Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski (spr.), Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, asesor sądowy WSA Justyna Siemieniako, Protokolant sekretarz sądowy Renata Kryńska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 7 września 2022 r. sprawy ze skargi I. R. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] maja 2022 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej oddala skargę

I. Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym:

1. Pismem z [...] stycznia 2022 r. I. R. (dalej powoływany jako: skarżący) wniósł – na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm., dalej jako: o.p.) – o wznowienie sprawy zakończonej decyzją Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z [...] sierpnia 2001 r. ustalającej zobowiązanie podatkowe w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów za lata 1995, 1996, 1997 i 1998.

2. Postanowieniem z [...] stycznia 2022 r. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. (dalej powoływany jako organ I instancji, NPUS) wznowił postępowanie w ww. sprawie.

3. W toku postępowania do pisma z [...] lutego 2022 r. skarżący załączył zaświadczenie Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w Kolonii z 2 września 1991 r. informujące o stałym pobycie skarżącego w Republice Federalnej Niemiec w okresie od 17 listopada 1986 r. do 2 września 1991 r., jako "uprawdopodobnienie wykazanego zaświadczeniem bankowym przychodu, o który Pierwszy Urząd Skarbowy w B. prowadził sprawę [...]".

4. Decyzją z [...] lutego 2022r. Nr [...] NPUS odmówił uchylenia - po wznowieniu postępowania – ww. decyzji ostatecznej.

5. W następstwie odwołania skarżącego od powyższej decyzji DIAS utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy stwierdził, że w niniejszej sprawie przesłanką wznowienia było powołanie się na "nowy" dowód, jakim jest zaświadczenie Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w Kolonii z 2 września 1991 r. W ocenie DIAS postępowanie wznowieniowe organ I instancji przeprowadził prawidłowo w oparciu o przedłożony przez skarżącego dokument i wyjaśnienia. Według organu odwoławczego organ I instancji zasadnie uznał, że ww. zaświadczenie jest dokumentem istniejącym w dniu wydania decyzji, a nieznanym NPUS w dacie wydania decyzji z [...] sierpnia 2001 r. DIAS podkreślił natomiast, że okoliczność ujawniona tym dowodem nie była "nową okolicznością faktyczną" nieznaną skarżącemu. Podzielił stanowisko organu I instancji, że zaświadczenie potwierdzające zamieszkanie skarżącego na terytorium Niemiec – wbrew twierdzeniom skarżącego – nie było nową okolicznością w sprawie i nie ma istotnego znaczenia dla sprawy.

Organ odwoławczy uznał, że o ile ww. zaświadczenie potwierdza fakt zamieszkania skarżącego na terytorium Niemiec, to nie dowodzi o uzyskiwaniu przez skarżącego dochodów z pracy w Niemczech w tym okresie, a tym bardziej w znacznej wysokości. Według DIAS nie nastąpiło uprawdopodobnienie zarobkowania i zaoszczędzenia kwoty ponad 100 tysięcy dolarów amerykańskich wykazanej w zaświadczeniu bankowym z [...] lipca 2000 r. wydanym przez P. S.A. w W. Oddział w B. Teza o zarobkowaniu w Niemczech w ocenie DIAS nie została poparta dowodami potwierdzającymi fakt zatrudnienia za granicą i rzekomo osiągniętych dochodów z tej pracy. Dodatkowo organ odwoławczy wskazał, że na etapie prowadzonego postępowania zwykłego w piśmie z [...] września 2000 r. skarżący wyjaśnił, że potwierdzone zaświadczeniem bankowym oszczędności pochodzą z opodatkowanych źródeł przychodów z lat 80-tych, z wygranej w grze "Totalizator sportowy" w roku 1981 oraz z odsetek różnych lokat bankowych.

DIAS zwrócił uwagę, że skarżący nie wskazał pracy w Niemczech jako źródła uzyskania ww. przychodów. Organ dodał też, że o pięcioletnim pobycie oraz pracy za granicą i o ewentualnym uzyskaniu w związku z tym znacznych środków finansowych skarżący nie wspomniał w poprzednio wznowionych na wniosek skarżącego postępowaniach wznowieniowych.

6. Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. Zaskarżając decyzję w całości, zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego mającej istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 240 § 1 pkt. 5 o.p. poprzez odmowę uznania za nowy istotny dowód w sprawie zaświadczenia Ambasady Polskiej w Kolonii z 2 września 1991 r. – istniejącego w dniu wydania decyzji, a nieznanego organowi, z którego wynika, że skarżący nie mieszkał i nie pracował w okresie 17 listopada 1986 r. do 10 grudnia 1991 r. w Polsce.

W uzasadnieniu skargi skarżący stwierdził, że art. 240 § 1 pkt 5 o.p. wskazuje na niewiedzę urzędu, a nie podatnika. Dodał, że nie wiedział o istnieniu przedstawionego w postępowaniu dowodu, gdyż był przekonany, że dowód ten nie istnieje, został zagubiony. Skarżący przedstawił pogląd, że przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją (m.in. umowa z Niemcami) podczas pracy za granicą podatnik ma obowiązek składania zeznania rocznego w Polsce, jeżeli: (1) osiągnie inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce według skali podatkowej, (2) będzie chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego, tzn. złożyć zeznanie łącznie z małżonkiem lub opodatkować dochody w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci. Wskazał, że podatnik nie składa w Polsce rozliczenia rocznego PIT, jeśli np. jest kawalerem, zarabia tylko za granicą, a do Polski przyjeżdża jedynie owe pieniądze wydawać. Skarżący stwierdził, że jako kawaler w okresie od 17 listopada 1986 r. do 10 grudnia 1991 r. mieszkał i pracował w Niemczech, a zaświadczenie konsulatu potwierdza jego pobyt w ww. okresie w Niemczech. Skarżący podkreślił, że w zeznaniach PIT sam dobrowolnie przedstawiał, że w latach budowy domu, tj. 1995 - 1998 miał wykazane znacznie większe wydatki niż zarobki.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

7. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

II. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. z 2021 r. poz. 137 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. 2022 poz. 329, dalej jako: p.p.s.a.) sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie.

2. W myśl art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Wykładnia powołanego przepisu wskazuje, że sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony, granicą praw i obowiązków sądu, wyznaczoną w art. 134 § 1 p.p.s.a. jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami, mianowicie: legalnością działań organu oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia.

3. Rozpoznając sprawę według powyższych kryteriów należy uznać, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

4. Sprawa dotyczy wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] sierpnia 2001 r. nr [...] ustalającej zobowiązanie podatkowe w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów za lata 1995, 1996, 1997 i 1998.

Skarżący jako podstawę wznowienia w ww. sprawie wskazał art. 240 § 1 pkt 5 o.p. W toku postępowania wznowieniowego Skarżący przedłożył zaświadczenie Ambasady RP w Kolonii z dnia 2 września 1991 r. informujące o stałym pobycie w Niemczech w okresie od 17 listopada 1986 r. do 2 września 1991 r. Miało ono uprawdopodabniać jego późniejsze źródło przychodu z lat 1995-1998, wskazywane przez organy podatkowe jako dochód ze źródeł nieujawnionych, w kwocie 125 tys. USD.

5. Rozstrzygając sprawę w pierwszej kolejności wskazać należy, że instytucja wznowienia postępowania podatkowego ma na celu stworzenie prawnej możliwości ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i podjęcia rozstrzygnięcia sprawy zakończonej ostateczną decyzją podatkową, jeżeli postępowanie podatkowe przed organami podatkowymi było dotknięte wadami procesowymi, wyliczonymi wyczerpująco w art. 240 o.p.

Zgodnie z art. 240 § 1 pkt 5 o.p. w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. Przepisy art. 240 § 1 pkt 5 o.p. wymagają zatem kumulatywnego spełnienia następujących przesłanek - okoliczności lub dowody: 1) są nowe, 2) istniały w dniu wydania decyzji, 3) są istotne dla sprawy, 4) nie były znane, organowi, który wydał decyzję (vide B. Brzeziński, M. Kalinowski, A. Olesińska, M. Masternak, J. Orłowski, Ordynacja podatkowa, Komentarz, Tom II, Wyd. Tonik, Toruń 2007, s. 543).

W braku jednej z wymienionych cech tych okoliczności czy dowodów nie można uznać, by zaistniała przesłanka do wznowienia określona we wskazanym wyżej przepisie. W doktrynie i orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że wznowienie postępowania jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w którym decyzję wydano, było dotknięte przynajmniej jedną z kwalifikowanych wad procesowych wyliczonych wyczerpująco w przepisach prawa procesowego (vide S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek: Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2004, wyrok NSA z 15 listopada 1999 r., sygn. akt FSA 1/99, ONSA 2000, z. 2, poz. 45).

Celem wznowionego postępowania jest ustalenie, czy postępowanie zwykłe było dotknięte określonymi wadami i usunięcie ewentualnych wadliwości zakończonego postępowania zwykłego oraz ustalenie, czy i w jakim zakresie wadliwość postępowania zwykłego wpłynęła na byt prawny decyzji ostatecznej wydanej w postępowaniu zwykłym. Postępowanie uruchamiane na skutek wznowienia postępowania nie jest bowiem kontynuacją postępowania instancyjnego, a wobec tego brak jest w nim podstaw do pełnej merytorycznej kontroli decyzji, którą zakończono sprawę w postępowaniu zwykłym. Instytucja wznowienia postępowania nie jest środkiem, za pomocą którego można wzruszać każdą wadliwą decyzję ostateczną niezależnie od stopnia tej wadliwości.

Postępowanie o wznowienie postępowania składa się z dwóch etapów. Pierwszy etap ogranicza się do badania, czy podanie pochodzi od osoby uprawnionej do złożenia wniosku, czy wniosek dotyczy ostatecznego rozstrzygnięcia organu, czy wskazano podstawę wznowienia, a także czy zachowany został termin do złożenia wniosku. Na tym etapie organ nie bada, czy wskazana we wniosku podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje. Etap ten ogranicza się bowiem do badania przesłanek formalnych wniosku. Jeżeli zostały spełnione wszystkie przesłanki formalne, organ podatkowy wydaje postanowienie o wznowieniu (art. 243 § 1 o.p.). Z tym momentem rozpoczyna się etap drugi. Na tym etapie, co wyraźnie wynika z treści art. 243 § 2 o.p., bada się dopiero, czy zachodzą wskazane przez stronę podstawy do wznowienia, a więc, czy wskazane prze stronę nowe dowody lub okoliczności mogą mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie, czy mają moc zmiany ustaleń i rozstrzygnięcia w poprzedniej sprawie. W razie stwierdzenia, że znaczenie podanej restytutucyjnej podstawy wznowienia nie uzasadnia zmiany ustaleń i decyzji, wydaje się decyzję, której podstawą formalnoprawną jest art. 245 § 1 pkt 2 o.p. O istotności dowodów bądź okoliczności w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 o.p. można mówić, jeżeli mogą one mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie.

Strona skarżąca jako nowe okoliczności, które stanowią przesłankę wznowienia postępowania wskazuje na zaświadczenie Ambasady RP w Kolonii z 2 września 1991 r. informujące o stałym pobycie w Niemczech w okresie od 17 listopada 1986 r. do 2 września 1991 r. Miało ono uprawdopodabniać źródło przychodu z lat 1995-1998 w kwocie 125 tys. USD. Skarżący twierdzi, że nie wiedział o istnieniu przedstawionego w postępowaniu dowodu, gdyż był przekonany, że dowód ten nie istnieje, został zagubiony. Z tych powodów mógł go przedstawić dopiero w styczniu 2022 r.

Oceniając sprawę we wskazanym powyżej aspekcie należy uznać, że dowód (zaświadczenie o stałym pobycie w Niemczech) istniał w momencie wydania decyzji i nie był znany organowi.

W orzecznictwie występują rozbieżności odnośnie tego czy nowa okoliczność/dowód może być znana stronie. Przeważa orzecznictwo i pogląd prawny, że aby przesłanka była spełniona, nowa okoliczność/dowód nie powinna być znana nie tylko organowi, ale również stronie. Ten pogląd dominuje także w najnowszym orzecznictwie NSA. W wyroku z dnia 29 czerwca 2022 r., sygn. akt III FSK 698/21, NSA wskazał, że strona może się powoływać w postępowaniu wznowieniowym tylko na takie okoliczności faktyczne bądź dowody, co do których istnienia nie posiadała wiedzy w trakcie toczącego się postępowania zwykłego, nie mogła zatem żądać ich uwzględnienia w jego toku. Stwierdzenie zatem braku wystąpienia już tej jednej przesłanki powoduje, że bez znaczenia było wystąpienie lub niewystąpienie kolejnych przesłanek warunkujących możliwość uchylenia decyzji ostatecznej w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego Skarżącej za rok podatkowy, którego dotyczyło postępowanie.

W innym wyroku z dnia 13 maja 2020 r., sygn. akt II FSK 2974/19, NSA wskazał, że nie można zgodzić się z Wojewódzkim Sądem Administracyjnym, jakoby przymiot nowych okoliczności faktycznych, które wyszły na jaw dopiero po zakończeniu postępowania decyzją ostateczną, miały twierdzenia skarżącej o posiadaniu przez nią środków pieniężnych pochodzących z oszczędności i darowizn od rodziców. Te okoliczności faktyczne bynajmniej nie ujawniły się po zakończeniu postępowania zwykłego, ale były skarżącej znane już w trakcie wydatkowania tych środków pieniężnych sześć lat wcześniej. Z kolei brak powołania się na te okoliczności przez skarżącą w toku zwykłego postępowania wymiarowego nie może być konwalidowany w postępowaniu wznowieniowym, skoro - jak już wcześniej wyjaśniono - skarżąca z własnej winy nie brała udziału w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną, a postępowanie prowadzone w trybie nadzwyczajnym nie jest kontynuacją postępowania zwykłego w kolejnej instancji.

Mając powyższe na uwadze trudno jest zanegować poglądy utrwalone w orzecznictwie, jak również w nauce prawa, zgodnie z którymi strona może powoływać się w postępowaniu wznowieniowym tylko na takie okoliczności faktyczne bądź dowody, co do których istnienia nie posiadała wiedzy w trakcie toczącego się postępowania zwykłego, zatem nie mogła żądać ich uwzględnienia w jego toku (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 28 stycznia 2021 r., II FSK 2676/18; 26 stycznia 2021 r., II FSK 2636/18; 13 maja 2020 r., II FSK 2974/19; 4 grudnia 2019 r.,; 9 grudnia 2015 r., II FSK 2701/13; 13 listopada 2013 r., II FSK 2675/12; 13 lipca 2021 r., II FSK 3333/18; 13 stycznia 2022 r., I FSK 1472/20; 5 kwietnia 2022 r., III FSK 1580/21); por. J. Rudowski (w:) S. Babiarz, B. Dauter, A. Kabat, R. Hauser, M. Niezgódka-Medek, J. Rudowski, Ordynacja podatkowa. Komentarz, art. 250, Lex/el 2019; S. Presnarowicz (w:) L. Etel, (red.), Ordynacja podatkowa. Komentarz, art. 250, Lex/el 2021).

W tej sprawie podobne stanowisko prezentują organy uznając, że przedstawione zaświadczenie z konsulatu nie jest nowe w sprawie, skoro skarżący wiedział o jego istnieniu jak i o swoim długoletnim pobycie w Niemczech. Skarżący polemizując ze stanowiskiem organów wskazuje na literalną wykładnię art. 240 § 1 pkt 5 o.p. Zgodnie z nią wznawia się mianowicie postępowanie i ewentualnie uchyla decyzję ostateczną oraz orzeka co do meritum sprawy (gdy zachodzi przesłanka tzw. istotności dowodu), jeśli wyjdą na jaw nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. Wg skarżącego już w tym właśnie fragmencie przepisu ujawnia się wadliwość powyższego stanowiska organu - przepis jasno przecież wskazuje, że nowe okoliczności lub nowe dowody mają doprowadzić do usunięcia stanu niewiedzy organu, a nie podatnika ("nieznane organowi"). A contario zatem - te okoliczności lub dowody wcale nie muszą być nowe dla podatnika, aby wznowić postępowanie i ewentualnie uchylić decyzję pierwotną, jeśli zachodzi cecha istotności. W ocenie Skarżącego gdyby w art. 240 § 1 pkt 5 o.p. rzeczywiście chodziło o nowość także dla podatnika, w omawianym przepisie ustawodawca wyraźnie by to zastrzegł wskazując, że aby podważyć decyzję pierwotną nowe fakty lub dowody muszą być nieznane organowi oraz podatnikowi, a nie jedynie organowi.

Wydaje się zatem, że nie można postawić jednoznacznej tezy, iż w każdym przypadku okoliczność/dowód powinna być nowa dla strony. Co do zasady jednak uzasadnione jest wskazanie, że skoro strona wiedziała o określonych okolicznościach w czasie postępowania wymiarowego, ale ich nie powołała, to nie ma później możliwości wznowienia postępowania. Skarżący niewątpliwie wiedział o swoim pobycie w Niemczech, a jednak dotychczas, ani w postępowaniu podatkowym, ani w kolejnych licznych próbach jego wznowienia nie wskazywał tej okoliczności. Nie podawał też, że w tym czasie zarobił w Niemczech 125 tys. USD na budowę domu. Jego wyjaśnienia, że sądził, iż zaświadczenie z konsulatu zaginęło i go nie posiada nie może być uznane w ocenie Sądu za wiarygodne, gdyż miał on z pewnością możliwość wystąpienia do odpowiednich władz polskich bądź niemieckich o wydanie nowego zaświadczenia potwierdzającego jego pobyt w Niemczech. Z zaświadczenia (k. 8, t. IX akt administracyjnych) wynika wszak, że był to pobyt legalny, za zgodą i wiedzą władz niemieckich.

6. W ocenie Sądu, jeśliby nawet uznać, że złożony dowód w postaci zaświadczenia jest nowy dla sprawy, to w ocenie Sądu nie spełnia on wskazanej w przepisie art. 240 § 1 pkt 5 o.p. przesłanki istotności. Z dowodu tego wynika jedynie, że skarżący przebywał w Niemczech w latach 1986-1991. Nie ma jakichkolwiek podstaw do wywodzenia, że wówczas skarżący zarobił 125 tys. USD. Brak jest bezpośrednich dowodów wskazujących, że skarżący osiągał wówczas dochody i w jakiej wysokości. Poza tym skoro skarżący przebywał w Niemczech z zamiarem stałego pobytu za zgodą władz niemieckich (na to wskazuje wspomniane zaświadczenie), to będąc legalnie miał prawo do pracy w Niemczech (mógłby więc później uzyskać stosowne zaświadczenie o zarobkach z niemieckich organów skarbowych). Mógł też jako osoba przebywająca legalnie za zgodę władz od 1986 r. uzyskiwać zasiłek (jest wiedzą powszechną, że w tym czasie obywatele PRL mogli ubiegać się w Niemczech Zachodnich o status uchodźcy). Takich bezpośrednich dowodów wskazujących na osiągane w Niemczech dochody Skarżący jednak nie przedstawił.

Tymczasem przez nową okoliczność istotną dla sprawy należy rozumieć taką okoliczność, która mogła mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie sprawy, co oznacza, że w sprawie zapadłaby decyzja co do swej istoty odmienna od rozstrzygnięcia dotychczasowego (wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2022 r., sygn. akt III FSK 1580/21). O istotności dowodów w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej można mówić, jeżeli mogą one mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie (zob. wyrok NSA z dnia 21 października 2010 r., sygn. akt I FSK 1687/09). Nie chodzi więc o uprawdopodobnienie i przeprowadzenie przez organ kolejnego postępowania i zebranie nowych dowodów, ale o merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy na podstawie nowego dowodu dostarczonego przez stronę, który spełnia wszelkie przesłanki z art. 240 o.p.

Zarzuty skargi, że w tej sprawie nie przeprowadzono jeszcze innych dowodów, które uwiarygodniłyby wskazany przez skarżącą jako przesłanka wznowienia nowy dowód nie można uznać za uzasadnione. Prowadziłoby to bowiem do ponownego rozpoznania sprawy, a nie taki jest cel postępowania prowadzonego w ramach wznowienia. Nie doszło więc do naruszenia art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Wznowienie postepowania nie może być wykorzystywane do ponownej pełnej merytorycznej kontroli decyzji ostatecznej wydanej w postępowaniu zwykłym. Skarżący nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego osiągnięcie w Niemczech dochodów. Rozważania Skarżącego zawarte w skardze, co do charakteru jego potencjalnych rozliczeń z fiskusem i obowiązków w tym zakresie nie mogą być przedmiotem rozważań w postępowaniu wznowieniowym. Celem wznowionego postępowania jest ustalenie, czy postępowanie zwykłe było dotknięte określonymi wadami i usunięcie ewentualnych wadliwości zakończonego postępowania zwykłego oraz ustalenie, czy i w jakim zakresie wadliwość postępowania zwykłego wpłynęła na byt prawny decyzji ostatecznej wydanej w postępowaniu zwykłym. Postępowanie uruchamiane na skutek wznowienia postępowania nie jest bowiem kontynuacją postępowania instancyjnego, a wobec tego brak jest w nim podstaw do pełnej merytorycznej kontroli decyzji, którą zakończono sprawę w postępowaniu zwykłym. Instytucja wznowienia postępowania nie jest środkiem, za pomocą którego można wzruszać każdą wadliwą decyzję ostateczną niezależnie od stopnia tej wadliwości.

7. Reasumując, w ocenie Sądu, organy zasadnie nie uznały, że okoliczność zamieszkania za granicą, na którą się Skarżący powołuje, nie jest okolicznością, co do istnienia której nie posiadał wiedzy w trakcie toczącego się postępowania zwykłego i nie jest istotna dla sprawy, co oznaczało, że słusznie odmówiono uchylenia ostatecznej decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z [...].08.2001 r.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów w skardze należy wskazać, iż organy obu instancji szczegółowo wyjaśniły istotę postępowania wznowieniowego jako trybu nadzwyczajnego, odniosły się również do złożonych przez Stronę wyjaśnień, a także przedstawiły okoliczności i argumenty, z powodu których nie uwzględniono wniosku o uchylenie decyzji z [...].08.2001 r.

8. Mając na uwadze powyższe oddalono skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.