Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder, Sędzia WSA Barbara Gebel,, Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Protokolant Aneta Kukla, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi C.G. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Okręgowego Inspektora Pracy w [...] na rzecz skarżącego C.G. kwotę [...]( [...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu wraz z odpowiedzią na skargę akt administracyjnych wynika, że w okresie od [...] upoważniony Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy, działając na podstawie art. 10, art. 22, art. 24 i art. 25 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz.U. Nr 89, poz. 589 z późn.zm. dalej określonej też jako ustawa o P.I.P), art. 38 ust. 2 pkt 2, art. 40 ust. 1 i art. 40 f ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie zgodności (Dz.U. z 2010 r. Nr 138, poz. 935), art. 89 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn.zm., dalej również określonej jako "u.t.d.") przeprowadził kontrolę w siedzibie Spółki.

Celem kontroli było ustalenie "aktualnego stopnia przestrzegania przez pracodawcę przepisów czasu jazdy i czasu postoju oraz obowiązkowych przerw i czasu odpoczynku kierowców oraz czasu pracy kierowców".

Ustalono, że kontrolowany podmiot prowadzi działalność gospodarczą w zakresie krajowego transportu rzeczy na podstawie Licencji nr [...] wydanej przez Starostę, zatrudnia pracowników, eksploatuje pojazdy powyżej. W okresie miesięcy przed rozpoczęciem kontroli stan zatrudnienia kierowców kształtował się poniżej osób.

Kontroli poddano okres od [...] w odniesieniu do (G.F.) w zakresie czasu prowadzenia, przerw oraz odpoczynków i czasu pracy. G. F. w okresie objętym kontrolą wykorzystywał urlop wypoczynkowy ( ) w związku z czym kontroli poddano dni pracy kierowcy. Do kontroli wykorzystano wykresówki z tachografu analogowego ( ) przekazane przez pracodawcę. Do odczytu (wizualizacji) danych został użyty program komputerowy " ".

W wyniku przeprowadzonej analizy danych kontrolujący stwierdził nieprawidłowości wynikające z naruszenia przepisów rozporządzenia (WE) nr 561-2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85, w zakresie przestrzegania norm czasu jazdy, wymaganych przerw w prowadzeniu pojazdu oraz odpoczynku. Kontrolujący sporządził w dniu [...] protokół kontroli Nr rej. [...], w którym opisał w sposób ujęty w punktach stwierdzone naruszenia :

- w zakresie przestrzegania ( )limitu czasu jazdy :

A) Limit dzienny – [...],

B) Limit tygodniowy – bez naruszeń,

C) Limit dwutygodniowy – [...];

- w zakresie przerwy ( )przy prowadzeniu pojazdu przez okres dłuższy niż 4,5 godziny od [...];

- w zakresie zapewnienia odpoczynku :

A) Dziennego – od [...];

B) Tygodniowego – od [...];

- w zakresie przestrzegania przepisów dotyczących maksymalnego dobowego czasu pracy, jeśli praca wykonywana jest w porze nocnej ( ) – jedno naruszenie.

Kontrolowany przedsiębiorca podpisał protokół kontroli w dniu [...], w protokole odnotowano, że nie złożył wniosku do protokołu ani zastrzeżeń.

Pismem z dnia [...] Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy zawiadomił stronę o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej po przeprowadzeniu czynności kontrolnych udokumentowanych protokołem kontroli z dnia [...].

W dniu [...] C. G. złożył w organie osobiście pisemne wyjaśnienie z dnia [...] odnoszące się do ustaleń protokołu kontroli w zakresie :

- przestrzegania limitu czasu jazdy limit dzienny – pkt od [...],

- zapewnienia przerwy ( )przy prowadzeniu pojazdu przez okres dłuższy niż 4,5 godziny, co do naruszeń opisanych w pkt [...],

- w zakresie zapewnia odpoczynku ( )

A. Dziennego – co do pkt [...].

Wyjaśniając przyczyny niektórych naruszeń wynikające z uszkodzenia samochodu i konieczność utrzymania płynności pracy, C. G. ponadto złożył wniosek o uwzględnienie dopuszczalnych błędów granicznych tachografów podczas eksploatacji, które wynoszą minuty na lub minut na dni wg rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85 z dnia 20.12.1985 r.

Decyzją z dnia [...] Inspektor Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 4 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy w związku z art. 93 ust. 1 i art. 92a ust. 1 i 3 u.t.d., nałożył na C. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Spółki C. G. karę pieniężną w kwocie [...]. Na wstępie uzasadnienia decyzji organ wskazał, że strona nie wniosła zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole kontroli, ale po wszczęciu postępowania administracyjnego ustosunkowała się do stanu faktycznego ustalonego w protokole kontroli wnosząc w dniu [...] wyjaśnienia. Podniesiono dalej, że organ kontroli po rozpatrzeniu wyjaśnień strony oraz ich skonfrontowaniu ze stanem faktycznym wynikającym z protokołu kontroli oraz z historią okresów aktywności zawodowej kierowcy, zarejestrowanych na wykresówkach z tachografu analogowego, uznał wyjaśnienia strony za zasadne w zakresie niżej wymienionych naruszeń dokonanych przez G.F. :

A. przekroczenia czasu jazdy dziennej co do naruszeń [...] oraz [...] wynikających z protokołu kontroli polegających na przekroczeniu czasu jazdy dziennej odpowiednio [...].

B. przekroczenia czasu jazdy ciągłej bez wymaganej przerwy co do naruszeń [...] wynikających z protokołu kontroli polegających na przekroczeniu maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy odpowiednio o [...],

C. skrócenia odpoczynku dziennego co do naruszenia polegającego na skróceniu odpoczynku dobowego.

Swoje stanowisko organ kontrolny oparł przede wszystkim na fakcie, iż uwzględnione wyjaśnienia strony pozostają spójne z okresami aktywności zawodowej kierowcy G. F. zarejestrowanymi na wykresówkach z tachografu analogowego.

Uwzględnione wyjaśnienia w zakresie przekroczenia czasu jazdy dziennej w konsekwencji prowadzą do zmniejszenia wymiaru naruszeń w zakresie czasu jazdy dwutygodniowej.

Mając na uwadze powyższe, organ kontroli uznał za udowodnione naruszenia przepisów o czasie prowadzenia pojazdu, wymaganych przerwach i czasie odpoczynku kierowców.

Następnie organ opisał poszczególne naruszenia wskazując ich podstawy prawne i wymierzone kary jednostkowe oraz sumę kar według następującej systematyki:

1. Brak przerwy przy prowadzeniu pojazdu przez okres dłuższy niż 4,5 godziny (art. 92 a ust. 3 i 6 u.t.d. oraz Lp. 5.1.1. i 5.1.2. załączona do ustawy). Suma kar jednostkowych [...] za naruszenia opisane w pkt : [...],

2. Skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego (art. 92a ust. 3 i 6 u.t.d. oraz Lp. załącznika 5.3.1., 5.3.2.) – suma kar [...] na naruszenia opisane pkt od 2.1. – do 2.13.,

3. Skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego (art. 92a ust. 3 i 6 u.t.d. oraz Lp. 5.4.1. i 5.4.2. załącznika do ustawy), suma kar [...] za naruszenia opisane w pkt od 3.1. do 3.10.).

4. Przekroczenie łącznego czasu prowadzenia pojazdu w ciągu kolejnych tygodni przy wykonywaniu przewozu drogowego (art. 92 ust. 1 pkt 8 i ust. 4 u.t.d. oraz Lp. 10.5. lit. a i b załącznika do ustawy) – suma kar jednostkowych [...] na naruszenia objęte pkt 4.1. – 4.5.

5. Przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu (art. 92 ust. 1 i ust. 4 u.t.d. oraz Lp. 10.4 lit. a i b załącznika do ustawy) suma kar [...], naruszenia opisane w pkt 5.1. – 5.6.

W decyzji tej organ odnośnie do poszczególnych grup naruszeń zawarł stwierdzenie, że kontrolny podmiot nie wykazał spełnienia wymagań określonych w art. 92 b ust. 1 u.t.d., oraz że nie ma zastosowania art. 92 c ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

C. G. wniósł od powyższej decyzji odwołanie wnosząc o uchylenie kary i odmawiając jej zapłacenia.

Okręgowy Inspektor Pracy decyzją z dnia [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn.: Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) oraz art. 92 a ust. 1, art. 92 a ust. 3 pkt. 1, art. 92 a ust. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.) oraz l.p. 5.1.1 i 2, Ip. 5.2.1 i 2, Ip. 5.3.1 i 2, Ip. 5.4.1 i 2, oraz Ip. 5.6.1 i 2 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, art. 6 ust. 1, art, 6 ust. 3, art. 7, art. 8 ust. 1-5, art. 8 ust. 6-9 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L102 z dnia 11.04.2006 r.), art. 19 ust. 1 pkt. 5 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (t.j.Dz. U. z 2012 r., Nr 404), po rozpatrzeniu odwołania utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Okręgowy Inspektor Pracy wskazał, że zaskarżoną decyzją nałożono na przedsiębiorcę karę pieniężną w kwocie [...].

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiły następujące, ustalone w toku kontroli nieprawidłowości:

1. brak przerwy przy prowadzeniu pojazdu przez okres dłuższy niż 4,5 godziny,

2. skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego,

3. skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego.

4. przekroczenie łącznego czasu prowadzenie pojazdu w ciągu dwóch kolejnych tygodni przy wykonywaniu przewozu drogowego,

5. przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego.

Decyzja została wydana zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli z dnia [...], po uwzględnieniu wyjaśnień do protokołu złożonych przez przedsiębiorcę w dniu [...] Następnie organ odniósł się do zarzutów odwołania, w którym C.G. podniósł, że organ I instancji nie uwzględnił jego wyjaśnień złożonych w dniu [...] stanowiących zarzuty do protokołu kontroli oraz dokonał błędnych ustaleń co do wyliczenia czasu pracy kierowcy.

Okręgowy Inspektor Pracy stwierdził, że postępowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, na podstawie art. 92 a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, jest postępowaniem administracyjnym toczącym się według reguł Kodeksu postępowania administracyjnego. Obowiązują w nim zatem zasady praworządności i pogłębiania zaufania obywateli do organów administracji (art. 7 i 8 kpa), a także normy zobowiązujące organy administracji do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz uznania okoliczności za udowodnioną dopiero po analizie wszystkich zebranych dowodów (art. 77 § 1 i art. 80 kpa). Stwierdzone przez organ I instancji nieprawidłowości wynikają z materiału dowodowego, który został opisany w protokole kontroli, zebranego przez inspektora pracy podczas czynności kontrolnych, czyli z danych analogowych (uprzednio zeskanowanych) przekazanych przez kontrolowanego. Do odczytu (wizualizacji) danych analogowych został użyty program komputerowy " ".

Z odwołania wynika, że strona bardzo ogólnikowo kwestionuje sposób wyliczenia czasu pracy, wymaganych prawem przerw i okresów odpoczynków, jednakże nie wskazuje, których ustaleń miałyby dotyczyć błędy w wyliczeniach organu wydającego decyzję w I instancji. W związku z powyższym Okręgowy Inspektor Pracy rozpatrując odwołanie ponownie przeanalizował całość zgromadzonych dowodów, a następnie stwierdził co następuje:

Odnośnie naruszenia polegającego na przekroczeniu maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego:

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L. 102/1 z dn. 11.04.2006 r.), po okresie prowadzenia pojazdu trwającym cztery i pół godziny kierowcy przysługuje ciągła przerwa, trwająca co najmniej czterdzieści pięć minut, chyba, że kierowca rozpoczyna okres odpoczynku. Przerwę tę może zastąpić przerwa długości co najmniej 15 minut, po której nastąpi przerwa długości co najmniej 30 minut, rozłożone w czasie w taki sposób, aby zachować zgodność z przepisami akapitu pierwszego.

Zgodnie z art. 92 a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. jedn. Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.), podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego - podlega karze pieniężnej w wysokości od [...] za każde naruszenie. Konsekwencją tego przyjętego w art. 92 a ust. 3 pkt 2 i w art. 92 a ust. 6 ustawy rozwiązania jest treść Ip. 5.2.1 i 5.2.2 załącznika nr 3 do przedmiotowej ustawy, zgodnie z którym przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy o czas powyżej 15 minut do 30 minut sankcjonowane jest kara pieniężną w wysokości [..], natomiast za każde następne rozpoczęte [...].

Zdaniem organu odwoławczego, Inspektor pracy wydający decyzję w I instancji uwzględnił wyjaśnienia złożone przez przedsiębiorcę w dniu [...] w odniesieniu do naruszeń dotyczących przekroczenia czasu jazdy ciągłej bez wymaganej przerwy (dotyczy to naruszeń opisanych w protokole z kontroli oznaczonych) odstępując od nałożenia kary pieniężnej za te naruszenia, tym samym zarzut strony okazał się niezasadny. W pozostałym zakresie, analizując dane zawarte w wydrukach tarcz z tachografu analogowego z okresu objętego kontrolą, oraz po zapoznaniu się z wyjaśnieniami złożonymi przez przedsiębiorcę w dniu [...] należy stwierdzić, że wielokrotnie doszło do naruszenia przywołanych przepisów.

Następnie Okręgowy Inspektor Pracy w pkt od 1.1 do 1.21 opisał 21 naruszeń G. F. ustalonych przez inspektora pracy i wskazał wysokość nałożonej przez organ I instancji kary pieniężnej za każde z tych naruszeń oraz wskazał numer każdego naruszenia według systematyki protokołu kontroli. Po opisaniu każdego z tych ustaleń organ odwoławczy stwierdził, że : "Po ponownej analizie dokumentów zgromadzonych w sprawie Okręgowy Inspektor Pracy podzielił stanowisko organu I instancji, że nie było podstaw do odstąpienia od nałożenia kary w tym przypadku, tym samym utrzymał w mocy karę w wysokości [...]. Ponadto w odniesieniu do naruszania opisanego w pkt 1.7 i wskazał, że zdaniem organu II instancji wyjaśnienia złożone przez pracodawcę pozostawały w sprzeczności z zapisami tachografu, tym samym utrzymał w mocy karę w wysokości [...]".

W przypadku naruszenia opisanego w pkt 1.21 organ odwoławczy stwierdził, że inspektor pracy ustalił, że F. G. w okresie od godziny [...] do godziny dnia [...] przekroczył maksymalny czas prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o . Kierowca w w/w okresie prowadził pojazd łącznie przez [....]. W okresie tym kierowca nie odebrał wymaganych przepisami prawa przerw. Brak dokumentu (zapisu na odwrocie wykresówki), uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków. Organ kontrolny nie uznał wyjaśnień pracodawcy, z których wynika, kierowca pomylił kolejność przerw w prowadzeniu pojazdu. W wyniku powyższego została nałożona kara pieniężna w kwocie [...]. Po ponownej analizie dokumentów zgromadzonych w sprawie Okręgowy Inspektor Pracy podzielił stanowisko organu I instancji, że nie było podstaw do odstąpienia od nałożenia kary w tym przypadku, w ocenie organu II instancji złożone przez pracodawcę wyjaśnienia nie mają wpływu na ustalony stan faktyczny, jak również nie powodują uznania naruszenia za usprawiedliwione odstępstwo od przestrzegania przepisów w tym zakresie, tym samym utrzymał w mocy karę w wysokości [...].

Odnośnie naruszenia polegającego na skróceniu dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu transportu drogowego Okręgowy Inspektor Pracy wyjaśniając stan prawny wskazał, że zgodnie z art. 8 ust. 1 - ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L. 102/1 z dn. 11.04.2006 r.):

1. Kierowca korzysta z dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku.

2. W każdym 24-godzinnym okresie po upływie poprzedniego dziennego okresu odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku kierowca musi wykorzystać kolejny dzienny okres odpoczynku.

3. Jeśli część dziennego okresu odpoczynku zawarta w 24-godzinnym okresie wynosi co najmniej 9 godzin, ale mniej niż 11 godzin, wówczas ten dzienny okres odpoczynku uznaje się za skrócony dzienny okres odpoczynku.

4. Dzienny okres odpoczynku może zostać przedłużony do rozmiarów regularnego lub skróconego tygodniowego okresu odpoczynku.

5. Kierowca może mieć najwyżej trzy skrócone dzienne okresy odpoczynku pomiędzy dwoma tygodniowymi okresami odpoczynku.

6. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 2, w ciągu 30 godzin od zakończenia dziennego lub tygodniowego okresu odpoczynku, kierowca należący do kilkuosobowej załogi musi skorzystać z kolejnego dziennego okresu odpoczynku trwającego co najmniej 9 godzin.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. rozporządzenia, na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 8, w przypadku gdy kierowca towarzyszy pojazdowi transportowanemu promem lub pociągiem i wykorzystuje regularny dzienny okres odpoczynku, okres ten można przerwać nie więcej niż dwukrotnie innymi czynnościami trwającymi łącznie nie dłużej niż godzinę. Podczas tego regularnego dziennego okresu odpoczynku kierowca ma do dyspozycji koję lub kuszetkę.

Organ wskazał treść art. 92 a ust. 1, art. 92 a ust. 3 pkt 2 i ust. 6 ustawy o transporcie drogowym i stwierdził, że konsekwencją tego rozwiązania jest treść Ip. 5.3.1 i 5.3.2 załącznika nr 3 do przedmiotowej ustawy, zgodnie z którym skrócenie dziennego czasu odpoczynku o czas powyżej minut do jednej godziny sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości [...], natomiast za każdą rozpoczętą kolejną godzinę – [...]. Okręgowy Inspektor Pracy po analizie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie ocenił, że w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do stwierdzenia, że doszło do naruszenia przywołanych przepisów.

W oparciu o analizę danych zawartych w wydrukach tarcz z tachografu analogowego z okresu objętego kontrolą (od dnia [...] ) oraz po zapoznaniu się z wyjaśnieniami złożonymi przez przedsiębiorcę w dniu [...] organ stwierdził, że G. F. wielokrotnie skrócił dzienny czas odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego.

Organ odwoławczy jako kolejne opisał w pkt od 2.1 do 2.13 naruszenia (podał też ich numerację według protokołu kontroli) ustalone przez inspektora pracy i wskazał wysokość kary nałożonej przez organ I instancji. Co do każdego z tych naruszeń stwierdził, że "po ponownej analizie dokumentów zgromadzonych w sprawie Okręgowy Inspektor Pracy podzielił stanowisko organu I instancji, że nie było podstaw do odstąpienia od nałożenia kary w tym przypadku, tym samym utrzymał w mocy karę w wysokości orzeczonej przez organ I instancji".

Odnośnie naruszenia polegającego na skróceniu tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego Okręgowy Inspektor Pracy wyjaśnił, że zgodnie z art. 8 ust. 6 i 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L.102/1 z dn. 11.04.2006 r.), w ciągu dwóch kolejnych tygodni kierowca wykorzystuje co najmniej: dwa regularne tygodniowe okresu odpoczynku (trwające co najmniej godzin), lub jeden regularny tygodniowy okres odpoczynku i jeden skrócony tygodniowy okres odpoczynku trwający co najmniej godziny. Skrócenie to należy jednak skompensować równoważnym odpoczynkiem wykorzystanym jednorazowo przed końcem trzeciego tygodnia następującego po danym tygodniu. Tygodniowy okres odpoczynku rozpoczyna się nie później niż po zakończeniu sześciu okresów godzinnych licząc od końca poprzedniego tygodniowego okresu odpoczynku. Odpoczynek wykorzystywany jako rekompensata za skrócony tygodniowy okres odpoczynku wykorzystuje się łącznie z innym okresem odpoczynku trwającym co najmniej 9 godzin. Tygodniowy okres odpoczynku, który przypada na dwa tygodnie można zaliczyć do dowolnego z nich, ale nie do obu.

Po przytoczeniu treści art. 92 a ust. 1 i ust. 3 pkt 2, art. 92 a ust. 6 ustawy organ ten stwierdził, że konsekwencją tego zapisu jest treść Ip. 5.4.1 i 5.4.2 załącznika do przedmiotowej ustawy, zgodnie z którym skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku o czas do 1 godziny sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości [..] natomiast za każdą rozpoczętą następną godzinę – [...].

Okręgowy Inspektor Pracy po analizie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie ocenił, że w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do stwierdzenia, że wielokrotnie i w sposób rażący doszło do naruszenia przywołanych przepisów i w pkt od 3.1 do 3.10 opisał (z przywołaniem numeru naruszenia z protokołu kontroli) poszczególne ustalenia Inspektora Pracy. Wskazał nałożone za każde z tych naruszeń kary pieniężne i w każdym z tych przypadków stwierdził, że "Po ponownej analizie dokumentów zgromadzonych w sprawie Okręgowy Inspektor Pracy podzielił stanowisko organu I instancji, że nie było podstaw do odstąpienia od nałożenia kary w tym przypadku, tym samym utrzymał w mocy karę" w wysokości orzeczonej przez organ I instancji.

Odnośnie naruszenia polegającego na przekroczeniu całkowitego czasu prowadzenia pojazdu w okresie dwutygodniowym przy wykonywaniu przewozu drogowego Okręgowy Inspektor Pracy wskazał, że zgodnie z art. 6 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L.102/1 z dn. 11.04.2006 r.), łączny czas prowadzenia pojazdu w ciągu dwóch kolejnych tygodni nie może przekroczyć godzin.

Następnie organ ten przywołał treść art. 92 a ust. 1 i 3 pkt 1 oraz art. 92 ust. 6 ustawy o transporcie drogowym i stwierdził, że konsekwencją tego zapisu jest treść Ip. 5.6.1 i 5.6.2 załącznika do przedmiotowej ustawy, zgodnie z którym przekroczenie całkowitego czasu prowadzenia pojazdu w okresie dwóch kolejnych tygodni o czas powyżej 1 godziny do 4 godzin sankcjonowane jest kara pieniężną w wysokości [...], natomiast za każdą rozpoczętą następną godzinę – [...]. W oparciu o analizę danych zawartych w wydrukach tarcz z tachografu analogowego z okresu objętego kontrolą (od dnia [...]), oraz po zapoznaniu się z wyjaśnieniami złożonymi przez przedsiębiorcę w dniu [..], stwierdził, że G.F. wielokrotnie przekroczył czas prowadzenia pojazdu w okresie dwóch kolejnych tygodni.

Organ odwoławczy opisał poszczególne naruszenie w pkt 4.1 – 4.5 (podał też numerację wskazał w protokole kontroli) oraz wymierzone za każde z naruszeń kary pieniężne. Organ co do każdego z tych naruszeń stwierdził, że "Po ponownej analizie dokumentów zgromadzonych w sprawie Okręgowy Inspektor Pracy podzielił stanowisko organu I instancji, że nie było podstaw do odstąpienia od nałożenia kary w tym przypadku, tym samym utrzymał w mocy karę" orzeczoną przez organ I instancji.

Odnośnie naruszenia polegającego na przekroczeniu maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego Okręgowy Inspektor Pracy wyjaśnił, że zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L.102/1 z dn. 11.04.2006 r.), dzienny czas prowadzenia pojazdu nie może przekroczyć 9 godzin. Jednakże dzienny czas prowadzenia pojazdu może zostać przedłużony do nie więcej niż 10 godzin, nie częściej niż dwa razy w tygodniu.

Przytoczył następnie treść art. 92 a ust. 1 i ust. 3 pkt 2 oraz ust. 6 ustawy o transporcie drogowym i stwierdził, że konsekwencją tego zapisu jest treść Ip. 5.1.1 i 5.1.2 załącznika nr 3 do przedmiotowej ustawy, zgodnie z którym przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego o czas powyżej minut do jednej godziny sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości [...], natomiast za każdą następną rozpoczętą godzinę – [...].

W ocenie organ odwoławczego Inspektor pracy wydający decyzję w I instancji uwzględnił wyjaśnienia złożone przez przedsiębiorcę w dniu [..] w odniesieniu do naruszeń dotyczących przekroczenia czasu jazdy dziennej (dotyczy to naruszeń opisanych w protokole z kontroli oznaczonych nr A.1., A.2., A.3. i A.7.) odstępując od nałożenia kary pieniężnej za te naruszenia, tym samym zarzut strony okazał się niezasadny. W pozostałym zakresie Okręgowy Inspektor Pracy po analizie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie ocenił, że w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do stwierdzenia, że doszło do naruszenia przywołanych przepisów.

Organ odwoławczy opisał te naruszenia ustalone przez Inspektora Pracy w pkt od 5.1 do 5.6 (podał też numerację z protokołu kontroli), wskazał nałożone przez organ I instancji kary pieniężne za każde z naruszeń i stwierdził, że "Po ponownej analizie dokumentów zgromadzonych w sprawie Okręgowy Inspektor Pracy podzielił stanowisko organu I instancji, że nie było podstaw do odstąpienia od nałożenia kary w tym przypadku, tym samym utrzymał w mocy karę" orzeczoną przez organ I instancji. W konkluzji uzasadnienia organ odwoławczy stwierdził, że w świetle powyższych naruszeń należy uznać, że inspektor pracy wydający decyzję w I instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy i nałożenie kary pieniężnej w kwocie [...] było w pełni uzasadnione. Nałożona kara nie ma charakteru uznaniowego. Podstawą do określenia wysokości nałożonych kar jest taryfikator stanowiący załącznik nr 3 do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. jedn. Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.). Zgodnie z art. 93 ust 1 ustawy o transporcie drogowym, uprawnieni do kontroli, o których mowa w art. 89 ust. 1, mają prawo nałożyć na wykonującego przewozy drogowe lub inne czynności związane z tym przewozem karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej. W myśl art. 92 b ust. 1 ustawy o transporcie drogowym nie nakłada się kary pieniężnej za naruszenie przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i okresach odpoczynku, jeżeli podmiot wykonujący przewóz zapewnił właściwą organizację i dyscyplinę pracy ogólnie wymaganą w stosunku do prowadzenia przewozów drogowych, umożliwiającą przestrzeganie przez kierowców przepisów: rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85, rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w Sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym. Na powyższą okoliczność wyłączającą odpowiedzialność przedsiębiorcy strona nie przedstawiła żadnych dowodów, chociażby w postaci okresowych szkoleń przeprowadzanych wśród kierowców, które to szkolenia mogłyby utrwalić wiedzę i prawidłowe nawyki wśród kierowców. Organ zauważył ponadto, że przepis art. 12 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 stwierdza, że pod warunkiem, że nie zagraża to bezpieczeństwu drogowemu oraz umożliwia osiągnięcie przez pojazd odpowiedniego miejsca postoju, kierowca może odstąpić od przepisów art. 6-9 w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu lub ładunku. Kierowca wskazuje powody takiego odstępstwa odręcznie na wykresówce urządzenia rejestrującego lub na wydruku z urządzenia rejestrującego, albo na planie pracy najpóźniej po przybyciu do miejsca pozwalającego na postój.

W przypadku zastosowania się do poleceń właściwych służb lub innych osób na parkingach bądź terminalach, dla uwiarygodnienia przyczyn odstępstwa od przepisów kierowca, w razie możliwości, winien również uzyskać stosowną adnotację tych osób. Zgodnie z wytycznymi Komisji Europejskiej w zakresie możliwości korzystania z uprawnienia jakie stwarza powyższy przepis, opartymi na wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-235/94, przepis art. 12 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 został wprowadzony, aby umożliwić kierowcom prawidłową reakcję w sytuacjach niespodziewanego braku możliwości spełnienia wymogów rozporządzenia w trakcie podróży, tj. w sytuacjach nadzwyczajnych trudności, niezależnych od woli kierowcy oraz ewidentnie nieuniknionych i niedających się przewidzieć, nawet przy zachowaniu najwyższej staranności. Odstępstwo ma również na celu zapewnienie bezpieczeństwa osób, pojazdu i ładunku oraz uwzględnienie w każdej sytuacji wymogu bezpieczeństwa drogowego. W związku z powyższym przedsiębiorstwo transportowe musi uważnie planować przejazd kierowcy, tak, aby był on bezpieczny i uwzględniał, na przykład, regularnie występujące na drogach utrudnienia w ruchu, warunki atmosferyczne i dostęp do odpowiednich parkingów, innymi słowy, musi tak organizować pracę, aby kierowcy mogli przestrzegać przepisów rozporządzenia i aby spełnić wymagania załadowców oraz firm ubezpieczeniowych w zakresie bezpieczeństwa w czasie postojów. Natomiast kierowca musi bezwzględnie przestrzegać przepisów i nie przekraczać dopuszczalnego czasu prowadzenia pojazdu, za wyjątkiem wystąpienia nieprzewidzianych i wyjątkowych okoliczności, gdy nie jest w stanie przestrzegać rozporządzenia bez powodowania zagrożenia dla bezpieczeństwa drogowego, bezpieczeństwa osób, pojazdu i ładunku. Jeśli kierowca zdecyduje, że konieczne jest odstępstwo od rozporządzenia i że nie będzie ono zagrażało bezpieczeństwu drogowemu, musi wskazać odręcznie charakter odstępstwa i jego przyczyny (w jakimkolwiek języku wspólnotowym, na wykresówce urządzenia rejestrującego lub na wydruku z urządzenia rejestrującego albo w planie pracy), natychmiast po zatrzymaniu się. W przedmiotowym wypadku, wbrew dyspozycji art. 12 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, G. F. - w zakresie dotyczącym naruszeń objętych niniejszą decyzją, w żadnym przypadku dokonania odstępstwa nie wskazał na wydrukach z urządzenia rejestrującego powodów odstępstwa od przestrzegania norm socjalnych. Ewentualne wyjaśnienia co do powodów odstępstwa były składane przez pracodawcę znacznie później - w toku postępowania kontrolnego. Ponadto art. 92 c ust. 1 znowelizowanej ustawy stanowi, że przepisów art. 92 a ust. 1 nie stosuje się, jeśli stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. Przedsiębiorca w toku prowadzonego postępowania nie wskazał na podjęcie działań organizacyjnych w celu zapewnienia przestrzegania przepisów socjalnych (poprzez właściwy dobór kierowców i odpowiednie ułożenie planu ich pracy), przeciwnie - w wyjaśnieniach do protokołu z kontroli złożonych w dniu [...] strona podniosła, iż w [...] z powodu wypadków jednego z dwóch zatrudnionych kierowców, całością zadań związanych z transportem został obciążony G. F. Przedsiębiorca usprawiedliwiał wielokrotne odstępstwa od norm czasu pracy koniecznością wykonania zamówionych usług transportowych, trudnościami ze znalezieniem odpowiednio doświadczonego kierowcy a także koniecznością utrzymania ciągłości pracy i groźbą zamknięcia firmy. Tym samym miał świadomość, iż w takiej sytuacji musi dojść do szeregu naruszeń czasu pracy kierowcy i godził się z negatywnymi konsekwencjami takiej organizacji pracy. Nie ma w tej sytuacji znaczenia, że G. F. prawdopodobnie godził się na wykonywanie przewozu wbrew wyżej przytoczonym przepisom o czasie pracy kierowców, gdyż został on do tego zmuszony przez pracodawcę pod groźbą zamknięcia miejsca pracy. Jest to sytuacja niedopuszczalna, kiedy pracodawca obciąża pracowników konsekwencjami swoich decyzji, gdyż to pracodawca ponosi ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Nie zgadzając się z decyzją organu odwoławczego C. G. wniosą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę domagając się jej uchylenia.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że w wyniku kontroli prowadzący kontrolę Inspektor Pracy wytknął według swojej swobodnej oceny nieprawidłowości, z którymi się od razu nie zgodził i po zakończeniu kontroli w formie wyjaśnienia złożonego do protokołu oznaczonego kontroli pismem z dnia [...] roku wniósł zarzuty co do wyliczenia czasu pracy kierowcy. Kontrolujący w trakcie kontroli do badania wykresówek (tarcz tachografu) używał programu komputerowego o nazwie " ". Program komputerowy na jakim opiera się Inspekcja, jak sama przyznaje, w treści protokołu (dowód : str. 3 protokołu w aktach sprawy) nie posiada legalizacji, gdyż jak twierdzi nie podlega kontroli metrologicznej. W trakcie kontroli jak i po jej zakończeniu czynił kontrolującemu zarzuty, iż program w trakcie skanowania wykresówek okazał się " " tj. nie widział krótkotrwałych przerw, a które miały realny wpływ na dzienny czas jazdy, a to z kolei mało wpływ na czas tygodniowy i dwutygodniowy. Zarzuty co do wyliczenia czasu jazdy, a wyrażone w piśmie z dnia [...] okazały się słuszne, jak przyznała sama Inspekcja w decyzji organ I Instancji cyt. " uznał wyjaśnienia strony za zasadne w zakresie niżej wymienionych naruszeń dokonanych przez G. F. w zakresie." Uznanie przez kontrolującego zasadności wyjaśnienia tj. uznania nie prawidłowego naliczenia czasu jazdy przez komputerowy program powoduje to, że istnieje dowód na to ,że dane z analizy tego programu są nie wiarygodne. A zatem czynność ta nie może zasługiwać na ochronę prawną. W wyniku powyższego złożenie skargi na decyzję organu II Instancji z powodu popełnienia identycznych błędów proceduralnych popełnionych w wyniku postępowania odwoławczego jak organu I instancji, który wydał swoją decyzję w oparciu o błędne dowody, a zasadniczo brak dowodów na nie przestrzeganie prawa, jest zasadne. Postępowanie organu I instancji spowodowało błędne rozpatrzenie dowodów w postaci wykresówek tachografu w skutek czego nałożono decyzją z dnia [...] karę pieniężną, a z którą to się nie zgadzam. Analiza wykresówek nie wykazuje przekroczenia czasu prowadzenia pojazdu i zasądzona kara nie ma podstaw formalno - prawnych. A tym samym jest bezzasadna. Organ I instancji nie należycie rozpatrzył zgromadzony materiał dowodowy, a jego działanie i wydanie decyzji jest oparte na podstawie nie wiarygodnych przesłanek.

Okręgowy Inspektor Pracy odpowiadając na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonym akcie.

Odnosząc się do zarzutów skargi organ odwoławczy między innymi stwierdził, że program komputerowy " " nie jest urządzeniem pomiarowym podlegającym kontroli metrologicznej oraz legalizacji, gdyż jest to program do odczytu danych z tachografów cyfrowych i analogowych. Program " " jako program do odczytu danych przyspiesza pracę kontrolującego, ale analizy wyświetlonych danych dokonuje kontrolujący.

Za bezzasadne uznał organ II instancji twierdzenie skarżącego, że dane wynikające z odczytu dokonanego za pomocą programu do odczytu danych " " nie są wiarygodne, gdyż jak wyżej wskazano analizy odczytanych danych dokonywał kontrolujący, a nie program komputerowy. W poszczególnych przypadkach, w razie stwierdzenia błędnego odczytu tychże danych przez program, kontrolujący porównywał ustalenia z protokołu kontroli z okresami aktywności kierowcy zarejestrowanymi na wykresówkach z tachografu analogowego i w razie stwierdzenia różnicy co do czasu jazdy i odpoczynku kierowcy w stosunku do zarejestrowanego na wykresówce przypadki te uwzględniał.

Okręgowy Inspektor Pracy podkreślił, że we wszystkich przypadkach stwierdzonych naruszeń wskazanych w zaskarżonej decyzji, brak było dokumentu (zapisu na odwrocie wykresówki) uzasadniającego odstąpienie od przestrzegania norm czasu prowadzenia pojazdu, wymaganych przerw lub odpoczynków w sposób wymagany przez art. 12 rozporządzenia nr 561/2006. Strona w prowadzonym postępowaniu administracyjnym wskazywała na rozbieżności między zapisami aktywności kierowcy na wykresówkach a odczytem wynikających z nich danych, dokonanym za pomocą programu " ", ale nie wykazała, że nie ponosi odpowiedzialności za stwierdzone naruszenia.

W uzupełnieniu skargi pełnomocnik skarżącego w piśmie z dnia [...] wniósł o :

1. uchylenie w całości decyzji Okręgowego Inspektora Pracy z dnia [...] oraz poprzedzającej ją decyzji Inspektora Pracy z dnia [...] ( ).

2. zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych.

3. przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do pisma

Podtrzymując w całości dotychczasowe stanowisko skarżącego zawarte w skardze oraz pismach zgromadzonych w toku przeprowadzonej kontroli, znajdujących się w aktach sprawy, pełnomocnik dodatkowo podniósł, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem:

- art. 21, art. 23 ust. 1 pkt. 10) ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy

- art. 7, art. 8, art. 9, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 80 § 1, art. 84 § 1 oraz art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego.

Zarówno w odpowiedzi na skargę, jak i w zaskarżonej decyzji (oraz decyzji Inspektora Pracy) organy posługują się w zasadzie jednakową argumentacją, na poparcie której przytaczane są dowody w postaci odczytu tarcz tachografu za pomocą programu " ". Zdaniem pełnomocnika skarżącego, uzasadnione zastrzeżenia budzi sposób przeprowadzenia przez organ postępowania w zakresie ustalenia ilości godzin pracy G. F. oraz długości przerw w prowadzeniu pojazdu.

Powołując się na art. 12 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, a także na zasady postępowania administracyjnego ustanowione w art. 7,9,11 kpa pełnomocnik wywiódł, że organ I instancji naruszył (nie zastosował) żadnej z ogólnych zasad postępowania administracyjnego wskazanych powyżej, podczas gdy powinny one być niezbędnym elementem każdego postępowania. Niezastosowanie tych zasad uniemożliwia stronie w praktyce skuteczną ochronę przysługujących jej praw i różnicuje pozycję uczestników postępowania, a ponadto miało swoje odzwierciedlenie w naruszeniu przepisów dotyczących sposobu przeprowadzania postępowania dowodowego. W szczególności, zdaniem skarżącego, organ naruszył dyspozycję wynikającą z art. 77 § 1 kpa, zgodnie z którym, organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Dopiero w przypadku prawidłowego przeprowadzenia postępowania, organ w oparciu o dyspozycje art. 80 kpa ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Przy czym w toku postępowania organ zobowiązany jest dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny (art. 75 § 1 kpa). Zgodnie z art. 84 § 1 kpa, gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ administracji publicznej może zwrócić się do biegłego lub biegłych o wydanie opinii. Analogiczne obowiązki nakłada na Inspektora Pracy art. 21 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy, zgodnie z którym postępowanie kontrolne ma na celu ustalenie stanu faktycznego w zakresie przestrzegania prawa pracy, w szczególności przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów dotyczących legalności zatrudnienia oraz udokumentowanie dokonanych ustaleń. Natomiast art. 23 ust. 1 pkt 10) tej ustawy, przyznaje inspektorowi, w toku postępowania kontrolnego, prawo do korzystania z pomocy biegłych i specjalistów oraz akredytowanych laboratoriów.

Tymczasem w niniejszym postępowaniu, pomimo zastrzeżeń i uwag skarżącego odnośnie przeprowadzenia i oceny dowodów w postępowaniu, organ ograniczył się jedynie do kontroli wskazań programu pomijając konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu transportu odnośnie ustalenia stanu faktycznego dotyczącego czasu pracy kierowcy i długości przerw w prowadzeniu pojazdu wynikających ze wskazań tarczek.

Zarzuty skarżącego w tym zakresie uzasadniają następujące okoliczności faktyczne:

1. Brak weryfikacji poprawności wskazań programu w odniesieniu do wszystkich tarcz tachografu - organ przyjął prawidłowość wskazań programu pomimo zarzutów zgłaszanych przez skarżącego,

2. Brak jakichkolwiek działań organu w zakresie ustalenia rzeczywistych wskazań tarcz tachografu,

3. Brak przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu transportu.

Zdaniem skarżącego, działanie organu było działaniem nieprawidłowym, a co najmniej nieuprawnionym ze względu na faktyczne zaniechania organu w zakresie ustalenia stanu faktycznego. Organ w swojej decyzji dokonał oceny zarzutów skarżącego jako ogólnikowych oczekując od skarżącego przeprowadzenia dowodów w sprawie. Pomimo twierdzeń skarżącego dotyczących błędnego odczytania przez program zapisów tarcz tachografu, organ nie przeprowadził żadnych czynności mających na celu weryfikację twierdzeń skarżącego, ograniczając się do porównania zarzutów skarżącego ze stanem faktycznym wynikającym z protokołu kontroli (strona odpowiedzi na skargę). Tymczasem skarżący wskazał, że właśnie ten "stan faktyczny" wynikający z protokołu kontroli został ustalony w sposób nieprawidłowy. Następnie pełnomocnik wskazał na sprzeczność ustaleń organu z zapisami przykładowych wykresówek objętych kontrolą, a mianowicie :

I. Wykresówka z dnia [...]

Organ - czas jazdy/czas zakończenia – [...]

Wskazania wykresówki – [...], dodatkowo przerwa minut

Faktyczny czas prowadzenia [...]

II. Wykresówka z dnia [...]

Organ - czas jazdy/czas zakończenia – [...] Faktyczny czas prowadzenia [...]

III. Wykresówka z dnia [...]

Organ - czas jazdy/czas zakończenia – [...] Wskazania wykresówki – [...] dodatkowo przerwa minut Faktyczny czas prowadzenia [...]

IV. Wykresówka z dnia [...]

Organ - czas jazdy/czas zakończenia – [...] przerwa min [...]. Wskazania wykresówki – [...], przerwa minut Faktyczny czas prowadzenia [...]

V. Wykresówka z dnia [...]

Organ-czas jazdy/czas zakończenia- [...]. Wskazania wykresówki – [...], dodatkowo przerwa minut Faktyczny czas prowadzenia

VI. Wykresówka z dnia [...]

Organ - czas jazdy/czas zakończenia – [...]

Wskazania wykresówki – [...], dodatkowo przerwa

VII. Wykresówka z dnia [...]

Organ - czas jazdy/czas zakończenia – [...] Wskazania wykresówki – [...], dodatkowo przerwa minut Faktyczny czas prowadzenia

- Wykresówki z dnia [...].

Powyższe wyliczenia wskazują, iż chociażby co do ww. przykładowych wykresówek czas pracy kierowcy nie przekraczał godzin minut.

W załączniku nr 3 do ustawy w pozycjach 5.2.1. i 5.2.2 wskazano odpowiednio, że przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy o czas powyżej 15 minut do 30 minut sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości [...], natomiast za każde następne rozpoczęte min-[...]. Zatem tylko przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu o więcej niż minut jest zagrożone sankcją. Tymczasem jak wynika z analizy ww. wykresówek kierowca nie przekroczył maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu (4,5 h) o więcej niż min. Wydane decyzje są zatem błędne.

Zdaniem skarżącego, odczyty z programu " ", na których oparł się organ nie mogą stanowić dowodu w sprawie, gdyż nie są miarodajne i nie zostały przez organ w żaden sposób zweryfikowane. Wobec skutecznego zakwestionowania przez skarżącego prawidłowości odczytów z programu, konieczne było dokonanie "ręcznego" sprawdzenia danych zapisanych na tarczach tachografu lub przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. W takim przypadku organ winien był zastosować się do dyspozycji art. 23 ust. 1 pkt. 10) ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy w związku z art. 75 § 1 i 84 § 1 kpa, czego jednak organ nie uczynił opierając swoje twierdzenia na błędnych odczytach programu, który nie posiada legalizacji. Tymczasem konsekwencją takiego prowadzenia postępowania dowodowego przez organ było nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego a dalej wydanie decyzji nakładającej na skarżącego obowiązek zapłaty kary w kwocie kilkunastu tysięcy złotych, w sytuacji, gdy nie doszło do naruszenia obowiązujących przepisów.

Niezależnie od powyższe, pełnomocnik wskazał, iż zaskarżona decyzja w istocie nie zawiera uzasadnienia faktycznego, co jest sprzeczne z art. 107 § 3 kpa. Stosownie do art. 107 § 3 kpa, uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. W odniesieniu do kwestii uzasadnia faktycznego należy wskazać, iż organ administracji wydający decyzję obowiązany jest do zajęcia stanowiska wobec wszystkich okoliczności faktycznych sprawy oraz uzasadnić jasno i należycie swoje stanowisko poprzez wskazanie w szczególności na jakiej podstawie uznał pewne fakty za udowodnione oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Uzasadnienia nie można przy tym zbywać kilkoma stereotypowymi zdaniami nie wyjaśniającymi ani przesłanek, ani motywów, jakimi organ kierował się przy wydaniu decyzji (por. uzasadnienie do wyroku NSA z 19.01.1982 SA/Kr 583/81, ONSA 1982, nr 1, poz. 12, czy też wyrok NSA z 04.06.1982 r. I SA 255/82, ONSA 1982 nr 1, poz. 53).

Wszystkie powyższe twierdzenia skarżącego, okoliczności przywołane w skardze oraz niniejszym piśmie, jak również dowody zgromadzone w toku postępowania oraz te załączone do niniejszego pisma, uzasadniają stanowisko skarżącego, zgodnie z którym zaskarżona decyzja Okręgowego Inspektora Pracy z dnia [...] oraz poprzedzająca ją Decyzja Inspektora Pracy z dnia [...] zostały wydane z naruszeniem przepisów wskazanych w pismach, wobec czego powinny być uchylone w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Skarga okazała się zasadna bowiem zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2012 r., poz. 270).

Zasadny okazał się zarzut naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a.

Nie przesądzając ostatecznego sposobu rozstrzygnięcia stwierdzić należy, że w aktualnym stanie sprawy zaskarżona decyzja uchyla się spod skutecznej kontroli sądowej z powodu zasadniczej wady polegającej na nieprecyzyjnym sporządzeniu jej uzasadnienia, a w konsekwencji na niemożności dokonania przez Sąd oceny, czy organ odwoławczy rzeczywiście ponownie rozpoznał i rozstrzygnął sprawy rozstrzygniętą decyzją organu I instancji, czy też jedynie pozorował orzekanie z zachowaniem wymogów płynących z zasady dwuinstancyjności.

Deklarowanemu werbalnie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, ponownemu rozpatrzeniu sprawy, przeczy bowiem chaos, jaki wkradł się do decyzji organów orzekających w obu instancjach w zakresie odnoszenia się do wyjaśnień strony złożonych po podpisaniu protokołu kontroli, które, jak napisano w obu decyzjach, zostały częściowo uwzględnione. Skarżący wyjaśniając dlaczego nie zgadza się z ustaleniami protokołu kontroli wskazał konkretne naruszenia posługując się nomenklaturą i numeracją wskazanymi w tym protokole. Przyjęte w decyzjach nazewnictwo poszczególnych naruszeń odbiega od protokołu kontroli, podobnie jak i numeracja poszczególnych naruszeń, która jest inna w każdym z aktów (tj. w protokole, w decyzji organu I instancji, w decyzji organu odwoławczego), co utrudnia kontrolę sądową, co nie może zostać pominięte milczeniem, zważywszy na okoliczność, że same organy pogubiły się w wykazaniu numerów stwierdzonych w protokole kontroli naruszeń, które – jak twierdzą w decyzjach – nie zostały skarżącemu przypisane z uwagi na uwzględnienie jego wyjaśnień.

Mianowicie, odnośnie naruszeń opisanych w protokole kontroli w pkt 1.3. dotyczącym zapewnienia przerwy przy prowadzeniu pojazdu przez okres dłuższy niż 4.5 ha (pkt 1.3.1. – 1.3.27.) strona zakwestionowała 10 ustaleń.

C. G. zakwestionował mianowicie ustalenia zawarte w następujących pkt protokołu kontroli : 1.3.4., 1.3.6., 1.3.8., 1.3.13, 1.3.14., 1.3.22., 1.3.23., 1.3.24., 1.3.25., 1.3.27. Organ I instancji w decyzji wskazał na uwzględnienie tych wyjaśnień co do 9 naruszeń, (1.3.4., 1.3.6., 1.3.8., 1.3.13., 1.3.14., 1.3.22., 1.3.23., 1.3.24., 1.3.25.), a podał w niej czas przekroczeń co do 7 przypadków i nie wyjaśnił dlaczego nie uwzględnił twierdzeń strony co do naruszenia z pkt 1.3.27., natomiast w piśmie do organu II instancji (tzw. przekazówka) stwierdził, że nie uwzględnił wyjaśnień co do naruszeń : 1.3.8. i 1.3.25., "co uwzględniono w decyzji przy naruszeniu 1.7. oraz 1.21.". Stąd – zdaniem Sądu - wypływa wniosek, że organ sam sobie przeczy, skoro w decyzji mówi, że uwzględnił wyjaśnienia strony do naruszeń również z pkt 1.3.8. i 1.3.25., a potem w piśmie z dnia [...] wskazuje te wyjaśnienia jako nieuwzględnione. Poza tym nie wiadomo jak organy oceniły wyjaśnienia strony co do naruszenia wskazanego w pkt A.1. dotyczącym zapewnienia odpoczynku dziennego (1.4.A.). Zauważyć też należy, że organ odwoławczy nie dostrzegł tych nieścisłości i braków w decyzji organu I instancji, a zatem okoliczności z tym związanych nie wyjaśnił, a jeszcze je pogłębił, skoro na str. 3 uzasadnienia swojej decyzji napisał, że organ I instancji uwzględnił wyjaśnienia do naruszeń opisanych w pkt 1.3.4., 1.3.6., 1.2.13., 1.3.14., i 1.3.22, co nie koresponduje ze wskazanymi przez organ I instancji numerami naruszeń, co do których organ ten w decyzji twierdził, że je uwzględnił.

Opis powyższych rozbieżności poddaje w wątpliwość prawidłowość kontroli instancyjnej dokonanej przez organ odwoławczy i uzasadnienia wskazaną wyżej obawę, jej pozorności, zwłaszcza że organ ten nie poczynił własnych ustaleń faktycznych, lecz oparł się na ustaleniach organu I instancji, co przejawiło się, w każdym przypadku opisu stanu faktycznego, następującą formułą : " ". W tej sytuacji nie jest możliwe uznanie, że sprawa została wyjaśniona wszechstronnie zgodnie z art. 7, 77 § 1 i 80 kpa, a uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest wyczerpujące i odpowiada wymogom art. 107 § 3 kpa, co przemawia za stwierdzeniem, że zaskarżona decyzja została wydana przedwcześnie z naruszeniem art. 138 § 1 pkt 1 kpa.

Należy wobec tego przypomnieć, że uzasadnienie decyzji powinno być tak sporządzone aby było zrozumiałe nie tylko dla organu, który je sporządził, ale przede wszystkim aby było jasne dla strony, dla Sądu i dla każdego, kto kiedykolwiek będzie je czytał. Sąd Administracyjny z racji przyznanej mu wyłącznie funkcji kontrolnej wynikającej z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego prowadzącego do ustaleń faktycznych co do istoty sprawy. W ocenie sądu prawidłowy odczyt wykresówek z tachografu stanowi podstawę prawidłowych ustaleń faktycznych prowadzących do możliwości dokonania niewadliwych ocen prawnych. W sytuacji, gdy skarżący w odwołaniu kwestionował prawidłowość dokonanej analizy zapisów czasu pracy i czasu przerw kierowcy należało kwestię tę wyjaśnić w sposób jednoznaczny. Ani organ I instancji, ani organ odwoławczy w uzasadnieniu swojej decyzji nie wyjaśnił, co to znaczy, że program komputerowy odczytuje wykresówki, a analizy dokonuje kontrolujący a w szczególności czy użycie wskazanego wyżej programu gwarantuje bezbłędność odczytu.

W ocenie Sądu, w czynieniu ustaleń faktycznych należy stosować najwyższą miarę dokładności. Ustalenia te bowiem prowadzą, w razie stwierdzenia naruszenia prawa, do nałożenia na ich podstawie kary administracyjnej. Od tej szczególnej miary skrupulatności organu nie może zwalniać zaistniała w sprawie okoliczność, że suma kar jednostkowych jest wyższa od ustawowo określonej kwoty jakiej nie może przekraczać nałożona kara pieniężna za przypisane naruszenia. Aczkolwiek kara ta jest nakładana w trybie administracyjnym, to jednak pozostaje środkiem represji, a wobec tego orzeczona może być wyłącznie w postępowaniu spełniającym standardy demokratycznego państwa prawnego, a zatem za naruszenia (delikty prawa administracyjnego), których zaistnienie zostało niekontrowersyjnie dowiedzione, niezależnie od tego, czy kara ta wymierzona została za kilka czy kilkadziesiąt przypadków tych naruszeń. Stąd wynika, przy ponownym rozpoznaniu sprawy, konieczność szczegółowego rozważenia okoliczności podnoszonych przez stronę i w razie wystąpienia takiej potrzeby, przesłuchania strony i skonfrontowania jej stanowiska co do wyników odczytania poszczególnych wykresówek z treścią protokołu kontroli. Wynik tych ustaleń powinien zostać opisany w uzasadnieniu decyzji każdego z organów orzekających w administracyjnym toku instancji w taki sposób, aby rozstrzygnięcie czyniło zadość zasadzie przekonywania (art. 11 k.p.a.), a jednocześnie nadawało się do skutecznej kontroli sądowej. Wyjaśnić tu trzeba, że braków uzasadnienia decyzji nie konwaliduje późniejsze wyjaśnienie toku rozumowania organu zamieszczone w odpowiedzi na skargę, gdyż władczym rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej jest wydana przez organ decyzja, a nie odpowiedź na skargę.

W sytuacji, gdy z uzasadnienia decyzji organów obu instancji nie można, w sposób niekontrowersyjny, dowiedzieć się, które wyjaśnienia strony zostały uwzględnione, rodzi się wątpliwość co do rzetelności ustaleń w zakresie naruszeń, co do których skarżący wprost swoich zarzutów nie podniósł, a jedynie w ogólny sposób wskazał, że z ustaleniami tymi nie zgadza się.

Z tego względu Sąd przyjął, że wyżej wskazane naruszenia przepisów postępowania mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Dlatego należało orzec jak w pkt I sentencji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a., orzeczenie w pkt II wyroku oparte zostało na podstawie art. 152 tej ustawy, a rozstrzygnięcie o kosztach zostało wydane na zasadzie art. 200 i 205 § 2 P.p.s.a.