Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

|Sygn. akt I SA/Kr 857/14 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 lipca 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Agnieszka Jakimowicz, Sędzia: WSA Paweł Dąbek (spr.), Sędzia: WSA Ewa Michna, Protokolant: st. ref. Justyna Owczarek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lipca 2014 r., sprawy ze skargi M. S., E. S. i S.S., na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z dnia 21 lutego 2014 r. Nr [...], w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ulgi w spłacie opłaty za zajęcie pasa drogowego, I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżących koszty postępowania w kwocie 757 zł (siedemset pięćdziesiąt siedem złotych).

Zaskarżoną decyzją nr [...] z dnia 21 lutego 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze , działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.; dalej: k.p.a.), utrzymało w mocy decyzję nr [...] Prezydenta Miasta z dnia 17 grudnia 2013 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ulgi w spłacie opłaty za zajęcie pasa drogowego.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następujących okolicznościach. Decyzją nr [...] z dnia 18 grudnia 2009 r. Prezydent Miasta zezwolił M. S., E. S. i S.i S.(dalej: skarżącym) na zajęcie pasa drogowego na ul. M.i B. w celu wygrodzenia terenu budowy. Pismem z dnia 7 stycznia 2010 r. M. S. zwrócił się do Prezydenta Miasta o umorzenie należności na kwotę 44.922,50 zł nałożonej ww. decyzją Prezydenta Miasta z dnia 18 grudnia 2009 r. Wniosek został uzasadniony wysokimi kosztami remontu kamienicy zabytkowej i ważnym interesem publicznym – ratowanie zabytkowej substancji K..

Pierwotnie wydaną w sprawie decyzją nr [...] z dnia 1 czerwca 2011 r. Dyrektor Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu odmówił uwzględnienia wniosku skarżącego. Decyzja została następnie uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją nr [...] z dnia 3 lutego 2012 r. ze wskazaniem poczynienia w sprawie dokładniejszych ustaleń pod kątem przesłanek umorzenia, to jest interesu dłużnika i interesu publicznego. Skarga na tę decyzję została oddalona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 11 grudnia 2012 r., sygn. akt III SA/Kr 621/12. Ponownie rozpoznając sprawę, Dyrektor ZIKiT decyzją nr [...] z dnia 3 kwietnia 2012 r. odmówił umorzenia skarżącemu opłaty naliczonej decyzją z 18 grudnia 2009 r. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją nr [...] z dnia 16 lipca 2012 r.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Kr 1271/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził nieważność ww. decyzji SKO i poprzedzającej ją decyzji Dyrektora ZIKiT. Sąd wskazał, że Dyrektor ZIKiT nie był organem właściwym do orzekania w niniejszej sprawie, a kompetencja w tym zakresie pozostawała przy Prezydencie Miasta .

Decyzją z dnia 17 grudnia 2013 r. Prezydent Miasta umorzył w całości postępowanie w sprawie ulgi w spłacie opłaty za zajęcie pasa drogowego jako bezprzedmiotowe. Organ wskazał, że od 1 stycznia 2010 r. nie obowiązuje uchwała nr LII/419/00 Rady Miasta z dnia 31 maja 2000 r. w sprawie zasad i trybu umarzania opłat za zajęcie pasa drogowego, zgodnie z którą obligatoryjne było umorzenie opłat za zajęcie pasa drogowego w związku z remontem zabytkowej kamienicy. Z kolei zgodnie z art. 64 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j.: Dz.U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.; dalej: u.f.p.) nie ma obecnie prawnej możliwości przyznania przedsiębiorcy pomocy w spłacie należności z tytułu zajęcia pasa drogowego. Należność ta stanowi bowiem dochód pobierany przez samorządowe jednostki budżetowe na podstawie odrębnych ustaw (art. 60 pkt 7 u.f.p.), a zatem nie mieści się w katalogu należności, których może dotyczyć ulga (art. 60 pkt 1-6 u.f.p.). W ocenie Prezydenta Miasta ww. okoliczność oraz fakt, że skarżący jest przedsiębiorcą, a zajęcia pasa drogowego odbyło się w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, czyni postępowanie w tej sprawie bezprzedmiotowym i uzasadnia umorzenie postępowania.

W odwołaniu od tej decyzji, skarżący wniósł o jej uchylenie w całości i przekazanie organowi pierwszej instancji sprawy do ponownego rozpatrzenia. Kwestionowanej decyzji zarzucono naruszenie:

– art. 10 ust. 1 oraz art. 81 k.p.a. poprzez zaniechanie zawiadomienia strony o zakończeniu postępowania i możliwości wypowiedzenia się w sprawie przed wydaniem decyzji, zważywszy na to, że w sprawie znalazły się najwyraźniej nowe materiały dowodowe, na których oparł swą decyzję Prezydent Miasta (przykładowo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej przez M.St.); uznanie tej okoliczności za udowodnioną w świetle art. 81 k.p.a. – wobec braku możliwości uprzedniego wypowiedzenia się przez strony – jest niedopuszczalne;

– art. 105 k.p.a. poprzez uznanie, że sprawa jest bezprzedmiotowa pomimo, iż – nawet jeśli uzasadnienie zaskarżonej decyzji co do braku podstaw prawnych do umorzenia opłaty za zajęcie pasa drogowego byłoby prawidłowe (czemu skarżący zaprzecza) – to wniosek w sprawie umorzenia opłaty został złożony łącznie przez M.S.,E.S. i S.S.. Stąd też umorzenie postępowania w całości, bez wyjaśnienia przyczyn pominięcia pozostałych wnioskodawców uznać należy za przedwczesne i niedopuszczalne;

– art. 105 k.p.a. w zw. z art. 64 ust. 1 i 2 u.f.p. poprzez błędne przyjęcie, iż art. 64 ust. 2 u.f.p. wyklucza udzielanie ulg w spłacie zobowiązań z tytułu opłat za zajęcie pasa drogowego podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą i konsekwencji błędne uznanie postępowania za bezprzedmiotowe;

– art. 107 § 3 k.p.a. poprzez zaniechanie wskazania dowodów, na których oparł się organ (w szczególności w zakresie uznania wnioskodawcy za prowadzącego działalność gospodarczą), zaniechanie wyjaśnienia dlaczego pominięto w decyzji fakt, iż wniosek o umorzenie złożyli także E S. i S.S.

Zaskarżoną decyzją z dnia 21 lutego 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Podobnie jak Prezydent Miasta, także organ odwoławczy uznał, że art. 64 ust. 2 u.f.p. nie przewiduje możliwości udzielenia pomocy w spłacie należności z tytułu zajęcia pasa drogowego, albowiem opłata ta stanowi dochód pobierany przez samorządowe jednostki budżetowe na podstawie odrębnych ustaw. Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie ma zatem – zdaniem Kolegium – charakter przedmiotowy z uwagi na brak normy prawnej pozwalającej na załatwienie sprawy.

Pismem z dnia 7 kwietnia 2014 r. E.S.,M.S. i S.S. (dalej: skarżący) wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na powyższą decyzję, zaskarżając je w całości oraz wnosząc o jej uchylenie (lub stwierdzenie nieważności) wraz z poprzedzającymi je decyzjami organu pierwszej instancji, jak również o zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonej decyzji zarzucili mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie:

1) art. 10 ust. 1 w zw. z art. 140 k.p.a. poprzez zaniechanie zawiadomienia strony o zakończeniu postępowania i możliwości wypowiedzenia się w sprawie przed wydaniem decyzji, zważywszy na to, że w sprawie znalazły się najwyraźniej nowe materiały dowodowe, na których oparł swą decyzję organ pierwszej instancji,

2) art. 107 § 3 k.p.a. poprzez zaniechanie odniesienia się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji do twierdzeń i zarzutów strony istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również zaniechanie ich rzetelnego omówienia i wnikliwego przeanalizowania, w szczególności w zakresie podnoszonych zarzutów naruszenia przez decyzje organu pierwszej instancji art. 10 k.p.a. i art. 64 ust. 1 i 2 u.f.p.,

3) art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie wydania decyzji zmieniającej decyzję organu pierwszej instancji,

4) art. 10 k.p.a. w zw. z art. 64 ust. 1 i 2 u.f.p., poprzez niewłaściwa interpretację art. 64 ust. 1 u.f.p. polegającą na błędnym przyjęciu, że w przypadku przedsiębiorców zastosowanie znajduje wyłącznie art. 64 ust. 2 u.f.p. i nie jest możliwe umorzenie należności z tytułu zajęcia pasa ruchu drogowego wobec przedsiębiorcy i w konsekwencji umorzenie postępowania,

5) art. 10 k.p.a. poprzez brak zawiadomienia i niezapewnienie pozostałym stronom udziału w postępowaniu przed organami obu instancji, przez co strony nie mogły brać udziału w sprawie.

Skarżący stwierdzili, że podstawą do przyznania pomocy w spłacie należności, o których mowa w art. 60 pkt 7 u.f.p. jest art. 64 ust. 1 u.f.p. i to on powinien być zastosowany w realiach niniejszej sprawy. Organ odwoławczy całkowicie zaniechał rozważenia adekwatności ww. przepisu w niniejszej sprawie. Ponadto w ocenie skarżących zaskarżona decyzja nie zawiera takich elementów, jak wyjaśnienie podstawy prawnej czy odniesienie się do zarzutów odwołania. Zdaniem skarżących organy rozpoznające sprawę nie zapewniły wszystkim stronom czynnego udziału w postępowaniu. Decyzje organów obu instancji nie zostały bowiem doręczone ani E. S. ani S. S., pomimo iż byli stronami tego postępowania. To na wszystkich troje skarżących została nałożona opłata z tytułu zajęcia pasa drogowego, wszyscy troje skarżący złożyli wniosek o jej umorzenie, a w świetle art. 56 ust. 2 u.f.p. organ mógłby zastosować pomoc dopiero po przeanalizowaniu, czy przesłanki udzielenia pomocy spełniają wszyscy zobowiązani (wszyscy skarżący).

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne powołane są do badania zgodności z prawem decyzji, postanowień, czynności i innych aktów administracyjnych. Sądy te kontrolują, czy organy administracyjne wydające zaskarżone akty nie dopuściły się naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego, mającego bądź mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, czy też stanowiącego podstawę wznowienia postępowania, albo naruszenia prawa uzasadniającego ich nieważność. Jedynie wówczas jest możliwe uchylenie kwestionowanego rozstrzygnięcia bądź stwierdzenie jego nieważności w trybie art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 270; dalej: p.p.s.a.). Jednocześnie zgodnie z art. 134 p.p.s.a., sądy te nie są związane zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kontrola sądowoadministracyjna przeprowadzona w oparciu o powyższe kryteria wykazała, że zaskarżona decyzja narusza prawo w stopniu uzasadniającym jej eliminację z obrotu prawnego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że opłata, której umorzenie leżało w interesie wszystkich skarżących została nałożona w związku z zezwoleniem z dnia 18 grudnia 2009 r., jakiego udzielono M.S.E.S. i S.S.. Istotnie w piśmie z dnia 7 stycznia 2010 r., o umorzenie opłaty zwrócił się wyłącznie M. S. – to jego nazwisko widnieje w miejscu przeznaczonym na dane wnioskodawcy, jak również wyłącznie jego podpis umieszczono pod tekstem wniosku. Niemniej jednak organ pierwszej instancji w piśmie nr [...] z dnia 20 stycznia 2010 r. poinformował, że umorzenie opłaty jest możliwe "wyłącznie po złożeniu przez stronę prawidłowo wypełnionego wniosku o umorzenie", a "wnioskodawcami o umorzenie w/w należności za zajęcie pasa drogowego powinni być: M.S.,E.S.i S.S." (k. 18 akt administracyjnych, t. I). Pismo to zaadresowano i nadano pod adres trzech ww. osób. W aktach sprawy, kolejne karty stanowią kopie wypisu aktów notarialnych, w których S.S. i E.S. udzielają pełnomocnictwa M. S.. W kolejnym piśmie organu z dnia 8 lutego 2010 r., stanowiącym wezwanie do uzupełnienia wniosku, również jako adresatów wskazano wszystkich troje skarżących. W odpowiedzi na to pismo, troje skarżących skierowało do organu pismo z dnia 19 lutego 2010 r., podpisane przez skarżącego M.S. w imieniu swoim i w imieniu pozostałych skarżących, reprezentowanych na podstawie ww. pełnomocnictw notarialnych. Pomimo tego decyzja z dnia 1 czerwca 2011 r. i kolejne decyzje organów obu instancji zostały skierowane jedynie do M. S.jako wyłącznego wnioskodawcy i doręczone wyłącznie jemu.

Należy zatem przypomnieć, że stosownie do art. 10 § 1 k.p.a., organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Przewidziany w przytoczonym przepisie obowiązek obejmuje fazę wszczęcia postępowania, fazę postępowania wyjaśniającego, fazę między zakończeniem postępowania wyjaśniającego a wydaniem decyzji oraz fazę podejmowania decyzji. W fazie wszczęcia postępowania z urzędu strona ma prawo uzyskania zawiadomienia o tym fakcie (zob. wyrok NSA z dnia 17 lipca 2012 r., sygn. akt II GSK 969/11; LEX nr 1244891). Z tego względu podstawowym zadaniem organu jest ustalenie wyczerpującego katalogu stron prowadzonego przez siebie postępowania już na samym jego początku. Ustalenie to musi być jednoznaczne i wyraźnie manifestowane w poszczególnych czynnościach procesowych, a w toku kontrolowanego postępowania powinno było polegać m.in. na wskazywaniu jako adresatów pism organu wszystkich stron postępowania. Tymczasem z dokumentów znajdujących się w aktach administracyjnych kontrolowanego postępowania wynika, że po 19 lutego 2010 r. organy obu instancji jako wnioskodawcę i wyłączną stronę tego postępowania traktowały wyłącznie M. S.. Fakt, że skarżący ten był równocześnie pełnomocnikiem pozostałych stron postępowania nie zwalniał organu z obowiązku wskazania jako stron (wnioskodawców) również E. S. i S. S. (na tę różnicę zwrócił uwagę WSA w Lublinie w wyroku z dnia 13 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Lu 595/08; LEX nr 531081) oraz odniesienia się w decyzjach również do ich sytuacji.

Szczególnym aktem administracyjnym, wobec którego wprost określono wymaganie zamieszczenia w nim oznaczenia strony lub stron postępowania (art. 107 § 1 k.p.a.), jest decyzja administracyjna. Ma to o tyle istotne znaczenie, że brak oznaczenia strony w ogóle (a nie wyłącznie nieprawidłowe jej oznaczenie) powoduje, iż akt zawierający rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej dotknięty taką wadą nie może zostać uznany w ogóle za decyzję administracyjną (zob. wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2011 r., sygn. akt I OSK 325/11; LEX nr 990245). Jednak w niniejszej sprawie naruszenie art. 107 § 1 k.p.a. ma mniejszą wagę, gdyż decyzje wydane w kontrolowanym postępowaniu zawierają jedynie niekompletne oznaczenie stron postępowania. Trzeba przy tym podkreślić, że oznaczenie strony wskazuje na podmioty praw i obowiązków określonych w decyzji (zob. wyrok NSA z dnia 26 maja 2011 r., sygn. akt II OSK 443/10; LEX nr 1081785). Toteż nie jest wystarczające powołanie w treści decyzji wyłącznie nazwiska pełnomocnika strony, nawet jeżeli pełnomocnik również jest stroną tego postępowania. Decyzja bowiem nie konkretyzuje ani nie indywidualizuje normy prawnej w odniesieniu do pełnomocnika strony, ale odnosi się do praw i obowiązków samej strony. Pełnomocnik jest natomiast podmiotem, przez którego strona może działać w toku postępowania, tzn. podejmować kolejne czynności procesowe (art. 32 k.p.a.). Nie jest natomiast osobą, która w sferze prawa materialnego dzieli lub zastępuje tożsamość samej strony. Czym innym jest zatem wydanie decyzji wobec wszystkich stron postępowania i doręczenie jej jednej z nich, działającej również jako pełnomocnik procesowy pozostałych (takie działanie odpowiada prawu) niż skierowanie i doręczenie decyzji wyłącznie jednej ze stron postępowania (pełnomocnikowi pozostałych), z czym mamy do czynienia w kontrolowanym postępowaniu. Wypada też zauważyć, że oznaczenie strony może być zamieszczone w początkowej części decyzji, ale też może znaleźć się na końcu w rozdzielniku adresatów, którym decyzja zostaje doręczona (por. wyrok NSA z dnia 4 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1370/10; LEX nr 1068384). Przepisy dotyczące treści decyzji dopuszczają zatem wskazanie adresatów decyzji – stron postępowania – w jakimkolwiek miejscu tego aktu administracyjnego, o ile tylko pozwala to na niebudzące wątpliwości ustalenie, czyje prawa i obowiązki dana decyzja konkretyzuje. Nie ma zatem wątpliwości, że brak zamieszczenia oznaczenia stron w decyzji administracyjnej oznacza, że nie spełnia ona wszystkich wymogów, wynikających z art. 107 § 1 k.p.a. i przepis ten narusza w stopniu uzasadniającym jej uchylenie (zob. wyrok WSA w Krakowie z dnia 3 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 127/13; LEX nr 1310564).

Co więcej, w niniejszej sprawy organy administracyjne, nie tylko nie wskazały stron postępowania w swoich decyzjach, lecz w ogóle pominęły te strony w trakcie całego postępowania. Z zaskarżonej decyzji, jak również decyzji organu I instancji wprost wynika, że jako stronę traktują jedynie M. S., zaś pozostałym osobom nie przyznano statusu strony. Organy przede wszystkim stwierdziły, że M. S. jest przedsiębiorcą. Stwierdzenie takie nie zostało natomiast odniesione do pozostałych osób, którym również przymiot strony przysługiwał. Pomijając już fakt, że wszystkie wskazane wyżej osoby powinny być traktowane, jako strona postępowania administracyjnego i tak były traktowane na początkowym etapie postępowania, wskazać należy, że organy nie zwróciły uwagi na pismo pełnomocnika M.S. z dnia 19 września 2013r., w którym wprost zostało stwierdzone, że wniosek o zastosowanie ulgi dotyczy zarówno M. S., jak również jego dzieci, czyli E. i S. S.. Z kolei Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie odniosło się do zarzutu zawartego w odwołaniu, iż w sprawie pominięto wniosek E. i S. S..

Kolejna istotna wada dotyczy przeprowadzenia postępowania dowodowego przez organ I instancji i jest związana z ustaleniem, że skarżący M. S. jest przedsiębiorcą. W aktach sprawy nie ma żadnego dowodu na tę okoliczność. Jedynie w uzasadnieniu decyzji organu I instancji znajduje się stwierdzenie, że "Prezydent analizując sprawę powziął informację, iż wnioskodawca prowadzi działalność na podstawie wpisu do Ewidencji Działalności Gospodarczej (.....) w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub wydzierżawionymi". Jakie było źródło tej wiedzy i kiedy dokładnie skarżący rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, decyzja organu I instancji nie wyjaśnia. Na tę okoliczność również Kolegium nie przeprowadziło żadnego postępowania wyjaśniającego. Tymczasem jak wynika z art. 107 § 3 k.p.a., uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Tymczasem w zakresie istotnej przesłanki, która bezpośrednio wpłynęła na treść decyzji, organy nie przeprowadziły żadnego postępowania dowodowego. Dowodu takiego nie sposób odszukać w nadesłanych do Sądu aktach administracyjnych.

Pomijając już to uchybienie w ustaleniu stanu faktycznego sprawy, Sąd pragnie zwrócić uwagę na błędny sposób rozumowania organów odnośnie wywodzenia skutków prawnych z samego faktu, że skarżący jest przedsiębiorcą. Faktycznie art. 64 ust. 2 u.f.p. skierowany jest do zobowiązanego prowadzącego działalność gospodarczą. Nie oznacza to jednak, że jeżeli jakaś osoba prowadzi działalność gospodarczą, to w każdym przypadku tylko ten przepis znajdzie do niej zastosowanie. Będzie go można zastosować jedynie wówczas, gdy dana osoba zwróci się o zastosowanie ulgi w opłacie, która powstała w związku z prowadzeniem przez tę osobę działalności gospodarczej. Tytułem przykładu, jeżeli jakaś osoba buduje dom na własne potrzeby i jednocześnie prowadzi działalność gospodarczą zupełnie niezwiązaną z tą budową, to przy opłacie za zajęcie pasa drogowego, nie może być traktowana jak osoba prowadząca działalność gospodarczą. Nie ma bowiem żadnego związku pomiędzy wykonywaną działalnością a budową domu na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych. Powyższy przepis znajdzie natomiast zastosowanie, jeżeli przedsiębiorca będzie budował dom w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, czyli np. działalnością deweloperską. Organy podatkowe, aby zastosować dyspozycję art. 64 ust. 2 u.f.p., nie tylko musiałyby ustalić, że skarżący M.S. prowadzi działalność gospodarczą, lecz również musiałyby ustalić, że działalność ta miała związek z naliczeniem przedmiotowej opłaty.

Sąd nie może przy tym rozstrzygać, czy sposób rozumowania organów w zakresie wykładni art. 64 ust. 2 u.f.p. jest prawidłowy, gdyż organy nie ustaliły właściwie stanu faktycznego. Wykładania ta na obecnym etapie miałaby zatem cechy wykładni abstrakcyjnej, do której Sąd nie jest uprawniony w zakresie rozstrzygania skargi na decyzję administracyjną.

Wobec powyższego zaskarżona decyzja podlega uchyleniu przede wszystkim na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a. W decyzjach organów administracyjnych pominięto strony postępowania, czym naruszono zasadę czynnego udziału stron w postępowaniu i w konsekwencji istnieje przesłanka do wznowienia postępowania, które polega na tym, że strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.). Z uwagi z kolei na wskazane błędy w ustalaniu stanu faktycznego, ziściła się również kolejna przesłanka uchylenia zaskarżonej decyzji, wskazana w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Braki w przeprowadzonym postępowaniu oraz niewystarczające uzasadnienia decyzji, miały bowiem istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec powyższego Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów dających podstawy do wznowienia postępowania oraz z naruszeniem przepisów postępowania dowodowego i dlatego musiała zostać uchylona. Ten sam środek zastosowano w stosunku do decyzji organu pierwszej instancji, gdyż obie te decyzje są dotknięte opisaną wyżej wadą w takim samym stopniu, a orzeczenie takie ułatwi całościowe rozstrzygnięcie sprawy.

Sąd wskazuje, że rozpoznając ponownie sprawę organy powinny w sposób prawidłowy ustalić katalog stron postępowania administracyjnego w przedmiocie umorzenia opłaty za zajęcie pasa drogowego, a następnie zapewnić każdemu takiemu podmiotowi możliwość czynnego udziału w tym postępowaniu. Ponadto organy zobowiązane będą do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej przez skarżącego M.. S.oraz ewentualnego związku tej działalności z wnioskowaną ulgą. Organy wskażą przy tym dowody na podstawie których okoliczności te zostaną ustalone oraz umożliwią wypowiedzenie się stronom w zakresie zgromadzonego materiału dowodowego. Dopiero bowiem decyzja wydana w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania administracyjnego może zostać poddana kontroli merytorycznej.

Na zakończenie trzeba jeszcze wyjaśnić, że o kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a., a na zasądzoną kwotę złożyła się równowartość wpisu od skargi, opłaty skarbowej od złożenia dokumentu pełnomocnictwa oraz wynagrodzenie pełnomocnika skarżącego M. S. ustalone zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j.: Dz.U. z 2013 r., poz. 490).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono, jak w sentencji.