Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Sokołowska, Sędziowie Sędzia WSA Kazimierz Maczewski, Sędzia WSA Ewa Wojtysiak (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Lidia Maląg, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 lutego 2014 r. sprawy ze skargi W. T. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania 1. uchyla zaskarżone postanowienie, 2. stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu, 3. zasądza od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na rzecz radcy prawnego P. W. kwotę [...] ([...]) złotych powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Jak wynika z akt rozpoznawanej sprawy, postanowieniem z dnia 14.03.2013 r., , [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze odmówiło zobowiązanemu W. T. przywrócenia terminu do wniesienia odwołania na decyzje Burmistrza z dnia 18.10.2012 r., nr [...] , określająca zobowiązanie podatkowe w podatku od środków transportowych.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Kolegium wskazało, że wnioskiem z dnia 18 stycznia 2013r. (data wpływu do Urzędu Miasta ) W. T. zwrócił się o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od wymienionej wyżej decyzji Burmistrza tłumacząc, że czynności tej nie mógł dokonać w określonym terminie, ponieważ stan jego zdrowia psychicznego mu to uniemożliwił, co stanowi okoliczność przez niego niezawinioną, na dowód czego przedłożył plik zaświadczeń lekarskich. Jednocześnie z wnioskiem strona złożyła odwołanie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, odnosząc się do tego wniosku, przywołało przepis art. 162 Ordynacji podatkowej wskazując, że przepis ten reguluje kwestię przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, po czym wskazano, że osoba zainteresowana ma więc uprawdopodobnić brak swej winy w uchybieniu terminowi do wniesienia środka odwoławczego, czyli powinna uwiarygodnić stosowną argumentacją swoją staranność oraz fakt, że przeszkoda do wniesienia odwołania była od niej niezależna i istniała cały czas, aż do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu.

O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, na co przywołano wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2000 r.,

III SA 1716/99. Taką przeszkodą – zdaniem Kolegium - może być siła wyższa, np. powódź, odcięcie od świata na skutek ataku ostrej zimy oraz niektóre zdarzenia losowe, np. przerwy w komunikacji, poważny wypadek samochodowy, związany

z hospitalizowaniem w ostatnich dniach upływu terminu itp. Jakiekolwiek niedbalstwo zainteresowanego dyskwalifikuje możliwość przywrócenia terminu.

Zdaniem Kolegium, w rozpatrywanym przypadku należy stwierdzić, że strona nie wykazała, by przeszkoda do wniesienia odwołania w terminie miała charakter wyjątkowy i przejściowy, wnioskodawca powołuje się na chorobę psychiczną jako przeszkodę. Według Kolegium, nie jest to okoliczność uzasadniająca przywrócenie terminu. Choroba strony może być uznana za okoliczność usprawiedliwiającą niezachowanie terminu tylko wówczas, gdy rzeczywiście uniemożliwia podjęcia czynności procesowej. Sam fakt występowania choroby nie może być potraktowany jako przyczyna usprawiedliwiająca bezczynność strony. Z załączonych zaświadczeń lekarskich wynika, że choroba wnioskodawcy trwa co najmniej od sierpnia 2010 r. - informacja NZOZ "M." w S., zaświadczenie Poradni Zdrowia Psychicznego z 24 maja 2011 r. i trwa nadal, o czym zaświadcza też Poradnia w dniu 10 stycznia 2013r. i recepta z tej samej daty na lekarstwa, które zażywa wnioskodawca. W takiej sytuacji, - jak dalej wskazało Kolegium - jeżeli choroba przeszkadza wnioskodawcy prawidłowo funkcjonować, przejawem należytej staranności w zabezpieczeniu swego interesu byłoby ustanowienie pełnomocnika. Osoba zainteresowana musi bowiem uprawdopodobnić brak swej winy, czyli powinna uwiarygodnić stosowną argumentacją swoją staranność. W rozpatrywanej sprawie Kolegium nie znalazło dowodów uprawdopodabniających brak niezawinionej staranności po stronie wnioskodawcy. Zdaniem kolegium nie wykazał on w sposób wiarygodny, że jego przewlekła i wciąż trwająca choroba mogła być przyczyną niedotrzymania terminu do wniesienia odwołania. W tych okolicznościach faktycznych i prawnych – zdaniem Kolegium - należało odmówić przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 19.03.2013 r. W. T. zarzucił organowi, że dokonał niewłaściwej oceny jego wniosku i powtórzył swoją argumentację przedstawioną w tymże wniosku o przywrócenie terminu.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło

o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasowe stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Pismem z dnia 17.01.2014 r. ustanowiony z urzędy pełnomocnik, podtrzymując stanowisko skarżącego i wnosząc m. in. o uchylenie zaskarżonego postanowienia, podniósł okoliczność co do braku jednoznacznego dowodu co do daty doręczenia decyzji podatkowej. Pełnomocnik wskazał, że data doręczenia decyzji została samowolnie określona w oświadczeniu gońca z dnia 25.01.2013 r. Tymczasem Skarżący otrzymał wiadomość o ww. decyzji w dniu 04.01.2013 r. wraz z tytułami wykonawczymi, co powoduje, że złożenie przez niego odwołania w dniu 18.01.2013 r. było terminowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Skarga jest zasadna.

W myśl art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 r., poz. 270), zwanej dalej "P.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, że Sąd bada legalność zaskarżonej decyzji, tj. jej zgodność z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd rozpoznający sprawę, stwierdzając niezgodność zaskarżonej decyzji z prawem nie może jej zmienić, a jedynie uwzględniając skargę może ją uchylić (art. 145 § 1 P.p.s.a.).

Sąd, kontrolując zaskarżoną decyzję pod kątem jej zgodności z prawem, stwierdził, że wydano ją z naruszeniem prawa.

Przedmiotem kontroli Sądu jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 14.03.2013 r., którym odmówiono Skarżącemu W. T. przywrócenia terminu do wniesienia odwołania na decyzję Burmistrza z dnia 18.10.2012 r., określającą zobowiązanie podatkowe w podatku od środków transportowych.

Oceniając zaskarżone postanowienie z punktu widzenia jego zgodności z prawem stwierdzić należało, że narusza ono przepisy postępowania, a mianowicie

art. 122, art. 187 § 1 oraz 150 § 2 Ordynacji podatkowej. Naruszenia te mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 162 § 1 Ordynacji podatkowej, w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na wniosek zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. Z brzmienia tego przepisu wprost wynika, że aby można było rozpatrywać wniosek o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej, najpierw taki termin musi być przez podatnika uchybiony. Skoro ocenie podlega postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, z akt sprawy powinno bezspornie wynikać, że upłynął czternastodniowy termin – wskazany

w art. 223 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej – od dnia doręczenia stronie decyzji organu

I instancji. Podstawowym zatem obowiązkiem organu rozstrzygającego kwestię przywrócenia terminu do wniesienia odwołania jest ustalenie daty doręczenia stronie decyzji organu i instancji oraz dnia, w którym upływa termin do wniesienia odwołania od tej decyzji. W rozpoznawanej zaś sprawie Kolegium w ogóle nie odniosło się w swojej ocenie wniosku o przywrócenie terminu do tej kwestii.

Z akt sprawy wynika, że w rozpoznawanej sprawie organ podatkowy przyjął na podstawie "Potwierdzenia doręczenia pisma" oraz oświadczenia gońca Urzędu Miasta, tj. S. L., że decyzja Burmistrza została doręczona w dniu 29.10.2012 r. przez pracownika Urzędu Miasta w mieszkaniu podatnika. Odebrał ją dorosły domownik, M. G., która pokwitowała na dowodach doręczeń odbiór pism zawierających decyzje swoim imieniem i nazwiskiem i podjęła się oddania ich adresatowi.

Z akt sprawy również wynika, że pismem z dnia 16.01.2013 r. wpłynęło w dniu 18.01.2013 r. odwołanie od zaskarżonej decyzji wymiarowej Burmistrza

z dnia 18.10.2012 r. Pismem zaś z dnia 17.01.2013 r. r. Skarżący wniósł

o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.

W niniejszej sprawie zasadnicze znaczenie ma kwestia, czy zostały spełnione wymogi dotyczące doręczenia decyzji przewidziane w przepisach ustawy – Ordynacja podatkowa.

Na gruncie stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy wynika, że decyzję wymiarową doręczono w trybie art. 149 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym w przypadku nieobecności adresata w mieszkaniu pisma doręcza się za pokwitowaniem pełnoletniemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, gdy osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. Zawiadomienie o doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy domu umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub na drzwiach mieszkania adresata lub w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.

Doręczenie, o którym mowa w art. 149 Ordynacji podatkowej, wywołuje pożądany skutek, gdy łącznie spełnione są następujące warunki: pełnoletni domownik, sąsiad lub dozorca podejmie się oddania pisma adresatowi, osoby te pokwitują odbiór pisma oraz utrwalony pozostanie fakt podjęcia się oddania pisma adresatowi, zawiadomienie o doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy domu zostanie umieszczone w oddawczej skrzynce pocztowej, na drzwiach mieszkania adresata lub w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.

Osoby podejmujące się oddania pisma, czyli domownik, dozorca lub sąsiad, ażeby doręczenie było skuteczne, powinny być pełnoletnie.

Pokwitowanie jest dowodem doręczenia pisma domownikowi, natomiast dowód,

że domownik (dozorca lub sąsiad) podjął się oddania pisma adresatowi, stanowi dopiero wówczas, kiedy zawiera odpowiednią informację (zob. wyrok NSA z dnia

14 sierpnia 2002 r., I SA 2614/00, LEX nr 137823). Samo stwierdzenie doręczyciela,

że doręczył pismo pod wskazanym adresem nie wyjaśnia okoliczności zasadniczej - czy pismo zostało doręczone adresatowi, czy też dorosłemu domownikowi (wyrok z dnia 10 listopada 1996 r., SA/Gd 2571/94, LEX nr 27366). Jeżeli dorosły domownik odebrał decyzję, ale nie oświadczył, czy podejmuje się oddania tego pisma adresatowi, to decyzja nie została doręczona prawidłowo w trybie art. 149 Ordynacji podatkowej (zob. wyrok z dnia 17 września 2002 r., I SA/Wr 1117/00, POP 2003, z. 3, poz. 62). Przyjęcie założenia, że dorosły domownik podejmuje się oddać przesyłkę adresatowi przez sam fakt jej odbioru, nie ma podstaw w świetle brzmienia art. 149 Ordynacji (zob. wyrok WSA w Lublinie z dnia 7 października 2009 r., I SA/Lu 239/09, LEX nr 573363).

Zwrócić należy uwagę, że z akt sprawy nie wynika, czy Skarżący prowadzi wspólnie gospodarstwo domowe z osobą trzecią, czy też mieszka samotnie. Z pisma pełnomocnika Skarżącego z dnia 17.01.2014 r. wynika, że mieszka zupełnie sam, i nie zna osoby o personaliach M. G. A zatem, w takiej sytuacji należałoby rozważyć doręczenie decyzji w trybie zastępczym przewidzianym w art. 150 Ordynacji podatkowej.

Ze względu na doniosłe skutki procesowe, jakie ustawa wiąże z faktem doręczenia decyzji, jak również z uwagi na okoliczność, że ustanowiony w ww. przepisie art. 150 Ordynacji podatkowej zastępczy tryb doręczenia jest wyjątkiem od zasady doręczenia pisma do rąk adresata w przypadku osób fizycznych w trybie art. 148 Ordynacji podatkowej przepis ten powinien być interpretowany ściśle. Oznacza to, że nie mogą istnieć jakiekolwiek wątpliwości co do spełnienia określonych w nim wymogów warunkujących możliwość uznania, że przesyłka została w sposób prawidłowy, a co za tym idzie skutecznie doręczona. Jedynie doręczenie zgodne z przepisami Ordynacji podatkowej wywołuje skutki prawne przewidziane przez obowiązujące przepisy.

W przypadku błędnego doręczenia, czynność ta jest bezskuteczna (por. wyrok NSA z dnia 12 lipca 2012 r., II FSK 20/11).

W postanowieniu z dnia 23 lutego 2011 r., sygn. akt II FSK 2635/10, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że osoba doręczająca pismo powinna uczynić adnotację w dokumencie potwierdzenia odbioru o niemożności doręczenia w sposób wskazany w art. 148 § 1 lub art. 149, a następnie pozostawić zawiadomienie o miejscu przechowywania pisma. Zasadą jest, że zawiadomienie to umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej. Jedynie wtedy, gdy nie jest to możliwe, zawiadomienie można umieścić na drzwiach mieszkania adresata, na drzwiach biura adresata, na drzwiach innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe lub w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata. Z uwagi na dolegliwe skutki procesowe, jakie wiążą się dla strony z zastosowaniem również art. 149 Ordynacji podatkowej należy rygorystycznie przestrzegać wymogów wskazanych w tym artykule. Oznacza to m.in., że miejsce pozostawienia zawiadomienia powinno wyraźnie wynikać z dokumentu potwierdzenia odbioru, a brak pewności co do tego miejsca wyklucza możliwość przyjęcia skutecznego doręczenia.

W orzecznictwie sądowym jest powszechnie przyjęty pogląd, że nie można uznać doręczenia za skuteczne w sytuacji, gdy nie wiadomo, czy doręczyciel powiadomił adresata o nadejściu pisma i miejscu, w którym może je odebrać. Miejsce pozostawienia awiza dla adresata powinno zostać odnotowane na potwierdzeniu odbioru przesyłki. W sytuacji, gdy w aktach sprawy brak jest potwierdzenia, gdzie doręczyciel pozostawił awizo, nie można uznać, że przesyłka została skutecznie doręczona, w tym w trybie doręczenia zastępczego. Pogląd taki wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 stycznia 2006 r., I FSK 565/05, z dnia 14 sierpnia 1998 r., I SA/Gd 1457/96, a także WSA w Łodzi w wyroku z dnia 7 listopada 2008 r., III SA/Łd 783/07. Pogląd ten podzielił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 lutego 2001 r., III RN 70/00. Sąd w obecnym składzie przychyla się do poglądów wyrażonych w wymienionych orzeczeniach.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt stanu faktycznego przedmiotowej sprawy wskazać należy, że z akt sprawy wynika, iż w dniu 18.10.2012 r Burmistrz wydał wyżej opisaną decyzję w przedmiocie podatku od środków transportowych, zaś w dniu 29.10.2014 r. Urząd Miasta otrzymał "Potwierdzenie doręczenia pisma" (decyzji z dnia 18.10.2012 r., znak sprawy:[...] ), wysłanej na adres [...] , której adresatem był S. Z potwierdzenia doręczenia wynika, że ww. przesyłkę otrzymała M. G., co potwierdziła własnoręcznym podpisem. Zauważyć należy, że "Potwierdzenie doręczenia pisma" nie zawiera adnotacji ani nie zakreśla, gdzie umieszczono zawiadomienie o pozostawieniu doręczonego pisma. Brak zawiadomienia, stosownie do art. 149 zdanie drugie Ordynacji podatkowej, co jest doniosłe z punktu widzenia skutecznego doręczenia w trybie art. 149 Ordynacji podatkowej, uzasadnia uznanie, że przesyłka nie została doręczona skutecznie Skarżącemu. Brak takiego zawiadomienia o doręczeniu pisma osobie trzeciej na "Potwierdzeniu doręczenia pisma", wymaganego art. 149 Ordynacji podatkowej, oraz brak wskazania miejsca, w którym umieszczono zawiadomienie o nadejściu przesyłki, nie stanowi podstawy do przyjęcia, że decyzję doręczono Skarżącemu skutecznie. Braków tych nie można próbować konwalidować oświadczeniem doręczyciela z dnia 25.01.2013 r., organ bowiem nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność braków formalnych pisma, a jedynie powinien rygorystycznie przestrzegać obowiązujące w tym zakresie zasady postępowania nakazujące postępować w ściśle określony sposób, a zatem odpowiednio stosować przepisy prawa, tutaj ustawy – Ordynacja podatkowa.

Podkreślić należy, że w zaskarżonym postanowieniu Kolegium w ogóle nie odniosło się do tej kluczowej dla merytorycznego rozstrzygnięcia w przedmiocie przywrócenia terminu okoliczności co do skuteczności doręczenia decyzji. W ocenie Sądu, samo umieszczenie na "Potwierdzeniu doręczenia pisma" daty i podpisu osoby trzeciej nie może być wystarczające do przyjęcia, że spełnione zostały przesłanki doręczenia pisma wymagane art. 149 Ordynacji podatkowej. Musi być bowiem wyraźnie zaznaczone, że doręczyciel powiadomił adresata o przesyłce w sposób wskazany. Istotne wątpliwości co do zawiadomienia i miejsca złożenia przesyłki czyni przedwczesnym przyjęcie, że przesyłka została doręczona skutecznie.

W konsekwencji, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że decyzja wymiarowa Burmistrza została skutecznie doręczona w dniu 29.10.2012 r.

Nadto, odnosząc się do braku winy w dochowaniu terminu do złożenia odwołania w kontekście art. 162 § 1 Ordynacji podatkowej, wskazać należy, że w świetle dowodów zgromadzonych w sprawie, Sąd nie podziela oceny Kolegium, że strona skarżąca nie uprawdopodobniła braku winy. Organ zobowiązany był dokonania oceny przedstawionej przez stronę skarżącą dokumentacji lekarskiej, w tym zaświadczenia lekarskiego pod kątem zbadania, czy choroba, na którą wskazuje Skarżący, stanowiła okoliczność uzasadniającą wyłączenie winy przy uchybieniu terminu do wniesienia zażalenia. Organ ustalił, że z załączonych zaświadczeń lekarskich (informacja NZOZ M. w S., zaświadczenie Poradni Zdrowia Psychicznego w z 24.05.21011 r.) wynika, że choroba psychiczna, na jaka powołuje się skarżący trwa nadal, o czym zaświadcza też Poradnia w dniu 10.01.2013 r. i recepta z tej samej daty na lekarstw, które zażywa strona.

Kryterium braku winy, jako przesłanka zasadności prośby o przywrócenie terminu wiąże się z obowiązkiem strony do zachowania należytej staranności przy prowadzeniu własnych spraw i szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowych. Konieczna jest zatem ocena, czy w sytuacji, w jakiej Skarżący się znalazł (depresja i inne), przy dochowaniu najwyższej staranności, mógł dokonać czynności procesowej w terminie przepisanym prawem. Zdaniem Sądu, w przypadku zdiagnozowanej choroby (która trwa od 2008 r.) na tle zaburzeń depresyjnych, lekowych oraz nerwicowych, gdzie musi skarżący zażywać leki przeciwdepresyjne, co wynika z akt sprawy, potwierdzeniem braku winy Skarżącego w uchybieniu terminu jest szczególny rodzaj choroby, na którą cierpi Skarżący, i która może skutkować brakiem koncentracji na ważnych dla Niego sprawach, a w związku z tym istnieje możliwość wystąpienia braku świadomego podejmowania decyzji w prowadzeniu swoich spraw, w kierowaniu swoim postępowaniem. Samo posiadanie zwolnienia lekarskiego nie wyklucza możliwości dokonania czynności procesowej np. przy pomocy osób trzecich. Istotny jest zatem rodzaj choroby, dolegliwości z nią związane i wynikająca z tego niemożność działania strony zainteresowanej przywróceniem terminu (np. wyrok NSA z 12.02.2008 r., II FSK 1145/07, LEX nr 471091; wyrok NSA z 25.01.2011 r., I FSK 2000/09 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych: www.nsa.gov.pl). Wnoszący o przywrócenie terminu zobowiązany jest zgodnie z art. 162 § 1 Ordynacji podatkowej do uprawdopodobnienia, że uchybienie terminu nastąpiło bez jego winy. Zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia jest dokumentem podlegającym ocenie dla ustalenia, czy jego treść uzasadnia przyjęcie braku winy Skarżącego w uchybieniu terminu.

Przywrócenie terminu jest instytucją procesową, przewidzianą w przepisie art. 162 § 1 Ordynacji podatkowej, której zastosowanie uzależnione jest m.in. od uprawdopodobnienia przez wnioskodawcę braku winy w uchybieniu terminu, a zatem nie wymaga udowodnienia istnienia faktu. Prawdopodobieństwo inaczej niż udowodnienie jest środkiem dowodowym, który nie musi dawać pewności, lecz tylko wiarygodność twierdzenia o jakiejś okoliczności faktycznej. Jeżeli strona powołuje się na pogorszenie stanu zdrowia związane z przewlekłą chorobą, potwierdzoną zaświadczeniem wydanym przez lekarza specjalistę, to, w ocenie Sądu, można przyjąć, że uprawdopodobniła brak swojej winy w uchybieniu terminu dla dokonania czynności procesowej. Zły stan zdrowia psychicznego Skarżącego może - w ocenie Sądu - wystarczyć do uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu. W tym zakresie Kolegium powinno zatem dokonać ponownej oceny stanu faktycznego przy uwzględnieniu art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej. Zbadanie, czy choroba na którą wskazuje Skarżący stanowiła okoliczność uzasadniającą wyłączenie winy przy uchybieniu terminu do wniesienia odwołania, determinuje ustalenie w analizowanej sprawie znaczenia art. 162 § 2 Ordynacji podatkowej. Wskazania te są wiążące dla organu stosownie do art. 153 P.p.s.a., a brak zbadania tej istotnej okoliczności mającej wpływ na wynik sprawy również stanowiło podstawę uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ zobowiązany jest podjąć działania zmierzające do wyjaśnienia, czy decyzja wymiarowa została skutecznie doręczona Skarżącemu, przy uwzględnieniu powyższych uwag, a w przypadku uznania, że skutecznie została doręczona, ponownie ocenić, czy wykazał skarżący brak winy w uchybieniu terminu do wniesienia odwołania, w kontekście poczynionych wyżej uwag.

Tym samym, zdaniem Sądu, skarga jest uzasadniona, zaskarżone bowiem postanowienie narusza prawo procesowe. Z analizy akt sprawy wynika, że organ dopuścił się uchybienia zasadom prowadzenia postępowania podatkowego przewidzianym przepisami ustawy – Ordynacja podatkowa, a w szczególności określonym w art. 122, art. 187 § 1 oraz 149 i 162.

Mając na uwadze powyższe, Sąd dostrzegając naruszenie przepisów postępowania mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. orzekł jak w sentencji. O niewykonaniu zaś zaskarżonego postanowienia orzeczono na podstawie art. 152 P.p.s.a.

O zwrocie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 240,00 zł, powiększonej o należny podatek od towarów i usług, na rzecz radcy prawnego P. W. orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a oraz § 15

w związku z § 14 ust. 2 pkt. 1 lit. c) w związku z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).