Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Małgorzata Boniecka – Płaczkowska po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P.S. w przedmiocie wymierzenia grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w [...] za nieprzekazanie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie postanawia : oddalić wniosek.

P.S. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie o wymierzenie Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu

w [...] grzywny, na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), powoływanej dalej jako "P.p.s.a." za nieprzekazanie do Sądu skargi na decyzję Kolegium z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy.

W nadesłanej do Sądu w dniu 8 kwietnia 2016 r. (data stempla biura podawczego) odpowiedzi na wniosek organ wniósł o jego oddalenie.

Postanowieniem z dnia 17 czerwca 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił wniosek P.S. o wymierzenie organowi grzywny za nieprzekazanie skargi do Sądu.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 20 grudnia 2016 r. sygn. akt I OZ 837/16 uchylił zaskarżone postanowienie wskazując, że spełnione zostały wszystkie przesłanki do merytorycznego rozpoznania przedmiotowego wniosku, czego Sąd I instancji nie uczynił.

Rozpoznając ponownie wniosek o wymierzenie grzywny Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 54 § 1 i 2 P.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi. Organ przekazuje skargę sądowi wraz z kompletnymi aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia.

W myśl z kolei art. 55 § 1 P.p.s.a. w razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 P.p.s.a., sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości, określonej w art. 154 § 6 P.p.s.a.

Jak wynika z akt sprawy, P.S. nadesłał w dniu 24 sierpnia 2015 r. skargę z dnia [...] sierpnia 2015 r. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Skarga wpłynęła do Kolegium w dniu 24 sierpnia 2015 r. (data prezentaty). Od tej daty rozpoczął bieg trzydziestodniowy termin do wykonania przez organ obowiązku, o którym mowa w art. 54 § 2 P.p.s.a. Termin ten upłynął w dniu

23 września 2015 r. Tymczasem przedmiotowa skarga wraz z odpowiedzią na skargę została przekazana do Sądu w dniu 8 kwietnia 2016 r. (data prezentaty Sądu).

Pomimo, że organ nie zachował terminu w przekazaniu skargi na decyzję Kolegium z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...], to jednak Sąd uznał, że wniosek o wymierzenie grzywny nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak wynika z odpowiedzi na wniosek oraz co Sądowi wiadomo z urzędu P.S. nadsyła do Kolegium liczną korespondencję, w której składa bardzo dużo wniosków, m.in. o: sprostowanie oczywistych omyłek, uzupełnienie pouczenia, stwierdzenia nieważności decyzji, wygaśnięcia decyzji, wznowienia postepowań, wyłączenia członków Kolegium. Ponadto, składa odwołania, wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy i podania o udzielenie informacji publicznej. Kolegium kierując się treścią art. 239 § 1 kpa pozostawiło powtarzające się żądania bez biegu. Podania, które nie dotyczyły spraw, o jakich mowa w art. 1 pkt 1 kpa oraz art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, jak również wnioski, których treść była identyczna z wnioskami już wcześniej rozstrzygniętymi zostały zgromadzone w segregatorach i pozostały nierozpoznane. W Kolegium znajduje się 25 segregatorów, zawierających wnioski P.S. Takie działanie skarżącego spowodowało sparaliżowanie pracy organu, który i tak do chwili orzekania przekazał Sądowi ponad tysiąc wniosków P.S. o ukaranie organu grzywną i ponad dwa tysiące skarg.

Oceniając zatem postawę wnioskodawcy Sąd podzielił stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, wskazane w licznych orzeczeniach - w tym w postanowieniu z dnia 25 listopada 2016 r., wydanym na skutek zażalenia wnioskodawcy w sprawie o sygn. akt I OZ 1383/16 (w przedmiocie ukarania organu grzywną za nieprzekazanie skargi do Sądu). Jak wynika także z poglądów doktryny do nadużycia prawa dochodzi w sytuacjach, gdy strona podejmuje prawnie dozwolone działania dla celów innych niż przewidziane przez ustawodawcę. Każde prawo podmiotowe, w tym prawo do sądu, przyznane jest przez normę prawną w celu ochrony interesów uprawnionego. Prawo to powinno być wykonywane zgodnie z celem, ze względu na który zostało przyznane. W konsekwencji zachowanie, które formalnie zgodne jest z literą prawa, lecz sprzeciwia się jej sensowi - nie może zasługiwać na ochronę (por. Marcin Warchoł, Pojęcie nadużycia prawa w procesie karnym; Prokuratura i prawo, nr 11/2007, por. Piotr Przybysz, Nadużycie prawa w prawie administracyjnym, (w:) H. Izdebski, A. Stępkowski, Nadużycie prawa, Warszawa 2003).

Przedstawione powyżej stanowisko znajduje aprobatę nie tylko w orzecznictwie sądów polskich, ale także akceptowane jest przez Europejski Trybunał Praw Człowieka, który wielokrotnie zwracał uwagę, że określone działania strony w procesie można uznać za nadużycie prawa do sądu.

Podkreślenia wymaga, że ocena działań stron postępowania sądowoadministracyjnego pod kątem nadużycia prawa wymaga każdorazowo wnikliwej analizy, tak by mieć pewność, że rzeczywiste prawo do sądu nie doznało żadnego uszczerbku.

W ocenie Sądu tak właśnie należy ocenić działania P.S., który inicjuje szereg postępowań administracyjnych i sądowych w celu innym, niż ochrona jego praw. Skarżący złożył ponad tysiąc wniosków o wymierzenie organowi grzywny oraz ponad dwa tysiące skarg do Sądu i pomimo ocen prawnych wyrażanych we wcześniejszych postanowieniach, wydanych w sprawach z tych wniosków, zarówno Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, ponawia swoje wnioski i zarzuty.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że takie działanie skarżącego sparaliżowało na tyle prace organu, iż nie był w stanie przekazać w ustawowym terminie skargi do Sądu wraz z odpowiedzią na skargę.

Takie działanie skarżącego nie zasługuje zatem na ochronę, która mogłaby zostać udzielona przez Sąd. Dodatkowo, za oddaleniem wniosku przemawia także to, że przepis art. 55 § 1 P.p.s.a. nie obliguje Sądu do wymierzenia grzywny. Kwestia ta pozostawiona jest uznaniu sądu orzekającego. Sąd "może" orzec o wymierzeniu organowi grzywny. Oznacza to, iż przy rozstrzygnięciu wniosku skarżącego należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, m.in. przyczyny niewypełnienia obowiązków oraz czas jaki upłynął od wniesienia skargi.

Biorąc pod uwagę powyżej wskazane okoliczności sprawy Sąd uznał, że wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Z przedstawionych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 55 § 1 P.p.s.a., orzekł jak sentencji.