Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 2 grudnia 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Rutkowska, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Alberciak, Sędzia NSA Irena Krzemieniewska (spr.), , Protokolant Starszy sekretarz sądowy – Dorota Czubak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 grudnia 2016 roku sprawy ze skargi Wojewody Łódzkiego na uchwałę Rady Gminy Rozprza z dnia 27 kwietnia 2016 r. nr XV/32/2016 w przedmiocie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę oraz zbiorowe odprowadzanie ścieków 1. stwierdza nieważność § 4 i § 5 zaskarżonej uchwały; 2. zasądza od Gminy Rozprza na rzecz Wojewody Łódzkiego kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 27 kwietnia 2016r. Rada Gminy Rozprza działając w oparciu o treść art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 9 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2016r., poz. 446 ze zm.) oraz art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tekst jedn. Dz.U. z 2015r. poz. 139) podjęła uchwałę Nr XV/32/2016 w sprawie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę oraz zbiorowe odprowadzanie ścieków. W § 4 uchwały zatwierdzono opłatę za przyłączenie do urządzeń wodociągowych w wysokości 177,32 zł netto za 1 przyłącze wodociągowe. Natomiast w § 5 uchwały zatwierdzono opłatę za przyłączenie do urządzeń kanalizacyjnych w wysokości 177,32 zł netto za 1 przyłącze kanalizacyjne.

Zawiadomieniem z dnia 23 maja 2016r. Wojewoda Łódzki działając na podstawie art. 91 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym w zw. z art. 61 § 1 i 4 K.p.a. poinformował radę gminy o wszczęciu z urzędu postępowania w celu kontroli legalności uchwały Rady Gminy Rozprza z dnia 27 kwietnia 2016r., Nr XV/32/2016 w sprawie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę oraz zbiorowe odprowadzanie ścieków. Wątpliwości organu nadzoru wzbudziły regulacje zawarte w § 4 i § 5 uchwały, w których rada gminy zatwierdziła opłaty za przyłączenie do urządzeń wodociągowych i do urządzeń kanalizacyjnych. W ocenie organu nadzoru powołany w podstawie prawnej uchwały art. 24 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków dotyczy zatwierdzania taryf rozumianych jako zestawienie ogłoszonych publicznie cen i stawek opłat za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków oraz warunki ich stosowania, nie zawiera natomiast podstawy do nakładania jednorazowych opłat za przyłączenie do sieci kanalizacyjnej, czy wodociągowej. Wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy obowiązek poniesienia kosztów budowy przyłączy do sieci przez osobę ubiegającą się o przyłączenie, nie oznacza w żaden sposób uprawnienia dla rady gminy, do nałożenia opłaty z tytułu przyłączenia nieruchomości do sieci wodociągowej, czy kanalizacyjnej. Odwołując się do stanowiska prezentowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych Wojewoda Łódzki wskazał, że jednostronne nakładanie na obywateli jakichkolwiek obowiązków, w tym opłat, jest dopuszczalne tylko w przypadku wyraźnego upoważnienia ustawowego. W ocenie organu nadzoru podstawą taką nie jest art. 24 ust. 1, ani art. 15 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

W odpowiedzi na powyższe zawiadomienie Przewodniczący Rady Gminy Rozprza w piśmie z dnia 1 czerwca 2016r. wyjaśnił, że stawki opłat wymienione w § 4 i § 5 uchwały Rady Gminy Rozprza z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę oraz zbiorowe odprowadzanie ścieków zostały zatwierdzone przez radę gminy na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków w związku z § 5 pkt 7 rozporządzenia Ministra Budownictwa z 28 czerwca 2006r. w sprawie określenia taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (Dz.U. z 2006r., nr 127, poz. 886), a rozporządzenie zostało wydane na podstawie ww. przepisów ustawy.

Powyższe pismo zostało doręczone Wojewodzie Łódzkiemu w dniu 3 czerwca 2016r.

W dniu 14 września 2016r. (data wpływu skargi do organu) Wojewoda Łódzki wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na uchwałę Rady Gminy Rozprza z dnia 27 kwietnia 2016r., Nr XV/32/2016 w sprawie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę oraz zbiorowe odprowadzanie ścieków. Zarzucając naruszenie art. 24 ust. 1 i art. 15 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, Wojewoda Łódzki wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały Nr XV/32/2016 Rady Gminy Rozprza z dnia 27 kwietnia 2016 r. w części dotyczącej § 4 i § 5 uchwały oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi organ nadzoru podkreślił, że nie istniała podstawa prawna do zamieszczenia w zaskarżonej uchwale regulacji dotyczących opłat za przyłączenie do urządzeń wodociągowych i za przyłączenie do urządzeń kanalizacyjnych. Podane w podstawie prawnej uchwały art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym i art. 24 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków nie mogą stanowić podstawy do podjęcia uchwały w zaskarżonej części. Przepis art. 24 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków nie zawiera dla rady gminy upoważnienia do nałożenia opłat za przyłączenie do sieci. Wprawdzie art. 15 ust. 2 cyt. wyżej ustawy stanowi, że osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci zapewnia realizację przyłączenia do tych sieci na własny koszt, a rada gminy ma stosownie do brzmienia art. 19 ust. 1 cyt. ustawy uchwalić regulamin dostarczania wody i odprowadzania ścieków obowiązujący na terenie gminy, którego jednym z elementów jest określenie przez organ stanowiący gminy "warunków przyłączenia do sieci", to przepis ten nie daje radzie gminy kompetencji do wprowadzania odpłatności za przyłączenie poszczególnych nieruchomości do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej.

Nie zmienia tego faktu okoliczność, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006r., taryfy zawierają między innymi stawkę opłaty za przyłączenie do urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych, będących w posiadaniu przedsiębiorstwa, wynikającą z kosztów przeprowadzenia prób technicznych przyłącza wybudowanego przez odbiorcę usług. Rozporządzenie jako akt rangi podustawowej nie może stanowić podstawy do nakładania obowiązku normatywnego nie mającego podstaw w przepisach rangi ustawowej.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy Rozprza podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie, wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że taryfy zatwierdzone zaskarżoną uchwałą nie są aktem prawa miejscowego, co potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 18 maja 2016r., sygn. II GSK 1149/16. Wskazując, że zatwierdzenie przez radę gminy na podstawie art. 24 ust. 5 i ust. 1 cyt. ustawy, taryfy nie spełniają warunków aktu prawa miejscowego. Podjęta na podstawie art. 24 ust. 1 i 5 ustawy, uchwała rady gminy o zatwierdzeniu taryfy nie jest aktem stanowienia prawa, albowiem organ ten nie ustanawia żadnych mających obowiązywać na właściwym dla swego działania obszarze norm zakazujących, nakazujących, czy zezwalających. Taryfa, stosownie do treści art. 2 pkt 12 cyt. ustawy, będąca zestawieniem ogłoszonych publicznie cen i stawek opłat za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków f oraz warunki ich stosowania, nie jest określana przez gminę, lecz przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne na zasadach określonych w rozdziale 4 ustawy (tj. art. 20 ust. 1 ustawy). Poza wynikającym z art. 24 ust. 4 ustawy, uprawnieniem organu wykonawczego gminy do sprawdzenia przedstawionej taryfy pod względem zgodności z przepisami ustawy i ewentualnej weryfikacji kosztów pod względem celowości ich ponoszenia, żaden organ gminy nie ma możliwości określenia konkretnych cen i stawek opłat za zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków.

Organy gminy w kwestii obowiązywania na swoim terenie działania taryf w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy, nie podejmują żadnych samodzielnych działań, lecz działają wyłącznie na wniosek zainteresowanego przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjnego. Propozycje cenowe taryfy przedstawia wyłącznie przedsiębiorstwo wodno-kanalizacyjne, kierując się elementami cenotwórczymi związanymi z jego działalnością.

Dodatkowo, właściwemu dla aktu prawa miejscowego ogłoszeniu nie podlega uchwała rady gminy o zatwierdzeniu taryfy, bowiem określony obowiązek ogłoszenia dotyczy samej taryfy i obciąża wyłącznie przedsiębiorstwo na podstawie art. 24 ust. 7 ustawy.

W dniu 18 listopada 2016r. do akt sprawy wpłynęło pismo procesowe Wojewody Łódzkiego z dnia 15 listopada 2016r., w którym organ nadzoru podkreślił, że zaskarżona uchwała Rady Gminy Rozprza stanowi akt prawa miejscowego, czyli akt normatywny zawierający przepisy o charakterze abstrakcyjnym i generalnym, powszechnie obowiązujące na określonej części terytorium państwa, wydawane przez organy samorządu terytorialnego i w granicach upoważnień zawartych w ustawie (art. 87 ust. 2 Konstytucji ). Jest bowiem adresowana do wszystkich mieszkańców Gminy Rozprza, którzy zamierzają przyłączyć swoje nieruchomości do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej i nakłada na bliżej nieokreśloną grupę podmiotów obowiązek ponoszenia z tego tytułu opłat. Jeżeli zaś akt prawotwórczy zawiera co najmniej jedną normę postępowania o charakterze generalnym i abstrakcyjnym, to jest to akt prawa miejscowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zakres kontroli administracji publicznej sprawowanej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej -art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, (tekst jedn. Dz.U. z 2016r. poz. 718 ze zm); dalej: p.p.s.a.. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Przedmiotem kontroli sądu w rozpatrywanej sprawie jest uchwała Rady Gminy Rozprza z dnia 27 kwietnia 2016r., Nr XV/32/2016 w sprawie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę oraz zbiorowe odprowadzanie ścieków. Podstawę materialnoprawną zaskarżonej uchwały stanowił art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 9 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz.U. z 2016r., poz. 446 ze zm.) oraz art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tekst jedn. Dz.U. z 2015r. poz. 139).

Zgodnie z art. 24 ust. 1 cyt. ustawy, taryfy podlegają zatwierdzeniu w drodze uchwały rady gminy, z wyjątkiem taryf zmienionych w związku ze zmianą stawki podatku od towarów i usług. Stosownie do treści art. 24 ust. 2 ustawy, przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, w terminie 70 dni przed planowanym dniem wejścia taryf w życie, przedstawia wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) wniosek o ich zatwierdzenie. Do wniosku o zatwierdzenie taryf przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne dołącza szczegółową kalkulację cen i stawek opłat oraz aktualny plan (art. 24 ust. 3 ustawy). Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne określa taryfę na 1 rok (art. 20 ust. 1 ustawy). W myśl art. 20 ust. 2 ustawy przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne określa taryfę na podstawie niezbędnych przychodów po dokonaniu ich alokacji na poszczególne taryfowe grupy odbiorców usług. Ponadto ceny i stawki opłat są różnicowane dla poszczególnych taryfowych grup odbiorców usług na podstawie udokumentowanych różnic kosztów zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków (art. 20 ust. 3 ustawy). Zgodnie z treścią art. 20 ust. 4 ustawy przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne ustalają niezbędne przychody, o których mowa w ust. 2, uwzględniając w szczególności: 1) koszty związane ze świadczeniem usług, poniesione w poprzednim roku obrachunkowym, ustalone na podstawie ewidencji księgowej, z uwzględnieniem planowanych zmian tych kosztów w roku obowiązywania taryfy, 2) zmiany warunków ekonomicznych oraz wielkość usług i warunki ich świadczenia, 3) koszty wynikające z planowanych wydatków inwestycyjnych, na podstawie planów, o których mowa w art. 21 ust. 1.

Zgodnie z dyspozycją art. 24 ust. 4 ustawy,wójt (burmistrz, prezydent miasta) sprawdza, czy taryfy i plan zostały opracowane zgodnie z przepisami ustawy i weryfikuje koszty, o których mowa w art. 20 ust. 4 pkt 1, pod względem celowości ich ponoszenia. Rada gminy podejmuje uchwałę o zatwierdzeniu taryf, w terminie 45 dni od dnia złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2, albo o odmowie zatwierdzenia taryf, jeżeli zostały one sporządzone niezgodnie z przepisami (art. 24 ust. 5 ustawy).

Przepis art. 24 ust. 5 ustawy, przyznając radzie gminy kompetencję do zatwierdzenia taryf umożliwia jej jednocześnie realną kontrolę wysokości stosowanych cen i opłat za usługi świadczone przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne. Kontrola ta nie może jednak być dowolna czy też pozorna, gdyż ustawodawca wymaga od rady zbadania zgodności sporządzenia taryf

z obowiązującymi przepisami. Jeżeli zatem rada, pomimo sporządzenia taryf niezgodnie z obowiązującymi przepisami, dokona ich zatwierdzenia, to tym samym podjęta w tym zakresie uchwała będzie naruszać prawo.

Rada gminy oceniając legalność przedłożonych jej taryf jako wzorzec kontroli winna przyjąć zasady uchwalone w Konstytucji oraz przepisy ustawy normujące nie tylko materię ustalenia taryf i ich zatwierdzania, ale też zasady rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzenie ścieków, oraz warunki i sposób tych rozliczeń. Taryfy powinny być sporządzone w sposób uwzględniający odnoszące się do nich regulacje prawne zawarte w ustawie oraz innych aktach będących źródłem prawa, jak rozporządzenie czy akt prawa miejscowego i nie mogą być z tymi regulacjami sprzeczne.

Mając powyższe na uwadze uregulowania sąd uznał, że nie istniała podstawa prawna do zamieszczenia w uchwale opłat za przyłączenie do urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych, o których mowa w § 4 i 5 uchwały. W zapisach tych określono, że opłata netto za przyłączenie do urządzeń wodociągowych i urządzeń kanalizacyjnych wynosi 177,32 zł, za 1 przyłącze.

Wskazane jako podstawa prawna zaskarżonej uchwały przepisy, tj. art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym i art. 24 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków nie mogły stanowić podstawy prawnej dla podjęcia zaskarżonej uchwały w zaskarżonym zakresie. Art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym upoważnia organy gminy do "stanowienia w innych sprawach zastrzeżonych ustawami do kompetencji rady gminy" i samodzielnie nie stanowi delegacji do stanowienia prawa. Z kolei art. 24 ust. 1 ustawy nie stanowi upoważnienia dla rady gminy do nałożenia opłat za przyłączenie do sieci. Uprawnienia takiego nie daje także radzie gminy żaden inny przepis rangi ustawowej w obowiązującym porządku prawnym. Przepis ten dotyczy zatwierdzania taryf rozumianych jako zestawienie ogłoszonych publicznie cen i stawek opłat za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków oraz warunki ich stosowania (art. 2 pkt 12 ustawy), nie zawiera natomiast podstawy do nakładania jednorazowych opłat za przyłączenie (pierwsze i każde dodatkowe) do sieci wodociągowej, czy kanalizacyjnej. Przepis art. 15 ust. 2 ustawy stanowi zaś, że realizację budowy przyłączy do sieci oraz studni wodomierzowej, pomieszczenia przewidzianego do lokalizacji wodomierza głównego i urządzenia pomiarowego zapewnia na własny koszt osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci. Koszty nabycia, zainstalowania i utrzymania wodomierza głównego ponosi przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, a urządzenia pomiarowego - odbiorca usług (art. 15 ust. 3). Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne jest obowiązane przyłączyć do sieci nieruchomość osoby ubiegającej się o przyłączenie nieruchomości do sieci, jeżeli są spełnione warunki przyłączenia określone w regulaminie, o którym mowa w art. 19, oraz istnieją techniczne możliwości świadczenia usług (art. 15 ust. 4).

Wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy obowiązek poniesienia kosztów budowy przyłączy do sieci przez osobę ubiegającą się o przyłączenie, nie oznacza w żaden sposób uprawnienia dla organu stanowiącego gminy, do nałożenia opłaty z tytułu przyłączenia nieruchomości do sieci wodociągowej, czy kanalizacyjnej. Przyłączenie do sieci nie może być przy tym uzależnione od poniesienia przez odbiorcę jeszcze innych kosztów, niż wymienione w powołanym art. 15 ust. 2 ustawy. Nie stanowi zaś kosztu realizacji budowy przyłącza opłata przyłączeniowa, skoro jej poniesienie nie służy spełnieniu ustawowego wymogu dostępu do sieci wodociągowo - kanalizacyjnej, a normatywnym źródłem dopuszczalności jej ustalenia miałby być jedynie regulamin dostarczania wody i odprowadzania ścieków, jako akt władztwa publicznego wiążąco oddziaływujący na sferę praw i obowiązków w dostępie do usług publicznych z zakresu zaopatrzenia w wodę i odprowadzanie ścieków realizowanych przez gminę, jako jeden z ustawowych obowiązków gminy wobec społeczności lokalnej, będący wyrazem służebnej roli samorządu wobec tej społeczności (por. wyrok WSA w Poznaniu z 3 lipca 2013r., sygn. akt IV SA/Po 88/13.

Podkreślenia także wymaga, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy, zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest zadaniem własnym gminy, w ramach którego komunalne przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne realizują ustawowy obowiązek przyłączenia, o jakim mowa w art. 15 ust. 4 ustawy.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym prezentowane jest jednolite stanowisko, że jednostronne nakładanie na obywateli jakichkolwiek obowiązków, w tym także opłat, jest dopuszczalne tylko w przypadku istnienia wyraźnego upoważnienia ustawowego. Podstawą taką nie jest ani art. 15 ani art. 24 ustawy. Nie są to bowiem opłaty za usługi komunalne, lecz rodzaj ukrytych, przymusowych danin publicznych, narzuconych wraz z "usługą", jako warunek korzystania z urządzeń gminnych (patrz A. Kisielewicz, Samodzielność gminy w orzecznictwie NSA, Warszawa 2002, s. 69–72). Nie można przyjmować dobrowolności udziału finansowego mieszkańców, jeżeli chcąc uzyskać dostęp do urządzeń komunalnych w rodzaju sieci wodociągowej lub kanalizacyjnej muszą uiścić jednorazową opłatę z tytułu podłączenia nieruchomości do tej sieci.

Przedstawionej powyżej oceny nie zmienia okoliczność, że zgodnie z § 5 pkt 7 rozporządzenia Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (Dz. U. z 2006 r., nr 127, poz. 886) taryfy zawierają m.in. stawkę opłaty za przyłączenie do urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych, będących w posiadaniu przedsiębiorstwa, wynikającą z kosztów przeprowadzenia prób technicznych przyłącza wybudowanego przez odbiorcę usług. Rozporządzenie zatem jako akt rangi podustawowej nie może stanowić podstawy do nakładania obowiązku normatywnego nie znajdującego uzasadnienia w przepisach rangi ustawowej.

Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł, jak w pkt 1 wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.