Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędzia WSA Ewa Janowska (spr.) Protokolant St. insp. sądowy Katarzyna Stec po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 marca 2014 r. sprawy ze skargi M. M. i H. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 9 września 2013 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wyrejestrowania pojazdu 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Prudnickiego z dnia 29 kwietnia 2013 r., nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja w całości nie podlega wykonaniu, 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu na rzecz M. M. i H. M. solidarnie kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wnioskiem z dnia 12 czerwca 2012 r. H. M. i M. M.- współwłaściciele samochodu osobowego marki [...], nr rej. [...], nr [...], rok produkcji 1995, wystąpili do Starosty Prudnickiego o jego wyrejestrowanie z powodu zezłomowania za granicą. Do wniosku dołączyli zaświadczenie o złomowaniu pojazdu wydane przez holenderską firmę A wraz z tłumaczeniem, dowód rejestracyjny, tablice rejestracyjne pojazdu oraz kartę pojazdu.

Decyzją z dnia 10 sierpnia 2012 r., nr [...], Starosta Prudnicki, działając na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (obecnie Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm., zwanej dalej ustawą), § 15 ust. 1 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczenia pojazdów (Dz. U. z 2007 r. nr 186, poz. 1322 ze zm.- zwane dalej rozporządzeniem) oraz załącznika do Decyzji Komisji z dnia 19 lutego 2002 r.

w sprawie określenia minimalnych wymogów, jakim powinno odpowiadać świadectwo złomowania wystawione zgodnie z art. 5 ust. 3 dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dziennik Urzędowy Wspólnot Europejskich z dnia 21 lutego 2002 r., D.Urz. UE.L.02.50.94) odmówił wyrejestrowania przedmiotowego pojazdu. W uzasadnieniu decyzji organ

I instancji zacytował treść powołanych na wstępie decyzji przepisów prawa stwierdzając, że przedstawione przez stronę świadectwo złomowania nie spełnia minimalnych wymogów dla tego dokumentu ustalonych w załączniku do Decyzji Komisji z 19 lutego 2002 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu rozpoznając odwołanie wywiedzione od powyższej decyzji przez współwłaścicieli samochodu, decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r., nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję w całości

i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Kolegium uznało, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 7 i art.77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (obecnie Dz.U.

z 2013 r., poz. 267- zwanej dalej K.p.a.), bowiem przed zakończeniem postępowania wyjaśniającego informacje, o które ubiegał się organ I instancji od Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej (MTBiGM), dotarły do organu po wydaniu zaskarżonej decyzji i nie zostały objęte oceną w postępowaniu przed organem I instancji.

Rozpoznając sprawę ponownie, organ I instancji uwzględnił dodatkowo, poza dokumentami dołączonymi do wniosku stron, pismo Ministra Transportu, Budownictwa

i Gospodarki Morskiej - Departamentu Transportu Drogowego z 19 października

2012 r., nr [...], przy którym przekazano Staroście Prudnickiemu pismo Ambasady Królestwa Niderlandów z 16 października 2012 r. wraz z listą podmiotów uprawnionych do demontażu na terenie Królestwa Niderlandów na dzień

11 października 2012 r., zaświadczenie o demontażu przekazane faxem z dnia 18 lutego 2013 r. wystawione na dzień 5 maja 2012 r., wraz z faxem z 25 lutego 2013 r. wystawione na dzień 5 kwietnia 2012 r. - oba bez podpisu posiadacza bądź właściciela pojazdu.

Następnie, decyzję z 29 kwietnia 2013 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 79 ust. 1 pkt. 1 ustawy Starosta Prudnicki ponownie odmówił H.

i M. M. wyrejestrowania samochodu osobowego marki [...]

o numerze VIN: [...]. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał na uzyskane w sprawie informacje i dokumenty, po czym stwierdził, że fax z firmy A (przekazany 25.02.2013 r.) zawiera wszystkie informacje określone, jako minimalne wymogi prawidłowego świadectwa złomowania wystawione zgodnie z art. 5 ust. 3 dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji, za wyjątkiem podpisu posiadacza lub właściciela dostarczonego pojazdu. W tym stanie sprawy organ uznał, że wystawione przez firmę holenderską zaświadczenie o złomowaniu za niekompletne i odmówił wyrejestrowania pojazdu.

W odwołaniu od powyższej decyzji H. M. i M. M. domagali się uchylenia zaskarżonej decyzji w całości i wydania decyzji o wyrejestrowaniu pojazdu. W uzasadnieniu odwołania wskazali, że nie mieli wpływu na podjęcie decyzji

o złomowaniu, wyboru firmy recyklingowej jak również na prawidłowość wystawionego przez tę firmę zaświadczenia. O złomowaniu pojazdu zdecydowali bowiem ubezpieczyciel B, C i Policja w Holandii. Podkreślili, że postępowanie wyjaśniające prowadzone na ich wniosek przez Ministerstwo Środowiska potwierdziło, że firma A jest podmiotem uprawnionym do demontażu na terenie Holandii oraz nie kwestionowało autentyczności wystawionego przez tę firmę świadectwa złomowania. Jednocześnie podkreślili, że Ambasada Królewska Niderlandów

w Warszawie w piśmie z 16 października 2012 r. kierowanym do MTBiGM, przekazanym Staroście Prudnickiemu, stwierdziła, że w przypadku demontażu pojazdu zarejestrowanego w Królestwie Niderlandów nie stosuje się standardowych formularzy. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu, decyzją z dnia 9 września 2013 r., nr [...], utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. Uzasadniając swoje stanowisko, organ podał, że pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek jego właściciela, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z § 15 ust. 1 rozporządzenia właściciel pojazdu składa wniosek

o wyrejestrowanie pojazdu w organie rejestrującym właściwym ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu wraz z niezbędnymi dokumentami, którymi są.:

- zaświadczenie o demontażu pojazdu, o jakim mowa w ustawie o recyklingu pojazdów, lub równoważny dokument wydany w innym państwie, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablice (tablicę) rejestracyjne, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 1 ustawy;

- dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli była wydana, stosowne oświadczenie pod odpowiedzialnością karną za składanie fałszywych zeznań oraz zaświadczenie wydane przez właściwy organ Policji potwierdzające zgłoszenie kradzieży pojazdu albo postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie kradzieży pojazdu wystawione przez właściwy organ, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 2 ustawy;

- dokument potwierdzający zbycie pojazdu za granicę i stosowne oświadczenie lub kopię dokumentu potwierdzającego zarejestrowanie pojazdu za granicą w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 3 ustawy;

- dokument potwierdzający zniszczenie (kasację) pojazdu za granicą dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, i tablice rejestracyjne, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 4 ustawy;

- dokument potwierdzający trwałą i zupełną utratę posiadania pojazdu, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, tablice rejestracyjne oraz dokument potwierdzający wniesienie opłaty, o której mowa w art. 79 ust. 5 ustawy;

- zaświadczenie o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w ustawie

o recyklingu pojazdów, lub równoważny dokument wydany w innym państwie, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablice (tablicę) rejestracyjne,

w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Organ podkreślił nadto, że zaświadczenie o demontażu pojazdu lub inny równoważny dokument wydany w innym państwie, jak stanowi art. 1 Decyzji Komisji z dnia 19 lutego 2002 r. w sprawie określenia minimalnych wymogów, jakim powinno odpowiadać świadectwo złomowania wystawione zgodnie z art. 5 ust. 3 dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji, musi zawierać, co najmniej informacje wymienione w załączniku do tej decyzji. W ocenie Kolegium, rozważenia w niniejszej sprawie, istotne dla jej rozstrzygnięcia sprowadzają się do ustalenia, czy strony przedstawiły prawidłowy dokument w sprawie, potwierdzający przyjęcie do złomowania pojazdu [...] nr rej. [...] przez firmę recyklingową A. W aktach sprawy znajdują się bowiem trzy wersje zaświadczenia o złomowaniu przedmiotowego samochodu tj.:

1. Zaświadczenie dołączone do wniosku o wyrejestrowanie pojazdu wystawione 5 kwietnia 2012 r., w którym brak nazwy i adresu właściwego organu odpowiedzialnego za wydanie pozwolenia (zgodnie z art. 6 ust 2 Dyrektywy 2000/53/WE) dla instytucji lub podmiotu wystawiającego świadectwo złomowania, wskazania kraju produkcji, wskazania obywatelstwa i podpisu posiadacza lub właściciela dostarczonego pojazdu.

2. Zaświadczenie (kopia) dostarczone faxem z 18 lutego 2013 r. przez firmę złomującą, w którym brak nazwy i adresu organu właściwego do wydania pozwolenia na złomowanie, numeru identyfikacyjnego pojazdu, obywatelstwa i podpisu posiadacza lub właściciela dostarczonego pojazdu.

3. Zaświadczenie (ksero) dostarczone przez firmę A faksem z 20 marca 2013 r. zawierające wszystkie elementy wymagane, dla zaświadczenia

o złomowaniu, przez normy niniejsze z wyjątkiem podpisu posiadacza bądź właściciela pojazdu i jego obywatelstwa.

W ocenie organu, trzy różne edycje zaświadczenia o złomowaniu budzą istotne wątpliwości, co do rzetelności każdej z nich. Organ podkreślił, że z notatki sporządzonej 25 marca 2013 r. przez pracownika organu pierwszej instancji – A. W. wynika, że w przedstawionym stanie sprawy wystąpił on telefonicznie do firmy [...] z prośbą o przesłanie na adres Starostwa w Prudniku oryginału zaświadczenia, uzyskując odpowiedź negatywną. Zdaniem Kolegium, wyjaśnienia skarżącego, że nie brał osobiście udziału w złomowaniu pojazdu, bowiem wszystkie sprawy załatwiała firma ubezpieczeniowa, nie uzasadniają braków zaświadczenia.

W przypadku zastępowania właściciela przez inny podmiot winien on w imieniu właściciela zadbać o jego interesy. Organ zaznaczył, że złożenie na zaświadczeniu podpisów przez właściciela złomowanego pojazdu, jak i przedstawiciela firmy dokonującej złomowania ma istotne znaczenie, bowiem pozwala stronie na kontrolę prawidłowości jego treści łącznie z kompetencją firmy do dokonania złomowania pojazdu. Odnosząc się do pisma Ambasady Królestwa Niderlandów z 16 października 2012 r., organ stwierdził, że w piśmie tym wskazano jedynie, że w przypadku demontażu pojazdu zarejestrowanego poza granicami Królestwa Niderlandów nie stosuje się standardowych formularzy, a oświadczenia firmy demontażowej jest jedynym dokumentem potwierdzającym fakt kasacji. Z informacji tej nie wynika natomiast, że firma demontażowa może dowolnie kształtować treść wydanego przez siebie zaświadczenie o złomowaniu pojazdu. Dlatego Kolegium przyjęło, że

w przypadku, gdy świadectwo złomowania nie odpowiada wymogom minimalnym, co ma miejsce w niniejszej sprawie, brak jest podstaw do wyrejestrowania pojazdu w trybie art. 79 ust 1 ustawy. Takie samo stanowisko, w ocenie Kolegium, zajęło Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w odpowiedzi z dnia 10 kwietnia 2013 r. na interpelację poselską nr 15621 wskazując, że dokumentem równoważnym wydanym w innym państwie, o którym mowa w art. 79 ust. 1 pkt 1 ustawy jest dokument zgodny z Decyzją Komisji z 19 lutego 2002 r. Zdaniem organu odwoławczego, w sprawie nie budzi wątpliwości okoliczność, że współwłaściciele pojazdu [...] nr rej. [...], dołączyli do wniosku o wyrejestrowanie pojazdu niekompletne świadectwo złomowania. Również późniejsze starania organu o wyjaśnienie sprawy nie dały pozytywnego rezultatu, a uzyskane kopie kolejnych zaświadczeń nie spełniały minimalnych wymogów unijnych. Wina, brak winy czy też zaniedbanie po stronie wnioskodawców nie mogą mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy wobec bezwzględnych zawartych w prawie polskim jak i unijnych warunków wyrejestrowania pojazdu. W ocenie Kolegium, organ I instancji prawidłowo ocenił dokumenty złożone przez skarżących oraz dowody uzyskane przez organ w toku postępowania wyjaśniającego i zasadnie przyjął, że treść dokumentu - świadectwa złomowania - nie spełnia wszystkich minimalnych wymogów przewidzianych dla tego świadectwa.

Na powyższą decyzję skargę do WSA w Opolu wniósł M. M. reprezentowany przez ojca H. M., domagając się jej uchylenia w całości i zasądzenia kosztów postępowania. Skarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 7, art. 8, art. 9 i art. 77 K.p.a. W uzasadnieniu skargi opisał przebieg dotychczasowego postępowania w szczególności podał, że w dniu 12 czerwca 2012 r. złożył wniosek o wyrejestrowanie samochodu, który uczestniczył w kolizji samochodowej na terytorium Holandii. Podniósł, że samochód ten z uwagi na powstałą szkody, w dniu 5 kwietnia 2012 r. została zezłomowany przez firmę holenderską A – prowadzącą stację demontażu pojazdów, a także skup złomu i metali kolorowych. Decyzja

o zezłomowaniu samochodu została podjęta przez przedstawicieli ubezpieczyciela B, C oraz Policję w Holandii. Dodał, że nie miał wpływu na ocenę stanu technicznego samochodu po wypadku, ani na decyzję o jego złomowaniu, jak również na wybór firmy zajmującej się recyklingiem, a w konsekwencji na prawidłowość wystawionego przez tę firmę zaświadczenia o złomowaniu pojazdu. Firma recyklingowa wystawiła w dniu 5 kwietnia 2012 r. zaświadczenie o złomowaniu, które przetłumaczone na język polski złożył w Wydziale Komunikacji i Transportu Starostwa Powiatowego

w Prudniku wraz z innymi stosownymi dokumentami, celem wyrejestrowania pojazdu. Zarzucił, że organ odmówił mu wyrejestrowania samochodu, ponieważ brak było

w przedłożonym zaświadczeniu złomowania nazwy i adresu organu odpowiedzialnego za wydanie pozwolenia dla instytucji lub podmiotu wystawiającego świadectwo złomowania, kraju produkcji oraz podpisu posiadacza lub właściciela dostarczonego pojazdu. Podkreślił, że osobiste starania, jakie podjął, w celu uzyskania zaświadczenia o treści żądanej przez Wydział Komunikacji w Prudniku, kończyły się niepowodzeniem. Ostatecznie otrzymał takie samo zaświadczenie z dnia 5 kwietnia 2012 r. z pieczątką "duplikat", które nie zostało uwzględnione przez ten Wydział. Podkreślił, że Ministerstwo Środowiska, przeprowadziło postępowanie wyjaśniające z przedstawicielem organizacji ARN, odpowiadającej za recykling pojazdów w Holandii i potwierdziło, że firma A jest legalnie działającą w Holandii firmą (stacją) demontażu pojazdów, posiadającą licencję RDW- organu odpowiedzialnego za rejestrację pojazdów w Holandii, potwierdzono także autentyczność świadectwa złomowania.

Z kolei, Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, Departament Transportu Drogowego przekazało w dniu 26 października 2012 r. Staroście Prudnickiemu informacje uzyskane z Ambasady Królestwa Niderlandów w Warszawie, stwierdzające, iż w przypadku złomowania pojazdu zarejestrowanego poza granicami Królestwa Niderlandów nie stosuje się standardowych formularzy, a zaświadczenie

o złomowaniu jest wystawione przez podmiot autoryzowany przez RDW do demontażu pojazdów. Z powyższych ustaleń oraz potwierdzeń wynika zatem, że zaświadczenie

o złomowaniu pojazdu przedłożone w Wydziale Komunikacji i Transportu Starostwa

w Prudniku w dniu 12 czerwca 2012 r. jest prawidłowe, autentyczne, może być wystawione na niestandardowym druku i jest to dokument wydany przez autoryzowany podmiot. Tym samym nie zgodził się z decyzją Kolegium, iż brak jest podstaw do wyrejestrowania samochodu. Podkreślił, że proces złomowania przebiegał bez jego udziału i nikt nie wymagał od niego złożenia podpisu na dokumencie wystawionym przez firmę holenderską. Dodał, że gdyby był to warunek niezbędny do przeprowadzenia złomowania lub niezbędny do wydania zaświadczenia o złomowaniu, to taki podpis złożyłby w dniu odbioru tego zaświadczenia. W ocenie skarżącego nie powinien ponosić winy za fakt, że zagraniczna instytucja wystawia dokumenty niezgodnie z dyrektywą unijną, gdyż nie miał żadnego wpływu na taki stan rzeczy, przy czym jakiekolwiek niejasności i wątpliwości w tym zakresie winny być załatwiane na poziomie instytucji właściwych państw. Dodał, że aktualnie nie posiada samochodu, - co potwierdza fizycznie i faktycznie dokument uznany przez właściwe instytucje - za autentyczny, a co za tym idzie, w tych okolicznościach, za prawidłowe, przy czym nie mam żadnych możliwości wyrejestrowania samochodu, ponosząc straty finansowe

z uwagi na ciążący na nim obowiązek opłacania składki OC z tytułu nieistniejącego samochodu. W ocenie skarżącego, SKO w Opolu, jak też organ I instancji nie rozpatrzyły w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, zebranego

w sprawie, nie ustosunkowały się do wszystkich pozyskanych dowodów, nie oceniły ich wzajemnych relacji, powiązań i wpływu na stan sprawy, tak aby uzyskać pełny jej obraz, a co za tym idzie, nie ustaliły czy w tak ustalonym stanie faktycznym - dana okoliczność została przeze niego udowodniona, a to fakt zezłomowania ww. samochodu.

Skarga M. M. została zarejestrowana w repertorium sądowym pod sygnaturą akt II SA/Op 42/14. Na tę samą decyzję skargę o tożsamej treści wniósł również H. M., która została zarejestrowana pod sygnaturą II SA/Op 43/14.

W odpowiedzi na skargę, SKO w Opolu podtrzymując argumentację zawartą

w uzasadnieniu zaskarżanej decyzji wniosło o oddalenie skargi. Odnosząc się do przedstawionych w skardze zarzutów Kolegium zauważyło, że zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 K.p.a. organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa. Oznacza to obowiązek przestrzegania prawa przez te organy.

W przedmiotowej sprawie organy dołożyły wszelkich starań, aby uzyskać dowód

w postaci prawidłowo, tzn. zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, sporządzonego zaświadczenia o demontażu samochodu stanowiącego współwłasność skarżących. Uzyskany w rezultacie dokument nie spełniał jednego z określonych przepisami prawa minimalnych wymogów, jakim powinien odpowiadać, a mianowicie nie zawierał podpisu właściciela lub posiadacza pojazdu. Skoro, więc obowiązujące

w sprawie unormowania prawne, określają jedynie tzw. minimalne wymogi, którym zaświadczenie o złomowaniu musi odpowiadać, żaden organ nie może wbrew tym przepisom przyjąć, że mimo braku któregokolwiek z tych elementów, zaświadczenie to jest poprawne, tym bardziej, że jak chce prawodawca, musi zawierać "co najmniej" informacje wymienione w załączniku do decyzji Komisji z dnia 19 lutego 2002 r.

w sprawie określenia minimalnych wymogów, jakim powinno odpowiadać świadectwo złomowania wystawione zgodnie z art. 5 ust. 3 dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji.

Postanowieniem z dnia 17 lutego 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Opolu połączył do wspólnego rozpoznania i wyrokowania sprawy o sygn. akt II SA/Op 42/14 ze skargi M. M. oraz sygn. akt II SA/Op 43/14 ze skargi H. M. i postanowił prowadzić je pod wspólną sygnaturą akt II SA/Op 42/13.

Na rozprawie w dniu 20 marca 2014 r. pełnomocnik skarżącego H. M.- radca prawny H. S.- P. podkreśliła, że organy nie zajmowały się sprawą ewentualnych odstępstw od warunków Dyrektywy, a na takie właśnie odstępstwa Dyrektywa zezwala. Podstawa prawna do wydawania Dyrektyw daje państwom dużą swobodę, przede wszystkim mówi o "odniesieniu rezultatu". Dodała, że jeden z celów dyrektywy, czyli ochrona środowiska został osiągnięty a organ naruszył zasadę zaufania obywatela do organu Państwa przez żądanie podpisania faksu, którego treści skarżący nie rozumiał, a który zawierał inną datę złomowania.

Skarżący H. M. oświadczył, że do pozytywnego załatwienia jego sprawy wystarczy jedynie złożenie podpisu na dokumentach, które uzyskał. Działając, jako pełnomocnik M. M. podtrzymał żądanie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, z późn. zm.) sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, która w myśl art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy. Na podstawie art. 3 P.p.s.a. sąd uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a.).

Powyższe oznacza, że w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność ich wykładni oraz prawidłowość przyjętej procedury. Odnotować przy tym trzeba, że stosownie do art. 133 § P.p.s.a., sąd administracyjny wydaje wyrok na podstawie akt sprawy (sądowych i administracyjnych). To z kolei oznacza, że orzeka wedle stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie wydania zaskarżonego aktu, wynikającego z akt sprawy. Ocena legalności sprowadza się tym samym do ustalenia, czy w świetle ustalonego na podstawie akt sprawy stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania zaskarżonego aktu, podjęte przez organ rozstrzygnięcie sprawy jest zgodne z prawem.

Na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., uwzględnienie skargi na decyzję administracyjną następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c).

Przeprowadzona przez Sąd, w granicach tak określonej kognicji, kontrola legalności zaskarżonej decyzji, a także - na podstawie art. 135 P.p.s.a - poprzedzającej ją decyzji wydanej przez organ w pierwszej instancji wykazała, że zostały one podjęte z takim naruszeniem przepisów prawa materialnego i procesowego, które uzasadniało ich uchylenie.

Wskazanie podstaw takiego stanowiska należy poprzedzić przypomnieniem, że przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 9 września 2013 r. utrzymująca w mocy decyzję Starosty Prudnickiego z dnia 29 kwietnia 2013 r. odmawiającą wyrejestrowania samochodu osobowego marki [...] stanowiącego współwłasność H. M. i M. M.

Okolicznością bezsporną jest, że samochód osobowy [...] o numerze VIN [...] a stanowiący współwłasność skarżących, uległ wypadkowi poza granicami kraju tj. w Holandii. W wyniku realizacji umowy ubezpieczenia, ubezpieczyciel przejął uszkodzony pojazd marki [...] i w dniu 5 kwietnia 2012 r. holenderska firma A- Autodemontagebedrijft Stevens inkoop ijzer en Metalen wydała dokument o nazwie "Sloopverklaring", który został przetłumaczony jako "Zaświadczenie o złomowaniu" pojazdu marki [...] o numerach identyfikacyjnych pojazdu [...]. Następnie, wnioskiem z dnia 12 czerwca 2013 r. skarżący zwrócili się do Starosty Prudnickiego o wyrejestrowania przedmiotowego pojazdu z uwagi na jego kasację za granicą. Do powyższego wniosku dołączyli wymagane dokumenty, w tym wydane przez holenderską firmę zaświadczenie o złomowaniu pojazdu.

Organy wydając rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie uznały, że przedłożone przez skarżących do wniosku o wyrejestrowania pojazdu zaświadczenie

o złomowaniu wystawione przez holenderską firmę demontażową nie spełnia minimalnych wymogów zawartych w decyzji Komisji z dnia 19 lutego 2002 r. z uwagi na brak podpisu na tym dokumencie posiadacza lub właściciela pojazdu i na tej podstawie odmówiły wyrejestrowania pojazdu objętego wnioskiem.

Wskazaną przez organy podstawę prawną wydanych orzeczeń stanowił art. 79 ust. 1 pkt 1 przywołanej na wstępie ustawy Prawo o ruchu drogowym, § 15 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia cytowanego Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz załącznik do Decyzji Komisji z dnia 19 lutego 2002 r. w sprawie określenia minimalnych wymogów, jakim powinno odpowiadać świadectwo złomowania wystawione zgodnie z art. 5 ust. 3 dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji

a także przepis art. 104 K.p.a. Zgodnie z treścią powołanych przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek właściciela, w przypadku przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie (art. 79 ust. 1 pkt 1).

Istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy było zatem ustalenie okoliczności pozwalających na ocenę, czy zachodzi przesłanka określona w przepisie art. 79 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Treść przepisu art. 79 powołanej ustawy jednoznacznie wskazuje, że pojazd na wniosek właściciela może zostać wyrejestrowany wyłącznie w przypadku zaistnienia jednej z przesłanek w nim wymienionych. W dacie wydania zaskarżonej decyzji pojazd mógł zostać wyrejestrowany, w myśl art. 79 ust. 1 ww. ustawy, w przypadku:

1) przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia

o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie;

2) kradzieży pojazdu, jeżeli jego właściciel złożył stosowne oświadczenie pod odpowiedzialnością karną za fałszywe zeznania;

3) wywozu pojazdu z kraju, jeżeli pojazd został zarejestrowany za granicą lub zbyty za granicę;

4) zniszczenia (kasacji) pojazdu za granicą;

5) udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany

w zakresie prawa własności;

6) przekazania niekompletnego pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie.

Katalog wymienionych przesłanek jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że poza wymienionymi w artykule okolicznościami, inne przyczyny nie mogą stanowić podstawy do żądania wyrejestrowania danego pojazdu.

Uzupełnienie procedury dotyczącej wyrejestrowania pojazdu stanowi przepis § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, zgodnie z którym, w celu wyrejestrowania pojazdu właściciel pojazdu składa wniosek o wyrejestrowanie pojazdu w organie rejestrującym właściwym ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu i do wniosku dołącza:

1) zaświadczenie o demontażu pojazdu, o którym mowa w ustawie o recyklingu pojazdów, lub równoważny dokument wydany w innym państwie, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablice (tablicę) rejestracyjne, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 1 ustawy;

2) dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli była wydana, stosowne oświadczenie pod odpowiedzialnością karną za składanie fałszywych zeznań oraz zaświadczenie wydane przez właściwy organ Policji potwierdzające zgłoszenie kradzieży pojazdu albo postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie kradzieży pojazdu wystawione przez właściwy organ, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 2 ustawy;

3) dokument potwierdzający zbycie pojazdu za granicę i stosowne oświadczenie lub kopię dokumentu potwierdzającego zarejestrowanie pojazdu za granicą,

w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 3 ustawy;

4) dokument potwierdzający zniszczenie (kasację) pojazdu za granicą, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, i tablice rejestracyjne, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 4 ustawy;

5) dokument potwierdzający trwałą i zupełną utratę posiadania pojazdu, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, tablice rejestracyjne oraz dokument potwierdzający wniesienie opłaty, o której mowa w art. 79 ust. 5 ustawy;

6) zaświadczenie o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w ustawie o recyklingu pojazdów, lub równoważny dokument wydany w innym państwie, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablice (tablicę) rejestracyjne,

w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 6 ustawy;

7) dokument potwierdzający wycofanie pojazdu z obrotu, w przypadku, o którym mowa w art. 70g ust. 2 ustawy, albo dokument potwierdzający odkupienie pojazdu wycofanego z obrotu, w przypadku, o którym mowa w art. 70g ust. 3 ustawy, albo kopię decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 70g ust. 4 ustawy, poświadczoną przez organ ją wydający.

Uwzględniając zatem treść powyższych przepisów, wskazać należy, iż w przypadku zaistnienia którejkolwiek z sytuacji wymienionych enumeratywnie w art. 79 ust. 1 ustawy właściwy administracyjny organ rejestrujący pojazdy jest zobowiązany, na wniosek właściciela pojazdu, wyrejestrować go. Znamię czasownikowe w art. 79 ust. 1 użyte jest w trybie oznajmującym "podlega wyrejestrowaniu", co oznacza obowiązek działania. Z faktem tym wiążą się niewątpliwie określone w ustawie konsekwencje prawne, mimo że nie są wyraźnie wymienione. Przyjmując, że wyrejestrowanie pojazdu z przyczyn określonych w art. 79 ust. 1 oznacza, że pojazd nie jest eksploatowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to dla jego właściciela na gruncie tej ustawy skutkuje jedynie zwolnieniem go z obowiązku przedstawienia pojazdu do okresowych badań technicznych (art. 81 i n.); (por. wyr. Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 maja 1999 r., K 13/98, OTK ZU 1999, nr 4, poz. 74).

Z oświadczenia strony zawartego we wniosku z dnia 12 czerwca 2012 r. wynika, że podstawą żądania wyrejestrowania była jednak przyczyna wymieniona w art. 79 ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. zniszczenie (kasacja) pojazdu za granicą. Powiedzieć w tym miejscu należy, iż w doktrynie prezentowane jest stanowisko, iż czynności związane z wyrejestrowaniem pojazdu, który uległ zniszczeniu (kasacji) za granicą można dokonać jedynie w oparciu o art. 79 ust. 1 pkt 4 ustawy. W sytuacji natomiast, gdy zniszczenie pojazdu ma miejsce w kraju, w grę wchodzi podstawa określona w ust. 1 pkt 1 art. 79 (por. Komentarz do art. 79 ustawy Prawo o ruchu drogowym Ryszard A. Stefański. System Informacji Prawnej Lex 2008 r.). Tymczasem organ I instancji przyjął, iż

w okolicznościach niniejszej sprawy zachodzą przesłanki z art. 79 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, a organ odwoławczy powyższe stanowisko zaaprobował

w zaskarżonej decyzji. W ocenie tut. Sądu stanowisko organów jest błędne.

Niezależnie od powiedzianego powyżej dodać również wypada, iż w zaistniałym stanie faktycznym interpretując art. 79 ustawy Prawo o ruchu drogowym należy mieć na względzie przepisy określające zasady postępowania z pojazdami wycofanymi

z eksploatacji ustanowione ustawą z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. nr 25, poz. 202 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 czerwca 2006 r. Ustawa ta transportowała do prawa krajowego postanowienia dyrektywy nr 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Europejskiej z dnia 18 września 200 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.Urz WEL 269 ze zm.) w celu zapewniania zgodnego z zasadami ochrony środowiska postępowania z tego typu pojazdami. Stosownie do art. 249 (3) Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. Urz. UE C 06.321 E.37) dyrektywa wiąże każde państwo członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Sformułowana przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości doktryna pośredniego skutku prawa wspólnotowego wyraża zasadę, zgodnie, z którą sąd państwa członkowskiego jest obowiązany interpretować przepisy prawa wewnętrznego w "świetle brzmienia i celów" dyrektywy, która nie wywołuje skutku bezpośredniego. W myśl pkt (1) preambuły dyrektywy nr 2000/53/WE różne środki podejmowane na szczeblu krajowym, dotyczące pojazdów wycofanych z eksploatacji, powinny zostać zharmonizowane, po pierwsze, aby zminimalizować szkodliwy wpływ pojazdów wycofanych z eksploatacji na środowisko naturalne, przyczyniając się tym samym do zachowania, ochrony i poprawy stanu środowiska naturalnego oraz oszczędzania energii, oraz, po drugie, aby zapewnić właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz unikać zakłóceń konkurencji na obszarze Wspólnoty. W art. 5 ust. 2 przywołana dyrektywa stanowi, iż państwa członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia, że wszystkie pojazdy wycofane

z eksploatacji będą przekazywane uprawnionym zakładom przetwarzania. Państwa członkowskie stworzą system, zgodnie, z którym przedstawienie świadectwa złomowania będzie warunkiem wyrejestrowania pojazdu wycofanego z eksploatacji. Takie świadectwo będzie wystawiane posiadaczowi i/lub właścicielowi, kiedy pojazd wycofany z eksploatacji będzie przekazany do zakładu przetwarzania (art. 5 ust. 3 dyrektywy). W art. 6 ust. 1 dyrektywy postanowiono, że państwa członkowskie podejmą niezbędne środki w celu zapewnienia, że wszystkie pojazdy wycofane z eksploatacji są magazynowane (nawet czasowo) i przetwarzane zgodnie z ogólnymi wymaganiami określonymi w art. 4 dyrektywy 75/442/EWG.

Z przedstawionych powyżej regulacji dyrektywy 2000/53/WE wynika, że pojazd wycofany z eksploatacji stanowi odpad i wobec tego musi zostać przekazany uprawnionemu zakładowi przetwarzania w celu przetworzenia, przekazanie zaś do właściwego zakładu przetwarzania prowadzi do wyrejestrowania pojazdu. Wobec tego, aby cel dyrektywy, którym jest między innymi właściwe przetworzenie pojazdu wycofanego z eksploatacji, został osiągnięty, niezbędne jest uwzględnianie w procesie rejestrowania pojazdów faktu wyrejestrowania pojazdu wycofanego z eksploatacji

i przekazanego właściwemu zakładowi przetwarzania, niezależnie od tego, na terenie którego państwa członkowskiego ten fakt miał miejsce (tak NSA w wyroku z dnia 24 lutego 2009 r., sygn. akt I OSK 400/08 i WSA w Krakowie w wyroku z dnia 3 marca 2011 r., sygn. akt III SA/Kr 793/10- oba dostępne na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl//).

Powracając na grunt przedmiotowej sprawy, powtórzyć przyjdzie, iż w sytuacji, gdy samochód uległ zniszczeniu (kasacji) za granicą, a okoliczność ta w sprawie jest bezsporna, to materialnoprawną podstawę do wyrejestrowania bądź ewentualnej odmowy wyrejestrowania pojazdu, stanowić mógł jedynie przepis art. 71 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym a nie jak przyjęły organy art. 79 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. W § 15 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury, wskazano, iż w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 4 ustawy w celu wyrejestrowania pojazdu właściciel do wniosku o wyrejestrowanie pojazdu powinien dołączyć: dokument potwierdzający zniszczenie (kasację) pojazdu za granicą, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu i tablice rejestracyjne. W cenie Sądu, pojęcie "dokument potwierdzający zniszczenie (kasację)" oznacza, iż dowodem potwierdzającym zniszczenie pojazdu może być tylko dokument potwierdzający fakt rzeczywistego zniszczenia (kasacji) tego pojazdu. Musi to być zatem dokument wiarygodny, niepodważalny, stwierdzający bezsprzecznie określone fakty. W związku z tym należałoby się zastanowić, czy zaświadczenie wystawione przez holenderska firmę A, dołączone przez skarżących do wniosku o wyrejestrowanie pojazdu, stanowi dokument potwierdzający bezsprzecznie fakt zezłomowania tego pojazdu i tym samym, czy

w świetle powyższych okoliczności może stanowić podstawę do wyrejestrowania samochodu skarżących. Dokonując odpowiedzi na to pytanie należy mieć na uwadze cele i treść dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/53/WE, tj.

w szczególności szkodliwy wpływ pojazdów wycofanych z eksploatacji na środowisko naturalne, a więc dbałość o przyrodę dążenie do poprawy stanu środowiska naturalnego oraz oszczędzania energii.

W ocenie Sądu zaświadczenie wystawione przez holenderską firmę A, zostało wydane w celu realizacji celów ww. dyrektywy, bowiem ww. firma jest podmiotem autoryzowanym przez RDW do demontażu pojazdów w Holandii,

a dokument wystawiony przez tę firmę stanowi "poświadczenie" o przyjęciu pojazdu do złomowania i zobowiązanie, że żadne części pozwalające na odtworzenie tożsamości pojazdu nie zostaną odsprzedane. Okoliczność tę potwierdza znajdujące się w aktach sprawy pismo Ambasady Królestwa Niderlandów w Warszawie z dnia 16 października 2012 r. Warto również zwrócić uwagę na pismo Ministerstwa Transportu Budownictwa

i Gospodarki Morskiej z dnia 19 października 2012 r., w którym organ ten przypomniał, iż rozpatrując wniosek o wyrejestrowanie pojazdu organ administracyjny winien stosować nie tylko przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym i akty wykonawcze, ale również przepisy odrębne w tym uregulowania zawarte w Kodeksie postępowania administracyjnego. Powołując się na art. 7 K.p.a. zaznaczył, że organy stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśniania stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli.

Mając na uwadze powyższe uznać należało, że wydany przez autoryzowaną holenderską firmę A dokument jest dokumentem potwierdzającym bezsprzecznie fakt zniszczenia (kasacji) pojazdu, o którym mowa w § 15 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia, i który organy winny mieć na uwadze rozpoznając wniosek skarżących o wyrejestrowanie samochodu osobowego marki [...]. Sąd miał na uwadze, iż w aktach sprawy znajdują się 3 zaświadczenia wydane przez tę samą firmę demontażową uzupełnione w skutek żądania organu pierwszoinstancyjnego. Jednakże nie można przyjąć aby treść tych zaświadczeń była różna czy sprzeczna. Z samego tylko przyrównania tych dokumentów wynika, że dotyczą one faktu dokonania zezłomowania pojazdu marki [...], nr rej. [...], nr [...]. Ponadto w treści tych zaświadczeń wymieniono osobę właściciela pojazdu i jego adres oraz nazwę firmy demontażowej oraz jej adres. Wskazane zaświadczenia potwierdzają zatem w sposób wiarygodny fakt przeprowadzonego złomowania pojazdu marki [...]. Tym samym żądanie przez organ podpisania przez skarżącego dokumentu, który nie tylko nie pochodzi od organu jak również od skarżącego, ale stanowi potwierdzenie niesprzecznych faktów, należało uznać za nieuzasadnione.

Dodać również wypada, iż stosowanie przepisów prawa przez organy administracji nie może następować w sposób mechaniczny, abstrahujący od wyjątkowych okoliczności konkretnych przypadków i skutkujący tym, że jednostka nie może znaleźć skutecznego środka ochrony swoich słusznych interesów. W kontekście przepisów dotyczących wyrejestrowania pojazdów zwracał na to uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 czerwca 2008 r. (sygn. akt: I OSK 1001/07), w którego uzasadnieniu znalazł się następujący wywód: "Formalistyczna wykładnia art. 79 ust. 1 powołanej ustawy - Prawo o ruchu drogowym pozostaje w sprzeczności z zasadami konstytucyjnymi, w tym z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym. Demokratyczne państwo prawne gwarantuje jednostce prawo do procesu, a zatem do obrony

w postępowaniu uregulowanym przepisami prawa. Nie jest zatem prawidłową wykładnią ta która odrzuca stosowanie przepisów prawa procesowego, co zamyka możliwość prawną załatwienia sprawy przez właściwy organ administracji publicznej."

Zgodzić się przyjdzie, że okoliczności badanej sprawy są nietypowe i zmuszają do takiej wykładni i zastosowania prawa, który pozwoli znaleźć rozwiązanie godzące interes publiczny ze słusznym interesem jednostki. Skarżący od kwietnia 2012 r. nie posiadają pojazdu i pomimo, iż uzyskali stosowny dokument, opatrzony pieczęcią firmy upoważnionej do demontażu pojazdów od dwóch lat nie potrafią wyrejestrować pojazdu nieistniejącego fizycznie. Taka konstatacja nie może jednak doprowadzić do usankcjonowania sytuacji, w której właściciel pojazdu, już nim nie dysponujący, nie jest w stanie w żaden sposób dokonać jego wyrejestrowania. Taka sytuacja narusza bowiem zarówno słuszny interes właściciela pojazdu (m.in. w związku z koniecznością opłacania ubezpieczenia pojazdu), pozostaje też w sprzeczności z interesem publicznym, gdyż w ewidencji pojazdów będzie widniał pojazd, który już dawno został zniszczony. Znajdujące się w aktach sprawy 3 różne zaświadczenia niewątpliwe potwierdzając zaistnienie okoliczności wyjątkowej, godzącej w interes skarżących. Jednakże w ocenie tut. Sądu, skarżący nie ponoszą odpowiedzialności za powstałe okoliczności. Obowiązkiem organów orzekających w sprawie było znalezienie rozwiązania pozwalającego na zaspokojenie słusznego interesu skarżących w sposób niegodzący w interes publiczny. Obowiązkowi temu organy nie sprostały. Skupienie się wyłącznie na przesłance wyrejestrowania pojazdu określonej w art. 79 ust. 1 pkt 1 ustawy, z pominięciem pozostałych oznacza naruszenie obowiązku wyjaśnienia wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych.

Postępowanie administracyjne, inaczej niż co do zasady postępowanie cywilne, opiera się w głównej mierze na zasadzie oficjalności, działania organu z urzędu. To zadaniem organu jest wyczerpujące wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, w zgodzie

z rzeczywistością, odnalezienie i właściwe zastosowanie odpowiednich przepisów prawa, a także należyte i wyczerpujące informowanie stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania (art. 7, art. 9, art. 77 § 1 K.p.a.). Obowiązki te spoczywają na organie w szczególności w sytuacjach nietypowych, wymagających szczególnej kreatywności w znalezieniu rozwiązania godzącego interes publiczny i słuszny interes strony. W demokratycznym państwie prawnym nie może dochodzić do sytuacji, w której wskutek nadmiernie formalistycznej wykładni prawa jednostka nie może znaleźć skutecznej ochrony swych słusznych interesów.

Powyższe uchybienia należy uznać za mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c P.p.s.a. Prawidłowa realizacja obowiązków wynikających z zasad ogólnych postępowania administracyjnego mogła bowiem doprowadzić do odmiennego rozstrzygnięcia sprawy. W efekcie uchybienia te, na podstawie ww. przepisu, muszą skutkować uchyleniem zarówno zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 9 września 2013 r. oraz decyzji organu pierwszej instancji z 29 kwietnia 2013 r., który dopuścił się analogicznych uchybień -

w oparciu o art. 135 P.p.s.a

Sąd nie podziela stanowiska organów, iż alternatywnym rozwiązaniem jest wyrejestrowanie pojazdu na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy. Wskazać bowiem należy, iż wyrejestrowanie na podstawie powyższego przepisu następuje w przypadku udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie własności. Zastosowanie tej przesłanki, jak słusznie podnosili skarżący, następuje w sytuacji przewłaszczenia pojazdu, ukrywania go przez określoną osobę, czyniąc niemożliwym korzystanie z niego przez właściciela. Ponadto warunkiem wyrejestrowania pojazdu na tej podstawie jest wniesienie przez właściciela pojazdu opłaty na rzecz gminy na realizację zadań związanych z utrzymaniem czystości i porządku w gminach (ust. 5).

Mając powyższe na uwadze Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c w zw. z art. 135 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku. Rozstrzygnięcie w przedmiocie wstrzymania wykonania uchylonych wyrokiem decyzji oparto o przepis art. 152 P.p.s.a.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 202 § 2 w zw. z art. 205 § 1 P.p.s.a.

Uchylenie decyzji skutkuje koniecznością ponownego rozpatrzenia sprawy i wydania rozstrzygnięcia przez Starostę Prudnickiego. Wskazania do dalszego postępowania wynikają wprost z treści powyższych rozważań. W szczególności obowiązkiem organu będzie rozpoznanie wniosku skarżących o wyrejestrowania pojazdu w oparciu o art. 79 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy i § 15 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministerstwa Infrastruktury w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów.