1. Autonomia kościoła rzymsko-katolickiego sprawia, że jest on organizacją społeczną, której wraz z jednostkami organizacyjnymi nie można wprawdzie zaliczyć do organizacji ludu pracującego, o których mowa w art. 84 ust. 2 Konstytucji PRL /stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 19 grudnia 1959 r. 1 CO 42/59 - OSNCiK 1960 poz. 33/, lecz jego prawo - prawo kanoniczne, może być traktowane, jako prawo statutowe organizacji społecznej w takim zakresie, w jakim nie godzi ono w porządek prawny Państwa.
2. Przepisy prawa kanonicznego, nie upoważniają biskupa diecezjalnego, działającego przy pomocy kurii biskupiej /kan. 469/ do występowania w imieniu innych jednostek organizacyjnych kościoła, w tym w imieniu proboszczów i rektorów kościołów w postępowaniu przed organami administracji państwowej i sądem administracyjnym bez pełnomocnictwa, tym bardziej do wnoszenia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
