drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Zagospodarowanie przestrzenne, Rada Gminy~Rada Miasta, Stwierdzono nieważność uchwały w części, IV SA/Wa 764/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-07-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 764/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2008-07-29 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-05-05
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Agnieszka Łąpieś-Rosińska /sprawozdawca/
Grzegorz Czerwiński /przewodniczący/
Łukasz Krzycki
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Zagospodarowanie przestrzenne
Skarżony organ
Rada Gminy~Rada Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność uchwały w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 147 § 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński, Sędziowie Sędzia WSA Łukasz Krzycki, asesor WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska (spr.), Protokolant Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lipca 2008 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia [...] stycznia 2001 r. nr [...] w przedmiocie uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej: [...], oraz w części obejmującej część graficzną uchwały w jakiej dla obszaru [...] przewidziano oznaczenie [...]; 2. zaskarżona uchwała w części opisanej w punkcie 1 nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Rady Gminy W. na rzecz skarżącej S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 540 (pięćset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 14 marca 2008r. Spółka S.

z siedzibą w W. reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego A. S. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na uchwałę nr (...) Rady Gminy W. z dnia (...) stycznia 2001r.

w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu W. w części obejmującej:

- § 4 ust. 3 pkt 10,

- §16 ust 7 wyrazy: "Rezerwuje się możliwość lokalizacji zbiornika wód

opadowych na terenie oznaczonym na rysunku planu symbolem (...),

na zasadach ujętych w §26 pkt 2.1, 3 i 6.",

- § 26 pkt 2.1. wyrazy: "lokalizacja zbiornika wód opadowych prowadzonych systemem P. , tzw. Oczyszczalni ścieków deszczowych "W.", przy czym strefa uciążliwości obiektu nie może wykraczać poza granice lokalizacji;",

- § 26 pkt 3.1.,

- §26 pkt 6.

Spółka wniosła o stwierdzenie nieważności wskazanych części tej uchwały oraz zasądzenie od organu kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych. Zaskarżonej uchwale spółka S. zarzuciła naruszenie interesu prawnego skarżącej jako właściciela nieruchomości położonej na obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz:

- naruszenie art. 140 Kodeksu cywilnego poprzez istotne i bezprawne ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości i uniemożliwienie jej zagospodarowania,

a przez to, naruszenie prawa własności Skarżącej, nieuzasadnione względami interesu publicznego,

- naruszenie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, póz. 139 ze zm.), przez jego niewłaściwe

zastosowanie i bezprawne ustalenie różnych i wykluczających się form przeznaczenia podstawowego terenu, na którym położona jest nieruchomość

Skarżącej,

- naruszenie art. 3 tej ustawy przez bezprawne i niemożliwe do realizacji zlokalizowanie na nieruchomości Skarżącej inwestycji celu publicznego, co

uniemożliwia zagospodarowanie nieruchomości, do której Skarżąca ma tytuł prawny,

- naruszenie art. 13 ust. 1 pkt 3 tej ustawy przez niezgodne z prawem zlokalizowanie na terenie, na którym położona jest nieruchomość Skarżącej, inwestycji celu publicznego, uzależnione od spełnienia warunków, niemożliwych do spełnienia zgodnie z obowiązującym prawem.

W uzasadnieniu skargi spółka podniosła, iż jest właścicielem nieruchomości, w skład której wchodzą działki nr ew. (...) z obrębu (...). Na obszarze tym obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego rejonu W. (Uchwała Rady Gminy W. Nr (...) z dnia (...) stycznia 2001 r.). Nieruchomość skarżącej położona jest na terenie oznaczonym w planie symbolem (...). Zgodnie z § 26 pkt 2.1. zaskarżonej uchwały dla wskazanego obszaru, ustalono jako przeznaczenie podstawowe - zabudowę mieszkaniową wielorodzinną z usługami w parterach oraz lokalizację zbiornika wód opadowych prowadzonych systemem P., tzw. oczyszczalni ścieków deszczowych "W.". Jednocześnie w § 26 pkt 3.1. postanowiono,

iż warunkiem realizacji ustaleń określonych w pkt 2. jest podjęcie przez właściwe organy ostatecznych decyzji w zakresie gospodarki wodami deszczowymi na terenach Gmin: W., U. i C. obsługiwanych przez P., a przyjęte rozwiązania muszą wykazywać możliwość rezygnacji

z realizacji zbiornika wód deszczowych "W.". Zdaniem strony skarżącej taki sposób określenia zasad zagospodarowania terenu oznaczonego symbolem (...), ustalający równocześnie wykluczające się przeznaczenie tj. na cele zabudowy mieszkaniowo-usługowej oraz na cele zbiornika retencyjnego uniemożliwia stronie zagospodarowanie wskazanych nieruchomości w sposób zgodny z planem tj. przez zabudowę mieszkaniową. Zaskarżone przepisy planu, wprowadzając rezerwę terenową na cel publiczny, uniemożliwiają bowiem spółce uzyskanie pozwolenia na budowę inwestycji zgodnie z podstawowym przeznaczeniem terenu, uzależniając likwidację rezerwy od warunku niemożliwego do spełnienia. Strona wyjaśniła, iż złożyła w dniu 22 listopada 2005 r. wniosek o pozwolenie na budowę na swojej nieruchomości zespołu mieszkaniowego budynków wielorodzinnych z garażami podziemnymi i w parterach wraz z infrastrukturą techniczną. W ramach tego postępowania, organ administracji nałożył na Skarżącą obowiązek usunięcia braków występujących w przedłożonym wniosku przez dostarczenie do dnia 08. 08. 2007 r. - ostatecznej decyzji w zakresie gospodarki wodami deszczowymi - zgodnie z §26 pkt 3.1. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu W. W celu realizacji nałożonego przez organ obowiązku, Skarżąca zwróciła się do W.

w W. z zapytaniem, czy na działkach nr ewid. (...) przy

(...) i ul. (...) jest planowana budowa zbiornika retencyjnego. W odpowiedzi na powyższe zapytanie, Skarżąca uzyskała pisemne informacje, że W. w W. nie planuje budowy zbiornika retencyjnego na wskazanych działkach, oraz że powstała koncepcja budowy takiego zbiornika w innym rejonie -

u wylotu kolektora deszczowego przy ul. (...) i (...). Dokumenty te Skarżąca przekazała organowi rozpatrującemu sprawę pozwolenia na budowę.

W dniu 24 października 2007 r., Skarżąca otrzymała z up. Prezydenta W. decyzję Nr (...) odmawiającą zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę zespołu mieszkaniowego budynków wielorodzinnych z garażami podziemnymi i w parterach budynków wraz infrastrukturą zewnętrzną na terenie dz. nr ewid. (...) z obrębu (...) (okolice ul. (...) i (...) w W.). W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że wnioskowana inwestycja jest niezgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego rejonu W., ponieważ nie znaleziono podstaw do przyjęcia, iż spełniony został warunek możliwości zabudowy mieszkaniowej na tym terenie zgodnie z §26 pkt 3.1 planu miejscowego W.". Wojewoda (...), decyzją Nr (...) utrzymał w mocy decyzję odmawiającą pozwolenia na budowę. Decyzja ta została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Pismem z dnia 1 lipca 2008r. skarżąca spółka dokonała uzupełnienia skargi wyjaśniając przede wszystkim, iż jest właścicielem działek nr ew.(...)z obrębu nr (...) oraz że dla oceny legitymacji procesowej skarżącej nie ma znaczenia okoliczność że nabyła wskazane nieruchomości po wejściu w życie zaskarżonego planu miejscowego. Ponadto spółka podniosła, iż w czasie trwania postępowania

w niniejszej sprawie nie ustawała w wysiłkach zmierzających do "podjęcia przez właściwe organy ostatecznych decyzji w zakresie gospodarki wodami deszczowymi na terenach Gmin: W., U. i C. obsługiwanych przez P.", wykazujących "możliwość rezygnacji z realizacji zbiornika wód deszczowych "W.." Z otrzymanych pism wynika jednak jasno, że nie sposób ustalić, jak można uzyskać decyzje w opisanej sprawie, ani jakie są zamierzenia władz publicznych w zakresie gospodarki wodami opadowymi zbieranymi przez P.. Skarżąca uzyskała także opinię B. Sp. z o.o. na temat zgodności planowanej inwestycji z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego W. oraz umiejscowienia zbiornika wód opadowych prowadzonych systemem P. - tzw.- oczyszczalni ścieków deszczowych "W. na obszarze jednostki oznaczonej na rysunku planu symbolem (...). We wnioskach opinii stwierdzono, że już "spełniony został warunek podjęcia przez właściwe organy decyzji o zaniechaniu budowy zbiornika wód opadowych, w takim rozumieniu, jakie przyjęte było w uchwale Gminy W. w sprawie planu zagospodarowania W.". "Reasumując należy stwierdzić, że przedmiotowa inwestycja (...) jest zgodna z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego W.".

Zdaniem strony skarżącej istotne znaczenie w sprawie ma również fakt, że powierzchnia terenu (...), objęta w całości rezerwą terenową, wynosi około (...) ha. Powierzchnia działek przewidzianych pod inwestycję mieszkaniową Skarżącej to łącznie około (...) ha, a powierzchnia zbiornika retencyjnego powinna wynosić około (...) ha. W przypadku zrealizowania inwestycji Skarżącej, na zbiornik pozostanie jeszcze około (...) ha.

Wniesienie do Sądu skargi, spółka poprzedziła wezwaniem w dniu 8 lutego 2008r. Rady W. do usunięcia naruszenia prawa, na które to wezwanie rada nie udzieliła odpowiedzi.

W odpowiedzi na skargę z dnia 29 kwietnia 2008 r. Rada W. wniosła o oddalenie skargi stwierdzając, że skoro Skarżąca została właścicielem nieruchomości po wejściu w życie zaskarżonej uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu W., to uchwalenie tego planu nie naruszyło jej interesu prawnego. Jeśli zaś idzie o kwestię odprowadzania wód opadowych w zlewni P. organ wyjaśnił, iż dotyczy ona kilku dzielnic W. (W., U. i M.). Występujący problem w zakresie wód opadowych wymaga opracowania i wdrożenia rozwiązań systemowych, zgodnych z wymaganiami przepisów ustawy o ochronie środowiska

i prawa wodnego. Kompetencje w tym zakresie przynależne są do wielu organów oraz jednostek działających poza strukturami organów samorządu W., w tym organów administracji rządowej (Wojewoda (...) czy też W.). Z dołączonej przez Skarżącą Spółkę korespondencji wynika, że rozwiązanie problemu regulacji gospodarki wodami opadowymi w rejonie zlewni P. jest przedmiotem analiz

i opracowania koncepcji, brak jest natomiast projektów realizacyjnych, których wdrożenie przesądziłoby o przyjętych rozwiązaniach w zaskarżonej uchwale oraz ich wdrożeniu. Ze stanowiska W. w W. zdaje się wynikać, że organ ten zamierza realizować taki układ urządzeń związanych z odprowadzaniem wód ze zlewni P. który umożliwia rezygnację z budowy zbiornika "W.", jednakże będzie to realizować etapowo. Nie jest zatem możliwe uzyskanie obecnie wszystkich "ostatecznych" decyzji administracyjnych "w zakresie gospodarki wodami deszczowymi na terenach gmin: W., U. centrum M. obsługiwanych przez P." wskazujących "możliwość rezygnacji z realizacji zbiornika wód deszczowych "W." - czego wymaga miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego rejonu W., aby umożliwić rezygnację z rezerwy terenowej pod ten zbiornik.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Stosownie natomiast do art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest uchwała Rady Gminy W.z dnia (...) stycznia 2001r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu W.

Przechodząc do oceny skargi wniesionej przez Spółkę S. z siedzibą w W. w pierwszej kolejności należało się odnieść do legitymacji skarżącej spółki do wywiedzenia przedmiotowej skargi. Zakwestionowany skargą miejscowy plan zagospodarowania został uchwalony w trybie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.). Skarga oparta została na podstawie art. 101 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U tj. z 2001r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.). Stosownie do tego przepisu każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie

z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W przeciwieństwie do legitymacji w postępowaniu administracyjnym określonym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie, uprawnionym do wniesienia skargi z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest zatem przesłanką dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego i otwiera drogę do jej merytorycznej oceny. Ocena ta zaś dotyczy charakteru naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę.

Z naruszeniem interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego będziemy mieli zaś do czynienie wówczas, gdy jest ono konsekwencją naruszenia obiektywnego porządku prawnego (normy prawa materialnego lub procesowego).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie skarżąca Spółka wykazała swą legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, jest bowiem właścicielem działek nr ewidencyjny (...) z obrębu (...), które to nieruchomości objęte zostały uchwalonym w dniu (...) stycznia 2001r. planem zagospodarowania przestrzennego rejonu W. Bez znaczenia dla oceny legitymacji do wniesienia przedmiotowej skargi ma okoliczność,

iż wskazane działki nabyte zostały przez stron skarżącą już po uchwaleniu planu.

Zasadniczym zarzutem skargi jest naruszenie przez Radę prawa własności nieruchomości Skarżącej, naruszenie godzące w uprawnienia właściciela określone w art. 140 kodeksu cywilnego i art. 3 ustawy dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym wynikające z niewłaściwego zastosowania i bezprawnego ustalenia różnych i wykluczających się form przeznaczenia podstawowego terenu, na którym położona jest nieruchomość skarżącej spółki. Uniemożliwia to, zdaniem Skarżącej, planowane zagospodarowanie terenu i korzystanie z nieruchomości. Tak sformułowany zarzut wymaga jednak zastrzeżenia, że plan zagospodarowania przestrzennego z samego założenia narusza prawo własności nieruchomości,

a ingerencja gminy w to prawo jest co do zasady dopuszczalna. Problem polega jednak na tym, czy ingerencja ta jest usprawiedliwiona z punktu widzenia zasad

i wartości, o których mowa w art. 1 ust. 2 powołanej ustawy, tj. czy ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości i wykonywaniu prawa własności są konieczne dla zrealizowania koniecznych funkcji publicznych gminy. W ocenie Sądu ingerencja

w prawo własności Skarżącej nastąpiła z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (obowiązującej w dacie uchwalania zaskarżonego planu) gmina

w ramach zadań własnych ustalała przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu, a uprawnienie to realizowała między innymi przez uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art. 2 ustawy). To uprawnienie gminy, określone w doktrynie jako władztwo planistyczne, oznacza, że gmina samodzielnie rozstrzyga o zasadach zagospodarowania, nie może być to jednak utożsamiane

z dowolnością działania. Rozstrzyganie o przeznaczeniu terenu i zasadach jego zagospodarowania musi być dokonane z uwzględnieniem obowiązujących przepisów i na zasadach określonych w art. 1 cytowanej ustawy. Miejscowy plan zagospodarowania wraz z innymi ustawami kształtuje sposób wykonywania prawa własności i w sposób istotny determinuje treść prawa własności w zakresie wykorzystania nieruchomości. W uchwalonym w dniu (...) stycznia 2001r. planie zagospodarowania przestrzennego rejonu W. ustalono m.in. podstawowe przeznaczenie terenu określonego symbolem (...), na którym to obszarze znajdują się również nieruchomość skarżącej spółki. W § 25 ust.1 zaskarżonej uchwały ustalono jako przeznaczenie podstawowe dla tego terenu - zabudowę mieszkaniową wielorodzinną z usługami w parterach. Jednocześnie

w § 26 pkt 2.1 uchwały wskazano, iż teren przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną z usługami w parterach oraz lokalizację zbiornika wód opadowych prowadzonych systemem P., tzw. oczyszczalni ścieków deszczowych "W.". Ponadto w § 26 pkt 3.1 postanowiono,

iż "warunkiem realizacji ustaleń określonych w pkt 2. jest podjęcie przez właściwe organy ostatecznych decyzji w zakresie gospodarki wodami deszczowymi na terenach Gmin: W., U. i C. obsługiwanych przez P. Przyjęte rozwiązania muszą wykazywać możliwość rezygnacji

z realizacji zbiornika wód deszczowych "W."

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż teren oznaczony symbolem (...) obejmujący również nieruchomość Skarżącej przeznaczony został w całości

pod realizację dwóch wykluczających się funkcji. Z jednej strony zabudowę mieszkaniową wielorodzinną z usługami, z drugiej pod realizację inwestycji celu publicznego jakim jest budowa zbiornika wód opadowych. Brak określenia konkretnych działek, na których zbiornik będzie realizowany i uzależnienie możliwości realizacji zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami od rezygnacji z realizacji zbiornika wód deszczowych "W." w rzeczywistości pozbawił Skarżącą możliwości dysponowania posiadaną nieruchomością. Zdaniem Sądu zgodzić należy się, więc ze stroną skarżącą, iż zaskarżone przepisy planu, wprowadzając rezerwę terenową na cel publiczny, uniemożliwiają spółce uzyskanie pozwolenia na budowę inwestycji zgodnie z podstawowym przeznaczeniem terenu, uzależniając likwidację rezerwy od warunku niemożliwego do spełnienia tj. podjęcia przez właściwe organy ostatecznych decyzji w zakresie gospodarki wodami deszczowymi na terenach Gmin: W., U. i C. obsługiwanych przez P., przy czym przyjęte rozwiązania muszą wykazywać możliwość rezygnacji z realizacji zbiornika wód deszczowych "W.". Wobec takiego zapisu planu informacja W. w W., iż na działkach nr ewidencyjnych (...) przy (...) i ul. (...) nie, jest planowana budowa zbiornika retencyjnego oraz że powstała koncepcja budowy takiego zbiornika w innym rejonie - u wylotu kolektora deszczowego przy ul. (...) i (...) dla organów wydających pozwolenie na budowę okazała się niewystarczająca.

W ocenie Sądu takie działania organu uznać należy za niedopuszczalne

i naruszające podstawowe zasady ustalania przeznaczenia i zagospodarowania terenu określone w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, a tak daleko idąca ingerencja organu uchwalającego plan

w korzystaniu z nieruchomości i wykonywaniu prawa własności przez stronę Skarżącą jak w przedmiotowej sprawie nie znajduje usprawiedliwienia

z punktu widzenia zasad i wartości, o których mowa w art. 1 ust. 2 powołanej ustawy. Nie kwestionując uprawnień gminy do ograniczenia właściciela w korzystaniu

z nieruchomości i wykonywaniu prawa własności z uwagi na potrzebę realizacji koniecznych funkcji publicznych gminy, podkreślić jednak należy, iż ustalenie przeznaczenia terenu pod realizację inwestycji celu publicznego powinno mieć charakter precyzyjny, konkretny i jednoznaczny. Przeznaczenie w planie konkretnych działek pod tego rodzaju inwestycję umożliwia właścicielowi uzyskanie stosownej rekompensaty poprzez chociażby żądanie wykupienia wskazanego terenu czy też przyznanie stosownego odszkodowania. Taki jednak sposób ustalenia przeznaczenia terenu jak miało to miejsce w przypadku zaskarżonego planu

w stosunku do obszaru oznaczonego symbolem (...) , a więc również w stosunku do działek skarżącej spółki uniemożliwia Skarżącej do czasu faktycznego rozpoczęcia budowy zbiornika uzyskania jakiejkolwiek rekompensaty. Przyjęcie

w zaskarżonej uchwale sformułowania przepisów o fakultatywnej realizacji celu publicznego uniemożliwia zarówno zagospodarowanie nieruchomości przez właściciela, jak i żądanie jej wykupu na cele publiczne. Za zasadną uznać należy argumentację strony skarżącej , iż organ może zawsze posłużyć się argumentem, że jest to rezerwa warunkowa i dopiero po stwierdzeniu konieczności budowy zbiornika w tym miejscu, możliwe będzie pozyskanie gruntu. Taki sposób konstruowania przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uznać należy za niezgodny z prawem i prowadzący do nadużycia władztwa planistycznego przez władze gminy.

W świetle stwierdzonych uchybień orzekający w niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, iż skarga zasługuje na uwzględnienie i dlatego też działając na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku. Na podstawie

art. 152 Sąd orzekł o niewykonywaniu zaskarżonej uchwały w zakresie w jakim orzeczono o jej nieważności do czasu uprawomocnienia się wyroku. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt