Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 18 marca 2015 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Elżbieta Kremer sędzia NSA Paweł Miładowski /spr./ sędzia del. NSA Zdzisław Kostka Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Chustecka po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 maja 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 519/13 w sprawie ze skargi S. W. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w części dotyczącej wydania pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz S. W. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 22 maja 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 519/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uwzględniając skargę S. W., uchylił zaskarżoną decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...], i poprzedzającą ją decyzję tego organu z dnia [...] listopada 2012 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w części dotyczącej wydania pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Komendant Główny Policji wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...] września 2012 r., w części dotyczącej wydania S. W. pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm.

Decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. Komendant Główny Policji stwierdził nieważność decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K., we wskazanej części, wskazując, że jest obarczona wadą kwalifikowaną, określoną w art. 156 § 1 pkt 2 Kpa, co nakazuje wyeliminowanie jej z obrotu prawnego.

Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożył S. W..

Zaskarżoną decyzją Komendant Główny Policji, po rozpatrzeniu ww. wniosku, utrzymał w mocy swoje poprzedzające rozstrzygnięcie.

W uzasadnieniu wskazał, że ww. decyzja Komendanta Wojewódzkiego została wydana z rażącym naruszeniem art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576), co w związku z treścią art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. stanowi przyczynę stwierdzenia nieważności tej decyzji w zakresie wydania pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm.

W przedmiocie zdefiniowania przedmiotowej kategorii broni organ posłużył się treścią w § 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 sierpnia 2011 r. w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. U. Nr 191, poz. 1140). Według tej kategorii, z uwagi na posiadanie przez pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm możliwości prowadzenia tzw. ognia ciągłego, broń ta wg § 1 pkt 8 powyższego rozporządzenia jest bronią palną samoczynną. Organ wskazał, że dla potrzeb powyższej kwalifikacji możliwość prowadzenia ognia pojedynczego po automatycznym przeładowaniu – a zatem cecha samopowtarzalności, jaką na ogół posiada powyżej opisana broń – nie wpływa w żaden sposób na inne zakwalifikowanie tej broni niż – samoczynnej. Ponieważ broń samoczynna zgodnie z art. 10 ust. 5 ustawy podlega szczególnej regulacji, nie mającej związku z posiadaniem broni dla celów kolekcjonerskich, udzielenie zezwolenia na jej posiadanie do celów kolekcjonerskich stanowiło rażące naruszenie prawa. W ocenie organu, przy stosowaniu wykładni prawa, danie prymatu temu przepisowi szczególnemu (art. 10 ust. 5) nad przepisem art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e wynika z wykładni funkcjonalnej oraz racjonalnej. Dla poparcia swej argumentacji wskazał na szczególne warunki dla uzyskania pozwolenia na taką broń, wskazane w treści art. 29 ustawy o broni i amunicji.

Komendant Główny Policji, polemizując z zarzutami odwołania, wskazał, że dyrektywy unijne, stanowiące element wspólnotowego prawa wtórnego, skierowane do państw członkowskich, określają cel, który powinien zostać osiągnięty w wyznaczonym terminie, natomiast wybór formy i sposobu realizacji tego celu pozostawiony jest organom krajowym. Zatem wiążą one tylko w zakresie rezultatu, który ma być osiągnięty, czyli co do skutku. Powyższe wynika z art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Komendant Główny Policji, stosując wykładnię funkcjonalną przyjął, że intencją racjonalnego ustawodawcy, który ustanowił przepisy odnoszące się do wyjątkowej, bo podlegającej reglamentacji sfery pozwoleń na broń, nie było otwarcie dostępu do broni samoczynnej dla osób fizycznych, w tym kolekcjonerów. Przy stosowaniu wykładni tych przepisów należy mieć na uwadze ich restrykcyjny charakter. Z tych przyczyn nie jest prawidłowy pogląd zainteresowanego, że z treści przepisu art. 10 ust. 4 pkt 7 wynika, że ustawodawca wyłączył ze zbioru broni samoczynnej, określonej w art. 10 ust. 5 i zdefiniowanej jako broń szczególnie niebezpieczną, pistolety maszynowe o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm (opisane w art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e).

Powyższą decyzję zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie S. W., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił:

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 5 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, poprzez jego zastosowanie i uznanie, że broń wskazana w art. 10 ust. 4 pkt 7 jest bronią podlegającą wyłączeniu z art. 10 ust. 5 pkt 1;

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, poprzez jego błędną wykładnię;

- obrazę przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 156 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 6 K.p.a., poprzez uznanie, że decyzja z dnia [...] września 2012 r. [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. została wydana w warunkach nieważności i podlega unieważnieniu.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 maja 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 519/13, uwzględniając skargę wskazał, że art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o amunicji i broni zezwala na posiadanie do celów kolekcjonerskich pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm. Norma art. 10 ust. 4 pkt 7 jest jednoznaczna i w prosty sposób skonstruowana. Odczytanie wprost powyższego przepisu, wskazuje na prawidłowe osadzenie przedmiotowej decyzji w wyżej wskazanym stanie prawnym. W ocenie Sądu, Komendant Główny Policji wadliwie powołuje się na zapis art. 10 ust. 5 ww. ustawy, z którego wynika generalny zakaz wydawania zezwoleń na posiadanie broni samoczynnej palnej. Jednak poza twierdzeniem o szczególnym niebezpieczeństwie tej broni, organ nie potrafił w uzasadnieniu swoich decyzji wyjaśnić przyczyn umiejscowienia przez ustawodawcę zarówno pistoletu maszynowego o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinka samoczynnego o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm w wykazie broni dostępnych do posiadania i nadto objętych możliwością wydania decyzji zezwalającej na ich kolekcjonowanie – zgodnie z treścią art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy.

Natomiast wykładnia zastosowana przez skarżącego, stara się znaleźć kompromis pomiędzy sprzecznymi przepisami i w celu uniknięcia sprzeczności pomiędzy treścią art. 10 ust. 5, a treścią art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e ustawy o broni i amunicji, wskazuje, że wynikiem wykładni celowościowej jest stwierdzenie, że w zamierzeniu ustawodawcy nie można posiadać broni samoczynnej za wyjątkiem pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm i karabinków samoczynnych o kalibrze 5,45 mm do 7,62 mm. Zamiarem ustawodawcy nie jest wyłączenie uprawnienia do posiadania każdej broni samoczynnej; wyłączenie to doznaje wyjątku w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm.

Sąd zwrócił uwagę, że w niniejszej sprawie przewijają się trzy sprzeczne koncepcje, co do wykładni albo wprost innej interpretacji omawianych przepisów ustawy o broni i amunicji. Rozstrzyganie zagadnienia, która z tych koncepcji jest zasadna mogłoby stanowić problematykę rozstrzyganą w zwykłym trybie odwoławczym, ale nie nadzorczym, które to właśnie postępowanie jest przedmiotem oceny Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Różnice w wykładni prawa albo interpretacji przepisów nie leżą w sferze postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji, albowiem sfera różnic wykładni prawa czy jego interpretacji nie może stanowić przedmiotu rażącego naruszenia prawa, a zatem wymyka się z zakresu regulacji zawartej w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. W grupie rażącego naruszenia prawa nie mieści się błędna interpretacja przepisów składających się na podstawę prawną, ponieważ chodzi o oczywiste naruszenie jednoznacznego przepisu prawa, które równocześnie narusza zasadę praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społeczne (por. wyroki NSA: z 6 lutego 1995 r., II SA 1531/94, ONSA 1996, nr 1, poz. 37; z 6 lutego 1995 r., II SA 1642/94, Prok. i Pr. 1995, nr 7-8, s. 70; z 28 listopada 1997 r., III SA 1134/96, ONSA 1998, nr 3, poz. 101; oraz Jaśkowska M., Wróbel A., Komentarz bieżący do art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego, LEX/el. 2010).

Powyższy wywód dowodzi, że niezależnie do poprawności prezentowanych wyżej sprzecznych wykładni i rozumienia zbiegu przepisów art. 10 ust. 5 i art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e ustawy o broni i amunicji, różnice w wykładni przepisów nie mogą stanowić przedmiotu rażącego naruszenia prawa, a zatem zaskarżona decyzja oraz utrzymana nią w mocy decyzja Komendanta Głównego Policji naruszają prawo procesowe – art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., co skutkuje potrzebą ich uchylenia.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku opartą na przesłankach z art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", złożył Komendant Główny Policji, wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącego organu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj. art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, przez jego niewłaściwą wykładnię oraz zastosowanie, polegającą na przyjęciu, że decyzja [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...] września 2012 r., nr [...] nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w części dotyczącej wydania S. W. pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm, a podstawą wydania decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...] września 2012 r., nr [...] w części dotyczącej wydania S. W. pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm była odmienna wykładnia przepisów prawa dokonana przez Komendanta Głównego Policji;

Ponadto zarzucono naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. przez zastosowanie normy tego przepisu, kiedy to skarga S. W. jako niezasadna powinna być oddalona w oparciu o art. 151 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał takiej kontroli zaskarżonego wyroku jedynie w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie za niezasadne uznał zarzuty skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego i procesowego.

Komendant Główny Policji błędnie pojmuje istotę postępowania nieważnościowego przez pryzmat przesłanki rażącego naruszenia prawa. Postępowanie nieważnościowe jest bowiem postępowaniem nadzwyczajnym, ponieważ dla wzruszenia wprowadzonej skutecznie do obrotu prawnego decyzji administracyjnej wymagane jest spełnienie ściśle określonych przesłanek wynikających z art. 156 § 1 K.p.a., w tym przesłanki rażącego naruszenia prawa. Ta z kolei przesłanka wymaga spełnienia łącznie trzech elementów, tj. oczywistości naruszenia prawa, uwzględnienia charakteru przepisu oraz skutków społeczno-gospodarczych decyzji niemożliwych do zaakceptowania z punktu widzenia obowiązującej zasady praworządności. Jest to stanowisko ugruntowane w orzecznictwie sądowoadministracyjnym i w tym miejscu nie wymaga szerszego uzasadnienia.

Zarzut skargi kasacyjnej w zakresie kwestionowanej przez Komendanta Głównego Policji oceny Sądu I instancji skupia się nie na wykazaniu oczywistości naruszenia prawa, lecz niewłaściwej wykładni i zastosowaniu przez Sąd art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Poza tym zarzut ten i tak dotyczy tylko jednego z trzech koniecznych elementów do tego by można było stwierdzić czy doszło do rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., co zasadniczo nawet w przypadku wykazania oczywistości naruszenia prawa nie mogłoby stanowić podstawy do uznania, że w sprawie mamy do czynienia z rażącym naruszeniem prawa. Już chociażby z treści zarzutu skargi kasacyjnej, jak również obu decyzji Komendanta Głównego Policji wynika, że stanowisko tego organu przy badaniu istnienia przesłanki rażącego naruszenia prawa osadza się nie na wykazaniu oczywistości naruszenia prawa, ale na wykładni funkcjonalnej i celowościowej ("racjonalnej"). To zaś oznacza, że organ nadzorczy, stwierdzając nieważność decyzji administracyjnej nie tylko nie uwzględnił charakteru decyzji i jej skutków, ale także nie wykazał by doszło w ogóle do oczywistego naruszenia prawa. Ponadto nie wystarczy w tym zakresie samo powołanie się na takie elementy, ponieważ wymaga to szerszego uzasadnienia. Tymczasem w skardze kasacyjnej brak jest uzasadnienia tych elementów, które składają się na przesłankę rażącego naruszenia prawa.

Sąd I instancji prawidłowo wyjaśnił jak należy rozumieć przesłankę "rażącego naruszenia prawa", przywołując w tym zakresie bogate orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. Ponadto Sąd I instancji prawidłowo wskazał na rolę jaką odgrywa zasada trwałości decyzji administracyjnej (art. 16 § 1 K.p.a.). Istotnym skutkiem wydawania decyzji administracyjnych jest bowiem dbałość o stabilność obrotu gospodarczego, co jest kwestią fundamentalną dla prawidłowego funkcjonowania państwa prawa, które stoi na straży takiego obrotu. Dlatego przy rozważaniu tego, czy zachodzi przesłanka rażącego naruszenia prawa niewystarczające jest wykazanie, że doszło do oczywistego naruszenia przepisu prawa, nie mówić już o wykazaniu zwykłego naruszenia prawa. Z tego względu w orzecznictwie sądów administracyjnych zaostrzono kryteria, pozwalające na stwierdzenie czy doszło do rażącego naruszenia prawa, dając tym samym pierwszeństwo stabilności obrotu prawnego. Tylko w przypadku zaistnienia nadzwyczajnych okoliczności możliwe jest wzruszenie zasady stabilności, pewności obrotu prawnego wywodzonej z art. 16 K.p.a.

Mając na względzie powyższe uwagi, wskazania wymaga, że w skardze kasacyjnej nie podjęto nawet próby zwalczenia stanowiska Sądu I instancji przez wykazanie, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z oczywistym naruszeniem prawa, jak również, że za stwierdzeniem nieważności decyzji przemawia charakter przepisu, jak i skutki społeczno-gospodarcze decyzji niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia obowiązującej zasady praworządności.

Poza tym nie jest w sposób oczywiście sprzeczny z ustawą teza, że z treści art. 10 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 2 pkt 6 i art. 10 ust. 4 pkt 7 ustawy o broni i amunicji wynika ogólna zasada, zgodnie z którą pozwolenie na broń do celów kolekcjonerskich uprawnia do posiadania broni, tj. m.in. pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm. Natomiast owszem art. 10 ust. 5 ww. ustawy wprowadza określone wyłączenia w wydawaniu pozwoleń na broń, z tymże wyłączenia te dotyczą broni szczególnie niebezpiecznej, ale bez względu na kaliber, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2 tej ustawy, w sytuacji gdy art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 2 lit. c i e dokładnie precyzuje na jakie konkretnie pistolety maszynowe i karabiny maszynowe mogą być wydawane pozwolenia na broń osobom fizycznym. W takiej sytuacji trudno jest mówić jednoznacznie o ogólnym zakazie wydawania pozwoleń do celów kolekcjonerskich pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm. Taką oceną nie kłóci się także brzmienie art. 6 Dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (91/477/EWG), (Dz.U.UE L z dnia 13 września 1991 r. Nr 256, poz. 51), który nie wyklucza wydawania pozwoleń na tego rodzaju broń.

Reasumując, można bronić poglądu, iż ustawa o broni i amunicji z jednej strony dopuszcza wydawanie osobom fizycznym broni niebezpiecznej, ale tylko o określonym kalibrze, zaś z drugiej – wskazuje, że broń niebezpieczna bez względu na kaliber nie może być wydana, z tymże ograniczenie to nie dotyczy: - przedsiębiorców i jednostek organizacyjnych, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby zadań wynikających z planu ochrony; - przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji; - oraz organizatorów kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony. Z powyższego można wywodzić, że ustawa o broni i amunicji choć nie przewiduje ogólnej prawnej dostępności do broni niebezpiecznej, to jednak przewiduje określone przypadki kiedy pozwolenie na tego rodzaju broń może zostać wydane ze względu na ograniczenia przedmiotowe i podmiotowe, tj. odpowiednio tylko w zakresie określonego kalibru tej broni bądź tylko określonemu podmiotowi, ale już bez względu na kaliber broni palnej samoczynnej, zdolnej do rażenia celów na odległość. Nawet tak wykładana ustawa realizuje cele prawa unijnego w ograniczeniu dostępności do takiej broni.

Zarzuty skargi kasacyjnej art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w zw. z art. 10 ust. 4 pkt 7 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o broni i amunicji oraz art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. nie zawierają zatem usprawiedliwionych podstaw. Brak bowiem było postaw do stwierdzenia nieważności decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...] września 2012 r., w części dotyczącej wydania S. W. pozwolenia na broń palną do celów kolekcjonerskich w postaci pistoletów maszynowych o kalibrze od 6 mm do 12 mm oraz karabinków samoczynnych o kalibrze od 5,45 mm do 7,62 mm – na co trafnie wskazywał Sąd I instancji – dlatego wbrew twierdzeniom strony skarżącej kasacyjnie brak było podstaw do oddalenia skargi.

Z tych względów, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.