Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dariusz Chaciński Sędziowie: Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik (spr.) Sędzia WSA Dariusz Pirogowicz Protokolant specjalista Joanna Pleszczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi Z. W. na bezczynność Ministra Infrastruktury i Rozwoju w przedmiocie rozpoznania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy 1. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do wydania aktu w określonym terminie; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury i Budownictwa na rzecz Z. W. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 12 października 2015 r. (data wpływu do organu 13 października 2013 r.) Z. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Infrastruktury i Rozwoju w rozpoznaniu wniosku z dnia [...] sierpnia 2015 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem tego organu z dnia [...] lipca 2015 r., nr [...] o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2014 r., nr [...].

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że wobec nierozpoznania jego żądania w ustawowym terminie, pismem z dnia 25 września 2015 r. wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa, jednakże pomimo tego na dzień wnoszenia skargi Minister pozostawał bezczynny.

W konsekwencji, Z. W. wniósł m.in. o: 1) zobowiązanie Ministra Infrastruktury i Rozwoju do wydania odpowiedniego aktu administracyjnego – w terminie 14 dni od daty doręczenia organowi akt; 2) zobowiązanie organu do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienie sprawy; 3) wymierzenie organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.; oraz 4) zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Minister Infrastruktury i Rozwoju wyjaśnił, że wobec rozpoznania wniosku Z. W. z dnia [...] sierpnia 2015 r. postanowieniem z dnia [...] października 2015 r., nr [...] – organ nie pozostaje w bezczynności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a."), sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie, na podstawie art. 149 § 1a, sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W sprawie niniejszej, w związku z wydaniem przez Ministra Infrastruktury i Rozwoju postanowienia z dnia [...] października 2015 r., nr [...] utrzymującego w mocy postanowienie tego organu z dnia [...] lipca 2015 r., nr [...], orzekanie zgodnie z żądaniem skargi o zobowiązaniu organu do wydania aktu administracyjnego stało się bezprzedmiotowe. Wydanie ww. postanowienia powoduje bowiem, iż brak jest podstaw do zobowiązania przez Sąd organu do rozstrzygnięcia sprawy. Postanowienie organu odwoławczego stanowi akt administracyjny podlegający odrębnej kontroli sądu administracyjnego. Na gruncie przepisów ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi brak jest podstaw, aby w ramach skargi na bezczynność organu dokonywać kontroli prawidłowości tego rozstrzygnięcia albowiem kontrola ta byłaby nieuprawniona.

Z tych też względów, mając na uwadze wydane w sprawie postanowienie z dnia [...] października 2015 r., Sąd orzekł o umorzeniu postępowania sądowego w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia [...] sierpnia 2015 r.

Wskazać jednak należy, że wydanie przez organ decyzji (postanowienia) po wniesieniu do sądu skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego nie powoduje, stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a., że w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o tym, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, postępowanie sądowe stało się bezprzedmiotowe (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 1360/12, dostępne na: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Oceniając skargę w tym zakresie uznać należy, że zasadnie skarżący zarzucają organowi bezczynność. Zgodnie z art. 35 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 - dalej jako: "k.p.a."), organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki. Stosownie zaś do art. 35 § 3 k.p.a., załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej – nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, zaś w postępowaniu odwoławczym – w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania. W rozpoznawanej sprawie Minister nie wywiązał się z ustawowych obowiązków wynikających z powołanych wyżej przepisów prawa. Z analizy akt sprawy wynika, że wprawdzie w dniu 12 sierpnia 2015 r. organ poinformował strony postępowania o toczącym się postępowaniu odwoławczym oraz o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym i zgłoszenia ewentualnych uwag, jednakże nie sposób nie zauważyć, że postanowienie z dnia [...] października 2015 r. podjął dopiero w konsekwencji wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa oraz skargi na bezczynność Ministra, co wynika z zestawienia daty ich wpływu (tj. wezwania – 25 września 2015 r. i skargi – 13 października 2015 r.). Taki sposób działania godzi niewątpliwie w zasadę szybkości postępowania (art. 12 k.p.a.), co z kolei prowadzić musi do podważenia zaufania uczestników tego postępowania do organów władzy publicznej (art. 8 k.p.a.). Sąd stwierdził jednak, że choć istotnie rozpoznanie przez organ wniosku skarżącego nastąpiło z naruszeniem terminów przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego, to bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. O rażącym naruszeniu prawa można mówić, gdy zwłoka w załatwieniu sprawy jest znaczna i jest efektem działań (zaniechań) organów, które można zinterpretować jako celowe unikanie podejmowania rozstrzygnięcia, bądź lekceważenie praw stron domagających się czynności organu. W przedmiotowej sprawie, taka sytuacja nie zaistniała.

Z tych samych powodów Sąd nie znalazł podstaw do wymierzenia organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. Brak jest również podstaw prawnych do uwzględnienia żądania skarżącego i zobowiązania organu do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie, gdyż w świetle przepisów p.p.s.a. Sąd nie posiada takich uprawnień.

Mając powyższe na względzie Sąd, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., orzekł jak w punkcie 2 wyroku. W punkcie 1 wyroku orzeczono na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a. O zwrocie kosztów postępowania sądowego orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 200 p.p.s.a.