Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka Asesor WSA Danuta Szydłowska (spr.) Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2008 r. sprawy ze skargi A. W. i A. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2008 roku Główny Inspektor Transportu Drogowego po rozpatrzeniu odwołania A. W. i A. W. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego, art. 18 ust. 5, art. 92 ust. 1 i ust. 4 ustawy z 6 września 2001 roku o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r., Nr 204 poz. 2088 ze zm.) oraz l.p. 2.9. pkt 1., 2. i 3 załącznika do tej ustawy utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] września 2007 roku, nakładającą karę pieniężną w wysokości 15 000 (piętnaście tysięcy) złotych za wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu:

- umieszczania lub używania w pojeździe taksometru (5.000,00 zł).

- umieszczanie na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem lub telefonem przedsiębiorcy (5.000,00 zł),

- umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych (5.000,00 zł).

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ wyjaśnił, iż w dniu [...] października 2006 roku poddano kontroli drogowej pojazd marki [...] numerze rejestracyjnym [...], którego kierującym był A. K.. Z boku pojazdu były widoczne napisy [...] oraz numer telefonu [...] a na drzwiach pojazdu stawka za kilometr. Na dachu pojazdu znajdował się element reklamowy, na którym widniał napis: [...] i numer telefonu [...]. W pojeździe zamontowany był taksometr o symbolu fabrycznym [...] oraz współpracująca z nim kasa rejestrująca. Kierujący pojazdem okazał do kontroli wypis nr [...] z licencji na wykonywanie krajowego transportu osób nr [...], wydany na przedsiębiorcę W., świadectwo legalizacji ponownej taksometru oraz wydruk z kasy fiskalnej. Organ uznał, iż zgromadzona w aktach dokumentacja zdjęciowa, wykonana podczas kontroli drogowej wskazuje, iż niewątpliwie doszło do naruszenia zakazu, o którym mowa w art. 18 ust.5 lit. a ustawy o transporcie drogowym albowiem w pojeździe nie będącym taksówką osobową umieszczony jest taksometr. Ponadto kontrolowany pojazd posiadał oznaczenia z nazwą i telefonem przedsiębiorcy i podświetlany transparent z numerem telefonu i napisem [...], co pozostaje w sprzeczności z art. 18 ust. 5 lit. b i c w/w ustawy.

W konsekwencji organ odwoławczy uznał za prawidłowe nałożenie kary pieniężnej w oparciu o art. 92 ust. 1 i ustalonej na podstawie L.p. 2.9.1 i 2.9.3 załącznika do ustawy o transporcie drogowym.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie A. W. i A. W. zwani dalej skarżącymi wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji, wstrzymanie jej wykonania oraz zasądzenie kosztów postępowania w sprawie. Podnieśli zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie oraz zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego tj. art. 7, 10 i 77 k.p.a. poprzez zaniechanie wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, brak zapewnienia czynnego udziału strony w każdym stadium postępowania oraz brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego.

W uzasadnieniu skargi skarżący, reasumując obszerne wywody, stwierdzili, iż zakazy wprowadzone przepisami art. 18 ust. 5 ustawy nie dotyczą przewoźników - przedsiębiorców wykonujących przewozy okazjonalne w krajowym transporcie drogowym profesjonalnie, jako działalność podstawową, zgodnie z uzyskaną licencją, oraz nie naruszają licencji wydanych przed datą ich wprowadzenia, a tym samym nie zmieniają warunków wykonywania przewozów okazjonalnych przez licencjonowanych przewoźników.

Niezależnie od powyższego, według skarżących przepisy art. 18 ust. 5 mogą zostać uznane za sprzeczne z Konstytucją, w szczególności z przepisami art. 2, 20 i 22 (zasada demokratycznego państwa prawnego i wyprowadzane z niej bardziej szczegółowe zasady legislacji i ochrony interesów w toku oraz zasada swobody i wolności działalności gospodarczej), oraz pozostają w kolizji z zasadami wynikającymi z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807, ze zm.) a także kolidują z przyjętymi w prawie Unii Europejskiej zakazami podejmowania działań ograniczających podaż usług transportowych oraz różnicowania warunków działania przewoźników świadczących usługi równoważne.

W dalszej części uzasadnienia skarżący, przywołując stanowisko doktryny i orzecznictwa, przytoczyli szeroką argumentację teoretyczno-prawną, dotyczącą m.in. zrozumienia zasad ogólnych postępowania, trwałości decyzji administracyjnych, konstrukcji swobody umów na gruncie prawa cywilnego, pojęcia praworządności (materialnej i formalnej), relacji interesu publicznego i indywidualnego, zasad przeprowadzania postępowania dowodowego oraz interpretacji przepisów stosownie do zasady sumum iustium lex iniura, różnic postępowania dowodowego w postępowaniu cywilnym i administracyjnym, a także obowiązków organu administracji wynikających z art.10 k.p.a. Odnosząc się zaś do niniejszej sprawy wskazano m.in., iż organ administracji nie zebrał i nie rozpatrzył całego materiału dowodowego i oparł swoje rozstrzygnięcie na protokole kontroli pomijając wyjaśnienia złożone w toku postępowania. Nadto, organ wszczynając postępowanie w sprawie nie wezwał skarżących do złożenia wyjaśnień i nie zapewnił możliwości wypowiedzenia się w toku postępowania a możliwość taką skarżący mieli jedynie przed wydaniem decyzji. W ocenie skarżących zawiadomienie o wszczęciu postępowania nie może być jednocześnie wezwaniem do złożenia wyjaśnień.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoją dotychczasową argumentację w sprawie.

W piśmie procesowym przedłożonym w dniu [...] października 2008 roku (data wpływu) skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji jako wydanych bez podstawy prawnej, a nadto nakładających karę pieniężną nieznaną ustawie a także skierowanych do podmiotu nie będącego stroną w sprawie. Do pisma skarżący dołączyli także decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2007 roku stwierdzającą nieważność decyzji przyznającej skarżącym licencję na wykonywanie transportu drogowego co w ocenie skarżących winno skutkować konsumpcją wszystkich innych, niż zakaz wykonywania transportu drogowego bez licencji, naruszeń oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 30 lipca 2008 roku sygn. akt VI SA/Wa 850/08. W uzasadnieniu swojego stanowiska szeroko wywodzili m.in., iż organ nie określił precyzyjnie w petitum decyzji naruszeń przepisów ustawy oraz nałożonej za owe naruszenia kary pieniężnej a w postępowaniu administracyjnym brak jest przepisu pozwalającego na nałożenie kary łącznej. Co więcej, jak wynika z brzmienia art. 92 ust. 2 w/w ustawy karę pieniężną można nałożyć jedynie podczas kontroli drogowej a nie na jej skutek jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Powołując się na rozstrzygnięcia zawarte w nieprawomocnych wyrokach WSA skarżący podnieśli, iż adresatem zaskarżonej decyzji winien być kierujący pojazdem .

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji nie naruszają prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik rozstrzygnięcia.

W myśl art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - aktualnego na dzień kontroli - krajowy transport drogowy oznacza podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na podejmowanie i wykonywanie transportu drogowego, jako gospodarczej działalności usługowej, stosownie do art. 5 ust.1 wymienionej ustawy wymagane jest uzyskanie odpowiedniej licencji.

Licencji, zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, wymaga również wykonywanie transportu drogowego taksówką; udzielana jest ona przedsiębiorcy, po spełnieniu warunków podanych w tym przepisie na określony pojazd i obszar obejmujący: gminę, gminy sąsiadujące - po uprzednim zawarciu przez nie porozumienia, miasto W. - związek komunalny ( art. 6 ust. 4 cyt. ust.).

Według ustaleń organów dokonanych w niniejszym postępowaniu skarżący posiadali licencję nr [...] uprawniającą do wykonywania krajowego transportu drogowego osób, której stosownym wypisem legitymował się podczas kontroli kierujący pojazdem.

Licencja ta niewątpliwie nie spełniała warunków określonych w art. 6 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym dla licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Nie była, bowiem wydana na kontrolowany pojazd oraz nie precyzowała, zgodnie z tym przepisem - obszaru, na którym przedsiębiorca był uprawniony do świadczenia usług transportowych osób. Zatem licencja ta uprawniała wyłącznie do wykonywania przewozów okazjonalnych zdefiniowanych w art. 4 pkt 11 ustawy o transporcie drogowym, jako przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego, gdyż nie odpowiadała warunkom licencji "taksówkowej".

Tymczasem ustawodawca wyraźnie wskazał w art. 5 ust. 1 powołanej ustawy, iż na wykonywanie transportu drogowego wymagana jest odpowiednia licencja, do otrzymania, której przedsiębiorca musi spełniać konkretne warunki, inne dla licencji na przewozy okazjonalne oraz inne dla licencji "taksówkowej" (art. 6 ustawy o transporcie drogowym). W następstwie tej regulacji zostały ograniczone uprawnienia dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą na podstawie licencji uprawniającej do przewozów okazjonalnych w stosunku do przedsiębiorców wykonujących przewozy osób na podstawie licencji na przewozy taksówką", co znalazło wyraz w dyspozycji przepisu art. 12 ust. 1b ustawy, według którego licencja na krajowy transport drogowy osób nie uprawnia do wykonywania transportu drogowego taksówką.

Konsekwencją zróżnicowania przewozów okazjonalnych i przewozów wykonywanych na podstawie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką było wprowadzenie w ustawie o transporcie drogowym art. 18 ust. 5 lit. a) - c), zgodnie, z którym przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się:

a) umieszczania i używania w pojeździe taksometru,

b) umieszczania w pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy, a także

c) umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych.

Dokonując nowelizacji powołanych przepisów w lipcu 2005 r. ustawodawca kierował się potrzebą wyraźnego odróżnienia pojazdów nie będących taksówką od taksówek, a zarazem potrzebą stosownej ochrony działających na rynku licencjonowanych przewoźników taksówkowych, działających w oparciu o licencje wydane na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym; szło tu wyraźnie o ochronę przed nieuczciwą konkurencją ze strony podmiotów działających bez licencji taksówkarskiej i wykonujących przewozy osób w sposób okazjonalny na podstawie posiadanych ogólnych licencji na wykonywanie transportu drogowego osób, wydanych na podstawie art. 5 ust. 1 cyt. ustawy.

Na gruncie powołanych przepisów ustawy używanie taksometru oraz sposób oznaczania pojazdu, wskazany w art. 18 ust. 5 lit. b) i c) ustawy o transporcie drogowym, należą ewidentnie do cech charakterystycznych pojazdów służących do świadczenia usług przewozu osób w ramach licencji taksówkowej. W tej sytuacji inni przedsiębiorcy, którzy nie posiadają licencji taksówkowej, nie mogą - zgodnie z powołanym przepisem ustawy - wykonywać usług pojazdem, który swymi cechami ewidentnie przypomina, czy też sugeruje transport drogowy osób taksówką.

W ocenie Sądu konsument korzystający z przewozu nie może być wprowadzany w błąd i musi mieć pewność, że wchodząc do samochodu oznaczonego jako taksówka, korzysta z usług przedsiębiorcy, który ma stosowną licencję na transport drogowy osób taksówką.

Trudno, zatem przyjąć za zasadną tezę skarżących jakoby unormowania przepisu art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym naruszały w jakimkolwiek zakresie konstytucyjną zasadę wolności gospodarczej (art. 20 i art. 22 Konstytucji RP), albowiem wprowadzone przez ustawodawcę zakazy dotyczące sposobu wykonywania przewozów okazjonalnych: po pierwsze - nie dotykają istoty tej konstytucyjnej swobody, a ponadto - są zgodne z zasadą proporcjonalności. Sama zasada wolność działalności gospodarczej nie ma również charakteru absolutnego, co wielokrotnie podkreślał Trybunał Konstytucyjny w swym orzecznictwie (tak np. wyrok TK z dnia 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt K 33/03, OTK-A 2004/4/31).

Trudno również uznać, aby postanowienia przepisu art. 18 ust. 5 cyt. ustawy prowadziły do naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa.

Jeśli chodzi o zasadę równości wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP należy zauważyć, iż przyjęta przez Konstytucję formuła równości wobec prawa mieści się w ogólnym, opisowym pojęciu równości jako przynależności danych podmiotów do tej samej klasy, którą wyróżniamy z punktu widzenia cechy uznanej za istotną i nie jest tożsama z pojęciem identyczności. Równość wobec prawa należy rozumieć tak, iż wszystkie podmioty charakteryzujące się daną cechą istotną w stopniu równym mają być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań dyskryminujących, czy też faworyzujących (L. Garlicki, Polskie prawo konstytucyjne, Zarys wykładu, wydanie 5, LIBER, Warszawa 2001, s. 94 i nast.).

Mając na względzie przedstawione poglądy doktryny, jak również orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego należy stwierdzić, iż podważane przez skarżących unormowania art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym nie naruszają konstytucyjnej zasady równości wyrażonej w przepisie art. 32 Konstytucji RP. Negowane przez skarżących zakazy ustawowe nie łamią zasady równości, albowiem nie różnicują w prawach przedsiębiorców transportowych, odwołując się jedynie do kryterium sposobu świadczenia usług przewozowych. Niewątpliwie regulacja przyjęta w 2005 r. przez ustawodawcę traktuje jednakowo wszystkich przedsiębiorców wykonujących swoją działalność na podstawie ogólnej licencji transportowej, wydanej w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, zmierzając jedynie do wyraźnego odróżnienia tych przedsiębiorców od podmiotów świadczących specyficzne usługi transportu drogowego osób taksówką (na podstawie art. 6 ust. 1), które w świetle tej ustawy zobowiązane są do spełnienia wielu innych, surowszych wymogów w zakresie prowadzonych usług przewozowych.

W tym stanie rzeczy bezzasadny jest zarzut skarżących dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji.

W ocenie Sądu kontrola i przeprowadzone postępowanie wykazały bez żadnej wątpliwości, iż stroną postępowania, która popełniła stwierdzone naruszenia, są skarżący- adresat zaskarżonej decyzji. Jak wynika, bowiem z zaświadczenia znajdującego się w aktach administracyjnych kierujący- nie będący samodzielnym przedsiębiorcą- jest zatrudniony w [...] Tak, więc samoistnym przedsiębiorcą byli skarżący wykonujący odpłatnie przewóz osób i ewidencjonujący uzyskane z tego tytułu przychody przy pomocy kasy fiskalnej zamontowanej w kontrolowanym pojeździe. Podkreślić należy, iż paragony fiskalne z dnia kontroli, zawierające dane skarżących (nazwa przedsiębiorstwa, adres oraz numer telefonu) jednoznaczne wskazują, iż wykonywali oni transport osób we własnym imieniu. Z niekwestionowanych ustaleń organu wynika także, iż na dachu kontrolowanego pojazdu zainstalowano urządzenie techniczne w postaci podświetlanego baneru, w pojeździe był zainstalowany i używany taksometr i pojazd na obu bokach posiadał oznakowanie. Powyższe świadczy ewidentnie o tym, iż to skarżący wykonywali sporny przewóz okazjonalny, dopuszczając się naruszenia zakazów określonych w art. 18 ust. 5 lit. a), b) i c) ustawy o transporcie drogowym, za które to naruszenia ustawa w art. 92 ust. 1 przewiduje karę pieniężną w wysokości wskazanej przez art. 92 ust. 4 w jej załączniku.

Za niezasadny należało uznać także zarzut naruszenia przepisów postępowania poprzez uniemożliwienie stronie czynnego udziału w postępowaniu. Jak wynika, bowiem z akt administracyjnych, organ I instancji w piśmie informującym o wszczęciu postępowania administracyjnego nie tylko powiadomił stronę o możliwości zapoznania się z aktami administracyjnymi, lecz również wezwał ją do złożenia wyjaśnień i zajęcia stanowiska. Należy zaznaczyć, iż skarżący z możliwości tej skorzystali. Nie kwestionowali, by organ przeprowadzał poza ich wiedzą jakieś czynności procesowe istotne dla rozstrzygnięcia. Tym samym, w ocenie Sądu, organy obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a). Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji wymienił dowody na podstawie, których został ustalony stan faktyczny, zatem bezpodstawny jest zarzut wydania decyzji po wyłącznym oparciu się o protokół kontroli. Twierdzenie skarżących, że zawiadomienie strony o wszczęciu postępowania nie może zawierać jednoczesnego wezwania do złożenia wyjaśnień w sprawie jest gołosłowne, bowiem przepisy postępowania administracyjnego takiego zakazu nie zawierają.

Również zarzuty podniesione przez skarżących w piśmie procesowym złożonym w dniu 27 października 2008 r. należy uznać za nietrafne.·

Wbrew twierdzeniom skarżących, organ I instancji wskazał naruszenia przepisów ustawy oraz karę pieniężną nałożoną za każde z naruszeń tak, więc zarzut wydania decyzji bez podstawy prawnej należy uznać za nieuprawniony.

Błędnie skarżący wywodzą, iż w rozpatrywanej sprawie doszło do nałożenia kary łącznej nie przewidzianej w ustawie. Wbrew argumentom skarżących w trakcie jednej kontroli nakładana jest zawsze jedna kara pieniężna, albowiem niezależnie od stwierdzonej liczby naruszonych przepisów będzie to jedna sprawa administracyjna kończąca się wydaniem jednej decyzji administracyjnej, określającej karę pieniężną na którą składają się kary za poszczególne naruszenia (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2008 r. sygn. akt II GSK 29/08).

Nie jest do zaakceptowania stanowisko skarżących, iż wyłącznie w trakcie trwania kontroli możliwe jest nałożenie kary pieniężnej.

Użycie sformułowania "podczas jednej kontroli" nie oznacza, iż decyzja o karze ma być wydana najpóźniej w chwili zakończenia czynności kontrolnych na drodze. Interpretacja dokonana przez skarżących nie uwzględnia istoty postępowania kontrolnego prowadzonego na podstawie przepisów ustawy o transporcie drogowym. Warunki i tryb dokonania kontroli w zakresie ruchu drogowego są aktualnie unormowane w Rozporządzeniu Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 19 stycznia 2006 roku (Dz. U. Nr 19, poz. 153) wydanym na podstawie art. 89 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym. Z zestawienia przepisów w/w Rozporządzenia a także przepisów omawianej ustawy normujących postępowanie kontrolne, a zgrupowanych przede wszystkim w rozdziale 9 i 10 ustawy, wynika, że ustaleń stanu faktycznego dokonuje się na podstawie zebranych w toku kontroli dowodów . W sytuacji, gdy podczas czynności kontrolnych stwierdzona nieprawidłowość uzasadniająca nałożenie kary pieniężnej sporządza się protokół kontroli a następnie wydaje się decyzję o nałożeniu kary. Ustalenia protokołu stanowią więc podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenia stwierdzone w trakcie kontroli drogowej przeprowadzonej w danym miejscu, o określonej godzinie, w odniesieniu do konkretnego pojazdu, kierującego etc. Natomiast decyzja o nałożeniu kary kończy postępowanie administracyjne. Tak więc przepis art. 92 ust. 2 należy odczytywać w całości co oznacza , iż użyte sformułowanie "podczas jednej kontroli" nie odnosi się do kwestii czasu w jakim ma być wydana decyzja w przedmiocie kary ale do maksymalnej wysokości kary na którą składają się kary jednostkowe za poszczególne naruszenia stwierdzone protokołem kontroli, który to dokument kończy czynności kontrolne przeprowadzone na drodze.

Odnosząc się do zarzutu wadliwego oznaczenia strony postępowania, jak już wskazano powyżej, Sąd w całej rozciągłości podzielił stanowisko organów administracji, iż decyzja o nałożeniu kary pieniężnej została skierowana do prawidłowego adresata i adresatem tym byli skarżący.

Stwierdzić również należy, iż stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. akt VI SA/Wa 850/08 nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Jak stanowi bowiem art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ którego działanie lub bezczynność były przedmiotem zaskarżenia. Sąd w składzie rozpoznającym sprawę stoi na stanowisku, iż zakazy dotyczące podmiotów posiadających licencje tym bardziej winny odnosić się do podmiotów prowadzących działalność bez wymaganej licencji, gdyż taka działalność nie może być promowana niższymi karami. Tak więc decyzja SKO stwierdzająca nieważność licencji skarżących na wykonywanie transportu drogowego osób pozostaje bez wpływu na fakt wykonywania przez skarżących przewozów z naruszeniem przepisów ustawy o transporcie drogowym.

··· Wobec niezasadności zarzutów skargi oraz niestwierdzenia przez Sąd z urzędu tego rodzaju uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, które Sąd ma obowiązek badać z urzędu - skargę należało oddalić.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.