Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Lidia Błystak, Sędziowie: Sędzia WSA Barbara Ciołek, Sędzia NSA Henryka Łysikowska (sprawozdawca), Protokolant: Agnieszka Wróblewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 14 listopada 2012 r. sprawy ze skargi K. S. na indywidualną interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w P. działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług I. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w P. działającego w imieniu Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi K. S. jest interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia [...] lutego 2012 r. (nr [...]) co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że skarżąca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży za pośrednictwem Internetu usług elektronicznych – wykorzystując niezbędny sprzęt i oprogramowanie tworzy grafikę, obrazy, fotografię itp. Oferowane produkty nabywane są w większości przez osoby fizyczne spoza terytorium Wspólnoty (około 90% kupujących to obywatele Stanów Zjednoczonych). W październiku 2011 r. łączna wartość brutto sprzedaży przekroczyła 150 000 zł w roku podatkowym, z czego sprzedaż na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania (logujących się w systemie sprzedaży) w Polsce lub na terytorium Wspólnoty wyniosła dotychczas mniej niż 10 % ogólnej sprzedaży.

Wnioskodawczyni podała również, że korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

(t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: ustawa VAT). Ponadto dodała, że według posiadanej wiedzy (sposób dokonywania płatności za produkty, nie występowanie o dokumenty umożliwiające ujęcie kosztu zakupu usługi w kosztach uzyskania przychodu oraz o przekazanie praw autorskich) osoby fizyczne kupujące oferowane przez nią produkty nie wykonują działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Na tym tle skarżąca sformułowała pytanie, czy zgodnie z obowiązującymi przepisami jest zobowiązana do rejestracji jako podatnik podatku VAT i czy od obrotu przekraczającego kwotę 150 000 zł należy odprowadzić podatek VAT?

Przedstawiając własne stanowisko strona stwierdziła, że nie jest zobowiązana do rejestracji jako płatnik podatku VAT i od obrotu przekraczającego kwotę 150 000 zł nie ma obowiązku odprowadzenia podatku VAT.

Skarżąca wskazała, że dokonywana przez nią sprzedaż stanowi świadczenie usług w myśl art. 8 ustawy VAT, natomiast stosownie do załącznika L, pkt 3 do rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r., świadczone usługi zawierają się w pojęciu usług elektronicznych. Zgodnie zaś z art. 28l ustawy VAT w przypadku świadczenia usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, mających miejsce zwykłego pobytu poza terytorium Wspólnoty, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają miejsce zwykłego pobytu. Stąd też, skoro miejsce świadczenia usług znajduje się poza terytorium Wspólnoty to u wnioskodawczyni nie powstaje zobowiązanie z tytułu podatku VAT.

Minister Finansów w dniu [...] lutego 2012 r. wydał interpretację indywidualną,

nr [...], w której uznał stanowisko skarżącej za nieprawidłowe.

Organ podatkowy wskazał, że stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W myśl art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Dalej podniósł organ, że zgodnie z art. 2 pkt 26 ustawy VAT przez usługi elektroniczne rozumie się usługi świadczone drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 77 z dnia 23 marca 2011 r., str. 1, dalej: rozporządzenie). Na mocy art. 7 rozporządzenia do "usług świadczonych drogą elektroniczną" należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie – ze względu na ich charakter – jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe. Przytoczył brzmienie art. 7 ust. 2 rozporządzenia wskazującego jakich w szczególności usług dotyczy ust. 1 oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia wskazującego jakich usług nie obejmuje pojęcie "usług świadczonych drogą elektroniczną". W ocenie organu z powołanych regulacji wynika, że aby daną usługę uznać za usługę elektroniczną musi wystąpić sytuacja w ramach której realizacja usługi ma miejsce za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, jej świadczenie jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki. Ponadto wykonanie usługi bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe i nie jest ona objęta włączeniami zawartymi w art. 7 ust. 3 rozporządzenia.

Zdaniem organu, usług świadczonych przez skarżącą nie można zaliczyć do usług elektronicznych o których mowa w art. 2 pkt 26 ustawy VAT w związku z art. 7 rozporządzenia. Przede wszystkim brak jest podstaw do uznania, że świadczenie spornych usług jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki. Działalność skarżącej polega na wytwarzaniu między innymi grafiki, obrazów, fotografii przy wykorzystaniu niezbędnego sprzętu i oprogramowania a internetowy system sprzedaży jest jedynie formą udostępnienia wytworzonych produktów nabywcom.

Organ zwrócił uwagę na treść art. 28a ustawy VAT, który wprowadza odrębną definicję podatnika mającą zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT, jak i podmiot wykonujący działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Następnie organ przytoczył brzmienie przepisów art. 28b ust. 1, art. 28c ust. oraz art. 28l ustawy VAT regulujące sposób określenia miejsca świadczenia usług stwierdzając, że miejsce świadczenia usług wykonywanych przez wnioskodawczynię należy ustalić na podstawie art. 28c ust. 1 ustawy VAT. Tym samym, miejscem opodatkowania tych usług wykonywanych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami mających miejsce zamieszkania w Polsce oraz poza jej terytorium, jest terytorium kraju, gdzie skarżąca posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Wskazując na treść art. 113 ust. 1 ustawy VAT organ podatkowy wyjaśnił, że zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym kwoty określonej w ust. 1 (art. 113 ust. 9 ustawy VAT). Skoro świadczone przez skarżącą usługi podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju, to do wartości sprzedaży uprawniającej ją do korzystania ze zwolnienia z art. 113 ust. 1 lub ust. 9 ustawy VAT powinna ona wliczać wartość całej dokonanej sprzedaży. Tym samym, po przekroczeniu limitu sprzedaży opodatkowanej określonego zgodnie z powołanym art. 113 ustawy VAT, z tytułu wykonywanych przez wnioskodawczynię usług, zobowiązana była ona do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy VAT oraz opodatkowania podatkiem VAT na terytorium kraju nadwyżki sprzedaży ponad kwotę limitu.

W wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa strona skarżąca dodatkowo podała, że realizowana przez nią usługa oferowana jest w formie plików elektronicznych pobieranych z serwerów a poza sprzedażą internetową nie istnieją inne możliwości sprzedaży oferowanej usługi, gdyż są to produkty w postaci zdematerializowanej o nieskończonej ilości egzemplarzy – jedna forma elektroniczna sprzedawana jest nieskończoną ilość razy.

Minister Finansów w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji.

W skardze do Sądu strona zarzuciła nieprawidłową wykładnię przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej. Skarżąca zarzuciła, że organ podatkowy w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie odniósł się do uzasadnienia wezwania wskazując jedynie, iż brak jest podstaw do zmiany wydanej interpretacji indywidualnej.

Uzasadniając skargę strona podniosła, że wydając zaskarżoną interpretację indywidualną organ podatkowy pominął fakt, iż z tytułu świadczonych usług elektronicznych nie są wystawiane faktury VAT oraz nikt z odbiorców tych usług o te faktury nie występuje.

Nie zgodziła się ponadto skarżąca ze stanowiskiem organu, iż świadczone przez nią usługi nie stanowią usług elektronicznych. Wyjaśniła, iż organ powołując punkt 2 załącznika II do dyrektywy 2006/112/WE nie dostrzegł słowa w szczególności, które oznacza, że nie jest to katalog zamknięty a jedynie przykładowo wymieniający usługi świadczone za pomocą Internetu. Zarzuciła również strona nieuzasadnione pominięcie przez organ regulacji art. 28k ustawy VAT.

W odpowiedzi na skargę organ podatkowy podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej interpretacji i wniósł o oddalenie skargi.

Pismem procesowym z dnia [...] października 2012 r. pełnomocnik strony uzupełnił skargę podnosząc, że zaskarżona interpretacja indywidualna jest nieprawidłowa w zakresie przyjęcia, iż skarżąca jako podatnik VAT jest zobowiązana do rejestracji prowadzonej działalności jako podatnik VAT, jak również, że jest zobowiązana do odprowadzania podatku od towarów i usług od obrotu przekraczającego kwotę 150. 000 zł. Stwierdzając, iż skarżąca wykonuje usługi elektroniczne wyjaśnił, że podlega opodatkowaniu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatkiem VAT stawką 23% z tytułu usług świadczonych dla podmiotów niebędących podatnikami podatku VAT ani podatku od wartości dodanej, mających miejsce zamieszkania lub stałego pobytu w kraju i Unii Europejskiej. Tylko te transakcje z miejscem konsumpcji w kraju i Unii Europejskiej, jako opodatkowane, są podstawą naliczenia limitu zwolnienia z VAT w Polsce stosowanych dla drobnych przedsiębiorców. Kwota obrotu brutto dla podmiotów z USA, jako niepodlegająca opodatkowaniu w kraju zgodnie z art. 28l VAT nie wpływa na kwotę limitu 150 000 zł. Ponieważ skarżąca uzyskuje z transakcji z amerykańskimi konsumentami 90 % obrotu, to można oszacować iż 135 000 zł przypada w roku 2011 na transakcje nie mające wpływu na limit zwolnienia z VAT. Kwota brutto limitu w roku 2011 – 15 000 zł – nie powoduje obowiązku rejestracji dla celów VAT w Polsce ani nie spowodowała utraty zwolnienia dla drobnych przedsiębiorców. Oznacza to, że skarżąca nie podlega opodatkowaniu stawką 23 % VAT w tym zakresie. Natomiast obrót krajowy i unijny jest zwolniony z VAT.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

W sprawie zasadniczy problem koncentruje się wokół tego czy skarżąca z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ma obowiązek rejestracji jako podatnik podatku VAT oraz obowiązek odprowadzenia tego podatku od obrotu przekraczającego kwotę 150 000 zł. Z opisanego we wniosku stanu sprawy wynika, że skarżąca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży za pośrednictwem Internetu usług elektronicznych – wykorzystując niezbędny sprzęt i oprogramowanie tworzy grafikę, obrazy, fotografię itp. Wyjaśniła, że oferowane produkty są nabywane przez osoby fizyczne i w większości są to osoby spoza terytorium Wspólnoty (obywatele USA).

W celu rozstrzygnięcia zaistniałego sporu kluczowe znaczenie ma ustalenie czy opisana przez podatniczkę działalność zawiera się w pojęciu usług elektronicznych w rozumieniu art. 2 pkt 26 ustawy VAT, dla których to usług – w sytuacji gdy świadczone są one na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytoriom Unii Europejskiej – miejscem świadczenia jest miejsce gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu. Według strony skarżącej prowadzona przez nią działalność gospodarcza, którą opisała we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stanowi świadczenie usług elektronicznych. Organ interpretacyjny uznał natomiast, że stanowisko skarżącej jest nieprawidłowe a świadczonych przez nią usług nie można zakwalifikować jako usług elektronicznych. W ocenie organu usługi świadczone przez podatniczkę nie spełniają łącznie wszystkich warunków pozwalających zakwalifikować dane usługi za usługi elektroniczne, w szczególności nie można uznać że świadczenie tych usług jest zautomatyzowane a udział człowieka jest niewielki. Zdaniem organu, forma elektroniczna za pomocą której przesyłane są produkty pełni wyłącznie rolę medium za pomocą którego, efekt pracy skarżącej udostępniony jest nabywcom.

Sąd stwierdza, że stanowisko organu podatkowego i dokonana przez ten organ ocena stanu faktycznego przedstawionego przez stronę skarżącą jest nieprawidłowa.

Pojęcie usług elektronicznych na gruncie prawa krajowego zawiera art. 2 pkt 26 ustawy o VAT. W powołanym przepisie ustawodawca nie konstruuje odrębnej definicji usług elektronicznych, lecz odsyłając do przepisów wspólnotowych wskazuje, iż przez te usługi rozumie się usługi świadczone drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1), które weszło w życie z dniem 1 lipca 2011 r. Na mocy zaś art. 7 ww. rozporządzenia, do "usług świadczonych drogą elektroniczną", o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie - ze względu na ich charakter – jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe. W dalszej części art. 7 rozporządzenia, tj. w ust. 2 prawodawca wspólnotowy wskazuje jakie w szczególności usługi należy zaliczyć do kategorii usług elektronicznych zaś w ust. 3 wymienia przykładowo usługi, których pojęcie to nie obejmie.

W kontekście stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy szczególnego znaczenia nabiera art. 7 ust. 2 lit. a rozporządzenia zgodnie z którym ustęp 1 obejmuje w szczególności ogólnie dostawy produktów w formie cyfrowej, łącznie z oprogramowaniem, jego modyfikacjami lub nowszymi wersjami oraz art. 7 ust. 3 lit. c tegoż aktu który stanowi, że ustęp pierwszy nie obejmuje w szczególności towarów, w przypadku których zamawianie i obsługa zamówienia odbywają się elektronicznie. Analiza przywołanych przepisów wskazuje wyraźnie, iż ustawodawca dokonuje odrębnej kwalifikacji prawnej towarów ze względu na to, w jakiej formie zostają one udostępnione odbiorcy. Jedną grupę stanowią produkty (towary), które posiadają formę cyfrową a więc wszystkie te produkty, które można pobrać na dysk komputera (do najbardziej znanych produktów cyfrowych należy zaliczyć elektroniczne książki,

e - prasę, ale także gry komputerowe i wszelkiego rodzaju oprogramowanie). Odbiorca oferowanego produktu cyfrowego pobiera nabyty towar za pośrednictwem odpowiedniego oprogramowania na dysk swojego komputera, co następuje najczęściej po uiszczeniu przez niego zapłaty za pobierany produkt. Wskazany sposób jest jedyną możliwością otrzymania produktu, gdyż produkty cyfrowe nie występują w tradycyjnej, materialnej wersji, przykładowo w formie wydruków papierowych. Charakterystyczną cechą produktów cyfrowych jest również to, iż po jednorazowym umieszczeniu ich na stronie internetowej dostawcy, produkt ten może zostać pobrany przez dowolną liczbę potencjalnych nabywców teoretycznie nieskończoną ilość razy. Powyższa charakterystyka produktów cyfrowych pozwala stwierdzić, że dostawa tych produktów odbywa się w sposób zautomatyzowany i z niewielkim udziałem człowieka, którego rola ogranicza się do jednorazowego zaoferowania odbiorcy produktu cyfrowego w której to ofercie dostawca reguluje warunki nabycia danego produktu. Z tego też względu, jak i przede wszystkim z uwagi na to, że bez wykorzystania technologii informacyjnej wykonanie produktu cyfrowego byłoby niemożliwe ustawodawca zakwalifikował dostawę tych produktów do usług elektronicznych w rozumieniu wyżej wymienionych przepisów podatkowych. Inaczej kształtuje się sytuacja kwalifikacji prawnopodatkowej towarów, których co prawda zamówienie i obsługa odbywa się za pośrednictwem Internetu, lecz są to towary oferowane w tradycyjnej, materialnej formie i w odpowiedni sposób dostarczone odbiorcy (najczęściej za pośrednictwem doręczyciela). Dostawca takich towarów dysponuje ich ograniczoną ilością, z ewentualną możliwością uzupełnienia asortymentu w razie wyczerpania zamawianych towarów. W takim przypadku droga elektroniczna (Internet) stanowi jedynie środek komunikacji pomiędzy dostawcą a odbiorcą towaru, nie stanowi zaś cechy samego produktu. Z tego też względu wskazane towary nie zaliczono do usług elektronicznych uregulowanych w art. 7 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 do którego bezpośrednio odwołują się przepisy polskiej ustawy o podatku VAT. Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdzając w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 319/08, że nie wszystkie usługi oferowane za pośrednictwem dróg elektronicznych stanowią usługi elektroniczne, zwłaszcza gdy są to usługi jedynie ogłaszane i zamawiane tą drogą, a faktycznie realizowane manualnie, w sposób tradycyjny, bez automatyzacji za pomocą technologii informacyjnych. Sam tylko elektroniczny sposób komunikacji między stronami nie czyni danego świadczenia usługą elektroniczną.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy w ocenie Sądu organ winien był rozważyć czy oferowane przez stronę skarżącą towary (grafika, obrazy, fotografia) są produktami cyfrowymi, których dostawa po myśli art. 7 ust. 2 lit. a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 jest usługą elektroniczną. Z opisu – skądinąd lakonicznego – stanu faktycznego organ interpretacyjny nie był bowiem uprawniony do zajęcia stanowiska zgodnie z którym, internetowy system sprzedaży spełnia wyłącznie rolę medium za pomocą którego usługa zostaje udostępniona nabywcy. Skarżąca podnosi we wniosku, że wytworzone przy pomocy niezbędnego sprzętu i oprogramowania produkty sprzedaje wyłącznie za pośrednictwem Internetu i dostępne są one dla każdego potencjalnego nabywcy. Tak opisany stan faktyczny nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie czy wytworzone przez podatniczkę towary stanowią produkty cyfrowe o których mowa w art. 7 ust. 2 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 czy też towary uregulowane w art. 7 ust. 3 lit. c) tego aktu. Wątpliwości organu powinno wzbudzić ponadto wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w którym skarżąca sprecyzowała i uzupełniła stan faktyczny dodając, że realizowana przez nią usługa oferowana jest w formie plików elektronicznych pobieranych z serwerów a poza sprzedażą internetową nie istnieją inne możliwości sprzedaży oferowanej usługi, gdyż są to produkty w postaci zdematerializowanej o nieskończonej ilości egzemplarzy – jedna forma elektroniczna sprzedawana jest nieskończoną ilość razy. Należy zatem stwierdzić, iż stan faktyczny sprawy nie został wskazany dostatecznie precyzyjnie i w stopniu umożliwiającym dokonanie jego rzetelnej oceny. W takim przypadku organ wydający interpretację winien stosownie do postanowień art. 169 § 1 O.p., mającego zastosowanie w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnych mocą art. art. 14h tej ustawy, wezwać wnioskodawcę o uzupełnienie stanu faktycznego sprawy. W ocenie Sądu taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie, zaś zaniechanie wezwania skarżącej do sprecyzowania stanu faktycznego skutkowało wydaniem interpretacji w oparciu o budzący wątpliwości stan faktyczny sprawy.

Należy w tym miejscu podkreślić, że analizowany powyżej przepis art. 7 ust. 2 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 jednoznacznie zalicza do usług elektronicznych ogólnie dostawy produktów w formie cyfrowej. W świetle tego przepisu nie ma zatem znaczenia sam proces twórczy polegający na wykonaniu produktu ani też to czy dostawy dokonuje sam wytwórca produktu czy też dystrybutor tego produktu. O zakwalifikowaniu do usług elektronicznych przesądza sam fakt dokonania dostawy produktów cyfrowych.

Z uwagi na powyższe Minister Finansów ponownie rozpatrzy wniosek skarżącej o wydanie interpretacji, po uprzednim wezwaniu jej w trybie art. 169 § 1 O.p., w zw. z art. 14h O.p. do sprecyzowania stanu faktycznego tak aby możliwa była jego ocena pod kątem dokonanej przez Sąd wykładni przepisu art. 7 ust. 2 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 i rozstrzygnięcia czy oferowane przez wnioskodawczynię towary są produktami posiadającymi formę cyfrową. Dopiero bowiem jednoznaczne i kategoryczne ustalenia jakiego rodzaju działalnością jest aktywność gospodarcza strony skarżącej pozwoli na udzielenie interpretacji co do zasadniczej części wniosku, tj. czy skarżąca z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ma obowiązek rejestracji jako podatnik podatku VAT oraz obowiązek odprowadzenia tego podatku od obrotu przekraczającego kwotę 150 000 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd stosownie do art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) uchylił zaskarżoną interpretację.