Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca) Sędziowie WSA Ewa Kowalczyk WSA Iwona Tchórzewska Protokolant Referent stażysta Michał Fiut po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za uwierzytelnienie dokumentów opracowanych przez wykonawcę prac geodezyjnych I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji; II. zasądza na rzecz skarżącego J. P. od Samorządowego Kolegium Odwoławczego kwotę [...]zł (sto złotych), tytułem zwrotu kosztów postepowania.

Zaskarżoną do sądu decyzją z dnia [...] lipca 2015 r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] maja 2015 r., nr [...], w sprawie ustalenia opłaty za uwierzytelnienie dokumentów opracowanych przez wykonawcę prac geodezyjnych w kwocie 60 zł.

W uzasadnieniu tej decyzji organ wyjaśnił, że geodeta J. P. działając w imieniu wykonawcy prac geodezyjnych (w rozumieniu art. 40b ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne – Dz.U. z 2015 r., poz. 520 ze zm. – dalej jako "P.g.i.k.") – B. [...] Spółka cywilna A. M. i J. P. w [...], złożył do Starosty [...] wniosek o uwierzytelnienie dokumentów opracowanych w ramach wykonanych przez B. prac geodezyjnych, w postaci 4 egzemplarzy map do celów projektowych.

Starosta [...] jako organ prowadzący powiatowy zasób geodezyjny

i kartograficzny (art. 7d P.g.i.k.) w dniu 4 grudnia 2014 r. wystawił Dokument Obliczenia Opłaty, w którym określił wysokość opłat na łączną kwotę 65 zł przyjmując, że opłata za uwierzytelnienie jednego oryginału dokumentu wynosi 50 zł, a opłata za jedną kopię wynosi 5 zł (łącznie 15 zł za 3 kopie) – w oparciu o tabelę nr 16 poz. 3 i 4 załącznika do ustawy.

Wnioskiem z 17 kwietnia 2015 r. J. P. wystąpił do Starosty o ustalenie opłaty za uwierzytelnienie dokumentów z prac geodezyjnych, podnosząc, że opłata została pobrana nienależnie, a przyjęcie materiałów z prac geodezyjnych do zasobu powinno zostać potwierdzone wpisem do ewidencji materiałów zasobu i opatrzone z urzędu odpowiednimi klauzulami urzędowymi. Wykonawca oświadczył, że składa wniosek wyłącznie z uwagi na nieopatrzenie dokumentów odpowiednimi klauzulami z urzędu.

Decyzją z dnia [...] maja 2015 r. Starosta ustalił opłatę za uwierzytelnienie dokumentów opracowanych przez wykonawcę prac geodezyjnych w kwocie 60 zł. W uzasadnieniu organ powołał te same podstawy obliczenia opłaty, co we wcześniej wystawionym dokumencie obliczenia opłaty.

Od powyższej decyzji J. P. wniósł odwołanie, wskazując, że w świetle art. 12b ust. 5 P.g.i.k., pobieranie opłaty za uwierzytelnienie dokumentów stanowi nieuprawnione wymuszanie przez organ administracji uwierzytelniania dokumentacji geodezyjnej przeznaczonej dla podmiotu, na rzecz którego zostały wykonane prace geodezyjne. Wskazał na wadliwość kwalifikacji opracowań geodezyjno-kartograficznych oraz czynności geodezyjnych jako przedmiotu uwierzytelniania, a także błędne wyliczenie wysokości opłaty, poprzez brak zastosowania algorytmów oraz współczynników korygujących wskazanych w załączniku do ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] maja 2015 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Powołując przepisy ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz przepisy rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej dokumentów na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 914) Kolegium stwierdziło, że stanowią one podstawę do pobierania opłat za uwierzytelnianie dokumentów opracowanych przez wykonawców prac geodezyjnych lub prac kartograficznych, co do zgodności tych dokumentów z danymi zawartymi w bazach danych zasobu geodezyjnego i kartograficznego lub z dokumentacją przekazaną przez tego wykonawcę do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

Dlatego organ I instancji zgodnie z obowiązującymi przepisami dokonał uwierzytelnienia właściwymi klauzulami urzędowymi dokumentów sporządzonych przez skarżącego i przekazanych przy wnioskach o uwierzytelnienie dokumentów.

Odnosząc się do zarzutu błędnego określenia podstaw naliczenia opłaty poprzez przyjęcie, że do uwierzytelnienia przedłożono jeden dokument oraz dwie jego kopie, podczas gdy zdaniem skarżącego w sprawie przedłożony został jeden dokument w trzech egzemplarzach Kolegium wyjaśniło, że biorąc pod uwagę znaczenie pojęcia "kopia" należało przyjąć, że kopia to dokładne odtworzenie oryginalnego dokumentu (wręcz jego reprodukcja), a więc kopia to dokument identyczny, który jest dokładnym powtórzeniem oryginału. Zatem zgodnie z zasadami logiki przyjąć należało, że w efekcie prac geodezyjnych wytworzony został dokument – mapa do celów prawnych, natomiast pozostałe dwie mapy powstały w wyniku reprodukcji dokumentu pierwotnego i zgodnie z definicją stanowią one kopie dokumentu pierwotnego. Stąd dokonaną przez organ pierwszej instancji kategoryzację "jednostek rozliczeniowych" należało uznać za prawidłową.

Odnosząc się do zarzutu błędnego obliczenia wysokości należnej opłaty, poprzez niezastosowanie wskazanych w treści pkt 3 załącznika do P.g.i.k. współczynników korygujących oraz wskazanych w treści pkt 16 tego załącznika algorytmów, Kolegium przywołało unormowania regulujące tryb i zasady obliczania należnej opłaty, w tym również określające zasady zastosowania współczynników korygujących. Zauważyło, że zakres stosowania współczynników korygujących: LR, AJ, PD, CL,K – dotyczy wyłącznie sytuacji udostępnienia materiałów zasobu, a nie uwierzytelniania dokumentów (art. 40b ust. 1 pkt 3 P.g.i.k.) opracowanych przez wykonawcę prac geodezyjnych lub prac kartograficznych, co do zgodności tych dokumentów z danymi zawartymi w bazach danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a oraz 1b P.g.i.k. lub z dokumentacją przekazaną przez tego wykonawcę do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Jedynie w przypadku stawek podstawowych (SP) ustawodawca nawiązał do czynności, o których mowa w art. 40b ust. 1 pkt 2, 3, 5 i 6 P.g.i.k., w pkt 1 załącznika do ustawy, a więc również uwierzytelniania dokumentów opracowanych przez wykonawców prac geodezyjnych lub prac kartograficznych, co do zgodności tych dokumentów z danymi zawartymi w bazach danych lub z dokumentacją przekazaną przez tego wykonawcę do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

W dalszej kolejności przedstawiono szczegółowe wyliczenie należnej opłaty w oparciu o algorytmy wskazane w treści pkt 16 załącznika do P.g.i.k. oceniając, że zarzuty odwołania w tym zakresie były bezzasadne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego skarżący J. P. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości jako naruszającej prawo oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zarzucił organowi naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 12b ust. 5 P.g.i.k., poprzez nieuprawnione naliczenie opłaty za uwierzytelnienie dokumentów, błędną interpretację rodzaju dokumentów podlegających uwierzytelnieniu, brak odniesienia się przez Kolegium do podniesionych w odwołaniu zarzutów, błędne określenie wysokości opłaty poprzez niewłaściwe określenie jednostki rozliczeniowej oraz niewłaściwe określenie współczynników korygujących.

Skarżący podniósł, ze został zmuszony do złożenia wniosku o uwierzytelnienie, a w konsekwencji do uiszczenia za tę czynność opłaty, pomimo że Starosta powinien był przyjąć dokumenty do zasobu oraz opatrzeć je odpowiednią klauzulą urzędowa, bez pobierania opłaty. W ocenie skarżącego organy w nieuprawniony sposób utożsamiły dwie całkowicie odrębne podstawy opatrywania dokumentacji geodezyjnej klauzulami urzędowymi. Pierwszym jest tryb potwierdzenia przyjęcia zbiorów danych lub istniejących materiałów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (art. 12b ust. 5 P.g.i.k.). Na ten tryb składa się dokonanie wpisu w ewidencji materiałów zasobu oraz opatrzenie dokumentów przeznaczonych dla podmiotu zlecającego odpowiednimi klauzulami urzędowymi. Drugim jest tryb uwierzytelniania dokumentów opracowanych przez wykonawców prac na potrzeby postępowań administracyjnych, sadowych lub czynności cywilnoprawnych (art. 12d ust. 2 P.g.i.k.). Przedmiotem uwierzytelnienia nie są dokumenty przeznaczone dla podmiotu, na rzecz którego wykonawca realizuje prace geodezyjne lub kartograficzne (art. 12b ust. 5 P.g.i.k.). Takie dokumenty nie są sporządzone na podstawie dokumentacji przyjętej uprzednio do zasobu, ale są skutkiem i wynikiem zrealizowanej, zgłoszonej pracy. Tryb uwierzytelnienia powinien być stosowany w sytuacjach, gdy dokumentacja przedkładana do uwierzytelnienia została sporządzona wyłącznie na podstawie dokumentacji uprzednio przyjętej do zasobu.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek z przyczyn innych niż podniesione w skardze. Należy przypomnieć, że sąd administracyjny dokonuje kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych; Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm. oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.). W odniesieniu do decyzji obejmuje to kwestie oceny kompetencji do jej wydania, zachowania wymogów proceduralnych oraz zgodności treści rozstrzygnięcia z prawem materialnym. Co ważne w analizowanej sprawie, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami

i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a.).

Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Wyrażona w art. 7 Konstytucji RP oraz art. 6 k.p.a. zasada praworządności nakłada na organy administracji publicznej obowiązek działania na podstawie przepisów prawa. Uzupełnieniem tej zasady jest dyspozycja art. 19 i 20 k.p.a. Zgodnie z tymi uregulowaniami, organy administracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej w całym toku postępowania administracyjnego, zaś ustalenie właściwości rzeczowej organu administracji publicznej w danej sprawie następuje na podstawie norm materialnego prawa administracyjnego, określających kompetencje danego organu.

Oznacza to, że wszystkie organy zobowiązane są dokonać kontroli swojej właściwości przed wszczęciem postępowania oraz zobowiązane są do jej przestrzegania w każdym stadium postępowania, to jest w postępowaniu przed organami pierwszej instancji, w postępowaniu odwoławczym oraz w postępowaniach nadzwyczajnych, a także na wszystkich etapach tych postępowań.

Działanie organu poza zakresem swojej właściwości rzeczowej stanowi kwalifikowane naruszenie prawa, które objęte jest sankcją nieważności postępowania ustanowioną w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. W każdym przypadku stwierdzenia tego rodzaju wady prawnej, zachodzi konieczność stwierdzenia nieważności decyzji, bez względu na trafność merytorycznego rozstrzygnięcia w niej zawartego. Organ nie jest bowiem prawnie legitymowany do rozstrzygania o prawach i obowiązkach stron, jeżeli jest rzeczowo niewłaściwy do rozstrzygnięcia danej sprawy.

Przedmiotem sądowej kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] lipca 2015 r., utrzymująca w mocy decyzję wydaną w pierwszej instancji przez Starostę [...], dotyczącą nałożenia opłaty za uwierzytelnienie dokumentów opracowanych przez wykonawcę prac geodezyjnych. Materialnoprawną podstawę decyzji stanowił przepis art. 40b ust. 1 pkt 3 p.g.i.k.

Istotne w sprawie jest, że decyzja organu I instancji została wydana [...] maja 2015, a więc już po wejściu w życie nowelizacji Prawa geodezyjnego i kartograficznego, dokonanej ustawą z dnia 5 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2014 r., poz. 897 – dalej powoływana jako "ustawa nowelizująca").

Zmiana stanu prawnego wywołana wskazaną nowelizacją nastąpiła z dniem 12 lipca 2014 r. (art. 16 ustawy nowelizującej). Jej zakres przedmiotowy dotyczył m.in. odpłatnego udostępniania materiałów zasobu geodezyjnego i kartograficznego, pobierania opłat za czynności związane z prowadzeniem państwowego zasobu geodezyjno-kartograficznego, a także określenia formy prawnej i organu właściwego do ustalania tych opłat.

Stosownie do art. 2 pkt 10 P.g.i.k., ilekroć w ustawie jest mowa o państwowym zasobie geodezyjnym, rozumie się przez to zbiory danych prowadzone na podstawie ustawy przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej, utworzone na podstawie tych zbiorów danych opracowania kartograficzne, rejestry, wykazy i zestawienia, dokumentację zawierającą wyniki prac geodezyjnych lub prac kartograficznych lub dokumenty utworzone w wyniku tych prac, a także zobrazowania lotnicze i satelitarne. Państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny składa się odpowiednio z zasobu centralnego, z zasobów wojewódzkich oraz z zasobów powiatowych (art. 40 ust. 2 P.g.i.k.). W odniesieniu do powiatowych zasobów geodezyjnych i kartograficznych, zadania wykonuje starosta. Należy do nich w ogólności prowadzenie zasobu i weryfikacja przyjmowanych do niego opracowań (art. 40 ust. 3 pkt 3 P.g.i.k.).

W stanie prawnym sprzed nowelizacji z dnia 5 czerwca 2014 r., opłaty za czynności geodezyjne i kartograficzne, jako niepodatkowe należności o charakterze publiczno-prawnym w rozumieniu art. 60 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2013 r., poz. 885 ze zm., dalej jako u.f.p.), ustalane były w drodze decyzji wydawanych na podstawie art. 61 ust. 1 u.f.p.

Zgodnie z powołanym przepisem, organami pierwszej instancji właściwymi do wydawania decyzji w stosunku do należności budżetów jednostek samorządu terytorialnego, o ile odrębne ustawy nie stanowią inaczej, są odpowiednio – wójt, burmistrz, prezydent miasta, starosta albo marszałek województwa. Natomiast organami odwoławczymi od decyzji wydanych w pierwszej instancji przez te organy – są samorządowe kolegia odwoławcze (art. 61 ust. 3 pkt 4 u.f.p.). Podkreślić przy tym należy, że zarówno art. 61 ust. 1 u.f.p., jak i art. 1 ust. 1 ustawy z 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1659), zawierają zastrzeżenie, że należy je stosować "o ile odrębne ustawy nie stanowią inaczej". W stanie prawnym sprzed wspomnianej nowelizacji z czerwca 2014 r. właściwość samorządowych kolegiów odwoławczych, jako organów odwoławczych w omawianych sprawach nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana.

Natomiast według art. 40f ust. 1 P.g.i.k., który został do ustawy dodany na skutek wspomnianej nowelizacji dokonanej ustawą z 5 czerwca 2014 r., w przypadku sporu dotyczącego zakresu udostępnianych materiałów zasobu lub wysokości należnej opłaty, właściwy organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej wydaje decyzję administracyjną.

Zgodnie z art. 6a ust. 1 p.g.i.k., Służbę Geodezyjną i Kartograficzną stanowią:

1) organy nadzoru geodezyjnego i kartograficznego:

a) Główny Geodeta Kraju,

b) wojewoda wykonujący zadania przy pomocy wojewódzkiego inspektora nadzoru geodezyjnego i kartograficznego jako kierownika inspekcji geodezyjnej i kartograficznej, wchodzącej w skład zespolonej administracji rządowej w województwie;

2) organy administracji geodezyjnej i kartograficznej:

a) marszałek województwa wykonujący zadania przy pomocy geodety województwa wchodzącego w skład urzędu marszałkowskiego,

b) starosta wykonujący zadania przy pomocy geodety powiatowego wchodzącego w skład starostwa powiatowego.

Jednym z zadań starosty jest pobieranie opłat za uwierzytelnianie dokumentów opracowanych przez wykonawców prac geodezyjnych lub kartograficznych, co do ich zgodności z danymi zawartymi w bazach danych (...) lub z dokumentacją przekazaną przez tego wykonawcę do państwowego zasobu geodezyjnego (art. 40b ust. 1 pkt 3 p.g.i.k.). Sposób i tryb naliczenia opłaty regulują przepisy art. 40d i art. 40e tej ustawy, które stanowią, że opłata jest iloczynem odpowiednich stawek, liczby jednostek oraz współczynników określonych w załączniku do ustawy, natomiast jej wysokość utrwala się w tzw. Dokumencie Obliczenia Opłaty.

Stosownie zatem do przytoczonych przepisów, w przypadku sporu dotyczącego zakresu udostępnianych materiałów zasobu lub wysokości należnej opłaty, właściwym organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej rozstrzygającym sprawę w drodze decyzji administracyjnej – jest w pierwszej instancji starosta.

Jednakże od chwili wejścia w życie nowelizacji ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne z dnia 5 czerwca 2014 r., przedmiot rozstrzygnięcia odnośnie wysokości należnych opłat pozostaje już wyłącznie w sferze normatywnej tej ustawy pomimo tego, iż co do zasady, nie zmienił się charakter pobieranych opłat.

Z przepisu art. 41 ust. 12 P.g.i.k. wynika, że opłaty za czynności urzędowe związane z prowadzeniem zasobu geodezyjnego i kartograficznego zasilają bezpośrednio Fundusz Gospodarki Zasobem Geodezyjnym i Kartograficznym, będący państwowym funduszem celowym w rozumieniu ustawy o finansach publicznych. Skoro w sferze właściwości rzeczowej organów w art. 61 ust. 1 u.f.p. zastrzega pierwszeństwo odrębnych ustaw, to obecnie są to przepisy ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Dlatego też z dniem wejścia w życie wspomnianej nowelizacji Prawa geodezyjnego i kartograficznego, tj. od dnia 12 lipca 2014 r., starosta jest nadal organem pierwszej instancji właściwym w sprawie ustalenia opłaty, z tym że jego właściwość w tej materii wynika obecnie nie z przepisu art. 61 u.f.p., jak miało to miejsce przed nowelizacją, lecz z przepisów Prawa geodezyjnego i kartograficznego. Stosownie zaś do art. 7b ust. 2 pkt 2 P.g.i.k., organem wyższego stopnia w stosunku do organu administracji geodezyjnej i kartograficznej wydającego decyzję w pierwszej instancji (starosty), jest wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego.

W związku z tymi zmianami samorządowe kolegia odwoławcze utraciły ogólną kompetencję, jako organ wyższego stopnia na podstawie ustawy o finansach publicznych, do rozpatrywania odwołań od decyzji organów administracji geodezyjno-kartograficznej – na rzecz wojewódzkiego inspektora nadzoru geodezyjnego i kartograficznego, jako organu wyższego stopnia w stosunku do organów tego typu, co wynika z powołanego art. 7b ust. 2 P.g.i.k.

Z powyższych rozważań wynika, że właściwość Starosty w przedmiotowej sprawie nie może być kwestionowana, opiera się bowiem na treści art. 6a ust. 1 pkt 2 lit. b i art. 40f ust. 1 P.g.i.k.

Natomiast Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] rozpoznając sprawę jako organ drugiej instancji działało poza obecnym zakresem swojej właściwości rzeczowej. Jak wskazano wyżej, w stanie aktualnym prawnym, obowiązującym już w dacie wydawania decyzji w sprawie Kolegium nie było organem właściwym do rozpatrzenia odwołania od decyzji Starosty w sprawi dotyczącej opłaty za uwierzytelnienie dokumentów dotyczących wykonanych prac geodezyjnych i kartograficznych. Takim organem był [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w [...].

Powyższe stanowisko znajduje oparcie w aktualnym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. postanowienie z 29 kwietnia 2015 r., I OW 226/14 oraz postanowienie z 24 listopada 2015 r., I OW 149/15).

W decyzji z [...] maja 2015 r. Starosta zawarł błędne pouczenie w zakresie wskazania organu odwoławczego. Z uwagi na wspomniany wyżej art. 19 k.p.a. błędne pouczenie absolutnie nie zwalniało organu wyższego stopnia z obowiązku dokonania oceny aktualnie obowiązujących przepisów, pod kątem właściwości do załatwienia sprawy w II instancji. Kolegium powinno dostrzec swoją niewłaściwość

i na podstawie art. 65 k.p.a. przekazać odwołanie do rozpatrzenia organowi właściwemu, tj. [...] Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Geodezyjnego

i Kartograficznego.

Działania Samorządowego Kolegium Odwoławczego poza zakresem swojej właściwości rzeczowej i wkroczenie w zakres właściwości innego organu należy uznać za kwalifikowane naruszenie prawa, stanowiące podstawę stwierdzenia nieważności wydanej przez ten organ decyzji administracyjnej (art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.).

Z istoty kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne wynika, że stwierdzenie nieważności decyzji lub postanowienia czyni zbędnym merytoryczną ocenę zarzutów zawartych we wniesionej przez stronę skardze. W następstwie wyroku stwierdzającego nieważność zaskarżonej decyzji, sprawa będzie bowiem przedmiotem rozpoznania w postępowaniu odwoławczym przez rzeczowo właściwy organ administracji publicznej. Wobec stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, niedopuszczalne stało się analizowanie merytorycznych zarzutów skargi dotyczących uwierzytelnienia dokumentacji geodezyjnej, jak i zasadności podnoszonych przez skarżącego ewentualnych nieprawidłowości w ustaleniu wysokości opłaty określonej w decyzji.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. – stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. Zwrot kosztów objął wpis sadowy w kwocie 100 zł, ponieważ skarżący nie wykazał, aby poza wpisem poniósł inne koszty podlegające zwrotowi w myśl wskazanych przepisów.