Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Groński, Sędziowie sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska (spr.), sędzia WSA Izabela Ostrowska, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi K. G. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia [...] lipca 2020 r. znak [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązku poddania się kwarantannie I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. zasądza od [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w [...] na rzecz K. G. kwotę 4217 zł (cztery tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

[...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (dalej [...]PWIS) decyzją z [...] lipca 2020r., znak [...], na mocy art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. – po rozpoznaniu odwołania K. G. - utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w P. (dalej - PPIS) z [...] maja 2020r., nr [...] wymierzającą K. G. karę pieniężną w wysokości 20000 zł za naruszenie obowiązku kwarantanny.

W podstawie prawnej organ powołał m.in. na art. 46b pkt 5, art. 48a ust. 1 pkt 1, ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy z 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019r. poz. 1239 ze zm. – dalej "ustawa z dnia 5 grudnia 2008r."), § 2 ust. 2 pkt 2 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 maja 2020r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2020r., poz. 792).

[...]PWIS wskazał, że K.G. przekroczył granicę państwową (w dniu [...] maja 2020r.), a więc miał obowiązek odbycia kwarantanny, któremu się nie podporządkował. Fakt ten potwierdza notatka policyjna, z której wynika, że [...] maja 2020r. o godz. 17: 48 opuścił miejsce jej odbywania, czym naruszył art. 34 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r., który zawiera zakaz opuszczania miejsca kwarantanny, chyba, że osoba wymaga hospitalizacji albo organ inspekcji sanitarnej postanowi inaczej. Jak ustalił PPIS nie wystąpiły przesłanki zwolnienia.

W ocenie organu ustalając wysokość kary pieniężnej, uwzględniono wagę i okoliczności naruszenia prawa, w tym potrzebę ochrony zdrowia i życia osób postronnych, które zostały realnie zagrożone oraz uszczerbek w interesie publicznym Kara w wysokości 20 000 zł jest zatem właściwa.

Następnie [...]PWIS podkreślił, że na mocy o art. 46 ust. 2 ustawy z 5 grudnia 2008r. Minister Zdrowia rozporządzeniem z 20 marca 2020r. wprowadził na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stan epidemii (Dz. U. poz. 491 ze zm.). W art. 46a pkt 2 ww. ustawy wskazano, że w przypadku wystąpienia stanu epidemii, Rada Ministrów może określić w drodze rozporządzenia, rodzaj stosowanych rozwiązań w tym m.in. wynikający z art. 46b pkt 5 cyt. ustawy nakaz poddania się kwarantannie. Takie rozwiązania zawarto w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 2 maja 2020r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii, które zaczęło obowiązywać 2 maja 2020r.

W myśl § 2 ust. 2 pkt 2 ww. rozporządzenia "... osoba przekraczająca granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązana: (..) odbyć, po przekroczeniu granicy państwowej, obowiązkową kwarantannę, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, trwającą 14 dni licząc od dnia następującego po przekroczeniu tej granicy ".

Skarżący przekroczył granicę państwową [...] maja 2020r., a zatem podlegał 14-dniowej kwarantannie od [...] maja 2020r. do [...] maja 2020r. Z policyjnej notatki dotyczącej naruszeń nakazów, zakazów lub ograniczeń związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczeniem COVID-19 z [...] maja 2020r. jednak wynika, że o godz. 17:48 nie przebywał pod adresem podanym w karcie lokalizacyjnej podczas przekraczania granicy RP. Policjanci dzwonili nadto o godzinie 17:49 i 17:52 na numer telefonu K. G. ([...]), który nie odbierał. Pukano do okna oraz drzwi lokalu. Otworzył R. G. (ojciec) i poinformował, że syna nie ma w domu. Dopiero o 19:51 funkcjonariusze zastali skarżącego, który stwierdził, że jest to pierwszy dzień kwarantanny i musiał załatwiać pilne sprawy.

Doszło zatem do naruszenia art. 34 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r.

Organ odwoławczy nie przyjął wyjaśnień, że skarżący przebywał ok 18:00 na miejscu, ale spał, miał rozładowany telefon i nic nie słyszał. Przeczy temu bowiem ww. notatka służbowa oraz informacja samej strony o konieczności załatwienia pilnych spraw w pierwszym dniu kwarantanny. Za bezzasadny organ uznał zatem zarzut naruszenia art. 7, art. 8 w zw. z art. 9 oraz art. 77 i art. 80 k.p.a. poprzez niezebranie całości materiału dowodowego i wydanie decyzji tylko na podstawie notatki policyjnej.

[...]PWIS podkreślił, że w razie stwierdzenia naruszenia kwarantanny w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem lub zwalczaniem COVID-19, nałożonego przez właściwy organ lub wynikającego z przepisów prawa, PPIS zobowiązany jest nałożyć w drodze decyzji, administracyjną karę pieniężną. Zaznaczył, że stwierdzenie naruszenia ww. obowiązku może nastąpić w szczególności na podstawie ustaleń Policji, innych służb państwowych lub innych uprawnionych podmiotów.

W ocenie organu wysokość wymierzonej kary ( 20 000 zł), jest zgodna z art. 48a ust. 1 pkt 1 ustawy, który stanowi, że "Kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie stosuje się do ustanowionych na podstawie art. 46 lub art. 46b nakazów, zakazów lub ograniczeń, a których mowa w: art., 46 ust. 4 pkt 1 lub w art. 46b pkt 5 i 9-12, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5 000 zł do 30 000 zł".

Skargę na powyższą decyzję złożył K. G. zarzucając naruszenie:

I. przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy:

1) pominięcie art. 48a ust. 8 ustawy o zapobieganiu stanowiącego, że w zakresie nieuregulowanym w ustawie do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, naruszenie zasady czynnego udziału strony w postępowaniu i prawdy obiektywnej oraz dowolność przy ustalaniu kary;

- art. 7 k.p.a., 77 k.p.a. i 80 k.p.a, poprzez niezebranie i nieuzupełnienie materiału dowodowego i utrzymanie w mocy decyzji [...]PWIS wydanej wyłącznie w oparciu o notatkę Policji, z pominięciem okoliczności faktycznych, takich jak telefoniczne wyjaśnienia skarżącego dotyczące nieobecności w domu podczas kontroli i faktu, że spał, a brat nie miał wiedzy w tym temacie;

- art. 8 k.p.a. w zw. z art. 9 k.p.a. poprzez prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do władzy publicznej, opierając rozstrzygnięcie wyłącznie na notatce policyjnej, co doprowadziło do przedwczesnego nałożenia kary pieniężnej i utrzymania w mocy decyzji bez dogłębnego zbadania stanu faktycznego;

- art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nieustosunkowanie się do istotnych braków materiału dowodowego; nieprzekonujące wyjaśnienie wysokości kary w stosunku do zawinienia i brak uzasadnienia do odmowy wiarygodności twierdzeń skarżącego bez jego wysłuchania; brak przesłanek wymierzenia kary w wysokości 20.000 zło, bez zbadania sytuacji materialnej i osobistej skarżącego;

- art. 75 i 77 kpa poprzez błędną analizę materiału dowodowego oraz naruszenie zasady wyczerpującego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego;

II. prawa materialnego:

-z § 2 ust. 2 pkt 2 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 2 maja 2020r. poprzez niewłaściwe zastosowanie i błędne uznanie, że skarżący naruszył obowiązek kwarantanny, podczas gdy przebywał w miejscu wskazanym do odbywania kwarantanny;

-art. 48a ust, 1 pkt 1 w zw. z ust. 3 pkt 1 cyt. ustawy poprzez brak miarkowania wysokości kary oraz nieprzeprowadzenie postępowania wyjaśniającego, pomimo obowiązku przeprowadzenia wyczerpującego postępowania dowodowego i wyjaśniającego w oparciu ustawę - Ordynacja podatkowa.

W motywach skargi skarżący powtórzył argumentację przedstawioną w zarzutach, a następnie wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

W odpowiedzi na skargę [...]PWIS wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:

Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm. - dalej p.p.s.a.), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a.) oraz innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.). W przypadkach, gdy zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach sąd stwierdza nieważność decyzji (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.). Zgodnie zaś z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a.

Stosownie do art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842), przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie, choć z innych przyczyn niż w niej podniesione.

Wskazać w pierwszej kolejności trzeba, że podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 48 a ust. 1 pkt 1 ustawy z 5 grudnia 2008r. oraz § 2 ust. 2 pkt 2 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 maja 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii.

Zgodnie z art. 48a. ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie stosuje się do ustanowionych na podstawie art. 46 lub art. 46b nakazów, zakazów lub ograniczeń, o których mowa w art. 46 ust. 4 pkt 1 lub w art. 46b pkt 5 i 9-12, podlega karze pieniężnej w wysokości od 5000 zł do 30 000 zł. Nakazem ustanowionym na mocy art. 46b ustawy był obowiązek poddania się kwarantannie domowej. Zgodnie z § 2 ust. 2 pkt 2 i § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 2 maja 2020 r. osoba przekraczająca granicę państwową była obowiązana odbyć obowiązkową kwarantannę, o której mowa w przepisach wydanych na mocy art. 34 ust. 5 ustawy z 5 grudnia 2008r., trwającą 14 dni licząc od dnia następującego po przekroczeniu tej granicy, wraz z osobami wspólnie zamieszkującymi lub gospodarującymi. Obowiązek ten był równoważny z obowiązkiem wynikającym z art. 34 ust. 2 ww. ustawy (§ 4 ust. 1 rozporządzenia).

Zaznaczyć należy, że w dniu przekroczenia granicy państwowej przez skarżącego to jest [...] maja 2020r., obowiązywało jeszcze rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 kwietnia 2020r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 697) wydane w tym samym przedmiocie. Regulowało ono w tożsamy sposób obowiązek odbycia kwarantanny (§ 2 ust. 2 pkt 2, § 4), a więc okoliczność ta pozostawała bez wpływu na rozstrzygnięcie, niemniej winna być wskazana w uzasadnieniu decyzji.

Powołana wyżej ustawa określa m. in. zasady i tryb zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, w tym rozpoznawania i monitorowania sytuacji epidemiologicznej oraz podejmowania działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych w celu unieszkodliwienia źródeł zakażenia, przecięcia dróg szerzenia się zakażeń i chorób zakaźnych oraz uodpornienia osób podatnych na zakażenie. Dotyczy ona zatem nie tylko wirusa SARS-CoV-2 (COVID-19), ale generalnie zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. W konsekwencji upoważnienie ustawowe dla Rady Ministrów określone w art. 46a cyt. ustawy również obejmuje ewentualne wystąpienie każdej epidemii lub zagrożenia epidemicznego o charakterze i w rozmiarach przekraczających możliwości działania właściwych organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego.

W tożsamy sposób należy traktować ewentualne ograniczenia, nakazy i zakazy określone w rozporządzeniu wydanym na mocy delegacji z art. 46b ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. Wprawdzie w § 1 rozporządzenia z dnia 2 maja 2020 r., jak i w § 1 rozporządzenia z 19 kwietnia 2020r. prawodawca wskazuje epidemię wywołaną zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie zmienia to jednak powszechnego i abstrakcyjnego, a nie konkretnego (obejmującego tylko epidemię wywołaną wirusem SARS-CoV-2) charakteru powołanych przepisów. Ma to istotne znaczenie, bowiem zarówno w dacie wydania decyzji organu I instancji ([...] maja 2020 r.), jak też zaskarżonej decyzji ([...] lipca 2020 r.) obowiązywał art. 15zzzn ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 poz. 1842, dalej - "ustawa covidowa"). Przepis ten stanowił, że w razie stwierdzenia naruszenia obowiązku hospitalizacji, kwarantanny lub izolacji w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem lub zwalczaniem COVID-19, nałożonego przez właściwy organ lub wynikającego z przepisów prawa, państwowy powiatowy inspektor sanitarny nakłada na osobę naruszającą taki obowiązek, w drodze decyzji, administracyjną karę pieniężną w kwocie do 30 000 zł. Treść tego przepisu zbliżona jest wprawdzie do art. 48 a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r., nie określa jednak dolnej granicy kary. Ustawodawca określił jedynie jej maksymalną granicę (30 000 zł).

Stosując art. 15zzzn ustawy covidowej, organ ma zatem większą możliwość miarkowania wysokości kary m. in. za naruszenie obowiązku kwarantanny i może wymierzyć (np. w przypadku naruszeń mniejszej wagi, ze względu na warunki osobiste sprawcy, czy inne okoliczności) karę niższą niż 5 000 zł, przewidziane w art. 48 a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r.

W przedstawionej sytuacji kwestią kluczową pozostaje rozstrzygnięcie, który z przepisów miał zastosowanie w rozpatrywanej sprawie - art. 48 a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r., czy art. 15zzzn ustawy covidowej.

Odpowiedzi należy poszukiwać w art. 1 ust. 1 ustawy covidowej, który wskazuje, że ustawa ta określa zasady i tryb zapobiegania oraz zwalczania zakażenia wirusem SARS-CoV-2 i rozprzestrzeniania się choroby zakaźnej u ludzi, wywołanej tym wirusem, w tym zasady i tryb podejmowania działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych w celu unieszkodliwienia źródeł zakażenia i przecięcia dróg szerzenia się tej choroby zakaźnej. Natomiast w art. 1 ust. 2 ustawy covidowej ustawodawca wskazał jednoznacznie, że w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie stosuje się ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

W konsekwencji, ustawa covidowa stanowi akt lex specjalis względem ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r., co oznacza, że ma ona pierwszeństwo przed przepisami ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. w sprawach, których przedmiotem jest zapobieganie oraz zwalczanie zakażenia wirusem SARS-CoV-2. Przepisy ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. mogą być stosowane wyłącznie w zakresie nieuregulowanym w ustawie covidowej.

Przesłanki wymierzenia kary za naruszenie tego obowiązku i dopuszczalna jej wysokość określa art. 15zzzn ust. 1 ustawy covidowej, zatem w tym zakresie, na mocy art. 1 ust. 2 ustawy covidowej, nie stosuje się art. 48a ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 46b pkt 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008r.

Tym samym organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej miały obowiązek w niniejszej sprawie stosować art. 15zzzn ustawy covidowej.

Miarkując wysokość kary przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy winny mieć na uwadze, że kwestia zastosowania opisanej sankcji nie została pozostawiona uznaniu administracyjnemu, jak i to, że przepis ten nie przewiduje dolnej granicy kary. Organy uwzględnią również nadmiar i zawiłość regulacji, które mogły mieć znaczący wpływ na świadomości skarżącego, co do konsekwencji prawnych naruszenia obowiązku kwarantanny. Od chwili ogłoszenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego w marcu ubiegłego roku, zarówno akty ustawowe, jak i podustawowe, nakładające różnego rodzaju obowiązki, nakazy, zakazy, czy ograniczenia ulegają bowiem nieustannym zmianom.

Sąd nie podzielił natomiast zarzutu skargi dotyczącego braku możliwości prowadzenia postępowania dowodowego w oparciu o notatkę policyjną. W przeciwieństwie bowiem do niektórych innych postępowań prowadzonych w sprawie naruszeń, zakazów i obostrzeń związanych ze zwalczaniem COVID-19 – w przypadku naruszenia obowiązku kwarantanny organ może wykorzystać informacje przekazane przez funkcjonariusza Policji. Wynika to wprost z art. 15 zzzn ust. 2 ustawy covidowej, zgodnie z którym stwierdzenie naruszenia obowiązku hospitalizacji, kwarantanny lub izolacji w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem lub zwalczaniem COVID-19, nałożonego przez właściwy organ lub wynikającego z przepisów prawa może nastąpić w szczególności na podstawie ustaleń Policji, innych służb państwowych lub innych uprawnionych podmiotów. W rezultacie dowód ten - pomimo, że zawiera dane osobowe naruszającego nakaz - nie jest sprzeczny z prawem w rozumieniu art. 75 k.p.a. i jako taki może być dopuszczony do materiału dowodowego sprawy.

Podobnie, nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że notatka policyjna nie może stanowić dowodu w sprawie, gdyż nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego. Wskazać trzeba, że art. 75 k.p.a. pozwala organowi administracyjnemu jako dowód dopuścić wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Takim dowodem mogą być między innymi dokumenty urzędowe. Oczywiste jest zatem, że dokument urzędowy jako dowód w postępowaniu administracyjnym został wskazany tylko przykładowo, co oznacza, że katalog środków dowodowych jest otwarty. Jedynym warunkiem wykorzystania określonego środka dowodowego jest jego zgodność z prawem. Skoro notatka służbowa funkcjonariusza Policji nie stanowi dowodu sprzecznego z prawem, to nie ma przeszkód, aby była ona wykorzystana przez organ w postępowaniu administracyjnym.

Chybiona była również argumentacja skargi w zakresie nierzetelnego i niepełnego ustalenia okoliczności faktycznych sprawy, w którym skarżący upatrywał naruszenia przez organy podstawowych zasad postępowania administracyjnego.

Wskazać należy, że skarżący przekroczył granicę państwową Rzeczypospolitej Polskiej w dniu [...] maja 2020r. W karcie lokalizacyjnej wskazał miejsce, w którym będzie odbywał kwarantannę (C. [...] gm. R.). Kwarantanna miała trwać od [...] maja 2020r. do [...] maja 2020r. Z policyjnej notatki dotyczącej naruszeń nakazów, zakazów lub ograniczeń związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczeniem COVID-19 sporządzonej w pierwszym dniu kwarantanny ([...]maja 2020r.) natomiast wynika, że o godz. 17:48 policjanci nie zastali skarżącego pod adresem podanym w karcie lokalizacyjnej, to jest w miejscowości C. [...] gm. R. Funkcjonariusze dzwonili jeszcze dwukrotnie o godzinie 17:49 , a następnie o 17:52 na numer telefonu skarżącego ([...]), jednak bez skutku. Pukali również do okna i drzwi lokalu. Obecny na miejscu R. G. – ojciec skarżącego poinformował, że syna nie ma w domu.

Oczywiste jest, że ww. informacja domownika nie przesądzała jeszcze o nieobecności strony pod wskazanym adresem (ojciec nie musiał wiedzieć, czy syn w istocie przebywa w domu), gdyby tego faktu nie potwierdził sam skarżący, który podczas kolejnej kontroli o 19:51 poinformował funkcjonariuszy, że jest to pierwszy dzień kwarantanny i musiał załatwiać pilne sprawy. Wprawdzie notatka policyjna - zazwyczaj bardzo lakoniczna - nie może stanowić jedynego dowodu i zastępować całego postępowania wyjaśniającego, jednak wobec ustalonych w tej sprawie jednoznacznych okoliczności faktycznych – przyznanych przez samego skarżącego - nie było konieczności przeprowadzania dodatkowych konfrontacji, czy weryfikowania podanych informacji w celu uzyskania obiektywnego stanu faktycznego sprawy.

Odnosząc się do argumentacji organu wojewódzkiego Sąd przypomina, że naruszenie prawa, o którym mowa w art. 145 § 1 p.p.s.a., oznacza naruszenie norm prawnych zawartych w źródłach prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym żadne wewnętrzne porozumienie między organami, a więc również powoływane przez [...]PWIS między Głównym Inspektorem Sanitarnym, a Komendantem Głównym Policji nie może zastępować powszechnie obowiązujących przepisów.

W świetle zarzutów skargi, jak słusznie wskazał organ, na mocy art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej (do którego odsyła art. 48a ust. 8 ustawy z 5 grudnia 2008r.) skarżący może wystąpić z wnioskiem do PPIS o rozłożenie na raty bądź umorzenie kary, jednak w odrębnym postępowaniu.

W tym stanie rzeczy, Sąd stwierdził naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, co zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a. skutkowało uchyleniem decyzji organów obu instancji.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.).