Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Bosakirska (spr.) Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2007 r. sprawy ze skargi T.B. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy OPTOMETRYSTA oddala skargę

VISA/Wa 1708/07

U Z A S A D N I E N I E

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] maja 2007 r. Urząd Patentowy RP działając w postępowaniu spornym, na wniosek Prezesa Urzędu Patentowego występującego w interesie publicznym, unieważnił prawo ochronne znak towarowy OPTOMETRYSTA udzielone T. B. za numerem R-104424 dla usług w klasie 42. Do wydania tej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Po rozpoznaniu podania T.B. z dnia 25 października 1995 r. Urząd Patentowy RP decyzją z dnia [...] sierpnia 1998 r. zarejestrował znak towarowy OPTOMETRYSTA dla usług w klasie 42:

1/ badanie refrakcji oka,

2/ dobieranie okularów,

3 /dobieranie soczewek kontaktowych,

4/ dobieranie okularów lornetkowych.

Po uiszczeniu przez uprawnionego stosownych opłat, prawo to zostało przedłużone do dnia 25 października 2015 r.

Pismem z dnia 14 lutego 2007 r. Przewodniczący Zarządu Polskiego Towarzystwa [...] zwrócił się do Urzędu Patentowego RP z informacją, że słowo OPTOMETRYSTA jest powszechnie używaną, co najmniej od 1983 r., nazwą zawodu medycznego nielekarskiego zajmującego się badaniem układu wzrokowego w celu doboru korekcji optycznej jego niemiarowości. Od 1994 r. w Akademii Medycznej w [...] działa Zakład Optometrii. Od 1989 r. rozpoczęto organizowanie Studium Podyplomowego Optometrii, a w 1994 r. przyjęto pierwszych studentów. Wcześniej optometrystów kształciła Izba Rzemieślnicza [...], a pojęcie optometrysta było również przed 1991 r. powszechnie przyjętą nazwą zawodu. Do pisma załączono zaświadczenie Izby rzemieślniczej w K. z dnia 19 czerwca 1991 r. o ukończeniu kursu optometrystów I stopnia przez panią K. K..

Prezes Urzędu Patentowego zgromadził informacje o zawodzie optometrysty. W aktach znajdują się dwa numery pisma zawodowego Optyka i Optometria z 1992r. zawierające informacje na temat zawodu optometrysty i jego rozwoju oraz zawiadomienie o zjeździe optometrystów we wrześniu 1992 r., statut Polskiego Towarzystwa [...] (dalej PTOiO), wydruk ze stron internetowych PTOiO, a także Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 8 grudnia 2004 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz jej stosowanie (Dz.U. Nr 265 poz. 2644). W rozporządzeniu tym pod poz. 223905 figuruje zawód optometrysta. W aktach znajduje się także Klasyfikacja zawodów i specjalności Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 31 grudnia 1998 r., w której na liście nowych zawodów pod poz. 220405 znajduje się zawód optometrysty, oraz Klasyfikacja zawodów GUS wymieniająca pod poz.3224 zawód optometryka (Dz.Urz. GUS nr 12 z 1995 r.).

W aktach znajduje się też pismo z Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Zdrowia skierowane do Urzędu Patentowego wnioskujące o stwierdzenie nieważności prawa ochronnego na znak towarowy optometrysta służącego T. B., z uwagi na fakt, że słowo optometrysta stanowi nazwę zawodu.

Wnioskiem z dnia 21 marca 2007 r. Prezes Urzędu Patentowego RP działając w interesie publicznym w trybie art.167 w związku z art. 315 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. Nr 119 z 2003 r. z późn. zmianami, zwanej dalej p.w.p.) wniósł o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy OPTOMETRYSTA nr R -104424 udzielonego na rzecz T.B. w oparciu o art. 7 ust. 2 i 8 p.1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5 poz.17 z późn. zmianami, zwanej dalej u.z.t.).

Istnienie interesu publicznego uzasadnił faktem, że słowo "optometrysta" jest nazwą zawodu sklasyfikowanego w Klasyfikacji zawodów i specjalności wydanej przez Ministra Gospodarki i Pracy pod poz.223905, a wskutek udzielenia prawa ochronnego na znak OPTOMETRYSTA uprawniony T. B. uzyskał prawo wyłączne do posługiwania się tą nazwą. Posługiwanie się nazwą zawodu "optometrysta" przez osoby trzecie stanowi w tym stanie rzeczy naruszenie prawa. Sytuacja, w której jeden podmiot blokuje dostęp do nazwy zawodu określonego w aktach normatywnych jest nieprawidłowa.

Zgodnie z art. 315 ust. 3 p.w.p. udzielenie prawa ochronnego należy ocenić wg przepisów obowiązujących w dniu dokonania zgłoszenia tj. w dniu 25 października 1995 r. Tymi przepisami są przepisy u.z.t.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 uz.t. nie mają zdolności rejestrowej oznaczenia, które mają charakter wyłącznie informacyjny. Wskazane w wykazie usługi w klasie 42 mieszczą się w definicji przyjętej dla zawodu optometrysty. Oznaczenie to stanowi nazwę zawodu i każdy uczestnik rynku powinien mieć do niego swobodny dostęp.

Zgodnie z art. 8 p.1 u.z.t. niedopuszczalna jest rejestracja znaku towarowego sprzecznego z prawem. Określenie optometrysta na oznaczenie zawodu używane było co najmniej od 1983 r. i związane jest z powstaniem Zakładu Optometrii w Akademii Medycznej w [...]. Uprawniony wykonujący zawód optyka wiedział w chwili zgłoszenia, że optometrysta to nazwa zawodu i zgłoszenia dokonał w celu uniemożliwienia innym posługiwania się tym określeniem. W ocenie Prezesa Urzędu Patentowego w świetle powołanych wywodów zgłoszenie zostało dokonane z naruszeniem art. 7 ust.2 i 8 p.1 u.z.t., co uzasadnia unieważnienie prawa ochronnego.

T. B. wniosku nie uznał. Wskazał, że nie został on opłacony, zatem zawiera braki formalne. To "minister przestępca" użył zastrzeżonej nazwy w wykazie zawodów. Wykaz zawodów powstał w 9 lat po dokonaniu zgłoszenia znaku do ochrony, zatem w świetle art. 31 u.z.tl żądanie unieważnienia znaku jest bezprawne. Nie zostało wykazane, że przed 30 listopada 1994 r. słowo "optometrysta" było umieszczone w jakimkolwiek akcie prawnym. Nie zostało udowodnione, że zgłoszenie nie zostało dokonane dla odróżnienia wykonywanych przez wnioskodawcę usług. Wnioskodawca jest jedynym optometrystą w Polsce.

Urząd Patentowy wezwał wnioskodawcę /Prezesa UP/ do usunięcia braków formalnych i opłacenia wniosku w kwocie 400,00 zł. Opłata została uiszczona.

Decyzją z dnia [...] maja 2007 r. nr Sp. [...] Urząd Patentowy RP działając na wniosek Prezesa Urzędu Patentowego unieważnił prawo ochronne na znak towarowy OPTOMETRYSTA nr R-104424 i zasądził od T. B. na rzecz Prezesa Urzędu Patentowego kwotę 400,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Jako podstawę prawną decyzji wskazał art. 167 p.w.p. oraz art. 7ust.2 u.z.t. w związku z art. 315 ust. 3 p.w.p., a także art. 98 k.p.a. w związku z art. 256 ust.2 p.w.p.

W uzasadnieniu organ wskazał, że do oceny prawidłowości udzielenia prawa ochronnego zgodnie z art. 315 ust.3 p.w.p. znajdują zastosowanie przepisy u.z.t. obowiązujące w dacie zgłoszenia (25 października 1995 r.). Jednak, w związku z treścią art. 315 ust. 2 p.w.p., art. 31 u.z.t. miałby zastosowanie tylko wtedy, gdyby przewidziany w nim skutek tj. spowodowana upływem 5 lat od rejestracji znaku niemożność żądania jego unieważnienia, nastąpił przed wejściem w życie nowej ustawy tj. p.w.p. W sprawie niniejszej upływ 5 lat od daty rejestracji nastąpił po wejściu w życie p.w.p. Jednak nowa ustawa nie przewiduje już ograniczeń czasowych do wystąpienia z żądaniem unieważnienia prawa z rejestracji, gdy znak w chwili zgłoszenia nie miał dostatecznych znamion odróżniających. Zatem wystąpienie z wnioskiem o unieważnienie mimo upływu ponad 5 lat od daty rejestracji było dopuszczalne.

W świetle art. 7 ust. 2 u.z.t. nie mają zdolności odróżniającej znaki, które informują jedynie o cechach towaru lub usługi. Oznaczenie OPTOMETRYSTA będąc nazwą zawodu jest oznaczeniem informacyjnym, a nie indywidualizującym źródło pochodzenia usług takich jak badanie refrakcji oka, dobieranie okularów, dobieranie soczewek kontaktowych, dobieranie okularów lornetkowych. Usługi te świadczone są przez osoby wykonujące zawód optometrysty. Oznaczenie optometrysta ze względu na swą użyteczność informacyjną powinno pozostać do swobodnego użytku wszystkich uczestników obrotu gospodarczego.

Organ nie podzielił poglądu wnioskodawcy, iż znak towarowy OPTOMETRYSTA jest sprzeczny z obowiązującym prawem i uznał, że art. 8 p.1 u.z.t. nie znajduje w sprawie zastosowania.

O kosztach postępowania organ orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i wobec złożenia przez wnioskodawcę wniosku o zwrot kosztów postępowania zasądził na jego rzecz kwotę 400,00 zł tytułem zwrotu uiszczonej opłaty.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł na powyższą decyzję T. B..

Żądał uchylenia decyzji, zniesienia kosztów postępowania przed Urzędem Patentowym i zasądzenia zwrotu kosztów sądowych. W uzasadnieniu skargi wskazał, że termin 5 letni z art. 31 u.z.t. jest terminem prawa materialnego, a jego upływ spowodował niemożność unieważnienia prawa ochronnego, poza przypadkiem działania uprawnionego w złej wierze. Uznał, że zgromadzenie w sprawie dowodów na istnienie zawodu optometrysty w dniu rejestracji nie jest równoznaczne z ich oceną i dokonaniem ustaleń. Powołując się na art. 55 u.z.t. uznał za nieuprawnione zasądzenie od niego kosztów postępowania na rzecz Prezesa Urzędu Patentowego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Powołał się na wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2006 r. (sygn. akt II GSK 168/06) dotyczący stosowania art. 31 u.z.t. Wskazał, że w sprawie znajdują zastosowanie przepisy procesowe pwp, w tym także przepisy dotyczące kosztów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art.1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 z 2002 r. poz.1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne sprawują więc kontrolę aktów i czynności z zakresu administracji publicznej pod względem ich zgodności z obowiązującym w dacie ich wydania prawem materialnym i przepisami procesowymi.

Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, dalej zwanej p.p.s.a.) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Badając w ten sposób zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził naruszenia prawa, skarga nie jest więc uzasadniona.

Na wstępie zbadać należało, czy w trafny jest pogląd skarżącego, że w sprawie powinien znaleźć zastosowanie art. 31 u.z.t. ograniczający możliwość żądania unieważnienia prawa ochronnego 5 letnim terminem, bowiem w razie jego trafności rozważanie dalszych zarzutów skargi byłoby już niepotrzebne. W ocenie Sądu pogląd skarżącego o istnieniu takiego ograniczenia w sprawie niniejszej jest niezasadny.

Art. 31 u.z.t. stanowi, że "z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego można wystąpić w okresie 5 lat od daty rejestracji. Po upływie tego okresu z wnioskiem takim można wystąpić jedynie w stosunku do uprawnionego, który uzyskał rejestrację w złej wierze". Jest niesporne, że skarżący uzyskał rejestrację dnia 4 sierpnia 1998 r., zatem na gruncie u.z.t. przez 5 kolejnych lat było dopuszczalne i możliwe żądanie unieważnienia prawa ochronnego, nawet jeśli uprawniony nie był w złej wierze. Okres ten upłynął 4 sierpnia 2004 r. W tym czasie wniosek o unieważnienie nie został wniesiony. Zła wiara nie została skarżącemu zarzucona. Sąd podziela pogląd wyrażony przez skarżącego, że termin 5 lat, o którym mowa w art.31 u.z.t. jest terminem prawa materialnego. Termin ten nie podlega zatem przywróceniu, a jego upływ w czasie obowiązywania u.z.t. powodowałby niedopuszczalność unieważnienia znaku towarowego.

Jest jednak niesporne, że termin 5 letni, powodujący niedopuszczalność żądania unieważnienia prawa ochronnego, nie upłynął przed wejściem w życie nowej ustawy p.w.p., regulującej odmiennie kwestie możliwości żądania unieważnienia. Zatem skutek, w postaci niemożności żądania unieważnienia prawa ochronnego z powodu upływu terminu, przed zmianą przepisów nie nastąpił.

Nowa ustawa – pwp - weszła w życie dnia 22 sierpnia 2001 r. Uregulowała ona inaczej dopuszczalność unieważnienia znaku towarowego z powodu niespełnienia warunków wymaganych do uzyskania tego prawa. W art.165 p.w.p., poza opisanymi tam wyjątkowymi sytuacjami, ustawodawca zrezygnował z terminu ograniczającego możliwość żądania unieważnienia prawa ochronnego. Od dnia 22 sierpnia 2001 r. żaden termin nie ograniczał możliwości wystąpienia z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego. Zatem po 22 sierpnia 2002 r. Prezes Urzędu Patentowego działający w interesie publicznym mógł w każdym czasie wystąpić o unieważnienie prawa ochronnego udzielonego niezgodnie z prawem.

Pozostaje do rozważenia, czy w świetle treści art. 315 p.w.p. do sytuacji skarżącego stosuje się przepisy nowe – p.w.p., czy przepisy dotychczasowe – u.z.t.

W ocenie Sądu prawidłowy jest pogląd, że w sprawie, w której 5 letni termin z art. 31 u.z.t. nie upłynął przed wejściem w życie nowych przepisów (tj. przed 22 sierpnia 2001 r.) do oceny wniosku o unieważnienie wniesionego po 22 sierpnia 2001 r. stosuje się przepisy nowe. Z zasady nowe prawo odnosi się do stosunków i zdarzeń prawnych zaistniałych po jego wejściu w życie. W sprawie niniejszej tym zdarzeniem prawnym, które nastąpiło pod rządami nowej ustawy jest zgłoszenie wniosku o unieważnienie prawa ochronnego. Zdarzenie to miało miejsce dnia 21 marca 2007 r. tj. pod rządami p.w.p., kiedy to zgłoszenie żądania unieważnienia prawa ochronnego nie było ograniczone terminem. Zatem, ponieważ przed wejściem w życie p.w.p. nie upłynął 5 letni termin do żądania unieważnienia prawa i materialnoprawny skutek upływu tego terminu nie nastąpił, po wejściu w życie p.w.p. do możliwości żądania unieważnienia prawa stosuje się uregulowania nowe. Niejasne sformułowania art. 315 ust.1 zd. 2, że do praw istniejących w dniu wejścia w życie pwp stosuje się przepisy dotychczasowe, o ile ustawa pwp nie stanowi inaczej oraz art. 315 ust.2 p.w.p., że "do stosunków prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie pwp stosuje się przepisy dotychczasowe" nie mogą być rozumiane w ten sposób, że do praw z rejestracji istniejących w dniu wejścia w życie pwp nadal mają zastosowanie przepisy u.z.t. niezależnie od tego, kiedy zdarzenie prawne wywołujące skutki nastąpiło i niezależnie od typu wchodzących w grę przepisów (por. Irena Wiszniewska "Znaki towarowe w prawie własności przemysłowej" PPH grudzień 2001 s.17).

Skutki zdarzeń prawnych, które miały miejsce pod rządami przepisów dawnych, oceniane muszą być według przepisów dawnych. Takim skutkiem jest upływ terminu 5 letniego, który o ile nastąpiłby pod rządami u.z.t, powinien być oceniany według przepisów u.z.t. Jednak w sprawie niniejszej, jak wskazano wyżej, termin 5 letni nie upłynął w czasie obowiązywania przepisów dawnych (u.z.t.).

Skutki zdarzeń prawnych, które miały miejsce pod rządami przepisów nowych powinny być oceniane na podstawie przepisów nowych, także wtedy gdy dotyczą praw już istniejących w dacie wejścia w życie nowej ustawy. Zdarzenie prawne jakim jest wniesienie wniosku o unieważnienie prawa miało miejsce pod rządami nowej ustawy. Do takiego wniosku należy więc stosować przepisy nowe. Te przepisy nowe (p.w.p.) nie ograniczają terminem możliwości wniesienia wniosku.

Przy rozpoznawaniu wniosku wniesionego pod rządami p.w.p., a dotyczącego unieważnienia prawa, które powstało pod rządami u.z.t., należy brać pod uwagę, czy termin uniemożliwiający unieważnienie prawa z art. 31 u.z.t. upłynął przed wejściem w życie nowych przepisów i czy została zamknięta w ten sposób możliwość żądania unieważnienia. Jak wskazano wyżej w sprawie niniejszej tak się nie stało, zatem brak podstaw prawnych do ograniczenia czasowego kontroli prawidłowości udzielonego prawa ochronnego.

Podkreślić należy, że w sprawie niniejszej zgodnie z art. 315 ust. 3 p.w.p. do oceny ustawowych warunków do uzyskania prawa ochronnego znajdują zastosowanie przepisy ustawy obowiązującej w dniu dokonania zgłoszenia tj. w dniu 25 października 1995 r. W tej dacie obowiązywały przepisy ustawy o znakach towarowych z dnia 31 stycznia 1985 r.- (u.z.t), zatem spełnienie warunków do uzyskania prawa ochronnego na znak słowny OPTOMETRYSTA należało ocenić w świetle wymogów stawianych przez tę ustawę. Prawidłowo więc Urząd ocenił spełnienie ustawowych warunków do uzyskania prawa ochronnego i zasadność wniosku o unieważnienie w świetle przepisów u.z.t. Pamiętać też trzeba, że ponieważ postępowanie sporne prowadzone było po wejściu w życie ustawy prawo własności przemysłowej /pwp/, toczyło się ono według przepisów tej ustawy, zatem wniosek o unieważnienie prawa ochronnego był rozpatrywany wg przepisów procesowych pwp, zaś zarzut niespełnienia ustawowych warunków do uzyskania prawa ochronnego i możliwość żądania unieważnienia prawa był oceniany według przepisów u.z.t., czyli tych, które obowiązywały w dacie zgłoszenia znaku do ochrony w Polsce i wedle których zgłoszenie było przy rejestracji oceniane.

Przechodząc do oceny merytorycznej treści zaskarżonej decyzji przypomnieć należy, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.z.t. istota znaku towarowego polega na możliwości odróżniania oznaczonych nim towarów i usług jednego przedsiębiorstwa od towarów i usług innego przedsiębiorstwa. W treści art.7 ust. 2 u.z.t. ustawodawca sam zdecydował, że nie ma dostatecznych znamion odróżniających znak, który stanowi tylko nazwę rodzajową towaru, lub informuje jedynie o właściwości, jakości, liczbie, ilości, masie, cenie, przeznaczeniu, sposobie, czasie lub miejscu wytworzenia, składzie, funkcji lub przydatności towaru, bądź inne podobne oznaczenie nie dające wystarczających podstaw odróżniających pochodzenie towaru. Jak wynika z powołanego sformułowania nie ma zdolności odróżniającej oznaczenie wyłącznie informacyjne. W sprawie niniejszej skarżący w dniu 25 października 1995 r. zgłosił znak OPTOMETRYSTA dla oznaczenia usług w klasie 42:

1/ badanie refrakcji oka,

2/ dobieranie okularów,

3 /dobieranie soczewek kontaktowych,

4/ dobieranie okularów lornetkowych.

Jak wynika ze znajdującego się w aktach zaświadczenia z dnia 19 czerwca 1991 r. Izby Rzemieślniczej w K. już w tamtej dacie prowadzone były kursy optometrystów I stopnia.

Z przedłożonych do akt numerów 1/92 i 2/92 czasopisma fachowego "Optyka i Optometria" wynika, że w 1992 r. funkcjonował w Polsce zawód optometrysty jako osoby posiadającej uznane kwalifikacje w zakresie optometrii, która obejmuje pomiary wad refrakcji, dobieranie i dostarczanie przyborów służących korygowaniu, zapobieganiu i łagodzeniu wad wzroku.

Ze znajdującej się w aktach zapowiedzi dorocznego zjazdu optometrystów we wrześniu 1992 r. wynika, że w tamtej dacie optometria była już dziedziną znaną w Australii, USA, Wielkiej Brytanii i Niemczech.

Ze znajdującego się w aktach artykułu Iana Huntera pt. "Kierunki rozwoju zawodu optometrysty w Europie" opublikowanego w nr 1/92 pisma "Optyka i Optometria" wynika, że zawód ten w tamtej dacie funkcjonował w Europie od wielu lat i był znany także w Polsce.

Już z tych tylko materiałów wynika, że w dacie zgłoszenia podania o zarejestrowanie znaku towarowego OPTOMETRYSTA (25 października 1995 r.) funkcjonował już w Polsce zawód optometrysty, jako wysoko kwalifikowanego specjalisty, dokonującego badania wad wzroku i dobierającego metodę korekcji tych wad, a określenie "optometrysta" dla fachowców było całkowicie jednoznaczne. Określenie to było zapewne znane również zainteresowanym korekcją wzroku klientom-pacjentom, w szczególności używającym soczewek kontaktowych. W chwili obecnej zawód optometrysty funkcjonuje nadal, a jako uwzględniony w Klasyfikacji zawodów i specjalności, jest również wyodrębniony prawnie.

Usługi w klasie 42, dla których oznaczania skarżący zgłosił znak OPTOMETRYSTA, mieściły się w dacie zgłoszenia i mieszczą nadal w całości, w granicach przedmiotowych zawodu optometrysty. W tym stanie rzeczy należy uznać, że niezależnie od tego w jakiej dacie zawód optometrysty został włączony do urzędowej klasyfikacji zawodów i jak szeroka grupa osób znała to pojęcie, już w dacie zgłoszenia oznaczenie optometrysta miało dla usług z dziedziny optometrii znaczenie wyłącznie informujące o rodzaju usług. Zważywszy powyższe, w świetle treści art. 7 ust.2 u.z.t. udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy OPTOMETRYSTA dla usług z dziedziny optometrii w klasie 42 było niedopuszczalne. Zasadnie zatem organ unieważnił to prawo. Decyzja jest zatem prawidłowa.

Kontrolując rozstrzygnięcie w kwestii kosztów postępowania należy przypomnieć, że postępowanie sporne prowadzone w 2007r. przebiega wg przepisów postępowania zawartych w p.w.p. Art. 255 1 ust.2 pwp przewiduje, że od wniosku o wszczęcie postępowania, a więc także od wniosku o unieważnienie, należy uiścić opłatę. Ustawa nie zawiera przepisu, który zwalniałby od obowiązku uiszczenia tej opłaty Prezesa Urzędu Patentowego działającego w trybie art. 167 p.w.p. (w interesie publicznym). Przepisu takiego nie zawiera także Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 sierpnia 2001 r. o opłatach związanych z ochroną wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych (Dz. U. Nr 90 z 2001r. poz. 1000).

W tym stanie rzeczy Prezes Urzędu Patentowego uiścił opłatę w kwocie 400,00zł należną od wniosku o unieważnienie, zgodnie z zał. nr 3 lp.17 cytowanego rozporządzenia.

Na rozprawie przed Urzędem Patentowym pełnomocnik Prezesa zgłosił wniosek o zasądzenie kosztów postępowania.

Zgodnie z art. 256 ust.2 p.w.p. w kwestii kosztów stosuje się odpowiednio przepisy obowiązujące w postępowaniu cywilnym.

Zgodnie z art. 98 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

W sprawie niniejszej tymi niezbędnymi kosztami była opłata od wniosku w wysokości 400,00zł, którą Prezes uiścił. Żądanie zwrotu kosztów zostało zgłoszone na rozprawie. Stroną przegrywającą jest skarżący T.B.. Zasadnie zatem Urząd Patentowy zasądził od strony przegrywającej na rzecz Prezesa Urzędu Patentowego kwotę 400,00 zł tytułem zwrotu kosztów.

Zważywszy powyższe Sąd uznał zaskarżoną decyzję za zgodną z prawem, a zarzuty skargi za nieuzasadnione, zatem działając na podstawie art.151 p.p.s.a.- skargę oddalił.