Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jarecka, , Sędzia WSA Mirosław Montowski, Sędzia WSA Andrzej Siwek (spr.), , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi M. U. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] czerwca 2020 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązku kwarantanny I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, II. uchyla postanowienie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...] z [...] czerwca 2020 r. nr [...], III. umarza postępowanie administracyjne, IV. zasądza od [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego na rzecz skarżącego M. U. kwotę 4.517 zł (cztery tysiące pięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2020 r., nr [...], [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (dalej: "[...]PWIS", "organ II instancji") na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., dalej: "k.p.a."), art. 46 ust. 2 i art. 46b pkt 5, art. 48a ust. 1 pkt 3, ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1239 ze zm., dalej "ustawa o zwalczaniu chorób zakaźnych"), § 2 ust. 2 pkt 2 i § 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz.U. z 2020 r. poz. 491 ze zm., dalej jako "rozporządzenie MZ"), po rozpatrzeniu odwołania M. U. od decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...](dalej: "PPIS", "PPIS w [...]", "organ I instancji") z dnia [...] marca 2020 r. nr [...], wymierzającej karę pieniężną w kwocie 30 000 złotych za naruszenie w dniu [...] marca 2020 r. obowiązku kwarantanny z tytułu przekroczenia granicy państwowej, utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Z akt postępowania administracyjnego wynika, że w dniu [...] marca 2020 r. funkcjonariusz wydziału kryminalnego Komendy Powiatowej Policji w [...]sporządził notatkę urzędową, w której wskazał, że w dniu [...] marca 2020 r. uzyskał informację dotyczącą niezastosowania się przez M. U. do obowiązku przebywania w miejscu zamieszkania podczas zarządzonej kwarantanny domowej dotyczącej osób powracających spoza granic Rzeczypospolitej Polskiej wynikającej z rozporządzenia Ministra zdrowia z dnia 7 marca 2020 r. dotyczącego wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji. W toku podjętych czynności ustalono że M. U. poddany został obligatoryjnej kwarantannie domowej na okres od [...] marca 2020 r. do [...] kwietnia 2020 r., która ma przebiegać pod adresem ul. [...] w [...]. Dokonano sprawdzenia rejonu bloku, gdzie ujawniono kamery monitoringu należącego do spółdzielni mieszkaniowej. Po nawiązaniu kontaktu z osobą obsługująca monitoring dokonano przejrzenia zapisu monitoringu, w trakcie którego ujawniono jak ww. osoba około godz. 12.57 opuszcza miejsce pobytu i po kilku minutach powraca. Następnie w dniu [...] marca 2020 r. około godz. 15.33 kamery monitoringu zarejestrowały wychodzącego M. U. udającego się w kierunku ul. [...] i po kilku minutach powracającego. Jak wynika z poczynionych ustaleń i przejrzanego zapisu mężczyzna ten opuszcza miejsce pobytu zaraz po skontrolowaniu go przez funkcjonariuszy Policji. Ponadto podczas przebywania poza lokalem przemieszcza się w miejsca publiczne nie zachowując przy tym należytych środków ostrożności poprzez nie stosowanie żadnych zabezpieczeń w postaci maseczek ochronnych zakrywających górne drogi oddechowe oraz rękawiczek, czym sprowadza zagrożenie dla innych osób, gdyż jak wynika z zapisu kamer podczas otwierania drzwi i bramki dotykają ja jak i urządzeń elektronicznych za pomocą nie osłoniętych dłoni.

PPIS w [...]decyzją nr [...] z dnia [...] marca 2020 r., działając na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r. poz. 59 ze zm.) oraz art. 46b pkt 5, art. 48a ust. 1 pkt 1, ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi (oraz § 2 ust. 2 pkt 2, § 3 ust. 1 rozporządzenia MZ, wymierzył M. U. (dalej jako "skarżący") karę pieniężną w kwocie 30.000 zł za naruszenie w dniu [...] marca 2020 r. obowiązku kwarantanny.

Organ I instancji wskazał, że zgodnie z art. 46b pkt 5 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych, w rozporządzeniu Rady Ministrów o którym mowa w art. 46a tej ustawy, można ustanowić określone ograniczenia, zakazy i nakazy w tym obowiązek kwarantanny. Zmaterializowało się to w § 2 ust. 2 pkt 2 i § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 marca 2020 r. poprzez nałożenie obowiązku odbywania kwarantanny przez osoby, które przekroczyły granicę państwową. Obowiązek poddania się kwarantannie z mocy ww. rozporządzenia jest równoważny z obowiązkiem wynikającym z art. 34 ust. 2 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych, a decyzji organu inspekcji sanitarnej nie wydaje się. Następnie Organ I instancji przywołał treść art. 48a ust. 1 pkt 1 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych.

PPIS wskazał, że adresat decyzji przekroczył granicę państwową, z czym związany był obowiązek odbycia obowiązkowej kwarantanny. Adresat nie podporządkował się obowiązkowi kwarantanny, co zostało utrwalone w postaci notatki urzędowej sporządzonej w dniu [...] marca 2020 r. przez funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji w [...], i z której wynika, że adresat decyzji wielokrotnie naruszył obowiązek kwarantanny, w tym pierwszy raz w dniu [...] marca 2020 r. około godz. 12:57 tj. zachował się niezgodnie z § 2 ust. 2 pkt 2 i § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 marca 2020 r. Obowiązek kwarantanny obejmował okres od dnia [...].03.2020 r. do dnia [...].04.2020 r. Naruszenie obowiązku kwarantanny polegało na samowolnym opuszczeniu miejsca jej odbywania (stwierdzono nieobecność adresata decyzji w miejscu wskazanym do odbywania kwarantanny). Zgodnie z art. 34 ust. 4 pkt 2 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zakazuje się opuszczania miejsca kwarantanny, chyba, że odpowiednio dana osoba wymaga hospitalizacji albo organ inspekcji sanitarnej postanowi inaczej. Ani jedna, ani druga przesłanka zwolnienia z kwarantanny nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie.

PPIS stwierdził, że ustalając wysokość kary pieniężnej rozważył wagę i okoliczności naruszenia prawa, w szczególności istotną potrzebę ochrony zdrowia i życia osób postronnych, które działaniem adresata decyzji zostały w sposób realny i bezpośredni zagrożone oraz poważny uszczerbek w ważnym interesie publicznym jakim jest bezpieczeństwo zdrowotne osób, które mogły mieć kontakt z adresatem decyzji, a przez to zostać zakażone wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19), brak dotychczasowego niedopełnienia obowiązków w zakresie opisanym w decyzji, w następstwie którego jest nakładana kara oraz wysoki stopień przyczynienia się strony do powstania naruszenia prawa.

Zdaniem organu I instancji kara w wysokości 30.000 zł jest jedyną właściwą reakcją, skoro nieprzestrzeganie ww. regulacji mogło prowadzić do zagrożenia zdrowia i życia osób postronnych oraz stanowiło rażące lekceważenie wysiłków Państwa Polskiego, w szczególności wielu obywateli codziennie narażających swoje zdrowie i życie w celu opanowania epidemii wirusa. W demokratycznym państwie prawa nic może być tolerancji dla lekkomyślnego niweczenia wysiłków całego społeczeństwa poprzez świadome lekceważenie obowiązków, których nieprzestrzeganie prowadzi do niekontrolowanego rozprzestrzeniania się epidemii wirusa, w efekcie których osoby tracą nic tylko zdrowie, ale i życie.

Decyzja została na podstawie art. 113 § 1 k.p.a. sprostowania postanowieniem PPIS w [...] z dnia [...] czerwca 2020 r. znak: [...] w zakresie podanego w uzasadnieniu czasu trwania obowiązkowej kwarantanny (poprawiono jej czas trwania od dnia [...]marca 2020 r. do dnia [...]marca 2020 r. według danych z systemu Ewidencji Wjazdu do Polski).

Pismem z dnia [...]kwietnia odwołanie od przedmiotowego rozstrzygnięcia wniósł M. U.. Wskazał, że w dniu [...]marca 2020 r .opuścił miejsce odbywania kwarantanny, ale w celu odebrania jedzenia, produktów niezbędnych do życia, przywiezionych przez dziadka przebywającego z nim wspólnie na kwarantannie R. S. - J. G.. Skarżący podkreślił, że na załączonych do odwołania zdjęciach z monitoringu widać jak opuszcza z R. S. miejsce kwarantanny o godz. 12:57:36, wracają z zakupami przywiezionymi przez J. G. o godz. 13:00:48. Zauważył, że czas był jak najbardziej skrócony; opuszczając miejsce kwarantanny udali się w stronę ul. [...] celem odebrania dostarczonych zakupów, zachowując przy tym bezpieczny dystans z osobą która nam przywiozła zakupy. Podkreślił, że ma świadomość, że wskazanym byłoby dostarczenie przez J. G. zakupów pod drzwi. Jednakże jest to osoba starsza, dla której wejście na 4 piętro z zakupami jest sporym wyzwaniem. Zdaniem skarżącego opuszczenie przez niego miejsca kwarantanny było jak najbardziej ważne z uwagi na fakt, iż jedzenie jest niezbędne do przetrwania dla każdego. Ppisana sytuacja, tj. wyjście po jedzenie razem R. S., miało miejsce tylko raz - z uwagi na dużą ilość produktów. Przy kolejnych dwóch sytuacjach wychodził sam, gdyż ustalili, że bezpieczniej będzie, gdy tylko jedna osoba będzie opuszczała miejsce kwarantanny celem odebrania produktów. Zdaniem skarżącego, jak widać na zdjęciach z monitoringu, czas był naprawdę krótki, niezbędny do odebrania produktów, z zachowaniem należytego dystansu. Przekazanie produktów polegało na tym, że J. G. wystawiał produkty przywiezione na chodniku w skrzynce, w torebkach; skarżący podchodził i odbierał zachowując kontakt wzrokowy J. G., zachowując dystans.

Skarżący podkreślił, że, iż przebywałem w miejscu kwarantanny – był obecny podczas każdej kontroli patrolu Policji; korzystał z aplikacji "KWARANTANNA DOMOWA" wypełniając przesyłane zadania (zazwyczaj zadania polegały na robieniu zdjęć). Zdarzały się wizyty dwukrotne czy trzykrotne w ciągu jednego dnia – zawsze był obecny w miejscu kwarantanny. Zdaje sobie sprawę z zagrożenia, jakie stanowi dla całego społeczeństwa wirus SARS-Co V-2, dlatego miejsce kwarantanny opuścił jedynie w celu zapewnienia niezbędnych produktów do życia.

Ponadto podkreślił, że w notatce urzędowej wskazane jest, iż nie zachował należytych środków ostrożności poprzez nie stosowanie żadnych zabezpieczeń w postaci maseczek ochronnych zakrywających górne drogi oddechowe oraz rękawiczek. Jednakże zdaniem skarżącego nie ma powszechnego nakazu noszenia maseczek w przestrzeni publicznej; wskazany nakaz wchodzi w życie w Polsce w dniu 16 kwietnia 2020 r.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego odwołania [...]PWIS decyzją z dnia [...] czerwca 2020 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie PPIS w [...]

W uzasadnieniu organ II instancji ponownie wskazał, że że w dniu [...]marca 2020 r. Skarżący opuścił miejsce pobytu naruszając tym samym obowiązek odbywania kwarantanny. Z notatki urzędowej sporządzonej [...]marca 2020 r. przez służby porządkowe w [...]wynika, że samowolnie wielokrotnie naruszył obowiązek kwarantanny, w tym pierwszy raz w dniu [...]marca 2020 r. ok godz. 12:57 opuścił miejsce odbywania kwarantanny (stwierdzono nieobecność adresata decyzji w miejscu wskazanym do odbywania kwarantanny, sprawdzono zapisy z monitoringu należącego do spółdzielni mieszkaniowej).

Adresat decyzji wielokrotnie naruszył obowiązek kwarantanny, w tym pierwszy raz w dniu [...]marca 2020 r., a wiec zachował się niezgodnie z § 2 ust. 2 pkt 2 i § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r.

Ustawa o zwalczaniu chorób zakaźnych w art. 46 ust. 2 stanowi, iż "jeżeli zagrożenie epidemiczne lub epidemia występuje na obszarze więcej niż jednego województwa, stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii ogłasza i odwołuje, w drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, na wniosek Głównego Inspektora Sanitarnego". Minister Zdrowia z dniem 20 marca 2020 r. wprowadził na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stan epidemii. W art. 46a pkt 2 ww. ustawy wskazano również, iż w przypadku wystąpienia stanu epidemii, Rada Ministrów może określić w drodze rozporządzenia, rodzaj stosowanych rozwiązań. W art. 46b pkt 5 ww. ustawy wskazano, iż w rozporządzeniu, o którym mowa w art. 46a, można ustanowić obowiązek poddania się kwarantannie. Tego rodzaju specjalne rozwiązania zostały zawarte w treści rozporządzenia MZ z dnia 20 marca 2020 r. W myśl bowiem § 2 ust. 2 pkt 2 i § 3 ust. 1 w okresie ogłoszonego stanu epidemii, osoba przekraczająca granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązana odbyć, po przekroczeniu granicy państwowej, obowiązkową kwarantannę, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych, trwającą 14 dni licząc od dnia następującego po przekroczeniu granicy.

Obowiązek, o którym mowa w § 2 ust. 2 pkt 2, jest równoważny z obowiązkiem wynikającym z art. 34 ust. 2 ustawy a decyzji organu inspekcji sanitarnej nie wydaje się.

[...]PWIS wskazał, że w dniach [...]marca 2020 r., [...]marca 2020 r. i [...]marca 202 r. M. U. naruszył obowiązek kwarantanny, która miała odbywać się w [...], przy ul. [...]i obejmowała okres od dnia [...]marca .2020 r. do dnia [...] marca 2020 r., co stanowiło naruszenie nakazu, o którym mowa w § 2 ust. 2 pkt 2 i § 3 ust. 1 rozporządzenia MZ. Biorąc pod uwagę sytuację w kraju, związaną z wprowadzeniem stanu epidemii, a także wzrost ryzyka zakażenia wirusem SARS-CoV-2 oraz zidentyfikowane przypadki zachorowań na COVID-19, konieczne było podjęcie działań profilaktycznych, zapobiegających rozprzestrzenianiu się tego wirusa. Wprowadzone ograniczenia, nakazy i zakazy w związku z wystąpieniem stanu epidemii miały na celu ochronę najistotniejszej wartości jaką jest ludzkie zdrowie i życie.

Zachowanie skarżącego mogło w ocenie organu doprowadzić do zagrożenia zdrowia i życia osób postronnych wskutek niekontrolowanego rozprzestrzeniania się wirusa, a w konsekwencji stwarzało realne zagrożenie, iż cel z powodu którego wprowadzono ww. regulacje nie zostanie osiągnięty.

Podstawą prawną decyzji organu I instancji jest art. 48a ust. 1 pkt 1 w związku z art. 46b pkt 5 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych pozwalający na wymierzenie kary za naruszenie kwarantanny w przedziale od 5.000 zł do 30.000 zł.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu, [...]PWIS wskazał, że zgodnie z art. 10 § 1 k.p.a. organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Jednakże § 2 ww. artykułu mówi o sytuacji, w której organy administracji publicznej mogą odstąpić od zasady określonej powyżej w przypadkach, gdy załatwienie sprawy nie cierpi zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego. Wystąpienie stanu epidemii jest uzasadnioną przyczyną odstąpienia od zasady określonej w § 1 art. 10.

Błąd w treści decyzji PPIS co do okresu kwarantanny wynikał z braku spójności w terminie obowiązkowej kwarantanny podanym w notatce urzędowej służb porządkowych a systemem EWP w początkowym okresie jego stosowania. Nie ma to jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia.

W odniesieniu do kwestii powodów opuszczenia miejsca kwarantanny oraz niewspółmierności nałożonej kary organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 48a ust. 8 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych do kar pieniężnych mają zastosowanie przepisy działu III Ordynacji podatkowej a więc również art. 67a na podstawie którego organ Inspekcji może podejmować ewentualne decyzje w przedmiocie umorzenia w całości lub części kary, a także rozłożenia jej na raty, w przypadku wykazania przez stronę ważnego interesu prywatnego lub interesu publicznego.

Skargę na decyzję [...]PWIS do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył M. U., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji I instancji, a także zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Skarżący postawił zarzuty

I. przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1. art. 61 § 4 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i niezawiadomienie skarżącego, że zostało wobec niego wszczęte postępowanie, na skutek czego skarżący o prowadzonym postępowaniu dowiedział się dopiero otrzymując decyzję - co miało wpływ na wynik sprawy, gdyż pozbawiło skarżącego prawa składania wniosków dowodowych i składania wyjaśnień przed wydaniem decyzji nakładającej karę pieniężną,

2. art. 7 w zw. art. 77 § 1 k.p.a. poprzez niepodjęcie, zarówno przez organ I jak II instancji, wszelkich możliwych czynności zmierzających do ustalenia okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie, brak zebrania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego z uwagi na pominięcie takich czynności przy zbieraniu tego materiału jak:

a) przesłuchanie świadka J. G.,

b) wyjaśnień skarżącego,

c) filmu dostępnego na oficjalnej stronie Ministerstwa Zdrowia, wskazującego wytyczne w zakresie postępowania na kwarantannie - i oparcie decyzji jedynie na nagraniu z monitoringu i notatce policji sporządzonej kilka dni po potencjalnym naruszeniu, która nie mogła zostać uznana za dowód - co miało wpływ na wynik sprawy, gdyż spowodowało niepełne wyjaśnienie okoliczności faktycznych, przyjętych za podstawę do wydania decyzji nakładającej na Skarżącego karę pieniężną,

3. art 15 zzzzzn ust. 2 i 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 - dalej jako ustawa o zwalczaniu COVID-19) w zw. z art. 10 § 1 i 2 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie, odstąpienie od stosowania art. 10 § 1 k.p.a., bez uzasadnienia dla stosowania art. 10 § 2 k.p.a., co miało miejsce bez wyjaśnienia podstaw takiego działania (organ może ale nie musi odstąpić od zasadny określonej w art. 10 § 1 k.p.a., chyba że załatwienie sprawy nie cierpi zwłoki z uwagi na wskazane w tym artykule przyczyny, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie) i niezapewnienie Skarżącemu innych możliwości wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji przez organ I instancji co do zebranego materiału (notatka służbowa, monitoring), i poprzez nieskorzystanie z możliwości przewidzianych w pkt 2 i 3 tego artykułu, co spowodowało uniemożliwienie ustosunkowania się przez Skarżącego do materiału dowodowego, podczas gdy na prowadzenie postępowania bez udziału strony nie pozwala sam charakter postępowania administracyjnego w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej - co miało wpływ na wynik sprawy poprzez zebranie niepełnego materiału dowodowego,

4. art. 11 k.p.a. w zw. z art 107 § 3 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu decyzji organu I instancji, co według organu wpłynęło na ocenę na ustalenie, że zachowanie Skarżącego stanowiło naruszenie obowiązku kwarantanny w ogóle, a w dalszej kolejności - nałożenie kary w najwyższym wymiarze, wysokość której to kary jest uznaniowym ustaleniem organu; a także poprzez pobieżne uzasadnienie decyzji organu II instancji, z którego nie wynika, dlaczego decyzja organu I instancji była słuszna, na jakich konkretnie dowodach decyzja ta została oparta, co zdecydowało o nałożeniu kary w najwyższym wymiarze - co miało wypływ na wynik sprawy i spowodowało brak możliwości kontroli sądowej podstaw faktycznych i prawnych wydanej decyzji,

5. art. 75 § 1 k.p.a. w zw. z art. 51 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 14 ust. 2 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r. poz. 360) poprzez jego zastosowanie i potraktowanie jako dokument i dowód w rozumieniu tego artykułu, notatki urzędowej z dnia [...] marca 2020 r. sporządzonej przez funkcjonariusza Policji, podczas gdy notatka taka uzyskana została bez podstawy prawnej dla przekazania przez Policję informacji i danych osobowych organowi administracji, w tym wypadku Państwowej Inspekcji Sanitarnej, a pozyskanie przez organ I instancji informacji zawartych w tej notatce narusza art. 51 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 14 ust. 2 ustawy o Policji - co miało wpływ na wynik sprawy poprzez przyjęcie za udowodnioną okoliczności naruszenia obowiązku kwarantanny,

6. ewentualnie art. 76 § 1 k.p.a. poprzez jego zastosowanie w przypadku potraktowania notatki jako dokumentu urzędowego - podczas gdy notatka z dnia [...] marca 2020 r. nie została sporządzona przez organ Państwowy, gdyż poszczególny funkcjonariusz Policji nie ma statusu organu państwowego - co mogło mieć wpływ na wynik sprawy poprzez potraktowanie notatki jako dowód i wydanie na jej podstawie decyzji nakładającej karę pieniężną,

7. art. 80 k.p.a. poprzez przyjęcie na podstawie niepełnego i nierzetelnie zebranego materiału dowodowego, że udowodnione zostało, że Skarżący naruszył obowiązek kwarantanny i to w sposób uzasadniający nałożenie na niego możliwie najwyższej kary pieniężnej - co miało wpływ na wynik postepowania poprzez wydanie decyzji nakładającej karę pieniężną,

8. art. 81 k.p.a. poprzez przyjęcie za udowodnione okoliczność opuszczenia miejsca odbywania kwarantanny, podczas gdy Skarżącemu nie zostało zapewnione prawo do wypowiedzenia się co do przeprowadzonych w tym zakresie dowodów, jak również nie zachodziły przesłanki z art. 10 § 2 k.p.a. co miało wpływ na wynik sprawy poprzez wydanie na podstawie tej okoliczności decyzji nakładającej karę pieniężną,

9. art. 136 § 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie przez organ II instancji, co skutkowało tym, że materiał dowody nie został uzupełniony - co miało wpływ na wynik sprawy w postaci naruszenia przez organ II instancji art. 138 § 1 pkt 1 poprzez jego zastosowanie i utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji, która powinna zostać uchylona,

10. art. 189d pkt 1-7 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie i niewzięcie pod uwagę wszystkich okoliczności, które powinny być uwzględnione przez organ przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej - co miało wpływ na wynik sprawy i skutkowało nałożeniem kary wysoce nieproporcjonalnej do ewentualnego naruszenia,

11. art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i niewydanie decyzji, w której organ odstępuje od nałożenia kary z uwagi znikomą wagę naruszenia obowiązku - co miało wpływ na wynik postępowania z uwagi na obciążenie Skarżącego obowiązkiem zapłaty kwoty 30.000 zł

12. art 8 § 1 k.p.a. poprzez prowadzenie zarówno przez organ I jak i II instancji postępowania w sposób naruszający zaufanie Skarżących do organu administracyjnego poprzez nie wyjaśnienie dostatecznie okoliczności sprawy, wydanie przez organ I instancji decyzji nakładającej obowiązek kary jedynie i wyłącznie w oparciu o notatkę policji, z którą Skarżący nie miał możliwości się zapoznać i do której nie miał możliwości się odnieść i utrzymanie przez organ II instancji tej decyzji w mocy - co miało wpływ na wynik sprawy poprzez wydanie decyzji nakładającej nieproporcjonalny do naruszenia obowiązek,

II. przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 48a ust. 1 pkt 1 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych poprzez jego zastosowanie na skutek przyjęcia, że Skarżący naruszył obowiązek kwarantanny i poprzez nałożenie kary w jej najwyższym wymiarze 30.000 zł.

W uzasadnieniu skarżący rozwinął powyższe zarzuty.

W odpowiedzi na skargę [...]PWIS wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2107), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.– Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U z 2019 r., poz. 2325 ze zm. zwana dalej p.p.s.a.).

Zgodnie zaś z art. 145 § 1 pkt 2 tej ustawy sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach. W świetle postanowień art. 145 § 1 p.p.s.a., kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nie może być przeprowadzana przez sąd dowolnie, lecz powinna przebiegać w pewnej określonej kolejności. Stwierdzenie istnienia danego typu wad decyzji może eliminować potrzebę ustalania zaistnienia innych wad. W pierwszej kolejności powinna być przeprowadzona kontrola zaskarżonego aktu z punktu widzenia ewentualnych wad powodujących nieważność aktu. Przyjęcie takiej kolejności badania uzasadnione jest tym, że ustalenie którejkolwiek z wad decyzji powodujących stwierdzenie jej nieważności, czyni dalszą kontrolę zbędną, a czasami - niedopuszczalną (por. wyrok NSA z 21 września 2011 r., sygn. akt II OSK 737/10).

Taka też sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie.

Podkreślić należy, że niniejsza sprawa dotyczy wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej za naruszenie w dniu [...]marca 2020 r. obowiązku poddania się kwarantannie w związku z wcześniejszym przekroczeniem przez niego granicy państwowej (powrotu do kraju). Kluczowym aktem stanowiącym zdaniem organów podstawę do nałożenia obowiązku kwarantanny jest § 2 ust. 2 pkt 2 i § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r. poz. 491 ze zm.).

Zgodnie więc z § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia MZ w okresie, o którym mowa w § 1 (a więc w okresie stanu epidemii - przyp. Sądu), osoba przekraczająca granicę państwową, w celu udania się do swojego miejsca zamieszkania lub pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jest obowiązana: 2) odbyć, po przekroczeniu granicy państwowej, obowiązkową kwarantannę, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, trwającą 14 dni, licząc od dnia następującego po przekroczeniu tej granicy.

Z kolei w § 3 ust. 1 rozporządzenia MZ wskazano, że obowiązek, o którym mowa w § 2 ust. 2 pkt 2, jest równoważny z obowiązkiem wynikającym z art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Decyzji organu inspekcji sanitarnej nie wydaje się.

W tym miejscu podkreślić należy, że analiza § 2 przywołanego rozporządzenia MZ, nie pozostawia wątpliwości, że przepis ten nakładający obowiązek poddania się kwarantannie, narusza prawo do swobodnego poruszania się po terytorium RP, a tym samym ogranicza podstawowe prawa i wolności obywatelskie przewidziane w Konstytucji RP. Z tej przyczyny Sąd uznał, że w pierwszej kolejności w tej sprawie, badając legalność decyzji, należy rozważyć zgodność wskazanego zapisu rozporządzenia z Konstytucją RP i delegacją ustawową.

Zgodnie z art. 31 ust. 2 i 3 Konstytucji RP każdy jest zobowiązany szanować wolności i prawa innych. Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Zgodnie zaś z art. 37 ust. 1 Konstytucji RP każdy, kto znajduje się pod władzą Rzeczypospolitej Polskiej, korzysta z wolności i praw zapewnionych w Konstytucji. Oznacza to zapewnienie każdemu obywatelowi prawa do nieskrępowanego korzystania z przyznanych mu praw i wolności, jeżeli w sposób zgodny z prawem to korzystanie nie zostało ograniczone.

W myśl art. 52 ust. 1 Konstytucji RP każdemu zapewnia się wolność poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wyboru miejsca zamieszkania i pobytu. Jest to tzw. zasada wolności przemieszczania się. Wolność przemieszczania się może podlegać ograniczeniom, ale wyłącznie określonym w ustawie (art. 52 ust. 3 Konstytucji R.P.).

Zasada swobody przemieszczania dotyczy wolności poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wolności wyboru miejsca zamieszkania, wolności wyboru miejsca pobytu i wolności opuszczenia jej terytorium.

Zgodnie z ust. 3 art. 52 Konstytucji RP, wolność przemieszczania się może być ograniczona wyłącznie w ustawie.

Warunkiem formalnym zgodnego z Konstytucją RP. ograniczania praw obywateli jest ustanawianie ich tylko w ustawie – konstytucyjna zasada, że wszelkie istotne kwestie związane z ograniczeniem praw powinny być rozstrzygnięte w ustawie. Przez ustawę należy też rozumieć rozporządzenie z mocą ustawy, chociaż w myśl art. 234 ust. 1 Konstytucji może ono regulować materię praw konstytucyjnych w ograniczonym zakresie. Dopuszczalne jest delegowanie na mocy art. 92 ust. 1 pewnych materii do rozporządzeń wykonawczych. Sąd zauważa, że stosownie do art. 92 ust. 1. Konstytucji RP rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.

Z treści rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii, wynika że zostało ono wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 46 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

Przewidziane dla Ministra Zdrowia upoważnienie ustawowe do wydania rozporządzenia wykonawczego przewidywało możliwość ustanowienia: 1) czasowego ograniczenia określonego sposobu przemieszczania się, 2) czasowego ograniczenia lub zakazu obrotu i używania określonych przedmiotów lub produktów spożywczych, 3) czasowego ograniczenia funkcjonowania określonych instytucji lub zakładów pracy, 4) zakazu organizowania widowisk i innych zgromadzeń ludności, 5) obowiązku wykonania określonych zabiegów sanitarnych, jeżeli wykonanie ich wiąże się z funkcjonowaniem określonych obiektów produkcyjnych, usługowych, handlowych lub innych obiektów, 6) nakazu udostępnienia nieruchomości, lokali, terenów i dostarczenia środków transportu do działań przeciwepidemicznych przewidzianych planami przeciwepidemicznymi, 7) obowiązku przeprowadzenia szczepień ochronnych, o których mowa w ust. 3, oraz grupy osób podlegające tym szczepieniom, rodzaj przeprowadzanych szczepień ochronnych.

W delegacji ustawowej nie ma zatem uprawnienia dla Ministra Zdrowia do ustanowienia przymusowej kwarantanny dla osób, które przekraczały granicę państwową w celu udania się do swego miejsca zamieszkania (§ 2 ust. 2 rozporządzenia). Delegacja ustawowa zawiera uprawnienie do ustanowienia czasowego ograniczenia określonego sposobu przemieszczania się, ale to nie jest równoznaczne z ustanowieniem obowiązku odbycia kwarantanny.

Zdaniem Sądu potwierdzeniem powyższej tezy jest to, że od 8 marca 2020 r. obowiązywały już przepisy art. 46a i 46b do ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, które przewidywały delegację dla Rady Ministrów do wydania rozporządzenia, w którym przewidziano ustanowienie obowiązku poddania się kwarantannie (art. 46b pkt 5 ustawy). Natomiast nie ma znaczenia dla tej oceny wskazanie w § 2 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia MZ z 13 marca 2020 r., że kwarantanna ustanowiona w rozporządzeniu jest tą kwarantanną, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, ponieważ delegacja ustawowa z art. 46 ust. 4 tej ustawy nie przewidywała w ogóle dla Ministra Zdrowia uprawnienia do ustanowienia obowiązkowej kwarantanny. Rozporządzenie wykonawcze wykraczało w tej części poza granice delegacji ustawowej, ponieważ nie może jej uzupełniać, rozbudowywać, modyfikować (porównaj w tej kwestii "Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz" pod redakcją P. Tulei, Wydawnictwo Wolters Kluwer, Warszawa 2019 r., strona 301 – 302 i powołane tam orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego).

Naruszenie w rozporządzeniu wykonawczym delegacji ustawowej jest równoznaczne z jego wydaniem w tej części bez podstawy ustawowej, z kolei akt administracyjny wydany na podstawie takiego rozporządzenia musi być uznany za wydany z naruszeniem prawa, w tym przypadku art. 52 ust. 1 – 3 Konstytucji RP. Zgodnie bowiem z art. 7 Konstytucji RP organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Zasada ta znalazła odzwierciedlenie w art. 6 k.p.a.

Należy zatem stwierdzić, że skoro zdarzenie faktyczne będące podstawą nałożenia na skarżącą obowiązku poddania się kwarantannie miało miejsce [...] marca 2020 r., tj. w trakcie obowiązywania rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r., które jak wyżej wskazano zostało wydane z przekroczeniem delegacji ustawowej, to tym samym tenże obowiązek został nałożony bez podstawy prawnej.

Ponadto wskazać należy, że zaskarżone decyzje są również nieważne z uwagi na ich wydanie bez podstawy prawnej umożliwiającej karanie obywatela za uchybienie obowiązku poddania się kwarantannie. Wyjaśniając zajęte stanowisko należy przede wszystkim wskazać, że organy za podstawę orzekania przyjęły art. 46b pkt 5 i art. 48a ust. 1 pkt 1, ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

Pierwszy z nich przewiduje możliwość uregulowania przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia m.in. obowiązku poddania się kwarantannie i obowiązuje od 8 marca 2020 r. (por. Dz. U. z 2020 r. poz. 374), jednakże ocenie Sądu został całkowicie błędnie wskazany jako podstawa wydania rozstrzygnięcia, gdyż nie stanowi podstawy wydania ww. rozporządzenia MZ z dnia 20 marca 2020 r..

Z kolei art. 48a został do ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych dodany na mocy art. 8 pkt 22 ustawy z 31 marca 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie systemu ochrony zdrowia związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 r. poz. 567). Na podstawie art. 22 nowelizacja ta weszła w życie w dniu 1 kwietnia 2020 r. W związku z tym organy nie mogły powołać się na art. 48a w dniu orzekania przez PPIS - [...]marca 2020 r. tj. dzień przed wejściem tego przepisu w życie. Zastosowanie art. 48a (i wymienionych w decyzji PPIS ustępów) stanowi sytuację wydania rozstrzygnięcia bez podstawy prawnej albowiem taka w dniu orzekania jeszcze nie obowiązywała.

Uznanie przez Sąd, że decyzje w niniejszej sprawie zostały wydane bez podstawy prawnej wywołuje najdalej idące skutki, powodujące stwierdzenie nieważności obu decyzji, z mocą "ex tunc" (tj. z przyjęciem fikcji prawnej, że decyzje te nie zaistniały nigdy w obrocie prawnym), co czyni co do zasady zbędne rozważania w zakresie innych tzw. niekwalifikowanych wad procesowych. Niemniej Sąd, dostrzegając doniosłość i wagę analogicznych spraw za zasadne uznał dokonanie ich oceny. Należy bowiem zgodzić się, że postępowanie administracyjne poprzedzające wydanie zaskarżonej decyzji dotknięte było szeregiem naruszeń przepisów k.p.a.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi, należy wyjaśnić, że niezależnie od braku podstawy prawnej wydanych decyzji, postępowanie administracyjne poprzedzające ich wydanie dotknięte jest szeregiem naruszeń przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że z art. 10 § 1 k.p.a. wynika , że organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Co prawda art. 10 § 2 k. p. a. stanowi, że organy administracji publicznej mogą odstąpić od zasady określonej w art. 10 § 1 k. p. a. w przypadkach, gdy załatwienie sprawy nie cierpi zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia ludzkiego albo ze względu na grożącą niepowetowaną szkodę materialną, jednak sytuacja taka w sprawie niniejszej nie wystąpiła.

Ponadto w świetle art. 15 zzzzzn pkt 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.) w okresie stanu epidemii, w szczególności, gdy urząd administracji obsługujący organ administracji publicznej wykonuje zadania w sposób wyłączający bezpośrednią obsługę interesantów, organ administracji publicznej może odstąpić od zasady określonej w art. 10 § 1 k. p. a. także w przypadku, gdy wszystkie strony zrzekły się swego prawa.

Skarżący w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym nie zrzekł się przysługującego mu prawa wynikającego z art. 10 § 1 k. p. a. Nie zostały też spełnione przesłanki z art. 10 § 2 k. p. a. uzasadniające odstąpienie od zasady czynnego udziału strony w postępowaniu. Zdaniem Sądu załatwienie sprawy wymierzenia kary administracyjnej ex post, a więc kilka dni po odnotowaniu zachowania uzasadniającego zdaniem organu administracji publicznej nałożenie kary pieniężnej, nie jest załatwieniem sprawy w stanie niecierpiącym zwłoki ze względu na niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzkiego, a jeśli nawet takie niebezpieczeństwo dla zdrowia wynikające z przypisanego stronie zachowania istniało, to ustało ono już zanim organ administracji publicznej powziął o tym informację.

Za nieuprawnione należy uznać stanowisko organów obu instancji, że zasada szybkości postępowania ma prymat nad zasadą prawdy obiektywnej i zasadą słusznego interesu obywateli, wyrażoną w art. 7 k.p.a. Rację mają organy obu instancji, że zgodnie z art. 12 § 1 k.p.a. organy administracji publicznej powinny działać w sprawie szybko. Umknęło jednak ich uwadze, że w przywołanym przepisie ustawodawca obok szybkości postępowania nakazał organom wnikliwość działania. Dlatego też przewidział w § 2 art. 12 k.p.a., że wyłącznie sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, powinny być załatwione niezwłocznie. Niniejsza sprawa nie jest jednak sprawą, która nie wymagała postępowania dowodowego.

Należy zauważyć, że z naruszeniem reguł opisanych w art. 7 i 77 k.p.a, organy ograniczyły postępowanie dowodowe jedynie do notatki urzędowej Policji pomijając wszelkie inne źródła dowodowe, w tym przesłuchania skarżącego w charakterze strony postępowania administracyjnego na podstawie art. 86 k.p.a. Już chociażby z tego powodu nie zasługują na aprobatę twierdzenia organu o rzetelnym przeprowadzeniu postępowania dowodowego zwłaszcza w świetle zawartych w odwołaniu oraz w skardze twierdzeń skarżącego dotyczących okoliczności opuszczenia miejsca kwarantanny, okresu przebywania poza miejscem kwarantanny.

Wskazać trzeba, że notatka służbowa Policji przekazana Państwowemu Powiatowemu Inspektorowi Sanitarnemu w [...], nie mogła stanowić wyłącznej podstawy faktycznej wydania rozstrzygnięcia administracyjnego w tej sprawie. Zgodnie z zasadami postępowania administracyjnego mogła stanowić wyłącznie jeden z dowodów, które organ administracji publicznej bierze pod uwagę wydając decyzję administracyjną i które poddaje stosownej ocenie. Treść notatki sama w sobie nie korzysta bowiem z mocy dowodowej, o której mowa w art. 75 § 1 k.p.a. Dlatego wiarygodność tej notatki musiałaby ponadto zostać potwierdzona za pomocą innych środków dowodowych np. osobowych. Stosownie bowiem do art. 75 § 1 k.p.a. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Jeszcze raz podkreślić należy, że organ odwoławczy nie odniósł się do twierdzeń strony skarżącej zawartych w odwołaniu, wskazujących na konieczność opuszczenia na kilka minut miejsca kwarantanny celem odebrania od J. G. środków spożywczych, który – jak wskazuje skarżący – ze względu na wiek nie mógł dostarczyć ich "pod drzwi". Podkreślić należy, że w ocenie Sądu przedłożone przez skarżącego zdjęcia wskazują, że opuszczenie lokalu w którym odbywała się kwarantanna miało na celu pozyskanie jedzenia (należy wrócić uwagę na przynoszone torby z jedzeniem) i opróżnienie domowego kosza na śmieci. Pomimo że zapisy z monitoringu były podstawą do sporządzenia omawianej notatki urzędowej, nie zostały do tejże notatki załączone. Dopiero skarżący uzupełnił materiał dowodowy w tym zakresie.

W rezultacie czyniąc ustalenia faktyczne wyłącznie na podstawie notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariusza Policji organy sanitarne naruszyły art. 77 § 1 k.p.a. nakazujący organowi administracji publicznej w sposób wyczerpujący zebrać materiał dowodowy i rozpatrzyć cały zebrany w ten sposób materiał dowodowy. W tym miejscu podnieść trzeba, że w konsekwencji organy naruszyły też art. 81 k.p.a., a więc przepis, zgodnie z którym okoliczność faktyczna może być uznana za udowodnioną, jeżeli strona miała możność wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów, chyba że zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 10 § 2 k.p.a. Organ I instancji naruszył także art. 61 § 4 k.p.a. bowiem nie poinformował strony o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej, oraz nie wypełnił obowiązku wynikającego z art. 9 k.p.a.

Należy też wskazać, że wymierzając administracyjną karę pieniężną z art. 48a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy i rozstrzygając w decyzji o jej wysokości organy naruszyły także art. 189d k.p.a. oraz art. 8 § 1 k.p.a., gdyż nie rozważyły w ogóle, wymierzając karę pieniężną w maksymalnej wysokości 30.000 zł, dyrektyw wymiaru administracyjnej kary pieniężnej zawartych w powyższym przepisie, a w szczególności warunków osobistych strony, na którą jest nakładana administracyjna kara pieniężna. W szczególności z akt sprawy w żaden sposób nie wynikało jaka jest sytuacja osobista, rodzinna i majątkowa osoby, na którą nałożono karę pieniężną w decyzji administracyjnej. Podkreślić należy, że co prawda w myśl art. 48a ust. 8 omawianej ustawy w zakresie nieuregulowanym w ustawie do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III Ordynacji podatkowej, jednakże w dziale tym nie są zawarte dyrektywny wymierzenia kary.

Konkludując w ocenie Sądu zaskarżona decyzja i decyzją ją poprzedzająca zostały wydane bez podstawy prawnej, co wyczerpuje dyspozycję art. 156 § 1 pkt. 2 k.p.a., w konsekwencji obliguje Sąd do stwierdzenie nieważności obu decyzji, zgodnie z art. 145 § 1 pkt. 2 p.p.s.a.

Ponadto tutejszy Sąd stwierdził, że z wyżej wskazanych przyczyn brak jest podstaw do kontynuowania w niniejszej sprawie postępowania administracyjnego, co oznacza, że wystąpiła przesłanka przewidziana w art. 145 § 3 p.p.s.a., nakazująca umorzenie postępowania administracyjnego. Wyjaśnić bowiem należy, że art. 145 § 3 p.p.s.a. jest przeniesieniem na grunt postępowania sądowo administracyjnego instytucji obligatoryjnego umorzenia postępowania administracyjnego, przewidzianej w art. 105 § 1 k.p.a. Wydane orzeczenie sądu zastępuje więc rozstrzygnięcie organu administracji publicznej i pełni funkcję decyzji umarzającej postępowanie administracyjne w całości lub w części, kończąc tym samym postępowanie administracyjne (por. komentarz do art. 145 p.p.s.a. w: R. Hauser, M. Wierzbowski (red.), Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2017). Stwierdzenie przez sąd meriti obiektywnej przyczyny bezprzedmiotowości postępowania administracyjnego, nakazuje temu sądowi umorzenie postępowania administracyjnego.

Jednocześnie na podstawie art. 135 p.p.s.a. Sąd uchylił postanowienie PPIS z dnia [...] czerwca 2020 r. prostujące błędy pisarskie w decyzji tego organu z dnia [...] marca 2020 r. co do czasu trwania kwarantanny. Z uwagi na wyeliminowanie z obrotu prawnego ze skutkiem ex tunc obu decyzji organów inspekcji sanitarnej i umorzenie postępowania administracyjnego nie jest możliwe pozostawienie w obrocie prawnym postanowienia prostującego unieważnioną decyzję organu I instancji. Dlatego też w myśl art. 135 p.p.s.a. zgodnie z którym Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia, uchylenia wymagało wspomniane postanowienie z [...] czerwca 2020 r.

Z powyższych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie ,na podstawie art. 145 § 1 pkt. 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.p.a. i art. 145 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 105 § 1 k.p.a. oraz art. 135 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.

Sprawa rozpoznana została na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15 zzs4 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (...) - Dz. U. Z 2020 r., poz. 374 ze zm.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a) w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Na koszty te składa się uiszczony wpis od skargi w kwocie 900 zł, koszty zastępstwa procesowego sprawowanego przez pełnomocnika profesjonalnego w kwocie 3.600 zł i koszty uiszczonej opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.