Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Bąk-Marciniak Sędzia WSA Monika Świerczak Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska (spr.) Protokolant sekr. sąd. Roman Sukhyi po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2020 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] maja 2019 r. nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej spółki [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] kwotę [...]zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia [...] marca 2017r. Spółka [...] w [...] złożyła wniosek o wydanie przez Wójta Gminy [...] decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla budowy bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej przewidzianej do realizacji na działce nr [...], ark. [...], obręb [...].

Decyzją z dnia [...] maja 2017r. Wójt Gminy [...] ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego dla powyższego zamierzenia.

Od decyzji Wójta z [...] maja 2017r. odwołanie wniósł pełnomocnik R. G. - właściciela działek po drugiej stronie drogi w [...], przy której zlokalizowana jest działka nr [...], na której planowana jest nowa stacja bazowa telefonii komórkowej, żądając uchylenia zaskarżonej decyzji w całości. Odwołujący się zarzucił naruszenie art. 10 § 1, art. 40 § 2, art. 7, art. 77 § 1, art. 81 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego poprzez ich niezastosowanie, oraz naruszenie § 3 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9.11.2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2016r. poz. 71), poprzez jego niezastosowanie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze po przeanalizowaniu akt sprawy decyzją z dnia [...] grudnia 2017r. umorzyło postępowanie odwoławcze w tej sprawie. Na skutek skargi R. G. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, wyrokiem z dnia 19 lipca 2018r., sygn. II SA/Po 253/18 decyzja Kolegium z [...] grudnia 2017r. została uchylona w całości.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] stycznia 2019r. orzekło o uchyleniu decyzji Wójta Gminy [...] nr [...] z dnia [...] maja 2017r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla budowy bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej, przewidzianej do realizacji na działce nr [...], ark. [...], obręb [...], w całości i o przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Wójt Gminy [...] decyzją z [...] maja 2019r. na podstawie art. 50 ust. 1, art. 51 ust. 1 pkt. 2, art. 51 ust. 3, art. 54 pkt 2 lit. b i d ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2018 r., poz. 1945 ze zm.), w związku z art. 71 ust. 2 , art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2018 r. poz. 2081 ze zm.), § 2 ust. 1 pkt 7 d rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2016 r. poz. 71) oraz Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz.U. z 2003r. Nr 164 poz. 1589) odmówił firmie [...] z siedzibą w [...] lokalizacji inwestycji celu publicznego dla przedsięwzięcia polegającego na budowie bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] nr [...] na działce nr ewid. [...], obręb [...], gmina [...].

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że projektowa inwestycja objęta wnioskiem stanowi "inwestycję celu publicznego" w rozumieniu art. 6 pkt. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami z zakresu łączności publicznej oraz realizuje dążenie do zaspokojenia potrzeb bytowych społeczności lokalnych.

Teren, na którym planowane jest zamierzenie inwestycyjne nie jest objęty obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W związku z powyższym stosownie do treści art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2018 r., poz. 1945 ze zm.), zwanej dalej u.p.z.p. w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym mając na względzie art. 50 ust. 2 u.p.z.p., lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji celu publicznego.

Przeprowadzono analizę wnioskowanej lokalizacji inwestycji celu publicznego i jej zgodność z przepisami odrębnymi tzn. z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko - czy zaliczona jest na podstawie § 2 ust. 1 pkt 7 do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8 do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, i czy inwestycja wymaga uprzednio przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko.

Planowana inwestycja obejmuje budowę bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] nr [...] wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną.

Organ stwierdził, że na przedmiotowej działce, na której planowana jest inwestycja zlokalizowany jest maszt telefonii komórkowej w odległości około 70 m na południowy wschód zlokalizowana jest wieża [...] z urządzeniami nadawczymi tego operatora, dla której nie wskazano, jakie emituje pola elektromagnetyczne (dot. częstotliwości) oraz nie określono równoważnej mocy promieniowania izotropowo wyznaczonego dla pojedynczej anteny, a także sumarycznej mocy anten ustawionych na poszczególne azymuty biorąc pod uwagę projektowaną inwestycję oraz odległość obu instalacji (istniejącej i projektowanej) od miejsc dostępnych dla ludzi.

Teren objęty inwestycją obecnie wykorzystywany jest rolniczo (grunt kl. IVa), w odległości 70m od środka wieży projektowanej (odległość w prostej linii do środka istniejącej wieży) zlokalizowana jest stacja bazowa telefonii komórkowej (maszt stalowy w konstrukcji kratowej) o wysokości ok. 25-30m wysokości z antenami. Zawieszenie anten występuje poniżej wnioskowanej inwestycji.

Obszar działek sąsiednich położonych w granicach gminy [...] - nie jest objęty miejscowym planem - są to grunty wykorzystywane rolniczo. W odległości 56m, 64m i 70m od konstrukcji projektowanej wieży znajdują się niskie budynki mieszkalne jednorodzinne o wysokości max. 8,5m, główna wiązka o azymucie 330° nie przechodzi przez istniejącą zabudowę, pozostałe dwie skierowane są w innych kierunkach azymut 90° i 210°. Teren wokół inwestycji jest płaski i nieznacznie opadający w kierunku południowym. Natomiast po stronie gminy [...] (obręb [...]) obecnie tereny wykorzystywane są rolniczo jednak objęte są ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Uchwała nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] lutego 2011 r. z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniowa jednorodzinną o wysokości 8m i 10m i max. 12m w zależności od oznaczenia terenu w mpzp. Teren głównie płaski z niewielkimi spadkami.

Na podstawie załączonej mapy z miejscem planowanej lokalizacji inwestycji, organ I instancji dokonał normatywnej kwalifikacji inwestycji w kontekście jej oddziaływania na środowisko. Z przedstawionych danych we wniosku wynika, iż wysokość - zawieszenia anten będzie na wysokości 50,5 m, równoważna moc promieniowania izotropowo (EIRP), wyznaczona dla pojedynczej anteny, emitującej pole elektromagnetyczne o częstotliwościach 1800/2100MHz wynosi 16424,4W, dla pojedynczej anteny o częstotliwościach 900MHz wynosi 3221,1 W, a dla pojedynczej anteny o częstotliwościach 800/2600MHz wynosi 8655,6W, łącznie po sumowaniu wynosi 28301,10W.

Na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko z dnia 9 listopada 2010r. (Dz. U. 2016 r. poz. 71) oraz orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego organ przyjął, że kwalifikacja przedsięwzięcia powinna uwzględnić sumaryczną analizę mocy promieniowania izotropowo dla wszystkich systemów nadawczych i anten znajdujących się na jednym poziomie i azymucie. Z tego powodu kwalifikacja powinna być przeprowadzona również dla sumarycznych mocy EIRP. Kwestia oddziaływania pola elektromagnetycznego wymaga uwzględnienia maksymalnego możliwego emitowania tego pola z urządzenia, maksymalnego możliwego pochylenia osi wiązki promieniowania (tzw. Tilt), ukształtowania terenu oraz istniejącego i potencjalnego zagospodarowania.

Organ dokonał także analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu, jego zabudowy, a także stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji, i w tym zakresie organ ocenił przebieg wiązek promieniowania anten sektorowych na tereny dostępne dla ludności.

Dalej organ stwierdził, że brak określenia dla istniejącej wieży telefonii komórkowej [...] parametrów: oddziaływania promieniowania i przebiegu wiązek. Brak możliwości stwierdzenia czy następuje nakładanie mocy promieniowania.

Ostatecznie organ wskazał, że dla wnioskowanej inwestycji po zsumowaniu charakterystycznych parametrów dla trzech anten skierowanych na poszczególne azymuty wynika, iż moc EIRP na azymucie 90°, 210°, 330° wynosi 28301,1 W. Jak wynika z przedstawionych danych w kwalifikacji instalacji sumaryczna moc EIRP/anten na każdym azymucie wynosi - 28301,1 W, co świadczy o osiągnięciu progów wskazanych w § 2 ust. 1 pkt 7 lit, d ww. rozporządzenia, a zatem przedmiotowa inwestycja zaliczana jest do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko i wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

W świetle powyższych rozważań, analizy przepisów oraz stanu faktycznego stwierdzono, że przedmiotowe przedsięwzięcie kwalifikuje się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko na podstawie §2 ust. 1 pkt 7d. rozporządzenia w/w.

Wobec powyższego zgodnie z przepisami art. 56, art. 54 pkt 2 lit. b) i d) u.p.z.p. oraz art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - wydawanej na podstawie u.p.z.p. następuje wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

W związku z brakiem możliwości całkowitej oceny planowanej inwestycji - Inwestor pisemnie został wezwany do udzielenia dalszych wyjaśnień dotyczących parametrów inwestycji oraz przedłożenia ostatecznej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach inwestycji. W odpowiedzi Inwestor przedstawił swoje stanowisko oraz wskazał, że żądanie przez organ uzupełnienia dokumentacji środowiskowej jest nieuzasadnione, gdyż z załączonej już do wniosku analizy kwalifikacyjnej wynika, że dla przedstawionej konfiguracji anten "planowana instalacja nie zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, a zatem nie ma obowiązku uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Analiza ta stwierdza jednoznacznie, że miejsca dostępne dla ludzi nie występują w osi głównej promieniowania anten rozsiewczych, podkreślając, że równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny takie w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

Od tej decyzji odwołanie złożyła Spółka [...] w [...] podnosząc, że zaskarżona decyzja narusza:

1. art. 56 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez jego niezastosowanie i niewydanie decyzji, mimo że inwestycja ta jest zgodna z prawem,

2. art. 6 k.p.a. poprzez naruszenie zasady legalności, polegające na wydaniu decyzji nie znajdującej oparcia w przepisach prawnych,

3. art. 8 k.p.a. poprzez wydanie decyzji rażąco naruszającej prawo, poprzez wydanie decyzji z naruszeniem obowiązku prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie uczestników do władzy publicznej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z [...] lipca 2019r. na podstawie art. 50, art. 51 i art. 54 ustawy z 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W motywach rozstrzygnięcia Kolegium odniosło się do definicji strony postępowania zawartej w art. 28 k.p.a. oraz art. 29 k.p.a. Nadto Kolegium wskazało, że zgodnie z art. 153 p.p.s.a. związane jest oceną prawną zawartą w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19.07.2018r.

Kolegium wskazało, że przyczyną odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego przez Wójta Gminy była okoliczność, że inwestor nie przeprowadził kwalifikacji przedsięwzięcia z uwzględnieniem sumarycznych mocy promieniowania dla wszystkich systemów nadawczych i anten znajdujących się na jednym poziomie i azymucie. Za przesłankę niezbędną dla takiego procedowania organ I instancji uznał fakt, iż w odległości około 70 metrów od planowanej przez spółkę [...] stacji bazowej znajduje się inna wieża ze stacją bazową telefonii komórkowej sieci [...], a to w sposób oczywisty wskazuje na konieczność przeprowadzenia kwalifikacji z uwzględnieniem całego układu antenowego dla planowanej stacji, łącznie z antenami istniejącej stacji bazowej w najbliższym sąsiedztwie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w pełni zaakceptowało aktualną wykładnię sądów administracyjnych, które wskazują na konieczność przeprowadzenia postępowania środowiskowego przed złożeniem wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego dla tego typu inwestycji, z uwagi na możliwość wystąpienia przekroczeń dopuszczalnych poziomów promieniowania z uwzględnieniem wszystkich źródeł promieniowania w zasięgu tej stacji.

Równie istotne jest także ustalenie oddziaływania całego przedsięwzięcia, a nie badanie wyłącznie oddziaływania poszczególnych anten, co wypacza obowiązek ustalenia rzeczywistego i skumulowanego poziomu promieniowania. Zdaniem organów obu instancji tego wymagają normy zawarte w art. 77, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. Dopiero po dogłębnym wyjaśnieniu wszystkich wielkości możliwe jest uznanie, że sprawa została wyjaśniona zgodnie z prawem a jedyną drogą do tego jest poprzedzenie postępowania w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla tego zamierzenia postępowaniem środowiskowym.

Spółka [...] w [...] nie przedłożyła rozstrzygnięcia w sprawie decyzji środowiskowej, stąd też decyzja organu I instancji nie mogła być inna, a organ odwoławczy uznał ją za zgodna z prawem.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu złożyła Spółka [...] z siedzibą w [...] zaskarżając ją w całości oraz wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z [...] lipca 2019r. oraz poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy [...] z [...] maja 2019r., a także o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania sądowego.

Skarżąca Spółka zarzuciła naruszenie:

1) przepisu art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji Wójta Gminy [...] nr [...], nr znaku [...], z dnia [...] maja 2019 roku o odmowie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla budowy bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej, przewidzianej do realizacji na działce oznaczonej numerem ewidencyjnym [...], ark. [...], obręb [...], podczas gdy zaskarżona decyzja Wójta Gminy [...] była w całości wadliwa i winna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego;

2) przepisu art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. poprzez przyjęcie a priori, że inwestycja objęta wnioskiem Skarżącego o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego zalicza się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, podczas gdy zgromadzony w aktach materiał dowodowy wprost temu przeczy;

3) przepisu § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko poprzez jego zastosowanie w odniesieniu do inwestycji Skarżącego, mimo braku ku temu podstaw.

Skarżący argumentował, że planowana inwestycja jest inwestycją celu publicznego i stanowi realizację celów, o których mowa w przepisie art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z przedstawioną przez Skarżącego kwalifikacją przedsięwzięcia, zamierzone przedsięwzięcie nie stanowi przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a zatem nie wymaga sporządzenia raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko i nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.

Skarżący zarzucił, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego została wydana z naruszeniem prawa i winna zostać wyeliminowana z obrotu prawnego. W nad wyraz lapidarnym uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ II instancji ograniczył się do stwierdzenia, że w pełni przychyla się do stanowiska zakładającego konieczność przeprowadzenia postępowania środowiskowego przed złożeniem wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego "dla tego typu inwestycji", z uwagi na "możliwość wystąpienia przekroczeń dopuszczalnych poziomów promieniowania z uwzględnieniem wszystkich źródeł promieniowania w zasięgu tej stacji".

W ocenie Skarżącego stanowisko organu II instancji nie zasługuje na uwzględnienie, a przedstawiona wraz z wnioskiem analiza kwalifikacyjna przedsięwzięcia pozwala przyjąć ponad wszelką wątpliwość, iż dla przedstawionej przez Skarżącego konfiguracji anten planowana instalacja nie zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, a zatem nie ma obowiązku uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Analiza ta stwierdza jednoznacznie, że miejsca dostępne dla ludności nie występują w osi głównej promieniowania anten rozsiewczych.

Skarżący podkreślał, że zgodnie z treścią art. § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznaczana się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna. Takie samo zastrzeżenie obowiązuje w treści przepisu § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 roku.

Wobec powyższego każdą antenę traktuje się jako indywidualną instalację i z tego powodu nie dokonuje się sumowania mocy anten zarówno z innymi antenami przedmiotowej stacji bazowej, jak i stanowiących element innych instalacji radiokomunikacyjnych.

Następnie skarżący przywołał przepis art. 124 ust. 2 ustawy – Prawo ochrony środowiska, gdzie traktuje się za miejsca dostępne dla ludności wszelkie miejsca, z wyjątkiem miejsc dla których dostęp ludności jest zabroniony lub niemożliwe bez użycia sprzętu technicznego, zatem w ocenie skarżącego odrzucić należy taką interpretacje tego przepisu, w myśl którego za miejsca dostępna dla ludności uznać należałoby każde miejsce, które może być chociażby tylko potencjalnie dostępne dla ludności, np. poprzez zabudowę w przyszłości.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie, odwołując się do uzasadnia zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 2167) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w prowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz.U. z 2019r., poz. 2325 dalej "P.p.s.a."). Przy czym podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując tak rozumianej kontroli zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, Sąd uznał, że nie mogą się one ostać w obrocie prawnym.

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy z 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2018r., poz. 1945r. ze zm., dalej "u.p.z.p.").

Wobec powyższego słusznie wskazał organ I instancji, a za nim organ odwoławczy, że upoważnione są przez ustawodawcę do wydania decyzji o lokalizacji celu publicznego dokonując oceny zgodności projektowanej inwestycji z przepisami ochrony środowiska, a w tym przeprowadzają kwalifikację ocenianego przedsięwzięcia pod kątem konieczności wydania decyzji środowiskowej.

W niniejszej sprawie kontroli poddano decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy [...] Nr [...] z dnia [...] maja 2019r. o odmowie ustalenia na wniosek [...] Sp. z o.o. lokalizacji inwestycji celu publicznego dla budowy bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej na terenie działki nr [...] ark. [...] obręb [...].

W tym miejscu Sąd wskazuje, że w przedmiotowej sprawie zapadł już wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 19 lipca 2018r. w sprawie o sygnaturze akt II SA/Po 253/18, w którym stwierdzono, że organy administracji dokonały błędnej wykładni art. 28 k.p.a. Na skutek powyższego wyroku organy administracji po ponownym rozpoznaniu sprawy uznały za stronę postępowania [...] R. G. i wydały zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji. Rozstrzygnięcie w tym zakresie zgodnie z art. 153 p.p.s.a. wiąże także i Sąd w niniejszej sprawie.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy wskazać należy, że decyzja ustalająca lokalizację inwestycji celu publicznego określa tylko rodzaj możliwej do zrealizowane na danym obszarze inwestycji, warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a także linie rozgraniczające teren inwestycji (art. 54 u.p.z.p.). Tym samym tego rodzaju decyzja pozytywna nie wywołuje żadnych skutków materialnoprawnych i nie daje inwestorowi prawa do rozpoczęcia prac budowlanych związanych z planowanym przedsięwzięciem. Dopuszczalne jest zatem wydanie dla danego terenu inwestycji wielu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla różnych inwestycji. Żaden przepis prawa nie nakazuje uwzględniania w postępowaniu o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego innych decyzji w tym zakresie.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 u.p.z.p. inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Przepis art. 2 pkt 5 u.p.z.p. definiuje pojęcie inwestycji celu publicznego. Mówi on, że ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycji celu publicznego należy przez to rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2018r., poz. 2204 ze zm., dalej "u.g.n.").

W tym miejscu, Sąd podkreśla, że inwestycja polegająca na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej ma status inwestycji celu publicznego w rozumieniu powołanych wyżej przepisów, gdyż jest przedsięwzięciem o znaczeniu lokalnym (ma na celu urzeczywistnienie interesu publicznego, istotnego dla zbiorowości) oraz stanowi realizację celów, o których mowa w art. 6 u.g.n. (por. wyroki: NSA z dnia 10 maja 2006 r., sygn. akt II OSK 811/05; WSA w Szczecinie z dnia 9 lutego 2006 r. sygn. akt II SA/Sz 1189/04 - dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl dalej jako CBOSA).

W tym z kolei przepisie art. 6 pkt 1) u.g.n. ustawodawca wskazał, iż celami publicznymi w rozumieniu ustawy są także budowa, utrzymywanie obiektów i urządzeń łączności publicznej. Z kolei art. 4 pkt 18 tejże ustawy definiuje łączność publiczną jako infrastrukturę telekomunikacyjną służącą zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu przepisów prawa telekomunikacyjnego.

Zgodnie z art. 2 pkt 48) i 35) ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2016 r., poz. 1489) usługa telekomunikacyjna to usługa polegającą głównie na przekazywaniu sygnałów w sieci telekomunikacyjnej, przez którą należy rozumieć systemy transmisyjne oraz urządzenia komutacyjne lub przekierowujące, a także inne zasoby, w tym nieaktywne elementy sieci, które umożliwiają nadawanie, odbiór lub transmisję sygnałów za pomocą przewodów, fal radiowych, optycznych lub innych środków wykorzystujących energię elektromagnetyczną, niezależnie od ich rodzaju. Z kolei art. 46 ust. 3 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1537) przewiduje, że w przypadku braku planu miejscowego lokalizację inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej innej niż infrastruktura telekomunikacyjna o nieznacznym oddziaływaniu ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, na warunkach określonych w u.p.z.p.

Analiza powyższych zapisów wskazuje na prawidłowość zakwalifikowania przez organy obu instancji planowanej inwestycji jako inwestycji celu publicznego, dla której wymagane jest wydanie decyzji o lokalizacji celu publicznego po spełnieniu warunków wskazanych w u.p.z.p.

Organy bezspornie ustaliły, że nieruchomość, na której planowana jest inwestycja nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania terenu.

W ocenie Sądu nie może ulegać wątpliwości, że zamierzenie inwestora dotyczy infrastruktury telekomunikacyjnej służącej zapewnieniu publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych. Inwestycja dotyczy instalacji stanowiącej stację bazową telefonii komórkowej składającej się z wieży stalowej kratownicowej o całkowitej wysokości 55,95 m.n.p.t. stanowiącej platformę do zawieszenia anten sektorowych i radiolinii oraz prefabrykowane szafy techniczne z urządzeniami elektryczno-przesyłowymi i zasilającymi stację. System anten sektorowych stanowią po trzy anteny w paśmie 1800 MHz/2100 MHz, w pasmie 900 MHz i w paśmie 800 MHz/2600 MHz w trzech azymutach 90ş, 210ş i 330ş. Przedmiotowa inwestycja dotyczy zatem zapewnienia realizacji celu o szczególnym znaczeniu dla społeczności lokalnej w zakresie łączności publicznej.

Przechodząc do oceny wniosku i wydanych na jego podstawie decyzji pod względem wymogów określonych w przepisach należy wskazać, że zgodnie z art. 52 ust. 2 u.p.z.p. wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać między innymi charakterystykę inwestycji, obejmującą określenie zapotrzebowania na wodę, energię oraz sposób odprowadzania lub oczyszczania ścieków, określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz określenie charakterystycznych parametrów technicznych oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko. Inwestor powinien przedstawić zatem m.in. takie dane techniczne, które pozwolą ustalić charakterystykę inwestycji z punktu widzenia jej oddziaływania na środowisko i zaliczenia do grupy przedsięwzięć mogących zawsze znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

Z przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. 2016 r. poz. 71 – dalej rozporządzenie z 2010r.) wynika, że do parametrów technicznych stacji bazowej telefonii komórkowej decydujących o wpływie na środowisko należą: 1) rodzaj anteny - instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne; 2) liczba anten; 3) moc promieniowania poszczególnych anten; 4) emisja pola elektromagnetycznego przez poszczególne anteny; 5) odległość instalacji od miejsc dostępnych dla ludzi, a zatem konkretne umiejscowienie inwestycji na terenie objętym wnioskiem, 6) występowanie na obiekcie realizowanej lub zrealizowanej instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej lub radiolokacyjnej. Dopiero określenie tych poszczególnych parametrów technicznych inwestycji i ustalenie okoliczności jej lokalizacji pozwoli na dokonanie kwalifikacji inwestycji i jej charakteru pod względem konieczności sporządzenia raportu oddziaływania takiej inwestycji na środowisko (por. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2014 r. sygn. akt II OSK 104/13 oraz z dnia 16 czerwca 2015 r. sygn. akt II OSK 2706/13 - CBOSA).

Oznacza to także, że kluczowa dla rozpatrzenia wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego jest charakterystyka parametrów konkretnej stacji bazowej, w takiej, a nie innej konfiguracji anten. Przy czym podkreślić należy, że organy związane są treścią wniosku i wskazanymi w nim parametrami projektowanej inwestycji, zatem w jego ramach dokonują oceny możliwości wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Dołączona do wniosku "Kwalifikacja przedsięwzięcia" zawiera informacje wymagane dla wniosku o ustalenie inwestycji celu publicznego, w tym tabele obrazujące minimalne i maksymalne pochylenie wiązek anten sektorowych dla każdej zaplanowanej anteny wskazując: ilość anten, azymut każdej zaplanowanej anteny, wysokość jej zawieszenia, tilt, maksymalne EIRP, odległość w osi głównej wiązki promieniowania oraz minimalną wysokość każdej anteny do osi głównej wiązki promieniowania nad poziomem terenu. Wskazano także rozważania dotyczące oddziaływania na obszary Natura 2000 (charakterystyka inwestycji stanowiąca załącznik do wniosku k. 8 – 11, k. 13 i nast. akt adm. I inst. Tom I). Nadto w dokumencie tym wskazano, że przeprowadzone obliczenia dla przedstawionej konfiguracji anten sektorowych, wykazały, że rozpatrywana stacja bazowa nie zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze lub mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, dlatego też nie podlega konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Okoliczności te podlegają ocenie organów.

Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego ma charakter aktu związanego. Organ administracji przy jego wydawaniu bada stan faktyczny pod kątem zgodności z przepisami prawa. Nie można zatem odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi (art. 56 u.p.z.p.). Organ prowadzący postępowanie w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego ma obowiązek jednak dokonania konkretyzacji warunków wynikających z przepisów prawa powszechnie obowiązującego w stosunku do planowanej inwestycji, która ma być zrealizowana na wskazanym przez inwestora terenie. Taki obowiązek przewiduje art. 53 ust. 3 pkt 1 u.p.z.p., który stanowi, że właściwy organ w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dokonuje analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych.

W świetle powyższego organ I instancji odmówił ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego z uwagi na niezgodność inwestycji z przepisami odrębnymi, w szczególności ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2018, poz. 2081 ze zm.; dalej: "u.u.i.ś."). Zasadniczy spór w przedmiotowej sprawie koncentruje się na tym, czy organy rozstrzygające należycie rozpatrzyły potencjalny wpływ planowanej inwestycji na najbliższe otoczenie i środowisko. Istota sporu sprowadza się do wykładni przepisów rozporządzenia z 2010 r. i wadliwej – w ocenie strony skarżącej - interpretacji i zastosowania przepisów rozporządzenia z 2010 r., w szczególności w zakresie prezentowanego przez organy sumowania charakterystycznych parametrów dla trzech anten skierowanych na poszczególne azymuty o łącznej mocy EIRP 28.301,1 W. Skarżący w istocie kwestionował kwalifikację przedsięwzięcia przyjętą przez organy, których zdaniem w świetle § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z 2010r. zalicza się ona do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko (§ 2 ust. 1 pkt 7 lit d rozporządzenia z 2010r.), co sprawdza się do przyjęcia, że zachodzi konieczność uzyskania przez inwestora – spółkę [...] – decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla opisanej na wstępie inwestycji celu publicznego.

Zdaniem Sądu należy podzielić stanowisko skarżącej Spółki, że inwestycja o charakterystyce technicznej określonej we wniosku i załączonych do niego "Kwalifikacji przedsięwzięcia" oraz charakterystyce przedsięwzięcia, na terenie wyznaczonym w załączniku graficznym – nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Rozpoczynając rozważania prawne w tym zakresie należy wyjaśnić, że ustalenie, czy dla danej inwestycji jest wymagana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, zależy od rodzaju inwestycji. Zgodnie z art. 71 ust. 2 u.u.i.ś., uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla planowanych przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko i przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

Katalog przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko został określony w rozporządzeniu z 2010 r. Z uwagi na charakter planowanego przedsięwzięcia podstawę do ustalenia konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko stanowić mógł § 2 ust. 1 pkt 7 albo § 3 ust. 1 pkt 8 tego rozporządzenia z 2010.

Pierwszy z przywołanych przepisów stanowi, że do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:

a) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

b) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

c) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

d) 20 000 W

- przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

Z kolei zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010 r. do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:

a) 15 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 5 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

b) 100 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 20 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

c) 500 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 40 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

d) 1000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 70 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

e) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

f) 5000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m i nie mniejszej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

g) 10 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 300 m i nie mniejszej niż 200 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny

- przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

Na potrzeby dalszej analizy należy w pierwszej kolejności wyjaśnić, że przez "oś wiązki głównej promieniowania anteny" należy rozumieć linię poprowadzoną wzdłuż kierunku wiązki głównej promieniowania anteny. Skoro bowiem w rozporządzeniu w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko prawodawca posłużył się pojęciem osi wiązki, tym samym uznać należy, że w sposób jednoznaczny przesądził, iż chodzi tutaj o wiązkę stanowiącą prostą linię, a nie obiekt przestrzenny. Z kolei "odległość miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego anteny" jest to odcinek prostej, który wyznacza się wzdłuż osi głównej wiązki promieniowania anteny uwzględniając azymut (kierunek) i pochylenie tej osi (tilt), przy czym określenia odległości dokonuje się dla istniejącego stanu zagospodarowania otoczenia instalacji. Wyjaśnienia również wymaga, że zgodnie z art. 124 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2018, poz. 799 ze zm.; dalej: "u.p.o.ś."), przez "miejsca dostępne dla ludności" rozumie się wszelkie miejsca, z wyjątkiem miejsc, do których dostęp ludności jest zabroniony lub niemożliwy bez użycia sprzętu technicznego. Z kolei zgodnie z załącznikiem 2 pkt 11 rozporządzenia Ministra Środowiska z 30 października 2003r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz.U. z 2003r. Nr 192, poz. 1883) za "miejsca dostępne dla ludzi" uznaje się przestrzenie do wysokości 2,0 m nad powierzchnią ziemi albo innymi powierzchniami, na których mogą przebywać ludzie. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntował się przy tym pogląd, że przez miejsca dostępne dla ludności należy rozumieć nie tylko miejsca, w których wzniesiono już legalnie budynki z przeznaczeniem na pobyt ludzi, ale również miejsca, w których te budynki mogą być wznoszone zgodnie z wymogami obowiązujących przepisów, w tym aktów prawa miejscowego (por. wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2016 r., sygn. akt II OSK 708/16, CBOSA).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zasadniczej w niniejszej sprawie kwestii spornej dotyczącej kwalifikacji przedsięwzięcia na potrzeby sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko i przedłożenia decyzji środowiskowej, wyjaśnić trzeba, że analiza przepisów rozporządzenia z 2010 r. wskazuje, że nie sposób wywieść z nich obowiązku oceny sumarycznej mocy promieniowania, bowiem przepisy rozporządzenia z 2010 r. literalnie stanowią o "równoważnej mocy promieniowanej izotropowo wyznaczonej - dla pojedynczej - anteny". Jak zauważa się w doktrynie prawodawca nie znajduje innej możliwości wyznaczenia równoważnej mocy promieniowanej izotropowo aniżeli odnoszącej się do każdej pojedynczej anteny, chociażby znajdowały się na terenie jednego zakładu lub obiektu (por. J.Szuma, Stacje bazowe telefonii komórkowej jako przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko, Przegląd Prawa Ochrony Środowiska 2011 nr 1, s. 64). Takie stanowisko jest również obecne w judykaturze (por. wyroki NSA z dnia 17 lutego 2017 r. sygn. II OSK 1448/15, a także wyrok NSA z dnia 21 maja 2014 r. sygn. II OSK 2907/12, CBOSA).

Wobec powyższego Sąd nie podziela argumentacji organów administracji obu instancji dotyczącej obowiązku sumowania mocy poszczególnych anten sektorowych działających na jednym azymucie. Należy bowiem wskazać, że wyłączenie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010r. stanowi lex specialis w stosunku do reguły określonej z kolei w § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z 2010 r., który wprowadza zasadę sumowania parametrów przedsięwzięcia nieosiągającego progów określonych w § 3 ust. 1 z parametrami innego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdujących się na terenie jednego zakładu lub obiektu. Relacja lex specialis – lex generalis skutkuje wyłączeniem stosowania reguły ogólnej do przypadku objętego regułą szczególną. Warunkiem stwierdzenia takiej relacji jest stwierdzenie, że odmienny skutek prawny dotyczy stanu rzeczy (zachowania obiektu) wyróżnionego za pomocą jakiejś ewidentnej cechy szczególnej i przez to wyodrębnionego z zakresu regulacji stanowiącej zasadę (por. wyrok NSA z dnia 17 lutego 2017 r. sygn. II OSK 1448/15).

Należy podkreślić, że w rozporządzeniu 2010 r. prawodawca doprecyzował wcześniej obowiązujące przepisy rozporządzenia z 9 listopada 2004 r., które w tym zakresie wzbudzały wątpliwości i w § 2 ust. 1 pkt 7 in fine oraz w § 3 ust. 1 pkt 8 in fine przesądził, że "równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna". Powyższe przepisy nie budzą wątpliwości i wskazują, że prawodawca podkreślił możliwość wyznaczania równoważnej mocy promieniowanej izotropowo odnoszącej się do każdej pojedynczej anteny.

Nie mają więc racji organy wyprowadzając obowiązek sumowania oddziaływania poszczególnych anten w oparciu o przepis § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z 2010 r. Zgodnie z tym przepisem "do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1". Zdaniem Sądu przepisu tego nie stosuje się do inwestycji związanej z budową stacji bazowej telefonii komórkowej, albowiem wykluczają to § 2 ust. 1 pkt 7 oraz w § 3 ust. 1 pkt. 8 in fine. Co więcej, § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z 2010 r. nie mógłby znaleźć zastosowania do stacji bazowych telefonii komórkowej, nawet gdyby w rozporządzeniu nie zawarto omawianych wyżej końcowych zdań w § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010r. Z logicznego punktu widzenia nie sposób bowiem wyobrazić sobie w jaki sposób mogłoby dojść do kumulacji parametru określonego wyłącznie dla "pojedynczej anteny" i określonego jako odległość od jej środka mierzoną w osi głównej tej właśnie anteny. Parametru takiego nie da się po prostu sumować (por. wyrok NSA z dnia 17 lutego 2017, sygn. akt II OSK 1448/15).

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu słusznie wskazuje skarżąca Spółka, że równoważna moc promieniowana izotropowo dla pojedynczych anten wchodzących w skład planowanej stacji swoimi parametrami nie osiąga wyznaczników określonych w § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010r.

Jak wynika z opisu technicznego planowanej inwestycji wskazanego w Kwalifikacji instalacji oraz charakterystyce inwestycji planowane przedsięwzięcie obejmuje budowę bezobsługowej stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] nr [...] wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, w tym: wieżę, prefabrykowaną szafę z urządzeniami elektro-przesyłowymi i zasilającymi stację, ogrodzenie oraz wewnętrzną linię zasilającą;

- maksymalna powierzchnia zabudowy wieży - 25,0 m˛;

- całkowita wysokość wieży max.; - 55,95 m, wysokość zawieszenia anten: 50,5 m n.p.t.;

- 3 anteny sektorowe typu AS20_2 pracujące w paśmie 1800MHz/2100MHz, skierowane na azymut 900, 2100, 3300, max. pochylenie 7° (mechaniczne i elektryczne łącznie), EIRP pojedynczej anteny 16424,4W,

- 3 anteny sektorowe typu AS25_1 pracujące w paśmie 900MHz skierowane na azymut 900, 2100, 3300, max. pochylenie 8° (mechaniczne i elektryczne łącznie), EIRP pojedynczej anteny 3221,1 W,

- 3 anteny sektorowe typu AS25_2 pracujące w paśmie 800MHz/ 2600MHz, skierowane na azymut 900, 2100, 3300, max. pochylenie 8° (mechaniczne i elektryczne łącznie), EIRP pojedynczej anteny 8655,6W,

- anteny radiolinii MW dla potrzeb transmisji, zestaw modułów wyniesionych RRU dla potrzeb obsługi w/w. anten sektorowych,

- maksymalna powierzchnia terenu podlegająca przekształceniu - 121,0 m˛ jako

utwardzenie terenu z materiałów naturalnych.

Z uwagi na charakterystykę przedmiotowych anten przedsięwzięcie nie kwalifikuje się do tych wskazanych w § 2 ust. 1 pkt. 7 ani § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010 r. Kwalifikacja instalacji obrazuje zasięg osi głównych wiązek promieniowania anten sektorowych w azymutach 90°, 210° i 330° dla odległości do 40 m, 70 m, 150 m, 200 m i 300 m od miejsca zawieszenia, przy maksymalnym pochyleniu elektrycznym wynoszącym 8° (k. 13 - 17 akt adm. organu I instancji). Na rysunku przedstawiono budynki i opisano odległości pomiędzy osiami głównymi promieniowania wiązek sektorowych a miejscami dostępnymi dla ludności (k. 17 akt I inst.). Przedstawione rysunki pozwalają w sposób jednoznaczny zweryfikować również, spełnienie określonych przepisami rozporządzenia z 2010 r. wymogów w zakresie kwalifikacji planowanej inwestycji. Kwalifikacja instalacji zawiera rysunki w skali oraz legendę, jak również wykreślenie granic miejsc dostępnych dla ludności w rozumieniu art. 124 u.p.o.ś. Z danych tych wynika, że bez wątpienia miejsca dostępne dla ludzi nie znajdują się w osiach głównych promieniowania wiązek anten sektorowych (k. 17 i 13 akt adm. I inst. Tom I).

Wobec powyższego zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu administracji I instancji naruszają przepisy art. 7 k.p.a., art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. oraz przepisów prawa materialnego w § 2 ust. 1 pkt. 7 ani § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010 r., co musiało skutkować wyeliminowaniem decyzji obu instancji z obrotu prawnego.

Należy w tym miejscu wskazać, że prócz zagadnienia kwalifikacji przedsięwzięcia na organie administracji spoczywa obowiązek zbadania – rzeczywistego - oddziaływania stacji bazowej telefonii komórkowej, dla którego obowiązującą normę określa wydane na podstawie art. 122 u.p.o.ś. rozporządzenie Rady Ministrów z 14 listopada 2003r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymywania tych poziomów (Dz.U. Nr 192, poz. 1883). Rozporządzenie to wyznacza dopuszczalne poziomy promieniowania elektromagnetycznego i ma charakter "techniczny" w tym znaczeniu, iż organ administracji w oparciu o zgromadzoną dokumentację, w tym w szczególności projekt budowlany, dokonuje sprawdzenia, czy planowana inwestycja nie będzie emitowała pola elektromagnetycznego na poziomie przekraczającym obowiązujące normy. Dodać w tym miejscu można, że są to normy bezwzględnie obowiązujące. Zawarte w rozporządzeniu z 2003 r. regulacje zostały ukształtowane pod kątem rekomendacji Rady z 12 lipca 1999 r. (1999/519/WE). Zaznaczyć przy tym należy, iż dokonując oceny inwestycji w oparciu o rozporządzenie z 30 października 2003r. organ administracji bada wielkość pola magnetycznego - określonego w trzech wymiarach w przestrzeni - stanowiącego w istocie wynik skumulowanego oddziaływania całej inwestycji. W rozporządzeniu z 2003 r. określone zostały dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych w środowisku, zróżnicowane dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową, a także miejsc dostępnych dla ludności. W rozporządzeniu tym podano zakresy częstotliwości pól elektromagnetycznych, dla których określa się parametry fizyczne, charakteryzujące oddziaływanie pól elektromagnetycznych na środowisko, a także metody sprawdzania dotrzymania dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych, jak również metody wyznaczania dotrzymania dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych. Powyższe wynika również z faktu, że zgodnie z § 314 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r., poz. 1065), budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi nie może być wzniesiony na obszarach stref, w których występuje przekroczenie dopuszczalnego poziomu oddziaływania pola elektromagnetycznego, określonego w przepisach odrębnych dotyczących ochrony przed oddziaływaniem pól elektromagnetycznych. Dlatego na etapie postępowania w sprawie pozwolenia na budowę bada się, czy przyjęte w projekcie budowlanym rozwiązania projektowe gwarantują brak przekroczeń dopuszczalnej gęstości strumienia energii pola elektromagnetycznego (nie więcej niż 0,1 W/m˛) w miejscach dostępnych dla ludzi.

Mając powyższe na uwadze, trzeba przypomnieć, że ustawodawca jednoznacznie rozgraniczył w ustawie Prawo ochrony środowiska pojęcia "miejsc dostępnych dla ludności" i "terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową".

Uwzględniając powyższe, należy dalej wskazać, że w ramach delegacji ustawowej zawartej w art. 123 ust. 3 P.o.ś. Minister Środowiska wydał rozporządzenie z dnia 12 listopada 2007 r. w sprawie zakresu i sposobu prowadzenia okresowych badań poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku (Dz. U. z 2007 r. Nr 221, poz. 1645). Zgodnie z ust. 1 załącznika nr 1 do tego rozporządzenia punkty pomiarowe, w których wykonuje się badania poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku, wybiera się w dostępnych dla ludności miejscach usytuowanych na obszarze województwa w: 1) centralnych dzielnicach lub osiedlach miast o liczbie mieszkańców przekraczającej 50 tys.; 2) pozostałych miastach; 3) terenach wiejskich. Stosownie zaś do ust. 3 pkt 1 tego samego załącznika punkty pomiarowe wybiera się w takich miejscach, aby w szczególności sonda pomiarowa przyrządu, którym wykonuje się pomiary, znajdowała się na wysokości 2 m nad poziomem terenu.

W świetle powyższego, zakładając racjonalność prawodawcy, a także kierując się doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania, trzeba przyjąć, że w ramach zwykłego, codziennego korzystania z terenu, bez potrzeby użycia sprzętu technicznego, człowiek ma dostęp do miejsc znajdujących się nie wyżej niż 2 m nad poziomem terenu. Jeżeli zaś na terenie znajduje się zabudowa, to należy zakładać, że bez potrzeby użycia sprzętu technicznego człowiek będzie miał dostęp do miejsc, które znajdują się nie wyżej niż 2 m nad budynkiem, który stanowi taką zabudowę.

Przy czym podkreślić należy, że badając oddziaływanie na tereny dostępne dla ludności bierze się pod uwagę nie tylko aktualną, istniejącą zabudowę, ale także i tą która jest dopuszczalna na danym terenie i możliwa do wybudowania także w przyszłości.

W powyższym zakresie zwrócić należy organom uwagę, że na karcie 13 akt adm. I instancji wskazane także zostały zasięgi wiązek promieniowania anten sektorowych, przy czym ich oddziaływanie znajdować się będzie na wysokości najniżej 14,7 m n.p.t. w odległości 300 m od miejsca zawieszenia przy tildzie 7ş i na wysokości 29,9 m n.p.t. w odległości 150 m przy tildzie 8ş i 23,1 m n.p.t. w odległości 200 m i pochyleniu 8ş.

W tym zakresie organy winny dokonać analizy w zakresie oddziaływania wiązek promieniowania pól elektromagnetycznych anten sektorowych na miejsca dostępne i potencjalnie dostępne dla ludności. W tym zakresie Sąd wskazuje, że z zebranego materiału dowodowego w niniejszej sprawie wynika, że teren znajdujący się w zakresie oddziaływania planowanej inwestycji częściowo nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz częściowo objęty jest ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Uchwała nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] lutego 2011r.), w osi głównej wiązki promieniowania anten (azymut 330° i 90° przy nachyleniu 7° i 8°), w tym obszarze wysokość zabudowy ograniczona została obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego do wysokości 8m i 10m oraz max. 12m. Przy wysokości zawieszenia anten 50,5 m nad terenem w linii głównej wiązki w odległości 300 m wysokość promieniowania nie przekracza 16,8m i 14,7m, powyżej miejsc dostępnych dla ludzi, natomiast zmniejszając odległość w kierunku środka anteny - wysokość zwiększa się w odległości 150m do 29,9m i 31m. Natomiast w osi głównej wiązki promieniowania anten (azymut 210° nachyleniu 7° i 8°) obecnie brak zabudowy, w obszarze oddziaływania nie wydano decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla zabudowy z możliwością dostępu ludności i określoną wysokością zabudowy.

Dalej organ I instancji zasadnie wskazał, że w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy [...] (Uchwała Nr [...] Rady Gminy [...] z dnia [...] października 2010r.) teren inwestycji i tereny sąsiednie wskazane są do upraw rolniczych z enklawą istniejącej zabudowy mieszkaniowej, zabudowa w sąsiedztwie inwestycji - to 3 budynki mieszkalne jednorodzinne zlokalizowane poza osią głównej wiązki na działkach nr ewid. [...], [...], [...] - są niskie i o wysokości max. 8,5m. Rozważając możliwość zabudowy terenów rolnych na terenie gminy [...] - to w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy możliwa byłaby zabudowa mieszkaniowa o podobnych parametrach jak istniejąca zabudowa (tj. max. wysokość 8,5m), bądź po zrealizowaniu budynków po stronie gminy [...] wyższych (tj. ustalonych w mpzp o wysokości max. 12m) możliwe byłoby pojawienie się budynków o takiej wysokości. Miejsca dostępne dla ludności są do wysokości 14m licząc max. możliwą wysokość zabudowy w tym obszarze powiększoną o 2 m, gdzie ludność może przebywać bez użycia specjalnego sprzętu technicznego.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym organy winny dokonać oceny wiązek promieniowania pól elektromagnetycznych anten sektorowych i ich oddziaływania na miejsca dostępne i potencjalnie dostępne dla ludności w świetle rozporządzenia z 2003r., czego organy w zaskarżonych decyzjach nie dokonały.

Co więcej, Sąd wskazuje, że z akt administracyjnych sprawy wynika, że na przedmiotowej działce znajduje się już stacja bazowa telefonii komórkowej zaznaczona na mapie stanowiącej część graficzną analizy terenu dołączonej do decyzji Wójta Gminy z [...] maja 2019r. (k. 579 akt adm. I inst. Tom II).

Wobec powyższego, w ocenie Sądu dokonać należy oceny ewentualnego kumulowania się pól elektromagnetycznych tych dwóch stacji w zakresie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową, a także miejsc dostępnych dla ludności, o jakich mowa w rozporządzeniu z 2003r. w sprawie poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymywania tych poziomów. Przy czym Sąd nie przesądza, że takie kumulowanie ma miejsce. W tym zakresie organ zwróci się do inwestora o przedłożenie analizy ewentualnego sumowania się i łącznego oddziaływania pól elektromagnetycznych projektowanej inwestycji i istniejącej stacji bazowej na przedmiotowej działce [...] w zakresie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową, a także miejsc dostępnych dla ludności oraz czy ma miejsce przekroczenie tych poziomów na terenach i miejscach dostępnych dla ludności.

Podkreślić trzeba jednak, że brak formalnego obowiązku uzyskania przez inwestora decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, w żadnym stopniu nie zwalnia inwestora z obowiązku dochowania norm środowiskowych. Po dokonaniu kwalifikacji przedsięwzięcia dokonuje się następnie badania rzeczywistego oddziaływania stacji bazowej telefonii komórkowej, dla którego obowiązującą normę określa rozporządzenie z 2003r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymywania tych poziomów. Z treści tych przepisów wynika obowiązek inwestora polegający na udzieleniu odpowiedzi na pytanie, czy ilość anten, na konkretnych azymutach w przestrzeni, powodować będzie przekroczenie dopuszczalnej gęstości mocy pól elektromagnetycznych w obszarach dostępnych dla ludności. Nie może bowiem rodzić wątpliwości fakt, że jeżeli nawet inwestycja nie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, to nie oznacza to, że obywatel nie jest chroniony. Ochrona ta wynika właśnie z rozporządzenia z 2003 r.

W tym stanie rzeczy, uznając, że stwierdzone i opisane wcześniej naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c p.p.s.a. i art. 135 p.p.s.a. należało uchylić zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, jak Sąd orzekł w punkcie 1 wyroku.

W ponownym postępowaniu organ II instancji uwzględni powyżej wskazane motywy wyroku Sądu i uwzględni, że równoważna moc promieniowana izotropowo ustalana jest dla pojedynczych anten wchodzących w skład planowanej stacji i swoimi parametrami określonymi w niniejszej sprawie nie osiąga wyznaczników określonych w § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010r. Nadto, organy dokonają oceny zasięgów wiązek promieniowania pól elektromagnetycznych anten sektorowych i ewentualnego sumowani się tych pól w związku z istnieniem już na działce inwestycyjnej stacji bazowej i ich oddziaływania na miejsca dostępne i potencjalnie dostępne dla ludności w świetle rozporządzenia z 2003r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a., art. 205 § 2 p.p.s.a., uwzględniając poniesiony przez skarżącą Spółkę koszt wpisu od skargi w wysokości [...] zł (§2 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193, ze zm.) oraz wynagrodzenie jej pełnomocnika zawodowego ustalone według stawek minimalnych, zgodnie z § 15 ust. 1 w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265), w wysokości [...] zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa, łącznie [...] zł., jak w punkcie

2 wyroku.