Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Artur Żurawik, Sędziowie Sędzia WSA Piotr Broda, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka (spr.), Protokolant Agnieszka Jurczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2017 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. w W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego oddala skargę.

Wnioskiem z 3 stycznia 2017 r. R. L., pełnomocnik inwestora – "A" Sp. z o.o. (zwanej dalej Spółką), wystąpił do Starosty [...] o wydanie pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej. W skład zaprojektowanej inwestycji wchodzą: stalowa wieża kratowa typu NL-1/48 posadowiona na żelbetowej płycie fundamentowej, instalacja 12 anten sektorowych, montaż urządzeń RRU, instalacja 3 anten radioliniowych, montaż urządzeń APM wewnątrz wieży na konstrukcjach wsporczych, montaż ogrodzenia oraz wykonanie kablowej linii zasilającej na działce nr 1 i 2.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...], po sprawdzeniu zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przyjętego Uchwałą Nr [...] Rady Gminy w P. z dnia [...] r. (Dz. Urz. Woj. [...]. z dnia [...] r. nr [...], poz. [...], zwanego dalej w skrócie m.p.z.p. lub planem miejscowym) Starosta [...] zatwierdził projekt budowlany oraz udzielił Spółce pozwolenia na budowę zamierzonej inwestycji.

Pod odwołaniem zbiorowym od powyższej decyzji podpisali się: E. B., T. B., W. B., H. S., T. S., S. F., A. N., I. N., M. G., W. G., K. Z., A. Z., A. Z., K. Z., A. L., T. L., D. C., W.W., J. S., A. S., I. W., J. W., M. M. i J. M. Ponadto odrębne odwołanie od ww. decyzji Starosty [...] wniosła M. S. - zastępca wójta gminy P., działająca z upoważnienia Wójta.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Wojewoda [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., uchylił w całości zaskarżoną decyzję i orzekł o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę: "Stacji bazowej telefonii komórkowej sieci [...] wraz z kablową linią zasilającą".

W uzasadnieniu zrelacjonował przebieg postępowania administracyjnego oraz przytoczył treść art. 35 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j.: Dz. U. 2016, poz. 290 z poźn. zm.). Następnie wskazał, że rozstrzygając sprawę, organ I instancji uznał, że inwestycja Spółki - jako położona w terenie rolniczym R1, w którym dopuszczona została lokalizacja sieci i urządzeń infrastruktury technicznej i infrastruktury telekomunikacyjnej (§ 15 pkt 3 ppkt 4 planu) - jest zgodna z ustaleniami m.p.z.p.

Zdaniem jednak Wojewody [...] analizując kwestię zgodności inwestycji z ustaleniami planu miejscowego, nie sposób zignorować określonych planem zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego (rozdział 3 planu). Zauważyć bowiem należy, że przepis § 26 pkt 12 ppkt 1 i 2 planu stanowi: "W zakresie ochrony przed polami elektromagnetycznymi ustala się, że poziom pól elektromagnetycznych w środowisku nie może przekraczać dopuszczalnych wartości określonych zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, przy czym: 1) dla terenów oznaczonych na rysunku planu symbolami MN i UM obowiązują dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych jak dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową, 2) dla wszystkich pozostałych terenów w granicach planu, obowiązują dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych jak dla miejsc dostępnych dla ludności."

Jak wynika z dołączonej do projektu budowlanego Analizy rozkładu pól elektromagnetycznych wokół stacji bazowej - "dla przedstawionej konfiguracji anten sektorowych pola elektromagnetyczne o wartościach wyższych niż 0,1 W/m2 nie wystąpią w miejscach przebywania i zamieszkiwania ludzi (zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003 r., nr 192, poz. 1883)".

Jednocześnie z opracowania tego wynika, że założona w projekcie konfiguracja anten, w pewnych określonych obszarach będzie generować pola elektromagnetyczne o wartościach wyższych niż 0,1 W/m2. Wg danych przedstawionych w ww. analizie, zasięg występowania obszaru pola elektromagnetycznego (EM) o poziomie wyższym od 0,1 W/m2 dla wyznaczonych azymutów sięga nawet do 103,4 m od stacji.

Wyjaśnić należy, że zgodnie z powołanym wyżej rozporządzeniem w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów, parametr 0,1 W/m2 wyznacza granicę dopuszczalnego poziomu pola elektromagnetycznego w miejscach dostępnych dla ludności.

Biorąc zaś pod uwagę § 26 pkt 12 planu miejscowego, przyjąć trzeba, że w myśl tego ustalenia na całym obszarze planu poziomy pól elektromagnetycznych nie mogą przekraczać wartości 0,1 W/m2, przy czym dla terenów MN i UM poziomy te powinny być jeszcze niższe - utrzymane w granicach poziomów dopuszczonych dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową jakie wynikają z przepisów ww. rozporządzenia.

Tym samym obowiązujące zapisy planu miejscowego, które są wiążące dla organów orzekających o pozwoleniu na budowę, wykluczają możliwość lokalizowania w obszarze planu emiterów pola elektromagnetycznego większego niż 0,1 W/m2.

W konsekwencji w ocenie Wojewody [...] przedmiotowa inwestycja jest niezgodna z ustaleniami m.p.z.p., ponieważ nie spełnia ustalonych w § 26 pkt 12 planu wymogów w zakresie dopuszczalnych poziomów pola elektromagnetycznego w obszarze planu.

Organ odwoławczy zaakcentował jednocześnie, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w sołectwie P., przyjęty Uchwałą Nr [...] Rady Gminy P. z dnia [...] r., został uchwalony po wejściu w życie ustawy z dnia [...] r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j.: Dz. U. [...], poz. [...] z późn. zm.) i nie uniemożliwia lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, o czym w przypadku terenu R1 świadczy dopuszczenie lokalizacji infrastruktury telekomunikacyjnej. Jednakowoż zgodnie z ustalonymi na obszarze planu zasadami ochrony środowiska w zakresie ochrony przed polami elektromagnetycznymi, ustalony został obowiązek zachowania dopuszczalnych wyznaczonych poziomów pola, które - jak wynika z materiału dowodowego w sprawie - projektowana stacja bazowa przekroczy.

Ponadto, analizując kwestię dopuszczalności odwołania, wskazać należy, zdaniem Wojewody, że J. W. podpisany na odwołaniu zbiorowym z dnia [...] r., nie był stroną postępowania w przedmiotowej sprawie, w związku z czym wniesione przez niego odwołanie pozostaje bezskuteczne.

Pismem z dnia [...] r. "A" Spółka z o.o. reprezentowana przez pełnomocnika r. pr. A. T., wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na ww. decyzję Wojewody [...] wnosząc o jej uchylenie. Decyzji pełnomocnik zarzuciła, zarzuty te rozwijając w uzasadnieniu, naruszenie:

art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. z uwagi na zastosowanie go w niniejszej sprawie, podczas gdy nie było przesłanek do uchylenia decyzji organu I instancji i orzeczenia o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę przez organ odwoławczy,

art. 7, 77, 80 oraz 107 § 3 k.p.a. poprzez brak rzetelnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, nie przytoczenie treści podstawy prawnej zaskarżonej decyzji oraz niewyjaśnienie, dlaczego będzie ona miała zastosowanie w ustalonym stanie faktycznym sprawy,

art. 15 k.p.a. z uwagi na naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego poprzez wydanie decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę po raz pierwszy w postępowaniu odwoławczym, co spowodowało pozbawienie Spółki rzetelnego, dwukrotnego rozpatrzenia sprawy w kontekście zarzutów podniesionych dopiero w uzasadnieniu decyzji organu II instancji,

art. 7 Konstytucji RP oraz art. 6 k.p.a. w zw. z art. 8 k.p.a. poprzez nieprawidłowe ustalenie znaczenia uregulowań planu miejscowego, a w następstwie wadliwe dokonanie subsumcji normy prawnej do stanu faktycznego sprawy oraz nieprawidłowe ustalenie jego następstw prawnych, a w konsekwencji działanie w sposób nie budzący zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej,

art. 35 ust. 3 w zw. z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego z uwagi na błędne zastosowanie poprzez uznanie niezgodności inwestycji z zapisami m.p.z.p., do tego bez wezwania o usunięcie nieprawidłowości,

§ 26 ust. 12 m.p.z.p. w zw. z art. 122 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j.: Dz. U. 2017, poz. 519 z późn. zm.), w zw. z tabelą numer 2 Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. 2003. Nr 192 poz. 1883 z późn. zm.) poprzez nieprawidłowe zastosowanie polegające na uznaniu, iż na całym terenie objętym planem miejscowym nie ma możliwości realizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej emitujących pole elektromagnetyczne o wartości gęstości mocy przekraczającej 0,1 W/m2 gdziekolwiek w przestrzeni, co narusza normy prawa powszechnie obowiązującego wyższego rzędu,

art. 46 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niezastosowanie go jako reguły interpretacyjnej przy ustalaniu znaczenia m.p.z.p. w odniesieniu do inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej zamierzonej przez Spółkę.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty, które zawarł był w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W trakcie rozprawy przed tut. Sądem w dniu 29 listopada 2017 r. reprezentujący Spółkę pełnomocnik zarzucił dodatkowo, iż dostrzegając, że podpisany na odwołaniu zbiorowym J. W. nie był stroną postępowania organ ograniczył się do stwierdzenia w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że jego odwołanie jest bezskuteczne, nie wydając w tej mierze stosownego rozstrzygnięcia. W odpowiedzi na pytania Sądu wyjaśnił nadto, że Spółka nie wnosiła skargi na plan miejscowy, nie sporządziła też nowego projektu o obniżonych parametrach i nie złożyła w oparciu o niego nowego wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że nie jest ona dotknięta uchybieniami uzasadniającymi jej wzruszenie, co do zasady odpowiada obowiązującemu prawu, a tym samym przedmiotowa skarga, zdaniem składu orzekającego, nie może zostać uwzględniona.Trafnie bowiem zaskarżoną decyzją Wojewoda [...] uchylił udzielającą pozwolenie na budowę decyzję pierwszoinstancyjną i odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia wnioskowanego pozwolenia na budowę.

W sposób przekonujący, poparty dowodami, organ II instancji wykazał zaistniałe w sprawie przesłanki, a wydana decyzja została szczegółowo uzasadniona i nie budzi wątpliwości co do ustaleń okoliczności faktycznych i prawnych.

Przystępując do szczegółowych rozważań należy w pierwszej kolejności wskazać, iż zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane właściwy organ przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Organ sprawdza również czy projekt został wykonany przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i czy posiada ona zaświadczenie o aktualnej przynależności do właściwej izby samorządu zawodowego. Istotne znaczenie mają postanowienia ust. 4 wyżej powołanego przepisu, który stwierdza jednoznacznie, że nie można odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, jeżeli są spełnione wymogi określone w art. 32 ust. 4 ustawy - Prawo budowlane. Dokonując wykładni a contrario organ nie może wydać pozwolenia na budowę jeżeli wskazane wyżej wymogi nie zostały spełnione, wydanie wówczas pozytywnej dla wnioskodawcy decyzji rażąco naruszałoby bowiem prawo.

W konsekwencji badając w wyniku wniesionych odwołań prawidłowość zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę Wojewoda [...] zobligowany był zbadać istnienie wskazanych wyżej przesłanek i w razie potwierdzenia ich spełnienia utrzymać zaskarżoną decyzję w mocy, w przeciwnym zaś przypadku uchylić zaskarżoną doń decyzję pierwszoinstancyjną i odmówić udzielenia pozwolenia na budowę. Decyzja udzielająca pozwolenia na budowę bądź odmawiająca udzielenia takiego pozwolenia nie ma bowiem charakteru uznaniowego. Jest to decyzja związana, którą organ zobligowany jest wydać w okolicznościach wskazanych powyżej.

Zdaniem Sądu Wojewoda [...] w pełni przekonująco wykazał, ustosunkowując się jednocześnie do zarzutów odwołania, że przesłanka z art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego nie została w sprawie spełniona albowiem projektowana inwestycja pozostaje w oczywistej sprzeczności z ustaleniami obowiązującego planu miejscowego.

Przypomnieć zatem należy, że inwestycja spółki "A" położona w zamierzeniu ma być w terenie rolniczym R1, na którym co do zasady dopuszczona została lokalizacja sieci i urządzeń infrastruktury technicznej i infrastruktury telekomunikacyjnej (§ 15 pkt 3 ppkt 4 planu). Jednakowoż przepis § 26 pkt 12 ppkt 1 i 2 planu stanowi: "W zakresie ochrony przed polami elektromagnetycznymi ustala się, że poziom pól elektromagnetycznych w środowisku nie może przekraczać dopuszczalnych wartości określonych zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, przy czym: 1) dla terenów oznaczonych na rysunku planu symbolami MN i UM obowiązują dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych jak dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową, 2) dla wszystkich pozostałych terenów w granicach planu, obowiązują dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych jak dla miejsc dostępnych dla ludności."

Słusznie tedy Wojewoda [...] wskazuje, że w dołączonej do projektu budowlanego Analizie rozkładu pól elektromagnetycznych wokół stacji bazowej podano, iż "dla przedstawionej konfiguracji anten sektorowych pola elektromagnetyczne o wartościach wyższych niż 0,1 W/m2 nie wystąpią w miejscach przebywania i zamieszkiwania ludzi (zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003 r., nr 192, poz. 1883)". Jednocześnie jednak z opracowania tego wynika, że założona w projekcie konfiguracja anten, w pewnych określonych obszarach będzie generować pola elektromagnetyczne o wartościach wyższych niż 0,1 W/m2 tj. przekraczających parametr wyznaczający granicę dopuszczalnego poziomu pola elektromagnetycznego w miejscach dostępnych dla ludności. Jak słusznie zauważa Wojewoda [...], a Spółka faktu tego nie neguje, wg danych przedstawionych w ww. analizie, zasięg występowania obszaru pola elektromagnetycznego (EM) o poziomie wyższym od 0,1 W/m2 dla wyznaczonych azymutów sięga nawet do 103,4 m od stacji.

Biorąc zaś pod uwagę zapis § 26 pkt 12 planu miejscowego, przyjąć trzeba, że w myśl tego przepisu - w całym obszarze planu poziomy pól elektromagnetycznych nie powinny przekraczać wartości 0,1 W/m2, przy czym dla terenów MN i UM poziomy te powinny być jeszcze niższe - utrzymane w granicach poziomów dopuszczonych dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową jakie wynikają z przepisów ww. rozporządzenia.

W pełni przyznać rację trzeba zatem Wojewodzie, iż obowiązujące zapisy planu miejscowego, które są wiążące dla organów orzekających o pozwoleniu na budowę, wykluczają możliwość lokalizowania w obszarze planu emiterów pola elektromagnetycznego większego niż 0,1 W/m2. W konsekwencji zdaniem Wojewody przedmiotowa inwestycja jest niezgodna z ustaleniami m.p.z.p., ponieważ nie spełnia ustalonych w § 26 pkt 12 planu wymogów w zakresie dopuszczalnych poziomów pola elektromagnetycznego w obszarze planu.

Ocenę powyższą zdaniem Sądu należy w pełni podzielić, wbrew bowiem twierdzeniom skargi, zarzucającym organowi błędną "interpretację" zapisów planu, ograniczenia co do maksymalnego na obszarze objętym planem miejscowym pola elektromagnetycznego są wyrażone w planie wprost, jednoznacznie i w pełni klarownie. Tym samym skoro projektowana inwestycja parametry te ma przekraczać to niedopuszczalne jest jej usytuowanie we wnioskowanej lokalizacji.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że przedmiotowy plan miejscowy został uchwalony po wejściu w życie ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych i nie uniemożliwia lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a jedynie nakłada obowiązek zachowania dopuszczalnych wyznaczonych poziomów pola, które - jak wynika z materiału dowodowego w sprawie - projektowana stacja bazowa przekroczyłaby. Przywoływany zatem przez pełnomocnika Spółki art. 46 tej ustawy sytuacji takiej nie dotyczy. Także przywoływane w skardze orzecznictwo dotyczące pomijania sprzecznych z art. 46 ustawy zapisów planu nie przystaje do realiów sprawy albowiem odnosi się do kolizji pomiędzy planem już przed wejściem ustawy istniejącym a ustawą, nie dotyczy nadto ustanowionych planem na terenie R1 ograniczeń co do poziomu emitowanego pola (przy zachowaniu dopuszczalności lokowania stacji parametrów powyższych nie przekraczających).

Kwestia natomiast podnoszona w skardze dopuszczalności bądź celowości wprowadzenia do planu bardziej rygorystycznych ograniczeń co do dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych niż ustanowione w przepisach ochrony środowiska, poprzez potraktowanie całego obszaru jako miejsc dostępnych dla ludności, nie może wpłynąć na rozstrzygnięcie sprawy, sprawa poddana kontroli dotyczy bowiem pozwolenia na budowę, nie zaś skargi na plan miejscowy. Notabene, jak wynika ze złożonego w trakcie rozprawy wyjaśnienia pełnomocnika Spółki, skarżąca Spółka nie wnosiła skargi na uchwałę w przedmiocie ww. planu.

Nie można nadto zaakceptować sformułowanego w skardze zarzutu naruszenia przez organ odwoławczy zasady dwuinstancyjności, co zdaniem fachowej pełnomocnik Spółki ma miejsce w przypadku gdy organ II instancji odmiennie ocenia materiał dowodowy, uchyla decyzję pierwszoinstancyjną i orzeka w sprawie merytorycznie. Wbrew bowiem twierdzeniom pełnomocnik na tym właśnie opiera się zasada dwuinstancyjności, iż te same zgromadzone w sprawie dowody muszą podlegać dwukrotnej analizie i stosownie do art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. organ odwoławczy może na ich podstawie wysnuć inne wnioski niż uczynił to organ I instancji, sformułować odmienną ocenę i wydać decyzję reformatoryjną.

Odnośnie natomiast naruszenia, z powodu braku wezwania do usunięcia nieprawidłowości projektu, art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego Sąd zauważa, że w świetle ustaleń organu II instancji bezcelowym byłoby wzywanie wnioskodawcy do usunięcia niezgodności inwestycji z planem albowiem wymagałoby to nowego nie tylko projektu lecz całej dokumentacji, która w istocie wskutek zmiany parametrów projektowanej stacji dotyczyłaby już innego przedsięwzięcia niż wnioskowane. Zaskarżona decyzja w żadnej mierze nie uniemożliwia zaś złożenia ponownego wniosku, tym razem dotyczącego inwestycji zgodnej z planem miejscowym. Notabene jak wynika z wypowiedzi pełnomocnika w trakcie rozprawy przed tut. Sądem z uwagi na kwestionowanie ustaleń Wojewody projekt nie został zmieniony, Spółka nie złożyła też nowego wniosku.

Sąd nie dopatrzył się też w postępowaniu odwoławczym zarzucanego w skardze naruszenia przepisów prawa procesowego, w tym art. 7, 77 80 oraz 107 § 3 k.p.a. Postępowanie drugoinstancyjne wbrew twierdzeniom skargi prowadzone było wnikliwie, wykazało wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, a wydana przez organ decyzja, obszernie uzasadniona, zawiera wszystkie wymagane prawem elementy.

Odnośnie zaś zgłoszonego przez pełnomocnika Spółki w trakcie rozprawy dodatkowego zarzutu, iż organ, dostrzegając, że podpisany na odwołaniu zbiorowym od decyzji pierwszoinstancyjnej J. W. nie był stroną postępowania, ograniczył się do stwierdzenia w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji że jego odwołanie jest bezskuteczne, nie wydając w tej kwestii stosownego postanowienia, Sąd zauważa, że ewentualne zarzuty w tej mierze (o ile byłyby uzasadnione) mogłaby składać jedynie osoba, której odwołanie zostało pominięte, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

W konsekwencji przedstawionych wyżej wywodów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach nie uwzględnił skargi uznając ją za niezasadną i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. 2017, poz. 1369) orzekł jak w sentencji.