Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6039 Inne, o symbolu podstawowym 603, Lotnicze prawo, Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego, Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję, VII SA/Wa 2483/12 - Wyrok WSA w Warszawie z 2013-02-05, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
VII SA/Wa 2483/12 - Wyrok WSA w Warszawie
|
|
|||
|
2012-10-19 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie | |||
|
Ewa Machlejd /przewodniczący/ Joanna Gierak-Podsiadły Paweł Groński /sprawozdawca/ |
|||
|
6039 Inne, o symbolu podstawowym 603 | |||
|
Lotnicze prawo | |||
|
Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego | |||
|
Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję | |||
|
Dz.U. 2006 nr 100 poz 696 art. 82 pkt 7 Ustawa z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze - tekst jednolity |
|||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Machlejd, , Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły, Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2013 r. sprawy ze skargi J. G. i J. G. na decyzję Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia konieczności usunięcia drzew jako przeszkody będącej zagrożeniem dla bezpieczeństwa ruchu I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] czerwca 2012r. nr [...], II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego na rzecz skarżących J.i G. i J. G. kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. |
||||
Uzasadnienie
Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. (dalej kpa), po rozpatrzeniu wniosku J. M. G. i J. W. G. o ponowne rozpatrzenie sprawy w zakresie wydanej decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w sprawie usunięcia drzew rosnących na działce ewidencyjnej nr [...] obręb [...] J., [...], m. W., której właścicielami są wnioskodawcy, oznaczonych w dokumentacji rejestracyjnej lotniska [...], jako przeszkoda nr [...] i które stanowią przeszkodę naturalną będącą zagrożeniem dla bezpieczeństwa ruchu lotniczego na obszarze wyznaczonym w ww. decyzji, postanowił: 1) wskazać w rozstrzygnięciu zaskarżonej decyzji nr [...] z dnia [...] czerwca 2012 roku, podmiot który jest zobligowany do usunięcia wskazanych w powyższej decyzji przeszkód lotniczych, poprzez dodanie po słowach: " ... wymagają usunięcia ..." treść o brzmieniu: "przez współwłaścicieli wskazanej działki, Panią J. M. G. i Pana J. W. G., zamieszkałych w m. P. przy ul. R.i na ich koszt,'", 2) w pozostałym zakresie utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 82 pkt 7 i art. 87 ust. 7 w związku z art. 21 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze -Dz. U. z 2006 r. Nr 100, z poz. 696, ze zm. (dalej: Prawo lotnicze) Port Lotniczy [...] Spółka Akcyjna, pełniący funkcję zarządzającego lotniskiem [...], wystąpił z wnioskiem z dnia [...] lutego 2012 roku o wydanie decyzji w sprawie usunięcia naturalnych przeszkód lotniczych stanowiących zagrożenie dla ruchu lotniczego na lotnisku [...] oznaczonych w dokumentacji rejestracyjnej tego lotniska pod numerem [...]. Po rozpatrzeniu tego wniosku Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego stwierdził, że wskazane na załączonych do ww. decyzji mapach inwentaryzacyjnych drzewa, jako przeszkoda nr [...], rosnące na działce ewidencyjnej nr [...] obręb [...] J., [...], m. W., której właścicielami są Pani J. M. G. i Pan J. W. G., zamieszkali w m. P. przy ul. R., w zakresie obszaru określonego w załączonej dokumentacji do decyzji stanowią przeszkodę lotniczą i naruszają dopuszczalne wysokości w zakresie określonym w załącznikach ww. decyzji, zaś drzewa stanowią siedlisko żerowania ptaków. W związku z tym uznał, że drzewa jako las mieszany, znajdujące się na podejściu [...] lotniska [...], oznaczone w dokumentacji rejestracyjnej lotniska [...], jako przeszkoda nr [...], rosnące na działce ewidencyjnej nr [...] obręb [...] J., [...], m. W., której właścicielami są J. M. G. i J. W. G., zamieszkali w m. A., [...] P., stanowią przeszkodę naturalną, będącą zagrożeniem dla bezpieczeństwa ruchu lotniczego i wymagają usunięcia, jako przeszkody lotnicze na obszarze określonym w dokumentacji dołączonej do decyzji. Organ powołał się przy tym na treść art. 82 pkt 7 Prawo lotnicze, zgodnie z którym w celu zapewnienia bezpiecznej eksploatacji lotniska, zarządzający lotniskiem wnioskuje do Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego o wydanie decyzji w sprawie usunięcia przeszkody, która nie jest obiektem budowlanym, a stanowi zagrożenie bezpieczeństwa ruchu lotniczego, w tym drzew i krzewów w rejonie podejść do lądowania. Stosownie natomiast do treści art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego, zabrania się sadzenia i uprawy drzew i krzewów na nieruchomościach znajdujących się w rejonach podejść do lądowania, mogących stanowić przeszkody lotnicze, a obowiązek i koszt usunięcia tych drzew i krzewów obciąża właściciela lub inny podmiot władający nieruchomością. We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy J. M. G. i J. W. G. zarzucili wydanej decyzji niespełnienie wymogów art. 107 § 1 w związku z § 3 kpa w postaci zamieszczenia w decyzji rozstrzygnięcia oraz uzasadnienia prawnego i faktycznego oraz poprzez fakt, iż rozstrzygnięcie zostało wyrażone w formie stwierdzenia istnienia przeszkody oraz potrzebę jej usunięcia w sytuacji, gdy przepis prawa materialnego nie daje Prezesowi Urzędu Lotnictwa Cywilnego podstaw do takiego rozstrzygnięcia, a powyższa decyzja nie rozstrzygnęła, co należy zrobić z istniejącymi przeszkodami. Ponadto wskazali na naruszenie art. 9 kpa. Zarzucili także błędne zastosowanie art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego dotyczącego sadzenia lub uprawy drzew lub krzewów, w rejonie podejść do lądowania mogących stanowić przeszkody lotnicze, w sytuacji, gdy wszelkie drzewa i krzewy na wykazanej działce rosły już w momencie jej zakupu przez skarżących i nie były sadzone lub uprawiane przez nich, jak również naruszenie przepisu art. 21 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej w związku z art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm.) wyrażającego zasadę ochrony własności w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa. Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy organ postanowił zmienić rozstrzygnięcie zaskarżonej decyzji poprzez wskazanie podmiotu, na którym, zgodnie z art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego, spoczywa obowiązek i koszt usunięcia tych drzew i krzewów tj. wskazać właścicieli działki ewidencyjnej nr [...] obręb [...] J., [...], m. W., którymi są J. M. G. i J. W. G., zamieszkali w m. P. przy ul. R. Ponadto w zaskarżonej decyzji Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego wskazał w sposób opisowy oraz graficzny, jaki zakres rosnących drzew zaliczony został do przeszkody lotniczej nr [...] i który wymaga usunięcia (przeszkodę lotniczą nie musi stanowić całość drzewa - wysokość do usunięcia została określona jednoznacznie w postaci przekrojów poprzecznych i podłużnych w zakresie przedmiotowych działek, na których znajdują się wskazane przeszkody). W ocenie organu powyższy sposób opisowy i graficzny jednoznacznie wskazuje, w jakich odległościach od krawędzi drogi startowej znajdują się zinwentaryzowane drzewa stanowiące przeszkody lotnicze, o ile przebijają poszczególne powierzchnie ograniczające lotniska i jaki obszar przeszkody lotniczej podlega usunięciu (obszary w załącznikach do decyzji dotyczące przekrojów podłużnych i poprzecznych zakreślone w kolorze czerwonym i opisane w legendzie). Powyższa decyzja Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez J. i J. G., którzy zarzucili jej naruszenie przepisów postępowania oraz prawa materialnego w postaci: 1. art. 107 § 1 i 3 kpa poprzez niezamieszczenie rozstrzygnięcia oraz sformułowanie uzasadnienia prawnego i faktycznego w sposób ogólny, uniemożliwiający adresatowi decyzji nie tylko jej wykonanie ale nawet ocenę jej słuszności i prawidłowości. 2.art. 9 kpa poprzez naruszenie generalnej zasady wyrażonej w tym przepisie, tj. obowiązku należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych. 2. art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego poprzez jego błędne zastosowanie. 3. art. 138 § 1 pkt 1 kpa poprzez wydanie decyzji, która w istocie nie utrzymywała w mocy decyzji wydanej w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, lecz w istotny sposób ją modyfikowała i to w dodatku na niekorzyść strony odwołującej się, 4. art. 138 § 1 pkt 1 i 2 K.p.a. poprzez orzeczenie o istocie sprawy mimo braku uchylenia poprzedniej decyzji (pierwszoinstancyjnej) chociażby w części. 5. art. 21 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyrażającego konstytucyjną zasadę ochrony własności, zgodnie z którą "Rzeczpospolita Polska chroni własność i prawo dziedziczenia" w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym "W granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno- gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą". Uzasadniając pierwszy z powołanych zarzutów pełnomocnik skarżących podniósł, że uzasadnienie skonstruowane jest w taki sposób, iż decyzja budzi uzasadnione obawy i wątpliwości co do jej zgodności z prawem i w żaden sposób nie przekonuje ich o prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia. Ponadto organ ograniczył się jedynie do wskazania przepisów stanowiących podstawę prawną rozstrzygnięcia, nie wyjaśnił natomiast tej podstawy prawnej w sposób jasny i nie budzący wątpliwości. Wskazał również, iż ponownie z decyzji nie wynika żadne skonkretyzowane zobowiązanie skarżących do podjęcia konkretnych kroków zmierzających do usunięcia wskazanych przeszkód lotniczych. Organ stwierdził bowiem już po raz drugi jedynie fakt, iż drzewa stanowiące przeszkodę lotniczą nr 42 wymagają usunięcia (tym razem dodając jednak przez kogo i na czyj koszt). Ponadto wskazano, że w przedmiotowej sprawie organ, w niezwykle lakonicznym i sformułowanym bardzo ogólnie uzasadnieniu, nie wyjaśnił precyzyjnie jakie są skutki przeprowadzonego postępowania. Z kolei analiza załączonych do decyzji dokumentów (w postaci planów, rysunków itp.) wymaga wysoce specjalistycznej wiedzy, natomiast organ w swojej decyzji w ogóle się do nich nie odniósł ani ich nie objaśnił pomimo tego, iż skarżący we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zwracali na ten fakt uwagę, szeroko argumentując swoje stanowisko i wskazując na konkretne wątpliwości jakie budzi po ich stronie treść wydanej przez organ decyzji; Uzasadniając zarzut naruszenia art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego pełnomocnik skarżących wskazał, że przepis ten dotyczy zachowania się podmiotu, które ma polegać na sadzeniu lub uprawie drzew lub krzewów na nieruchomościach znajdujących się w rejonach podejść do lądowania, mogących stanowić przeszkody lotnicze. W decyzji natomiast organ w żaden sposób nie wykazał aby na działce będącej własnością skarżących zaistniała sytuacja, która wypełniłaby hipotezę tego artykułu. Wszelkie drzewa i krzewy znajdujące się na przedmiotowej działce rosły na niej już w momencie jej zakupu przez skarżących, natomiast oni sami żadnych drzew i krzewów nie sadzili, ani też ich nie uprawiali. W tej sytuacji nie może być więc mowy o zastosowaniu przepisu wyrażonego w tym artykule co prowadzić będzie do tego, iż osoby, które nie posadziły, ani nie uprawiały żadnych drzew zobowiązane będą ponieść koszty sięgające nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych w celu usunięcia drzew stanowiących zgodnie z przedmiotową decyzją przeszkodę lotniczą; Podniósł, że twierdzenie organu, iż przez uprawę w znaczeniu tego przepisu można rozumieć również naturalny wzrost (naturalną uprawę) jest zupełnie gołosłowne i nie znajduje poparcia ani w definicjach słownikowych, encyklopedycznych, czy też ustawowych. Jako nie do przyjęcia wskazał powołanie się w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] lipca 2012 r. na przepisy dotyczące lasów. Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach, lasem jest grunt: 1) o zwartej powierzchni co najmniej 0,10 ha, pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) - drzewami i krzewami oraz runem leśnym - lub przejściowo jej pozbawiony: a) przeznaczony do produkcji leśnej lub b) stanowiący rezerwat przyrody lub wchodzący w skład parku narodowego albo c) wpisany do rejestru zabytków; 2) związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia turystyczne. Powyższa definicja lasu zawiera w sobie pojęcie upraw leśnych, jednak należy podkreślił, że pojęcie to ma charakter czysto przedmiotowy. W ramach tego pojęcia uprawy leśne to synonim roślinności leśnej. Takie pojęcie upraw leśnych jest jednak zupełnie nieprzydatne na gruncie ustawy Prawo lotnicze, gdyż brak jest stosownego odesłania, a ponadto w art. 87 ust. 7 Prawa lotniczego nie chodzi o uprawy w znaczeniu przedmiotowym (roślinności leśnej), lecz o uprawy w znaczeniu czynności. Nawiązując do kwestii naruszenia art. 21 Konstytucji RP w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego pełnomocnik skarżących podniósł, że wydając przedmiotową decyzję organ bez wątpienia wkroczył w zakres chronionych prawem uprawnień właścicielskich moich mocodawców nie wskazując jednocześnie przy tym precyzyjnie lub też wskazując błędnie, na jakiej podstawie oparł swoje rozstrzygnięcie oraz nie wyjaśniając w sposób jasny i niebudzący wątpliwości, jakie będą dla nich jako właścicieli skutki tejże decyzji. Sytuacja taka jest niedopuszczalna, gdyż prawo własności, jako jedno z podstawowych praw człowieka może doznawać ograniczeń jedynie w wypadkach wyjątkowych i zawsze musi mieć konkretną podstawę prawną a wszelkie decyzje i rozstrzygnięcia organów ograniczające prawo własności nie mogą budzić wątpliwości co do swej słuszności i zasadności, Na koniec pełnomocnik skarżących podniósł argument słusznościowy, wskazując, że skarżący w dobrej wierze, dokonali zakupu działki o charakterze rekreacyjnym, gdzie jej walory estetyczne odgrywają rolę kluczową dla kupującego. W momencie zakupu, w żadnych dokumentach urzędowych, księgach wieczystych itp. nie znajduje on informacji, które mogłyby sugerować, iż nabywana nieruchomość jest obciążona jakimikolwiek wadami prawnymi. Tymczasem skarżący zostali zobowiązani do usunięcia (redukcji, ograniczenia wysokości) przeszkody i jednocześnie obciążeni kosztami wykonania tejże decyzji, które sięgać mogą nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Podkreślenia przy tym wymaga, iż zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. -Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tekst jedn. - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 (dalej: ppsa) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Biorąc pod uwagę powyższe kryteria Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, choć nie wszystkie argumenty zawarte w skardze zostały uznane przez Sąd za uzasadnione. W szczególności należy podkreślić, że sądy administracyjne nie mogą uwzględniać zarzutów o charakterze słusznościowym kierując się wyłącznie - jak wskazano wyżej - kryterium zgodności z przepisami prawa. Ponadto należy podkreślić, że Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego, jako organ właściwy m. in. do podejmowania działań w celu zapewnienia bezpieczeństwa lotów i współpracy z właściwymi podmiotami, w szczególności w zakresie zarządzania ruchem lotniczym oraz zabezpieczania i obsługi ruchu lotniczego, stosownie do treści art. 21 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze -Dz. U. z 2006 r. Nr 100, z poz. 696, ze zm. (dalej: Prawo lotnicze) - miał podstawę do podjęcia działań w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu lotniczego na lotnisku [...] na wniosek Portu Lotniczego Wrocław Spółka Akcyjna z dnia [...] lutego 2012. Niemniej jednak zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. Przede wszystkim należy stwierdzić, że podstawą zaskarżonego rozstrzygnięcia był art. 138 § 1 pkt 1 kpa, zgodnie z którym organ odwoławczy wydaje decyzję, w której utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję. Skoro Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego przyjął za podstawę zaskarżonej decyzji art. 138 § 1 pkt 1 kpa, to jedynym dopuszczalnym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie mogło być utrzymanie w mocy decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...]. Tymczasem organ, po rozpatrzeniu wniosku skarżących o ponowne rozpatrzenie sprawy postanowił wskazać w rozstrzygnięciu zaskarżonej decyzji nr [...] z dnia [...] czerwca 2012 roku, podmiot który jest zobligowany do usunięcia wskazanych w powyższej decyzji przeszkód lotniczych, poprzez dodanie po słowach: "... wymagają usunięcia ..." treść o brzmieniu: "przez współwłaścicieli wskazanej działki, Panią J. M. G. i Pana Ja. W. G., zamieszkałych w m. P. przy ul. R.i na ich koszt,'", a w pozostałym zakresie utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...]. Brzmienie punktu drugiego zaskarżonej decyzji w zestawieniu z rozstrzygnięciem zawartym w punkcie pierwszym sugeruje, że właściwą podstawą zaskarżonej decyzji był art. 138 § 1 pkt 2 kpa, którego zastosowanie polegało na uchyleniu zaskarżonej decyzji w części i w tym zakresie orzeczenie co do istoty sprawy, przy jednoczesnym utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji w pozostałym jej zakresie. Tego rodzaju domysły nie mogą jednakże zastąpić właściwej precyzyjnej sentencji decyzji i powołania odpowiedniej podstawy prawnej. Ponadto użycie przez organ sformułowania "postanowił" wywołuje dodatkowe wątpliwości co do intencji organu, który co do zasady utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję doprecyzowując jedynie poszczególne jej elementy. Tego rodzaju rozstrzygnięcie w oczywisty sposób jest wadliwe, gdyż narusza przepisy postępowania administracyjnego, w tym art. 138 kpa. W tym zakresie Sąd podzielił zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 138 § 1 pkt 1 kpa poprzez wydanie decyzji, która - wbrew treści podstawy prawnej - w istocie nie utrzymywała w mocy zaskarżonej decyzji, lecz w istotny sposób ją zmieniła. Dlatego Sąd uznał, że zaskarżona decyzja narusza art. 138 § 1 kpa w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, co wyczerpuje przesłankę z art. 145 § 1 pkt 1 lit "c" ppsa. Ponadto, w ocenie Sądu wadliwa jest decyzja Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...]. W pierwszej kolejności należy wskazać, że decyzja ta nie spełnia wymogów określonych w art. 107 § 1 kpa, na co słusznie zwrócili uwagę skarżący we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, albowiem organ dokonał w niej jedynie stwierdzenia konieczności usunięcia drzew jako przeszkody wpływającej na bezpieczeństwo lotnisku [...] i zagrożenie ruchu lotniczego, bez jednoznacznego rozstrzygnięcia o prawach i obowiązkach skarżących. Zgodzić się należy również z zarzutem naruszenia art. 9 kpa, zgodnie z którym organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Powołana zasada wymaga, aby organy czuwały nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielały im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek. W połączeniu z zasadą przekonywania wyrażoną w art. 11 kpa i wymogami, którymi powinno odpowiadać prawidłowe uzasadnienie każdej decyzji administracyjnej (art. 107 § 3 kpa) ww. reguła powoduje, że przy rozstrzyganiu w sprawach wymagających specjalistycznej wiedzy i zastosowania specyficznych form przekazu (przekroje, obliczenia wysokości) dalece niewystarczające jest odesłanie w treści uzasadnienia decyzji do załączników o charakterze technicznym w postaci przekrojów poprzecznych i podłużnych w zakresie działek, na których znajdują się wskazane przeszkody, bez ich dokładnego objaśnienia. Konieczne jest również zawarcie w uzasadnieniu decyzji części opisowej nawiązującej do dokonanych obliczeń i powołanie precyzyjnej argumentacji wskazującej na konieczność usunięcia poszczególnych drzew lub części lasu. W ocenie Sądu dopiero precyzyjne rozstrzygnięcie w odniesieniu do właściwych adresatów decyzji i wyczerpujące uzasadnienie korespondujące z tym rozstrzygnięciem może zostać uznane za zgodne z obowiązującymi przepisami. Dodatkowo - jak słusznie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 17 maja 2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 408/10 - orzeczenie o konieczności usunięcia wszystkich drzew powinno być precyzyjnie określone, w odniesieniu do obowiązujących przepisów, a obowiązkiem organu jest określenie nie tylko jakie warunki powinny spełniać obiekty naturalne w otoczeniu lotniska ze względu na bezpieczeństwo ruchu statków powietrznych, ale także wykazania w jakim stopniu wysokość przeszkody lotniczej przekracza powierzchnie ograniczające. Stąd konieczne jest również odniesienie się przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego w uzasadnieniu wydanej decyzji również do przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu lotniska (Dz. U. Nr 130, poz. 1192 ze zm.). Rozpoznając ponownie sprawę Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego zobowiązany będzie zastosować w sposób prawidłowy art. 138 § 1 kpa wydając rozstrzygnięcie przewidziane w katalogu zawartym w ww. przepisie. Ponadto procedując na nowo organ zobowiązany będzie do uwzględnienia wytycznych Sądu wskazujących na konieczność zawarcia w uzasadnieniu decyzji objaśnień dotyczących kwestii technicznych, które były dotychczas traktowane jako załączniki do tej decyzji. Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego zobowiązany będzie także do zawarcia w uzasadnieniu decyzji obszernej, wyrażonej zrozumiałym językiem, argumentacji dotyczącej niedopuszczalnej wysokości poszczególnych partii lasu podlegającego postępowaniu administracyjnemu, w stopniu umożliwiającym skarżącym podjęcie ewentualnej polemiki i przedstawienia własnych argumentów. Organ będzie miał też na uwadze konieczność odniesienia stanu faktycznego ustalonego w sprawie do przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu lotniska. W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit c) oraz art. 152 i art. 200 ppsa, orzekł jak w sentencji wyroku. |