drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Inne, Inne, stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały w części, II SA/Kr 33/20 - Wyrok WSA w Krakowie z 2020-06-30, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Kr 33/20 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2020-06-30 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2020-01-09
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Andrzej Irla /przewodniczący sprawozdawca/
Jacek Bursa
Joanna Człowiekowska
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Inne
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2020 poz 470 art. 29 ust. 1
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Irla (spr.) Sędzia WSA Jacek Bursa Sędzia WSA Joanna Człowiekowska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 30 czerwca 2020 r. sprawy ze skargi I.C. i K.B. na uchwałę Rady Gminy Bukowina Tatrzańska nr XXXIX/290/2013 z dnia 21 października 2013 r. . w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Jurgów II 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej przepisy paragrafu 3 ust. 9 pkt 1 i pkt 2 lit. c) oraz paragrafu 3 ust. 4 pkt 2 lit. c) i pkt 4 lit. a), a także załącznika graficznego nr 1.1. wyznaczającego obszar drogi wewnętrznej o symbolu I.KDw; 2. zasądza od Gminy Bukowina Tatrzańska na rzecz skarżących kwotę 1097 zł (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

I.

Skarżący K. B. oraz I. C. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Gminy Bukowina Tatrzańska nr XXXIX/290/2013 z dnia 21 października 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Jurgów II. Żądanie skargi obejmowało stwierdzenie nieważności:

a) par. 3 ust. 9 pkt 1 i pkt 2 lit. a) oraz lit. c) zaskarżonej uchwały, a także załącznika graficznego do tego aktu oznaczonego numerem 1.1. określających obszar drogi wewnętrznej o symbolu 1.KDw, gdzie wyznaczono teren drogi wewnętrznej przebiegającej przez stanowiące własność skarżących działki o numerach [...], [...];

b) par. 3 ust. 4 pkt 2 lit. c) oraz pkt 4 lit. a) gdzie dopuszczono lokalizację i realizację maksymalnie jednego zjazdu z drogi publicznej na drogę wewnętrzną [...], zlokalizowanego na wysokości konkretnie wskazanej działki ewidencyjnej oznaczonej numerem [...].

Skarżący żądali także zasądzenia kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżonemu aktowi prawa miejscowego skarżący zarzucili naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 2, art. 21 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 2, art. 31 ust. 3 i art. 64 Konstytucji RP oraz art. 140 K.c. polegające na bezzasadnym i nieuprawnionym naruszeniu prawa własności w odniesieniu do działek [...], [...] poprzez ustalenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przebiegu drogi wewnętrznej oznaczonej symbolem 1.KDw przez część nieruchomości skarżących – bez przeznaczenia tego terenu na cel publiczny, co skutkuje brakiem możliwości wywłaszczenia tego terenu i ograniczeniem zabudowy pozostałej części nieruchomości;

2. art. 4 ust. 1, art. 6 ust. 2 pkt 2 oraz art. 15 ust. 2 pkt 10 i ust. 3 pkt 4a ustawy z dnia 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niepoprawne ustalenie w zaskarżonym planie miejscowym przeznaczenia terenu, co narusza chroniony prawem interes skarżących;

3. art. 29 ustawy o drogach publicznych poprzez rozstrzygnięcie o lokalizacji zjazdu indywidualnego z drogi krajowej do działki nr [...] z pominięciem decyzji administracyjnej wydanej przez zarządcę drogi.

W uzasadnieniu skargi zwrócono uwagę na pismo wzywające Radę Gminy Bukowina Tatrzańska do usunięcia naruszania prawa wywołanego zaskarżoną uchwałą. Naruszenie to dotyczyło ustalenia przebiegu drogi wewnętrznej (symbol 1.KDw) przez część nieruchomości skarżących, bez przeznaczenia tego terenu na cel publiczny, a także ograniczenia ilości zjazdów z drogi publicznej (tylko na działce nr [...]) na drogę wewnętrzną oznaczoną symbolem 1.KDw. W piśmie tym akcentowano także, iż planowana droga wewnętrzna na działkach m.in. stanowiących własność skarżących, nie stanie się drogą gminną, co w konsekwencji oznacza, że działki po których droga ta została wyznaczona (m.in. nr [...], [...]) – nie będą podlegać wywłaszczeniu na cel publiczny. Niemożliwe będzie zrealizowanie budowy tej drogi bez zgody wszystkich współwłaścicieli działek po których ma ona przebiegać i bez zawarcia z Gminą stosownej umowy uprawniającej do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Powyższe w istocie powoduje, że budowa tej drogi nie będzie możliwa, a akt prawa miejscowego przewidujący takie rozwiązanie staje się dokumentem o iluzorycznym znaczeniu prawnym. Zwrócono też uwagę, że nie są poprawne regulacje planu przewidujące konkretną lokalizację zjazdu z drogi publicznej na drogę wewnętrzną. Lokalizacja zjazdu może być ustalona w postępowaniu administracyjnym, a nie w akcie prawa miejscowego.

Wykazując interes prawny do zaskarżenia uchwały Rady Gminy Bukowina Tatrzańska nr XXXIX/290/2013 z dnia 21 października 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Jurgów II - skarżący powołali się na przysługujące im prawo własności działek znajdujących się na terenie na którym obowiązuje plan miejscowy i wskazali na naruszenie tego prawa regulacjami kwestionowanego aktu prawa miejscowego. Powyższe dotyczy przebiegu drogi wewnętrznej 1.KDw oraz ustalonej lokalizacji zjazdu. W ocenie skarżących, fakt ograniczenia ilości zjazdów do jednego, pozbawia stanowiące ich własność nieruchomości dostępu do drogi publicznej. To zaś wyklucza planowaną przez skarżących budowę domu jednorodzinnego. Udzielenie pozwolenia na budowę uzależnione bowiem zostało od uzyskania oświadczenia zarządy drogi o możliwości połączenia terenu inwestycji z drogą publiczną. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad decyzją z dnia 7.06.2018 r. odmówił udzielania zgody na lokalizację zjazdu wskazując na przepisy zaskarżonej w sprawie uchwały.

II.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy Bukowina Tatrzańska domagał się jej oddalenia twierdząc, że przy uchwalaniu planu Gmina nie przekroczyła władztwa planistycznego. Ewentualnie żądał umorzenia postępowania sądowego z uwagi na przystąpienie do zmiany planu w zakresie wnioskowanym przez skarżących.

III.

Badając legitymację skarżących do zaskarżenia uchwały Rady Gminy Bukowina Tatrzańska nr XXXIX/290/2013 z dnia 21 października 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Jurgów II, sąd zarządzeniem z dnia 19.03.2020 r. zwrócił się do skarżących o wykazanie tytułu prawnego do działek nr [...], [...] i nr [...] w miejscowości J.. W odpowiedzi na to wezwanie przedłożone zostały dokumenty wskazujące, iż właścicielem tych nieruchomości jest wyłącznie skarżąca I. C., zaś skarżący K. B. dysponuje prawem do tych nieruchomości wywodzonym z umowy użyczenia zawartej ze skarżącą w dniu 18.03.2018 r. a przewidującym uprawnienie do ich zabudowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Podstawą prawną skargi inicjującej niniejsze postępowanie sądowe jest art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz.713; dalej jako: "u.s.g."). Aktualnie przepis ten stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Powołane brzmienie przepisu obowiązuje od dnia 1.06.2017 r. i zostało nadane przez art. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935). Należy jednak zauważyć, że stosownie do art. 17 ust. 2 wskazanej ustawy nowelizującej, przepisy art. 52 i 53 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej p.p.s.a.) oraz przepisy ustawy zmienianej w art. 2 (u.s.g.), w brzmieniu nią nadanym, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie nowelizacji (tj. po 1.06.2017 r.). Powyższe oznacza więc, że w przypadku zaskarżenia aktów prawa miejscowego uchwalonych przed dniem 1.06.2017 r. zastosowanie znajdzie przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. w brzmieniu sprzed powołanej nowelizacji. Przepis ten zaś uprzednio przewidywał obowiązek poprzedzenia skargi składanej do sądu administracyjnego na uchwałę podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej - wezwaniem organu do usunięcia naruszenia prawa. Nadto, zastosowanie znajdą także terminy zaskarżenia uchwały wynikające z art. 53 par. 2 p.p.s.a. w brzmieniu obowiązującym przed wskazaną wyżej datą.

Skoro zatem zaskarżona w sprawie uchwała podjęta została przed 1.06.2017 r., to zasadnie skarżący pismem z dnia 3.10.2019 r. (k. 9) wezwali organ do usunięcia naruszenia prawa, spełniając w ten sposób normatywny wymóg. Wezwanie to zostało odebrane przez organ gminy w dniu 11.10.2019 r. (k. 11), a wobec braku udzielenia odpowiedzi na to wezwanie (opinia Gminnej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej – k. 13, nie stanowi takiej odpowiedzi), skarżących wiązał 60-dniowy termin do wniesienia skargi (art. 53 par. 2 p.p.s.a. – w brzmieniu obowiązującym przed wskazaną wyżej nowelizacją). Skarga wniesiona w dniu 9.12.2019 r. została zatem złożona z zachowaniem powyższego terminu.

Jak wynika z art. 101 ust. 1 u.s.g., warunkiem skutecznego wniesienia skargi na tej podstawie prawnej jest również wykazanie przez skarżących naruszenia indywidualnego interesu prawnego regulacjami kwestionowanej uchwały. Sąd uznał, że skarżący mają legitymację w tej sprawie. Faktem jest bowiem, iż skarżący dysponują tytułami prawnymi (prawem własności oraz prawem obligacyjnym) do nieruchomości znajdujących się na terenie, na którym obowiązuje zaskarżony plan miejscowy. Nadto, w ocenie sądu wykazali skarżący naruszenie własnego, indywidualnego interesu prawnego wskazanymi na wstępie uzasadnienia regulacjami kwestionowanej uchwały, gdyż treść tych regulacji ingeruje w przysługujące skarżącym prawa, ograniczając możliwości inwestycyjne nieruchomości.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27.03.2003 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2020 r., poz. 293; dalej u.p.z.p.) istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Analizując akta planistyczne kontrolowanej sprawy, sąd uznał, iż brak jest podstaw do stwierdzenia aby w uchwalaniu kwestionowanego planu brał udział niewłaściwy organ oraz aby naruszony został tryb postępowania przy sporządzaniu planu. Jakichkolwiek zarzutów w powyższym zakresie nie zgłaszali też skarżący w toku postępowania sądowoadministracyjnego.

Zarzuty podniesione w skardze, sąd uznał za uzasadnione. Zarzuty te koncentrują się na dwóch zagadnieniach:

1. na nieuprawnionym przeznaczeniu w planie miejscowym działek nr [...], [...] na teren drogi wewnętrznej (1.KDw) oraz

2. na wadliwym dopuszczeniu możliwości lokalizacji i realizacji maksymalnie jednego zjazdu z drogi publicznej na wskazaną wyżej drogę wewnętrzną.

W zakresie pierwszego ze wskazanych wyżej zarzutów wskazać należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p., w planie miejscowym określa się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Zauważyć należy, iż w orzecznictwie NSA podkreśla się, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powinien być tak skonstruowany, aby zapewniona była możliwość obsługi komunikacyjnej terenów budowlanych (por. wyrok NSA z 01.04.2011 r., sygn. akt II OSK 109/11). Sytuacja taka będzie miała miejsce w przypadku, gdy regulacje planu miejscowego będą na tyle efektywne, że gwarantować będą pewność powstania planowanego układu komunikacyjnego. Zapewnienie wymaganego (w przypadku działek budowlanych) dostęp do drogi publicznej, nie może bowiem być uzależniane od późniejszej, niepewnej i nieoczywistej zgody właścicieli nieruchomości, na których planowany układ drogowy ma być finalnie zrealizowany. Z uprawnieniem właściciela działki do posiadania dostępu do drogi publicznej zsynchronizowany jest przy tym obowiązek gminy budowy odpowiedniej sieci dróg gminnych (zob. wyrok NSA z 25.11.2009 r., II OSK 1347/09). Naczelny Sąd Administracyjny podkreśla, że wyznaczenia ciągu komunikacyjnego – drogi wewnętrznej – na działkach prywatnych nie gwarantuje osiągnięcia celu w postaci zapewnienia możliwości realizowania, z wykorzystaniem tej drogi, obsługi komunikacyjnej określonych terenów. Na takie bowiem wykorzystanie terenu, nadal będzie konieczne uzyskanie zgody właściciela działki (działek), przez którą ma ten ciąg przebiegać. Zauważyć przy tym trzeba, iż nie jest dopuszczalne wywłaszczenie nieruchomości z przeznaczeniem na cele realizacji dróg niepublicznych (wewnętrznych) – co wynika a contrario z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r. poz. 65). Zgodnie z tym przepisem, celem publicznym w rozumieniu ustawy będzie jedynie wydzielanie gruntów pod drogi publiczne, drogi rowerowe i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego. Zatem, prywatne działki przeznaczone pod drogi wewnętrzne, z uwagi na swe położenie i połączenie z drogami publicznymi pełnią de facto funkcję dróg publicznych, i to bez przyznania właścicielowi należnego odszkodowania za faktyczne wywłaszczenie (por. także wyrok NSA z dnia 11.10.2016 r.; sygn. akt II OSK 3314/14). Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty – w postaci budowy gminnych dróg - należy do zadań własnych gminy (por. art. 7. ust. 1. pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym). Jak przy tym zasadnie wskazał WSA w Krakowie w wyroku z dnia 4.08.2014 r. (sygn. akt II SA/Kr 434/14) jeżeli dany obszar przeznaczony w planie miejscowym pod zabudowę nie ma dostępu do drogi publicznej, to przed uchwaleniem planu należy ustanowić odpowiednią służebność drogową bądź w planie należy objąć jego granicami taki obszar, aby obsługa komunikacyjna została zagwarantowana. Takiej gwarancji nie daje jednak wyznaczenie drogi wewnętrznej na działkach prywatnych właścicieli. Przepisy prawa, w tym ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie zawierają podstawy do wyznaczania dróg wewnętrznych, ciągów pieszo-jezdnych, dojazdów itp. na działkach prywatnych. Dlatego też przyjmować należy, że "system komunikacyjny", o którym mowa w powołanym na wstępie art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p., to system dróg publicznych w rozumieniu ustawy o drogach publicznych. Jeżeli zatem istnieje konieczność urządzenia nowych dróg, to tylko jako dróg publicznych. Niedopuszczalne jest więc planowanie powstania, modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt 10 ww. ustawy, na drogach prywatnych. We wskazanym wyżej wyroku sąd podkreślił, że rada gminy nie dysponuje kompetencją do planowania (urządzania) dróg wewnętrznych na nieruchomościach stanowiących własność prywatną, bez zgody ich właścicieli. Stanowiłoby to nie tylko przekroczenie władztwa planistycznego poprzez naruszenie prawa własności, ale też powodowałoby złudne, pozorne przeświadczenie, że zapis planu dotyczący drogi wewnętrznej przewidzianej na gruntach tylko prywatnych daje jakiekolwiek prawo do korzystania z nich przez inne osoby niż właściciele (podobnie wyrok WSA w Poznaniu z dnia 7.08.2019 r.; sygn. akt II SA/Po 482/19).

Podzielając przedstawione wyżej poglądy sądów administracyjnych należy zwrócić uwagę, że jak wynika z części tekstowej zaskarżonego planu miejscowego (k. 42 akt sądowych) w założeniu lokalnego prawodawcy, przedmiotowa droga wewnętrza oznaczona symbolem 1.KDw, miałaby powstać z kilkudziesięciu działek, jako część nieruchomości przyległej i wydzielonej z terenu 1.U/MN. W kontekście wyżej przedstawionych poglądów, rozwiązanie takie uznać należy za niedopuszczalne. Jak bowiem już podkreślono, brak jest podstawy prawnej do wyznaczania dróg wewnętrznych, na działkach prywatnych. Za pozbawiony racji uznać należy zawarty w odpowiedzi na skargę argument, iż "możliwość realizacji tej drogi uzależniona jest od porozumienia się i zgody właścicieli sąsiadujących nieruchomości, a przy braku zgody, przed sądem powszechnym można żądać ustanowienia służebności drogi koniecznej." Akcentowane wyżej stanowisko sądów administracyjnych zwraca bowiem uwagę na to, że rozwiązania planistyczne zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego winny być efektywne. Rozwiązania te powinny zatem też zapewniać realnie skomunikowanie działek budowlanych z drogą publiczną. Na gruncie ocenianej sprawy uznać jednak trzeba, że przy występującej znacznej ilości nieruchomości mających tworzyć sporną drogę, rzeczywista możliwość porozumienia się ich właścicieli, i w efekcie realizacji przedmiotowej drogi – może okazać się czysto hipotetyczna i iluzoryczna. Zatem przyjęte w ocenianym planie miejscowym rozwiązania planistyczne nie mogą być uznane za skuteczne i efektywne. W ocenie sądu, wprowadzona planem miejscowym analizowana regulacja, nie jest w stanie doprowadzić do zamierzonych przez nią efektów w postaci rzeczywistej możliwości powstania spornej drogi, skoro zakłada ona konieczność porozumienia się między sobą kilkudziesięciu osób – właścicieli nieruchomości mających tworzyć tę drogę. Z powyższego względu analizowana regulacja nie gwarantuje zapewnienia obsługi komunikacyjnej przyległych terenów inwestycyjnych. Nadto, jak wyżej wskazano, brak jest podstaw prawnych aby przeznaczać w planie miejscowym określone tereny pod drogi wewnętrzne i kosztem prywatnych terenów realizować system dróg na terenie gminy.

Powyższe nakazywało więc stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej przepis paragrafu 3 ust. 9 pkt 1, a także załącznika graficznego nr 1.1. wyznaczającego obszar drogi wewnętrznej o symbolu 1.KDw. Powołany wyżej przepis planu miejscowego wyznacza na rysunku (części graficznej) uchwały, tereny oznaczone symbolem 1.KDw - właśnie z przeznaczeniem na teren wewnętrznej komunikacji drogowej - drogi wewnętrznej, co jak wyżej wskazano nie było uprawnione.

W ocenie sądu zasadny był też zarzut wskazujący na wadliwą regulację planu dopuszczającą możliwości lokalizacji i realizacji maksymalnie jednego zjazdu z drogi publicznej na wskazaną wyżej drogę wewnętrzną. Należy zwrócić uwagę, że w przedmiotowym planie miejscowym, na wniosek właściwego zarządcy drogi, przewidziano możliwość sytuowanie jednego zjazdu z drogi publicznej na drogę wewnętrzną na wysokości działki nr [...]. Stanowi o tym par. 3 ust. 4 pkt 4 lit. a) zaskarżonej uchwały. W aktach planistycznych znajduje się pismo Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 21.11.2012 r. (k. 34), w którym organ ten wskazuje, że "obszar od skrzyżowania drogi krajowej do miejscowości J. (km 18+850) może być przeznaczony wyłącznie na cele budownictwa mieszkalnego. Nadto, wyklucza się cele usługowe ze względu na zjazd w obrębie skrzyżowania. Zabronione jest sytuowanie zjazdów do obsługi działalności gospodarczej. Dojazd do terenu istniejącym zjazdem indywidualnym". W piśmie z 14.05.2013 r. – wskazany organ wnioskuje o ograniczenie wielkości pensjonatów (max 30 miejsc). Pomijając nawet to, że postulaty co do treści przyjmowanych rozwiązań planistycznych zgłaszanych przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad istotnie wykraczały poza zakres właściwości i kompetencji tego organu, to należy wskazać, że o tym czy zjazdy z drogi będą budowane oraz o ich lokalizacji decyduje zasadniczo właściwy organ w drodze administracyjnego aktu indywidualnego, jak to słusznie podnosili skarżący się w skardze. Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 2020 r., poz. 470; w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały) budowa lub przebudowa zjazdu należy do właściciela lub użytkownika nieruchomości przyległych do drogi, po uzyskaniu, w drodze decyzji administracyjnej, zezwolenia zarządcy drogi na lokalizację zjazdu. Ustęp 3 powołanego przepisu stanowił, że w zezwoleniu na lokalizację zjazdu określa się miejsce lokalizacji zjazdu i jego parametry techniczne. Oceniana zatem regulacja planu miejscowego przewidująca możliwość realizacji wyłącznie jednego zjazdu, z jednoczesnym przesądzeniem o konkretnym jego umiejscowieniu, naruszała cytowaną wyżej regulację art. 29 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. W konsekwencji powyższego należało stwierdzić nieważność wymienionego wyżej par. 3 ust. 4 pkt 4 lit. a) zaskarżonej uchwały, który dopuszcza możliwość realizacji maksymalnie jednego zjazdu na drogę wewnętrzną, zlokalizowanego na wysokości dz. ew. nr [...]. Nadto, należało stwierdzić nieważność także par. 3 ust. 9 pkt 2 lit. c), który przewiduje lokalizację w terenie 1.KDw zjazdów z drogi wewnętrznej na teren oznaczony symbolem 1.U/MN oraz par. 3 ust. 4 pkt 2 lit. c) który za zgodny z przeznaczeniem terenu 1.KDg uznaje lokalizację zjazdu z drogi publicznej na drogę wewnętrzną oznaczoną symbolem 1.KDw.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia jest art. 147 par. 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p.

O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a. w zw. z art. 205 par. 2 p.p.s.a. Z przepisów tych wynika, że w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Do kosztów tych zalicza się także wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika ustalone wg stawek określonych w par. 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018 r., poz. 265).



Powered by SoftProdukt