatem konkretne i indywidualne sprawy określonej osoby lub podmiotu. W orzecznictwie sądów administracyjnych, na co zasadnie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji, utrwala się pogląd, że pisma składane w indywidualnych sprawach przez podmioty, których interesów sprawy te dotyczą, nie mają waloru informacji publicznej. Ich przedmiotem nie jest problem czy kwestia, która ma znaczenie dla większej ilości osób, czy grup obywateli lub jest ważna dla funkcjonowania organów państwa. Przedmiotem wniosku skarżącego jest realizacja lub ochrona jego indywidualnych interesów. Wobec tego pismo takie nie dotyczy sprawy publicznej, a żądane w nim informacje nie powinny być udostępniane w trybie u.d.i.p. Nie można bowiem przy pomocy u.d.i.p. starać się o uzyskanie informacji w swojej własnej sprawie. Taki pogląd wyrażono na przykład w wyrokach NSA: z 27 maja 2020 r,. sygn. akt I OSK 1601/1; z 28 kwietnia 2020 r., sygn. akt I OSK 2794/19; z 28 kwietnia 2020 r., sygn. akt I OSK 3127/19; z 29 kwietnia 2020 r., sygn. akt I OSK 1561/19; z 20 września 2018 r., sygn. akt I OSK 1359/18; z 30 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1696/12; z 9 października 2010 r., sygn. akt I OSK 173/09; z 7 marca 2012 r., sygn. akt I OSK 2265/11, z 14 grudnia 2012 r., sygn. akt I OSK 2231/12; z 10 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1500/12 i z 24 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1284/11.

Jak słusznie podniósł WSA w Rzeszowie ustawa o dostępie do informacji publicznej nie może być nadużywana i wykorzystywana w czysto prywatnych sprawach. Z żądania udostępnienia informacji publicznej musi wynikać interes obiektywny, a nie subiektywny. Skoro zatem treść wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 23 stycznia 2020 r., wprost odnosi się do informacji, które mają posłużyć do załatwiania indywidualnej sprawy skarżącego, nie zaś do istotnej kontroli społeczeństwa nad organami władzy publicznej i podmiotami wykonującymi zadania publiczne, to oznacza, że nie dotyczy on informacji publicznej.

Konstatacja, że wnioskodawca nie domagał się informacji publicznej w przytoczonym wyżej rozumieniu, a jedynie informacji we własnej indywidualnej sprawie, oznacza, że także sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. jest usprawiedliwiony, ponieważ Sąd pierwszej instancji powinien w takiej sytuacji stwierdzić nieważność zaskarżanych decyzji jako wydanych bez podstawy prawnej.

Przedmiotem kontroli Sądu pierwszej instancji była decyzja z dnia [...] marca 2020 r. oraz poprzedzająca ją decyzja z dnia [...] lutego 2020 r., które zostały wydane na podstawie art. 17 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 i 2 oraz art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Jak już wyżej wykazano, do rozpoznania wniosku z dnia 23 stycznia 2020 r. nie miały zastosowania przepisy u.d.i.p., ponieważ wniosek ten nie dotyczył informacji o sprawach publicznych, lecz informacji we własnej, indywidualnej sprawie. Zatem prawidłowym sposobem rozpoznania tego wniosku byłoby poinformowanie wnioskodawcy, że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej. Wobec tego zaskarżona decyzja z dnia [...] marca 2020 r. r. i poprzedzająca ją decyzja z dnia [...] lutego 2020 r., zostały wydane bez podstawy prawnej. W tej sytuacji zachodzi przesłanka z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. do stwierdzenia ich nieważności.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 188 P.p.s.a. w związku art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a., uchylił zaskarżony wyrok i stwierdził nieważność zaskarżonych decyzji.

Na podstawie art. 207 § 2 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny odstąpił od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego w całości, uznając, iż zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, o którym mowa w tym przepisie. W istocie rzeczy, w rozpatrywanej sprawie wyłączną przyczyną sprawiającą, że doszło do postępowania kasacyjnego, było wadliwe orzeczenie Sądu pierwszej instancji, które spowodowało wniesienie skargi kasacyjnej uwzględnionej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Brak zatem dostatecznych podstaw do tego, by obciążyć stronę, która wniosła skargę do WSA w Rzeszowie, kosztami postępowania kasacyjnego.