Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Rząsa (spr.), Sędziowie sędzia WSA Kaja Angerman, asesor WSA Agnieszka Wąsikowska, Protokolant ref. Luiza Cycling, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2019 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w [...] na uchwałę Rady [...] z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 63 pkt. 5 lit. a zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działek ewidencyjnych nr [...], [...], [...] i [...] z obrębu [...]; 2. zasądza od Miasta [...] na rzecz P. Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w [...] kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

I. Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest uchwała Rady Miasta [...] nr [...] z dnia [...] grudnia 2011 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego [...] w rejonie ulicy [...] część I (dalej: "Uchwała" lub "Plan Miejscowy"). Uchwała ta została zaskarżona przez [...] sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. (dalej: "skarżąca" lub "Spółka") w części obejmującej § 63 pkt 5 lit. a Uchwały.

II. Skarga została wniesiona w następującym stanie sprawy.

II.1. W dniu 15 grudnia 2011 r. Rada Miasta [...] (dalej również "Rada") podjęła uchwałę w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] w rejonie ulicy [...] część I. Należące do Spółki działki ewidencyjne nr [...] i [...] o łącznej powierzchni 7.002 m² (objęte księgą wieczystą nr [...]) oraz działki ewidencyjne nr [...] i [...] o łącznej powierzchni 5.940 m² (objęte księgą wieczystą nr [...]) zostały w Uchwale przeznaczone pod usługi i usługi administracji (teren 5h [...], § 63 Uchwały). Plan Miejscowy w § 63 pkt 5 lit.a stanowi, że obsługa komunikacyjna terenu 5h [...] od al. [...][...] ma następować przez istniejącą drogę wewnętrzną w jednostce terenowej [...] (tj. drogę wewnętrzną zlokalizowaną na działce nr [...] w obrębie [...] - ul. [...]).

II.2. W dniu [...] sierpnia 2018 r. (data wpływu do Rady [...]) skarżąca złożyła do Rady [...] wezwanie do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie zaskarżonej uchwały Rady [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie § 63 pkt 5 lit. a, który ogranicza skarżącej jako użytkownikowi wieczystemu działek ew. [...],[...],[...] i [...] możliwość ich skomunikowania z drogą publiczną, poprzez ustanowienie nakazu komunikowania nieruchomości z drogą publiczną przez drogę wewnętrzną (tj. wspomnianą wyżej ul. [...]), pomimo możliwości stosowania również alternatywnych rozwiązań komunikacyjnych. Wezwanie to pozostało bez odpowiedzi.

III.1. W dniu [...] października 2018 r. (data wpływu do Rady [...]) skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, za pośrednictwem Rady [...] złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na Plan Miejscowy wnosząc o stwierdzenie nieważności Planu w części, tj. w zakresie § 63 pkt 5 lit. a oraz o zasądzenie od Rady Miasta [...] na rzecz skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Skarżąca zarzuciła naruszenie:

- art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1945, ze zm., dalej "u.p.z.p.") w zw. z § 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r., poz. 1587, dalej "Rozporządzenie") w zw. z art. 7 w zw. z art. 94 Konstytucji RP poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na uchwaleniu Planu Miejscowego zawierającego w § 63 pkt 5 lit. a postanowienia wykraczające poza zakres materii, które mogą i powinny być regulowane w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, w tym w szczególności zawierającego postanowienia wykraczające poza zakres upoważnienia ustawowego, poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na uchwaleniu Planu Miejscowego zawierającego w § 63 pkt 5 lit. a postanowienia regulujące materię zastrzeżoną, w przepisach rangi ustawowej, do rozstrzygania przez inne organy administracji w formie decyzji administracyjnej;

- art. 1 ust. 2 pkt 7 u.p.z.p. w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez wprowadzenie godzącego w prawo własności (użytkowania wieczystego) nieruchomości ograniczenia tego prawa polegającego na ustanowieniu nakazu komunikowania nieruchomości z drogą publiczną przez drogę wewnętrzną (pomimo możliwości stosowania również alternatywnych rozwiązań komunikacyjnych), wobec braku normatywnych przesłanek oraz racjonalnego uzasadnienia wprowadzania tak daleko idącego ograniczenia prawa własności w odniesieniu do nieruchomości Spółki, co stanowiło istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego skutkujące jego nieważnością na podstawie art. 28 ust. 1 u.p.z.p.

- art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 2222, ze zm., dalej "u.d.p.") w zw. z art. 7 w zw. z art. 94 Konstytucji RP

W uzasadnieniu skargi wskazano w szczególności, że naruszenie interesu prawnego skarżącej polega na nieuzasadnionym ograniczeniu możliwości skomunikowania nieruchomości z drogą publiczną - Al. [...]. Zgodnie z wyżej przytoczonymi postanowieniami Planu Miejscowego, komunikacja taka może odbywać się jedynie za pośrednictwem drogi wewnętrznej (ul. [...]) będącej własności osoby trzeciej, pomimo iż nieruchomości te mogłyby być obsługiwane również z wykorzystaniem innych układów drogowych, tj.:

- istniejącą drogę wewnętrzną położoną w jednostce terenowej [...] (dz. nr [...] w obrębie [...], dalej "Działka nr [...]"),

- wybudowanie zjazdu bezpośrednio na działkę nr [...] w obrębie [...], na której zlokalizowany jest sąsiadujący z Nieruchomością odcinek drogi publicznej - Al. [...] (w MPZP jako [...]).

Skarżąca podniosła, że droga wewnętrzna stanowi własność podmiotu prywatnego. Powyższe oznacza, że w przypadku niewyrażenia przez ten podmiot zgody na korzystanie z drogi wewnętrznej przez właścicieli lub użytkowników wieczystych nieruchomości położonych na terenie 5h [...], nieruchomości te mogą zostać pozbawione dostępu do drogi publicznej. Z § 63 pkt 5 lit. a Planu wynika zatem dla właścicieli (użytkowników wieczystych) tych nieruchomości, w tym skarżącej, realne niebezpieczeństwo pozbawienia ich możliwości korzystania z przedmiotu ich własności (użytkowania wieczystego) oraz zagospodarowania tych nieruchomości zgodnie z pozostałymi postanowieniami Planu Miejscowego oraz z przepisami odrębnymi. Dla przykładu skarżąca wskazała, że w dniu [...] lipca 2018 r. Prezydent [...] decyzją nr [...] odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia Spółce pozwolenia na budowę hotelu wraz z usługami na parterze oraz garażem podziemnym, niezbędną infrastrukturą i obiektami małej architektury na Nieruchomościach, a jedyną podstawą odmowy wydania pozwolenia na budowę był brak dostępu nieruchomości do drogi publicznej.

III.2. W odpowiedzi na skargę Rada wniosła o jej oddalenie. Rada wskazała, że ul. [...] zlokalizowana na tyłach Galerii [...] jest ogólnodostępną drogą wewnętrzną. W ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez dostęp do drogi publicznej - należy rozumieć "(...) bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej". W związku z powyższym, zgodnie z przytoczoną definicją dostęp do drogi publicznej może mieć dwojaki charakter. Fakt, że działka budowlana bezpośrednio graniczy z drogą publiczną nie jest równoznaczne z dostępem prawnym tego obszaru do tej drogi. Nie zawsze istnieje bowiem możliwość wykonania zjazdu na działkę z drogi publicznej. Możliwa jest zatem sytuacja, gdy nieruchomość granicząca bezpośrednio z drogą publiczną nie będzie mogła być obsługiwana komunikacyjnie przez tę drogę. Ulica [...] w dniu uchwalania planu była istniejącą drogą wewnętrzną ogólnodostępną, a wjazd na jednostkę terenową oznaczoną w planie symbolem 5h [...] odbywał się właśnie poprzez przedmiotowa drogę. W związku z powyższym zaproponowana obsługa komunikacyjna jednostki terenowej 5h sankcjonowała stan istniejący. W trakcie prowadzenia procedury planistycznej, projekt planu uzyskał niezbędne uzgodnienia i na etapie wyłożenia projektu planu do publicznego nie zgłaszano uwag dotyczących skorygowania i wyznaczenia innej możliwości obsługi komunikacyjnej przedmiotowego terenu. Zdaniem Rady, nie można także zgodzić się z twierdzeniem, iż plan miejscowy w ramach podstawy prawnej jaką jest Rozporządzenie nie zezwala na ustalenie obsługi komunikacyjnej od ulic istniejących. W § 4 pkt 9 ww. Rozporządzenia wprost mowa jest o określeniu układu komunikacyjnego i oczywistym jest, iż w sytuacji już istniejących dróg, to one mogą w całości lub części stanowić element układu komunikacyjnego. W przeciwnym wypadku plan miejscowy w ogóle nie mógłby powstawać w obszarach zurbanizowanych, gdzie mamy do czynienia z już istniejącymi drogami. Wobec powyższego Rada [...] wniosła o oddalenie skargi.

III.3. Na rozprawie 25 lutego 2019 r. strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie. Pełnomocnik skarżącego dodatkowo wskazał, że powołana wyżej decyzja Prezydenta [...] z [...] lipca 2018 r. została utrzymana w mocy przez Wojewodę [...] decyzją Nr [...] z [...] lutego 2019 r. (k. 61 – 64). Ponadto, pełnomocnik skarżącej oświadczył, że osiągnięte zostało już porozumienie co do ewentualnego korzystania przez Spółkę z drogi [...], ale na przeszkodzie skutecznej realizacji tego porozumienia stoi sporny zapis Uchwały. Pełnomocnik Rady podkreślił w szczególności, że Al. [...] jest drogą główną ruchu przyspieszonego i w takich przypadkach ZDM z reguły nie uzgadnia lokalizacji bezpośrednich zjazdów. Pełnomocnik organu odwołał się również do § 55 pkt 3 lit.d Uchwały, przewidujący obowiązek zapewnienia dojazdu do jednostek terenowych 4d, 4e, 5e, 5f, 5h poprzez istniejącą drogę wewnętrzną włączoną do ul. [...] i al. [...].

IV. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

IV.1. Skarga zasługiwała na uwzględnienie, albowiem sporne postanowienie Planu Miejscowego (tj. § 63 pkt 5 lit. a) w sposób istotny narusza zasady sporządzania planu miejscowego (art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 147 § 1 p.p.s.a.).

IV.2. W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że w sprawie nie była kwestionowana dopuszczalność skargi. Zdaniem Sądu, spełniony został warunek uprzedniego wezwania (przewidziany w art. art. 101 ust. 1 u.s.g. w brzmieniu sprzed nowelizacji - zob. art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw - Dz.U. z 2017 r., poz. 935 oraz postanowienie NSA z 7 marca 2018 r., II OZ 192/18, CBOSA), a skarga został wniesiona w terminie. W sprawie nie jest również kwestią sporną naruszenie interesu prawnego Spółki, skoro kwestionowane postanowienie Uchwały ogranicza zakres prawa użytkowania wieczystego przysługującego Spółce.

IV.3.1. Przechodząc do oceny zasadności skargi (tj. oceny zgodności Uchwały z porządkiem prawnym) należy odwołać się do art. 28 ust. 1 u.p.z.p. Zgodnie z tym przepisem, istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. W przepisie tym przewidziano dwie podstawowe przesłanki zgodności z przepisami prawa uchwały o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Po pierwsze, przesłankę materialnoprawną, a mianowicie uwzględnienie zasad sporządzania studium. Chodzi tu przede wszystkim o związanie rady gminy przepisami prawa, w tym prawa europejskiego, zasadami konstytucyjnymi i przepisami ustaw materialnoprawnych, które wyznaczają granice władztwa planistycznego gminy (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 września 2008 r., II OSK 215/08, CBOSA). Zasady sporządzania aktu planistycznego dotyczą zatem zawartości aktu planistycznego (część tekstowa i graficzna, inne załączniki), zawartych w nim ustaleń, a także standardów dokumentacji planistycznej (por. np. Z. Niewiadomski, Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz, Warszawa 2016, 9 wyd., teza 4 do art. 28). Po drugie, w art. 28 ust. 1 u.p.z.p. przewidziano przesłankę formalnoprawną, a mianowicie zachowanie procedury sporządzenia planu i właściwości organu. Jeżeli chodzi o tryb sporządzania planu, to pojęcie to odnosi się do sekwencji czynności jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia studium, czy też planu miejscowego począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium lub planu, a skończywszy na uchwaleniu studium lub planu (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 maja 2009 r. II OSK 1778/08, CBOSA). Dla przyjęcia istotności naruszenia procedury planistycznej decydujące znaczenie będzie miał wpływ naruszenia na treść studium lub planu. Przez istotne naruszenie trybu należy bowiem rozumieć takie naruszenie, które prowadzi w konsekwencji do sytuacji, w których przyjęte ustalenia planistyczne są odmienne od tych, które zostałyby podjęte, gdyby nie naruszono trybu sporządzania aktu planistycznego. Ocena zaistnienia tej przesłanki wymaga zatem odrębnych rozważań w każdym indywidualnym przypadku (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 kwietnia 2008 r., II OSK 17/08, CBOSA).

IV.3.2. Sąd z urzędu nie stwierdził naruszenia procedury sporządzenia planu, a w skardze tego rodzaju zarzutów nie sformułowano.

IV.3.3. Sąd za zasadne uznał zawarte w skardze zarzuty naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego. Sporne postanowienie Uchwały, co jest okolicznością bezsporną między stronami, określa wyłączny sposób skomunikowania nieruchomości Spółki z Al. [...] oraz ul. [...]. Innymi słowy, inny sposób skomunikowania tej nieruchomości z drogą publiczną (np. przez inną niż ul. [...] drogę wewnętrzną lub skomunikowanie bezpośrednie z Al. [...]) winno być uznane za naruszające § 63 pkt 5 lit. a Uchwały. Zdaniem Sądu, tak daleko idąca ingerencja w prawo użytkowania wieczystego Spółki nie ma wystarczającej podstawy prawnej, a nadto w sposób nadmierny (nieproporcjonalny) ogranicza wspominane prawo rzeczowe skarżącej. Po pierwsze, w sprawie doszło do przekroczenia zakresu regulacji, jaka może się znaleźć w planie miejscowym. Otóż zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p., w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Uzupełnieniem tej regulacji jest § 4 pkt 9 Rozporządzenia. Zgodnie z tym przepisem, ustalenia dotyczące zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej powinny zawierać: a) określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych, b) określenie warunków powiązań układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej z układem zewnętrznym. Zdaniem Sądu, z zasady legalizmu (art. 7 w zw. z art. 94 Konstytucji RP) wynika obowiązek interpretacji przepisów kompetencyjnych w sposób ścisły. Innymi słowy, w odniesieniu do organów władzy publicznej nie obowiązuje zasada: co nie jest zakazane, jest dozwolone (zob. wyrok TK z 27 maja 2002 r., K 20/01, OTK 2002, Nr 3, poz. 34; M. Jaśkowska, w: R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel (red.), System Prawa Administracyjnego, t. 1, Instytucje prawa administracyjnego, Warszawa 2010, s. 220–221; wyrok NSA z 11 stycznia 2010 r. (I OSK 1453/09, CBOSA). Celem wspomnianych przepisów u.p.z.p. oraz Rozporządzenia jest zobligowanie organów planistycznych do zapewnienia racjonalnego systemu obsługi komunikacyjnej terenów objętych planem miejscowym w aspekcie wymogu urbanistycznego, aby działki budowalne miały dostęp do drogi publicznej (por. np. wyrok NSA z 11 października 2016 r., II OSK 3314/14, CBOSA). Sąd podziela pogląd Rady zaprezentowany w odpowiedzi na skargę, że dostęp do drogi publicznej może być zapewniony również poprzez drogę wewnętrzną lub odpowiednią służebność, co zresztą wprost wynika z art. 2 pkt 14 u.p.z.p. Istota sporu w niniejszej sprawie nie dotyczy jednak tego, że w Planie Miejscowym nie przewidziano bezpośredniej komunikacji nieruchomości Spółki z drogą publiczną (Al. [...]). Spółka takiego zarzutu nie sformułowała. Sąd w niniejszym składzie podziela zresztą pogląd, że obowiązujące przepisy prawa nie wprowadzają obowiązku gminy zapewnienia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego bezpośredniego dostępu do drogi publicznej każdej działce, na której dopuszczalna jest zabudowa. Możliwa jest bowiem również zabudowa nieruchomości, która ma jedynie pośredni dostęp do drogi publicznej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej (por. np. wyrok NSA z 26 sierpnia 2011 r., II OSK 1118/11, CBOSA). Innymi słowy, skoro drogi wewnętrzne są prawnie przewidzianym elementem układu drogowego i mogą łączyć się z drogami publicznymi (art. 8 u.d.p.,) to mogą one także być wskazywane w planach miejscowych, jako część systemu komunikacji, stanowiącą dostęp do wyznaczonej w planie miejscowym drogi publicznej (por. np. wyrok NSA z 29 sierpnia 2018 r., II OSK 1462/18, CBOSA). Rzecz jednak w tym, że sporne postanowienie Uchwały idzie dalej, niż określenie komunikacji przez określoną drogę wewnętrzną. Postanowienie to jest bowiem zgodnie przez strony rozumiane, jako wyłączny sposób komunikacji tej nieruchomości z drogą publiczną. Zdaniem Sądu, brak jest podstaw prawnych do wprowadzania w planie miejscowym tego rodzaju nakazu. Ponadto, nakaz taki pozostaje w sprzeczności z regulacją ustawową dotyczącą służebności drogi koniecznej (art. 145 k.c.). Ustawodawca pozostawił sądom powszechnym rozstrzyganie, czy w realiach danej sprawy istnieje konieczność ustanowienia służebności drogi koniecznej oraz decydowanie o konkretnym przebiegu tej służebności. Po drugie, nawet w razie przyjęcia, że art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w zw. z § 4 pkt 9 Rozporządzenia pozwala na określenie wyłącznego sposobu komunikacji danego terenu z drogą publiczną (którego to poglądu Sąd w niniejszym składzie nie podziela), to sporne postanowienie Uchwały musi być wyeliminowane z porządku prawnego jako nadmiernie ingerujące przysługujące Spółce w prawo użytkowania wieczystego (art. 31 ust. 3 w zw. z art. 64 Konstytucji RP). Otóż nie istnieją jakiekolwiek istotne racje, które nakazywałyby tak daleko ograniczać prawa skarżącej. W realiach niniejszej sprawy dotyczy to w szczególności możliwości skomunikowania nieruchomości skarżącej z Al. [...] poprzez przewidzianą w Uchwale drogę wewnętrzną [...], przylegającą bezpośrednio do terenu 5h [...]. Trudno w szczególności dociec, a przede wszystkim Rada tego w sposób przekonujący nie wyjaśniła, dlaczego teren skarżącej miałby być obsługiwany wyłącznie przez już mocno obciążoną ul. [...] (zapewniającą m. in. dojazd do Galerii [...]), a nie również przez drogę wewnętrzną [...]. Dla porządku należy dodać, że przewidziany w § 55 pkt 3 lit.d Uchwały obowiązek zapewnienia dojazdu do jednostek terenowych [...],[...],[...],[...],[...] poprzez istniejącą drogę wewnętrzną włączoną do ul. [...] i al. [...], nie może być utożsamiany z ustanowieniem służebności lub innego tytułu prawnego do korzystania z rzeczy w rozumieniu prawa cywilnego (por. np. wyrok NSA z 19 kwietnia 2018 r., II OSK 2212/17, CBOSA). Ponadto, to postanowienie Planu Miejscowego, jak wynika z przedłożonych przez Spółkę decyzji administracyjnych, nie jest uznawane za dostęp do drogi publicznej przez Prezydenta [...] oraz przez Wojewodę w postępowaniu w sprawie udzielenia skarżącej pozwolenia na budowę (organy te wymagają bowiem od Spółki przedłożenia tytułu prawnego do dysponowania tą drogą wewnętrzną, tj. istniejącą ul. [...]). Sąd rozpoznając niniejszą skargę na plan miejscowy nie może przy tym formułować ocen prawnych, czy to stanowisko organu architektoniczno – budowlanego wyrażone w ostatecznej decyzji administracyjnej jest zgodne z prawem (decyzja ta może być przedmiotem odrębnej kontroli sądowoadministracyjnej). Trafnie w końcu zarzucono w skardze, że sporne postanowienie Planu w sposób pośredni ingeruje w materię, która została uregulowana w art. 29 ust.1 u.d.p. W orzecznictwie utrwalony jest już pogląd, że rada gminy nie może w planie miejscowym wprowadzać zakazu lokalizacji nowych zjazdów. Takie postanowienie planu narusza ustawowe prerogatywy zarządcy drogi w zakresie spraw dotyczących zjazdu z dróg publicznych, które winny być rozpatrywane wyłącznie na zasadach i w trybie określonym przepisami u.d.p. Związanie zarządcy drogi treścią miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie obsługi komunikacyjnej określonych terenów, w tym możliwości lokalizacji zjazdów z drogi publicznej, skutkowałoby bezprzedmiotowością regulacji art. 29 u.d.p. i wydawanych na podstawie tych przepisów decyzji administracyjnych (por. np. wyrok NSA z 12 kwietnia 2017 r., II OSK 2097/15, CBOSA). Nawet w razie przyjęcia, że kwestionowane postanowienie Uchwały nie jest wiążące dla zarządcy drogi rozpoznającego wniosek na podstawie art. 29 ust. 1 u.d.p., to w razie ewentualnego uzyskania przez Spółkę pozytywnej decyzji lokalizacyjnej w sprawie zjazdu z Al. [...], budowa takiego zjazdu wymagająca zgłoszenia lub pozwolenia na budowę nie będzie możliwa jako naruszająca § 63 pkt 5 lit. a. Sąd równocześnie podkreśla, że nie jest uprawniony do formułowania w niniejszym postępowaniu jakichkolwiek ocen prawnych co do dopuszczalności ewentualnej lokalizacji takiego bezpośredniego zjazdu z Al. [...]. Decyzja w tej materii należy do właściwego zarządcy drogi (art. 29 u.d.p.).

IV.4. Sąd stwierdzając nieważność spornego postanowienia Uchwały ograniczył zakres wyroku do nieruchomości będących w użytkowaniu wieczystym skarżącej. Wyrokując na skutek skargi wniesionej w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym sąd orzeka jedynie w granicach interesu prawnego skarżącego. Jeżeli więc skarżący wywodzi swój interes z prawa własności (użytkowania wieczystego) nieruchomości, to stwierdzenie nieważności aktu powinno zasadniczo nastąpić tylko w odniesieniu do części planu dotyczącej tej nieruchomości (por. np. wyrok NSA z 24 lipca 2018 r., II OSK 791/18, CBOSA). W aspekcie skutków niniejszego wyroku należy podkreślić, że wyeliminowanie z porządku prawnego § 63 pkt 5 lit.a. w odniesieniu do nieruchomości skarżącej ma tylko ten skutek, że przestaje obowiązywać postanowienie Planu Miejscowego nakazujące skarżącej skomunikowanie jej nieruchomości z drogami publicznymi wyłącznie za pośrednictwem ul. [...]. Droga ta, m. in. w świetle części graficznej Uchwały oraz § 55 pkt 3 lit.d, pozostaje wciąż elementem układu drogowego przewidzianego w Planie Miejscowym, służącym według Uchwały m. in. do obsługi komunikacyjnej nieruchomości należących do Spółki. Rzecz jednak w tym, że nie jest to już jedyny dopuszczalny przez Uchwałę sposób skomunikowania tej nieruchomości z drogą publiczną.

IV.5. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. Na koszty te składają się wpis od skargi (300 zł), wynagrodzenie radcy prawnego (480 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

IV.6. Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.