Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2017 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 25 sierpnia 2016 r., sygn. akt II SA/Rz 1701/15 w sprawie ze skargi A. B. na uchwałę Rady Gminy O. z dnia [...] grudnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości diet dla sołtysów oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 25 sierpnia 2016 r. sygn. akt VII SA/Rz 1701/16, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. B. na uchwałę Rady Gminy O. z dnia [...] grudnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości diet dla sołtysów, oddalił skargę.

Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy.

Przedmiotem skargi A. B. jest uchwała Rady Gminy O. z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w sprawie ustalenia wysokości diet dla sołtysów, podjęta na podstawie art. 37 b ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (aktualny tekst jednolity Dz.U. z 2016 poz. 446). W § 1 zaskarżonej uchwały ustalono dla sołtysów nie będących radnymi miesięczną dietę ryczałtową za udział w posiedzeniach Rady Gminy w wysokości 20 % maksymalnej diety określonej w art. 25 ust. 6 ustawy o samorządzie gminnym, a w § 2 ustalono, że w przypadku nieobecności sołtysa w posiedzeniach Rady Gminy za każdą nieobecność potrącona będzie kwota równa 10 % przysługującej diety. Uchwała weszła w życie z dniem podjęcia z mocą obowiązującą od dnia [...] grudnia 2010 r., o czym postanowiono w § 5.

Zaskarżona uchwała utraciła moc obowiązującą na podstawie § 2 uchwały Rada Gminy O. z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] ustalającej w § 1 nową miesięczną dietę ryczałtową za wykonywania mandatu sołtysa w wysokości 25 % maksymalnej diety określonej w art. 25 ust. 6 ustawy o samorządzie gminnym.

Rozpoznając sprawę Sąd stwierdził, że skarżący posiada w sprawie interes prawny do kwestionowania opisanej na wstępie uchwały Rady Gminy O., bowiem uchwała ta zgodnie ze swym tytułem regulowała sytuacje prawną sołtysów, a funkcje tą w okresie obowiązywania uchwały wykonywał A. B. Oznacza to, że jej postanowienia miały wpływ na sytuację administracyjnoprawną skarżącego.

Wbrew twierdzeniom skargi, przedmiotowa uchwała nie naruszyła przepisu art. 37b ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, który stanowi : Rada gminy może ustanowić zasady, na jakich przewodniczącemu organu wykonawczego jednostki pomocniczej będzie przysługiwała dieta oraz zwrot kosztów podróży służbowej. Nie budzi wątpliwości, także w przekonaniu strony skarżącej to, że na mocy powyższej regulacji rada gminy może zadecydować o określeniu zasad przyznania przewodniczącemu organu wykonawczego jednostki podziału pomocniczego gminy, a więc także sołtysom, diety oraz zwrot kosztów podróży służbowej. W możliwości określania zasad przyznania diety oraz zwrotu kosztów podróży, mieści się kompetencja radnych polegająca na przyznaniu sołtysom diety, jej wysokości oraz dookreślenia sytuacji uprawniających do jej uzyskania. Z tej kompetencji radni gminy mogą skorzystać, co powoduje, że także nie przyznanie diety sołtysom nie spowoduje naruszenia art. 37b ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, tym bardziej, że powołany przepis ustawy o samorządzie gminnym nawet nie ogranicza dyskrecjonalnej władzy rady gminy pojęciami niedookreślonymi. Niewątpliwie, podstawowym kierunkiem w jakim art. 37b ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym winien być wykorzystany jest dobro wspólnoty samorządowej, o które radni winni dbać w myśl treści złożonego ślubowania – art. 23a ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

Tak więc, ustawodawca nie określa sztywnych ram zasad jakie mogą być przez radnych kreowane na podstawie art. 37b ustawy o samorządzie gminnym, stąd za dozwolone uznać należy ustalenie zasady przyznania diety sołtysowi z tytułu uczestnictwa w posiedzeniach rady. Na taką możliwość słusznie wskazuje doktryna prawa twierdząc, że na gruncie powołanego przepisu istnieje możliwość różnicowania wysokości diety w zależności od funkcji pełnionej w organach danej jednostki lub od uczestnictwa w posiedzeniach rady lub komisji (tak M. Augustyniak [w.:] Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz, wyd. III, pod red B. Dolnickiego, LEX, komentarz do art. 37b, teza nr 4).

W kwestionowanej przez Skarżącego uchwale, radni Gminy O. w jej § 1 ustalili dla sołtysów nie będących radnymi miesięczną dietę ryczałtową, za udział w posiedzeniach Rady Gminy w wysokości 20 % maksymalnej diety określonej w art. 25 ust. 6 ustawy o samorządzie gminnym. Przepis art. 25 ust. 6 ustawy o samorządzie gminnym określa maksymalną granicę miesięcznej diety radnego. Z treści zacytowanego powyżej przepisu uchwały wynika pośrednio, że radni będący jednocześnie sołtysami nie mieli prawa do diety ryczałtowej z tytułu swego udziału w posiedzeniach Rady Gminy. Skarżący kwestionując swą skargą uchwałę Rady upatruje naruszenia swego interesu prawnego oraz naruszenia prawa w pominięciu w jej § 1 radnych będących sołtysami. To pominięcie skutkowało tym, że radny będący sołtysem, a więc skarżący, nie otrzymał od Rady prawa do pobierania diety z tytułu uczestnictwa w posiedzeniach organu stanowiącego gminy z tytułu wykonywania funkcji sołtysa.

Według składu orzekającego, podniesione w skardze naruszenie interesu prawnego skarżącego, nie spowodowało uchybień w wykładni i stosowaniu norm prawa. Otóż jak już wcześniej podniesiono, radni mogą ustalać zasady przyznania sołtysom diety i zwrotu kosztów podróży. Jak trafnie podkreśla Organ w odpowiedzi na skargę, nieskorzystanie z tej kompetencji nie dawało sołtysom tytułu do tego aby wymagać od radnych przyznania diet jak i zwrotu kosztów podróży. Już z tej przyczyny, pominięcie sołtysów będących radnymi nie pozwala stwierdzić naruszenia art. 37b ustawy o samorządzie gminnym. Zdaniem Sądu, Rada Gminy O. mogła jako zasadę określić przyznanie sołtysom nie będącym radnymi prawa do diety, pomijając tym samym radnych będących sołtysami, tym bardziej, że w myśl art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym, radnemu w odróżnieniu od przewodniczącego organu wykonawczego jednostki podziału pomocniczego, przysługuje dieta oraz zwrot kosztów podróży. Niepominięcie radnych będących sołtysami skutkowałoby tym, że osoba pełniącą obie te funkcje otrzymywałaby za udział w posiedzeniach dodatkową dietę, pomimo posiadania prawa do rekompensaty wynikającego z art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym. W tych okolicznościach dieta spełniałaby funkcje wynagrodzenia, którym nie jest. Należy wyraźnie podkreślić, że wykonywanie mandatu radnego czy pełnienie funkcji sołtysa nie następuje w ramach stosunku pracy, są to bowiem funkcje pełnione społecznie i dla dobra lokalnego społeczeństwa. Nie można pomijać tego, że dieta ma stanowić wyłącznie ekwiwalent utraconych korzyści (np. pomniejszonego wynagrodzenia za pracę w związku z obecnością na sesji rady gminy), jakie radny czy sołtys nie uzyskuje w związku z wykonywaniem swego mandatu. Przysługująca radnemu według przepisów ustawy o samorządzie gminnym ta postać ekwiwalentu, uzasadniała zdaniem Sądu przyjęcie w kwestionowanej uchwale zasady, w myśl której dieta z tytułu uczestniczenia w posiedzeniach rady, przysługuje wyłącznie sołtysowi nie posiadającego mandatu radnego. Sołtysi nie będący radnymi, w odróżnieniu od sołtysów będących radnymi, nie mają zagwarantowanego przepisem ustawy prawa do diety z tytułu uczestnictwa w sesji rady gminy. Dlatego Rada Gminy O. formułując § 1 zaskarżonej uchwały, nie naruszyła art. 37b ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym jak również jakiegokolwiek innego przepisu obowiązującego prawa, dokonując zróżnicowania osób uprawnionych do diety z tytułu pełnionej funkcji. Rada gminy ma obowiązek uwzględnienia funkcji pełnionej przez radnego przy ustalaniu wysokości diet radnych co wynika z art. 25 ust. 8 ustawy o samorządzie gminnym.

WSA nie dopatrzył się w kwestionowanej uchwale naruszeń zasady równości wypływającej z art. 32 i 33 Konstytucji RP. Zasada równości nakazuje władzom publicznym w ten sam sposób traktować podmioty prawa charakteryzujące się tymi samymi relewantnymi cechami. W niniejszej sprawie, odmienne traktowanie w przepisach uchwały sołtysów nie będących radnymi oraz radnych będących sołtysami było dopuszczalne w świetle tej zasady, bowiem pomiędzy wskazanymi kategoriami adresatów normy prawnej zachodzą istotne różnice wynikające m.in. z faktu zagwarantowania radnym prawa do diety i nie zagwarantowania tego prawa sołtysom. Innymi słowy, nie narusza zasady sprawiedliwości społecznej nie przyznanie diety sołtysom będącym radnym, skoro ta grupa adresatów normy prawnej korzysta z praw do diety na mocy art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym (por. wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 21 sierpnia 2013 r., o sygn. II SA/Rz 496/113, opubl. w CBOSA). WSA przyjmując za słuszną przedstawioną wyżej interpretacje właściwych w sprawie przepisów prawa, nie podzielił stanowiska sądów administracyjnych, na które powołuje się skarga sądowoadministracyjna.

Nie narusza prawa także § 2 uchwały stanowiąc : w przypadku nieobecności sołtysa w posiedzeniach Rady Gminy, za każdą nieobecność potrącana będzie kwota równa 10 % przysługującej diety. Jako logiczne uznać należało ustalenie uchwały uzależniające wysokość diety od obecności radnego na posiedzeniu rady, zwłaszcza wobec przyjęcia legalnej w świetle art. 37b ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym zasady o przyznaniu sołtysom diety z tytułu uczestnictwa w posiedzeniach organu stanowiącego. Jednocześnie przepis ten nie zobowiązywał sołtysa do uczestniczenia w sesji, lecz decydował o pomniejszeniu wysokości przysługującej mu diety w przypadku nieobecności na posiedzeniu. Taki zapis uchwały zgodny jest z przedstawioną istotą diety jako ekwiwalentu z tytułu utraconych korzyści na skutek pełnienia funkcji społecznych. Nie można oczekiwać od gminy wypłacenia pełnego ekwiwalentu za udział sołtysa w sesji, w której sołtys ten nie uczestniczył. Powtórzyć należy, że dieta nie jest wynagrodzeniem zarówno dla radnego i dla sołtysa.

WSA nie podzielił stanowiska Rady Gminy O. na temat konieczności umorzenia postępowania sądowego, bowiem utrata mocy przedmiotowej uchwały na skutek jej uchylenia przez Radę Gminy postanowieniami uchwały z dnia [...] grudnia 2014 r., nr [...], nie spowodowała tego, że jej przepisy nie należałoby stosować względem stanów faktycznych mających miejsce w okresie jej obowiązywania. WSA podziela natomiast pogląd Rady co do tego, że jej uchwały podejmowane na podstawie art. 37b ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, nie są aktami prawa powszechnie obowiązującego. Skład orzekający w pełni identyfikuje się ze stanowiskiem WSA w Gliwicach zgodnie, z którym uchwała w sprawie ustalenia zasad przyznawania diet przewodniczącym jednostek pomocniczych nie jest aktem prawa miejscowego, ale jedynie przepisem wewnętrznym (aktem kierownictwa wewnętrznego). Dotyczy bowiem tylko sołtysów, a nie nieograniczonego kręgu adresatów, i reguluje jedną z kwestii związanych z wykonywaniem powierzonych im czynności. Nie wkracza ona w sferę praw i obowiązków mieszkańców gminy normując zagadnienie wyłącznie w obrębie organizacji gminy (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 7 kwietnia 2008 r., sygn. IV SA/Gl 970/07, CBOSA).

Z tych wszystkich powodów Sąd uznał, że zaskarżona uchwała jakkolwiek dotyka interesu prawnego skarżącego, to prawa nie narusza. Dlatego też skarga została oddalona w myśl art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz.718).

A. B. wniósł od wyroku skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego mających istotny wpływ na wynik sprawy:

-art. 50 w zw. z art. 151 ustawy prawo o postępowaniu przed sądem administracyjnym poprzez błędną wykładnie przejawiającą się na mylnym zrozumieniu wymienionego przepisu, a polegające na przyznaniu stronie legitymacji czynnej jednocześnie oddalając skargę i w rezultacie skutkiem tego było oddalenie skargi oraz pozbawienie strony prawa do sądu;

-art. 151 ustawy prawo o postępowaniu przed sądem administracyjnym w zw. z art. 25 ust. 4 i art. 37b ustawy o samorządzie gminnym, w skutek błędu popełnionego na etapie poprzedzającym, a mianowicie na etapie kontroli zaskarżonego aktu z punktu widzenia jego zgodności z przepisami prawa, polegające na przyjęciu, iż miesięczne diety ryczałtowe należą się sołtysom, ale nie będącymi radnymi, a tym samym ograniczenie prawa do pobierania diet podmiotom wykonującym oba mandaty, w konsekwencji powodując naruszenie prawa mające istotny wpływ na wynik sprawy,

-art. 37a ustawy o samorządzie gminnym w zw. z art. 151 ustawy prawo o postępowaniu przed sądem administracyjnym polegające na jego niezastosowaniu i przyjęciu, że za każdą nieobecność w posiedzeniach Rady Gminy sołtysowi zostanie potrącona kwota 10 % diety, podczas gdy uczestnictwo w posiedzeniach Rady Gminy jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem i nie może stanowić podstawy do karania za absencję na sesji potrąceniami diety, ponieważ brak jest takiego ustawowego uprawnienia, co w konsekwencji miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez przyczynienie się do oddalenia skargi,

-art. 32 i 33 Konstytucji RP w zw. z art. 151 ustawy prawo o postępowaniu przed sądem administracyjnym poprzez błędną wykładnie przejawiającą się w mylnym przyjęciu, iż w kwestionowanej uchwale nie doszło do naruszeń zasady równości, podczas gdy powyższa zasada nakazuje władzom publicznym w taki sam sposób traktować podmioty prawa charakteryzujące się tymi samymi relewantnymi przepisami, co w przypadku pełnienia dwóch funkcji uprawnia dany podmiot do otrzymania za każde stanowisko diety w takiej samej proporcji jak inne podmioty wykonujące daną funkcję, co skutkowało oddaleniem skargi,

-§10 pkt 2 i §14 pkt 3 uchwały Rady Gminy O. z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...] w sprawie uchwalenia statutu sołectwa S. w zw. z art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez błędną wykładnie przejawiającą się w mylnym przyjęciu, iż zawarty w uchwale zapis, iż za każdą nieobecność w posiedzeniach Rady Gminy sołtysowi zostanie potrącona kwota 10 % diety oraz pozbawienie sołtysa będącego jednocześnie radnym diety, podczas gdy z obowiązujących ustaw wynika, iż uczestnictwo w posiedzeniach Rady Gminy jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem i nie może stanowić podstawy do karania za absencje na sesji potrąceniami diety oraz sołtys za pełnioną funkcję posiada prawo do rekompensaty finansowej, co konsekwencji miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez przyczynienie się do oddalenia skargi.

Na tych podstawach wnosił o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

2. zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych w tym kosztów poniesionych przed Sądem pierwszej instancji,

3. rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z dnia 2017 r., poz. 1369 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 50 § 1 w związku z art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Artykuł 50 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie był stosowany przez Sąd przy ustaleniu legitymacji do wniesienia skargi na uchwałę Rady Gminy O. z [...] grudnia 2010 r. nr [...] w sprawie ustalenia wysokości diet dla sołtysów. Podstawą prawną do ustalenia legitymacji do zaskarżenia uchwał organu gminy reguluje art. 101 ust. 1 ustawy z 9 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, stanowiąc, że "każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego". Artykuł 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym zawiera regulację ograniczającą zaskarżalność uchwał do sądu administracyjnego. Nie ma w tym zakresie zastosowania art. 50 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zasadnie zatem Sąd zastosował art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym. Przyznanie legitymacji do zaskarżenia uchwały organu gminy na podstawie naruszenia interesu prawnego nie powoduje, że zaskarżona uchwała została podjęta z naruszeniem przepisu prawa uzasadniającym stwierdzenie jej nieważności lub stwierdzenie jej niezgodności z prawem (art. 147 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 37 b ust. 1 i art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym. Według art. 37b ust.1 ustawy o samorządzie gminnym, rada gminy może ustalić na jakich zasadach przewodniczącemu organu wykonawczego jednostki pomocniczej będzie przysługiwała dieta oraz zwrot kosztów podróży. Zgodnie z art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym " Na zasadach ustalonych przez radę gminy radnemu przysługują diety oraz zwrot kosztów podróży". Artykuł 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym reguluje prawo radnego do diety stanowiąc, że radnemu przysługują diety. Rada gminy ma kompetencje do określenia jedynie zasad na jakich radnemu przysługuje dieta. Do zasad na jakich przysługuje radnemu dieta należy określenie wysokości diety, przy tym przyjmuje się, że dieta nie jest wynagrodzeniem za pracę, a ma stanowić ekwiwalent utraconych korzyści, jakich radny nie uzyskuje w związku z wykonywaniem mandatu przedstawicielskiego (np. z tytułu przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej, utraty wynagrodzenia za pracę). Do zasad należy też regulacja uzależniająca wysokość diety od zakresu obowiązków oraz ograniczenie wysokości z powodu nie uczestnictwa w pracach rady. Rada gminy ma pozostawioną swobodę w ustaleniu zasad na jakich radnemu przysługuje dieta. Radny ma zatem prawo do diety, o czym przesądza expressis verbis art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym, ale co do zasad na jakich przysługuje dieta wiążące są zasady określone przez radę. Rada nie ma jedynie swobody co do określenia maksymalnej wysokości diety. Zgodnie bowiem z art. 25 ust. 7 ustawy o samorządzie gminnym, została udzielona delegacja ustawowa Radzie Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia maksymalnej wysokości diet przysługujących radnemu w ciągu miesiąca.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 37 b ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Skoro dieta jest ekwiwalentem utraconych korzyści, a nie wynagrodzeniem za pracę nie jest usprawiedliwiony zarzut naruszenia art. 37 b ust. 1 przy ustaleniu zasad w jakich przewodniczącemu organu wykonawczego jednostki pomocniczej będzie przysługiwała dieta. Przyznając radzie gminy kompetencje do ustanowienia zasad, na jakich przewodniczącemu organu wykonawczego jednostki pomocniczej będzie przysługiwała dieta, pozostawiona została swoboda, czy taka dieta będzie przysługiwała oraz określenia na jakich zasadach będzie przysługiwała. Skoro w art. 25 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym przesądzono o przysługującym radnym prawie do diety, to połączenie funkcji radnego z funkcją przewodniczącego organu wykonawczego jednostki pomocniczej uzasadnia przyjęcie zasady prawa do jednej diety, jako ekwiwalentu za utracone korzyści, a nie wynagrodzeniem za pracę. Taka zasada jest zgodna z obowiązującymi przepisami prawa.

Nie jest też zasadny zarzut naruszenia art. 37 a ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Przyjęcie jako jednej z zasad, zasady potrącenia kwoty 10 % diety za nieobecność na posiedzeniach rady nie narusza przepisów prawa. Dieta jest ekwiwalentem za utracone korzyści w związku z wykonywaniem mandatu, a zatem nie wykonywanie tego mandatu, niezależnie od tego czy zostanie to określone jako uprawnienie czy obowiązek oznacza, że brak jest podstaw do wprowadzenia zasadności wypłacenia diety. To, że w art. 37 a ustawy o samorządzie gminnym przyjmuje się, że przewodniczący organu wykonawczego jednostki pomocniczej może uczestniczyć w pracach rady na zasadach określonych w statucie gminy nie daje podstaw do wyprowadzenia zakazu ustalenia zasady potrącenia diety za brak udziału. Nie można przy tym podzielić zarzutu w argumentacji skargi kasacyjnej, że jest to kara. Potrącenie 10 % diety za nieobecność na posiedzeniach rady gminy ma umocowanie w braku konieczności wyprowadzenia utraty wynagrodzenia z powodu udziału w posiedzeniu rady. Tym samym nie jest zasadny zarzut naruszenia postanowień statutu sołectwa Skrzyszów.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 32 i 33 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Sąd w pełni zasadnie wywiódł wartości, które przesądzają o naruszeniu zasady równości.

W tym stanie rzeczy skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.