drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Zagospodarowanie przestrzenne, Rada Miasta, Stwierdzono nieważność aktu prawa miejscowego w części, IV SA/Wa 1973/14 - Wyrok WSA w Warszawie z 2015-02-11, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 1973/14 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2015-02-11 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-10-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Agnieszka Wójcik /sprawozdawca/
Marta Laskowska-Pietrzak
Paweł Groński /przewodniczący/
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Zagospodarowanie przestrzenne
Sygn. powiązane
II OSK 1157/15 - Postanowienie NSA z 2015-05-26
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność aktu prawa miejscowego w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art 147 par 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Groński, Sędziowie sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak, sędzia WSA Agnieszka Wójcik (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Tomiło-Nawrocka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2015 r. sprawy ze skargi B. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady W. z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 39 pkt 3 lit. a, § 39 pkt 5 zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działek nr [...] i [...] z obrębu [...] położonych przy ulicy [...] i [...] w W.; 2. stwierdza, że zaskarżona uchwała w części opisanej w pkt 1 sentencji wyroku nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Prezydenta W. na rzecz skarżącej B. Sp. z o. o. z siedzibą w W. kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Skarżąca -Spółka [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. powołując się na art. 101 § 1 ustawy o samorządzie gminnym, po bezskutecznym wezwaniu - pismem z dnia 30 czerwca 2014r. wysłanym przez operatora wyznaczonego w dniu 2 lipca 2014r. - Rady W. do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżyła uchwałę nr [...] Rady Miasta W. z dnia [...] czerwca 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu tzw. [...] w W. w części, tj.:

1. w zakresie, w jakim w § 39 punkt 3 lit. a.) Planu Miejscowego komunikacja

kwartału [...] została określona jako: "wjazd i wyjazd z kwartału poprzez ulicę [...]"

2. w zakresie, w jakim w § 39 punkt 5) Planu Miejscowego "zaopatrzenie w media"

ustalono, iż zaopatrzenie w media następować będzie:

a) woda - z projektowanego wodociągu ułożonego w projektowanej ulicy [...] zasilanych z wodociągu w ul. [...] i projektowanego wodociągu w ul. [...];

b) kanalizacja - projektowanej sieci w ulicy [...] oraz w ulicy [...]. Kanalizacja deszczowa - projektowaną siecią w ulicy [...] do ul. [...];

c) gaz - z projektowanego przewodu średniego ciśnienia w ulicy [...]; z projektowanego przewodu w ulicy [...] oraz z projektowanego przewodu \

w ul. [...] zasilanych z ul. [...];

d) c.o. - z projektowanej sieci w ulicy [...], zasilanej z projektowanego kanału w ul. [...];

e) energetyka - z projektowanej sieci w ulicy [...], zasilanej docelowo z projektowanej RSO; tymczasowo zasilanej z [...]";

f) telekomunikacja w kwartale projektuje się szafkę kablową przyłączoną

do [...].

Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie prawa materialnego w postaci:

1. art. 1 ust. 2 pkt. 7. w zw. z art. 4 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego oraz art. 64 ust. 3 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej - polegające na niezastosowaniu ww. przepisów przy wydawaniu uchwały nr [...] Rady Miasta W. z dnia [...] czerwca 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu tzw. [...] w W. - co doprowadziło do naruszenia interesu prawnego właściciela nieruchomości objętej ww. planem zagospodarowania przestrzennego, przejawiającego się w ustanowieniu dla kwartału komunikacyjnego [...], obejmującego m.in. nieruchomość Skarżącej, dostępu do drogi publicznej poprzez projektowaną ulicę [...], pomimo faktu, iż:

• nieruchomość Skarżącej przylega bezpośrednio do ul. [...], a obsługa komunikacyjna tejże nieruchomości od ul. [...] została pozytywnie zaopiniowana przez właściwe organy administracji publicznej;

• nieruchomość Skarżącej nie przylega bezpośrednio do projektowanej ulicy [...], wobec czego dostęp do tej drogi nie będzie możliwy bez uzyskania dodatkowego tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości należących do osób trzecich a oddzielających nieruchomość Skarżącej od ulicy [...];

• droga w postaci ul. [...] - nie istnieje, co uniemożliwia korzystanie Skarżącej z przysługującego jej prawa własności;

• droga w postaci [...] - nie jest drogą publiczną w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych, gdyż nie została zaliczona uchwała Rady W. w poczet dróg publicznych, a więc nawet po jej zrealizowaniu (o ile w ogóle dojdzie do realizacji tej drogi) nie jest możliwe swobodne korzystanie z tej drogi, bez uprzedniego uzyskania tytułu prawnego od jej właściciela,

• żadna z zasad planowania przestrzennego określonych w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - nie uzasadnia w niniejszym przypadku ingerencji w konstytucyjnie chronione prawo własności, które zostało naruszone poprzez zlokalizowanie komunikacji i zaopatrzenia w "media" z nieistniejącej drogi publicznej oddzielonej od nieruchomości Skarżącego innymi nieruchomościami, w sytuacji gdy położenie nieruchomości pozwala na zlokalizowanie zjazdów i zaopatrzenia w "media" w sposób racjonalny od innej drogi publicznej;

2. art. 1 ust. 2 pkt. 6 w zw. z art. 2 pkt. 17 w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - polegające na niezastosowaniu ww. przepisu, które doprowadziło do nadużycia władztwa planistycznego przez organ uchwalający miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, poprzez takie ustalenie dostępu nieruchomości położonych w kwartale [...] bezpośrednio przy ul. [...], do drogi publicznej oraz zaopatrzenia w media, które jest sprzeczne z zasadą optymalnego wykorzystania terenu, ponieważ zakłada dostęp do drogi publicznej oraz zaopatrzenie w media ww. nieruchomości nie bezpośrednio od strony ul. [...], lecz od projektowanej drogi, do której ww. nieruchomości bezpośrednio nie przylegają - za pośrednictwem innych nieruchomości, będących własnością osób trzecich;

3. art. 29 w zw. z art. 28 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych polegające na pominięciu ww. przepisu przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego skutkujące nadużyciem władztwa planistycznego, poprzez naruszenie ustawowych prerogatyw zarządcy drogi w zakresie spraw dotyczących zjazdu z dróg publicznych, które winny być rozpatrywane wyłącznie na zasadach i w trybie określonym przepisami ustawy o drogach publicznych.

Mając powyższe zarzuty na względzie skarżąca wniosła o:

I. stwierdzenie nieważności, względnie orzeczenie o niezgodności z prawem § 39 punkt 3 lit. a.) i § 39 punkt 5uchwały nr [...] Rady Miasta W. z dnia [...] czerwca 2006 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu tzw. [...] w W.

II. zasądzenie zwrotu od organu na rzecz Skarżącej kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw, w tym, kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi strona Skarżąca wskazała m.in., że w wyniku podjęcia przedmiotowej uchwały, jej nieruchomość stanowiąca dz. ew. nr [...] oraz [...] w obrębie [...] przy ul. [...] w W. została faktycznie pozbawiona dojazdu do drogi publicznej a przez to również została pozbawiona charakteru nieruchomości budowlanej.

Skarżąca podkreśliła także, że należąca do niej nieruchomość bezpośrednio przylega do drogi publicznej, ale w wyniku niezgodnych z prawem ustaleń Planu Miejscowego, jej obsługa komunikacyjna jest możliwa jedynie z nieistniejącej ulicy (która z chwilą powstania będzie jedynie drogą wewnętrzną), a z którą Nieruchomość nie graniczy bezpośrednio.

Zapisy Planu Miejscowego w sposób jednoznaczny ograniczają zatem zdaniem skarżącej możliwość zagospodarowania nieruchomości oraz wpływają na treść i sposób wykonywania prawa własności, w tym miejscu Skarżącą przywołała m.in. wyrok, że Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w analogicznej sprawie (sygn. akt IV SA/Wa 464/11).

Zdaniem Skarżącej Rada W. wydając zaskarżoną uchwałę, ograniczyła niewątpliwie jej prawo własności poprzez narzucenie połączenia z siecią dróg publicznych za pośrednictwem drogi nie istniejącej, nie przylegającej bezpośrednio do tejże nieruchomości i nie będącej drogą publiczną. W ten sposób organ w istocie zakazał korzystania z nieruchomości za pośrednictwem drogi publicznej, bezpośrednio przylegającej do nieruchomości, tymczasem tego typu ograniczenie byłoby dopuszczalne gdyby znajdowało uzasadnienie w interesie społecznym, którego granice wyznaczają zasady określone w art. 1 ust. 2 u.p.z.p. Analiza stanu faktycznego- położenia nieruchomości Skarżącej, prowadzi do wniosku, że ustalenie dla niej dojazdu wyłącznie z nieistniejącej ulicy [...] nie znajduje żadnego uzasadnienia w kontekście: wymagań ładu przestrzennego, walorów architektonicznych i krajobrazowych, wymagań ochrony środowiska, ochrony dziedzictwa kulturowego, wymagań ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa i mienia, potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa, potrzeby interesu publicznego, ani potrzeb w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej. Uchwała narusza także zasadę uwzględniania walorów architektonicznych przestrzeni, określoną w art. 1 ust. 2 pkt. 6 u.p.z.p. Bowiem jej ustalenia w zakresie dostępu do drogi publicznej i zagospodarowania w media w kwartale [...] w rażący sposób naruszają walory ekonomiczne przestrzeni. Ukształtowana przez plan sytuacja wymusza na właścicielach nieruchomości przylegających do ul. [...] w kwartale [...] - nie posiadających dostępu do projektowanie ul. [...] - stosownych służebności od właścicieli gruntów sąsiednich. Powyższe wiąże się z koniecznością budowy podjazdów na cudzych gruntach, co może ograniczyć w sposób znaczny korzystania z nich przez właścicieli oraz spowodować koszty po stronie właścicieli nieruchomości przyległych do ul. [...] związane z budową wydłużonych przyłączy oraz odpowiednich służebności od właścicieli nieruchomości sąsiednich. Tego typu ustalenia, z ekonomicznego punktu widzenia, należy uznać za dalece nieracjonalne, w sytuacji gdy wszelkich możliwych podłączeń można dokonać od strony ul. [...].

Ponadto w ocenie Skarżącej na brak przesłanek przemawiających za lokalizacją zajazdów z Nieruchomości, nie od [...], lecz od ul. [...], wskazuje fakt, iż wyjazd do ulicy [...] z działki nr ewidencyjnym: [...] (adres: ul. [...]) - już istnieje, a ponadto został on uwzględniony przy wydawaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w postaci [...].

Powyższe argumenty odnoszą się również do postanowień Miejscowego Planu w § 39 pkt. 5. który ustala zaopatrzenie w media za pośrednictwem "projektowanych" sieci, mających być - o zostaną w ogóle zrealizowane - w "projektowanych" ulicach [...].

Powyższe zapisy ingerując zatem w prawo własności bowiem w rzeczywistości faktycznie pozbawiają Skarżącą możliwości zabudowy działek, albowiem nie będzie ona mogła przyłączyć instalacji do faktycznie istniejących sieci w ulicy [...], na co uzyskała warunki techniczne przyłączenia do tych sieci. o czym świadczą następujące dokumenty uzyskane przez Skarżącą w toku opracowania budowlanego:

• w zakresie zaopatrzenia w wodę, kanalizacji i wód deszczowych - pismo Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w W. S.A. z dnia [...] grudnia 2011 r. oznaczone nr [...];

Dowód: Pismo Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w W. S.A. z dnia [...] grudnia 2011 r. oznaczone nr [...].

• w zakresie przyłączenia węzła cieplnego do sieci ciepłowniczej - pismo [...] Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej S.A. z dnia [...] stycznia 2012 r.; Dowód: Pismo [...] Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej S.A. z dnia [...] stycznia 2012 r.

• w zakresie przyłączenia do sieci energetycznej - pismo [...] Sp. z.o.o. z dnia [...] maja 2012 r.

Dowód: Pismo [...] Sp. Z o.o. z dnia [...] maja 2012 r.

Wszelkie wymienione wyżej opinie zostały wydane z uwzględnieniem stanu faktycznego na dzień ich wydania, wobec czego uwzględniały istniejące już sieci, nie odnosząc się do hipotetycznych sieci w projektowanych ulicach [...].

Wobec powyższego, nadużycie władztwa planistycznego przez Radę W. uchwalającą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w zakresie kwartału [...], zostało dokonane wskutek nieuzasadnionego naruszenia prawa własności Skarżącego, jak również wskutek nie uwzględnienia walorów ekonomicznych przestrzeni objętej planem. Przy czym w ocenie Skarżącej nadużycie władztwa planistycznego przez Radę W. odnośnie kwartału [...] planu zagospodarowania przestrzennego uchwalonego zaskarżoną uchwałą, dokonane zostało nie tylko w wyniku przekroczenia granic kompetencji organu określonych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, lecz również na skutek naruszenia przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (dalej: u.d.p.), poprzez naruszenie wyłącznych prerogatyw organów zarządzających drogami publicznymi. Zgodnie z objętym zakresem zaskarżenia § 39 pkt 3 lit. a uchwały, dla kwartału [...] ograniczonego ulicami nowoprojektowanymi ([...]); ([...] (w rzeczywistości ul. [...]), obejmującymi m.in. nieruchomość należącą do Skarżącej, plan ustala wjazd i wyjazd z kwartału poprzez ulicę [...]. Powyższy zapis nakazuje wprost budowanie wjazdów i wyjazdów z nieruchomości w kwartale wyłącznie z ulicy [...], co rozstrzyga o zakazie lokalizacji wyjazdów z innych dróg publicznych objętych kwartałem. W świetle art. 29 ust. 1 u.d.p. budowa lub przebudowa zjazdu należy zaś do właściciela nieruchomości przyległych do drogi, po uzyskaniu, w drodze decyzji obejmującej zezwolenie zarządcy drogi na lokalizację zjazdu lub przebudowę zjazdu. Stosownie zaś do art. 29 ust. 2 u.d.p. w przypadku budowy lub przebudowy drogi, budowa przebudowa zjazdów dotychczas istniejących należy zaś wyłącznie do kompetencji zarządcy drogi.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie wskazując, że jako przeznaczenie podstawowe dla obszaru [...] wskazano funkcję zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i usługi ponadlokalne i lokalne o maksymalnej wysokości 35 m i maksymalnej intensywności 5,7 oraz wjazd i wyjazd z kwartału [...] poprzez ulicę [...]. Skarżąca uznała, że ustanowienie dostępu komunikacyjnego z projektowanej ulicy [...] do nieruchomości stanowiącej działki ewidencyjne nr [...] z obrębu [...] położone przy ul. [...] jest naruszeniem jej interesu prawnego. Również zakwestionowała ustalenia dotyczące dostępu do mediów: wody, kanalizacji, gazu, c.o., sieci energetycznej, których przebiegi związane są z ulicami [...].

Stanowisko to nie znajduje zdaniem organu potwierdzenia w analizach wykonanych w trakcie prac nad planem. Ulica [...] jest ulicą zbiorczą , której przebieg ustalony został w Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego W. Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, droga klasy Z powinna mieć powiązania z drogami wszystkich klas, ale odstępy między skrzyżowaniami na terenach zabudowanych nie powinny być mniejsze niż 300 m, a wyjątkowo dopuszcza się odstępy nie mniejsze niż 150, przy czym na drodze klasy Z należy dążyć do ograniczenia liczby zjazdów szczególnie do terenów przeznaczonych pod nową zabudowę. Biorąc powyższe przepisy pod uwagę Zarząd Dróg Miejskich uzgadniając projekt planu miejscowego - rejonu tzw. [...] w piśmie z dnia [...] .01.2000 r. umieścił warunek dotyczący "ograniczenia liczby skrzyżowań na al. [...] (chodzi o [...]) pozostawiając włączenia ulic [...] na prawe skręty".

Tak więc zgodnie z uzgodnieniem Zarządu Dróg Miejskich w planie ustalono dostęp komunikacyjny do ternu [...] z ulicy lokalnej [...]. Ustalenia planu nie naruszają, zatem wbrew twierdzeniom skargi, art. 28 w zw. z art. 29 ustawy o drogach publicznych, gdyż uzgodnienie zjazdu ma miejsce na etapie realizacji inwestycji również podlega badaniu zgodności z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa.

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że plan ustala docelowe zagospodarowanie terenów i ma m.in. za zadanie zaprojektowanie nowych przestrzeni powiązanych z nowymi ulicami. Tak więc wskazanie dostępu komunikacyjnego od drogi projektowanej, w tym przypadku [...], nie jest w żadnym wypadku naruszeniem prawa.

Ponadto należy droga [...], łącząca się z droga [...], w niedługim czasie będzie realizowana, co przybliży niewątpliwie realizację drogi [...].

Natomiast w zakresie dotychczasowego zagospodarowania terenu znajduje zastosowanie art. 35 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zgodnie z którym tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z planem, chyba że w planie ustalono inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania. W powyższym przepisie przewidziano zatem sytuację wprowadzenia zmiany na mocy planu miejscowego w dotychczasowym sposobie zagospodarowania lub też przeznaczenia terenu w stosunku do tego, jakie obowiązywało lub było faktycznie realizowane przed wejściem w życie miejscowego planu. Jeśli zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nie zawarto postanowień określających wykorzystanie danych terenów do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, wówczas z mocy art. 35 u.p.z.p. tereny te mogą być wykorzystane w dotychczasowy sposób. Brak zapisu w planie co do tej kwestii oznacza potwierdzenie dotychczasowego sposobu użytkowania terenu (por. wyrok WSA z dnia 8 marca 2011 r. II SA/Op 681/10).

W piśmie procesowym z dnia 14 listopada 2014r. Skarżąca odniosła się do odpowiedzi na skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga złożona została w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), według którego każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

W pierwszej kolejności należy zatem rozważyć dopuszczalność złożenia skargi w kontekście spełnienia kryteriów określonych w powołanym art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, a więc czy zaskarżona uchwała jest aktem z zakresu administracji publicznej i czy narusza interes prawny lub uprawnienie skarżącej, a także, czy skarżąca wyczerpała ustawowy wymóg dopuszczalności złożenia skargi po uprzednim wezwaniem Rady W. do usunięcia naruszenia prawa przedmiotową uchwałą.

Zaskarżona uchwała nr [...] Rady Miasta W. z dnia [...] czerwca 2006 r. dotyczy uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego będącego aktem prawa miejscowego, co w konsekwencji przesądza, iż stanowi akt z zakresu administracji publicznej.

Przed wniesieniem skargi skarżąca Spółka wezwała Radę W. do usunięcia naruszenia prawa zaskarżoną uchwałą i związku z brakiem odpowiedzi Rady na to wezwanie, wniosła skargę do Sądu, zgodnie z art. 53 §2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 2012, poz. 270 ze zm. zwanej w dalszej części p.p.s.a.).

Do ustalenia pozostaje zatem, czy powołana uchwała Rady W. z dnia [...] czerwca 2006 r. dotyczy interesu prawnego skarżącej, czy narusza ten interes prawny i czy naruszenie to, jeżeli ma miejsce, jest uprawnione obowiązującymi przepisami prawa..

Skarżąca wywodzi swój interes prawny z faktu przysługiwania jej prawa własności do działek gruntu o nr [...] w obrębie [...] przy ul. [...] w W. objętego ustaleniami zaskarżonej uchwały. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu, zaskarżona uchwała Rady W. z dnia [...] czerwca 2006r. dotyczy interesu prawnego skarżącej, jako wynikającego z przysługiwania jej prawa własności do przedmiotowych działek gruntu.

Do ustalenia postaje zatem stwierdzenie, czy uchwała ta narusza interes prawny skarżącej i czy naruszenie to, jeżeli ma miejsce, jest uprawnione obowiązującymi przepisami prawa. W ocenie strony skarżącej naruszenie jej interesu prawnego polega na ustanowieniu dostępu komunikacyjnego z projektowanej ulicy [...] do jej nieruchomości stanowiącej działki ewidencyjne nr [...] z obrębu [...] położone przy ul. [...]. Powyższe odnosi się także do ustalenia dotyczącego dostępu do mediów: wody, kanalizacji, gazu, c.o., sieci energetycznej, których przebiegi związane są z ulicami [...].

Rozpoznając przedmiotową sprawę w pierwszej kolejności należy podkreślić, iż granice zaskarżenia uchwały Rady W. wyznaczone w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym naruszeniem interesu prawnego wskazują, iż Sąd może dokonywać oceny zaskarżonej uchwały tylko w zakresie wyznaczonym granicami przysługiwania skarżącym interesu prawnego. Jeżeli więc skarżąca posiada w sprawie interes prawny wynikający z przysługiwania mu prawa własności do w/w działek gruntu, to granicami oceny przez Sąd naruszenia tego interesu prawnego jest zakres ustaleń zaskarżonej uchwały.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż na uwzględnienie zasługuje zarzut skargi dotyczący naruszenia zaskarżoną uchwałą prawa w odniesieniu do działek skarżącej, ustaleniem zawartym w § 39 punkt 3 lit. a. w zakresie w jakim określa on, że komunikacja kwartału [...] została określona jako: "wjazd i wyjazd z kwartału poprzez ulicę [...]", oraz w § 39 punkt 5 zaskarżonej uchwały w zakresie w jakim ustala zaopatrzenie w media dla działek skarżącej.

Wskazać należy, że według art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planowaniu przestrzennym uwzględnia się m.in. prawo własności, i według art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 tej ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, przy czym każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich.

W rozpoznawanej sprawie w ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż zapisy planu, który dla kwartału komunikacyjnego [...], obejmującego m.in. nieruchomość Skarżącej, przewiduje dostęp do drogi publicznej poprzez projektowaną ulicę [...], jak również dostęp do mediów przez projektowane ulice [...], pomimo faktu, iż :

1. nieruchomość skarżącej bezpośrednio przylega do istniejącej drogi publicznej -ul. [...], a obsługa komunikacyjna tejże nieruchomości od ul. [...] została jak wykazał skarżący pozytywnie zaopiniowana przez właściwe organy administracji publicznej;

2. nieruchomość skarżącej nie przylega bezpośrednio do projektowanej ulicy [...], wobec czego dostęp do tej drogi nie będzie możliwy bez uzyskania dodatkowego tytułu prawnego do korzystania z nieruchomości należących do osób trzecich a oddzielających nieruchomość Skarżącej od ulicy [...];

3. droga w postaci [...] - nie jest drogą publiczną w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych, gdyż nie została zaliczona uchwałą Rady W. w poczet dróg publicznych, a więc nawet po jej zrealizowaniu (o ile w ogóle dojdzie do realizacji tej drogi) nie jest możliwe swobodne korzystanie z tej drogi, bez uprzedniego uzyskania tytułu prawnego od jej właściciela- w § 77 uchwały brak jest ustaleń dla tej drogi;

naruszają interes prawny skarżącej bowiem ingerują w sposób wykonywania przez nią prawa własności. Należy zatem rozważyć, czy naruszenie to jest uprawnione, tj, czy wynika z ustawowych uprawnień planistycznych gminy. Wskazać zatem należy, iż oczywistym jest, iż plan miejscowy ustalając zasady zabudowy i zagospodarowania na danym terenie powinien kształtować infrastrukturę komunikacyjną. Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie wymagają przy tym aby plan miejscowy wyznaczał szczegółową lokalizację dojazdu do każdej działki, zapewniając jej bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Bowiem, przez "dostęp do drogi publicznej" w świetle art. 2 pkt 14) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, należy rozumieć nie tylko bezpośredni dostęp do tej drogi albo także dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Wskazane zapisy planu przewidują co do zasady obsługę komunikacyjną terenu [...]. W przypadku jednak skarżącej ustanowienie dojazdu do jej działek wymaga bez wątpienia przeprowadzenia postępowania administracyjnego w przedmiocie podziału geodezyjnego polegającego na wydzieleniu działki drogowej po terenie prywatnych nieruchomości w porozumieniu z ich właścicielami, ustanowienia służebności przejścia i przejazdu, ewentualnie ustanowienia w postępowaniu przed sądem cywilnym drogi koniecznej. Jak wskazano powyżej, co do zasady w sytuacji gdy plan zmienia przeznaczenie działek na np. budowlane, dopuszczając zabudowę terenów, które przed jego uchwaleniem nie mogły być zagospodarowane, tworzy przy tym ich obsługę komunikacyjną, może zdarzyć się, iż z uwagi np. na wprowadzone parametry powierzchni działek przeznaczonych po zabudowę nie wszystkie istniejące (przed podziałem lub scaleniem) działki będą miały bezpośredni dostęp do drogi, co jak wskazano powyżej jest dopuszczalne. W niniejszej jednak sprawie wyznaczając dla nieruchomości skarżącej dojazd poprzez drogę [...], oraz dostęp do mediów w sposób określony w § 39 pkt 5 zaskarżonej uchwały, organy nie wykazały dlaczego nie dopuściły jej skomunikowania z przylegającą do niej bezpośrednio drogą - ul. [...], w sytuacji gdy możliwości taka istniała przed uchwaleniem planu ( co wynika z mapy stanowiącej załącznik do uchwały, gdzie na dz. nr [...] zaznaczony jest wjazd/wyjazd). W konsekwencji na skutek uchwalenia zaskarżonej uchwały, nieruchomość skarżącej utraciła bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż przyjęte w planie rozwiązanie komunikacyjne dla działek skarżącej nie wynika, jak starał się wywieźć organ w odpowiedzi na skargę z uzgodnienia dokonanego w trakcie jego uchwalenia z Zarządem Dróg Miejskich w W. z [...] stycznia 2000r. Nr [...], gdzie po pierwsze nie ma mowy o ul. [...], a pkt 1 dotyczy cyt. "ograniczenia liczby skrzyżowań na [...] pozostawiając włączenia ulic [...] na prawe skręty". Nawet zatem gdyby uznać, że ten warunek dotyczył ul. [...] to w rozpoznawanej sprawie nie chodzi o budowę skrzyżowania w rozumieniu § 3 pkt. 9 rozporządzenia Ministra transportu i gospodarki morskiej z dnia 2 marca 1999r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, lecz o połączenie działek skarżącej z drogą publiczną poprzez zjazd w rozumieniu § 3 pkt. 12 w/w rozporządzenia.

Jak wynika ze zgromadzonych w sprawie materiałów dowodowych (w tym również z opinii, uzgodnień dołączonych do skargi, uzyskanych przez skarżącą na etapie ubiegania się o pozwolenie na budowę) w rozpoznawanej sprawie nie istniały wynikające wprost z przepisów prawa przeciwwskazania do określenia dla dziełek skarżącej dostępu do drogi publicznej bezpośrednio z nimi sąsiadującą, co oznacza, że z ekonomicznego punktu widzenia (konieczność ustanowienia służebności, długość przyłączy) określone w planie zasady komunikacji i zaopatrzenia w media nie znajdują uzasadnienia, co z kolei w ocenie Sądu oznacza, że uchwalając zaskarżoną uchwałę w odniesieniu do działek skarżącej we wskazanym w skardze zakresie doszło do nadużycia tzw. " władztwa planistycznego" . W konsekwencji tego Sąd uznał, że treść § 39 pkt 3 lit a i § 39 pkt 5 zaskarżonej uchwały narusza interes prawny skarżącej w sposób nieuprawniony przepisami obowiązującego prawa.

W związku z powyższym, działając w części uwzględniającej skargę - w odniesieniu jedynie do działek skarżącej na podstawie art. 147 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ((Dz. U. Nr 2012, poz. 270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, jak w pkt. 1 sentencji.

O wstrzymaniu wykonania zaskarżonej uchwały w części objętej pkt I sentencji, orzeczono na podstawie art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O zwrocie kosztów postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.



Powered by SoftProdukt