Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Czesława Socha po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2005 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia [...] od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 kwietnia 2005 r. sygn. akt 3 II SA/Wr 817/03 w sprawie ze skargi Z. P. na zarządzenie [...] z dnia 17 marca 2003 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu opłaty za niewykorzystane zezwolenie na sprzedaż alkoholu postanawia: zaskarżone postanowienie uchylić U Z A S A D N I E N I E Zaskarżonym postanowieniem odrzucono skargę kasacyjną [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 stycznia 2005 r. o sygnaturze 3 II SA/Wr 817/03 w sprawie ze skargi Z. P. na zarządzenie [...] z dnia 17 marca 2003 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu opłaty za niewykorzystane zezwolenie na sprzedaż alkoholu. Podstawą odrzucenia skargi jest to, że pełnomocnik [...] uiścił nieprawidłową kwotę wpisu stałego przewidzianego dla tego środka zaskarżenia. Nie zachodziła podstawa wzywania do uzupełnienia braków wynikających z niezastosowania odpowiednich regulacji. Uchybił zatem wymogowi formalnemu ustanowionemu dla pism wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika, o czym mowa w art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270). W ocenie Sądu, wpis ten wynosi 250 zł zgodnie z § 2 ust. 2 pkt 27 w związku z § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221, poz. 2193 z 2003 r.), a więc jak od skargi w sprawach dotyczących koncesji, zezwoleń lub pozwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej a nie wymienionych w punktach poprzedzających. Zażalenie na powyższe postanowienie złożył [...] Domagał się jego uchylenia. Podał, że wpis stały został uiszczony w kwocie 100 zł, ale w wysokości wynikającej z § 2 ust. 1 pkt 2 w związku z § 3 powołanego przez Sąd I instancji rozporządzenia. W sprawie chodzi o wpis stały przewidziany dla skarg na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczącej uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Wpis ten jest uiszczany bez względu na przedmiot zaskarżonego aktu lub czynności. Przedmiotowa sprawa dotyczy tego rodzaju zagadnień i została już przesądzona w dotychczasowym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Oznacza to, że zaliczenie jej do kategorii spraw, o których mowa w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia pozostaje w sprzeczności z wymienionym przepisem prawa. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zażalenie jest uzasadnione. Istotnie treść art. 221 powołanej ustawy przez Sąd I instancji wskazuje, że pisma (w tym środki zaskarżania) wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej. Należy jednak podkreślić, że dotychczasowe poglądy doktryny i orzecznictwa zaaprobowały pogląd, że nie można adwokatowi lub radcy prawnemu skutecznie postawić zarzutu nienależytego opłacenia pisma podlegającego opłacie stałej, jeżeli opłata ta została wniesiona w niższej wysokości, o ile przepisy określające rodzaj i wysokość tej opłaty są na tyle niejasne, że budzą uzasadnione wątpliwosci interpretacyjne. Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w Komentarzu – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Jana Pawła Tarno (Wydawnictwo Prawnicze – Warszawa 2004 na stronie 296). Oznacza to, że w takich sytuacjach wbrew stanowisku wyrażonemu przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia należy pełnomocnika wezwać do uzupełnienia braków. Podstawowy jednak w sprawie niniejszej problem sprowadza się do oceny charakteru sprawy, którego konsekwencją jest przyjęcie określonej w przepisach wysokości opłaty stałej. W sprawie niniejszej po wszczęciu postępowania wpis sądowy jako stały od skargi, został określony na podstawie § 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 1995 r. w sprawie wpisu od skarg na decyzje administracyjne oraz inne akty i czynności z zakresu administracji publicznej (Dz.U. Nr 117, poz. 583 z p.zm.). W trybie powyższego przepisu został określony jako stały w sprawie z zakresu działalności gospodarczej. Skarga w sprawie została rozpoznana w związku z treścią art. 97 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.). W nieprawomocnym wyroku objętym niniejszą skargą kasacyjną, a który uwzględnia dotychczasowe orzecznictwo w tym zakresie, określono na stronie 4 uzasadnienia, że ocenie Sądu podlegał akt określony w art. 146 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a więc czynność, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy. Oznacza to, że chodzi o czynność z zakresu administracji publicznej dotyczącej uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Rację zatem ma żalący, że Sąd I instancji poprzez błędne zakwalifikowanie charakteru sprawy określił wpis stały w niewłaściwej wysokości. Należało przyjąć § 2 ust. 1 pkt 2, a nie § 2 ust. 2 pkt 27 rozporządzenia w sprawach skarg dotyczących koncesji, zezwoleń lub pozwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej i to – w pozostałym zakresie. Mając na uwadze powyższe, należało zażalenie uwzględnić i uchylić wydane postanowienie jako nieuzasadnione na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a", 193, 197 cytowanej wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zaskarżonym postanowieniem odrzucono skargę kasacyjną [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 stycznia 2005 r. o sygnaturze 3 II SA/Wr 817/03 w sprawie ze skargi Z. P. na zarządzenie [...] z dnia 17 marca 2003 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu opłaty za niewykorzystane zezwolenie na sprzedaż alkoholu.

Podstawą odrzucenia skargi jest to, że pełnomocnik [...] uiścił nieprawidłową kwotę wpisu stałego przewidzianego dla tego środka zaskarżenia. Nie zachodziła podstawa wzywania do uzupełnienia braków wynikających z niezastosowania odpowiednich regulacji. Uchybił zatem wymogowi formalnemu ustanowionemu dla pism wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika, o czym mowa w art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270). W ocenie Sądu, wpis ten wynosi 250 zł zgodnie z § 2 ust. 2 pkt 27 w związku z § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221, poz. 2193 z 2003 r.), a więc jak od skargi w sprawach dotyczących koncesji, zezwoleń lub pozwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej a nie wymienionych w punktach poprzedzających.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył [...]. Domagał się jego uchylenia. Podał, że wpis stały został uiszczony w kwocie 100 zł, ale w wysokości wynikającej z § 2 ust. 1 pkt 2 w związku z § 3 powołanego przez Sąd I instancji rozporządzenia. W sprawie chodzi o wpis stały przewidziany dla skarg na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczącej uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Wpis ten jest uiszczany bez względu na przedmiot zaskarżonego aktu lub czynności. Przedmiotowa sprawa dotyczy tego rodzaju zagadnień i została już przesądzona w dotychczasowym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Oznacza to, że zaliczenie jej do kategorii spraw, o których mowa w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia pozostaje w sprzeczności z wymienionym przepisem prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jest uzasadnione.

Istotnie treść art. 221 powołanej ustawy przez Sąd I instancji wskazuje, że pisma (w tym środki zaskarżania) wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone pozostawia się bez rozpoznania albo odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej. Należy jednak podkreślić, że dotychczasowe poglądy doktryny i orzecznictwa zaaprobowały pogląd, że nie można adwokatowi lub radcy prawnemu skutecznie postawić zarzutu nienależytego opłacenia pisma podlegającego opłacie stałej, jeżeli opłata ta została wniesiona w niższej wysokości, o ile przepisy określające rodzaj i wysokość tej opłaty są na tyle niejasne, że budzą uzasadnione wątpliwosci interpretacyjne. Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w Komentarzu – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Jana Pawła Tarno (Wydawnictwo Prawnicze – Warszawa 2004 na stronie 296). Oznacza to, że w takich sytuacjach wbrew stanowisku wyrażonemu przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia należy pełnomocnika wezwać do uzupełnienia braków.

Podstawowy jednak w sprawie niniejszej problem sprowadza się do oceny charakteru sprawy, którego konsekwencją jest przyjęcie określonej w przepisach wysokości opłaty stałej.

W sprawie niniejszej po wszczęciu postępowania wpis sądowy jako stały od skargi, został określony na podstawie § 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 1995 r. w sprawie wpisu od skarg na decyzje administracyjne oraz inne akty i czynności z zakresu administracji publicznej (Dz.U. Nr 117, poz. 583 z p.zm.). W trybie powyższego przepisu został określony jako stały w sprawie z zakresu działalności gospodarczej. Skarga w sprawie została rozpoznana w związku z treścią art. 97 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.). W nieprawomocnym wyroku objętym niniejszą skargą kasacyjną, a który uwzględnia dotychczasowe orzecznictwo w tym zakresie, określono na stronie 4 uzasadnienia, że ocenie Sądu podlegał akt określony w art. 146 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a więc czynność, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy. Oznacza to, że chodzi o czynność z zakresu administracji publicznej dotyczącej uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Rację zatem ma żalący, że Sąd I instancji poprzez błędne zakwalifikowanie charakteru sprawy określił wpis stały w niewłaściwej wysokości. Należało przyjąć § 2 ust. 1 pkt 2, a nie § 2 ust. 2 pkt 27 rozporządzenia w sprawach skarg dotyczących koncesji, zezwoleń lub pozwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej i to – w pozostałym zakresie.

Mając na uwadze powyższe, należało zażalenie uwzględnić i uchylić wydane postanowienie jako nieuzasadnione na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a", 193, 197 cytowanej wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.