drukuj    zapisz    Powrót do listy

6039 Inne, o symbolu podstawowym 603, Lotnicze prawo, Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego, Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję, VII SA/Wa 2483/12 - Wyrok WSA w Warszawie z 2013-02-05, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VII SA/Wa 2483/12 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2013-02-05 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-10-19
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Ewa Machlejd /przewodniczący/
Joanna Gierak-Podsiadły
Paweł Groński /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6039 Inne, o symbolu podstawowym 603
Hasła tematyczne
Lotnicze prawo
Skarżony organ
Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2006 nr 100 poz 696 art. 82 pkt 7
Ustawa z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Machlejd, , Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły, Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2013 r. sprawy ze skargi J. G. i J. G. na decyzję Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia konieczności usunięcia drzew jako przeszkody będącej zagrożeniem dla bezpieczeństwa ruchu I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] czerwca 2012r. nr [...], II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego na rzecz skarżących J.i G. i J. G. kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1

ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst

jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. (dalej kpa), po rozpatrzeniu wniosku

J. M. G. i J. W. G. o ponowne rozpatrzenie

sprawy w zakresie wydanej decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...]

czerwca 2012 r. nr [...] w sprawie usunięcia drzew

rosnących na działce ewidencyjnej nr [...] obręb [...] J., [...], m.

W., której właścicielami są wnioskodawcy, oznaczonych w dokumentacji

rejestracyjnej lotniska [...], jako przeszkoda nr [...] i które stanowią

przeszkodę naturalną będącą zagrożeniem dla bezpieczeństwa ruchu lotniczego na

obszarze wyznaczonym w ww. decyzji, postanowił:

1) wskazać w rozstrzygnięciu zaskarżonej decyzji nr [...] z

dnia [...] czerwca 2012 roku, podmiot który jest zobligowany do usunięcia wskazanych

w powyższej decyzji przeszkód lotniczych, poprzez dodanie po słowach: " ...

wymagają usunięcia ..." treść o brzmieniu: "przez współwłaścicieli wskazanej działki,

Panią J. M. G. i Pana J. W. G.,

zamieszkałych w m. P. przy ul. R.i na ich koszt,'",

2) w pozostałym zakresie utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] czerwca

2012 r. nr [...]

W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 82 pkt 7 i art. 87 ust. 7 w

związku z art. 21 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze -Dz. U. z

2006 r. Nr 100, z poz. 696, ze zm. (dalej: Prawo lotnicze) Port Lotniczy [...]

Spółka Akcyjna, pełniący funkcję zarządzającego lotniskiem [...],

wystąpił z wnioskiem z dnia [...] lutego 2012 roku o wydanie decyzji w sprawie

usunięcia naturalnych przeszkód lotniczych stanowiących zagrożenie dla ruchu

lotniczego na lotnisku [...] oznaczonych w dokumentacji

rejestracyjnej tego lotniska pod numerem [...].

Po rozpatrzeniu tego wniosku Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego stwierdził,

że wskazane na załączonych do ww. decyzji mapach inwentaryzacyjnych drzewa,

jako przeszkoda nr [...], rosnące na działce ewidencyjnej nr [...] obręb [...]

J., [...], m. W., której właścicielami są Pani J. M.

G. i Pan J. W. G., zamieszkali w m. P. przy ul.

R., w zakresie obszaru określonego w załączonej dokumentacji do decyzji

stanowią przeszkodę lotniczą i naruszają dopuszczalne wysokości w zakresie

określonym w załącznikach ww. decyzji, zaś drzewa stanowią siedlisko żerowania

ptaków. W związku z tym uznał, że drzewa jako las mieszany, znajdujące się na

podejściu [...] lotniska [...], oznaczone w dokumentacji

rejestracyjnej lotniska [...], jako przeszkoda nr [...], rosnące na

działce ewidencyjnej nr [...] obręb [...] J., [...], m. W., której

właścicielami są J. M. G. i J. W. G., zamieszkali w

m. A., [...] P., stanowią przeszkodę naturalną, będącą

zagrożeniem dla bezpieczeństwa ruchu lotniczego i wymagają usunięcia, jako

przeszkody lotnicze na obszarze określonym w dokumentacji dołączonej do decyzji.

Organ powołał się przy tym na treść art. 82 pkt 7 Prawo lotnicze, zgodnie z którym w

celu zapewnienia bezpiecznej eksploatacji lotniska, zarządzający lotniskiem

wnioskuje do Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego o wydanie decyzji w sprawie

usunięcia przeszkody, która nie jest obiektem budowlanym, a stanowi zagrożenie

bezpieczeństwa ruchu lotniczego, w tym drzew i krzewów w rejonie podejść do

lądowania. Stosownie natomiast do treści art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego, zabrania

się sadzenia i uprawy drzew i krzewów na nieruchomościach znajdujących się w

rejonach podejść do lądowania, mogących stanowić przeszkody lotnicze, a

obowiązek i koszt usunięcia tych drzew i krzewów obciąża właściciela lub inny

podmiot władający nieruchomością.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy J. M. G. i J.

W. G. zarzucili wydanej decyzji niespełnienie wymogów art. 107 § 1 w

związku z § 3 kpa w postaci zamieszczenia w decyzji rozstrzygnięcia oraz

uzasadnienia prawnego i faktycznego oraz poprzez fakt, iż rozstrzygnięcie zostało

wyrażone w formie stwierdzenia istnienia przeszkody oraz potrzebę jej usunięcia w

sytuacji, gdy przepis prawa materialnego nie daje Prezesowi Urzędu Lotnictwa

Cywilnego podstaw do takiego rozstrzygnięcia, a powyższa decyzja nie

rozstrzygnęła, co należy zrobić z istniejącymi przeszkodami. Ponadto wskazali na

naruszenie art. 9 kpa. Zarzucili także błędne zastosowanie art. 87 ust. 7 Prawa

lotniczego dotyczącego sadzenia lub uprawy drzew lub krzewów, w rejonie podejść

do lądowania mogących stanowić przeszkody lotnicze, w sytuacji, gdy wszelkie

drzewa i krzewy na wykazanej działce rosły już w momencie jej zakupu przez

skarżących i nie były sadzone lub uprawiane przez nich, jak również naruszenie

przepisu art. 21 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej w związku z art. 140 ustawy z

dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm.) wyrażającego

zasadę ochrony własności w granicach określonych przez ustawy i zasady

współżycia społecznego oraz społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa.

Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy organ postanowił

zmienić rozstrzygnięcie zaskarżonej decyzji poprzez wskazanie podmiotu, na którym,

zgodnie z art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego, spoczywa obowiązek i koszt usunięcia tych

drzew i krzewów tj. wskazać właścicieli działki ewidencyjnej nr [...] obręb [...]

J., [...], m. W., którymi są J. M. G. i J.

W. G., zamieszkali w m. P. przy ul. R. Ponadto w

zaskarżonej decyzji Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego wskazał w sposób opisowy

oraz graficzny, jaki zakres rosnących drzew zaliczony został do przeszkody lotniczej

nr [...] i który wymaga usunięcia (przeszkodę lotniczą nie musi stanowić całość

drzewa - wysokość do usunięcia została określona jednoznacznie w postaci

przekrojów poprzecznych i podłużnych w zakresie przedmiotowych działek, na

których znajdują się wskazane przeszkody). W ocenie organu powyższy sposób

opisowy i graficzny jednoznacznie wskazuje, w jakich odległościach od krawędzi

drogi startowej znajdują się zinwentaryzowane drzewa stanowiące przeszkody

lotnicze, o ile przebijają poszczególne powierzchnie ograniczające lotniska i jaki

obszar przeszkody lotniczej podlega usunięciu (obszary w załącznikach do decyzji

dotyczące przekrojów podłużnych i poprzecznych zakreślone w kolorze czerwonym i

opisane w legendzie).

Powyższa decyzja Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego została zaskarżona

do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez J. i J.

G., którzy zarzucili jej naruszenie przepisów postępowania oraz prawa

materialnego w postaci:

1. art. 107 § 1 i 3 kpa poprzez niezamieszczenie rozstrzygnięcia oraz sformułowanie

uzasadnienia prawnego i faktycznego w sposób ogólny, uniemożliwiający adresatowi

decyzji nie tylko jej wykonanie ale nawet ocenę jej słuszności i prawidłowości.

2.art. 9 kpa poprzez naruszenie generalnej zasady wyrażonej w tym przepisie, tj.

obowiązku należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach

faktycznych i prawnych.

2. art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego poprzez jego błędne zastosowanie.

3. art. 138 § 1 pkt 1 kpa poprzez wydanie decyzji, która w istocie nie utrzymywała w

mocy decyzji wydanej w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, lecz w istotny sposób

ją modyfikowała i to w dodatku na niekorzyść strony odwołującej się,

4. art. 138 § 1 pkt 1 i 2 K.p.a. poprzez orzeczenie o istocie sprawy mimo braku

uchylenia poprzedniej decyzji (pierwszoinstancyjnej) chociażby w części.

5. art. 21 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyrażającego konstytucyjną zasadę

ochrony własności, zgodnie z którą "Rzeczpospolita Polska chroni własność i prawo

dziedziczenia" w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym "W granicach

określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z

wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno- gospodarczym

przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne

dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą".

Uzasadniając pierwszy z powołanych zarzutów pełnomocnik skarżących

podniósł, że uzasadnienie skonstruowane jest w taki sposób, iż decyzja budzi

uzasadnione obawy i wątpliwości co do jej zgodności z prawem i w żaden sposób nie

przekonuje ich o prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia. Ponadto organ ograniczył

się jedynie do wskazania przepisów stanowiących podstawę prawną rozstrzygnięcia,

nie wyjaśnił natomiast tej podstawy prawnej w sposób jasny i nie budzący

wątpliwości. Wskazał również, iż ponownie z decyzji nie wynika żadne

skonkretyzowane zobowiązanie skarżących do podjęcia konkretnych kroków

zmierzających do usunięcia wskazanych przeszkód lotniczych. Organ stwierdził

bowiem już po raz drugi jedynie fakt, iż drzewa stanowiące przeszkodę lotniczą nr 42

wymagają usunięcia (tym razem dodając jednak przez kogo i na czyj koszt).

Ponadto wskazano, że w przedmiotowej sprawie organ, w niezwykle

lakonicznym i sformułowanym bardzo ogólnie uzasadnieniu, nie wyjaśnił precyzyjnie

jakie są skutki przeprowadzonego postępowania. Z kolei analiza załączonych do

decyzji dokumentów (w postaci planów, rysunków itp.) wymaga wysoce

specjalistycznej wiedzy, natomiast organ w swojej decyzji w ogóle się do nich nie

odniósł ani ich nie objaśnił pomimo tego, iż skarżący we wniosku o ponowne

rozpatrzenie sprawy zwracali na ten fakt uwagę, szeroko argumentując swoje

stanowisko i wskazując na konkretne wątpliwości jakie budzi po ich stronie treść

wydanej przez organ decyzji;

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego pełnomocnik

skarżących wskazał, że przepis ten dotyczy zachowania się podmiotu, które ma

polegać na sadzeniu lub uprawie drzew lub krzewów na nieruchomościach

znajdujących się w rejonach podejść do lądowania, mogących stanowić przeszkody

lotnicze. W decyzji natomiast organ w żaden sposób nie wykazał aby na działce

będącej własnością skarżących zaistniała sytuacja, która wypełniłaby hipotezę tego

artykułu. Wszelkie drzewa i krzewy znajdujące się na przedmiotowej działce rosły na

niej już w momencie jej zakupu przez skarżących, natomiast oni sami żadnych drzew

i krzewów nie sadzili, ani też ich nie uprawiali. W tej sytuacji nie może być więc mowy

o zastosowaniu przepisu wyrażonego w tym artykule co prowadzić będzie do tego, iż

osoby, które nie posadziły, ani nie uprawiały żadnych drzew zobowiązane będą

ponieść koszty sięgające nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych w celu usunięcia

drzew stanowiących zgodnie z przedmiotową decyzją przeszkodę lotniczą; Podniósł,

że twierdzenie organu, iż przez uprawę w znaczeniu tego przepisu można rozumieć

również naturalny wzrost (naturalną uprawę) jest zupełnie gołosłowne i nie znajduje

poparcia ani w definicjach słownikowych, encyklopedycznych, czy też ustawowych.

Jako nie do przyjęcia wskazał powołanie się w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] lipca

2012 r. na przepisy dotyczące lasów. Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28

września 1991 r. o lasach, lasem jest grunt:

1) o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną

(uprawami leśnymi) - drzewami i krzewami oraz runem leśnym - lub przejściowo jej

pozbawiony:

a) przeznaczony do produkcji leśnej lub

b) stanowiący rezerwat przyrody lub wchodzący w skład parku narodowego albo

c) wpisany do rejestru zabytków;

2) związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb

gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału

przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne,

miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia

turystyczne. Powyższa definicja lasu zawiera w sobie pojęcie upraw leśnych, jednak

należy podkreślił, że pojęcie to ma charakter czysto przedmiotowy. W ramach tego

pojęcia uprawy leśne to synonim roślinności leśnej. Takie pojęcie upraw leśnych jest

jednak zupełnie nieprzydatne na gruncie ustawy Prawo lotnicze, gdyż brak jest

stosownego odesłania, a ponadto w art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego nie chodzi o

uprawy w znaczeniu przedmiotowym (roślinności leśnej), lecz o uprawy w znaczeniu

czynności.

Nawiązując do kwestii naruszenia art. 21 Konstytucji RP w zw. z art. 140

Kodeksu cywilnego pełnomocnik skarżących podniósł, że wydając przedmiotową

decyzję organ bez wątpienia wkroczył w zakres chronionych prawem uprawnień

właścicielskich moich mocodawców nie wskazując jednocześnie przy tym precyzyjnie

lub też wskazując błędnie, na jakiej podstawie oparł swoje rozstrzygnięcie oraz nie

wyjaśniając w sposób jasny i niebudzący wątpliwości, jakie będą dla nich jako

właścicieli skutki tejże decyzji. Sytuacja taka jest niedopuszczalna, gdyż prawo

własności, jako jedno z podstawowych praw człowieka może doznawać ograniczeń

jedynie w wypadkach wyjątkowych i zawsze musi mieć konkretną podstawę prawną

a wszelkie decyzje i rozstrzygnięcia organów ograniczające prawo własności nie

mogą budzić wątpliwości co do swej słuszności i zasadności,

Na koniec pełnomocnik skarżących podniósł argument słusznościowy,

wskazując, że skarżący w dobrej wierze, dokonali zakupu działki o charakterze

rekreacyjnym, gdzie jej walory estetyczne odgrywają rolę kluczową dla kupującego.

W momencie zakupu, w żadnych dokumentach urzędowych, księgach wieczystych

itp. nie znajduje on informacji, które mogłyby sugerować, iż nabywana nieruchomość

jest obciążona jakimikolwiek wadami prawnymi. Tymczasem skarżący zostali

zobowiązani do usunięcia (redukcji, ograniczenia wysokości) przeszkody i

jednocześnie obciążeni kosztami wykonania tejże decyzji, które sięgać mogą nawet

kilkudziesięciu tysięcy złotych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując

argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o

ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd

administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności

administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Podkreślenia przy tym

wymaga, iż zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. -Prawo o

postępowaniu przed sądami administracyjnymi tekst jedn. - Dz. U. z 2012 r. poz. 270

(dalej: ppsa) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany

zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Biorąc pod uwagę powyższe kryteria Sąd uznał, że skarga zasługuje na

uwzględnienie, choć nie wszystkie argumenty zawarte w skardze zostały uznane

przez Sąd za uzasadnione. W szczególności należy podkreślić, że sądy

administracyjne nie mogą uwzględniać zarzutów o charakterze słusznościowym

kierując się wyłącznie - jak wskazano wyżej - kryterium zgodności z przepisami

prawa. Ponadto należy podkreślić, że Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego, jako

organ właściwy m. in. do podejmowania działań w celu zapewnienia bezpieczeństwa

lotów i współpracy z właściwymi podmiotami, w szczególności w zakresie

zarządzania ruchem lotniczym oraz zabezpieczania i obsługi ruchu lotniczego,

stosownie do treści art. 21 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze -Dz. U. z

2006 r. Nr 100, z poz. 696, ze zm. (dalej: Prawo lotnicze) - miał podstawę do

podjęcia działań w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu lotniczego na lotnisku

[...] na wniosek Portu Lotniczego Wrocław Spółka Akcyjna z dnia

[...] lutego 2012. Niemniej jednak zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem

przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Przede wszystkim należy stwierdzić, że podstawą zaskarżonego

rozstrzygnięcia był art. 138 § 1 pkt 1 kpa, zgodnie z którym organ odwoławczy

wydaje decyzję, w której utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję. Skoro Prezes

Urzędu Lotnictwa Cywilnego przyjął za podstawę zaskarżonej decyzji art. 138 § 1 pkt

1 kpa, to jedynym dopuszczalnym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie mogło być

utrzymanie w mocy decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] czerwca

2012 r. nr [...]. Tymczasem organ, po rozpatrzeniu wniosku

skarżących o ponowne rozpatrzenie sprawy postanowił wskazać w rozstrzygnięciu

zaskarżonej decyzji nr [...] z dnia [...] czerwca 2012 roku,

podmiot który jest zobligowany do usunięcia wskazanych w powyższej decyzji

przeszkód lotniczych, poprzez dodanie po słowach: "... wymagają usunięcia ..." treść

o brzmieniu: "przez współwłaścicieli wskazanej działki, Panią J. M.

G. i Pana Ja. W. G., zamieszkałych w m. P.

przy ul. R.i na ich koszt,'", a w pozostałym zakresie utrzymać w mocy

zaskarżoną decyzję z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...].

Brzmienie punktu drugiego zaskarżonej decyzji w zestawieniu z rozstrzygnięciem

zawartym w punkcie pierwszym sugeruje, że właściwą podstawą zaskarżonej decyzji

był art. 138 § 1 pkt 2 kpa, którego zastosowanie polegało na uchyleniu zaskarżonej

decyzji w części i w tym zakresie orzeczenie co do istoty sprawy, przy jednoczesnym

utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji w pozostałym jej zakresie. Tego rodzaju

domysły nie mogą jednakże zastąpić właściwej precyzyjnej sentencji decyzji i

powołania odpowiedniej podstawy prawnej. Ponadto użycie przez organ

sformułowania "postanowił" wywołuje dodatkowe wątpliwości co do intencji organu,

który co do zasady utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję doprecyzowując jedynie

poszczególne jej elementy. Tego rodzaju rozstrzygnięcie w oczywisty sposób jest

wadliwe, gdyż narusza przepisy postępowania administracyjnego, w tym art. 138

kpa. W tym zakresie Sąd podzielił zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 138 § 1

pkt 1 kpa poprzez wydanie decyzji, która - wbrew treści podstawy prawnej - w istocie

nie utrzymywała w mocy zaskarżonej decyzji, lecz w istotny sposób ją zmieniła.

Dlatego Sąd uznał, że zaskarżona decyzja narusza art. 138 § 1 kpa w stopniu

mającym istotny wpływ na wynik sprawy, co wyczerpuje przesłankę z art. 145 § 1 pkt

1 lit "c" ppsa.

Ponadto, w ocenie Sądu wadliwa jest decyzja Prezesa Urzędu Lotnictwa

Cywilnego z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...].

W pierwszej kolejności należy wskazać, że decyzja ta nie spełnia wymogów

określonych w art. 107 § 1 kpa, na co słusznie zwrócili uwagę skarżący we wniosku o

ponowne rozpatrzenie sprawy, albowiem organ dokonał w niej jedynie stwierdzenia

konieczności usunięcia drzew jako przeszkody wpływającej na bezpieczeństwo

lotnisku [...] i zagrożenie ruchu lotniczego, bez jednoznacznego

rozstrzygnięcia o prawach i obowiązkach skarżących.

Zgodzić się należy również z zarzutem naruszenia art. 9 kpa, zgodnie z

którym organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i

wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które

mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem

postępowania administracyjnego. Powołana zasada wymaga, aby organy czuwały

nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody

z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielały im niezbędnych wyjaśnień i

wskazówek. W połączeniu z zasadą przekonywania wyrażoną w art. 11 kpa i

wymogami, którymi powinno odpowiadać prawidłowe uzasadnienie każdej decyzji

administracyjnej (art. 107 § 3 kpa) ww. reguła powoduje, że przy rozstrzyganiu w

sprawach wymagających specjalistycznej wiedzy i zastosowania specyficznych form

przekazu (przekroje, obliczenia wysokości) dalece niewystarczające jest odesłanie w

treści uzasadnienia decyzji do załączników o charakterze technicznym w postaci

przekrojów poprzecznych i podłużnych w zakresie działek, na których znajdują się

wskazane przeszkody, bez ich dokładnego objaśnienia. Konieczne jest również

zawarcie w uzasadnieniu decyzji części opisowej nawiązującej do dokonanych

obliczeń i powołanie precyzyjnej argumentacji wskazującej na konieczność usunięcia

poszczególnych drzew lub części lasu.

W ocenie Sądu dopiero precyzyjne rozstrzygnięcie w odniesieniu do

właściwych adresatów decyzji i wyczerpujące uzasadnienie korespondujące z tym

rozstrzygnięciem może zostać uznane za zgodne z obowiązującymi przepisami.

Dodatkowo - jak słusznie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w

Warszawie w wyroku z dnia 17 maja 2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 408/10 -

orzeczenie o konieczności usunięcia wszystkich drzew powinno być precyzyjnie

określone, w odniesieniu do obowiązujących przepisów, a obowiązkiem organu jest

określenie nie tylko jakie warunki powinny spełniać obiekty naturalne w otoczeniu

lotniska ze względu na bezpieczeństwo ruchu statków powietrznych, ale także

wykazania w jakim stopniu wysokość przeszkody lotniczej przekracza powierzchnie

ograniczające. Stąd konieczne jest również odniesienie się przez Prezesa Urzędu

Lotnictwa Cywilnego w uzasadnieniu wydanej decyzji również do przepisów

rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie

warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu

lotniska (Dz. U. Nr 130, poz. 1192 ze zm.).

Rozpoznając ponownie sprawę Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego

zobowiązany będzie zastosować w sposób prawidłowy art. 138 § 1 kpa wydając

rozstrzygnięcie przewidziane w katalogu zawartym w ww. przepisie. Ponadto

procedując na nowo organ zobowiązany będzie do uwzględnienia wytycznych Sądu

wskazujących na konieczność zawarcia w uzasadnieniu decyzji objaśnień

dotyczących kwestii technicznych, które były dotychczas traktowane jako załączniki

do tej decyzji. Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego zobowiązany będzie także do

zawarcia w uzasadnieniu decyzji obszernej, wyrażonej zrozumiałym językiem,

argumentacji dotyczącej niedopuszczalnej wysokości poszczególnych partii lasu

podlegającego postępowaniu administracyjnemu, w stopniu umożliwiającym

skarżącym podjęcie ewentualnej polemiki i przedstawienia własnych argumentów.

Organ będzie miał też na uwadze konieczność odniesienia stanu faktycznego

ustalonego w sprawie do przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25

czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane

oraz naturalne w otoczeniu lotniska.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na

mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit c) oraz art. 152 i art. 200 ppsa, orzekł jak w sentencji

wyroku.



Powered by SoftProdukt