Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska, Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (spr.), Sędzia WSA Janusz Walawski, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 4 lipca 2019 r. sprawy ze skargi Polskiego Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na bezczynność Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny w przedmiocie wniosku z dnia [...] marca 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej 1) zobowiązuje Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny do rozpoznania wniosku z dnia [...] marca 2016 r. Polskiego Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] o udostępnienie informacji publicznej w zakresie obejmującym imiona i nazwiska oraz stanowiska osób, pracowników Państwowego Zakładu Higieny, którzy są autorami stanowiska organu w sprawie farm wiatrowych, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2) stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3) oddala skargę w pozostałym zakresie, 4) zasądza od Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny na rzecz Polskiego Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] kwotę 597 zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. Polskie Stowarzyszenie Energetyki [...] z siedzibą w [...] (zwane dalej "Skarżącym") pismem z 16 marca 2016r., powołując się na art. 2 art. 1 ustawy z 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. 2015r., poz. 2058 ze zm., zwana dalej "u.d.i.p.") zwróciło się do Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny (zwany dalej "Instytutem") o udostępnienie informacji publicznej w postaci treści publikacji (artykułów, opinii, przykładów regulacji zagranicznych), jakie stanowiły podstawę do opracowania stanowiska organu w sprawie farm wiatrowych oraz informacji dotyczącej imion i nazwisk oraz stanowisk osób, które są autorami powyższego stanowiska.

2. Instytut pismem z [...] kwietnia 2016r. odpowiedział, że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 6 u.d.i.p. stanowisko opracowane przez Instytut nie zawierało w odniesień, cytatów czy przedruków, wobec czego nie istniał obowiązek wskazywania literatury, która służyła do jego wypracowania. Poinformowano też, że ze względu na wiele zapytań w tej kwestii, aktualnie zestawiany jest spis piśmiennictwa w sprawie, w celu udostępnienia go na stronie internetowej Instytutu, a wychodząc naprzeciw żądaniu Skarżącego, podano 18 wybranych pozycji artykułów naukowych z przygotowanej listy i wskazano, że dostęp do literatury naukowej jest ogólnie powszechny i dostępny.

3. Skarżący w piśmie z [...] kwietnia 2016r., nazwanym wezwaniem do naruszenia prawa, rozszerzyło ww. wniosek o udostępnienie informacji, która kancelaria prawna zapewniła konsultacje w przedmiocie rozpatrzenia ww. wniosku i wskazanie autora konsultacji i podanie czy Rada Naukowa Instytutu opiniowała stanowisko. W uzasadnieniu Skarżący wskazał, że ww. informacja - artykuły, opinie ekspertów i przykłady regulacji zagranicznych - musiała stanowić podstawę stanowiska Instytutu, a to potwierdza publiczny charakter informacji. Zdaniem Skarżącego skoro zadaniem Instytutu jest podejmowanie działań w obszarze zdrowia publicznego, w tym m.in. wykonywanie ekspertyz i analiz w zakresie oceny ryzyka i możliwości występowania czynników zewnętrznych potencjalnie relewantnych dla komfortu życia i zdrowia ludzi, to związek artykułów, opinii, przykładów regulacji z działalnością Instytutu jest niezaprzeczalny. Związek ten pojawił się przez wykorzystanie ww. artykułów, opinii i regulacji zagranicznych do wypracowania Stanowiska Instytutu. Stanowisko Instytutu uznać należy jako powiązane z procesem legislacyjnym dotyczącym ustawy regulującej kwestię lokalizacji farm wiatrowych (poselski projekt ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych, druk nr 315). Stanowisko służy także za podstawę do dyskusji dotyczącej ostatecznego kształtu tego aktu normatywnego. W związku z tym zarówno stanowisko, jak i wnioskowana informacja, służąca do opracowania stanowiska, muszą być kwalifikowane jako informacja publiczna. Nie wyjaśniono i udostępniono też listy autorów stanowiska, co oznacza, że nie jest wiadome czy stanowisko przedstawiła rada naukowa jak organ Instytutu, czy wybrani pracownicy naukowi Instytutu. W sytuacji kiedy stanowisko wyraziła rada, którzy z jej członków podpisali się pod nim. Konieczności udostępnienia żądanej informacji nie zmienia okoliczność, że pełen skład rady naukowej podany jest na stronie internetowej Instytutu, gdyż stanowisko mogła przyjąć rada naukowa w niepełnym składzie.

Skarżący stwierdził też, że informacja, która kancelaria zapewnia Instytutowi obsługę prawną finansowaną ze środków publicznych, stanowi informację publiczną. Do katalogu informacji publicznej zaliczyć należy także treść konsultacji, jeżeli przybrała formę pisemną np. opinii i jej udostępnienie jest wykonalne.

4. Instytut w odpowiedzi z [...] maja 2016r. na ww. pismo wskazał, że stanowiska w sprawie farm wiatrowych nie wypracowały konkretne osoby, lecz Zakład Higieny Środowiska, zaś imienna lista pracowników Zakładu nie stanowi informacji publicznej, bo nie pełnią oni funkcji publicznych. Konsultacja prawna, co do rozpatrzenia wniosku z [...] marca 2016r. nie została nikomu zlecona. Wskazano kancelarię prawną (z imienia i nazwiska), która obsługuje Instytut i wyjaśniono, że jedynie ustnie bez sporządzania opinii, czy notatki skorzystano z jej usług. Wskazano ponadto, że stanowisko Instytutu jest opinią Instytutu, a zanieś konkretnej jednostki, a tym bardziej Rady Naukowej, która nie posiada ustawowych kompetencji do wydawania opinii.

5. Skarżący w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 2 czerwca 2016r., zarzucił Instytutowi bezczynność w zakresie nieudzielenia informacji publicznej objętej ww. wnioskiem z [...] marca 2016r. (treści publikacji: artykułów, opinii ekspertów, przykładów regulacji zagranicznych, jakie stanowiły podstawę do opracowania stanowiska Instytutu w sprawie farm wiatrowych oraz danych dotyczących autorów stanowiska). Skarżący wniósł o zobowiązanie Instytutu do udostępnienia ww. informacji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postepowania.

Skarżący w uzasadnieniu – powołując się na ww. stan faktyczny – wskazał obszernie na stanowisko judykatury, że stanowisko Instytutu stanowi istotny element debaty nad projektem ustawy regulującej kwestie lokalizacji farm wiatrowych, zaś wnioskowana informacja stanowiła podstawę stanowiska, co potwierdza jej publiczny charakter. Błędne jest więc stanowisko Instytutu, jakoby imienna lista pracowników Zakładu Higieny Środowiska nie stanowi informacji publicznej, bo owi pracownicy działali bezpośrednio przy wykonywaniu zadań publicznych, a zatem sprawowali funkcje publiczne i nadal nie jest wiadome, czy stanowisko zaopiniowała Rada Naukowa.

6. Instytut w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.

7. Skarżący w piśmie z [...] sierpnia 2016r. podtrzymało stanowisko i zarzuty zawarte w skardze.

8. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 30 listopada 2016r. sygn. akt II SAB/Wa 440/16 oddalił skargę Stowarzyszenia na bezczynność Instytutu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

9. Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Skarżącego, wyrokiem z 1 marca 2019r. sygn. akt I OSK 719/17 uchylił ww. wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny za nieuzasadniony uznał zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 133 § 1 P.p.s.a. i art. 141 § 4 i art. 106 § 5 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016r., poz. 718 ze zm., zwana dalej: "P.p.s.a.") w związku z art. 233 § 1 i art. 328 § 2 ustawy z 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm., zwana dalej: "k.p.c."). NSA wskazał, że art. 133 § 1 P.p.s.a. nie może służyć kwestionowaniu ustaleń i oceny przyjętego w sprawie stanu faktycznego. Obowiązek wydania wyroku na podstawie akt sprawy oznacza jedynie zakaz wyjścia poza materiał znajdujący się w tych aktach oraz powinność uwzględnienia przez sąd stanu faktycznego istniejącego w momencie wydania kontrolowanych decyzji. Zdaniem NSA zaskarżony wyrok wydano na podstawie kompletnych akt administracyjnych, w oparciu o stan faktyczny i prawny obowiązujący w dacie, w której zapadła zaskarżona decyzja. Okoliczność, że ocena materiału dowodowego przedstawiona przez Sąd pierwszej instancji nie odpowiada oczekiwaniom skarżącego kasacyjnie, nie daje podstawy do uwzględnienia zarzutu naruszenia ww. przepisu.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził również, że w sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymogi określone w art. 141 § 4 P.p.s.a. Przedstawiono w nim stan faktyczny sprawy, podano zarzuty sformułowane w skardze, stanowisko organu oraz wskazano podstawę prawną rozstrzygnięcia i jej wyjaśnienie. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku pozwala zatem na prześledzenie toku rozumowania WSA w Warszawie i poznanie motywów, jakimi kierował się podejmując rozstrzygnięcie w sprawie. Za pomocą zarzutu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a nie można skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez sąd stanu faktycznego, czy też stanowiska co do wykładni bądź zastosowania prawa materialnego, czy procesowego. Fakt reprezentowania odmiennego poglądu prawnego przez Skarżącego, nie oznacza wadliwości uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a wręcz przeciwnie pozwala poznać argumentację Sądu pierwszej instancji i wskazać na jej ewentualne błędy - co w przypadku naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. w ogóle nie byłoby możliwe.

NSA uznał ponadto, że wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej oparte na naruszeniu art. 231, art. 233 § 1 k.p.c. w związku 106 § 5 P.p.s.a. oraz art. 106 § 3 P.p.s.a. poprzez zaniechanie dopuszczenia dowodu z dowodu z pełnego planu zagospodarowania przestrzennego, zeznań świadków, stron lub opinii biegłego są całkowicie bezzasadne.

W ocenie NSA częściowo uzasadniony jest zarzut naruszenia art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 i u.d.i.p. przez uznanie, że nie są informacją publiczną imiona i nazwiska oraz stanowisk osób, pracowników Instytutu, które są autorami stanowiska tego organu w sprawie farm wiatrowych. Podzielił pogląd wyrażony w zaskarżonym wyroku, że nie sposób zaliczyć do informacji publicznej, żądanych przez stronę skarżącą kasacyjnie pełnej treści publikacji (artykułów, opinii, przykładów regulacji zagranicznych), na których oparł się Instytut przy wydawaniu swojego stanowiska w sprawie farm wiatrowych, gdyż są to materiały wyjściowe, wewnętrzne, które wprawdzie służą realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nie przesądzające jeszcze o kierunkach działania organu. Zdaniem NSA inaczej jest z oficjalnym stanowiskiem Instytutu w sprawie farm wiatrowych. Nie jest to dokument wewnętrzny, ani anonimowy. Stanowisko to zawiera oficjalny pogląd publicznej instytucji i jest końcowym efektem analizy zgromadzonych materiałów wewnętrznych, zatem jest to dokument urzędowy, wytworzony przez uprawniony do tego podmiot, a więc stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu. Nie jest to jednak dokument anonimowy, skoro jest efektem finalnym działalności tego podmiotu - Instytutu - osób, które go opracowały. Nie jest to stanowisko wyrażone przez osoby zaplecza wspomagającego, które są zatrudnione w tym podmiocie (sprzątaczki, kierowców, sekretarki itp.), lecz zatrudnionych w tym podmiocie pracowników naukowych, których imiona i nazwiska są zresztą dostępne na stronach internetowych Instytutu. Oficjalne stanowisko Instytutu przedłożone i ogłoszone musiało być przyjęte (podpisane) przez osoby, które taką opinię w ramach swoich obowiązków służbowych i naukowych wydały (poparły). W konsekwencje dane tych osób (imiona nazwiska, stopnie i tytuły naukowe) są informacją publiczną i podlegają udostępnieniu łącznie z samą treścią stanowiska.

II. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

1. Sąd administracyjny, zgodnie z art. § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2017r., poz. 2188 ze zm.) i art. 3 § 1 P.p.s.a., sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę pod względem zgodności z prawem działalności administracyjnej - w tym bezczynności i przewlekłego prowadzenia postępowania m.in. w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 P.p.s.a. Rolą sądu administracyjnego jest zatem kontrola legalności działania w tym m.in. braku podejmowania działań przez organy administracji publicznej.

Stwierdzić też należy, że zgodnie z art. 190 P.p.s.a. Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonana w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po prawomocnym rozpoznaniu sprawy na podstawie sprzecznych z wykładnią prawa ustaloną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

2. Sąd, mając powyższe przepisy na względzie, a w szczególności art. 190 P.p.s.a., uznał, że zasadne było uwzględnienie skargi Skarżącego, ale wyłącznie w zakresie wskazanym przez Naczelny Sąd Administracyjny w ww. orzeczeniu z 1 marca 2019r. sygn. akt I OSK 719/17.

2.1. Sąd pierwszej instancji za częściowo uzasadniony uznaje więc zarzut skargi o naruszeniu przez Instytut przepisów art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 i u.d.i.p. - przez uznanie, że informacją publiczną nie są imiona i nazwiska oraz stanowisk osób, pracowników Instytutu, które były autorami stanowiska tego organu w sprawie farm wiatrowych.

Sąd stwierdza też, że informacją publiczną w rozumieniu u.d.i.p. jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Jest nią zatem treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą.

Informację publiczną stanowi ponadto treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich.

Niezależnie od tego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów. Zgodnie z art. 14 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnymi z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku.

W myśl art. 2 ust. 1 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, który ogranicza je z uwagi na ochronę informacji niejawnych oraz ochronę innych tajemnic ustawowo chronionych. Nie jest przy tym wymagane wykazanie ani interesu publicznego, ani celu, w jakim uzyskana informacja zostanie wykorzystana. Jedynie w przypadku informacji przetworzonej, stosownie do treści art. 3 ust. 1 u.d.i.p., ustawodawca wprowadził wymóg wykazania, że uzyskanie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Dodać również należy, że według art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2, a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, rozpoznają ponownie skargę Skarżącego, mając powyższe na względzie, jak również wiążący w sprawie wyżej wskazany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, wskazuje, że w pełni aprobuje i uznaje za własny pogląd NSA, że oficjalne stanowisko Instytutu w sprawie farm wiatrowych zawiera oficjalny pogląd publicznej instytucji i jest końcowym efektem analizy zgromadzonych materiałów wewnętrznych. Nie jest to dokument wewnętrzny, ani anonimowy. Skoro stanowisko Instytutu należało uznać za dokument urzędowy, wytworzony przez uprawniony do tego podmiot, to stanowisko to stanowiło więc informację publiczną i podlegało udostępnieniu, także z uwagi na wniosek Skarżącego w rozpoznawanej sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił również w wyżej wskazanym, wiążącym w sprawie wyroku o sygn. akt I OSK 719/17, że stanowisko Instytutu nie było dokumentem anonimowym, skoro było efektem finalnym działalności Instytutu - osób, które go opracowały. Nie było to ponadto stanowisko wyrażone przez osoby zaplecza wspomagającego, które są zatrudnione w Instytucie (sprzątaczki, kierowców, sekretarki itp.), lecz przez zatrudnionych w tym podmiocie pracowników naukowych, których imiona i nazwiska są zresztą dostępne na stronach internetowych Instytutu. Takie oficjalne stanowisko Instytutu – zdaniem NSA - przedłożone i ogłoszone, musiało być przyjęte (podpisane) przez osoby, które taką opinię w ramach swoich obowiązków służbowych i naukowych wydały (poparły).

W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny ocenił, a Sąd pierwszej instancji podziela to stanowisko, że dane tych osób (imiona nazwiska, stopnie i tytuły naukowe) są informacją publiczną i podlegają udostępnieniu Skarżącemu łącznie z samą treścią stanowiska Instytutu.

Niewskazanie przez Instytut imion i nazwisk oraz stanowisk osób, pracowników Instytutu, które były autorami stanowiska tego organu w sprawie farm wiatrowych - wskazywało na bezczynność Instytutu w tym zakresie, a tym samym na naruszenie w tym zakresie przepisu art. 13 ust. 1 u.d.i.p. oraz uzasadniało zobowiązanie tego organu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie do dokonania ww. czynności - wydania w tym zakresie, w terminie wskazanym w sentencji niniejszego wyroku ww. informacji publicznej, na mocy art. 149 § 1 P.p.s.a. (punkt pierwszy sentencji wyroku).

Zdaniem Sądu bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 149 § 1a P.p.s.a., gdyż do czasu wyrażenia przez Naczelny Sąd Administracyjny ww. poglądu nie było jednolitego stanowiska w zakresie potrzeby ujawniania ww. danych imion i nazwisk oraz stanowisk osób, pracowników Instytutu, które były autorami stanowiska tego organu w sprawie farm wiatrowych (punkt drugi sentencji wyroku).

2.2. Sąd pierwszej instancji, mając na względzie wykładnię prawa dokonaną w rozpoznawanej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku o sygn. akt I OSK 719/17, nie zgodził się natomiast ze stanowiskiem Skarżącego i w tym zakresie nie podzielił zarzutów zawartych w skardze, że informację publiczną stanowiła pełna treści publikacji (artykułów, opinii, przykładów regulacji zagranicznych), na których oparł się Instytut przy wydawaniu swojego stanowiska w sprawie farm wiatrowych.

Stanowisko w tym zakresie ma oparcie w ww. orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt I OSK 719/17, który wskazał, że są to materiały wyjściowe, wewnętrzne, które wprawdzie służą realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nie przesądzające jeszcze o kierunkach działania organu. Dokumenty takie służą gromadzeniu informacji, niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów i stanowisk. Mogą mieć dowolną formę, nie są wiążące, co do sposobu załatwienia sprawy, nie są w związku z tym wyrazem stanowiska organu i nie stanowią więc informacji publicznej. Treść artykułów, innych opinii, czy przykładów regulacji zagranicznych nie jest efektem końcowym działania organu administracyjnego – jego oficjalnym, urzędowym stanowiskiem.

Tym samym należało przyjąć, że w ww. zakresie nie została spełniona przesłanka przedmiotowa u.d.i.p., bowiem ww. żądane informacje - pełna treści publikacji (artykułów, opinii, przykładów regulacji zagranicznych), na których oparł się Instytut przy wydawaniu swojego stanowiska w sprawie farm wiatrowych - nie spełniają waloru informacji publicznej. Są to bowiem dokumenty o charakterze roboczym, pomocniczym, służącym tylko jako podstawa do opracowania stanowiska organu w sprawie fam wiatrowych. Mają zatem charakter poznawczy, stanowiący opisanie pewnych okoliczności i nie mają w żadnym zakresie charakteru wiążącego, tak co do okoliczności faktycznych, jak i wyprowadzonych z nich wniosków. Instytut opracowując stanowisko w sprawie farm wiatrowych winien mieć zagwarantowaną pewną swobodę i dyskrecję, w ramach której może gromadzić informacje, rozważać różne, często odmienne rozwiązania, sporządzać projekty dokumentów czy też w sposób całkowicie nieoficjalny utrwalać przebieg spotkań i dyskusji nad wyborem najlepszego z rozwiązań. Uznanie, że absolutnie wszystkie tego rodzaju dokumenty i działania podlegają udostępnieniu, spowodowałoby jedynie większe jeszcze niż dotychczas próby ukrycia i utajnienia materiałów niezbędnych w istocie do podjęcia prawidłowej decyzji (por. J. Kaniewska, M. Rozbicka – Ostrowska, Ustawa o dostępnie do informacji publicznej, Komentarz, LexisNexis, Warszawa 2012, s. 58-59). Innymi słowy, osobisty pogląd zawarty w treści publikacji artykułów, opinii, przykładach regulacji zagranicznych, nie przesądza jeszcze o kierunku działania organu, tj. powierzonych prerogatyw w zakresie opracowania wspomnianego stanowiska.

Sąd pierwszej instancji, mając powyższe na względzie, uznał, że w tej części skarga podlegała oddaleniu, stosownie do art. 151 P.p.s.a. (punkt trzeci sentencji wyroku).

3. Sąd, mając powyższe na względzie uznał, że zasadne było wydanie orzeczeń zawartych w sentencji wyroku. Sąd o kosztach postępowania sądowego (punkt czwarty sentencji) orzekł na mocy, na mocy art. 200 i art. 205 § 1 i art. 209 P.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804), strona skarżąca była reprezentowana przez radcę prawnego, wpis był stały i wynosił 100 zł.