Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Małgorzata Niedobylska Sędziowie WSA Jarosław Szaro / spr./ WSA Kazimierz Włoch Protokolant ref. staż. Joanna Kulasa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2015r. sprawy ze skargi Powiatowego Zarządu Dróg w K. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżoną interpretację, 2) zasądza od Ministra Finansów na rzecz skarżącego Powiatowego Zarządu Dróg w K. kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 15 lipca 2015r., nr IBPP3/4512-317/15/AŚ Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy dotyczące podatku od towarów i usług w zakresie:

- zwolnienia z podatku VAT sprzedaży ścinarki do poboczy, ciągnika i przyczepy - jest nieprawidłowe,

- udokumentowania sprzedaży fakturą VAT, którą należy ująć w deklaracji rozliczeniowej w miesiącu dokonania sprzedaży - jest prawidłowe.

We wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest samorządową jednostką budżetową utworzoną w 1999r. na podstawie Uchwały Rady Powiatu. Realizuje zadania własne powiatu w zakresie utrzymania i nadzoru nad publicznymi drogami powiatowymi. Jest to działalność niepodlegająca VAT zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), dalej ustawa o VAT.

W roku 2008 Wnioskodawca zakupił ścinarkę do poboczy, ciągnik rolniczy i przyczepę do tego ciągnika (dalej urządzenia), nie mając prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT w związku z tym, że zakupu dokonano do działalności publicznej niepodlegającej opodatkowaniu VAT

W 2010 roku jednostka otrzymała w trwały zarząd kompleks budynków, którymi zarządza. W ramach zarządu zawiera umowy najmu i dzierżawy, z tytułu których pobiera opłaty za czynsze i tzw. media. W związku z tą działalnością Wnioskodawca został w 2010 roku zarejestrowany jako czynny podatnik VAT i co miesiąc składa deklaracje VAT-7.

W przyszłości Wnioskodawca zamierza sprzedać ścinarkę do poboczy (w całości zamortyzowaną), ciągnik i przyczepę (w części zamortyzowane), które były wykorzystywane tylko i wyłącznie do utrzymania dróg, a więc do działalności niepodlegającej VAT a obecnie są zbędne w działalności statutowej.

W związku z powyższy zadano następujące pytanie: czy Wnioskodawca może zastosować do sprzedaży sprzętu zakupionego i wykorzystywanego wyłącznie na cele działalności niepodlegającej VAT zwolnienie od podatku VAT?

Czy może potraktować tę sprzedaż jako działalność będącą poza przepisami ustawy o VAT?

Czy Wnioskodawca powinien wystawić na tę sprzedaż fakturę VAT i ująć ją w deklaracji rozliczeniowej w miesiącu dokonania sprzedaży VAT, czy może udokumentować ją w inny sposób np. notą księgową?

Zdaniem Wnioskodawcy, może on zastosować do sprzedaży urządzeń zwolnienie z podatku VAT. Z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT wynika, że używany towar musi być wykorzystywany wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT, aby jego zbycie też było zwolnione z VAT. Interpretując ten przepis literalnie, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do zwolnienia z VAT planowanej sprzedaży, gdyż działalność publiczna nie jest działalnością zwolnioną a niepodlegającą ustawie o VAT. Jednak w uzasadnieniu do nowelizacji ustawy o VAT na rok 2014, Minister stwierdził, że zmiana art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT ma na celu pełniejsze odwzorowanie przepisu art. 136 dyrektywy 2006/112/WE, z którego wynika, że wszelkie dostawy towarów, przy których nabyciu lub wykorzystaniu VAT nie podlegał odliczeniu, dają prawo do zwolnienia od podatku VAT. Tym samym samorządowa jednostka budżetowa może skorzystać ze zwolnienia przy sprzedaży towarów zakupionych i wykorzystywanych na cele działalności publicznej, przy których nabyciu nie miała prawa do odliczenia VAT naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy, takie stanowisko jest zgodne z obowiązującą zasadą neutralności podatku i nie prowadzi do podwójnego opodatkowania, jakie miałoby miejsce w przypadku braku prawa do skorzystania ze zwolnienia.

W celu udokumentowania sprzedaży urządzeń jednostka powinna wystawić fakturę, do czego zobowiązuje ją art. 106b ust. 1 ustawy o VAT. Na fakturze tej jako podstawę zwolnienia należy podać art. 136 dyrektywy. Jedynie w przypadku sprzedaży sprzętu osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej fakturę należy wystawić na żądanie nabywcy. Transakcja nie powinna być udokumentowana notą księgową, gdyż jednostka budżetowa będąca czynnym podatnikiem VAT obowiązana jest do stosowania ustawy o VAT, z której nie wynika możliwość dokumentowania świadczonych usług i realizowanych dostaw takim dokumentem. Wystawioną fakturę dokumentującą sprzedaż należy ująć w deklaracji VAT-7 składanej za miesiąc, w którym dokonano sprzedaży.

Minister Finansów w opisanej na wstępie interpretacji uznał, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży urządzeń a prawidłowe w zakresie udokumentowania przedmiotowej sprzedaży fakturą VAT, którą należy ująć w deklaracji rozliczeniowej w miesiącu dokonania sprzedaży.

W uzasadnieniu Interpretator wskazał, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży urządzeń na podstawie umów cywilnoprawnych działa w charakterze podatnika VAT, gdyż jest to element działalności gospodarczej. Dzieje się tak pomimo, że podczas nabycia urządzeń Wnioskodawca nie działał w charakterze podatnika VAT.

Odmienne rozstrzygnięcie niniejszej kwestii prowadziłby w ocenie Ministra Finansów do nierównego traktowania podmiotów dokonujących sprzedaży tego rodzaju towarów, co stałoby nie tylko w sprzeczności z powszechnym obowiązkiem przepisów prawa, ale również z jedną z naczelnych zasad Unii Europejskiej - zasadą konkurencyjności. Umożliwienie nieopodatkowania transakcji sprzedaży przedmiotowych urządzeń przez Wnioskodawcę (w przypadku uznania, że działa w charakterze organu władzy publicznej) znacznie pogorszyłoby sytuację podmiotów prywatnych, dokonujących podobnych transakcji i prowadziłoby do znaczących zakłóceń konkurencji na rynku sprzedaży obrotu tymi takimi towarami.

Minister Finansów wskazał na znaczenie orzecznictwa TSUE (m.in. wyroku z dnia 17 października 1989 r. w sprawach połączonych C- 231/87 i C-129/88, a także C-72/13, C-4/89, C-288/07), z którego wynika, że w przypadku, gdy podmioty prawa publicznego działają na tych samych warunkach prawnych co prywatni przedsiębiorcy, nie wykonują działalności jak organy władzy publicznej.

W związku z powyższym Minister Finansów uznał, że ww. sprzedaż powinna być opodatkowana stawką VAT w wysokości 23%, zgodnie z w art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT bez względu na to, że urządzenia były wykorzystywane wyłącznie w działalności niepodlegającej VAT

Organ podatkowy ocenił, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT nie znajduje zastosowanie, gdyż nie został spełniony warunek wykorzystywania urządzeń wyłącznie na cele działalności zwolnionej.

Po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Powiatowy Zarząd Dróg w Krośnie zaskarżył powyższą interpretację indywidualną, wnosząc o jej uchylenie w części uznającej stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Skarżący zarzucił naruszenie następujących przepisów prawa:

- art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.,

- art. 136 dyrektywy 2006/112/WE,

- art. 15 ust. 6 ustawy o VAT poprzez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie ww. przepisy nie mają zastosowania z uwagi na fakt, że sprzedaż towarów objętych wnioskiem o interpretacje należy traktować w kategorii działalności gospodarczej a przyjęcie innego rozstrzygnięcia prowadziłoby do nierównego traktowania podmiotów dokonujących sprzedaży tego rodzaju towarów, co stałoby nie tylko w sprzeczności z powszechnym obowiązkiem przepisów prawa, ale również z zasadą konkurencyjności, a także poprzez uznanie, że opisana we wniosku sprzedaż towarów nie jest sprzedażą niepodlegającą opodatkowaniu ponieważ jest wykonywana przez organ, który nie jest podatnikiem podatku od towaru i usług.

Skarżący podniósł, że w zaskarżonej interpretacji przyjęto stanowisko sprzeczne z dotychczasowym, zajmowanym przez organy podatkowe, które nie przyznawały racji podatnikom, jeżeli opierali oni podstawę do zwolnienia z obowiązku zapłaty podatku VAT na art. 43 ust. 1 pkt. 2 ustawy o VAT. Organy w takich przypadkach twierdziły, że czynność sprzedaży nie podlega w ogóle opodatkowaniu na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Na poparcie tej tezy Skarżący przedstawił następujące argumenty, którymi posługiwały się organy podatkowe przy wydawaniu innych interpretacji indywidualnych. Jeżeli dany przedmiot nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, w związku z czym gminie nie przysługiwało z tytułu jego nabycia prawo do odliczenia podatku VAT i był faktycznie użytkowany w ramach działalności publicznoprawnej, to w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, Gmina przy sprzedaży takiego przedmiotu nie działa w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem jego sprzedaż nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Odpłatnego przeniesienia prawa własności przedmiotu służącego do wykonywania działalności publicznoprawnej nie można traktować jako działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Skarżący zarzucił, że Minister Finansów konstruując uzasadnienie swojego stanowiska poprzestał na ogólnikowych stwierdzeniach, że przedmiotową sprzedaż urządzeń należy uznać za dokonywaną w ramach działalności gospodarczej oraz, że naruszałaby zasadę konkurencyjności. Obu tych stwierdzeń organ w żaden sposób nie uzasadnił.

Skarżący wskazał, że o ile można zaakceptować uznanie, że sprzedaż ww. urządzeń nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt. 2 ustawy o VAT, a tyle nie można się zgodzić, że taka sprzedaż powinna być traktowana jako działalność gospodarcza, naruszająca zasadę konkurencyjności.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie miał na uwadze, co następuje:

Skarga jest uzasadniona i musi skutkować uchyleniem zaskarżonej interpretacji. Wyrażone w niej stanowisko Ministra Finansów narusza bowiem prawo materialne a w szczególności art. 15 ust. 1 i 6 ustawy o VAT.

Pojecie podatnika VAT zostało w ustawie o VAT sprecyzowane w przepisie art. 15 ust. 1, który stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jako podatnik VAT każdorazowo może występować tylko taki podmiot, który wykonuje działalność gospodarczą .

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w przepisie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, który stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podatnikiem VAT jest więc jedynie taki podmiot, który prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i w ramach tej prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje dostawy lub wykonuje usługi lub inne czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy przy tym jeszcze wskazać, że działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT będzie tylko działalność wykonywana w sposób częstotliwy, powtarzalny. Jednorazowe czy też okazjonalne dokonanie jakiejś czynności producenckiej, usługodawczej czy handlowej nie będzie świadczyło o prowadzeniu działalności gospodarczej (por. A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz LEX 2015, teza.8 i 9, SIP LEX/el.).

Szczególne unormowanie w tym zakresie, a więc odnośnie prowadzenia działalności gospodarczej i podlegania w związku z tym opodatkowaniu VAT przewiduje odnośnie gmin przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Stanowi on mianowicie, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Organ władzy publicznej, a więc także organ samorządowy, czy też taki urząd nawet w przypadku, gdy dokonuje czynności wytwórczych, usługodawczych, handlowych, czy też pozyskuje zasoby naturalne, nie będzie podatnikiem VAT, chyba że czynności takie są dokonywane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Do uznania jednostki samorządu terytorialnego lub też jakiejś jego jednostki budżetowej, lub zakładu budżetowego za podatnika podatku VAT konieczne jest, aby dokonywała ona wyżej wymienionych czynności i jednocześnie były one wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Jednostka taka musi więc prowadzić działalność gospodarczą przejawiająca się w którymś z rodzajów działalności i jednocześnie musi to czynić na podstawie umów cywilnoprawnych. Wykonywanie usług lub dokonywanie dostaw bez zawarcia takich umów – nawet w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie będzie podlegało opodatkowaniu, jak też dokonanie czynności na podstawie umowy cywilnoprawnej, ale nie w ramach prowadzonej działalności również nie będzie podlegało opodatkowaniu.

Tylko połączenie tych dwóch elementów będzie skutkowało koniecznością obliczenia, zadeklarowania i zapłaty podatku.

Jako działalność nie podlegającą podatkowi VAT przyjmuje się wszelkie czynności mieszczące się w ramach zadań nałożonych na organ samorządu lub jednostkę samorządową przepisami prawa.

W przedmiotowej sprawie za zadania takie nałożone na pytającego należy uznać zadania wytyczone w ustawie z dnia 21 maja 1985 roku o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015r., poz. 460 ze zm.).

Ustawa ta wskazuje organy samorządu terytorialnego zobowiązane do utrzymania dróg określonej kategorii (zarządców dróg), jak również w sposób przykładowy w art. 20 wskazuje, jakie obowiązki ciążą na zarządcy drogi. Wśród tych obowiązków znajdują się m.in. obowiązek budowy dróg, utrzymywania ich w odpowiednim stanie, podejmowanie działań zwiększających bezpieczeństwo na drogach itp.

Obowiązki w tym zakresie ciążą również na Powiatowym Zarządzie Dróg w Krośnie, co szczegółowo zostało opisane we wniosku o interpretację. Wykonywanie tych obowiązków nie podlega podatkowi VAT ponieważ nie są one wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Zakupione do wykonywania tych czynności środki (trwałe lub obrotowe) nie uprawniają do skorzystania z odliczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Jednocześnie wykonywanie tych czynności stanowi o świadczeniu usług, jednak wykonywanych jedynie w związku z ustawowymi obowiązkami.

Wykonując działalność usługodawczą pytający wykonuje działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, jednakże czyni to bez zawierania umów cywilnoprawnych.

Trzeba przy tym wskazać, że w odniesieniu do poszczególnych rodzajów dróg ustawa o drogach publicznych wyszczególnia określone podmioty (każdorazowo publicznoprawne) w postaci dyrekcji dróg krajowych i autostrad lub samorządu terytorialnego (wojewódzkiego, powiatowego czy gminnego) czyniąc je odpowiedzialnymi za drogi publiczne. Ustawa ta nie przewiduje, aby obowiązki te ciążyły na podmiotach prywatnych (art. 19 ust.1 i 2 ustawy o drogach publicznych). Każdy z tych organów działa w ramach swoich kompetencji i na obszarze poddanym jego właściwości. Nie jest zatem upoważnione twierdzenie, aby działały one w warunkach konkurencji. Nie występuje również konkurencja pomiędzy poszczególnymi organami – zarządcami dróg a podmiotami gospodarczymi mogącymi świadczyć usługi w zakresie utrzymania dróg. Te ostanie mogą być co najwyżej podwykonawcami zarządów utrzymania dróg. Nie są ich konkurentami. Podstawowe obowiązki w tym zakresie z mocy ustawy ciążyć będą na organach samorządu i ich jednostkach bądź zakładach budżetowych.

Działalność takiej jednostki jakkolwiek może mieć charakter czynności usługodawczych poprzez m.in. utrzymanie estetyki drogi czy np.: jej odśnieżanie, to jednak jako należąca do obowiązków jednostek na mocy ustawy nie może być uznana za konkurencyjną wobec działalności podmiotów gospodarczych.

Minister Finansów w interpretacji a następnie w odpowiedzi na skargę sformułował pogląd, że taka działalność zarządu Dróg Powiatowych jest działalnością konkurencyjną wobec działalności podmiotów gospodarczych i jako taka pomimo tego, że jest wykonywana w ramach działalności w charakterze organu władzy, powinna podlegać opodatkowaniu. W obydwóch pismach nie przedstawił jednak jakiejkolwiek argumentacji wskazującej, w jakim zakresie działalność ta jest konkurencyjna wobec działalności podmiotów gospodarczych. Jak już wyżej wskazano, ustawa o drogach publicznych powierza zarządzanie drogami publicznymi podmiotom publicznoprawnym i nie jest dla Sądu zrozumiałe, w jakich warunkach w ramach takiego zarządzania miały by z nimi konkurować podmioty prawa prywatnego – gospodarczego. Nie wykazał też Minister, w jaki sposób mogłoby dojść do znacznego zakłócenia konkurencji.

Sąd rozważał też, że do owego znacznego zakłócenia konkurencji mogłoby ewentualnie dojść przy sprzedaży trzech pojazdów wskazanych we wniosku przez gminę. Nie kwestionując słuszności poglądów wyrażonych przez TSUE w cytowanych w interpretacji wyrokach, w ocenie Sądu w stanie faktycznym opisanym we wniosku nie zachodzą takie przesłanki, a co najmniej Minister nie wykazał, na czym maja one polegać.

Jak już wyżej wskazano, nie stanowi działalności gospodarczej czynność jednorazowa, okazjonalna. Za taką działalność nie może być uznana jednorazowa sprzedaż środków transportu, zwłaszcza w sytuacji, gdy przy ich zakupie nie dokonano odliczenia podatku naliczonego VAT a następnie nie były one wykorzystywane do prowadzenia czynności opodatkowanych. Zarząd Dróg Powiatowych nie prowadzi w sposób częstotliwy (powtarzalny) handlu tego typu rzeczami, nie prowadzi takiej działalności handlowej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (zgodnie z postanowieniem TSUE z dnia 20 marca 2014r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą być same z siebie uznane za działalność gospodarczą, aby zasada wyłączenia z opodatkowania znalazła zastosowanie, muszą być kumulatywnie spełnione dwie przesłanki, to znaczy, dana działalność po pierwsze powinna być wykonywana przez podmiot prawa publicznego, a po drugie – powinien on działać w charakterze władzy publicznej. Odnośnie do tej ostatniej przesłanki sposoby wykonywania danej działalności pozwalają na ustalenie zakresu wyłączenia podmiotów prawa publicznego z opodatkowania. Działalność wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2006/112 stanowi działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych co działalność wykonywana przez prywatnych przedsiębiorców. Dalej Trybunał stwierdził, że: "podmioty takie należy uznać za podatników zgodnie z art. 13 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112 w sytuacji, gdyby wyłączenie ich z opodatkowania miało prowadzić do znaczącego zakłócenia konkurencji " (...)"określenie "znaczące" powinno być rozumiane jako zmierzające do ograniczenia zakresu wyłączenia z opodatkowania i nie powinno być interpretowane w sposób zawężający, tak iż wyłączenie podmiotów prawa publicznego z opodatkowania jest dopuszczalne, o ile wynikałyby stąd jedynie nieznaczne zakłócenia konkurencji").

Jeżeli Minister uznaje, że brak opodatkowania takiej czynności prowadzi do znacznego zakłócenia konkurencji, to w takiej sytuacji – uznając to za główny argument przemawiający za opodatkowaniem takiej transakcji, powinien wykazać, że do takiego zakłócenia konkurencji rzeczywiście dochodzi, na czym to polega i dlaczego nie jest to tylko nieznaczne zakłócenie konkurencji, o ile rzeczywiście do takiego zakłócenia konkurencji dochodzi.

Można by na aktualnym etapie sprawy natomiast wskazać, że do zakłócenia konkurencji (o ile rzeczywiście by ona zachodziła) doszłoby w wyniku opodatkowania takiej transakcji, przez nałożenie obowiązków podatkowych na Zarząd. Po pierwsze nie miał on prawa do odliczenia podatku naliczonego i poniósł jego ekonomiczny koszt (jako konsument) a następnie musiałby jeszcze zapłacić podatek należny (jako dostawca). Jego sytuacja jest więc w takim układzie gorsza niż przedsiębiorcy.

W takim przypadku zasada neutralności VAT niewątpliwe byłaby naruszona.

W ocenie Sądu w tym przypadku Zarząd Dróg Powiatowych nie działa jako podatnik VAT i sprzedaż (dostawa tych środków transportu) nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Słusznie natomiast Minister wskazał, że w sprawie nie może mieć zastosowania przepis art. 43 ust.1 pkt 2 ustawy o VAT, bowiem w opisanym stanie faktycznym rzeczywiście nie zaistniała działalność zwolniona od podatku.

W zakresie zwolnienia takiej czynności, jak opisana w stanie faktycznym słusznie jednak argumentuje skarga odnośnie odmiennego zakresu zwolnienia opisanego w art. 136 lit. b Dyrektywy 2006/112/WEz dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006.347.1). Na jej podstawie Państwa członkowskie mają obowiązek zwolnić transakcje dostawy towarów przy nabyciu których VAT nie podlegał odliczeniu zgodnie z art.176. Przepis ten zezwala natomiast na jego odliczenie tylko w przypadku nabycia towarów do wykonywania czynności opodatkowanych. W przedmiotowej sprawie Zarząd Dróg, nabywając aktualnie sprzedawane pojazdy nie nabywał ich do wykonywania czynności opodatkowanych. Nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art.176 dyrektywy 2006/112/WE i przepisem art. 86 ust.1 ustawy o VAT. Stąd też dostawa tych rzeczy po ich wykorzystaniu (sprzedaż) powinna również być zwolniona z VAT. W takim zakresie dyrektywa podlega bezpośredniemu stosowaniu. Implementacja jest w tym zakresie wadliwa (por. wyrok NSA z dnia 28 lutego 2013r. sygn. I FSK 627/12). Nabycie tych rzeczy podlegało bowiem opodatkowaniu podatkiem VAT (czynność podlegała podatkowi) zaś przyczyną nie odliczenia podatku nie było stanowisko (wola) kupującego Zarządu Dróg. Przyczyną nieodliczenia był brak możliwości skorzystania z tego uprawnienia wynikający z niespełnienia przesłanek z art. 176 dyrektywy – brak wykorzystania rzeczy do czynności opodatkowanych.

W tym stanie, pomijając powyższe rozważania, również stosowanie bezpośrednie przepisu dyrektywy stanowi o nieprawidłowości poglądu interpretatora.

Z tych względów Sąd uchylił zaskarżoną interpretację w myśl art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).