drukuj    zapisz    Powrót do listy

6033 Zajęcie pasa drogowego (zezwolenia, opłaty, kary z tym związane), Administracyjne postępowanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono decyzję I i II instancji, II SA/Bk 176/20 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2020-07-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Bk 176/20 - Wyrok WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2020-07-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2020-03-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Elżbieta Trykoszko /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6033 Zajęcie pasa drogowego (zezwolenia, opłaty, kary z tym związane)
Hasła tematyczne
Administracyjne postępowanie
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2020 poz 256 art. 138 par. 1 i art. 189 a par. 1 i 2 oraz art. 189 f par. 2
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - t.j.
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 145 par. 1 pkt 1 lit. c)
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder, Sędziowie asesor sądowy WSA Elżbieta Lemańska, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 lipca 2020 r. sprawy ze skargi W. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie kary za samowolne zajęcie pasa drogowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Wójta Gminy D. z dnia [...] października 2019 roku numer [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz skarżącego W. S. kwotę 2.029,00 (dwa tysiące dwadzieścia dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Skarga została wywiedziona na tle następujących okoliczności.

Decyzją z dnia [...] października 2019r. Wójt Gminy D. po ponownym rozpoznaniu sprawy zajęcia pasa drogowego drogi gminnej przez W. S., powtórnie nałożył na niego karę pieniężną w łącznej kwocie 5291,10 złotych za zajęcie powierzchni 14,72 metrów kwadratowych pasa drogowego drogi gminnej Nr [...] B w miejscowości H. przez okres od 12 lipca 2017r. do 29 kwietnia 2019r.

W podstawie prawnej - w warstwie materialnoprawnej - decyzji organ powołał przepisy art. 40 ust. 12 pkt 1 i ust. 13 w związku z art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (tj. Dz. U. z 2018r., poz. 2068 ze zm.), § 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z 1 czerwca 2004r. w sprawie określenia warunków udzielania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego (tj. Dz. U. z 2016r., poz. 1264) oraz przepisy uchwały Nr [...] Rady Gminy D. z 26 maja 2004r. w sprawie ustalenia stawek opłat za zajęcie 1 metra kwadratowego pasa drogowego drogi gminnej. W obliczeniu wysokości kary organ podzielił czas zajęcia pasa drogowego na trzy okresy: 172 dni zajęcia w roku 2017 tj. od dnia 12.07.2017r. do 31.12.2017r., cały rok 2018 zajęcia pasa drogowego i 119 dni zajęcia w roku 2019, obejmujące okres od 1.01.2019r. do 29.04.2019r. Kara została wyliczona jako 10 – krotność opłaty za zajęcie pasa drogowego przez wyżej wymienione okresy zajęcia przy przyjęciu, że wynikająca z prawa miejscowego stawka opłaty za zajęcie 1 metra kwadratowego powierzchni pasa drogowego wynosi 20 złotych tj. jest stawką opłaty za zajęcie pasa drogowego w celu umieszczenia w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, przyjętą w powołanej w podstawie prawnej decyzji - uchwale Nr XII/79/04 Rady Gminy D. z 26 maja 2004r.

W uzasadnieniu decyzji organ podał, że [...] lipca 2017r. doszło do wznowienia znaków granicznych drogi lokalnej oznaczonej jako działka o numerze geodezyjnym 19, położonej w obrębie wsi H.. W trakcie wznawiania znaków granicznych stwierdzono zajęcie przez W. S. pasa drogi lokalnej oznaczonej jako działka o numerze geodezyjnym [...] oraz powierzchni 14,72 metrów kwadratowych pasa drogi publicznej o numerze [...]. Organ wskazał na ustalenia wynikające z dokumentacji z czynności geodety: szkice, protokoły, i oświadczenia. Powołał się także na protokół z kontroli pasa drogowego drogi gminnej Nr [...], sporządzony w dniu [...].04.2019r. wraz ze zdjęciami stojącego w pasie tej drogi ogrodzenia betonowego oraz metalowej bramki oraz wyliczenie powierzchni zajęcia pasa drogi wraz z potwierdzeniem przez geodetę prawidłowości tego wyliczenia. Organ podał, że droga Nr [...], stała się drogą publiczną na mocy uchwały Nr [...] Rady Gminy D. z 24 czerwca 2013r. w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg gminnych oraz wskazał na akty prawne dotyczące nadania drodze numeru. Organ podał, że sporne ogrodzenie zostało wzniesione przez W. S. w maju 2017r. Granicą zajęcia drogi publicznej jest przedłużenie ogrodzenia działki skarżącego, znajdującego się na drodze lokalnej, wychodzącego na drogę publiczną a uwidocznionego na szkicu wznowienia znaków granicznych oraz na mapie do celów projektowych przyjętej do zasobów geodezyjnych Starostwa Powiatowego w S. w dniu [...].08.2012r. Wójt wskazał, że kwestię zajęcia przez W. S. pasa drogowego rozpatrywał Sąd Rejonowy w B., który wyrokiem z [...] marca 2019r. wydanym w sprawie [...] nakazał W. S. rozbiórkę ogrodzenia betonowego stojącego w pasie drogi lokalnej oznaczonej jako działka o numerze geodezyjnym [...]. Skarżący mimo częściowego usunięcia ogrodzenia z drogi lokalnej, pozostawił jego część na drodze gminnej o numerze [...] B, zajmując tym samym część pasa drogi gminnej. Ogrodzenie W. S. stoi w pasie drogi gminnej bezprawnie. Organ dodał, że skarżący nie zareagował na wezwanie do usunięcia ogrodzenia z pasa drogi publicznej a w toku postępowania wniósł o wstrzymanie się z nałożeniem kary do czasu zakończenia prac scaleniowych, na co organ nie mógł się zgodzić.

W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik W. S. wniósł o uchylenie decyzji podnosząc zarzut naruszenia przepisów procedury administracyjnej – art. 7, 8, 9 , 77 § 1, 107 K. p. a. oraz 105 § 1 K.p.a. stwierdzając, że organ I instancji zaniechał dokonania czynności opisanych wcześniejszą decyzją kasacyjną SKO w B. z [...] września 2019r. znak [...].

Odwołanie nie zostało uwzględnione. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. po jego rozpatrzeniu, decyzją z dnia [...] grudnia 2019r. Nr [...] orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji Wójta Gminy D..

Organ odwoławczy stwierdził, że okoliczności faktyczne wynikające z materiału dowodowego (fakt zajęcia pasa drogowego w okresie od 12.07.2017r. do 29.04.2019) oraz uwarunkowania prawne sprawy wskazują, że zaistniał obowiązek organu wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej za zajęcie bez zezwolenia pasa drogowego drogi gminnej. Braki w materiale dowodowym, które były powodem uchylenia poprzedniej decyzji organu I instancji (tj. decyzji organu I instancji z [...] maja 2019r. uchylonej przez SKO w B. decyzją z dnia [...] września 2019r) zostały uzupełnione i obecnie nie występują powody do uznania poczynionych ustaleń za niepełne. Kolegium przytoczyło brzmienie przepisów ustawy o drogach publicznych, które zostały powołane w podstawie materialnoprawnej decyzji organu I instancji i wskazało na następujące swoje ustalenia. W sprawie doszło do jednoczesnego bezprawnego zajęcia pasa drogi lokalnej (wewnętrznej) oznaczonej numerem geodezyjnym [...] oraz powierzchni 14, 72 metrów kwadratowych pasa drogi publicznej – gminnej o numerze [...] B (działki o numerze geodezyjnym 60). Kwestia zajęcia gruntu drogi lokalnej została rozstrzygnięta na mocy ugody zatwierdzonej przez Sąd Rejonowy w B. postanowieniem z [...] lipca 2018r. sygn. [...] oraz na mocy postanowienia tego Sądu z [...] marca 2019r. wydanego w sprawie [...], wzywającego skarżącego jako dłużnika do wykonania czynności wynikającej z ugody zatwierdzonej przez sąd tj. do rozbiórki ogrodzenia betonowego stojącego w pasie drogi lokalnej – działki o numerze geodezyjnym [...]. Wykonanie ugody nie spowodowało przywrócenia do stanu poprzedniego pasa drogi publicznej, dlatego należało ustalić powierzchnię zajętego pasa drogowego drogi gminnej oraz okres zajęcia. Jako datę początkową zajęcia pasa drogowego przyjęto datę protokołu z czynności wznowienia znaków granicznych, sporządzonego prze uprawnionego geodetę ([...].07.2017r.) a jako okres końcowy – dzień kontroli miejsca zajęcia pasa drogowego ([...].04.2019r). Powierzchnia zajętego pasa drogowego została ustalona na podstawie oględzin dokonanych podczas kontroli i pomiarów geodezyjnych. Fakty powyższe nie zostały zakwestionowane przez skarżącego i zasadnie stanowiły podstawę naliczenia kary. Kolegium nadmieniło, że organ powinien był zastosować stawkę opłat jak za zajęcie pasa drogowego na prawach wyłączności, gdzie najniższa stawka wynosi 1,00 złotych za metr kwadratowy za 1 dzień zajęcia, a nie stawkę wynoszącą 20,00 złotych za metr kwadratowy za rok zajęcia, gdyż ta dotyczy umieszczenia w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. Dostrzeżenie powyższego nie pozwalało jednak, jak stwierdziło Kolegium, na skorygowanie wysokości kary z uwagi na zasadę niepogarszania sytuacji strony odwołującej się.

W skardze wywiedzionej do sądu administracyjnego na powyższą decyzję ostateczną W. S. podniósł następujące zarzuty:

- naruszenia art. 61 w związku z art. 12 § 1 K.p.a. poprzez wielomiesięczne zaniechanie wszczęcia postępowania z urzędu;

- naruszenia art. 12 § 1 w związku z art. 35 §1, art. 6, 7 i 8 K.p.a. poprzez brak w działaniach organu I instancji szybkości i wnikliwości działania, co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia skarżącemu wyższej kary, niż gdyby postępowanie zostało prowadzone z poszanowaniem ww. zasad;

- naruszenia art. 7, 77 §1, art. 80 i 107§ 3 K.p.a. poprzez nieprawidłowe ustalenie czasokresu zajęcia pasa drogowego, jak i powierzchni zajętego pasa drogi, w tym nieprawidłowe ustalenie znaków granicznych drogi o numerze [...];

- naruszenia art. 79 § 1 w związku z art. 9, 10 § 1 K.p.a. poprzez zaniechanie organu I instancji w zakresie udzielenia skarżącemu informacji o oględzinach pasa drogowego oraz innych okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogły mieć wpływ na prawa i obowiązki strony;

- naruszenia art. 138 § 1 K.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie.

Na rozprawie poprzedzającej ogłoszenie wyroku, pełnomocnik skarżącego podtrzymał zarzuty skargi rozszerzając je o zarzut naruszenia przepisów działu IV "a" Kodeksu postępowania administracyjnego a konkretnie art. 189 "f" K.p.a. poprzez brak rozważań organów obu instancji co do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje;

Skarga podlegała uwzględnieniu z powodu podzielenia przez sąd zarzutu zgłoszonego na rozprawie a dotyczącego naruszenia przez organy obu instancji przepisów działu IV "a" Kodeksu postępowania administracyjnego, poświęconych administracyjnym karom pieniężnym, a konkretnie poprzez pominięcie przez organy obu instancji koniecznej oceny przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej stosownie do treści art. 189 "f" K.p.a.

Zastosowanie powyższego przepisu w odniesieniu do kar za zajęcie pasa drogowego wynika z treści art. 189 "a" § 1 i § 2 K.p.a. odczytywanej w powiązaniu z treścią przepisów ustawy o drogach publicznych odnoszących się do kar za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia, powołanych w podstawie prawnej zaskarżonej decyzji. Zgodnie z art. 189 "a" § 1 K.p.a. przepisy działu IV "a" K.p.a. stosuje się w sprawach nakładania lub wymierzania administracyjnej kary pieniężnej lub udzielania ulg w jej wykonaniu. Norma powyższa wyraża zasadę, natomiast wyłączenia od tej zasady reguluje art. 189 "a" § 2 K.p.a. Stosownie bowiem do treści art. 189 "a" § 2 K.p.a., przepisów działu IV "a" K.p.a. nie stosuje się w przypadku uregulowania w przepisach odrębnych wymienionych enumeratywnie przesłanek, w tym między innymi, przesłanek odstąpienia od nałożenia kary lub udzielenia pouczenia (vide: art. 189 § 2 pkt 2 K.p.a.). Bezspornie przepisy ustawy o drogach publicznych samodzielnie nie regulują materii odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej za zajęcie bez zezwolenia pasa drogowego. Przepis art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych przewiduje jedynie obowiązek zarządcy drogi wymierzania w drodze decyzji administracyjnej kary pieniężnej w wysokości 10 – krotności opłaty ustalanej zgodnie z ustępami 4 - 6 art. 40 ustawy w przypadkach zajęcia pasa drogowego, wymienionych w trzech punktach art. 40 ust. 12 ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 maja 2020r. sygn. II GSK 24/20 (Lex nr 2983942) stwierdził, że związany charakter decyzji o nałożeniu kary pieniężnej za samowolne zajęcie pasa drogowego, nie wyłącza stosowania przepisu art. 189 "f" K.p.a. NSA w uzasadnieniu powołanego wyżej wyroku stwierdził, że przepisy działu IV "a" K.p.a. zostały dodane do Kodeksu na mocy ustawy z 7 kwietnia 2017r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017r., poz. 935). Wprawdzie w uzasadnieniu projektu ustawy zmieniającej wskazano, że projektowany przepis art. 189 "d" K.p.a. będzie dotyczył jedynie kar administracyjnych, rozumianych jako sankcje, przy wymierzaniu których organ działa w ramach uznania administracyjnego" ale przepisy art. 189 "d" i 189 "f" K.p.a. dotyczą odrębnych regulacji, normujących różne kwestie: art. 189 "d" dotyczy wymiaru kary natomiast art. 189 "f" odstąpienia od jej nałożenia. Przedstawiony fragment uzasadnienia projektu ustawy zmieniającej odnosi się jedynie do kwestii "wymiaru" kar. Jak stwierdził dalej NSA, w konsekwencji, powołane w uzasadnieniu projektu ustawy zmieniającej Kodeks postępowania administracyjnego, działanie organu "w ramach uznania administracyjnego" dotyczy wyłącznie "uznania" w zakresie wymierzania (wysokości) kary, dla którego przepis art. 189 "d" K.p.a. określa dyrektywy wymiaru administracyjnej kary pieniężnej w sytuacji, gdy w ustawie wysokość kar jest względnie oznaczona tj. przewidziana została w granicach "od....do....". Kary administracyjne, z wysokością określoną w sposób sztywny (czasem przez wskazanie podstaw do ich wyliczenia), a do takich należy kara wymierzana na podstawie art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych – nie kwalifikują się do orzekania o ich miarkowaniu w zakresie wysokości i dlatego nie ma do nich zastosowania regulacja z art. 189 "d" K.p.a. W konkluzji swego wywodu NSA przesądził, że przepis art. 189 "f" K.p.a. znajduje zastosowanie w odniesieniu do kary za zajęcie pasa drogowego bez stosownego zezwolenia albowiem ustawa o drogach publicznych nie zawiera samodzielnej regulacji kwestii odstąpienia od wymierzenia takiej kary.

Zgodnie z art. 189 "f" § 1 K.p.a. organ administracji publicznej, w drodze decyzji, odstępuje od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli:

1) waga naruszenia prawa jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa lub

2) za to samo zachowanie prawomocną decyzją na stronę została uprzednio nałożona administracyjna kara pieniężna przez inny uprawniony organ administracji publicznej lub strona została prawomocnie ukarana za wykroczenie lub wykroczenie skarbowe, lub prawomocnie skazana za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe i uprzednia kara spełnia cele, dla których miałaby być nałożona administracyjna kara pieniężna.

Stosownie zaś do art. 189 "f"§ 2 K.p.a., w przypadkach innych niż wymienione w § 1, jeżeli pozwoli to na spełnienie celów, dla których miałaby być nałożona administracyjna kara pieniężna, organ administracji publicznej, w drodze postanowienia, może wyznaczyć stronie termin do przedstawienia dowodów potwierdzających:1) usunięcie naruszenia prawa lub 2) powiadomienie właściwych podmiotów o stwierdzonym naruszeniu prawa, określając termin i sposób powiadomienia. W myśl § 3, organ administracji publicznej w przypadkach, o których mowa w § 2, odstępuje od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli strona przedstawiła dowody, potwierdzające wykonanie postanowienia.

Odniesienie zakresu przytoczonych wyżej ustawowych przesłanek odstąpienia od wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej do treści uzasadnień zaskarżonych decyzji organów obu instancji, pozwala stwierdzić, że organy te całkowicie pominęły kwestię rozważenia okoliczności opisanych art. 189 "f" K.p.a. Powyższe nie pozwala sądowi zaakceptować decyzji, gdyż brak jest w niej koniecznego elementu jurysdykcji administracyjnej. Organy obu instancji poprzestały na ustaleniu, ze doszło do naruszenia prawa – ustawy o drogach publicznych - poprzez samowolne zajęcie pasa drogowego i wymierzyły karę ale nie zbadały z urzędu ewentualnej niecelowości ukarania sprawcy naruszenia. Doszło tym samym do naruszenia przez organy obu instancji przepisów art. 189 "f" w związku z art. 189 "a" § 2 K.p.a. w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy a przez organ II instancji dodatkowo przepisu art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji wydanej z naruszeniem przepisów proceduralnych.

Ustosunkowując się do pozostałych zarzutów skargi, sąd uznał je za niezasadne. Niewątpliwie organy prawidłowo ustaliły, że nastąpił fakt zajęcia przez skarżącego powierzchni 14,72 metrów kwadratowych pasa drogi publicznej o numerze [...] B. Samego zresztą faktu "wgrodzenia się" w pas drogi publicznej nie kwestionuje skarżący. Powierzchnia zajętego pasa drogowego została ustalona na podstawie oględzin dokonanych podczas kontroli i pomiarów geodezyjnych. Fakty powyższe nie zostały skutecznie zakwestionowane przez skarżącego w toku postępowania administracyjnego i zasadnie stanowiły podstawę do dokonania naliczenia kary. Również ustalony przez organy czasokres zajęcia pasa drogowego nie został skutecznie podważony przez skarżącego. Jako datę początkową zajęcia pasa drogowego przyjęto datę protokołu z czynności wznowienia znaków granicznych, sporządzonego przez uprawnionego geodetę ([...].07.2017r.), w czasie której stwierdzono "wgrodzenie się" w drogę publiczną a jako okres końcowy – dzień kontroli miejsca zajęcia pasa drogowego ([...].04.2019r), podczas której utwierdzono się, że pas drogowy drogi gminnej nadal pozostaje zajęty w części obejmującej powierzchnię 14, 72 metrów kwadratowych.

Zarzucona przez skarżącego opieszałość organu w prowadzeniu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego, pozostawała bez wpływu na ustalenie wysokości kary. Jak bowiem zasadnie zauważył NSA w wyroku z 5 maja 2016r. sygn. II GSK 2924/14 (przytoczonym w odpowiedzi na skargę) "niezależnie od tego, czy organ ustalił podmiot odpowiedzialny niezwłocznie, czy czynił te ustalenia dłużej, to za każdy dzień bezprawnego zajęcia pasa drogowego kara musi być wymierzona. Wysokość tej kary nie jest spowodowana niesprawnym działaniem organu, tylko bezprawnym zajęciem pasa drogowego aż do momentu usunięcia obiektu umieszczonego tam bez zezwolenia. Kara nie wiąże się z wadliwym działaniem organu, tylko z działaniem zajmującego pas drogowy bez zezwolenia i należy się za cały okres bezprawnego zajęcia pasa, zaś długotrwałość zajęcia jest zawsze związana z działaniem zajmującego, nie zaś organu".

Sąd końcowo nadmienia, że w przypadku konieczności powtórzenia decyzji o nałożeniu kary pieniężnej (tj. po ewentualnym wykluczeniu odstąpienia od wymierzenia kary), dla obliczenia wysokości kary należy zastosować obowiązującą przez okres zajęcia pasa drogowego, stawkę opłaty z uchwały Nr XII/79/04 Rady Gminy D. z 26 maja 2004r. w sprawie ustalenia stawek opłat za zajęcie 1 metra kwadratowego pasa drogowego drogi gminnej (Dz. Urz. Woj. Podl. z 2004r., poz. 1272), przewidzianą za zajęcie pasa drogowego na prawach wyłączności a nie jak za zajęcie w celu umieszczenia urządzeń infrastruktury technicznej, niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego. Uchylenie przez sąd decyzji organów obu instancji w następstwie uwzględnienia jednego z zarzutów skargi, powoduje bowiem wyłączenie zakazu "reformationis in peius" na etapie ponownego rozpatrywaniu sprawy administracyjnej przez organ pierwszej instancji. Powyższe wynika z uchwały 7 sędziów NSA z 4 maja 1998r. wydanej w sprawie o sygn. FPS 2/98, której teza przesądza, że przepis art. 139 K.p.a. nie ma zastosowania przy rozpatrywaniu sprawy przez organ pierwszej instancji w postępowaniu toczącym się w następstwie kasacyjnej decyzji organu odwoławczego wydanej na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. W kontrolowanej sprawie, organ odwoławczy powinien był wydać decyzję kasacyjną z uwagi na brak koniecznego rozważenia przez organ I instancji ewentualnej niecelowości ukarania sprawcy samowolnego zajęcia pasa drogowego w świetle przesłanek z art. 189 "f" K.p.a. Uchylenie zatem przez sąd decyzji organów obu instancji z uwagi na brak koniecznego rozważenia przestanek odstąpienia od ukarania skarżącego, przewidzianych art. 189 "f" K.p.a. jest równoznaczny w skutkach z decyzją kasacyjną z art. 138 § 2 K.p.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł o uchyleniu decyzji organów obu instancji (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Konsekwencją uwzględnienia skargi stało się orzeczenie o obowiązku zwrotu przez organ na rzecz skarżącego poniesionych kosztów postępowania sądowego (art. 200 w związku z art. 210 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Na koszty postępowania sądowego złożył się uiszczony przez skarżącego wpis stosunkowy od skargi w wysokości 212 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego adwokata z wyboru w wysokości 1800 złotych obliczone - zważywszy na wartość przedmiotu zaskarżenia wynoszącą 5291,10 złotych - na podstawie stawek z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800 ze zm.) a także kwota 17 złotych opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa.



Powered by SoftProdukt