Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędzia NSA Małgorzata Rysz (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Cisowska-Sakrajda Protokolant Mateusz Rogala po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Spółki A od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 września 2016 r. sygn. akt VI SA/Wa 27/16 w sprawie ze skargi Spółki A na decyzję Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie rezerwacji częstotliwości 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Spółki A na rzecz Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z 8 września 2016 r. (sygn. akt VI SA/Wa 27/16) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej zwany "WSA"), działając na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej zwanej "ppsa"), oddalił w całości skargę Spółki A (dalej zwanej "Skarżącą") na decyzję Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej zwanego "Prezesem UKE") z [...] października 2015 r. (nr [...]) w przedmiocie rezerwacji częstotliwości.

WSA orzekał w następującym stanie sprawy.

W dniu [...] sierpnia 2012 r. Prezes UKE ogłosił przetarg na pięć rezerwacji częstotliwości na obszarze całego kraju, przeznaczonych do świadczenia usług telekomunikacyjnych w służbie ruchomej lub stałej, w tym na rezerwację częstotliwości B z zakresu 1734,9-1739,9 MHz oraz 1829,9-1834,9 MHz. Oferty na rezerwację częstotliwości złożyli:

1) Skarżąca, która złożyła jedną ofertę przetargową;

2) Spółka B (obecnie [...]; dalej zwana "Uczestnikiem nr 1"), która złożyła trzy oferty przetargowe;

3) Spółka C (dalej zwana "Uczestnikiem nr 2"), która złożyła trzy oferty przetargowe;

4) Spółka D (obecnie [...]; dalej zwana "Uczestnikiem nr 3"), która złożyła trzy oferty przetargowe;

5) Spółka E (dalej zwana "Uczestnikiem nr 4"),

6) Spółka F (dalej zwana "Uczestnikiem nr 5").

Do etapu II badania ofert zakwalifikowano ofertę Skarżącej, trzy oferty Uczestnika nr 1, trzy oferty Uczestnika nr 2 i trzy oferty Uczestnika nr 3.

W dniu [...] lutego 2013 r. Prezes UKE ogłosił wyniki przetargu, wskazując że kolejne pozycje na liście zajęły: trzy oferty Uczestnika nr 2 (pozycje 1 - 3), dwie oferty Uczestnika nr 3 (pozycje 4 - 5), dwie oferty Uczestnika nr 1 (pozycje 6 - 7), oferta Skarżącej (pozycja 8) i jedna oferta Uczestnika nr 3. Następnie wszystkie podmioty biorące udział w przetargu złożyły wnioski o rezerwację poszczególnych częstotliwości.

Prezes UKE wszczął postępowanie w sprawie dokonania rezerwacji częstotliwości B. Wezwał również wszystkie wskazane wyżej podmioty do pisemnych wyjaśnień, z którymi złożonymi przez nie ofertami są związane ich wnioski o dokonanie rezerwacji częstotliwości B (przez wskazanie numeru tych ofert). Ponadto zwrócił się do Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (dalej zwanego "Szefem ABW"), Ministra Spraw Wewnętrznych oraz Ministra Obrony Narodowej z prośbą o wyrażenie (zgodnie z art. 123 ust. 1 pkt 2 i ust. 8, 10 i 11 ustawy z 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne - tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 243 ze zm.; dalej zwanej "Pt") opinii, czy nie występują przesłanki odmowy dokonania rezerwacji częstotliwości na rzecz Skarżącej, Uczestnika nr 1, Uczestnika nr 2 i Uczestnika nr 3. W odpowiedzi Szef ABW oraz obaj Ministrowie wskazali, że nie dysponują informacjami, które mogłyby stanowić przyczynę odmowy dokonania rezerwacji częstotliwości na rzecz wspomnianych podmiotów. W toku postępowania Prezes UKE wydał postanowienia, którymi m.in. odmówił: 1) zawieszenia postępowania do czasu zakończenia postępowania w przedmiocie unieważnienia przetargu na rezerwację częstotliwości, wszczętego [...] marca 2013 r. wskutek wniosku Skarżącej, 2) przeprowadzenia rozprawy administracyjnej, 3) przeprowadzenia dowodów z dokumentów na okoliczność umocowania wskazanych z imienia i nazwiska osób do reprezentowania Ministra Obrony Narodowej, Ministra Spraw Wewnętrznych i Szefa ABW w ramach niniejszego postępowania.

Decyzją z [...] czerwca 2013 r. Prezes UKE dokonał na rzecz Uczestnika nr 2 rezerwacji częstotliwości B na obszarze całego kraju, przeznaczonych do świadczenia usług telekomunikacyjnych w służbie ruchomej i stałej, do dnia 31 grudnia 2027 r., zaś odmówił dokonania rezerwacji tej częstotliwości na rzecz Skarżącej i pozostałych uczestników postępowania. Na podstawie art. 108 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.; dalej zwanej "kpa") Prezes UKE nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

Skarżąca, Uczestnik nr 4 i Uczestnik nr 5 złożyli wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Decyzją z [...] października 2015 r. Prezes UKE, działając na podstawie art. 114 ust. 1 i ust. 2 zdanie 1 oraz ust. 3, ust. 4a i ust. 5, art. 115 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2, art. 118b ust. 1 w zw. z art. 116 ust. 1 pkt 2 i w zw. z art. 118c ust. 1 - 4 oraz art. 206 ust. 1 Pt, utrzymał w mocy decyzję z 14 czerwca 2013 r. Stwierdził w szczególności, że:

- nie miał obowiązku zasięgania opinii Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Szefa ABW lub Szefa Agencji Wywiadu, ponieważ żaden przepis prawa nie uzależnia wydania decyzji w sprawie rezerwacji częstotliwości od zajęcia stanowiska przez wspomniane podmioty; jedynie w przypadku uznania przez Prezesa UKE, że istnieje podstawa do wydania decyzji odmownej w zakresie rezerwacji częstotliwości w związku z realizacją przesłanki z art. 123 ust. 6 Pt, wydanie tej decyzji następuje po zasięgnięciu opinii lub na wniosek organów, o których mowa w art. 123 ust. 8 Pt;

- z wykładni art. 118c ust. 2 - 3 Pt jednoznacznie wynika, że jeżeli przedmiotem przetargu było pięć rezerwacji częstotliwości, to organ miał obowiązek prowadzenia odrębnych postępowań dla każdej z tych rezerwacji;

- nie było podstaw do zawieszenia postępowania w sprawie rezerwacji częstotliwości do czasu rozstrzygnięcia postępowania w przedmiocie unieważnienia przetargu na rezerwację częstotliwości, ponieważ unieważnienie przetargu nie stanowi zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 kpa, od którego uzależnione jest rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji w sprawie rezerwacji częstotliwości, a ponadto w świetle art. 114 ust. 4a i art. 118d ust. 1 Pt Prezes UKE ma 6 tygodni od ogłoszenia wyników przetargu na załatwienie sprawy rezerwacyjnej, a w tym czasie nie jest możliwe zakończenie postępowania w sprawie unieważnienia przetargu;

- spełniona została przesłanka, o której mowa w art. 114 ust. 3 pkt 6 Pt, gdyż częstotliwości objęte rezerwacją zostały międzynarodowo uzgodnione w zakresie i formie określonej w międzynarodowych przepisach radiokomunikacyjnych lub umowach międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną;

- uzasadnione było nadanie decyzji z [...] czerwca 2013 r. rygoru natychmiastowej wykonalności, ponieważ przemawiał za tym zarówno ważny interes strony (jak najszybsza możliwość realizacji uprawnień i obowiązków), jak i interes społeczny (m.in. przyspieszenie rozwoju konkurencji w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych na bazie zarezerwowanej częstotliwości).

Skarżąca złożyła do WSA skargę na decyzję Prezesa UKE z [...] października 2015 r.

WSA oddalił skargę.

WSA za trafne uznał stanowisko Prezesa UKE, że pomiędzy postępowaniem w sprawie rezerwacji częstotliwości a poprzedzającym je przetargiem na rezerwację częstotliwości zachodzi ścisła zależność, polegająca na tym, że wyniki przetargu determinują wyniki postępowania rezerwacyjnego. Jednakże zakwestionowanie przez uczestników przetargu ważności przetargu nie obliguje Prezesa UKE do wstrzymania czynności podejmowanych w toku postępowania rezerwacyjnego. Zdaniem WSA, analiza treści art. 114 ust. 4a, art. 118d ust. 1 i ust. 7 Pt wskazuje, że dopiero prawomocne unieważnienie przetargu może wywrzeć wpływ na wynik postępowania w sprawie rezerwacji częstotliwości, skoro ustawodawca wprowadził zasadę, że decyzja w sprawie rezerwacji częstotliwości ma być wydana w terminie 6 tygodni od dnia ogłoszenia wyników przetargu. Wobec tego Prezes UKE - w ocenie WSA - prawidłowo uznał, że kwestia unieważnienia przetargu nie jest zagadnieniem wstępnym dla sprawy rezerwacji częstotliwości oraz że nie wystąpiły przesłanki z art. 97 § 1 pkt 4 kpa uzasadniające zawieszenie postępowania. WSA zwrócił uwagę na możliwość wznowienia postępowania w sprawie rezerwacji częstotliwości w przypadku wydania prawomocnej decyzji o unieważnieniu przetargu.

Zdaniem WSA, w tej sprawie nie miała zastosowania norma wynikająca z art. 123 ust. 8 Pt, która wskazuje, że odmowa udzielenia rezerwacji częstotliwości w przypadku wystąpienia okoliczności prowadzących do zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa i porządku publicznego następuje po zasięgnięciu opinii lub na wniosek Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Szefa ABW lub Szefa Agencji Wywiadu w zakresie ich właściwości. Odmowa udzielenia rezerwacji częstotliwości dotyczyła bowiem podmiotów (w tym Skarżącej), które nie zostały wyłonione w wyniku przeprowadzonego przetargu. Ponadto WSA uznał, że Prezes UKE w art. 123 ust. 8 Pt nie został zobowiązany do zasięgania opinii wspomnianych organów w każdym postępowaniu o rezerwację częstotliwości, lecz tylko w takim, w którym stwierdza się prawdopodobieństwo wystąpienia okoliczności uzasadniających odmowę udzielenia lub cofnięcia uprawnienia. Zatem Prezes UKE nie ma obowiązku zwracania się o wydanie opinii przez wspomniane organy, jeśli w jego ocenie nie zachodzą okoliczności prowadzące do zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa i porządku publicznego.

WSA za niezasadny uznał zarzut naruszenia art. 62 kpa w zw. z art. 118c Pt oraz art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 11 i art. 12 kpa przez odmowę połączenia do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia niniejszej sprawy oraz pozostałych spraw dotyczących rezerwacji częstotliwości z zakresu 1800 MHz. WSA powołał się w tym zakresie na treść art. 118c ust. 3 Pt, z którego wynika, że jeżeli przedmiotem przetargu była więcej niż jedna rezerwacja, to właściwy organ prowadzi odrębne postępowanie dla każdej z tych rezerwacji.

W ocenie WSA, Prezes UKE miał też podstawę do żądania "przypisania" przez strony postępowania rezerwacyjnego konkretnych ofert przetargowych do określonych wniosków rezerwacyjnych. Wskazanie przez poszczególnych wnioskodawców, z którą ofertą spośród kilku złożonych w przetargu wiążą wniosek o dokonanie rezerwacji częstotliwości było niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy, co wynika z art. 115 ust. 1 pkt 9 Pt, wskazującego że w rezerwacji częstotliwości określa się zobowiązanie podmiotu podjęte w ramach przetargu, o ile zostały podjęte.

WSA nie uwzględnił też zarzutu dotyczącego niewyznaczenia rozprawy administracyjnej. Skarżąca nie wykazała bowiem, ani nie wyjaśniła, na czym dokładnie miałoby polegać naruszenie wymienionych przez nią przepisów postępowania i jaki miało ono wpływ na wynik sprawy.

Z kolei odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 114 ust. 3 pkt 6 oraz art. 115 ust. 2 Pt w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 kpa, dotyczącego braku uzgodnień międzynarodowych, WSA stwierdził, że Skarżąca zarzut ten postawiła w sposób ogólny i bliżej swojego stanowiska nie rozwinęła. Utrudniło to WSA zrozumienie stanowiska Skarżącej w tej kwestii.

WSA stwierdził też, że Prezes UKE wskazał na przesłanki nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, a mianowicie na interes społecznych oraz wyjątkowo ważny interes strony. Zdaniem WSA, przesłanki te znajdują oparcie w treści art. 108 § 1 kpa.

Skarżąca złożyła skargę kasacyjną od wyroku WSA, zaskarżając to orzeczenie w całości. Wniosła o przeprowadzenie rozprawy, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA (względnie o rozpoznanie skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny zgodnie z art. 188 ppsa), a także o zasądzenie koszów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. z art. 114 ust. 1, ust. 2, ust. 3 in initio oraz pkt 5) i ust. 4a, art. 116 ust. 1 pkt 2, art. 118b ust. 1, art. 118c ust. 4 oraz art. 118d ust. 1 i 3 Pt w zw. z art. 4 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1 i art. 8 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz. Urz. UE L 108 z 24 kwietnia 2002 r., s. 33 ze zm.; dalej zwanej "dyrektywą 2002/21/WE") przez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że:

- przesłanka ustawowa przyznania rezerwacji częstotliwości, polegająca na wyłonieniu podmiotu w przetargu, nie wymaga uprzedniej weryfikacji przez Prezesa UKE w toczącym się jednocześnie przed tym organem postępowaniu w sprawie unieważnienia przetargu;

- wskazany w art. 114 ust. 4a Pt instrukcyjny termin na wydanie decyzji w sprawie rezerwacji, wynoszący 6 tygodni od dnia ogłoszenia wyników przetargu, przesądza o kolejności rozstrzygnięć podejmowanych przez Prezesa UKE w razie wszczęcia postępowania w sprawie unieważnienia przetargu, to jest, w powiązaniu z art. 118d ust. 1 Pt ustanawiającym termin 21 dni od dnia ogłoszenia wyników przetargu na złożenie wniosku o unieważnienie przetargu przez jego uczestników rzekomo "wyklucza możliwość zakończenia postępowania w sprawie unieważnienia przetargu przed wydaniem decyzji w sprawie rezerwacji częstotliwości"

- która to wykładnia nie tylko nie znajduje oparcia w powyższych przepisach, lecz stoi w sprzeczności z brzmieniem oraz celem norm art. 4 ust. 1 oraz art. 8 ust. 2 lit. d) oraz ust. 5 lit. a) dyrektywy 2002/21/WE (art. 114 ust. 4a Pt w zw. z art. 118d ust. 1 oraz w zw. z art. 4 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1 i art. 8 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2002/21/WE);

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ppsa i art. 151 ppsa w zw. z art. 114 ust. 1, 2, ust. 3 in initio oraz pkt 5) i ust. 4a Pt w zw. z art. 116 ust. 1 pkt 2, art. 118b ust. 1 i art. 118c ust. 4 oraz art. 118d ust. 1 i 3 Pt, a także w zw. z art. 97 § 1 pkt 4 kpa oraz w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 1 - 3 i art. 189 ust. 2 pkt 1 Pt w zw. z art. 9 ust. 1 i art. 8 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2002/21/WE, a także art. 6, art. 7 i art. 8 kpa przez błędne przyjęcie, że rozstrzygnięcie przez Prezesa UKE o przyznaniu rezerwacji częstotliwości prawidłowo zapadło przed ostatecznym rozstrzygnięciem sprawy unieważnienia przetargu, w tym błędne przyjęcie przez WSA:

- że właściwe było niezawieszenie przez Prezesa UKE postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy unieważnienia przetargu (art. 97 § 1 pkt 4 kpa oraz w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 1 - 3 oraz art. 189 ust. 2 pkt 1 Pt);

- właściwe było dokonanie rezerwacji częstotliwości pomimo zakwestionowania ważności przetargu i niezbadania tej kwestii przez organ (art. 114 ust. 1, 2 i ust. 3 in initio oraz pkt 5 i ust. 4a Pt w zw. z art. 116 ust. 1 pkt 2, art. 118b ust. 1 Pt i art. 123 ust. 6 pkt 5 Pt w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 1 - 3 oraz art. 189 ust. 2 pkt 1 Pt w zw. z art. 9 ust. 1 i art. 8 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2002/21/WE;

- właściwe było rozstrzygnięcie sprawy (dokonanie rezerwacji częstotliwości) pomimo świadomego wykreowania i akceptacji przez Prezesa UKE wystąpienia przesłanki wznowienia w przyszłości postępowania w sprawie tej rezerwacji, zgodnie z art. 118d ust. 7 Pt, w razie zmiany wyników przetargu będących konsekwencją unieważnienia tego przetargu (art. 1 ust. 2 pkt 1 - 3 oraz art. 189 ust. 2 pkt 1 Pt, a także art. 6 i art. 8 kpa),

- pomimo, że powyższe błędne działania Prezesa UKE świadczyły o nieefektywnym zarządzaniu częstotliwościami przez Prezesa UKE i jest sprzeczne z celami ustawy oraz celami regulacyjnymi w postaci rozwoju równoprawnej i skutecznej konkurencji na rynku usług telekomunikacyjnych oraz rozwoju nowoczesnej infrastruktury telekomunikacyjnej, a także naruszały podstawowe zasady postępowania administracyjnego, w tym zasadę praworządności oraz zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do organów władzy publicznej,

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, przez jego błędną wykładnię, a mianowicie: art. 123 ust. 8 w zw. z ust. 1 pkt 3 oraz ust. 6 pkt 2 Pt przez wadliwe przyjęcie, że obowiązek wystąpienia przez Prezesa UKE z wnioskiem o zajęcie stanowiska przez Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Szefa ABW lub Szefa Agencji Wywiadu w sprawie istnienia okoliczności prowadzących do zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa i porządku publicznego, zachodzi wówczas (i wyłącznie wówczas), gdy w wyniku postępowania w sprawie dokonania rezerwacji częstotliwości organ stwierdzi prawdopodobieństwo wystąpienia okoliczności uzasadniających odmowę udzielenia lub cofnięcie uprawnienia do wykorzystywania tych częstotliwości;

4) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: art. 3, art. 133 § 1 i art. 134 § 1 ppsa w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) oraz art. 151 ppsa w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 78 § 1 kpa oraz z art. 106 § 1 i § 5 kpa, przez oddalenie skargi, w związku z:

- wadliwym przyjęciem, że Szef ABW, Minister Obrony Narodowej oraz Minister Spraw Wewnętrznych wyrazili opinię, że w niniejszej sprawie rezerwacyjnej nie występują okoliczności prowadzące do zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa lub porządku publicznego, mimo że okoliczność ta nie wynika z akt sprawy i nie została prawidłowo ustalona przez Prezesa UKE w toku postępowania

oraz w związku z błędnym uznaniem, że dla wyniku niniejszej sprawy nie miał znaczenia:

(i) brak ustalenia przez Prezesa UKE okoliczności umocowania osób, które podpisały pisma, traktowane przez Prezesa UKE jako opinie pochodzące od Ministra Obrony Narodowej, Szefa ABW oraz Ministra Spraw Wewnętrznych do działania w imieniu tych organów oraz

(ii) brak zachowania formy postanowienia zastrzeżonej dla stanowiska wyrażanego przez organ administracji publicznej w przypadku współdziałania organów w wydaniu decyzji

- co miało istotny wpływ na wynik sprawy, jako że uwzględnienie powyższych uchybień przez WSA doprowadziłoby do uchylenia zaskarżonej decyzji, ze względu na jej wydanie w braku ustalenia - w drodze współdziałania z właściwymi organami - czy w sprawie nie zachodzi przesłanka uzasadniająca odmowę rezerwacji, tj. czy nie występują okoliczności prowadzące do zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa lub porządku publicznego;

5) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ppsa oraz art. 151 ppsa w zw. z art. 62 kpa w zw. z art. 118c ust. 3 Pt oraz art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 11 i art. 12 kpa w zw. z art. 206 ust. 1 Pt i w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 1 - 3 Pt w zw. z art. 4 pkt 2 dyrektywy Komisji 2002/77/WE z 16 września 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej (Dz. Urz. UE L 249 z 17 września 2002 r., s. 21; dalej zwanej "dyrektywą 2002/77/WE"), przez bezpodstawną aprobatę przez WSA:

- odmowy przez Prezesa UKE połączenia do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy zakończonej zaskarżoną decyzją oraz pozostałych spraw dotyczących rezerwacji częstotliwości z zakresu 1800 MHz, co stoi w sprzeczności z celami Pt oraz celami regulacyjnymi wyrażonymi w art. 1 ust. 2 pkt 1 - 3 Pt oraz jednocześnie

- faktycznego "łącznego" rozpoznanie przez organ tych spraw, z pominięciem zastosowania art. 62 kpa, tj. dokonanie na rzecz Uczestnika nr 2 rezerwacji częstotliwości na podstawie i z uwzględnieniem wszystkich rozstrzygnięć organu, dotyczących objętej przetargiem rezerwacji częstotliwości z zakresu 1800 MHz, co doprowadziło do "przeniesienia" poza ramy postępowania (a zatem poza "płaszczyznę" dostępną i możliwą do zweryfikowania przez strony postępowania) istotnej części dokonanej przez Prezesa UKE analizy faktycznej i prawnej, która zaważyła na podjętym w niniejszej sprawie rozstrzygnięciu i oznacza naruszenie zasady przejrzystości postępowania dotyczącego przyznania indywidualnych praw użytkowania częstotliwości radiowych (art. 4 pkt 2 dyrektywy 2002/77/WE),

- a co ponadto doprowadziło do naruszenia przez Sąd:

(i) art. 133 § 1 w zw. z art. 111 § 2 ppsa przez wydanie wyroku, który nie bazuje na ustaleniach poczynionych przez WSA na podstawie akt sprawy (sprzeczność pomiędzy ustaleniami wynikającymi z akt sprawy oraz treścią wyroku);

(ii) art. 111 § 1 ppsa przez odmowę połączenia w celu łącznego rozpoznania toczących się przed nim spraw, zainicjowanych skargami Skarżącej na decyzje rezerwacyjne wydane po przetargu, pomimo że Skarżąca wniosła o połączenie tych spraw, zachodziły przesłanki do ich połączenia, zaś potrzeba łącznego rozpoznania wynika z wymogu skoordynowanego przydziału rezerwacji częstotliwości po przetargu;

(iii) art. 134 § 1 w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. przez fragmentaryczne, lapidarne odniesienie się do argumentów prawnych Skarżącej, dotyczących naruszenia przez organ przepisów Pt i kpa określonych powyżej;

6) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ppsa, art. 133 § 1 ppsa, art. 134 § 1 kpa, art. 151 ppsa, art. 141 § 4 ppsa w zw. z art. 89 § 2 kpa, art. 206 ust. 2 pkt 5 Pt, art. 7, art. 10 § 1 i art. 11 kpa przez aprioryczne i błędne uznanie, że przeprowadzenie rozprawy administracyjnej nie mogło wpłynąć na wynik sprawy, w tym pomimo wystąpienia przesłanek przeprowadzenia rozprawy, a zwłaszcza potrzeby uzgodnienia spornych interesów stron dotyczących rezerwacji częstotliwości radiowych;

7) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: art. 133 § 1, art. 134 § 1, art. 151, art. 141 § 4 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w zw. z art. 57 § 1 pkt 3 ppsa oraz art. 114 ust. 3 pkt 6 Pt oraz art. 115 ust. 2 Pt w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 kpa przez niezbadanie określonego w skardze naruszenia prawa (tj. naruszenia polegającego na błędnym ustaleniu warunków technicznych wykorzystywania częstotliwości oraz braku uzgodnień międzynarodowych), w związku z uznaniem przez WSA, że zarzut został sformułowany rzekomo "w sposób ogólny", co rzekomo "utrudnia [Sądowi] zrozumienie" stanowiska Skarżącej, podczas gdy:

- sąd administracyjny nie jest związany zarzutami, ich uzasadnieniem i powołaną podstawą prawną,

- lecz przy tym sąd administracyjny ma obowiązek zweryfikować określone w skardze naruszenie prawa "w granicach sprawy" (czego uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie odzwierciedla) oraz

- ma obowiązek wydać wyrok w oparciu o akta sprawy (w których znajduje się m.in. uszczegółowione stanowisko strony w odniesieniu do zarzucanego Prezesowi UKE naruszenia prawa, tj. błędnego ustalenia warunków technicznych wykorzystywania częstotliwości oraz braku uzgodnień międzynarodowych);

8) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 115 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 118b ust. 1 pkt 2 Pt, polegającą na wadliwym przyjęcie przez WSA, że w postępowaniu rezerwacyjnym uczestnik przetargu, którego tylko jedna oferta została ujęta na liście podmiotów wyłonionych, ma obowiązek wskazania, z którą ofertą złożoną w przetargu związany jest jego wniosek o daną rezerwację częstotliwości;

9) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) i art. 151 ppsa w zw. z art. 108 kpa, a także naruszeniu art. 133 § 1, art. 134 § 1 oraz art. 141 § 4 zd. 1 ppsa przez błędne przyjęcie, że Prezes UKE prawidłowo nadał decyzji wydanej w I instancji rygor natychmiastowej wykonalności, co miało miejsce m. in. w wyniku pominięcia przez WSA istoty argumentacji przedstawionej w tym zakresie w skardze, a co stanowi dodatkowo o naruszeniu art. 133 § 1, art. 134 § 1 i art. 141 § 4 ppsa,

- a w wyniku powyższych uchybień ujętych w pkt 1-9 powyżej - błędne oddalenie przez WSA skargi Skarżącej.

W uzasadnieniu Skarżąca przedstawiła argumenty mające popierać zarzuty postawione w petitum skargi kasacyjnej.

W piśmie z 31 stycznia 2017 r. Uczestnik nr 4 wniósł o uwzględnienie skargi kasacyjnej w całości, popierając zarzuty przedstawione w tejże skardze. Podniósł w szczególności, że Prezes UKE bezprawnie wstrzymał merytoryczne rozpoznanie spraw o unieważnienie przetargu oraz wydał decyzje rezerwacyjne, którym nadał rygor natychmiastowej wykonalności. Zdaniem Uczestnika nr 4, nadanie decyzji wydanej w I instancji rygoru natychmiastowej wykonalności stanowi niebezpieczną praktykę Prezesa UKE przyznawania przewagi konkurencyjnej wybranym podmiotom, co w konsekwencji prowadzi do deformacji, monopolizacji i faktycznego wyłączenia kontroli sądowej rynku telekomunikacyjnego, a co z kolei jest sprzeczne z celami Pt i polityką regulacyjną organów właściwych w sprawach telekomunikacji.

W piśmie z 19 lutego 2019 r. Uczestnik nr 2 wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej. Stwierdził w szczególności, że zarzuty sformułowane przez Skarżącą wobec zaskarżonego wyroku są całkowicie chybione.

W piśmie z 25 kwietnia 2019 r. Skarżąca oświadczyła, że podtrzymuje stanowisko przedstawione i uzasadnione w skardze kasacyjnej oraz odniosła się do argumentów przedstawionych przez Uczestnika nr 2 w piśmie z 19 lutego 2019 r.

Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym pełnomocnik Skarżącej stwierdził, że popiera skargę kasacyjną, pełnomocnik Prezesa UKE (radca prawny) wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej w całości i zasądzenie kosztów postępowania, a pełnomocnik Uczestnika nr 2 wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej zgodnie z art. 183 § 1 ppsa, a zatem w zakresie wyznaczonym w podstawach kasacyjnych przez stronę wnoszącą omawiany środek odwoławczy, z urzędu biorąc pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki w sposób enumeratywny wymienione zostały w art. 183 § 2 tej ustawy, a które w niniejszej sprawie nie występują. Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę wnoszącą skargę kasacyjną naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, czy też procesowego, określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Przed rozpoznaniem złożonej w niniejszej sprawie skargi kasacyjnej należy zauważyć, że objęta nią problematyka prawna była już przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego m.in. w wyrokach z 5 marca 2019 r. (sygn. akt II GSK 526/17) i z 10 kwietnia 2019 r. (sygn. akt II GSK 834/17). Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela zasadnicze argumenty przedstawione we wspomnianych orzeczeniach, które są aktualne również na gruncie tej sprawy.

Skarga kasacyjna złożona w niniejszej sprawie nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Za usprawiedliwiony nie mógł być uznany zarzut naruszenia przez WSA przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ppsa w zw. z art. 97 kpa - pozostających (jak wskazuje także Skarżąca) w ścisłym merytorycznym związku z zarzutem błędnej wykładni przepisów prawa materialnego wymienionych w pkt 1 i 2 petitum skargi kasacyjnej. Oceniając zasadność powiązanych ze sobą zarzutów - sformułowanych w pkt 1 i 2 petitum skargi kasacyjnej - Naczelny Sąd Administracyjny za chybione uznał stanowisko Skarżącej, że decyzja Prezesa UKE o przyznaniu rezerwacji częstotliwości nie mogła zostać wydana przed ostatecznym rozstrzygnięciem sprawy unieważnienia przetargu.

W świetle regulacji zawartych w art. 114 ust. 1 i 2 Pt nie ulega wątpliwości, że rezerwacja częstotliwości - której dokonuje Prezes UKE - określa częstotliwości lub zasoby orbitalne, które w okresie rezerwacji pozostają w dyspozycji podmiotu na rzecz którego rezerwacji dokonano. Poza sporem też - stosownie do art. 114 ust. 4 Pt - podmiot, na rzecz którego dokonuje się rezerwacji, musi spełniać określone ustawą wymogi, a w myśl art. 114 ust. 4a Pt, jeżeli dokonanie rezerwacji częstotliwości wymaga przeprowadzenia przetargu, Prezes UKE wydaje decyzję w sprawie rezerwacji częstotliwości w terminie 6 tygodni od dnia ogłoszenia wyników przetargu. Z kolei art. 116 w ust. 1 pkt 2 Pt określa - w sytuacji braku dostatecznych zasobów częstotliwości - przypadki wyłaniania w drodze przetargu podmiotu, dla którego zostanie dokonana rezerwacja częstotliwości.

Prezentowane na gruncie powyższych regulacji stanowisko WSA - że pomiędzy postępowaniem w sprawie rezerwacji częstotliwości a poprzedzającym je przetargiem zachodzi ścisła zależność - jest niesporne i w pełni uzasadnione. Bezsprzecznie wyłonienie w wyniku przetargu podmiotu, dla którego zostanie dokonana rezerwacja częstotliwości, determinuje wynik postępowania rezerwacyjnego w tym zakresie, tzn. co do adresata decyzji.

Wbrew natomiast wywodom Skarżącej, z treści powołanych przepisów nie można wyprowadzić wniosku, że - mimo owego związku pomiędzy powyższymi postępowaniami - przyznanie rezerwacji częstotliwości podmiotowi wyłonionemu w wyniku przetargu (w przypadkach określonych art. 116 ust. 1 pkt 2 Pt) wymaga uprzedniej weryfikacji wyniku przetargu w postępowaniu w przedmiocie unieważnienia przetargu (przewidzianym art. 118d ust. 1-3 Pt).

Z literalnego brzmienia przywołanego wyżej art. 114 ust. 4a Pt jednoznacznie wynika, że termin wydania decyzji w sprawie rezerwacji częstotliwości - w przypadku wymogu przeprowadzenia przetargu - liczony jest "od dnia ogłoszenia wyników przetargu", na zasadzie wyjątku od zasady określonej art. 114 ust. 4 (6 tygodni od dnia złożenia wniosku przez podmiot ubiegający się o rezerwację częstotliwości).

Językowa i ścisła wykładnia wyjątku z art. 114 ust. 4a Pt prowadzi zatem do wniosku, że ustawodawca nie uzależnił możliwości wydania decyzji rezerwacyjnej od prawomocnego zakończenia postępowania "przetargowego". Skoro tak, nie można zaakceptować stanowiska Skarżącej, że dokonanie rezerwacji częstotliwości - w sytuacji wszczęcia przez Prezesa UKE z urzędu lub na wniosek uczestnika przetargu postępowania o unieważnienie przetargu - wymaga uprzedniego zakończenia weryfikacji rozstrzygnięcia podjętego w przetargu.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, brak też argumentów natury systemowej czy celowościowej, które skutecznie podważałyby rezultat przedstawionej wykładni językowej.

Wprawdzie art. 118d ust. 1 Pt uprawnia Prezesa UKE do unieważnienia przetargu - w postępowaniu wszczynanym z urzędu lub na wniosek uczestnika przetargu - jeżeli zostały rażąco naruszone przepisy prawa lub interesy uczestników przetargu, przy czym zgodnie z ust. 2 uczestnikom przetargu przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy a po wyczerpaniu tego trybu - skarga do sądu administracyjnego. Jednakże sam fakt, że ustawa Prawo telekomunikacyjne przewiduje kontrolę rozstrzygnięć podejmowanych w przetargu nie może być uznany za wystarczający powód do odstąpienia od wyniku językowej interpretacji kluczowego w spornej materii art. 114 ust. 4a Pt.

Zauważyć należy też, że kwestię ogłoszenia wyników konkursu reguluje art. 118c ust. 1 Pt. Jednoznacznie wskazuje on na sposób publikacji "wyników przetargu" - nie zaś rozstrzygnięć wydanych w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy o unieważnienie przetargu przez Prezesa UKE czy też rozstrzygnięć sądów administracyjnych w tym przedmiocie.

Ponadto zwrotem "od dnia ogłoszenia wyników przetargu" ustawodawca posługuje się też w art. 118d ust. 1 Pt, wskazując termin na złożenie wniosku o unieważnienie przetargu. Oczywiste jest więc, że odniesienie do "dnia ogłoszenia wyników przetargu" nie można utożsamiać z prawomocnością rozstrzygnięcia o tych wynikach.

Nie ma ponadto żadnych powodów, aby tym samym zwrotom ("od dnia ogłoszenia wyników przetargu") - użytym przez ustawodawcę w art. 114 ust. 4a i w art. 118d ust. 1 Pt - przypisywać odmienne znaczenie prawne.

Można się zgodzić z autorem skargi kasacyjnej, że regulacje art. 114 ust. 4a i art. 118d ust. 1 Pt nie przesądzają o (rzeczywistej) kolejności rozstrzygnięć, jakie podejmie Prezes UKE w sprawie o rezerwacje częstotliwości, w toku której wszczęto postępowanie z wniosku o unieważnienie przetargu. Nie zmienia to jednak faktu, że zawarte w tych przepisach unormowania - stosując wykładnię systemową - mogą być przedmiotem analizy celem odpowiedzi na pytanie czy dokonanie rezerwacji częstotliwości wymaga uprzedniego prawomocnego zakończenia postępowania w przedmiocie unieważnienia przetargu.

Przepis art. 118d Pt dotyczy (uogólniając) materii środków prawnych, umożliwiających podważenie wyników przetargu i skutków unieważnienia przetargu. Ustawodawca w ust. 7 tego artykułu jednoznacznie wskazał, że zmiana wyników przetargu, będąca konsekwencją jego unieważnienia, stanowi podstawę do wznowienia postępowania w sprawie rezerwacji częstotliwości dokonanej po przeprowadzeniu przetargu. Z treści tego przepisu nie wynika, aby możliwość wznowienia postępowania dotyczyła tylko sytuacji, gdy już po wydaniu decyzji rezerwacyjnej zostanie wszczęte postępowanie w przedmiocie nieważności przetargu. Literalne brzmienie powołanego art. 118d ust. 7 Pt - wbrew stanowisku Skarżącej - wręcz przemawia więc za przyjęciem, że ustawodawca wprost dopuszcza możliwość prowadzenia postępowania zmierzającego do dokonania rezerwacji, mimo wszczęcia postępowania o unieważnienie przetargu.

Zgodnie z art. 114 ust. 3 pkt 5 Pt rezerwacji częstotliwości dokonuje się dla podmiotu, który spełnia wymagania określone ustawą oraz jeżeli częstotliwości objęte wnioskiem mogą być wykorzystywane w sposób efektywny. Naczelny Sąd Administracyjny nie znajduje jednak podstaw, aby za uzasadnione uznać stanowisko Skarżącej, że hipotetyczna możliwość unieważnienia przetargu i wznowienia z tego tytułu postępowania w sprawie rezerwacji dokonanej po przeprowadzeniu przetargu oznacza, że częstotliwości objęte wnioskiem nie mogą być wykorzystane w sposób efektywny - w rozumieniu wskazanego art. 114 ust. 3 pkt 5 Pt. Prezentowany w skardze kasacyjnej pogląd co do zależności wyniku postępowania w sprawie rezerwacji częstotliwości od uprzedniego prawomocnego zakończenia weryfikacji postępowania "przetargowego" nie zasługuje zatem na akceptację.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, trafności dotychczasowych wywodów nie podważa zarzut naruszenia przepisów dyrektywy 2002/21/WE.

W myśl akapitu trzeciego art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. nr 90, poz. 864/2 ze zm.; dalej zwanego "TfUE"), dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Nie ulega wątpliwości, że dyrektywy mogą być bezpośrednio stosowane tylko gdy brak jest norm krajowych zgodnych z dyrektywą. W sytuacji implementacji dyrektywy jej stosowanie - dla osiągnięcia rezultatu, o którym mowa w art. 288 TfUE - wymaga prounijnej wykładni przepisów prawa krajowego (nazywanej pośrednią skutecznością dyrektyw).

Mając powyższe na uwadze wypada przypomnieć, że art. 4 ust. 1 dyrektywy 2002/21/WE (regulującym prawo odwołania się) stanowi: "Państwa członkowskie zapewniają, aby na poziomie krajowym istniały skuteczne mechanizmy umożliwiające użytkownikom lub przedsiębiorstwom udostępniającym sieci lub usługi łączności elektronicznej, których dotyczy dana decyzja wydana przez krajowy organ regulacyjny, korzystanie z prawa odwołania się od takiej decyzji do organu odwoławczego niezależnego od stron uczestniczących w sporze. Organ taki, który może być sądem, dysponuje odpowiednią wiedzą specjalistyczną pozwalającą mu na skuteczne wypełnianie swoich funkcji. Państwa członkowskie zapewniają, aby aspekty merytoryczne każdej sprawy zostały właściwie rozpatrzone, oraz zapewniają istnienie skutecznych środków odwoławczych.

Do czasu rozpatrzenia odwołania decyzja krajowego organu regulacyjnego pozostaje w mocy, chyba że zgodnie z prawem krajowym zostaną zastosowane środki przejściowe".

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie powinno budzić wątpliwości, że przepisy ustawy Prawo telekomunikacyjne przewidują prawo odwołania się zarówno od merytorycznych rozstrzygnięć w sprawie dokonania rezerwacji, jak i w zakresie rozstrzygnięć co do wyniku przetargu. Fakt, że ustawodawca krajowy uregulował postępowanie przetargowe jako odrębne od postępowania rezerwacyjnego nie oznacza, że nie istnieją skuteczne mechanizmy umożliwiające korzystanie z prawa odwołania. Dyrektywa wprost przewidywała możliwość takich regulacji krajowych, zgodnie z którymi wydane przez organ regulacyjny rozstrzygnięcia pozostaną w mocy - aż do czasu rozpatrzenia odwołań.

Nietrafne są zatem twierdzenia, że w świetle przedstawionej interpretacji przepisów prawa krajowego strona de facto została pozbawiona skutecznego środka odwoławczego od decyzji w sprawie rezerwacji częstotliwości - wadliwej, bo opartej o wyniki nieważnego przetargu. Przede wszystkim w rozpoznawanej sprawie decyzja rezerwacyjna została wydana zgodnie z wynikami przetargu, istotnie - wyniki te zakwestionowano, ale w odrębnym postępowaniu. Fakt zaś, że ustawodawca nie skorzystał z możliwości wprowadzenia środków przejściowych w odniesieniu do rozstrzygnięcia "przetargowego" do czasu rozpatrzenia środków odwoławczych od tego rozstrzygnięcia nie świadczy ani o nieprawidłowej implementacji dyrektywy, ani też o wadliwej wykładni prounijnej przepisów prawa krajowego.

W odniesieniu do regulacji zawartych w art. 8 ust. 2 lit. d, ust. 5 lit. a, i art. 9 ust. 1 dyrektywy 2002/21/WE w skardze kasacyjnej brak też, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, skutecznych argumentów, potwierdzających że krajowe regulacje kwestii prawa do odwołania (zarówno od decyzji rezerwacji częstotliwości w przypadku wyłonienia w przetargu podmiotu, dla którego zostanie dokonana rezerwacja, jak i środków odwoławczych od rozstrzygnięć "przetargowych") naruszały określony dyrektywą wymóg wspierania konkurencji przez wspieranie skutecznego wykorzystania częstotliwości i aby zasady regulacyjne były nieobiektywne, nieprzejrzyste, niedyskryminacyjne, nieproporcjonalne.

Z tych wszystkich względów - wbrew stanowisku Skarżącej - "ważność" przetargu nie jest zagadnieniem prejudycjalnym w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 kpa. Przepis ten stanowi, że organ administracji publicznej zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Na tle przytoczonej regulacji wskazać należy cztery istotne elementy składające się na konstrukcję zagadnienia wstępnego: 1) zagadnienie to wyłania się w toku postępowania administracyjnego; 2) jego rozstrzygnięcie należy do innego organu lub sądu; 3) wymaga ono "uprzedniego" rozstrzygnięcia, tzn. musi poprzedzać rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji; 4) istnieje zależność między uprzednim rozstrzygnięciem zagadnienia wstępnego a rozpatrzeniem sprawy i wydaniem decyzji (por. G, Łaszczyca, C. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, tom 1, LEX 2010, komentarz do art. 97, pkt III, teza 2).

Istotnie, jak wskazała Skarżąca, w świetle orzecznictwa i poglądów doktryny "innym organem" - w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 kpa - może być ten sam organ administracji publicznej, w sytuacji gdy prowadzi lub jest właściwy do prowadzenia innego, odrębnego przedmiotowo postępowania administracyjnego lub innego postępowania, w którym podejmowane jest rozstrzygnięcie. W stanie faktycznym i prawnym znajdującym zastosowanie w rozpoznawanej sprawie brak jednak podstaw, aby kwestię "ważności" wyników przetargu uznać za "zagadnienie wstępne", o którym mowa w art. 97 § 1 pkt 4 kpa. Pod pojęciem przewidzianego tym przepisem "zagadnienia wstępnego" rozumie się sytuacje, w których wydanie orzeczenia merytorycznego w sprawie będącej przedmiotem postępowania przed właściwym organem, uwarunkowane jest uprzednim rozstrzygnięciem wstępnego zagadnienia prawnego. Oznacza to, że bez rozstrzygnięcia zagadnienia prejudycjalnego wydanie decyzji w danej sprawie jest niemożliwe. Brak rozstrzygnięcia określonego zagadnienia musi wykluczać zakończenie sprawy administracyjnej co do istoty, nie zaś jedynie determinować kierunek wydawanej przez organ administracji publicznej decyzji. Zatem fakt, że wynik innego postępowania może mieć wpływ na treść decyzji, nie może przesądzać o istnieniu zagadnienia wstępnego (por. np. wyroki NSA: z 12 lipca 2017 r., sygn. akt II OSK 2872/15; z 14 marca 2018 r., sygn. akt II OSK 1268/16; z 19 lipca 2018 r., sygn. akt I OSK 541/18). Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, regulacje zawarte w przepisach prawa materialnego wskazanych w podstawach kasacyjnych - których wykładnia była przedmiotem poczynionych wyżej rozważań - przeczą zaś przyjęciu, że wydanie orzeczenia merytorycznego w sprawie dokonania rezerwacji jest uwarunkowane uprzednim rozstrzygnięciem w sprawie wszczętej wnioskiem o unieważnienie przetargu.

Należy też zauważyć, że zgodnie z art. 206 Pt postępowanie przed Prezesem UKE toczy się na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego ze zmianami wynikającymi z ustawy Prawo telekomunikacyjne. Przepisy art. 118d Pt regulują kompleksowo kwestię możliwości i procedury unieważnienia przetargu oraz skutków takiego unieważnienia, w tym wskazują w art. 118d ust. 7 Pt unieważnienie przetargu jako podstawę wznowienia postępowania w sprawie rezerwacji. Powyższe przemawia za brakiem zasadności zawieszenia postępowania rezerwacyjnego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 kpa do czasu rozstrzygnięcia sprawy z wniosku o unieważnienie przetargu. Zwłaszcza niedopuszczalne byłoby stosowanie tego przepisu w jego rozszerzającej interpretacji - dopuszczającej zawieszenie postępowania ze względu na rozstrzygnięcie tego samego organu (Prezesa UKE), a nie innego organu, jak to wynika z literalnego brzmienia przepisu.

Przechodząc do oceny zasadności kolejnych zarzutów skargi kasacyjnej uznać należy, że nie jest zasadny zarzut wskazujący na naruszenie przez WSA art. 123 ust. 8 w związku z ust. 1 pkt 3 oraz ust. 6 pkt 2 Pt przez błędną wykładnię i wadliwe przyjęcie, że obowiązek organu wystąpienia z wnioskiem o zajęcie stanowiska przez podmioty wymienione w art. 123 ust. 8 Pt zachodzi wyłącznie wówczas, gdy w wyniku postępowania w sprawie rezerwacji częstotliwości organ stwierdzi prawdopodobieństwo wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 123 ust. 1 pkt 3 w związku z ust. 6 pkt 2 Pt.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, trafnie wskazuje WSA, że z art. 123 ust. 6 Pt nie wynika, aby na Prezesie UKE spoczywał ustawowo określony obowiązek zasięgania opinii podmiotów wskazanych w art. 123 ust. 8 Pt w każdym postępowaniu o rezerwację częstotliwości.

Przepis art. 123 ust. 6 Pt zawiera katalog przyczyn, których ustalenie w toku postępowania o rezerwację częstotliwości skutkuje podjęciem przez Prezesa UKE decyzji o odmowie rezerwacji częstotliwości. Wyliczenie przypadków, których wystąpienie w toku postępowania o rezerwację częstotliwości skutkuje odmową jej udzielenia ma charakter zamknięty, a to oznacza, że wyłącznie z tych przyczyn może zostać wydana decyzja o odmowie udzielenia rezerwacji częstotliwości. Podkreślić należy, że stwierdzenie którejkolwiek ze wskazanych w art. 123 ust. 6 Pt okoliczności uzasadnia odmowę udzielenia rezerwacji częstotliwości.

Z treści art. 123 ust. 8 Pt wynika, że odmowa udzielenia rezerwacji częstotliwości, jej zmiana lub cofnięcie w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, a także odmowa wydania pozwolenia radiowego lub jego cofnięcie z powodu tych okoliczności, następuje po zasięgnięciu opinii lub na wniosek Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego lub Szefa Agencji Wywiadu, w zakresie ich właściwości. Wyraźne odwołanie się przez ustawodawcę do przypadków określonych w ust. 1 pkt 3 art. 123 Pt wskazuje, że jedynie w sytuacji, gdy w toku postępowania o udzielenie rezerwacji częstotliwości wystąpią okoliczności prowadzące do zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa porządku publicznego, które mogą spowodować, że właśnie ich zaistnienie będzie stanowiło podstawę odmowy udzielania rezerwacji częstotliwości, organ jest zobligowany do podjęcia czynności opisanych w art. 123 ust. 8 Pt.

Trafnie podkreślił WSA, że skoro w rozpatrywanej sprawie podstawą do odmowy udzielenia rezerwacji częstotliwości było stwierdzenie zaistnienia przypadku, o którym mowa w art. 123 ust. 6 pkt 5 Pt, a więc sytuacji, gdy odmowa udzielenia rezerwacji częstotliwości następuje, gdy w przetargu podmiot nie został wyłoniony jako ten, dla którego zostanie dokonana rezerwacja częstotliwości, to czynności organu zmierzające do uzyskania opinii od podmiotów wskazanych w art. 123 ust. 8 Pt należało uznać za zbędne.

W związku z powyższym za całkowicie bezzasadny uznać należało też zarzut opisany w pkt 4 petitum skargi kasacyjnej, wskazujący na naruszenie przepisów postępowania art. 3, art. 133 § 1 i art. 134 ppsa w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b), c) i art. 151 ppsa w związku ze wskazanymi w tym punkcie przepisami kpa w zakresie odnoszącym się do umocowania osób podpisujących pisma pochodzące od organów wskazanych w art. 123 ust. 8 Pt oraz w zakresie formy w jakiej pisma te zostały skierowane do Prezesa UKE. Prawidłowa ocena WSA, że w rozpatrywanej sprawie zbędne było występowanie do organów wymienionych w art. 123 ust. 8 Pt o wydanie opinii powoduje, że zasadnie WSA uznał, że ewentualne uchybienia co do umocowania osób podpisujących pisma i formy pism kierowanych do Prezesa UKE, przez podmioty wskazane w art. 123 ust. 8 Pt, w toku postępowania o udzielenie rezerwacji częstotliwości, pozostają bez wpływu na wynik tego postępowania.

Również nie jest zasadny zarzut opisany w pkt 5 petitum skargi kasacyjnej, a wskazujący na naruszenie przez WSA przepisów postępowania szczegółowo wymienionych w treści tegoż punktu skargi kasacyjnej przez zaakceptowanie przez WSA naruszenia przez Prezesa UKE art. 62 kpa i odmowę połączenia do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy zakończonej zaskarżoną decyzją ze sprawami dotyczącymi rezerwacji częstotliwości o określonym zakresie MHz, co skutkować miało naruszeniem art. 133 § 1 ppsa w związku z art. 111 § 2 ppsa, art. 111 § 1 ppsa oraz art. 134 § 1 ppsa w związku z art. 141 § 4 ppsa przez wydanie wyroku, który nie bazuje na ustaleniach poczynionych przez Sąd na podstawie akt sprawy, przez odmowę połączenia w celu łącznego rozpoznania toczących się spraw zainicjowanych skargami Skarżącej na decyzje rezerwacyjne wydane po przeprowadzeniu przetargu, przez fragmentaryczne odniesienie się do argumentów prawnych Skarżącej.

W związku z powyższym należy podkreślić, że stosownie do treści art. 118c ust. 3 Pt, jeżeli przedmiotem przetargu, aukcji albo konkursu jest więcej niż jedna rezerwacja, właściwy organ prowadzi odrębne postępowania dla każdej z tych rezerwacji. Zauważyć trzeba, że z akt sprawy wynika jednoznacznie, że przedmiotem przetargu była więcej niż jedna rezerwacja częstotliwości. Poza sporem pozostaje także okoliczność, że przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie była kwestia rezerwacji częstotliwości B. Oczywiście równolegle toczyły się inne postępowania dotyczące rezerwacji częstotliwości A, C, D i E.

Jak już wyżej wskazano, stosownie do treści art. 206 ust.1 Pt postępowanie przed Prezesem UKE toczy się na podstawie przepisów ustawy Kodeks postępowania administracyjnego ze zmianami wynikającymi z ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Skoro więc w ustawie Prawo telekomunikacyjne ustawodawca nałożył na organ obowiązek prowadzenia odrębnego postępowania dla każdej z rezerwacji częstotliwości, które były objęte jednym postępowaniem przetargowym, to tym samym zachodzi odrębność regulacji prawnej, o której mowa w art. 206 ust. 1 Pt. Wniosek taki jest uzasadniony, jeśli wziąć pod uwagę to, że z "wielością spraw administracyjnych", o których mowa w art. 62 kpa mamy do czynienia wówczas, gdy są to sprawy tożsame w tym znaczeniu, że każda sprawa ma taką samą podstawę faktyczną i taką samą podstawę prawną i do rozstrzygnięcia każdej z tych spraw właściwy jest ten sam organ administracji publicznej. Ponadto zauważyć należy, że dla zastosowania art. 62 kpa konieczne jest kumulatywne spełnienie przesłanek ustawowych, to jest: wielość spraw administracyjnych, prawa i obowiązki w każdej z tych spraw wynikają z tego samego stanu faktycznego i podstawy prawnej i w każdej sprawie właściwy jest ten sam organ administracji publicznej (por. B. Adamiak, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, 2004, s. 348, A. Wróbel, M. Jaśkowska, M. Wilbrandt-Gotowicz. Komentarz aktualizowany Kodeksu postępowania administracyjnego, LEX, 2018).

W rozpatrywanej sprawie poza sporem pozostaje okoliczność, że postępowanie o rezerwację częstotliwości było prowadzone o rezerwację jednej z pięciu częstotliwości objętych postępowaniem przetargowym. Każda z częstotliwości objęta postępowaniem przetargowym dotyczyła innego zakresu częstotliwości. Brak jest więc podstaw do uznania, że postępowanie o rezerwację częstotliwości B oparte jest na tej samej podstawie faktycznej na której oparte są postępowania o rezerwację częstotliwości A, C, D i E.

W tym stanie rzeczy skoro trafne jest stanowisko WSA o braku podstaw do uznania, że Prezes UKE naruszył przepis art. 62 kpa, to nie jest zasadny zarzut odnoszący się do naruszenia przez WSA art. 133 § 1 ppsa w związku z art. 111 § 2 ppsa oraz art. 111 § 1 ppsa.

Przepis art. 111 § 1 ppsa obliguje sąd do połączenia kilku oddzielnych spraw toczących się przed tym sądem w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli mogły być objęte jedną skargą. Tak więc ratio legis art. 111 § 1 ppsa wskazuje na eliminowanie przypadków odrębnego rozpoznawania spraw, w których zachodzi tożsamość przedmiotu postępowania. Jak wcześniej wykazano, taka sytuacja w rozpatrywanej sprawie nie występuje. Natomiast połączenie spraw w trybie art. 111 § 2 ppsa jest pozostawione uznaniu sądu.

Brak jest także podstaw do przyjęcia, iż WSA dopuścił się naruszenia art. 134 § 1 ppsa w związku z art. 141 § 4 ppsa w sposób opisany w petitum skargi kasacyjnej.

Zgodnie z art. 134 § 1 ppsa sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Jakkolwiek z przywołanego przepisu wynika, że sąd administracyjny nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, to jednak związany jest granicami danej sprawy, albowiem ustawodawca wprost stanowi, że "sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy". Oznacza to, że sąd nie może uczynić przedmiotem kontroli zgodności z prawem, innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę. Przywołany przepis wyraźnie i jednoznacznie determinuje więc zakres kognicji sądu administracyjnego. Sąd operuje bowiem w granicach sprawy, którą jest sprawa rozstrzygnięta zaskarżonym aktem, co prowadzi do wniosku, że tym samym wyznacza on przedmiot postępowania sądowoadministracyjnego oraz jego ramy. Granice kontroli sądowoadministracyjnej wyznaczone więc zostają przez granice sprawy administracyjnej, na którą składają się elementy podmiotowe i przedmiotowe (vide wyrok NSA z 27 października 2010 r., sygn. akt I OSK 73/10; wyrok NSA z 18 maja 2010 r., sygn. akt II OSK 854/09; wyrok NSA z 28 września 2010 r., sygn. akt I GSK 1158/09; wyrok NSA z 8 grudnia 2010 r., sygn. akt I GSK 618/09). Innymi słowy, granice rozpoznania wojewódzkiego sądu administracyjnego określa sprawa administracyjna będąca przedmiotem zaskarżenia. Zaskarżenie konkretnej decyzji administracyjnej (aktu) oznacza, że przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego staje się ta sama sprawa, która została tą decyzją (aktem) rozstrzygnięta. Tak więc badając legalność zaskarżonej decyzji sąd administracyjny powraca do materialnego stosunku administracyjnoprawnego, który stanowił przesłankę wszczęcia i prowadzenia postępowania administracyjnego oraz wydania decyzji. Ze wskazanych wyżej obowiązków WSA wywiązał się w sposób prawidłowy, nie dający podstaw do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 134 § 1 ppsa. Zgodzić należy się z tym, że skoro w świetle powołanego przepisu sąd administracyjny rozpoznaje sprawę nie tylko pod kątem zasadności stawianych zaskarżonemu aktowi zarzutów, to tym bardziej zarzuty te winny być przedmiotem oceny. Należy jednak mieć na względzie, że stosownie do regulacji zawartej w art. 174 pkt 2 ppsa przepis postępowania może być skuteczną podstawą kasacyjną tylko w razie wykazania, że jego naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tego typu związku w rozpoznawanej sprawie nie wywiedziono. Tym samym zarzut "lapidarnego" odniesienia się do argumentów prawnych Skarżącej nie usprawiedliwia zarzutu naruszenia art. 134 § 1 ppsa.

Za całkowicie nieuzasadniony z przedstawionych powodów uznać należy też zarzut naruszenia art. 141 § 4 ppsa. Trzeba zauważyć i przypomnieć, że przepis ten określa niezbędne elementy konstrukcyjne uzasadnienia wyroku, do których zalicza się zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Zdanie drugie tego przepisu dotyczy sytuacji, gdy w wyniku uwzględnienia skargi, sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji i przewiduje, że uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania. Jak wynika z powyższego, uzasadnienie wyroku stanowi integralną część rozstrzygnięcia sądowego, realizując istotne, przypisane mu funkcje, a mianowicie funkcję perswazyjną oraz funkcję kontroli trafności wydanego rozstrzygnięcia. Wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić przedmiot skutecznego zarzutu kasacyjnego, w sytuacji gdy sporządzone jest ono w taki sposób, że uniemożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku, bądź czyni ją wyłącznie iluzoryczną (vide wyrok NSA z 12 października 2010 r., sygn. II OSK 1620/10). Tak więc zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia wyroku może się okazać zasadny tylko wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych w art. 141 § 4 ppsa zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli kasacyjnej.

Uwzględniając powyższe uwagi NSA stwierdza, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie wymienione w art. 141 § 4 ppsa elementy konstrukcyjne uzasadnienia: przedstawia stan sprawy przyjęty za podstawę faktyczną rozstrzygnięcia, prezentuje zarzuty skargi, wyjaśnia podstawę prawną rozstrzygnięcia wraz z jej wyjaśnieniem, zawiera odniesienie do zarzutów skargi - w stopniu wystarczającym do oceny zasadności prezentowanego przez WSA stanowiska. Zupełnie inną kwestią jest natomiast siła przekonywania zawartych w nim argumentów, co prowadzi do wniosku, że brak przekonania strony o trafności rozstrzygnięcia sprawy, w tym co do przyjętego kierunku wykładni i zastosowania prawa, nie oznacza jeszcze wadliwości uzasadnienia wyroku i to w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie są także zasadne zarzuty opisane w punktach 6, 7 i 9 petitum skargi kasacyjnej, a wskazujące na naruszenie przez WSA przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ppsa, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ppsa, art. 133 § 1 ppsa, art. 134 § 1 ppsa i art. 141 § 4 ppsa w związku ze szczegółowo określonymi przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego i ustawy Prawo telekomunikacyjne, przez błędne uznanie, że przeprowadzenie rozprawy administracyjnej nie mogło wpłynąć na wynik sprawy, pomimo wystąpienia przesłanek do jej przeprowadzenia, a zwłaszcza potrzeby uzgodnienia spornych interesów stron tegoż postępowania rezerwacyjnego, przez niezbadanie określonego w skardze naruszenia prawa (tj. naruszenia polegającego na błędnym ustaleniu warunków technicznych wykorzystywania częstotliwości oraz braku uzgodnień międzynarodowych) i błędnym przyjęciu, iż Prezes UKE prawidłowo nadał decyzji wydanej w pierwszej instancji rygor natychmiastowej wykonalności.

W związku z powyższym zauważyć należy, że formułując zarzut naruszenia przepisów postępowania obowiązkiem autora skargi kasacyjnej jest wskazanie przepisów postępowania, które zostały naruszone przez WSA i wykazanie jaki jest wpływ tego naruszenia na wynik sprawy, tj. na rozstrzygniecie (art. 174 pkt 2 ppsa). Podkreślić bowiem trzeba, że zamierzony skutek skarga kasacyjna może odnieść tylko wówczas, gdy - jak już wyjaśniano - wykazane zostanie takie naruszenie przez wojewódzki sąd administracyjny przepisów postępowania, któremu można zasadnie przypisać możliwy istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia. Oznacza to, że niezależnie od wskazania istoty zarzutu, autor skargi kasacyjnej winien przeprowadzić argumentację, w której wykaże wpływ tego naruszenia na treść orzeczenia oraz wykaże, że wpływ ten mógł być istotny dla zaskarżonego rozstrzygnięcia wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Z uzasadnienia zarzutu opisanego w pkt 6 petitum skargi kasacyjnej wynika, że według Skarżącej stanowisko i argumentacja WSA w zakresie oceny zasadności naruszenia przez organ art. 89 § 2 kpa nastąpiła z naruszeniem powołanych wyżej przepisów prawa. Taka konstrukcja zarzutu naruszenia przepisów postępowania nie odpowiada przedstawionym wyżej wymogom przewidzianym dla formułowania zarzutów opartych na podstawie kasacyjnej opisanej w art. 174 pkt 2 ppsa.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, dokonując oceny zarzutu dotyczącego naruszenia przez organ art. 89 § 2 kpa, WSA zastosował się do zasad wynikających z regulacji prawnych zawartych w art. 133 § 1, art. 134 § 1 i art. 141 § 4 ppsa, wydając wyrok po zamknięciu rozprawy, na podstawie akt sprawy oraz rozstrzygając w granicach danej sprawy, a uzasadnienie tego stanowiska zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne określone w przywołanym wyżej przepisie prawa i poddaje się kontroli kasacyjnej.

Pomijając powyższe wypada zauważyć, że według art. 89 § 2 kpa organ powinien przeprowadzić rozprawę, gdy zachodzi potrzeba uzgodnienia interesów stron oraz gdy jest to potrzebne dla wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków lub biegłych albo w drodze oględzin. W rozpoznawanej sprawie "sporny interes stron" dotyczył tymczasem wyniku przetargu będącego przedmiotem odrębnej sprawy.

Z przyczyn podanych wyżej za zasadny nie mógł być też uznany zarzut opisany w pkt 7 petitum skargi kasacyjnej, w zakresie w jakim wskazuje na naruszenie przez WSA art. 133 § 1, art. 134 § 1 i art. 141 § 4 ppsa w związku z powołanymi przepisami ustawy Prawo telekomunikacyjne i Kodeksu postępowania administracyjnego. Podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut w istocie zmierza do wykazania, że WSA dokonując oceny zarzutu braku uzgodnień międzynarodowych i określenia warunków wykorzystania częstotliwości uczynił to w sposób naruszający zasady określone w przywołanych przepisach ppsa. W tym miejscu podkreślić należy, że z akt sprawy wynika, że organ w uzasadnieniu decyzji o dokonaniu rezerwacji częstotliwości oraz w załączniku nr 1 do tej decyzji wskazał konkretne porozumienia międzynarodowe, których Rzeczypospolita Polska jest stroną i które przewidują wykorzystanie wskazanych częstotliwości w służbie ruchomej i stałej. Z akt sprawy wynika także, że organ odwołując się do przedstawionych porozumień międzynarodowych wskazał, że częstotliwości odnoszące się do rezerwacji częstotliwości B spełniają wszystkie przesłanki określone w art. 114 ust. 3 pkt 1-6 Pt.

Również nie jest zasadny zarzut opisany w pkt 9 petitum skargi kasacyjnej, który w istocie stanowi polemikę ze stanowiskiem WSA. W ocenie Skarżącej, WSA wadliwie zaakceptował stanowisko i argumentację organu w zakresie zastosowania regulacji prawnej przewidzianej w art. 108 § 1 kpa. Przy czym podkreślić należy, że uchybień WSA autor skargi kasacyjnej upatruje w sposobie uzasadnienia stanowiska w tym zakresie, przyjmując odmienną od przedstawionej przez WSA ocenę spełnienia przesłanek warunkujących nadanie decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności. Ponadto podkreślić należy, że zasadne jest stanowisko wskazujące na to, że dla możliwości realizacji uprawnień przez podmiot, któremu przyznano rezerwację częstotliwości, istotne znaczenie ma fakt, że decyzja ta przyznaje uprawnienia, ale również nakłada obowiązki. Konstrukcja decyzji rezerwacyjnej w sferze określenia początku biegu terminu do realizacji inwestycji w sieci telekomunikacyjnej miała w tym zakresie istotne znaczenie.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie jest zasadny zarzut skargi kasacyjnej wskazujący na błędną wykładnię art. 115 ust. 1 pkt 9 Pt w związku z art. 118b ust. 1 pkt 2 Pt w sposób opisany w pkt 8 petitum skargi kasacyjnej. W omawianym zakresie należy podzielić stanowisko prezentowane w przywołanym przez WSA wyroku NSA z 9 kwietnia 2013 r. o sygn. akt II GSK 99/12. Podkreślić więc raz jeszcze należy, że uczestnik przetargu, który złożył więcej niż jedną ofertę, korzysta z prawa do złożenia wniosku o rezerwację, powołując się na konkretne miejsce na liście i powinien powiązać swój wniosek z konkretną ofertą. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w powyższym wyroku, warunki zaoferowane przez uczestnika przetargu mają istotny wpływ na kolejność na liście podmiotów wyłonionych, ale także w przypadku złożenia wniosku o rezerwację w sposób wiążący określają zobowiązania rezerwacyjne tegoż podmiotu. Powyższe wskazuje na ścisły związek pomiędzy wnioskiem o rezerwację a złożoną ofertą. Oznacza to, że powiązanie wniosku rezerwacyjnego z konkretną ofertą nie może następować niejako z urzędu, bowiem konieczne jest w tym zakresie stanowisko samego zainteresowanego podmiotu, a więc tego, który uczestniczył w postępowaniu przetargowym i złożył wniosek rezerwacyjny.

Z tych wszystkich względów skarga kasacyjna - jako nie mająca usprawiedliwionych podstaw - podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 ppsa.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 ppsa i art. 205 § 2 ppsa w związku z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. c) w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.), zasądzając od Skarżącej na rzecz Prezesa UKE 240 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, który wziął udział w rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym i prowadził sprawę w postępowaniu przed WSA.