Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Pauter Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek (spr.) Sędzia WSA Krzysztof Dziedzic Protokolant st. sekr. sąd. Monika Walentynowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 17 września 2015 r., nr X/57/2015 w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Burmistrza stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.

Pismem z dnia [...] lipca 2015 r., skierowanym do Wojewody S.K. złożyła skargę na działalność Burmistrza, wskazując na nieprawidłowe działania oraz błędy proceduralne popełnione przez niego w sprawie rozgraniczeniowej, i wnioskując o objęcie nadzorem i podjęcie kontroli w zakresie przestrzegania przez niego przepisów dotyczących geodezji i kartografii.

Pismem z dnia [...] lipca 2015 r. Wojewoda, powołując się na przepisy art. 231 w zw. z art. 229 pkt 3 Kpa, przesłał Radzie Miejskiej korespondencję S.K., dotyczącą działalności Burmistrza.

W dniu 17 września 2015r. Rada Miejska, powołując się na przepis art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w zw. z art. 229 pkt 3 Kpa, podjęła uchwałę Nr X/57/2015 w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Burmistrza. W § 1 uchwały wskazano, iż po rozpatrzeniu skargi S.K. na działalność Burmistrza, uznaje się skargę za niezasadną. W § 2 zobowiązano Przewodniczącego Rady do poinformowania skarżącej o sposobie załatwienia skargi, a w § 3 wskazano, że uchwała wchodzi w Życie z dniem podjęcia.

W uzasadnieniu uchwały Rada wskazała, że w dniu 3 lipca 2015r. za pośrednictwem Urzędu Wojewódzkiego wpłynęła skarga S.K. na działalność Burmistrza w sprawie rozgraniczeniowej, wszczętej na wniosek skarżącej. Przewodniczący Rady Miejskiej przekazał ją Komisji Rewizyjnej, która po zapoznaniu się z wyjaśnieniami w sprawie oraz analizie dokumentów zaopiniowała negatywnie rozpatrzenie skargi. W sprawie tej bowiem wydane zostało prawomocne rozstrzygnięcie sądu, a zarzuty przedstawiane przez skarżącą były wielokrotnie podnoszone we wcześniejszych postępowaniach, które kończyły się oddaleniem zarzutów. Wobec czego rada Miejska postanawia uznać skargę za niezasadną.

Odpis uchwały Nr X/57/2015 Rady Miejskiej z dnia 17 września 2015 r. doręczony został organowi nadzoru wraz z pismem z dnia [...] października 2015 r.

Pismem z dnia [...] lutego 2016 r. Wojewoda, powołując się na art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w związku z art. 3 § 2 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tekst jednolity Dz.U. z 2012 r. poz. 270 zez m. – powoływanej jako: ppsa ) złożył skargę na wskazaną uchwałę, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w całości. Zaskarżonej uchwale zarzucił, istotne naruszenie art. 238 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego ( tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 23 – powoływanej jako: Kpa ).

W ocenie Wojewody, przeprowadzona analiza prawna prowadzi do wniosku, iż przedmiotowa uchwała istotnie narusza art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 238 § 1 Kpa. Zgodnie z art. 238 § 1 Kpa zawiadomienie o odmownym załatwieniu skargi powinno zawierać, poza elementami wskazanymi w tym przepisie, także uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o treści art. 239 Kpa. Z mocy art. 7 oraz 77 Kpa organ administracji jest natomiast obligowany do podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli oraz do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego. Skoro więc skarga na działalność Burmistrza została załatwiona w sposób odmowny (została uznana za niezasadną), to uchwała winna zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o treści art. 239 Kpa. Uzasadnienie faktyczne powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Uzasadnienie do wyżej wymienionej uchwały nie spełnia powyższych wymogów, gdyż nie zawiera treści merytorycznych charakteryzujących ustosunkowanie się organu, jakim jest Rada Miejska do przedmiotu skargi. Ocena zebranego materiału dowodowego i wyczerpujące wyjaśnienie przesłanek dokonanego rozstrzygnięcia powinny znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu do kwestionowanej uchwały. Z zawartych w treści uzasadnienia do przedmiotowej uchwały sformułowań nie wynika, by przeprowadzone postępowanie wyjaśniające w związku z wyniesioną skargą pozwalało jednoznacznie stwierdzić, że podniesione w skardze zarzuty są nieuzasadnione. W niniejszej sprawie uzasadnienie uchwały zawiera jedynie lakoniczne stwierdzenia, że w sprawie wydane zostało prawomocne orzeczenie, a zarzuty przedstawiane przez skarżącą były wielokrotnie podnoszone we wcześniejszych postępowaniach, które kończyły się oddaleniem zarzutów. Zaskarżona uchwała nie zawiera również uzasadnienia prawnego, rada nie wyjaśniła skarżącj podstawy prawnej zajętego stanowiska wraz z przytoczeniem odpowiednich przepisów obowiązującego prawa. Ponadto uchwała nie zawiera także pouczenia o treści art. 239 Kpa. Zdaniem organu uzasadnienie uchwały jest hasłowe i zbyt lakoniczne, a powinno wyczerpująco omawiać zarówno stan faktyczny sprawy, przepisy prawne będące podstawią rozstrzygnięcia, jak i argumentację zajętego przez organ stanowiska. W orzecznictwie podkreśla się bowiem doniosłą rolę uzasadnienia gdyż warunkuje ono kontrolę organów nadzoru i kontrolę sprawowaną przez sądownictwo administracyjne. Brak prawidłowo sporządzonego uzasadnienia to istotne naruszenie prawa procesowego, tj. art. 238 § 1 Kpa, które jest wystarczającą przesłanką do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały. Zarzuty zawarte w skardze potwierdza Naczelny Sąd Administracyjny stwierdzając w wyroku z 8 czerwca 2006 r., sygn. akt II OSK 410/06, że przepis art. 7 Konstytucji RP, stanowiący, iż władza publiczna działa na podstawie i w granicach prawa, wiąże się z wynikającą z zasady demokratycznego państwa prawnego - zasadą zaufania do państwa (art. 2 Konstytucji). Działanie organu władzy publicznej, mieszczące się w jego prawem określonych kompetencjach, ale noszące znamiona arbitralności i niepoddające się kontroli i nadzorowi, nie może być uznane za zgodne z prawem. Wymóg działania na podstawie prawa, w połączeniu z zasadą zaufania, rodzi po stronie organów władzy publicznej obowiązek motywowania jej rozstrzygnięć. Obowiązek taki jest zaliczany do standardów demokratycznego państwa prawnego. Obowiązek motywowania uchwał rady gminy jest też elementem zasady jawności działania władzy publicznej.

W odpowiedzi na skargę, reprezentujący Gminę, Burmistrz wniósł o jej oddalenie z uwagi na niezasadność zarzutów w szczególności fakt, iż skarżąca o sposobie załatwienia jej skargi została powiadomiona wyczerpująco.

Prawomocnym postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2016 r. Sąd odmówił dopuszczenia S.K. do udziału w postępowaniu w charakterze jego uczestnika.

Na rozprawie w dniu 29 czerwca 2016 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymał stanowisko wyrażone w skardze.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontrola legalności działań administracji publicznej, przeprowadzona w stosunku do zaskarżonej uchwały w oparciu o, wynikające z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ) kryterium zgodności z prawem, wykazała zasadność skargi.

Przedmiotem niniejszego postępowania pozostawała ocena legalności uchwały Rady Miejskiej Nr X/57/2015 z dnia 17 września 2015 r, podjętej w oparciu o art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.) w zw. z art. 229 pkt 3 Kpa, po rozpoznaniu skargi na działania Burmistrza związane z postępowaniem rozgraniczeniowym.

Podstawa prawna zaskarżonej uchwały wskazuje, że została ona odjęta w oparciu o przepisy działu VIII Kpa ( art. 227 – 240 ), regulującego tryb postępowania prowadzonego ze skargi powszechnej.

Stosownie do art. 227 Kpa przedmiotem skargi może być zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. W sytuacji, gdy przepisy szczególne nie określają organów właściwych do rozpatrywania skarg, zgodnie z art. 229 pkt 3 Kpa organem właściwym do rozpatrzenia skargi dotyczącej zadań lub działalności wójta (burmistrza, prezydenta miasta) i kierowników gminnych jednostek organizacyjnych, jest rada gminy.

W orzecznictwie sądowym i piśmiennictwie panuje ugruntowany pogląd, iż uregulowany w dziale VIII Kpa tryb "ogólnoskargowy" jest samodzielnym, jednoinstancyjnym postępowaniem o charakterze uproszczonym, które kończy się czynnością materialno-techniczną, a mianowicie zawiadomieniem o sposobie załatwienia skargi. Na zawiadomienie to wnoszącemu skargę nie służy skarga do sądu administracyjnego, nie jest ono bowiem innym niż decyzje i postanowienia aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, dotyczącym uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ppsa ( vide: G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego, t. II, Zakamycze 2005, s. 544-545 por. J. Borkowski [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, wyd. 10, Warszawa 2009, s. 686 do 686; M. Jaśkowska [w:] M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2009, s. 924-925; R. Kędziora, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2008, s. 936 oraz postanowienie NSA z dnia 9 grudnia 1999 r., III SAB 7/99; postanowienie NSA z 3 września 2009r., I OSK 1064/09; wyrok NSA z 14 września 2004r., OSK 642/04, postanowienie WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 8 lipca 2009 r., II SA/Go 423/09 – baza orzeczeń nsa.gov.pl). Tego typu akty lub czynności muszą bowiem spełniać następujące przesłanki: nie mają charakteru decyzji lub postanowienia, są podejmowane w sprawach indywidualnych, muszą mieć charakter publicznoprawny, dotyczą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Ostatnia przesłanka oznacza, że musi istnieć ścisły i bezpośredni związek między działaniem lub zaniechaniem określonego działania organu administracji a możliwością realizacji uprawnienia (obowiązku) wynikającego z przepisu prawa przez podmiot niepowiązany organizacyjnie z organem wydającym dany akt lub podejmującym daną czynność ( por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2006, s. 29-30 ). Zawiadomienie z art. 238 § 1 Kpa nie posiada tej ostatniej cechy, co przesądza o niezaskarżalności tego typu czynności. Za zasadę należy uznać zatem niedopuszczalność skargi do sądu administracyjnego na zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi wydane przez właściwy organ po przeprowadzeniu postępowania w trybie działu VIII Kpa. Stwierdzenie to zasadniczo odnosi się również do tych zawiadomień, które są wydawane przez kolegialne organy administracji publicznej rozpatrujące skargi powszechne w formie uchwały. Jedyną bowiem możliwą formą zajęcia przez nie stanowiska są uchwały, np. rady gminy, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie ( vide: postanowienie WSA w Gorzowie Wlkp. z 8 lipca 2009 r., II SA/Go 423/09; wyrok WSA w Białymstoku z dnia 10 maja 2005 r., II SA/Bk 276/05 baza orzeczeń nsa.gov.pl). Nie ma zatem wątpliwości, że zaskarżenie do sądu administracyjnego uchwały podjętej przez radę gminy w trybie przepisów Kpa regulujących tryb skargowy, powinno skutkować odrzuceniem skargi z uwagi na brak – na gruncie Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - uprawnienia sądu administracyjnego do orzekania w tym zakresie ( art. 58 § 1 pkt 1 ppsa).

W myśl § 3 art. 3 ppsa sądy administracyjne orzekają jednakże również w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę i stosują środki określone w tych przepisach.

Zatem konstatacja, że zaskarżenie do sądu administracyjnego uchwały podjętej przez radę gminy w trybie przepisów Kpa regulujących tryb skargowy, powinno skutkować odrzuceniem skargi nie stanowi tamy do odszukania kompetencji sądu administracyjnego w przepisach ustaw szczególnych np. w odniesieniu do szczególnych wyróżnionych prawnie podmiotów do zaskarżania takich aktów w ramach nadzoru nad przestrzeganiem prawa przez organy gminy. Takimi przepisami mogą być regulacje zawarte w odrębnych ustawach, w tym ustrojowych ustawach samorządowych.

Zgodnie z art. 91 ustawy o samorządzie gminnym (obecnie tekst jednolity Dz.U. z 2016 r. poz. 446 ), uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne, a o nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia. Organem nadzoru nad Radą Gminy jest Wojewoda. Zaskarżona uchwała wpłynęła do Wojewody wraz z pismem [...] październiku 2015 r., a więc w chwili wniesienia skargi upłynął już 30-dniowy termin, w którym Wojewoda mógł stwierdzić nieważność tej uchwały. Zważywszy na okoliczność, iż Wojewoda nie podjął w powyższym terminie stosownego rozstrzygnięcia nadzorczego stwierdzającego nieważność powyższej uchwały, środkiem prawnym wyeliminowania jej z obrotu prawnego pozostawała skarga do sądu administracyjnego, o czym stanowi wprost art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Zgodnie z tym przepisem po upływie terminu wskazanego w art. 91 ust. 1 ( termin 30 dni ) organ nadzoru nie może we własnym zakresie stwierdzić nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy. W tym przypadku organ nadzoru może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Przy czym zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 102a w sprawach, o których mowa w rozdziale 10, nie stosuje się przepisów art. 52 § 3 i 4 ppsa, co oznacza, iż wojewoda nie był obowiązany do uprzedniego wezwania organu gminy do usunięcia naruszenia prawa w odniesieniu do zaskarżonej uchwały ( vide: postanowienie NSA z dnia 11 kwietnia 2006 r., I OSK 152/06 - na tle identycznej regulacji zawartej w art. 90a ustawy o samorządzie powiatowym ). Wskazać też należy na stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie OSK 607/04, że wniesienie przez wojewodę skargi do sądu jest wykonywaniem uprawnień nadzorczych, natomiast zakres przedmiotowy uchwał, których zaskarżenie do sądu administracyjnego jest dopuszczalne, nie został zawężony do spraw z zakresu administracji publicznej, co oznacza, że bez względu na przedmiot uchwały możliwe jest zaskarżenie jej do sądu przez wojewodę jako organ nadzoru. Możliwość zaskarżania uchwał przez organ nadzoru ma na celu, bez względu na ich przedmiot, kontrolę legalności. Odmienna interpretacja art. 93 ustawy o samorządzie gminnym prowadziłaby do sytuacji, w których znaczna część zarządzeń, czy też uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego pozostawałaby poza jakąkolwiek kontrolą sądową, co byłoby sprzeczne z zasadą praworządności ( vide: postanowienie NSA z 5 grudnia 2005 r., w sprawie OSK 1221/05 i powołane tam piśmiennictwo ). Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 11 lutego 2005 r. w sprawie OSK 1138/04 uznając, że prawo poddania kontroli sądu administracyjnego uchwał i zarządzeń organów gminy odnosi się do wszelkich aktów tak z zakresu administracji publicznej, jak i innych dziedzin działalności. Zwrócić również należy uwagę na wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 12 marca 2009 r. sygn. akt II SA/Go 844/08 ( baza orzeczeń nsa.gov.pl), w którym uznano, że przepis art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie zawiera żadnych ograniczeń dotyczących zakresu przedmiotowego zaskarżania uchwał podejmowanych przez organy jednostek samorządu terytorialnego, a tym samym organ nadzoru jest uprawniony do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności uchwały jednostki samorządu terytorialnego podjętej na podstawie art. 229 Kpa. Kompetencje nadzorcze wojewody, w ocenie Sądu orzekającego, obejmują zatem swym zakresem także uchwały rady gminy podejmowane w oparciu o art. 229 pkt 3 Kpa w sprawie rozpatrzenia skarg dotyczących zadań i działalności. Z uwagi na omówioną odmienność sytuacji prawnej organu nadzoru jako podmiotu wnoszącego skargę, przyjmowane w orzecznictwie sądowym stanowisko dotyczące uchwał podejmowanych w oparciu o art. 229 Kpa, przytoczone na wstępie nie może w niniejszej sprawie być uwzględnione. Wnioski powyższe potwierdza linia orzecznicza są[i]sądów administracyjnych ( vide: wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2010 r., I OSK 209/10, wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 29 grudnia 2009 r., II SA/Go 824/10, wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 17 września 2009 r., II SA/Go 511/09, wyrok WSA w Łodzi z dnia 9 września 2014 r., II SA/Łd 710/14, wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 5 kwietnia 2011 r., I SA/Bd 199/11 - baza orzeczeń nsa.gov.pl). Stwierdzić zatem należy, że Wojewoda miał uprawnienie do zaskarżenia uchwały Rady Miejskiej dotyczącej rozpoznania skargi na działalność Burmistrza. Tym samych możliwe pozostawało rozpoznanie merytoryczne wniesionej przez organ nadzoru skargi.

W świetle art. 147 § 1 ppsa sąd administracyjny uwzględniając skargę na uchwałę lub akt stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Stosownie do przepisu art. 91 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym w przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa. Stąd też organ nadzoru domagając się przed sądem administracyjnym w trybie art. 93 ust. 1 powołanej ustawy, stwierdzenia nieważności uchwały może to czynić jedynie w przypadku istotnego naruszenia prawa. Wniesienie bowiem przez wojewodę skargi do sądu, w trybie art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stanowi także wykonywanie uprawnień nadzorczych.

Dla stwierdzenia nieważności uchwały lub zarządzenia wystarczające pozostaje stwierdzenie istotnego naruszenia prawa (oczywiste i bezpośrednie). Nie jest zaś konieczne zaistnienie rażącego naruszenia, warunkującego stwierdzenie nieważności decyzji czy postanowienia, o jakim mowa w przepisie art. 156 § 1 Kpa, ale również nie wystarcza naruszenie nieistotne ( vide: wyrok WSA w Gliwicach z 7 listopada 2007 r., IV SA/Gl 928/07; wyrok NSA z 18 września 1990 r., SA/Wr 849/90; wyrok NSA z 22 listopada 1990r., SA/Gd 965/90). Oznacza to, że przesłanki dla stwierdzenia nieważności aktów jednostek samorządu terytorialnego nie pokrywają się z przyczynami nieważności decyzji i postanowień z art. 156 Kpa. Do istotnych wad, skutkujących stwierdzeniem nieważności, zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał ( vide: M. Stahl, Z. Kmieciak, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego w świetle orzecznictwa NSA i poglądów doktryny "Samorząd Terytorialny" 2001, z. 1-2, s. 101-102).

Natomiast nieistotne naruszenia prawa, które nie stanowią przesłanki do stwierdzenia nieważności uchwały lub zarządzenia, to takie naruszenia, które są mniej doniosłe w porównaniu z innymi przypadkami wadliwości, czyli np. nieodpowiednie oznaczenie uchwały, powołanie wadliwej podstawy prawnej, oczywista omyłka pisarska lub rachunkowa. Są to takie naruszenia, które nie mają wpływu na treść uchwały lub zarządzenia.

W rozpoznawanej sprawie organ nadzoru zarzucił Radzie Miejskiej naruszenie art. 238 § 1 Kpa poprzez niezamieszczenie w zaskarżonej uchwale właściwego uzasadnienia faktycznego i prawnego. Zgodnie z powołanym przepisem zawiadomienie o sposobie załatwienia skargi powinno zawierać: oznaczenie organu, od którego pochodzi, wskazanie, w jaki sposób skarga została załatwiona, oraz podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego osoby upoważnionej do załatwienia skargi lub, jeżeli zawiadomienie sporządzone zostało w formie dokumentu elektronicznego, powinno być opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu. Zawiadomienie o odmownym załatwieniu skargi powinno zawierać ponadto uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o treści art. 239.

Jak już wskazano, zaskarżona uchwała jest zawiadomieniem o sposobie załatwienia skargi, przewidzianym w art. 238 § 1 Kpa. Kategoryczne brzmienie tego przepisu wskazuje, że wyliczone w nim elementy muszą obligatoryjnie znaleźć się w zawiadomieniu o sposobie załatwieniu skargi.

Za zasadne w okolicznościach uznać należy, stanowisko skarżącego w uchwale będącej przedmiotem niniejszego postępowania rzeczywiście brak jest wyczerpującego uzasadnienia stanowiska przyjętego przez Radę. Organ nie przedstawił w szczególności okoliczności, jakimi kierował się przy rozpoznawaniu skargi, ani motywów, które legły u podstaw jego stanowiska. Nie omówił też zastosowanych w sprawie przepisów prawa. Uzasadnienie zawiadomienia jest zbyt ogólnikowe, zabrakło w nim w szczególności ustosunkowania się Rady do poszczególnych zarzutów zawartych w skardze oraz wskazania toku myślowego prowadzącego do uznania, że skarga na działalność Burmistrza jest niezasadna. Argumenty rozstrzygnięcia Rada przedstawiła hasłowo i zbyt lakonicznie. Tymczasem w orzecznictwie podkreśla się, że uzasadnienie odgrywa doniosłą rolę, ponieważ warunkuje kontrolę organów nadzoru i kontrolę sprawowaną przez sądownictwo administracyjne ( vide: wyrok WSA w Łodzi z 31 marca 2009 r., sygn. akt II SA/Łd 166/09 baza orzeczeń nsa.gov.pl). Wynika zatem z tego, że powinno ono wyczerpująco omawiać zarówno stan faktyczny sprawy, przepisy prawne będące podstawą rozstrzygnięcia, jak i argumentację zajętego przez organ stanowiska. Za zasadne uznać należy stanowisko skarżącego Wojewody, że brak prawidłowo sporządzonego uzasadnienia, to istotne naruszenie prawa procesowego, tj. art. 238 § 1 Kpa. Zaistniałe naruszenie stanowi wystarczającą przesłankę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały, co wielokrotnie podkreślano w dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnym ( vide m.in. powołane wyroki w sprawach II SA/Go 844/08, II SA/Go 824/10, II SA/Go 511/09 ).

Natomiast nie sposób uznać za istotne naruszenie brak pouczenia w uchwale o treści art. 239 Kpa, w sytuacji gdy pismo skierowane do skarżacej przez Przewodniczącego Rady Miejskiej z dnia 9 października 2015 r., do którego załączono kserokopię zaskarżonej uchwały, zawierało pouczenie o treści tego przepisu.

Mając powyższe na względzie Sąd - na podstawie art. 147 § 1 ppsa stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały.

-----------------------