drukuj    zapisz    Powrót do listy

6115 Podatki od nieruchomości, w tym podatek rolny, podatek leśny oraz łączne zobowiązanie pieniężne, Podatek od nieruchomości, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, I SA/Sz 533/12 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2012-10-10, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Sz 533/12 - Wyrok WSA w Szczecinie

Data orzeczenia
2012-10-10 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-06-12
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Sędziowie
Joanna Wojciechowska /przewodniczący/
Marzena Kowalewska
Symbol z opisem
6115 Podatki od nieruchomości, w tym podatek rolny, podatek leśny oraz łączne zobowiązanie pieniężne
Hasła tematyczne
Podatek od nieruchomości
Sygn. powiązane
II FSK 953/18 - Wyrok NSA z 2021-10-26
II FSK 65/13 - Wyrok NSA z 2015-02-26
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2006 nr 121 poz 844 art. 1g ust. 1
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - tekst jednolity
Dz.U. 2003 nr 207 poz 2016 art. 3
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Polańska, Sędziowie Sędzia WSA Anna Sokołowska (spr.),, Sędzia WSA Joanna Wojciechowska, Protokolant Łukasz Górny, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 3 października 2012 r. sprawy ze skargi Polskiej T. C.S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2007 r. oddala skargę

Uzasadnienie

25 sierpnia 2009 r. P.S.A. w W. (poprzednio spółka z o.o. z siedzibą w W.), zwana dalej P. złożyła deklaracje na podatek od nieruchomości za lata 2004- 2009, w których wykazała do opodatkowania w pozycji budynki związane z działalnością gospodarcza dwa kontenery telekomunikacyjne, położone w S. na terenie stacji B. [...] przy ul. [...] o pow. użytkowej [...] oraz na terenie stacji B. [...] przy ul. [...] o pow. użytkowej [...].

Prezydent Miasta S.wszczął 12 października 2010 r. postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za lata 2005-2010, zaś postanowieniem z 14 października 2010 r. powołał biegłego i dopuścił jego opinię w sprawie.

Organ I instancji dokonał 28 września 2011 r. oględzin stacji bazowych i [...] wydał decyzję, w której określił P. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2007 rok w wysokości [...]. Zdaniem organu, przedmiotowe kontenery stanowią tymczasowe obiekty budowlane zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane i są budowlami. Potwierdziły to umowy zawarte z właścicielami gruntów a P., w których został określony czas trwania najmu i przedmiot w postaci lokalizacji sprzętu. Przedmiotowe obiekty nie stanowią części składowych gruntów, a jedynie połączone są z gruntem do przemijającego użytku. Organ wskazał na art. 46, 47 i art. 48 Kc i wywiódł, że skoro obiekt nie jest nieruchomością budynkową, ani nie jest częścią składową gruntu to nie może być budynkiem w świetle ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Budynkiem na podstawie powołanej powyższej ustawy jest obiekt trwale związany z gruntem. Trwały związek z gruntem obiektu budowlanego występuje jedynie wówczas, gdy nie został on wzniesiony na określony czas.

P. złożyła odwołanie od powyższej decyzji. Zarzuciła organowi, że nie ustosunkował się do złożonych przez nią dokumentów w sprawie i w sposób nieuzasadniony przyjął, iż przedmiotowe kontenery nie są trwale związane z gruntem. Sam fakt posiadania fundamentów przez obiekt budowlany przesądza, według P., o trwałym związku z gruntem. Zdaniem P., kontenery stanowią budynki zgodnie z art. 1a ust.1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Odwołalnie się przez organ do przepisów Kc było błędem, gdyż o uznaniu obiektu za budynek nie stanowią przepisy Kc, lecz przepisy prawa budowlanego. Ponadto według P., umowy zawarte z właścicielami gruntów nie przesądzają o braku możliwości zakwalifikowania kontenerów jako budynków.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. wydało [...] decyzję, po rozpoznaniu odwołania P. od decyzji Prezydenta Miasta S. z [...], w której utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

SKO przedstawiło stan faktyczny w sprawie.

SKO przytoczyło art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Organ wskazał, ze podatnikiem jest osoba prawna, będąca właścicielem obiektów budowlanych, tj. zarówno budynków lub ich części, jak i budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zdaniem SKO, sam fakt posadowienia kontenera telekomunikacyjnego na fundamencie nie dowodzi, że staje on się przez to budynkiem. Kontener przymocowany do fundamentu jest związany z nim, natomiast nie jest trwale związany z gruntem. W myśl z art. 1a ust.1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, budowla to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, niebędący budynkiem lub obiektem malej architektury, a także urządzenie budowlane związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Organ przytoczył art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane i wskazał, że definicja budynku ma charakter opisowy, zaś budowla i obiekt malej architektury definiowane są przez wyliczenie przykładowe.

Organ podał, że z przeprowadzonych przez organ I instancji oględzin wynika, iż kontener telekomunikacyjny położony na stacji B. [...] posadowiony jest na betonowych podporach znajdujących się wzdłuż ściany frontowej oraz wzdłuż ściany tylniej. Pomiędzy podporami pod spodem kontenera znajduje się pusta przestrzeń na betonowym podłożu. Natomiast kontener położony na stacji B. [...] posadowiony jest na sześciu podporach betonowych, znajdujących się w rogu obiektu oraz po środku ścian bocznych. Załącznikami do ww. protokołu są zdjęcia. Według SKO, w zakresie pojęcia obiektu budowlanego mieści się tymczasowy obiekt budowlany. Organ powołał się treść art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane. Zdaniem organu, przedmiotowe kontenery należą do tymczasowych kontenerów z uwagi na brak trwałego związania z gruntem. Organ powołał się na adaptację projektu budowlanego kontenera położnego na stacji B. [...], z której wynika , iż nie jest on powiązany na stale z ławami fundamentowymi i można go dowolnie przestawiać.

Organ przytoczył na poparcie swojej argumentacji orzecznictwo sądów administracyjnych, przeciwne do orzeczeń przedstawionych przez P. w toku postępowania. Zdaniem SKO, organ I instancji prowadził postępowanie podatkowe w sposób prawidłowy i nie naruszył jego reguł. Organ I instancji odniósł się w zaskarżonej decyzji do dowodów przedstawionych przez P.

Odnośnie opinii przedłożonej przez P., SKO podało, że wbrew wnioskom, wynikającym z tej opinii, przedstawiło wywód uzasadniający swoje stanowisko w sprawie uznania ww. kontenerów za budowle na podstawie zebranego materiału dowodowego i przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz ustawy Prawo budowlane. Ponadto SKO podało, że z pism Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego i Ministerstwa Infrastruktury Departamentu Rynku Budowlanego i Techniki nie wynikało, aby fundament był częścią kontenera.

P. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na powyższą decyzję i wniosła o jej uchylenie.

Zarzuciła organowi naruszenie :

1. art. 122, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 4, art. 233 § 1 pkt 1 I pkt 2 lit.a ustawy Ordynacja podatkowa;

2. art. 21 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, art. 1a ust. 1 pkt 1 i pkt 2, art. 4 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Zdaniem skarżącej, przedmiotowe kontenery są budynkami, gdyż wypełniają przesłankę z art. 1a ust.1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, tj. obiekty te są trwale związane gruntem, są wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadają fundamenty i dach. Możliwość przeniesienia obiektu budowlanego w inne miejsce nie stanowi kryterium kwalifikującego dany obiekt do budynków, czy też budowli na podstawie przepisów prawa budowlanego, ani przepisów dotyczących podatku od nieruchomości.

Według skarżącej, organ naruszył przepisy postępowania, gdyż nie ustosunkował się do dokumentów złożonych przez nią w toku postępowania podatkowego. Ponadto, uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest wewnętrznie sprzeczne i niezrozumiałe, nie pozwala na zrekonstruowanie przesłanek, jakimi kierował się organ przy jej wydaniu.

SKO, w odpowiedzi na skargę, wniosło o jej oddalenie i podtrzymało argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Skarga nie jest zasadna.

Istotą sporu jest kwestia uznania kontenerów telekomunikacyjnych za budynki, jak twierdzi skarżąca, czy też za budowle, jak twierdzi organ.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844 ze zm.), zwana dalej "u.p.o.l.", użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) budynek - obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;

2) budowla - obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem;

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r., Nr 207, poz. 2016 ze zm.), zwanej dalej "Pr. bud.", ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

a) budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,

b) budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,

c) obiekt małej architektury;

2) budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach;

3) budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;

4) obiekcie małej architektury - należy przez to rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:

a) kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,

b) posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,

c) użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki;

5) tymczasowym obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe; [...]

Pojęcie "obiekt budowlany" należy rozumieć zgodnie z jego definicją zawartą w Pr. bud. Wynika to z art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l., w którym stwierdza się, że budynkiem i budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. U.p.o.l. odsyła do definicji obiektu budowlanego zawartej w tych przepisach. Ma to swoje następstwa przy ustalaniu rzeczy podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Opodatkowaniu podlegają wszystkie obiekty budowlane w rozumieniu prawa budowlanego, z wyjątkiem tzw. obiektów małej architektury. Natomiast o tym, czy te obiekty budowlane będą opodatkowane jako budynki, czy też jako budowle, decydują postanowienia u.p.o.l., w której znajdują się definicje tych pojęć. Zgodnie z art. 3 pkt 1 Pr. bud., obiektem budowlanym jest budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi oraz obiekt małej architektury. Obiektami małej architektury są to, co wynika z art. 3 pkt 4 Pr. bud., niewielkie obiekty, przykładowo wymienione w tym przepisie.

Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają jedynie obiekty budowlane w postaci budynków i budowli. Obiekty małej architektury nie są objęte zakresem przedmiotowym podatku od nieruchomości. Z treści art. 2 ust. 1 u.p.o.l. wynika, że budynki i budowle stanowią odrębne przedmioty opodatkowania. Budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi stanowi odrębny od budowli obiekt budowlany. Budowlą, zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawą Pr. bud., jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem, ani obiektem małej architektury.

Zaznaczyć należy, iż art. 3 pkt 3 Pr. bud. zawiera katalog otwarty budowli dokonując przykładowego wymienia obiektów budowlanych.

Odwołać się należy również do wydanego na podstawie art. 7 ust. 2 Pr. bud., rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 219, poz. 1864), które w § 3 pkt 2 określa, że za telekomunikacyjny obiekt budowlany należy traktować linię kablową podziemną, linię kablową nadziemną, kanalizację kablową, antenowe wieże, maszty i konstrukcje wsporcze, kontenery telekomunikacyjne oraz szafy kablowe.

Zdaniem Sądu, kontener telekomunikacyjny jest tymczasowym obiektem budowlanym. Wskazać należy, że z definicji ustawowych "budynku" (art. 1a pkt 1 u.p.o.l.) i "budowli" (art. 1a pkt 2 u.p.o.l) wynika, że obie kategorie mieszczą się w zbiorze - kategorii prawnej obiektów budowlanych; - u.p.o.l. nie definiuje pojęcia "obiektów budowlanych", lecz przez sformułowanie "w rozumieniu przepisów prawa budowlanego" odsyła w tym zakresie do unormowań tego prawa. Definicja "obiektu budowlanego" w Pr. bud. została skonstruowana przy użyciu definicji "budynku", "budowli" i "obiektu małej architektury" i z art. 3 pkt 1 Pr. bud. wynika, że wyliczenie to ma charakter wyczerpujący, zatem każdy obiekt budowlany można zaliczyć do którejś z trzech wymienionych kategorii. W tym sensie odrębną kategorią obiektów budowlanych nie są "tymczasowe obiekty budowlane", bowiem te ostatnie są odmianą obiektów budowlanych, wyodrębnioną ze względu na pewne specyficzne cechy, wobec czego również w kategoriach "budynków", "budowli" czy też "obiektów małej architektury" mogą mieścić się takie, które spełniają te cechy i są tymczasowymi obiektami budowlanymi. Tymczasowe obiekty budowlane są tylko pewną odmianą w zbiorze wszystkich obiektów budowlanych (Prawo budowlane Komentarz., praca zbiorowa pod red. Z. Niewiadomskiego, Wydawnictwo C. H. BECK, Warszawa 2007 r., str. 40 i 53). Wobec czego pogląd, że tymczasowe obiekty budowlane nie mieszczą się w pojęciach budynków lub budowli, jest chybiony i nieuzasadniony. Ponadto, na podstawie art. 3 pkt 5 Pr. bud., wyróżnić można dwa zespoły cech, które przesądzają o uznaniu obiektów budowlanych za tymczasowe, pierwszy z nich konstytuuje grupę obiektów przeznaczonych do czasowego użytkowania w okresie krótszym od ich trwałości technicznej, przewidzianych do przeniesienia w inne miejsce lub do rozbiórki; drugą grupę tymczasowych obiektów budowlanych tworzą obiekty budowlane niepołączone trwale z gruntem, takie, jak przykładowo wskazane w art. 3 pkt 5 in fine Pr. bud., które to wyliczenie nie ma charakteru zamkniętego. Sporny w sprawie obiekt budowlany- kontener telekomunikacyjny mieści się w zakresie ich odmiany - nazwanej w art. 3 pkt 5 Pr. bud. tymczasowym obiektem budowlanym, nie może jednak zostać zaliczony do budynków w ramach definicji wynikającej z przepisu art. 1a pkt 1 u.p.o.l., albowiem ten ostatni z wymienionych zapisów prawnych wymaga, aby obiekt budowlany, o którym stanowi, był trwale związany z gruntem. Może być jednak budowlą w rozumieniu art. 1a pkt 2 u.p.o.l., ponieważ nie jest budynkiem, ani obiektem małej architektury z art. 3 pkt 4 Pr. bud. W Pr. bud. definicja budowli skonstruowana została na zasadzie definicji negatywnej i wyliczenia przykładowego. Biorąc pod uwagę, że "tymczasowe obiekty budowlane" stanowią swoistą odmianę obiektów budowlanych, to, jeżeli nie mogą zostać zaliczone do budynków, mogą mieścić się w obszarze budowli (por. wyrok NSA z 13.01.2009 r., sygn. akt II FSK 1391/07).

Oględziny dokonane przez organ w toku postępowania podatkowego, prawidłowo oznaczyły przedmiotowe kontenery jako tymczasowe obiekty budowlane. Kontener ten jako obiekt budowlany posiada dach, ściany i fundament, jednakże nie można uznać, że jest trwale związany z gruntem. Decyduje o tym fakt możliwości łatwego jego oddzielenia od fundamentów (nie jest na stałe powiązany z ławami fundamentowymi) i przeniesienia w inne miejsce, co ujęto w załączonym do akt projekcie budowlanym. Definicja budynku z art. 1a ust. 1 u.p.o.l., zawiera pojęcia: "trwałego związania z gruntem" i "fundamentów". Pr. bud. posługuje się pojęciem fundamentu oraz trwałego związania z gruntem, bez jego zdefiniowania.

Fundamentem jest element konstrukcji budowlanej, w jej najniższej części, mający za zadanie przekazanie ciężaru budowli na grunt, fundamentem jest np. ława, stop fundamentowy (wymienione w § 3 pkt 24 lit. b w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690). Pod pojęciem fundamentów należy rozumieć każdy ich rodzaj.

Pojęcie "trwałego związania z gruntem" oznacza zarówno posiadanie przez obiekt budowlany fundamentów, które są usytuowane poniżej poziomu terenu (wkopane w grunt), jak i trwałego związania fundamentów z obiektem budowlanym.

Obiektu budowlanego, w którym dolna płaszczyzna fundamentu znajduje się na poziomie terenu, a jego przeniesienie lub rozebranie nie wiąże się z wykonywaniem robót ziemnych, nie można uznać za trwale związany z gruntem.

Zdaniem Sądu, zarzuty zawarte w skardze były nieuzasadnione. Organ nie naruszył prawa materialnego, przyjmując, że przedmiotowe kontenery stanowią budowle i naliczając od nich określoną wysokość podatku od nieruchomości. Ponadto, organ nie naruszył też przepisów postępowania, bowiem ustosunkował się do złożonych w toku postępowania przez skarżącą dokumentów. Skarżąca nie zarzuciła organowi braków w materiale dowodowym, lecz wywiedzenie z niego wniosków odmiennych niż jej własne. Organ podatkowy ocenił zebrany materiał dowodowy wszechstronnie i wywiódł z niego logiczne wnioski, co mieściło się w jego kompetencjach. Odnośnie opinii Instytutu Techniki Budowlanej przedłożonej przez skarżącą wskazać należy, iż jest to opinia co do prawa, bowiem jej wykonawcy zanalizowali zapisy art. 3 Pr. bud. i doszli do wniosku, że w rozumieniu Pr. Bud. Kontenery na stacjach bazowych P. są budynkami, a nie budowlami. Przeprowadzenia analizy przepisów prawnych przez organ podatkowy nie można zastąpić dowodem biegłego. W niniejszej sprawie organ podatkowy taką analizę przeprowadził na podstawie zebranego materiału dowodowego.

Odnośnie pism Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego i Ministerstwa Infrastruktury Departamentu Rynku Budowlanego, prawidłowo organ podatkowy przyjął, że nie były to organy właściwe do rozpoznania sprawy i ich stanowiska co do prawnej kwalifikacji kontenera telekomunikacyjnego nie miały wpływu na rozpoznanie mniejszej sprawy.

Wobec braku stwierdzenia w sprawie uchybień procesowych, jak i naruszeń przepisów prawa materialnego, Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270), skargę, jako nieuzasadnioną, oddalił.



Powered by SoftProdukt