drukuj    zapisz    Powrót do listy

6019 Inne, o symbolu podstawowym 601, Budowlane prawo, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 1922/08 - Wyrok NSA z 2009-12-10, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1922/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-12-10 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-12-29
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jan Paweł Tarno
Leszek Leszczyński
Maria Czapska -Górnikiewicz /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6019 Inne, o symbolu podstawowym 601
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Sygn. powiązane
II SA/Op 156/08 - Wyrok WSA w Opolu z 2008-09-04
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 1960 nr 30 poz 168 art. 10, at. 138 par 2
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędzia del. NSA Leszek Leszczyński Protokolant Anna Jusińska po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2009r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 4 września 2008 r., sygn. akt II SA/Op 156/08 w sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. w P. na decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia [...] lutego 2008 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie legalności robót budowlanych oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

II OSK 1922 / 08

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 września 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę Spółki z o.o. [...] w P. na decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2008 r., uchylającą decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Kluczborku z dnia [...] grudnia 2007 r. i przekazującą sprawę do ponownego rozpatrzenia temu organowi w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie legalności budowy placu postojowego.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Kluczborku, na podstawie art. 104 k.p.a. umorzył przeprowadzone postępowanie administracyjne w sprawie legalności budowy placu postojowego w [...] przy ul. [...], na działce nr [...], karta mapy [...].

Organ pierwszej instancji podniósł, że w dniu 15 listopada 2007 r. przeprowadzono oględziny przedmiotowego placu postojowego i ustalono, iż właścicielem działki [...] jest Korporacja [...] Sp. z o.o. w K. Jest to nieruchomość zabudowana budynkami parterowymi, użytkowanymi jako pawilony handlowe oraz placem postojowym dla samochodów osobowych. Stwierdzono, że istniejący plac postojowy o powierzchni 1645 m2 był w dniu zakupu tj. w 1996 r., utwardzony betonem w formie płyt. Jednocześnie organ ustalił, że plac postojowy utwardzony uprzednio płytami betonowymi został pokryty warstwą masy asfaltowej grubości 2-3 cm na początku 1997 r. przez [...] Sp. z o.o.- dzierżawcę całego obiektu budowlanego.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego uznał, że wykonana warstwa wyrównawcza istniejącego placu postojowego była jedynie konserwacją betonowej nawierzchni, a zgodnie z ówcześnie obowiązującymi przepisami Prawa budowlanego, konserwacja istniejącej nawierzchni nie wymagała uzyskania przez inwestora decyzji o pozwoleniu na budowę, czy też uprzedniego zgłoszenia robót budowlanych właściwemu organowi. W ocenie organu nie nastąpiła również zmiana charakteru użytkowanego placu, a ułożona warstwa masy asfaltowej nie jest przyczyną zawilgocenia ścian zewnętrznych sąsiedniego budynku [...], poprzez spływające wody opadowe, a to z uwagi na ukształtowanie terenu wykluczające taką możliwość. Na poparcie swojego stanowiska organ przywołał przedłożoną przez właściciela obiektu decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego z dnia [...] kwietnia 1997 r., zatwierdzającą projekt budowlany z załącznikami i udzielającą pozwolenia na budowę wjazdu - Firmie [...] w K. Dodatkowo organ I instancji podniósł, że zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego miasta Kluczborka teren działki nr [...] to tereny oznaczone symbolem UH, z przeznaczeniem podstawowym: tereny usług, handlu i gastronomii, obejmujące budynki usług, budynki magazynowe, gospodarcze oraz obiekty i urządzenie towarzyszące, a także dojazdy, parkingi obiekty małej architektury i urządzenia infrastruktury technicznej. Brak było w ocenie organu podstaw do dalszej interwencji zważywszy na to, iż wykonany zakres robót nie jest regulowany przepisami Prawa budowlanego.

Od powyższej decyzji odwołanie wniosła G. W., podnosząc, że decyzja organu I instancji została wydana z naruszeniem przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i Prawa budowlanego. W ocenie strony decyzja organu I instancji została wydana w dniu, w którym odwołującej zostało doręczone zawiadomienie o wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie, co uniemożliwiło jej czynne uczestnictwo w postępowaniu. Zarzuciła także, że zakres wykonanych robót był większy niż pokrycie utwardzonego placu warstwą asfaltu, bowiem dokonano odkucia spękań, wyrównano powierzchnię placu, ubytki uzupełniono betonem, dodatkowo zaś powiększono powierzchnię placu o obszar wygospodarowany w wyniku rozbiórki budynku magazynu- stołówki, wiaty oraz terenu powstałego w wyniku wykarczowania dębu, a te wszystkie roboty nie stanowiły tylko prac konserwacyjnych.

Decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. Opolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. uchylił w całości decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia temu organowi, uznając, że odwołanie G. W. należało uwzględnić z uwagi na naruszenie przez organ I instancji przepisów k.p.a., dotyczących udziału stron w postępowaniu administracyjnym oraz niewystarczające wyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla sprawy.

Przede wszystkim organ odwoławczy wskazując na treść art. 10 k.p.a. podniósł, że organ I instancji przeprowadził oględziny przedmiotowego placu z udziałem przedstawiciela właściciela nieruchomości i G. W., lecz bez udziału inwestora - Firmy [...] sp. z o. o. Dodatkowo strona ta nie została poinformowana o terminie oględzin. Nadto organ I instancji poinformował strony, pismem z dnia 26 listopada 2007 r., doręczonym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru, o wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie oraz o możliwości składania wyjaśnień w terminie 7 dni od dnia otrzymania zawiadomienia, zaś decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. umorzył prowadzone postępowania administracyjne. Natomiast G. W. w dniu [...] grudnia 2007r. otrzymała zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego, dotyczącego legalności robót wykonanych przez Spółkę [...] na placu sąsiadującym z jej nieruchomością.

Wobec powyższego uznano, że takie działanie organu I instancji naruszało art. 10 k.p.a. oraz art. 8 k.p.a. Dodatkowo organ odwoławczy podniósł, że zgromadzone akta przedmiotowego postępowania nie pozwalają na odniesienie się, co do zakresu robót budowlanych wykonanych przy placu postojowym i ich kwalifikacji prawnej, ponieważ ta kwestia nie została podniesiona w uzasadnieniu decyzji organu I instancji. Oznacza to, że nie zostały wykazane przesłanki pozwalające na umorzenie postępowania administracyjnego w oparciu o art. 105 k.p.a.

Skargę na powyższą decyzję złożyła Spółka z o.o. [...] w P. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jej uchylenie i zarzucając jej naruszenie:

- art. 10 k.p.a., polegające na uznaniu przez organ II instancji, że w przedmiotowym postępowaniu stronom nie został zapewniony czynny udział w postępowaniu, a także iż nie umożliwiono im wypowiedzenie się co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów,

- art. 138 § 2 k.p.a., poprzez błędne przyjęcie przez organ II instancji, iż w sprawie nie zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności dla sprawy,

- art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. i art. 105 k.p.a., poprzez ich niezastosowanie tj., poprzez niestwierdzenie braku podstaw do dalszego prowadzenia sprawy i utrzymania w mocy decyzji organu I instancji, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym wyjaśnień stron, wynika jednoznacznie, iż brak było podstaw faktycznych i prawnych do dalszego prowadzenia postępowania.

Skarżąca wywodziła, że wszystkie strony przedmiotowego postępowania brały w nim czynny udział, a przede wszystkim G. W., zatem doręczenie jej zawiadomienia o wszczęciu postępowania w terminie doręczenie decyzji nie miało żadnego znaczenia dla jej pozycji jako strony postępowania, albowiem wcześniej wiedziała o tym postępowaniu i uczestniczyła w nim.

W odpowiedzi na skargę Opolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie przed Sądem pierwszej instancji, uczestniczka postępowania G. W. wniosła o oddalenie skargi, nie zgadzając się ze stanowiskiem i zarzutami skarżącej Spółki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił, iż zaskarżona decyzja ma charakter kasacyjny i z tego względu ocena Sądu ogranicza się do ustalenia prawidłowości zastosowania przez organ odwoławczy przepisu art. 138 § 2 k.p.a.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż postępowanie w niniejszej sprawie dotyczyło legalności budowy placu postojowego w [...] przy ul. [...], które organ I instancji umorzył. Zdaniem Sądu, gdyby w trakcie postępowania okazało się, że przedmiotowy obiekt w ogóle nie istnieje, bądź istnieje wprawdzie, ale rozbudowany został w zgodzie z prawem, na podstawie udzielonego inwestorowi pozwolenia, można byłoby stwierdzić, że postępowanie w sprawie samowoli budowlanej stało się bezprzedmiotowe. W konsekwencji wydana na podstawie art. 105 k.p.a. decyzja umarzającą prowadzone w tej sprawie postępowanie byłaby konieczna i prawidłowa.

Taka okoliczność jednak w niniejszej sprawie nie wystąpiła. Organ I instancji nie określił dokładnie przedmiotu swojego postępowania, tzn. nie podał, czy badał legalność wybudowanego wjazdu na teren posesji [...], czy też parkingu wykraczającego poza zakres pozwolenia na budowę z dnia [...] kwietnia 1997 r., nie wyjaśniając tym samym, czy są to obiekty tożsame. Oznacza to, że organ ten nie odniósł się do zakresu wykonanych robót i ich kwalifikacji prawnej. Nie wyjaśniono, czy przedmiotem postępowania organu nadzoru budowlanego było sprawdzenie legalności wykonanych np. robót budowlanych, remontu, czy też realizacji urządzenia budowlanego (przejazdów lub placów postojowych). Tym samym nie wskazano, czy wykonany zakres robót objęty był obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę, zgłoszenia zamiaru ich wykonania właściwemu organowi, czy też nie podlegał reżimom ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118) lub regulacjom tej ustawy we wcześniejszym brzmieniu, bądź poprzednio obowiązującej ustawy z 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.), skoro nie ustalono w decyzji organu I instancji również i terminu wykonania badanych czynności na działce nr [...].

Powyższe okoliczności oznaczają, że należy podzielić pogląd organu odwoławczego, iż z akt administracyjnych nie można wywieść, czy zaistniały przesłanki do umorzenia postępowania prowadzonego przez organ z urzędu w oparciu o art. 105 k.p.a. lub podjęcia przez organ innych aktów (w formie postanowienia lub decyzji) w oparciu o regulacje Prawa budowlanego, dotyczące legalizacji samowoli budowlanej czy też legalizacji samowolnej zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego. Tym samym zdaniem Sądu pierwszej instancji zasadne jest stanowisko organu II instancji, że ustalenie stanu faktycznego wymagało uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, skoro sporny jest zarówno fakt, jak i zakres wykonanych prac budowlanych, w tym nie wykluczono kwestii ewentualnej samowolnej zmiany sposobu użytkowania obiektu. To zaś uzasadniało podjęcie przez organ odwoławczy decyzji kasacyjnej w oparciu o art. 138 § 2 k.p.a.

W tych warunkach należało przyjąć, że zaskarżona decyzja kasacyjna powodująca przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Kluczborku nie narusza prawa, a zarzuty skargi zmierzające do wykazania, iż organ II instancji, zamiast rozstrzygnąć merytorycznie sprawę, powoduje swym rozstrzygnięciem niepotrzebne przedłużanie sprawy, są bezpodstawne. Za nieuzasadniony uznano również zarzut o naruszeniu art. 7, art. 77 i art. 107 § 3 k.p.a. Kasacyjny charakter zaskarżonej decyzji wykluczał możliwość merytorycznego rozstrzygnięcia istoty sprawy a przyczyny, dla których organ odwoławczy wydał decyzję na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., znalazły jednoznaczny wyraz w jej uzasadnieniu.

Zważywszy na powołane wyżej okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie znajdując usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia skargi, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej p.p.s.a.) ją oddalił.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Spółka z o.o. [...] w P., zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

- naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 145 § 1 pkt 1c p.p.s.a. polegające na uznaniu, że zaskarżona decyzja Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego wydana została zgodnie z przepisami postępowania, tj. art. 138 § 2 k.p.a. oraz art. 105 § 1 k.p.a. oraz art. 3 pkt 7 i 8 ustawy Prawo budowlane w brzmieniu obowiązującym w 1997 r., w szczególności polegające na tym, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji uznał, że w postępowaniu administracyjnym prowadzonym w niniejszej sprawie zachodziła konieczność dodatkowego przeprowadzenia postępowania dowodowego oraz iż nie zachodzi przesłanka umorzenia postępowania, mimo iż zakres robót objętych niniejszym postępowaniem stanowił bieżącą konserwację powierzchni w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego i tym samym nie podlegał rygorom Prawa budowlanego, dotyczącym uzyskania pozwolenia na budowę lub zgłoszenia;

- naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 145 § 1 pkt 1c p.p.s.a. polegające na uznaniu, że zaskarżona decyzja Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu wydana została zgodnie z przepisami postępowania, tj. art. 138 § 2 k.p.a. w zw. z art. 10 k.p.a., w szczególności polegające na tym, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, podzielił stanowisko organu II instancji co do tego, że postępowanie przed Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego naruszało zasadę czynnego udziału stron oraz posiadało inne istotne braki, których uzupełnienie wykraczało poza kompetencję organu odwoławczego.

Wskazując na powyższe zarzuty skargi kasacyjnej skarżąca Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Opolu.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca Spółka wskazała na ustalenia, jakich dokonał organ I instancji w wyniku prowadzonego postępowania. Zdaniem skarżącej Spółki nie jest zasadny zarzut Sądu pierwszej instancji, iż w ramach przeprowadzonego postępowania dowodowego nie został wskazany zakres prac ani termin ich wykonania. Zarówno zakres (wyrównanie całej powierzchni placu postojowego o powierzchni 1645 m2), jak i termin (początek 1997 r.) zostały ustalone i szczegółowo wyjaśnione w ramach przeprowadzonego postępowania dowodowego. Nie jest również słuszny zarzut, jakoby organ nie dokonał kwalifikacji wykonanych robót. Niezgodne ze stanem faktycznym jest również stwierdzenie, iż organ nie rozważył w ogóle kwestii ewentualnej samowolnej zmiany sposobu użytkowania placu.

Zdaniem skarżącej Spółki w niniejszej sprawie, mając na uwadze zakres wykonanych robót, należało dojść do wniosku, że nie można mówić o "remoncie" w rozumieniu art. 3 pkt 8 Prawa budowlanego, a jedynie o robotach budowlanych będących bieżącą konserwacją. Jak wynika bowiem z akt sprawy, roboty wykonane na placu postojowym polegały na pokryciu powierzchni warstwą asfaltową, a więc nie odtworzenu stanu pierwotnego. Tym samym wbrew stanowisku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego organ I instancji prawidłowo dokonał kwalifikacji zakresu wykonanych robót poprzez zakwalifikowanie ich jako bieżącej konserwacji.

W ocenie skarżącej wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji postępowanie dotyczące stwierdzenia samowoli budowlanej w niniejszym postępowaniu należało umorzyć, gdyż stało się one bezprzedmiotowe, albowiem zgromadzone w sprawie materiały dowodowe w sposób jednoznaczny nie dawały podstaw do rozstrzygnięcia sprawy, co do jej istoty.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli w sprawie nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania, wymienione w art. 183 § 2 powołanej ustawy, a taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie, to Sąd rozpoznając sprawę związany jest granicami kasacji. Związanie granicami skargi oznacza zaś związanie podstawami zaskarżenia przedstawionymi w skardze kasacyjnej.

Oceniając we wskazanych wyżej granicach wniesioną skargę kasacyjną stwierdzić trzeba, iż stawione w niej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Kontrolowana w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji decyzja wydana została na mocy art. 138 § 2 k.p.a. Zgodnie z przepisem art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części. Kwestia przy tym zakresu orzeczniczego organu odwoławczego została uregulowana w art. 138 k.p.a., na co zresztą zwrócono uwagę w skarżonym wyroku. W przeciwieństwie do decyzji organu odwoławczego określonych w art. 138 § 1 k.p.a., który to przepis nie ustanawia przesłanek ich wydania, organ może wydać decyzję kasacyjną, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a., tylko wówczas, gdy spełnione są przesłanki wymienione w zdaniu pierwszym in fine tego ostatniego przepisu, tj. wówczas, gdy organ I instancji albo w ogóle nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego albo przeprowadzone postępowanie wyjaśniające nie jest wystarczające do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i jednocześnie brak jest podstaw do zastosowania przez organ odwoławczy przepisu art. 136 k.p.a., tj. przeprowadzenia przez organ odwoławczy dodatkowego postępowania dowodowego. Kompetencja organu odwoławczego do podejmowania decyzji kasacyjnych jest zatem wyraźnie ograniczona przesłankami ustawowymi, chociaż sposób ich sformułowania w tekście przepisu pozostawia organowi II instancji pewien margines swobody przy ocenie, czy w konkretnym stanie faktycznym sprawy przesłanki te istotnie wystąpiły (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1997 r., sygn. III ZP 5/96, OSNAPiUS 1997 Nr 15, poz. 262).

W okolicznościach niniejszej sprawy organ odwoławczy, trafnie wskazał na istnienie takich błędów procesowych, popełnionych przez organ I instancji, które nakazywały uchylenie zaskarżonej decyzji, a co słusznie zaakceptował Sąd pierwszej instancji.

Przede wszystkim wskazania wymaga, iż stosowanie do treści art. 10 k.p.a. organ administracji obowiązany jest do zapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium tego postępowania, przy czym przepis ten wskazuje jedynie na uprawnienie strony, a nie na istnienie obowiązku. Szczególnego wyrazu nabiera zasada ta, przy uwzględnieniu zasady praworządności ściśle z dyrektywą czuwania przez organ administracji nad interesem strony i innych osób biorących udział w postępowaniu. Oznacza to, iż zasada czynnego udziału strony w postępowaniu przejawiać się będzie m.in. w obowiązku zawiadomienia strony o wszczęciu postępowania, prawa strony dostępu do akt sprawy, prawa do zgłaszania dowodów, obowiązku zawiadamiania strony o terminie i miejscu przeprowadzenia dowodów, prawa strony do wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji, co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. W aspekcie tego ostatniego szczególnie istotna jest okoliczność, iż obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie jest pouczenie strony o prawie do zapoznania się z aktami i złożenia końcowego oświadczenia, wynikającego z prawa do wypowiedzenia się, co do przeprowadzonych w sprawie dowodów. Ma to uwiarygodniać przyjętą okoliczność faktyczną, aby strona mogła się wypowiedzieć, co do określonego dowodu (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2001 r. sygn. II SA 1095/00, Lex nr 53441). Mając przytoczone wyżej względy na uwadze, za naruszenie tej zasady, na co słusznie zwrócił organ odwoławczy, a co zaakceptowano w skarżonym wyroku, należało niewątpliwie uznać sytuację, w której w tym samym dniu stronie doręczono pismo informujące ją o wszczęciu postępowania w sprawie legalności budowy przedmiotowego placu postojowego oraz decyzję organu I instancji o umorzeniu postępowania administracyjnego, a co miało miejsce w rozpoznawanej sprawie.

W konsekwencji powyższych uchybień, uwzględniając przy tym braki w zakresie dokonanych ustaleń faktycznych za chybiony uznać trzeba zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 138 § 2 k.p.a. i art. 10 k.p.a.

Nie jest też zasadny stawiany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przepisów postępowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. art. 138 § 2 k.p.a., art. 105 § 1 k.p.a. oraz art. 3 pkt 7 i 8 Prawa budowlanego. Prawidłowo wskazano, bowiem w zaskarżonym wyroku na stanowisko organu odwoławczego, iż w swojej decyzji organ I instancji nie określił dokładnie przedmiotu postępowania nie określając zakresu robót budowlanych wykonanych przy placu postojowym i ich kwalifikacji prawnej. W tej sytuacji nie można było też wywieść, czy zaistniały przesłanki do umorzenia postępowania, o których mowa w art. 105 k.p.a., czy też zaistniała konieczność podjęcia przez organ nadzoru budowlanego innych czynności określonych w ustawie Prawo budowlane. Na akceptację zasługuje zaaprobowane przez Sąd pierwszej instancji stanowisko organu odwoławczego, iż ustalenie stanu faktycznego wymagało uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego skoro sporny jest zarówno fakt, jaki i zakres wykonanych prac budowlanych. Ponieważ postępowanie to nie mogło być uzupełnione przez organ odwoławczy to zasadnym było wydanie przez organ odwoławczy decyzji kasacyjnej.

Odnosząc się do twierdzeń skarżącej Spółki, iż zakres wykonanych robót budowlanych stanowił bieżącą konserwację powierzchni w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, a w związku z tym nie podlegał rygorom ww. ustawy, stwierdzić należy, iż wobec braku prawidłowych ustaleń faktycznych, twierdzenia te są na obecnym etapie postępowania, co najmniej przedwczesne.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.



Powered by SoftProdukt