Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Szymańska, Sędziowie sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran (spr.), asesor WSA Tomasz Wykowski, Protokolant Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2008 r. sprawy ze skargi E. Sp. z o.o. z siedzibą w B. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia (...) października 2007 r. nr (...) w przedmiocie odmowy wpisu do rejestru przedsiębiorców wprowadzających sprzęt - oddala skargę -

Główny Inspektor Ochrony Środowiska decyzją z dnia [...] października 2007 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa, po rozpatrzeniu wniosku firmy E. Sp. z o.o. z siedzibą w B. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] sierpnia 2007 r. o odmowie wpisu do rejestru prowadzonego na podstawie art. 6 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495).

Uzasadniając powyższe stanowisko organ odwoławczy wskazał, iż firma E. Sp. z o.o. wystąpiła z wnioskiem z dnia 29 września 2006 r. o wpis do rejestru jako przedsiębiorca wprowadzający sprzęt z grupy 3: "Sprzęt teleinformatyczny i telekomunikacyjny rodzaje: B1 "Komputery osobiste stacjonarne w tym procesor, mysz, monitor i klawiatura" , B3 "Notebooki" i B6 "Sprzęt kopiujący". W związku z tym, że sprzęt klasyfikowany w grupie 3 rodzaje B1 i B3 jest sprzętem przeznaczonym dla gospodarstw domowych firma E., jako przedsiębiorca wprowadzający sprzęt tego rodzaju, miała obowiązek wnieść zabezpieczenie finansowe, o którym mowa w art. 18 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym albo zawrzeć umowę z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Spółka nie wykonała powyższego obowiązku, wobec tego decyzją z dnia [...] sierpnia 2007 r., zgodnie z art. 8 ust. 3 pkt 2 cytowanej wyżej ustawy, odmówiono Spółce wpisu do rejestru.

Pismem z dnia 13 września 2007 r. firma E. Sp. z o.o. wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy, podnosząc zarzut, że organ nie udzielił odpowiedzi na pytanie dotyczące klasyfikacji wprowadzanego przez Spółkę sprzętu, jako sprzętu dla gospodarstw domowych, oraz nie odniósł się do oświadczenia Spółki, że wprowadzany sprzęt jest przeznaczony dla szkół i urzędów.

Rozpoznając ponownie sprawę organ stwierdził, iż nie znalazł podstaw do zmiany własnej decyzji z dnia [...] sierpnia 2007 r. Natomiast odnosząc się do zarzutów Spółki podniesionych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy Główny Inspektor Ochrony Środowiska wyjaśnił, iż chociaż ustawa o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym nie definiuje wprost pojęcia zużytego sprzętu

pochodzącego z gospodarstw domowych, to jednak zgodnie z interpretacją ustawy dokonaną przez Ministra Środowiska za sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych uznaje się sprzęt elektryczny i elektroniczny, który z zasady jest przeznaczony głównie do użytku w gospodarstwach domowych lub jego konstrukcja jak i funkcje nie wykluczają zastosowania tego sprzętu w gospodarstwach domowych, jak również na rynek jest wprowadzany z myślą o nabywcy detalicznym. Sprzętem innym niż przeznaczony dla gospodarstw domowych będzie natomiast taki, którego głównym odbiorcą jest przemysł, instytucje czy przedsiębiorstwa, nie jest wprowadzany na rynek z myślą o odbiorcy detalicznym a jego konstrukcja i funkcje wykluczają zastosowanie w gospodarstwach domowych. Zatem, w ocenie organu, komputery osobiste i laptopy - bez względu na fakt kto je użytkuje - są sprzętem przeznaczonym dla gospodarstw domowych.

Odnosząc się natomiast do stwierdzenia Spółki, że złożyła ona oświadczenie o przeznaczeniu sprzętu jedynie dla szkół i urzędów organ wskazał, że komputery osobiste i laptopy, niezależnie od odbiorcy, któremu są dostarczane pozostają nadal sprzętem przeznaczonym dla gospodarstw domowych.

Skargę na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] października 2007 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie firma E. sp. z o.o. w B., żądając uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji tegoż organu z dnia [...] sierpnia 2007 r.

Zaskarżonej decyzji strona skarżąca zarzuciła naruszenie art. 87 Konstytucji; art. 3 ust. 2, art. 8 ust. 2 pkt 1, art. 18 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym oraz załącznika nr 1 do tej ustawy; art. 6, art. 7, art. 8 i art. 10 Kpa.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podniosła, że organ administracji rozpoznając jej wniosek o wpis do rejestru naruszył art. 87 Konstytucji, gdyż uczynił obowiązującym prawem materiał pt. "Wytyczne techniczne dla oceny wyrobu w zakresie jego podlegania przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym".

Spółka podniosła, że wskazany przez nią we wniosku o wpis do rejestru sprzęt z grupy 3 załącznika nr 1 do ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym - a w szczególności komputery osobiste stacjonarne, notebooki i sprzęt kopiujący - nie został przez ustawodawcę uznany za sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych. Zdaniem skarżącej jakkolwiek definicji sprzętu

przeznaczonego dla gospodarstw domowych nie można upatrywać w art. 3 ust. 2 powołanej ustawy 29 lipca 2005 r. to jednak w załączniku nr 1 do tej ustawy ustawodawca pośrednio wskazał, że sprzęt teleinformatyczny i telekomunikacyjny, taki jak komputery nie jest zaliczany do sprzętu przeznaczonego dla gospodarstw domowych. Sprzęt ten umieszczony został bowiem w odrębnej grupie sprzętu a nie np. w grupie dotyczącej małogabarytowych urządzeń gospodarstwa domowego (grupa 2).

Skarżąca podkreśliła, iż odbiorcą wprowadzanego przez nią sprzętu jest przemysł, instytucje oświaty i to raczej z myślą o tym sektorze rynku sprzęt ten jest wprowadzany do obrotu. Wskazała, że pismem z dnia 23 listopada 2006 r. oświadczyła organowi, że wprowadzany przez nią sprzęt nie będzie trafiał do nabywcy detalicznego, ale do szkół i urzędów. Prawdziwość tego oświadczenia, zdaniem skarżącej, potwierdzają ilości wprowadzanego sprzętu oraz wystawione przez Spółkę nabywcom sprzętu faktury VAT. Podniosła, że organ wydając zaskarżoną decyzję w ogóle nie wziął pod uwagę powyższych faktów czym naruszył art. 7 i art. 8 kpa.

Nadto strona skarżąca wskazała, że prowadząc postępowanie administracyjne organ nie zapewnił jej możliwości wypowiedzenia się co do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co stanowi naruszenie art. 10 kpa.

Konkludując Spółka podniosła, że nie wprowadzała na rynek sprzętu przeznaczonego dla gospodarstw domowych, więc nie była obowiązania ani do wniesienia zabezpieczenia finansowego, ani do zawarcia umowy z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, a wobec spełnienia przez nią wszystkich wymogów ustawowych winna być wpisana do właściwego rejestru prowadzonego przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do podniesionego argumentu dotyczącego ilości wprowadzanego sprzętu organ wyjaśnił, iż ustawa o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym nie wprowadza w żadnym punkcie kryterium ilości wprowadzanego sprzętu albowiem nie ma racjonalnego uzasadnienia dla różnicowania obowiązków podmiotów wprowadzających sprzęt tego samego typu w zależności od tego, w jakich ilościach jest on wprowadzany.

Odpowiadając na zarzut naruszenia art. 7 i art. 8 Kpa organ podniósł, ż w toku postępowania podjął wszelkie niezbędne kroki do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy. Pismami z dnia 19 października 2006 r. i 30 stycznia 2007 r. poinformował Spółkę o ciążących na niej obowiązkach związanych z wprowadzaniem sprzętu przeznaczonego dla gospodarstw domowych oraz o przesłankach klasyfikacji sprzętu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone m.in. przepisami art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.; zwanej dalej: P.p.s.a.) sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Na wstępie podnieść należy, iż ustawa z dnia 29 stycznia 2005r o zużytym sprzęcie elektrycznym i energetycznym (Dz. U. Nr 180,poz. 1495), zwaną dalej ustawą, implementuje dyrektywę 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27.01.2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (WEEE) (Dz.U.UE.L03.37.24 ze zm.). Dyrektywa ta jest dyrektywą środowiskową, wydaną na podstawie art. 175 TWE i jest oparta na zasadzie rozszerzonej odpowiedzialności wprowadzającego na terytorium kraju sprzęt elektryczny i energetyczny, a to dlatego, iż jest on odpowiedzialny za odpady powstające nie tylko w procesie produkcji, ale również za odpady powstałe po zużyciu wytworzonego sprzętu. Celem dyrektywy jest zapewnienie osiągnięcia wysokiego poziomu selektywnego zbierania zużytego sprzętu elektrycznego i energetycznego, w szczególności pochodzącego z gospodarstw domowych oraz wysokiego poziomu odzysku i recyklingu, a także ograniczenie ilości odpadów powstałych ze zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego.

Powołana powyżej ustawa z dnia 29 lipca 2005r. zgodnie z tą dyrektywą określa wymogi postępowania z zużytym tego rodzaju sprzętem.

Zgodnie z art. 7 ust.1 tej ustawy przedsiębiorca obowiązany jest złożyć do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska wniosek o wpis do rejestru przed rozpoczęciem działalności w zakresie; wprowadzania sprzętu ( pkt 1 ), zbierania zużytego sprzętu ( pkt 2), przetwarzania ( pkt 3),recyklingu ( pkt 4) oraz innych niż recykling procesów odzysku ( pkt 5).

Wymogi jakie powinien spełniać wniosek określa ust. 2 art. 8 ustawy w pkt od 1 do 6 w zależności od rodzaju prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności w zakresie, o którym mowa ww. art. 7 ust.1. W odniesieniu do przedsiębiorcy wprowadzającego sprzęt ( pkt 1) wniosek powinien zawierać: a ) firmę przedsiębiorcy oraz oznaczenie jego siedziby i adres, b) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile taki posiada, c) REGON, o ile taki posiada, d) numer i nazwę grupy oraz numer i nazwę rodzaju sprzętu, określone w załączniku nr 1 do ustawy, e) informację o umowie z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, o której mowa w art. 57 ust.1, albo o masie poszczególnych rodzajów sprzętu, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, który wprowadzający sprzęt zamierza wprowadzić w danym roku, oraz o formie i wysokości zabezpieczenia finansowego, o którym mowa w art. 18 ust. 1, jeżeli wprowadza sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych.

Przepis ust. 3 powołanego artykułu stanowi, iż Główny Inspektor Ochrony Środowiska odmawia w drodze decyzji, wpisu do rejestru, jeżeli wprowadzający sprzęt: 1) nie uiścił opłaty rejestracyjnej, o której mowa w art. 9 ust.1; 2) nie wniósł w wymaganej wysokości zabezpieczenia finansowego, o którym mowa w art. 18 ust.1, jeżeli wprowadza sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych.

W niniejszej sprawie organ zaskarżoną decyzją odmówił skarżącej Spółce wpisu do rejestru wprowadzających sprzęt, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy, uznając, że wnioskodawca nie spełnił warunku określonego w pkt 2 ust. 3 art. 8 ustawy. Zdaniem organu wymieniony we wniosku o rejestrację sprzęt elektryczny i elektroniczny, jako sklasyfikowany w załączniku do ustawy w grupie 3 "Sprzęt teleinformatyczny i telekomunikacyjny " rodzaje "B1 komputery osobiste stacjonarne, w tym procesor, mysz, monitor klawiatura " i "B3 Notebooki " oraz " B6 Sprzęt kopiujący", jest sprzętem przeznaczonym dla gospodarstw domowych, a to oznacza, że Spółka była zobowiązana do wykonania obowiązku, o którym stanowi art. 18 ust. 1 ustawy. Mianowicie skarżąca powinna zgodnie z tym przepisem zawrzeć umowę z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego funkcjonującą w formie spółki akcyjnej (art. 57i nast.) albo wnieść stosowne zabezpieczenia

finansowe na dany rok kalendarzowy, przeznaczone na sfinansowanie zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu lub unieszkodliwiania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych, powstałego z tego samego rodzaju sprzętu, określonego w załączniku nr 1 do ustawy, który został przez niego wprowadzony.

Ustawa nie definiuje wprost pojęcia " sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych" i dlatego organ obowiązany był rozważyć co należy rozumieć pod tym pojęciem. Zgodzić się należy ze stanowiskiem organu, iż " sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych" to sprzęt elektryczny i elektroniczny, który z zasady jest przeznaczony głównie do użytku w gospodarstwach domowych lub jego konstrukcja jak i funkcje nie wykluczają go z zastosowania w gospodarstwach domowych, jak również jest wprowadzany z myślą o nabywcy detalicznym. Sąd podziela stanowisko organu, iż urządzenia wymienione we wniosku strony skarżącej o wpis do rejestru wprowadzających należy traktować jako sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych.

Dodać należy, iż wprawdzie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał, iż posłużył się definicją tego pojęcia jakiej dokonał Minister Środowiska w "Wytycznych technicznych dla oceny wyrobu w zakresie jego podlegania przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym", to jednak zauważyć należy, iż Minister podał definicję tego pojęcia poprzez zdefiniowanie, co należy rozumieć przez " sprzęt nie przeznaczony dla gospodarstw domowych". W myśl tej definicji za "sprzęt nie przeznaczony dla gospodarstw domowych" należy uznawać sprzęt, który łącznie spełnia następujące warunki:

1) jego głównym odbiorcą jest przemysł, firmy, przedsiębiorstwa, instytucje;

2) jego konstrukcja i funkcje nie uzasadniają zastosowania w gospodarstwach domowych;

3) nie jest wprowadzany na rynek z myślą o detalicznych nabywcach.

W przeciwnym wypadku sprzęt należy uznać za przeznaczony dla gospodarstw domowych.

W świetle poczynionych powyżej wywodów za trafne należy uznać stanowisko organu, iż komputery osobiste i laptopy niezależnie kto je użytkuje -osoba prywatna, czy przedsiębiorca - stanowią sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych. Wobec tego, Spółka obowiązana była we wniosku z dnia 29 września 2006r. podać dane odnośnie wykonania obowiązku wynikającego z art.

18 ust. 1 ustawy, a skoro, jak przyznała, tego obowiązku nie wykonała, to organ

prawidłowo odmówił wpisania Spółki do rejestru wprowadzających sprzęt.

Wprawdzie rację ma strona skarżąca, iż organ dopuścił się naruszenia art. 10 § 1 kpa przez zaniechanie czynności powiadomienia strony o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym i wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego to jednak, w ocenie Sądu, uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy. Nie można zgodzić się z zarzutem skarżącego, iż organ naruszył art. 7 i 8 kpa, w sytuacji gdy z akt sprawy wynika, iż organ kierował do skarżącej pisma z dnia 19 października 2006r. oraz z dnia 30 stycznia 2007r. informując o ciążących na niej obowiązkach. Chybiony jest też zarzut naruszenia art. 6 kpa z tego względu, że podstawą materialnoprawną zaskarżonej decyzji był - zgodnie z art.87 ust.1 Konstytucji - przepis art. 8 ust. 3 powołanej wyżej ustawy. Natomiast " Wytyczne techniczne dla oceny wyrobu w zakresie jego podlegania przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektroniczne", które wskazał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, posłużyły organowi do wskazania, co należy rozumieć pod spornym pojęciem " sprzęt przeznaczony dla gospodarstw domowych". Należy dodać, iż w sytuacji gdy ustawa nie definiuje określonego pojęcia, to na organie administracyjnym spoczywa obowiązek wyjaśnienia jego rozumienia.

Z przytoczonych powyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.