Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Józef Maleszewski (spr.) Sędzia WSA Monika Świerczak Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi Parafii Rzymskokatolickiej [...] w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2020 r. nr [...] w przedmiocie określenia dopuszczalnego poziomu hałasu emitowanego do środowiska 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia [...] marca 2020 r. nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz Parafii Rzymskokatolickiej [...] w P. kwotę [...]([...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w P., działając na wniosek osoby fizycznej, wszczął kontrolę Parafii Rzymskokatolickiej [...] w P. w zakresie przestrzegania przepisów ochrony środowiska. Akredytowane podmioty dokonały pomiaru hałasu o charakterze źródła impulsywnego (dzwony i kuranty na wieży kościelnej) oraz hałasu o charakterze źródła przemysłowego bez impulsów (organy kościelne wewnątrz kościoła). Pomiary zostały wykonane w porze dziennej w dwóch punktach:

. P1 zlokalizowany na granicy posesji przy ul. [...] w P.;

. P2 umiejscowiony na granicy posesji przy ul. [...] w P..

W wyniku pomiaru stwierdzono, że dźwięk organów kościelnych był wyraźnie niższy niż wartość dopuszczalna. Natomiast hałas dzwonów kościelnych i kurantów na wieży kościoła wynosił w punkcie P1 - 61,0 dB, a w punkcie P2 - 54,9 dB. Pismem z [...] stycznia 2020 r. (przekazanym w formie dokumentu elektronicznego) WIOŚ w P. powiadomił Urząd Miasta P. o wynikach pomiaru hałasu emitowanego przez dzwonnicę kościelną, w której zamontowane są trzy dzwony. Dzwonnica ma konstrukcję stacjonarną i stanowi ją wieża kościelna. Ponadto na wieży kościelnej znajduje się instalacja nagłaśniająca w postaci zegara wybijającego każdego dnia pełne godziny i połowy godzin (imitacja dźwięku dzwonów) od godz. 8.00 do godz. 21.00. Do badań przyjęto następujące wartości: 1) uderzenia dzwonów tradycyjnych w czasie od godz. 7.30 do godz. 15.30 trwały 6 minut i 30 sekund; nadto naliczono 63 uderzeń dzwonów w pełnej godzinie i w połowie godziny; 2) dźwięk z kurantów w czasie od godz. 7.30 do godz. 15.30 trwał 5 minut i 25 sekund.

WIOŚ w P. stwierdził przekroczenie poziomu hałasu emitowanego przez dzwony i instalację nagłaśniającą umieszczone na wieży kościelnej w punktach pomiarowych P1 i P2 w porze dziennej dla terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (wartość dopuszczalna LAeąD = 50 dB).

Na podstawie wyników pomiarów hałasu przekazanych przez WIOŚ w P., Prezydent Miasta P. działając na podstawie art. 115a ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (j.t. Dz. U. z 2019 r., poz. 1396 ze zm. – dalej p.o.ś.) w dniu [...] marca 2020 r. wydał decyzję nr [...] określającą dopuszczalny poziom hałasu dla zabudowy sąsiadującej z kościołem [...]. Dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w kwartale ulic: J. , L., Ś. , Z. (na wschód od kościoła), dla zabudowy mieszkaniowej wzdłuż ul. [...] w kierunku południowo wschodnim (dz. nr [...], [...], [...]), dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w kierunku północnym wzdłuż Z. i J. , a także dla położonego na zachód od kościoła terenu szkoły położonej przy ul. [...] (dz. nr [...]) wyznaczono dopuszczalny poziom hałasu w wysokości LAeąD = 50 dB. Z kolei dla terenu zabudowy mieszkaniowo-usługowej położonej na południe od kościoła w kwartale ulic: L., W. , S. oraz S. , wyznaczono dopuszczalny poziom hałasu w wysokości LAeąD = 55 dB.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła Parafia Rzymskokatolicka [...] w P. wskazując, że pomiar poziomu hałasu został wykonany w niedzielę, kiedy to łączny czas emitowanego dźwięku wynosi 5 minut. W tygodniu odbywa się jedna msza św., przed którą dzwoni jeden mały dzwon i tylko przez 20 sekund. Dźwięk nie jest emitowany w czasie pobytu dzieci w szkole. Proboszcz Parafii wyjaśnił, że dźwięk dzwonów dotyczy przestrzeni duchowej i stanowi o tożsamości Parafii, która istnieje dla dobra wiernych. Nieobecność dzwonów stanowiłaby wielką stratę w życiu duchowym osób wierzących oraz ubytek zauważalny w przestrzeni kultury.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpoznaniu wniesionego odwołania decyzją z [...] maja 2020 r. nr [...] utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przedstawił przebieg postępowania i przywołał treść znajdujących w sprawie zastosowanie przepisów art. 3 pkt 5, art. 112, art. 115a p.o.ś. Organ odwoławczy uznał, że uwzględniając ustawową definicję zakładu zawartą w art. 3 pkt 48 p.o.ś. i interpretację tego pojęcia w orzecznictwie sądowym, organ I instancji zasadnie uznał Parafię [...] za zakład w rozumieniu art. 115a p.o.ś. Organ odwoławczy stwierdził zatem, że zadaniem organu I instancji było określenie, jakie tereny sąsiadują z kościołem i czy są to tereny wskazane w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś., czyli tereny faktycznie zagospodarowane: a) pod zabudowę mieszkaniową, b) pod szpitale i domy pomocy społecznej, c) pod budynki związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, d) na cele uzdrowiskowe, e) na cele rekreacyjno-wypoczynkowe, f) pod zabudowę mieszkaniowo-usługową. W razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oceny, czy teren należy do rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1, właściwe organy dokonują na podstawie faktycznego zagospodarowania i wykorzystywania tego i sąsiednich terenów (art. 115 p.o.ś.).

Kolegium wskazało, że teren pomiędzy ulicami: J. , L., Ś. i Z. objęty został uchwałą Rady Miasta P. z dnia [...] lipca 2017 r. Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Rejon ulic Z. i L." w P. (Dz. Urz. Woj. Wlkp. poz. 5179). Powyższy plan określa teren między wskazanymi ulicami jako teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (MN). Dla pozostałych terenów wokół kościoła [...] organ I instancji prawidłowo określił faktyczny sposób zagospodarowania. Ustalił zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wzdłuż ul. [...] w kierunku wschodnim, a także teren szkoły położonej przy ul. [...] (na zachód od kościoła). Na północ od kościoła wzdłuż ulic J. i Z. znajduje się zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna. Na południe od kościoła występuje teren zabudowy mieszkaniowo-usługowej w kwartale ulic: L., W. , S. oraz S. . Powyższe ustalenia nie były kwestionowane.

W ocenie organu odwoławczego Prezydent P. w swojej decyzji prawidłowo określił dopuszczalne poziomy hałasu poza kościołem [...] przy zastosowaniu wskaźników hałasu LAeąD w odniesieniu do rodzajów terenów wyżej opisanych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia [...] czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (j.t. Dz. U. z 2014 r. poz. 112 – dalej rozporządzenie). Zarazem Prezydent P. nie skorzystał z uprawnień określonych w art. 115a ust. 4 p.o.ś. i nie nałożył na Parafię dodatkowych wymagań mających na celu nieprzekraczanie poza zakładem dopuszczalnych poziomów hałasu (np. obowiązek okresowego wykonywania pomiarów hałasu i przesyłania wyników do właściwego organu). Zatem Prezydent P. skorzystał ze swoich uprawnień w sposób ograniczony. W ocenie Kolegium decyzja Prezydenta P. odpowiada prawu i została wydana w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania. Decyzja jedynie potwierdza istniejące ustawowe wymagania co do dopuszczalnego poziomu hałasu. Powyższe ustalenia nie pozostają w sprzeczności z innymi regulacjami z zakresu ochrony środowiska, jak i kultu publicznego.

Parafia Rzymskokatolicka [...] w P. kwestionując powyższą decyzję wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu zarzucając naruszenie:

1. przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 i art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm. - dalej k.p.a.) poprzez zaniechanie wyczerpującego wyjaśnienia stanu faktycznego dotyczącego poziomu hałasu emitowanego przez dzwony kościelne i instalację nagłaśniającą umieszczoną na wieży kościoła [...] przy ul. [...] w P.,

2. naruszenie prawa materialnego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy-tj. art. 115 w zw. z art. 113 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 114 ust. 2 p.o.ś. poprzez niezastosowanie wskazanych przepisów powodujące błędne określenie przez organy administracji publicznej obu instancji rodzaju terenu, dla którego określane były dopuszczalne poziomy hałasu emitowanego do środowiska przez Parafię Rzymskokatolicką [...] w P.,

3. naruszenie prawa materialnego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy - tj. art. 115a ust. 1 i 3 p.o.ś. poprzez błędną wykładnię tych przepisów skutkującą niewłaściwym przyjęciem, że w decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu wystarczające jest określenie najwyższego dopuszczalnego poziomu hałasu na danym terenie bez dodatkowego wyraźnego określenia do jakiej pory dnia lub nocy odnoszą się wspomniane wartości najwyższego dopuszczalnego poziomu hałasu emitowanego przez zakład,

4. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie przez organ administracji publicznej II instancji decyzji Prezydenta Miasta P. w sytuacji kiedy zawierała ona szereg uchybień powodujących konieczność jej uchylenia.

Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie decyzji Kolegium oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta, a także zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę, Kolegium odniosło się do zarzutów uznając, iż nie są one uzasadnione. Z tego względu Kolegium wniosło o oddalenie skargi w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Na wstępie Sąd jest zobowiązany zasygnalizować, że niniejsza sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15 pkt 3 zzs? ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. 2020 r. poz. 374).

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 2107) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej p.p.s.a.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd obowiązany jest zatem dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji także wtedy, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze.

Przeprowadzając kontrolę sądowoadministracyjną zgodnie z przedstawionymi wyżej zasadami, Sąd doszedł do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie (chociaż nie wszystkie zarzuty zostały uznane za uzasadnione), ponieważ zaskarżona decyzja jak i poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta P., nie odpowiadają prawu.

Decyzja zaskarżona oraz poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji podjęte zostały na podstawie art. 115a ust. 1 p.o.ś., który stanowi: "W przypadku stwierdzenia przez organ ochrony środowiska, na podstawie pomiarów własnych, pomiarów dokonanych przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska lub pomiarów podmiotu obowiązanego do ich prowadzenia, że poza zakładem, w wyniku jego działalności, przekroczone są dopuszczalne poziomy hałasu, organ ten wydaje decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu; za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu uważa się przekroczenie wskaźnika hałasu LAeqD lub LAeqN." Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygał niejednokrotnie, iż wykładnia funkcjonalna prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż kościół w myśl p.o.ś. jest zakładem, a dzwony kościelne i kuranty - instalacją, która może powodować emisję hałasu, a której dopuszczalny poziom podlega regulacji decyzji wydanej w trybie art. 115a ust. 1 p.o.ś. (zob. wyrok NSA z dnia [...] października 2019 r., sygn akt II OSK [...] Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl zwana dalej CBOSA).

Na wstępie odnosząc się do podnoszonego w skardze zarzutu dotyczącego naruszenia art. 115a ust. 1 i 3 p.o.ś. poprzez błędną wykładnię tych przepisów skutkującą niewłaściwym przyjęciem, że w decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu wystarczające jest określenie najwyższego dopuszczalnego poziomu hałasu na danym terenie bez dodatkowego wyraźnego określenia do jakiej pory dnia lub nocy odnoszą się wspomniane wartości najwyższego dopuszczalnego poziomu hałasu emitowanego przez zakład, wskazać należy, iż zarzut ten nie jest uzasadniony. Użyty w decyzji organu I instancji wskaźnik LAeqD odpowiada definicji zawartej w art. 112a pkt 1 lit b tiret pierwsze p.o.ś., zgodnie z którym wskaźnik LAeqD oznacza równoważny poziom dźwięku A dla pory dnia (rozumianej jako przedział czasu od godz. 600 do godz. 2200). Posługiwanie się w decyzji definicjami ustawowymi powoduje, że nie może być wątpliwości dla jakiego przedziału czasowego ustalono dopuszczalny poziomów hałasu emitowanego do środowiska z terenu kościoła przy ul. [...].

Odnosząc się do podnoszonych w skardze zarzutów naruszenia dyspozycji art. 7 i art. 77 k.p.a. wskazać należy, że zarzut ten jest nieuzasadniony w zakresie dotyczącym wadliwego ustalenia stanu faktycznego, który skarżący upatruje w pominięciu innych zdarzeń emitujących hałas tj. linii kolejowej [...] – [...] wraz węzłem kolejowym po których poruszają się pociągi generujące hałas również w nocy oraz bliskość arterii komunikacyjnych tj. drogi krajowej nr [...], ul B. , ul W., na których panuje duży ruch samochodowy. Jak wynika bowiem ze sporządzonego w trakcie postępowania sprawozdania z pomiaru emisji hałasu impulsowego do środowiska w porze dziennej z obiektu Parafii [...] w P. przy określeniu równoważnego poziomu dźwięku wyrażonego wskaźnikiem LAeqD dla punktów pomiarowych oznaczonych jako P1 i P2 uwzględniono średni poziom tła akustycznego.

Zarzut dotyczący naruszenia uregulowanej w art. 7 k.p.a. zasady prawdy obiektywnej i zawartego w art. 77 k.p.a. obowiązku zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego jest jednak w ocenie Sądu uzasadniony w zakresie, w jakim jest on powiązany z podnoszonymi w skardze zarzutami dotyczącymi naruszenia art. 115 w zw. z art. 113 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 114 ust. 2 p.o.ś.

W art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś. zawarto delegację dla ministra właściwego do spraw środowiska do określenia, w drodze rozporządzenia, dopuszczalnych poziomów hałasu dla wyszczególnionych w tym przepisie rodzajów terenów. Są to tereny przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową (pkt 1a), pod szpitale i domy opieki społecznej (pkt 1b), pod budynki związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży (pkt 1c), na cele uzdrowiskowe (pkt 1d), na cele rekreacyjno-wypoczynkowe (pkt 1 e), na cele mieszkaniowo-usługowe (pkt 1 f). Co do zasady zgodnie z art. 114 ust. 1 p.o.ś. - miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powinien wskazywać, które z terenów objętych planem można zaliczyć do terenów wymienionych w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś., a więc z planu powinno pośrednio wynikać, na których terenach obowiązują dopuszczalne poziomy hałasu określone w rozporządzeniu. W art. 114 ust. 2 p.o.ś. wprowadzono zasadę, że jeżeli teren może być zaliczony do kilku rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1 uznaje się, że dopuszczalne poziomy hałasu powinny być ustalone jak dla przeważającego rodzaju terenu. Istotne jest, że przepis art. 114 ust. 2 p.o.ś. ma zastosowanie wyłącznie do ustalenia terenu przeważającego spośród terenów wymienionych w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś., a nie spośród terenów o dowolnym przeznaczeniu. W przypadku braku planu miejscowego, gdy zachodzi potrzeba ustalenia czy na danym terenie obowiązują normy hałasu, przepis art. 115 p.o.ś. nakazuje właściwym organom dokonać oceny, czy obszar, na który oddziałuje hałas należy do terenów wymienionych w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś., z uwzględnieniem odpowiedniego zastosowania art. 114 ust. 2 u.p.o.s. W tym celu organy powinny ustalić, jakie jest faktyczne zagospodarowanie i wykorzystywanie tego terenu oraz terenów sąsiednich.

Należy podkreślić, że przepisy p.o.ś. nakładają na organ obowiązek wyznaczenia obszaru analizowanego i dokonania oceny, jaki rodzaj terenu przeważa na tym obszarze, ale dotyczy to tylko obszaru, który podlega ochronie przed hałasem. Punktem wyjścia dla ustalenia, czy na danym obszarze obowiązują dopuszczalne poziomy hałasu powinno być ustalenie źródła emitującego hałas i zasięgu jego oddziaływania. Jeżeli teren, na który oddziałuje hałas jest faktycznie zagospodarowany i wykorzystywany w ten sposób, że można zaliczyć go do kategorii wymienionych w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś., to należy ustalić obowiązujące na tym terenie dopuszczalne poziomy hałasu określone w powołanym wyżej rozporządzeniu.

Przechodząc na grunt kontrolowanej sprawy organy administracji prawidłowo ustaliły, że Parafia Rzymskokatolicka [...] położona jest na obszarze aktualnie nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W świetle treści art. 115 p.o.ś obowiązkiem organów było więc ustalenie, czy teren należy do rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 1 pkt 1 p.o.ś. na podstawie faktycznego zagospodarowania i wykorzystywania tego i sąsiednich terenów.

Prezydent Miasta P. orzekający jako organ I instancji stwierdził, że tereny sąsiednie kościoła to tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej przy ul. [...] oraz J. ., zabudowa związana z czasowym pobytem dzieci przy ul. [...] oraz zabudowa mieszkaniowo – usługowa przy ul. [...]. Bardziej szczegółowy opis terenów sąsiednich (z podziałem na strony świata) znajduje się w znajdujących się w aktach sprawy pismach WIOŚ w P. z [...] stycznia 2020r. i [...] grudnia 2019 r. odwołujących się do pisma Prezydenta Miasta P. z [...] listopada 2019r. nr [...], którego jednak brak w aktach sprawy. Na podstawie treści wskazanych wyżej dokumentów można ustalić, że Prezydent Miasta P. wskazał, że tereny sąsiadujące z kontrolowaną działalnością stanowią:

. w kierunku wschodnim, w kwartale ulic: J. , L., Z. i Ś. znajdują się działki objęte mpzp "Rejon ulic Z. i L.", który został zatwierdzony uchwałą Rady Miasta P. z dnia [...].07.2017 r. nr [...] (pub. Dz.Urz.Woj.Wlkp. z 2017r. poz. 5179), zgodnie z ustaleniami ww. planu nieruchomości te oznaczone są symbolem MN - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej,

. w kierunku zachodnim - w bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się zabudowa związana z czasowym pobytem dzieci i młodzieży (Zespół Szkolno-Przedszkolny Nr [...], położony na działce nr [...] przy ul. [...]),

. w kierunku południowym w kwartale ulic L., W. , S. oraz S. na dz. nr [...] znajduje się zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna z usługami,

. w kierunku północnym wzdłuż ul. [...] i ul. [...] dominuje zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna,

. w kierunku południowo-wschodnim wzdłuż ul. [...] znajduje się zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna (dz. nr [...], [...], [...]).

Na podstawie tych dokumentów nie można jednak zweryfikować ustaleń organu co do istniejącego przeznaczenia terenów sąsiednich (brak podania numerów działek i ich przeznaczenia dla konkretnych nieruchomości). W powyższym opracowaniu brak również danych dla nieruchomości położonych w kierunku zachodnim za szkołą przy ul. [...].

Ma to tyle istotne znaczenie, że jak trafnie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z [...] października 2017 r. sygn. II OSK [...] (CBOSA) błędne jest stanowisko, że wystarczające jest ustalenie, jaka zabudowa występuje w bezpośrednim sąsiedztwie zakładu emitującego hałas, a obojętne jest, jaka zabudowa występuje w dalszej odległości. W tym miejscu przywołać należy również stanowisko zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z [...] września 2016 r. sygn. IV SA/Po [...] (CBOSA), że pismo Burmistrza nie może być samodzielną podstawą (samodzielnym dowodem) pozwalającą na uznanie, że mamy do czynienia z konkretnym rodzajem obszaru chronionego akustycznie w rozumieniu art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś. Pismo takie powinno być poparte innymi dowodami, np. analizą organu wraz ze zdjęciami, która obrazuje faktyczne zagospodarowanie obszaru analizowanego, dowodem z przeprowadzonych przez oględzin obszaru analizowanego. W aktach sprawy takich danych brak. W analizie akustycznej znajduje się tylko zdjęcie z naniesioną lokalizacją punktów pomiarowych, bez danych pozwalających na zweryfikowanie przeznaczenia terenów. Decyzja ani sporządzona analiza akustyczna nie zawiera również załącznika graficznego pozwalającego na ustalenie zasięgu występujących przekroczeń akustycznych.

Uwadze organów umknął zatem fakt, że aby prawidłowo ustalić w rozumieniu art. 115 p.o.ś. faktyczne zagospodarowanie i wykorzystywanie terenów sąsiednich dla zakładu skarżącej zadaniem organów było w pierwszej kolejności ustalenie obszaru objętego ochroną akustyczną i dopiero w zakresie tego obszaru ustalenie, pod którą kategorię z wymienionych w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś. obszar ten podpada. Tymczasem w kontrolowanej sprawie organy obu instancji w ogóle nie wyznaczyły - a w każdym razie nie wynika to z akt sprawy - obszaru analizowanego. Organy nie wskazały granic analizowanego obszaru ani poprzez wymienienie numerów działek, które on obejmuje, ani w inny sposób (np. poprzez wskazanie ulic lub dróg zamykających ten obszar). Tym samym organy nie spełniły ciążącego na nich obowiązku wyznaczenia obszaru analizowanego i dokonania oceny, jaki rodzaj terenu przeważa na tym obszarze.

Trudno w decyzji znaleźć również uzasadnienie dla zróżnicowania zasięgu obszaru dla którego wyznaczono dopuszczalny poziom hałasu. dla poszczególnych kierunków. W kierunku wschodnim zasięg obszaru dla którego wyznaczono dopuszczalny poziom hałasu obejmuje znaczny teren objęty kwartałem ulic: J. , L., Z. i Ś. . Teren ten pokrywa się z obszarem objętym uchwałą Rady Miasta P. z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Rejon ulic Z. i L." w P. (Dz.Urz.Woj.Wlkp. z 2017r. poz. 5179). Teren objęty tym planem stanowi w całości teren zabudowy mieszkaniowej. Ustalenie przeznaczenia tego terenu jest zatem prawidłowe.

W kierunku południowo wschodnim organ wskazał jednak, że zasięg obszaru dla którego wyznaczono dopuszczalny poziom hałasu obejmuje tylko trzy wymienione w sentencji nieruchomości (dz. [...], [...], [...]) a w kierunku zachodnim tylko teren zabudowy związanej z czasowym przebywaniem dzieci i młodzieży położonym na działce nr [...] przy ul .L. [...]. Organy orzekające w sprawie nie podały jednak jaka zabudowa znajduje się dalej w kierunku zachodnim. Na podstawie akt sprawy i uzasadnienia decyzji trudno również zweryfikować ustalenie poziomu hałasu tylko dla położonej kierunku południowym zabudowy mieszkaniowo - usługowej położonym w kwartale ulic L., W. , S. oraz ul. [...] na dz. nr [...] a dla kierunku północnego wzdłuż ul. [...] i ul. [...], bez podania granicy tego obszaru.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, ze organy orzekające w sprawie nie spełniły ciążącego na nich obowiązku wyznaczenia obszaru analizowanego i dokonania oceny, jaki rodzaj terenu przeważa na tym obszarze. Jak już wspomniano dokonanie oceny, jaki rodzaj terenu przeważa na danym obszarze w rozumieniu art.115 p.o.ś. dotyczy tylko obszaru, który podlega ochronie przed hałasem. Logicznym i niezbędnym jest więc wyznaczenie granic takiego obszaru (zob. wyrok NSA z [...] października 2012 r. sygn. II OSK [...] – CBOSA). Dopiero bowiem zakreślenie granic takiego obszaru daje możliwość dokonania oceny, czy występują na nim tereny określone w art.113 ust.2 p.o.ś., względnie jaki jest przeważający rodzaj terenu w rozumieniu art.114.p.o.ś. Brak określenia granic tego obszaru powoduje, że nie można prawidłowo ustalić jakie tereny na nim występują i jakie tereny na nim przeważają, a także że kwestia ta nie poddaje się ocenie Sądu. Mając na uwadze, iż organy administracji nie wyznaczyły obszaru analizowanego, Sąd stanął na stanowisku, że dopuściły się one naruszenia prawa materialnego w postaci art.115 p.o.ś., które miało wpływ na wynik sprawy, a także naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c p.p.s.a. uchylił decyzje organów I i II instancji 9punkt 1 sentencji wyroku).

O kosztach postępowania sądowego orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 200 p.p.s.a. i art. 205 § 1 p.p.s.a., zasądzając na rzecz skarżącej równowartość uiszczonego wpisu.

Organ I instancji ponownie rozpoznając sprawę związany będzie wskazaną wyżej wykładnią. W pierwszej kolejności wyznaczy obszar analizowany w celu ustalenia faktycznego zagospodarowania i wykorzystywania terenu sąsiedniego w stosunku do przedmiotowego zakładu skarżącej w rozumieniu art.115 p.o.ś. i przedstawi go na załączniku graficznym. Następnie opierając się na ustaleniach dotyczących obszaru analizowanego wyda właściwą decyzję.