Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 16 stycznia 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska, Sędzia NSA Anna Stępień, , Protokolant Referent stażysta Aleksandra Banasiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2018 roku sprawy ze skargi P. Z. na bezczynność Prezydenta Miasta R. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Prezydenta Miasta R. do załatwienia wniosku P. Z. z dnia [...] października 2017 r. z wyłączeniem informacji publicznej dotyczącej Prezydenta, Zastępców Prezydenta, Sekretarza i Skarbnika Miasta w terminie 14 dni od daty zwrotu akt organowi; 2. stwierdza, że bezczynność miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa; 3. zasądza od Prezydenta Miasta R. na rzecz skarżącego P. Z. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. LS

P. Z. zaskarżył do sądu administracyjnego bezczynność Prezydenta Miasta R. w zakresie rozpatrzenia jego wniosku z dnia 17 października 2017r. w części dotyczącej udostępnienia kwoty wynagrodzeń i nagród przyznanych pozostałym pracownikom samorządowym Urzędu Miasta R. (poza Prezydentem Miasta, Zastępcami Prezydenta Miasta, Skarbnikiem oraz Sekretarzem) z podziałem na poszczególne stanowiska za okres od stycznia do września 2017r.

Skarżący zarzucił organowi administracji naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f) oraz pkt 5 lit. c), art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jednolity Dz.U. 2016r., poz. 1764 ze zm.), powoływanej dalej jako "u.d.i.p.", poprzez błędne przyjęcie, że kwota wynagrodzenia (nagrody) przyporządkowana do konkretnego stanowiska w Urzędzie Miasta R., nie stanowi informacji publicznej.

Skarżący przedstawił stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że w dniu 17 października 2017r. zwrócił się z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej w zakresie listy wynagrodzeń i premii wypłaconych pracownikom zatrudnionym w Urzędzie Miasta w R., za miesiące styczeń - wrzesień 2017 roku zawierającej:

1. sumę wypłaconego wynagrodzenia (brutto),

2. sumę wypłacony nagród (brutto),

3. zajmowane stanowisko,

4. okres za który wynagrodzenie zostało wypłacone w przypadku określonej osoby.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, w dniu 2 listopada 2017r., organ przekazał informację o zbiorczej kwocie wynagrodzenia brutto za okres styczeń - wrzesień 2017r. (6.486.269.57 zł) oraz kwocie nagród brutto wypłaconych w okresie styczeń - wrzesień 2017r. (139.100.00 zł). Dodano, że listy wypłaconych wynagrodzeń i nagród w stosunku do określonej osoby w żadnej formie nie mogą być udostępnione, ponieważ wynagrodzenie pracownika podlega ochronie wynikającej z ustawy o ochronie danych osobowych oraz stanowi jego dobro osobiste w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego i bez zgody pracownika nie może być ujawnione.

Tego samego dnia, tj. 2 listopada 2017r. skarżący wezwał organ do natychmiastowego udzielenia żądanej informacji w zakresie stanowiska (w przypadku osób pełniących funkcje publiczne wraz z imieniem i nazwiskiem) wraz z kwotą wynagrodzenia i nagrody (brutto). W treści pisma skarżący wskazał, że w stosunku do osób pełniących funkcje publiczne organ odpowiedzialny za udzielenie informacji publicznej jest zobowiązany udzielić informacji nie tylko w zakresie pełnionego stanowiska, lecz również z podaniem imienia i nazwiska. W stosunku do osób niepełniących funkcji publicznych organ jest natomiast zobowiązany udostępnić dane z przyporządkowaniem stanowiska do kwoty wynagrodzenia i nagrody. Podkreślił, że w przypadku osób niepełniących funkcji publicznych chodzi o podanie stanowiska/wynagrodzenia/nagrody, bez podania danych personalnych.

Pismem z dnia 8 listopada 2017r. przesłano skarżącemu zestawienie wypłaconego wynagrodzenia brutto w miesiącach styczeń - wrzesień 2017r. osób pełniących funkcje publiczne. Informacje dotyczące wynagrodzeń i przyznanych nagród pozostałych pracowników (z podziałem na poszczególne stanowiska) Urzędu Miasta R. nie stanowią - w ocenie organu - informacji publicznej.

Dalej skarżący podniósł, że nie ulega wątpliwości, że Prezydent Miasta jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, o czym świadczy wprost art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Odwołując się do orzecznictwa sądów administracyjnych skarżący podkreślił, że informacja o wynagrodzeniu i nagrodach przyznawanych pracownikom samorządowym posiada walor informacji publicznej. Stanowisko powyższe nie budzi wątpliwości w orzecznictwie sądowym, w którym podkreślono, że kwoty wynagrodzeń, jak i składników tych wynagrodzeń oraz nagród pracowników jednostki samorządu terytorialnego są finansowane ze środków publicznych, a zatem stanowią informacje publiczną, niezależnie od tego, czy są to stałe elementy wynagrodzenia, czy fakultatywne lub też uznaniowe. Orzecznictwo powołuje się także na art. 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 885 ze zm.), wedle którego gospodarka środkami publicznymi jest jawna. Zasada przejrzystości sektora finansów publicznych, aby mogła być w pełni realizowana musi obejmować swobodny dostęp obywatela do informacji o działalności państwa w wymiarze finansowym, aby uzyskał on rzetelny obraz sytuacji finansowej państwa w wybranym przez niego sektorze.

Zdaniem skarżącego, nie można także zgodzić się ze stanowiskiem, że dane, dotyczące wynagrodzenia pracowników nie są informacją publiczną, gdyż są to dane "wrażliwe". Kwoty wydawane na utrzymywanie danego etatu ze środków publicznych stanowią informację publiczna, nie zaś informację prywatną, bowiem nie wymienia się w tym przypadku imienia i nazwiska osoby, której miałoby dotyczyć żądanie.

Według skarżącego, Prezydent co prawda udzielił odpowiedzi na wniosek, natomiast odpowiedź ta nie stanowiła realizacji całości żądania. Udostępniona została jedynie zbiorcza informacja o wypłaconej kwocie wynagrodzeń i nagród przyznanych wszystkim pracownikom. Nie przyporządkowano natomiast kwoty brutto do pozostałych (poza pięcioma osobami pełniącymi funkcje publiczne) pracowników samorządowych.

W związku z powyższym skarżący uznał, że Prezydentowi Miasta R. można zarzucić stan bezczynności w zakresie rozpoznania przedmiotowego wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 17 października 2017r.

Na tej podstawie skarżący wniósł o zobowiązanie Prezydenta Miasta R. do wykonania wniosku w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi oraz o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta R. wniósł o oddalenie skargi, jednocześnie podnosząc, że, w jego ocenie, nie dopuścił się bezczynności. W świetle obowiązujących przepisów organ nie jest zobowiązany - ani nawet uprawniony - do udostępnienia informacji, które nie mają charakteru informacji publicznej. Listy wynagrodzeń i nagród pracowników, którzy nie pełnią funkcji publicznych, uwzględniające sumę wypłaconego wynagrodzenia brutto i nagród brutto, zajmowane stanowisko oraz okres, za który wynagrodzenie zostało wypłacone w przypadku określonej osoby nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p.

Organ stwierdził, że nawet ustalenie, iż dana informacja stanowi informację publiczną - nie oznacza automatycznie, że adresat wniosku o udostępnienie takowej informacji jest bezwzględnie zobowiązany do jej udzielenia. Nie w każdym przypadku informacja publiczna może być udzielona w pełnym zakresie i na zasadach określonych w przepisach (por. art. 5 u.d.i.p.). Ponadto podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej winien także mieć na uwadze przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tekst jednolity Dz. U. z 2016r., poz. 922) oraz przepisy art. 23 i art. 24 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jednolity Dz. U. z 2017r., poz. 459 ze zm.), który nakłada na organ władzy publicznej obowiązek ochrony jego dobra osobistego jakim jest tajemnica wynagrodzenia. Słusznym zatem wydaje się stwierdzenie, że nawet w przypadku ustalenia, że wnioskowana przez skarżącego w przedmiotowej sprawie informacja o wysokości wynagrodzeń pracowników nie wykonujących funkcji publicznych - stanowi informację publiczną - to do informacji tej i tak znajduje zastosowanie zasada ochrony prywatności osoby fizycznej przed ich ujawnieniem w trybie dostępu do informacji publicznej (art. 5 ust. 2 u.d.i.p.). Oznacza to w praktyce, że w przypadku braku zgody osoby nie wykonującej funkcji publicznych na udostępnienie informacji o uzyskanym wynagrodzeniu, żądane przez wnioskodawcę dane nie mogą być przez organ udostępnione.

Zdaniem organu podobne stanowisko prezentuje judykatura, podkreślając, iż: "nie wszyscy pracownicy zatrudnieni w Urzędzie Miasta są osobami pełniącymi funkcje publiczne w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Użyte w art. 5 ust. 2 ustawy pojęcie "osoby pełniącej funkcję publiczną" obejmuje każdą osobę, która ma wpływ na kształtowanie spraw publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 tej ustawy. W przypadku ustalenia osób pełniących funkcję publiczną informacja o tych osobach podlega udostępnieniu w ramach prawa do informacji publicznej, natomiast w przypadku pozostałych pracowników wykonujących funkcje pomocnicze taka informacja podlega ograniczeniu poprzez odmowę udzielenia informacji z powodu ochrony ich prywatności, o ile nie zrezygnowały z przysługującego im prawa ochronnego (por.: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 listopada 2016r., sygn. akt II SA/Kr 808/16).

W świetle powyższego organ uznał, że żądana przez skarżącego informacja w zakresie udostępnienia list wynagrodzeń i nagród wypłaconych w okresie styczeń - wrzesień 2017r. osób, które nie pełnią funkcji publicznych nie mogła zostać skarżącemu udostępniona.

W ocenie organu skarga pozbawiona jest zatem uzasadnionych podstaw, w związku z czym powinna zostać oddalona.

Organ dodał, że uznając, że żądanie skarżącego w tej części wniosku nie dotyczy informacji publicznej organ nie wydał decyzji administracyjnej i odmówił jej udostępnienia zwykłym pismem, co czyni zarzut bezczynności bezzasadnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż stosownie do art. 21 ustawy o dostępie do informacji publicznej, do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2017r., poz. 1369 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a.. Z kolei w myśl art. 3 § 2 pkt 8 tejże ustawy, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 – 4a. Nie można zatem mieć wątpliwości co do kognicji sądu administracyjnego w niniejszej sprawie.

Generalizując należy wskazać, iż z bezczynnością organu administracji publicznej będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy organ zwleka z wydaniem decyzji, postanowienia albo aktu lub dokonaniem czynności dotyczących uprawnień lub obowiązków, wynikających z przepisów prawa, a sprawa ma charakter sprawy z zakresu administracji publicznej. W przypadku wniesienia skargi na bezczynność organu przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu, że występują negatywne przesłanki do załatwienia sprawy poprzez wydanie określonego aktu lub podjęcie czynności.

Co do zasady, warunkiem dopuszczalności skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego jest – jak to wynika z przepisu art. 52 § 1 p.p.s.a. – wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed właściwym organem administracji publicznej, przy czym dotyczy to także skargi na bezczynność organu, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Jednakże w przypadku skargi na bezczynność organu, której przedmiotem jest dostęp do informacji publicznej należy przyjąć, iż skarga nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Brak jest bowiem podstaw do występowania z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa oraz wykazywania, że złożone zostało ponaglenie w trybie, o którym mowa w art. 37 § 1 k.p.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006r., sygn. akt I OSK 601/05 dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Nie jest więc zasadne, zawarte w odpowiedzi na skargę, żądanie odrzucenia skargi z powodu niewyczerpania środków zaskarżenia.

Przyjmuje się, że rolą sądu administracyjnego przy rozpoznawaniu skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej jest udzielenie odpowiedzi na pytanie czy objęta wnioskiem strony skarżącej informacja stanowi informację publiczną, a następnie czy organ rzeczywiście nie podjął działań, nakazanych mu przez prawo. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się bowiem pogląd, że skargę na bezczynność organu w postępowaniu o udzielenie informacji publicznej można złożyć nie tylko wobec "milczenia" organu, ale również w sytuacji, w której powstał spór między wnioskodawcą a adresatem wniosku, co do charakteru żądanej informacji oraz obowiązku jej udostępnienia. Tym samym sąd administracyjny, do którego trafiła skarga na bezczynność pełni rolę arbitra, który ma przede wszystkim przesądzić czy wnioskodawca żąda informacji, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy i tym samym czy ustawa ta znajduje zastosowanie. Skarga na bezczynność w tego rodzaju sprawach chroni wnioskodawcę przed arbitralną decyzją organu, która uniemożliwia uzyskanie żądanej informacji (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lipca 2010r., sygn. akt I OSK 592/10 oraz z dnia 6 października 2011r., sygn. akt I OSK 1510/11 dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Ustawa z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej statuuje w art. 1 ust. 1, że każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Tę ogólną definicję doprecyzowuje art. 6 ust. 1 ustawy, który wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze informacji publicznych, czyniąc to w sposób otwarty, czemu służy zwrot "w szczególności". Doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także regulacje art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, przyjmuje szerokie rozumienie pojęcia "informacja publiczna". Za taką uznaje się wszelkie informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por.np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2002r., sygn. akt II SA 181/02; z dnia 20 października 2002r., sygn. akt II SA 1956/02 oraz z dnia 30 października 2002r., sygn. akt II SA 2036-2037/02, za: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002r., s. 28). Z powyższego wynika, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne lub gospodarujących mieniem publicznym.

Przepis art. 4 ust. 1 ustawy zawiera natomiast katalog podmiotów, zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, który również jest katalogiem otwartym poprzez użycie zwrotu "w szczególności". Stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy, obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są m.in. organy władzy publicznej. W pojęciu tym mieszczą się m.in. organy samorządu gminnego, których zakres kompetencji regulują przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 594 ze zm.).

W świetle powyższych uregulowań oczywistym jest, że organ wykonawczy gminy (Prezydent Miasta R.), jako organ władzy publicznej, jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej (art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.). Nie budzi również, w ocenie Sądy, wątpliwości, że informacje o wysokości wynagrodzeń i nagród, wypłacanych pracownikom samorządowym, w świetle art. 1 ust. 1 u.d.i.p. stanowią informację publiczną w rozumieniu ustawy. Są to bowiem informacje dotyczące wysokości i sposobu wydatkowania środków publicznych z budżetu państwa (lub też budżetu jednostki samorządu terytorialnego) na obsadę stanowiska w jednostce samorządowej. Stanowisko to potwierdza jednolite w tym zakresie orzecznictwo, w tym także judykaty, przytoczone przez organ w treści odpowiedzi na skargę. (por. np. najnowsze wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2017r., sygn. akt I OSK 3207/15, z dnia 5 lipca 2017r., sygn. akt I OSK 2559/15 oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w Warszawie z dnia 22 listopada 2017r., sygn. akt II SA/Wa 964/17, w Gliwicach z dnia 20 czerwca 2017r., sygn. akt IV SAB/Gl 139/17, w Poznaniu z dnia 10 sierpnia 2017r., sygn. akt IV SAB/Po 39/17, w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 4 października 2017r., sygn. akt II SA/Go 607/17 wszystkie dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Oznacza to, że informacja w zakresie udostępnienia wysokości wynagrodzeń pracowników samorządowych – bez względu na to, czy stanowi kwotę zasadniczego wynagrodzenia, czy obejmuje również wysokość nagród w tym uznaniowych – stanowi informację publiczną i jako taka podlega udostępnieniu. Wyjątek od tej zasady przewiduje art. 5 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym wysokość wynagrodzeń pracowników niepełniących funkcji publicznych może być udostępniona wyłącznie za ich zgodą. W przypadku braku tej zgody, organ obowiązany jest wszakże wydać decyzję administracyjną, odmawiającą udostępnienia informacji publicznej w tym zakresie.

W świetle orzecznictwa za pracowników samorządowych pełniących funkcje publiczne lub mających związek z pełnieniem funkcji publicznych, w rozumieniu art. 5 ust. 2 zd. 2 ustawy, uznać należy natomiast nie tylko pracowników, wydających decyzje administracyjne z upoważnienia Prezydenta, ale także innych pracowników samorządowych, którzy w ramach swoich obowiązków wykonują zadania, wywierające wpływ na podejmowanie rozstrzygnięć o charakterze władczym (np. pracownicy merytoryczni wydziałów urzędu, którzy w indywidualnych sprawach innych podmiotów prowadzą postępowania administracyjne, chociaż nie wydają decyzji administracyjnej, a przygotowują całość materiału dowodowego takiej sprawy a nawet przygotowują projekty decyzji administracyjnych, czy osoby uprawnione do wydawania zaświadczeń w imieniu organu, czy też przyjmowania wniosków w indywidualnych sprawach administracyjnych). Natomiast za stanowiska o charakterze usługowym czy technicznym uznać należy szeregowych pracowników urzędu, nie posiadających żadnego wpływu na procesy decyzyjne, wykonujących szeroko rozumiane czynności pomocnicze (np. obsługa biurowa, informatyczna, utrzymanie czystości, sekretarka, itp.).

Biorąc pod uwagę powyższe, skonstatować przyjdzie, że organ błędnie uznał, iż w stosunku do osób niepełniących funkcji publicznej wysokość wynagrodzeń nie stanowi informacji publicznej, o czym zawiadomił skarżącego pismem z dnia 8 listopada 2017r. Po wtóre: błędnie ograniczył katalog osób pełniących funkcje publiczne tylko do wskazania "władz miasta", tj. prezydenta, jego zastępców, sekretarza miasta i skarbnika. Do osób pełniących funkcje publiczne należy bowiem zaliczyć wszystkie osoby, które mają wpływ na podejmowanie decyzji o charakterze władczym, a więc dyrektorów, naczelników i kierowników wydziałów, a także wszystkie inne osoby, które prowadzą postępowania administracyjne, przygotowują projekty rozstrzygnięć itp.

W rozpoznawanej sprawie wniosek P. Z. dotyczył udostępnienia listy wynagrodzeń i premii wypłaconych pracownikom zatrudnionym w Urzędzie Miasta R. za miesiące od stycznia do września 2017. zawierającej:

- sumę wypłaconego wynagrodzenia (brutto),

- sumę wypłaconych nagród (brutto),

- zajmowane stanowisko,

- okres za który wynagrodzenie zostało wypłacone w przypadku określonej osoby w formie arkusza kalkulacyjnego poprzez odpowiedź przy użyciu poczty elektronicznej na wskazany adres.

Nie ma zatem wątpliwości, że przedmiotem żądania P. Z. jest informacja publiczna, zaś skarżący podał w jakiej formie i w jaki sposób żądana informacja winna zostać udostępniona (przesłanie informacji drogą elektroniczną na wskazany adres).

Analiza uregulowań ustawy o dostępie do informacji publicznej prowadzi natomiast do konkluzji, iż w razie skierowania wniosku o udzielenie informacji publicznej, podmiot, do którego wniosek taki został skierowany może zachować się w jeden z poniższych sposobów:

1. – udzielić informacji publicznej, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość jej udzielenia. Wówczas winien dokonać tego w formie czynności materialno – technicznej.

2. – odmówić udostępnienia informacji (art. 16 ust. 1 ustawy) lub umorzyć postępowanie (art. 14 ust. 2 ustawy), czego winien dokonać w formie decyzji administracyjnej;

3. – odmówić udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w związku z niespełnieniem przez stronę warunku wskazanego w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W rozpoznawanej sprawie organ do dnia rozprawy nie załatwił wniosku skarżącego w części dotyczącej pracowników innych niż Prezydent Miasta, Zastępcy Prezydenta Miasta, Skarbnik i Sekretarz w żaden ze wskazanych wyżej sposobów, wychodząc z błędnego założenia, iż żądana przezeń informacja nie stanowi informacji publicznej.

Na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. zobowiązano zatem Prezydenta Miasta R. do jego załatwienia w tym zakresie w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt organowi, stwierdzając jednocześnie, po myśli art. 149 § 1a p.p.s.a., że bezczynność organu nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa. Zdaniem Sądu, odniesienie się do wniosku w ustawowym terminie, jakkolwiek błędne, wyklucza uznanie bezczynności za rażąco naruszającą prawo.

O kosztach postępowania sądowego rozstrzygnięto zaś na podstawie art. 200 p.p.s.a., zasądzając na rzecz strony skarżącej ich zwrot w kwocie równej uiszczonemu wpisowi sądowemu od skargi (100,-zł.).

a.tp.