Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 12 stycznia 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Wykowski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Łukasz Krzycki Sędzia WSA Anna Sękowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 stycznia 2017 roku w trybie uproszczonym sprawy ze skargi A. B. na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] sierpnia 2016 roku numer [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o ustalenie warunków zabudowy oddala skargę

I. Zaskarżonym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej "Sądu") postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] (dalej "zaskarżonym postanowieniem") Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (dalej "GDDKiA"), po ponownym rozpatrzeniu na wniosek A. B. (dalej "skarżącego") sprawę zakończonej postanowieniem z dnia [...] lipca 2016 r., znak [...], wydanym z upoważnienia Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad przez Zastępcę Dyrektora Oddziału w [...] Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, w przedmiocie odmowy uzgodnienia projekt decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku usługowego o powierzchni sprzedaży do 600 m2 (sklep z materiałami budowlanymi) i budynku zamieszkania zbiorowego ([...]) oraz budowie niezbędnej infrastruktury technicznej i utwardzenia terenu na części działek o nr ewid. [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] położonych w m. [...], gmina [...], utrzymał własne postanowienie z dnia [...] lipca 2016 r. w mocy.

II. Stan sprawy, poprzedzający wydanie przez GDDKiA zaskarżonego obecnie postanowienia z dnia [...] sierpnia 2016 r., przedstawia się w następujący sposób:

1. Przed wydaniem przez Burmistrza Miasta i Gminy [...] decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku usługowego o powierzchni sprzedaży do 600 m2 (sklep z materiałami budowlanymi) i budynku zamieszkania zbiorowego ([...]) oraz budowie niezbędnej infrastruktury technicznej i utwardzenia terenu na części działek o nr ewid. [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] położonych w m. [...], gmina [...], Kierownik Referatu Inwestycji, Budownictwa i Gospodarki Nieruchomościami Urzędu Miasta i Gminy w [...] zwrócił się do Oddziału w [...] Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad pismem z dnia [...] czerwca 2016 r., znak [...], o uzgodnienie projektu tej decyzji.

2. Po rozpatrzeniu sprawy Zastępca Dyrektora Oddziału w [...] Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, działając z upoważnienia Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, wydał postanowienie z dnia [...] lipca 2016 r., znak [...], na mocy którego odmówił uzgodnienia projektu przedmiotowej decyzji, a następnie wydał postanowienie z dnia [...] sierpnia 2016 r., znak [...], którym sprostował błąd pisarski w postanowieniu z dnia [...] lipca 2016 r.

3. Pismem z dnia 18 lipca 2016 r. skarżący wniósł do GDDKiA o ponowne rozpatrzenie sprawy.

III. Zaskarżonym obecnie postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2016 r. GDDKiA rozpatrzył ponownie, na wniosek skarżącego, sprawę zakończoną własnym postanowieniem z dnia [...] lipca 2016 r., utrzymując to postanowienie w mocy.

Uzasadniając orzeczenie, GDDKiA wskazał w szczególności, co następuje:

1. Podstawą prawną uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego, dokonywanego przez właściwego zarządcę drogi, jest przepis art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 460 ze zmianami). Stanowi on, że: "Zmianę zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego, w szczególności polegającą na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, zarządca drogi uzgadnia w zakresie możliwości włączenia do drogi ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą".

2. Włączenie do drogi ruchu drogowego, o którym mowa wyżej, zapewnia zjazd indywidualny lub publiczny. Zgodnie z przepisem § 55 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 2016 r., poz. 124), zjazd publiczny jest to zjazd do co najmniej jednego obiektu, w którym jest prowadzona działalność gospodarcza lub działalność o charakterze publicznym (pkt 3), a zjazd indywidualny jest to zjazd do jednego lub kilku obiektów użytkowanych indywidualnie (pkt 4).

3. Odnosząc powyższe regulacje do niniejszej sprawy, stwierdzić należy że połączenie drogi krajowej nr [...] (droga klasy GP) z planowanym przez skarżącego sklepem z materiałami budowlanymi i motelem powinien zapewniać zjazd publiczny, co winno mieć odzwierciedlenie w projekcie omawianej decyzji o warunkach zabudowy. Tymczasem pkt II 4 lit. g projektu tej decyzji zawiera ustalenie o treści: "dostęp do drogi publicznej - do drogi krajowej nr [...] (działka o nr ewid. [...]), istniejącymi zjazdami", a to oznacza, że obsługę komunikacyjną ww. obiektów, w których ma być prowadzona działalność gospodarcza, miałyby zapewniać istniejące zjazdy z tej drogi, które jednak nie są zjazdami publicznymi, lecz indywidualnymi. W tej sytuacji należało przyjąć, że z punktu widzenia ważnego interesu społecznego, którego wyznacznikiem jest bezpieczeństwo ruchu drogowego, brak jest możliwości włączenia do drogi krajowej nr [...] ruchu drogowego, który będzie generowała planowana inwestycja, a to stanowi podstawę odmowy uzgodnienia projektu omawianej decyzji.

4. Odnosząc się do zarzutów i argumentów zawartych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy należy wyjaśnić, co następuje:

1) kilkanaście lat temu, a nie kilka, jak twierdzi strona, organ rzeczywiście zezwolił na przebudowę dwóch zjazdów z drogi krajowej nr [...] do działek strony, która je przebudowała i użytkuje, ale zezwolenia te nie dotyczyły zjazdów publicznych, lecz indywidualnych, które - jak podano wyżej - nie mogą być wykorzystane do obsługi komunikacyjnej planowanego sklepu z materiałami budowlanymi i motelu,

2) o odmowie uzgodnienia projektu przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy nie zadecydowały plany związane z przyszłą budową drogi ekspresowej [...], lecz ustalenie, że obecnie brak jest możliwości włączenia do drogi krajowej nr [...] ruchu drogowego, który będą generowały planowane obiekty budowlane,

3) istota niniejszego postępowania uzgodnieniowego, prowadzonego przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na żądanie Burmistrza Miasta i Gminy [...], polega jedynie na uzgodnieniu lub odmowie uzgodnienia otrzymanego projektu decyzji o warunkach zabudowy. Zarządca drogi krajowej nr [...] jest związany treścią i ustaleniami tego projektu i jako organ uzgadniający nie może ich zmieniać ani sam określać. Jak wskazywał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w swoich orzeczeniach: "(...) rozstrzygnięcie w przedmiocie uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy (...) winno być bezwarunkowe. Propozycje rozwiązań zawartych w projekcie decyzji należy uzgodnić albo odmówić ich uzgodnienia" - wyrok z dnia 7 marca 2006 r., sygn. akt IV SA/Wa 2248/05, "Nie można uzgodnić danego projektu i jednocześnie określić innych warunków, czyli w istocie zanegować uzgodnienie" - wyrok z dnia 9 stycznia 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 1814/06.

IV. Pismem z dnia 16 września 2016 r. skarżący wniósł do tut. Sądu skargę na postanowienie GDDKiA z dnia [...] sierpnia 2016 r.

Uzasadniając skargę, skarżący wskazał w szczególności, że:

- GDDKiA przedstawił niewiarygodne i nieudokumentowane dane na temat natężenia ruchu pojazdów, występującego na drodze krajowej w pobliżu terenu planowanej inwestycji,

- organ pozytywnie opiniuje innym podmiotom zjazdy publiczne przy trasie [...] – [...],

- odmowa uzgodnienia przez zarządcę drogi projektu decyzji ustalającej warunki zabudowy organ nie może być oparta na ogólnikowym odwołaniu się do wymagań bezpieczeństwa ruchu drogowego, wymaga ona wykazania skonkretyzowanych i realnych zagrożeń w tym zakresie,

- organ błędnie przyjął, że zjazd z drogi krajowej nr [...] na jego działkę nr ew. [...] w [...], ustanowiony przez skarżącego na podstawie decyzji z dnia [...] grudnia 2002 r. nr [...] był zjazdem indywidualnym, a nie publicznym; nie zostały załączone akta tamtej sprawy, a był to zjazd planowany do planowanej budowy pod działalność gospodarczą, a nie do pól uprawnych, albowiem skarżący nie jest rolnikiem,

- w/w zjazd do działki nr ew. [...] o szerokości 5 m jest dzisiaj zjazdem faktycznym, a jego parametry są takie jak zjazdu publicznego,

- w ciągu najbliższych kilku lat w wyniku przebudowy drogi krajowej nr [...] nastąpi generalna zmiana ruchu drogowego i będą nowe drogi, jednakże do tego czasu właściciele nieruchomości winni mieć możliwość korzystania z nich - GDDK i A może ustanowić zjazd publiczny na czas określony, tj. do czasu wybudowania drogi ekspresowej [...] - [...].

V. W odpowiedzi na skargę, udzielonej pismem z dnia 13 października 2016 r., GDDKiA wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie. Ustosunkowując się do poszczególnych zarzutów skargi, organ wskazał w szczególności, co następuje:

1) W zaskarżonym postanowieniu, a także w poprzedzającym je postanowieniu z dnia [...] lipca 2016 r. organ nie podawał wielkości natężenia ruchu, jakie występuje na rozpatrywanym odcinku drogi krajowej nr [...]. Informację, że natężenie to wynosi 18334 poj./dobę skarżący najprawdopodobniej zaczerpnął z postanowienia Zastępcy Dyrektora Oddziału w [...] Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] czerwca 2016 r., znak [...], utrzymanego w mocy postanowieniem Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] sierpnia 2016 r., znak [...], na które skarżący wniósł skargę z dnia 12 września 2016 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skargę tę wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę z dnia 11 października 2016 r., znak [...], organ przekazał Sądowi.

Generalny pomiar ruchu na zamiejskiej sieci dróg krajowych w Polsce jest wykonywany co 5 lat według ujednoliconego systemu pomiarów, zalecanego przez Komitet Transportu Wewnętrznego Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ w Genewie. Ostatni pomiar został przeprowadzony w 2015 r. Pomiarem została objęta sieć dróg krajowych, z wyjątkiem odcinków, dla których zarządcami są prezydenci miast na prawach powiatu, o łącznej długości 18022 km, podzielona na 1952 odcinki pomiarowe. Pomiar był wykonany w sposób półautomatyczny (połączony pomiar automatyczny i pomiar ręczny) i ręczny, zgodnie z "Wytycznymi organizacji i przeprowadzenia Generalnego Pomiaru Ruchu w 2015 roku na drogach krajowych", stanowiącymi załącznik do zarządzenia nr 38 Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 1 września 2014 r. w sprawie okresowego pomiaru ruchu w 2015 r. na drogach krajowych". Na podstawie wyników tego pomiaru została opracowana charakterystyka ruchu na zamiejskiej sieci dróg krajowych, zawierająca najważniejsze i najbardziej przydatne dane o ruchu drogowym, takie jak: średni dobowy ruch roczny (SDRR), który stanowi podstawę do obliczania miarodajnego ruchu godzinowego, strukturę rodzajową ruchu, długość dróg w przedziałach natężeń ruchu, wielkość ruchu w miesiącach letnich i zimowych, rozkład ruchu w ciągu doby, a także określono charakter ruchu (gospodarczy i turystyczno-rekreacyjny) dla każdego odcinka sieci drogowej. Szczegółowe informacje na ten temat są dostępne na stronie internetowej Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w zakładce pn. "Generalny Pomiar Ruchu". Z generalnego pomiaru ruchu przeprowadzonego w 2015 r., którego wyniki są wiążące dla organu i obowiązują aż do przeprowadzenia kolejnego pomiaru w 2020 r., wynika, że średni dobowy ruch roczny (SDRR) na rozpatrywanym odcinku drogi krajowej nr [...] przekraczał średni dobowy ruch roczny pojazdów silnikowych na całej sieci dróg krajowych (11178 poj./dobę) i wynosił 18344 poj./dobę. Oznacza to, że dla tej wielkości SDRR (>10000 poj./dobę) i dla odcinka drogi o gospodarczym charakterze ruchu procentowy udział ruchu w 50. godzinie w roku wynosi 8,5%, co po przeliczeniu zgodnie z załącznikiem do zarządzenia Nr 39 Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie sposobu obliczania miarodajnego ruchu godzinowego na drogach krajowych, które też jest dostępne na stronie internetowej Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (zakładka pn. "Przepisy prawne" - "Zarządzenia"), daje miarodajne natężenie ruchu w wysokości 1559 poj. rzeczywistych/godzinę (18344 poj./dobę x 8,5%). Sposób, w jaki skarżący przypuszczalnie wyliczył wielkość miarodajnego ruchu godzinowego jako 760 pojazdów/godzinę (wynik podzielenia 18344 poj./dobę przez 24 godziny), a więc w sposób inny niż określa to wspomniane zarządzenie Nr 39 Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 16 listopada 2007 r., stanowi oczywisty błąd metodologiczny.

2) Zajęcie stanowiska przez organ wobec zarzutu, że "przy trasie [...]-[...] GDDKiA pozytywnie opiniuje zjazdy publiczne innym podmiotom" nie jest możliwe, ponieważ skarżący nie określił, o jakie zjazdy chodzi.

3) Ustalanie przez organ struktury pojazdów, które będą skręcać z drogi krajowej nr [...] do planowanego sklepu z materiałami budowlanymi i motelu, i częstotliwości tych manewrów nie było wymagane, gdyż istotne było jedynie dokonane ustalenie, że włączenie do ww. drogi ruchu drogowego, który będą generowały planowane obiekty, za pomocą istniejącego zjazdu indywidualnego nie jest dopuszczalne ze względów bezpieczeństwa ruchu drogowego.

4) Z posiadanych przez organ akt sprawy, która dotyczyła zezwolenia na przebudowę istniejącego zjazdu z drogi krajowej nr [...] do działki nr [...], nie wynika, ażeby skarżący ubiegał się w 2002 r, o zezwolenie na przebudowę zjazdu indywidualnego na zjazd publiczny. Świadczy o tym nie tylko treść rozstrzygnięcia decyzji z dnia [...] grudnia 2002 r., znak [...], ale również planowany sposób zagospodarowania działek stanowiących własność skarżącego, w tym działki nr [...] (budowa m.in. stodoły i obory), oraz ich położenie na terenach upraw rolnych.

5) Okoliczność, że istniejący zjazd indywidualny do działki nr [...] ma niektóre parametry techniczne odpowiadające parametrom technicznym, jakie powinien mieć zjazd publiczny, nie oznacza, że automatycznie jest zjazdem publicznym, ponieważ w myśl przepisu § 55 ust. 1 pkt 3 i 4 rozporządzenia charakter zjazdu (publiczny czy indywidualny) określa zarządca drogi, kierując się przeznaczeniem zjazdu (§ 77 rozporządzenia).

6) O odmowie uzgodnienia projektu przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy nie zadecydowały plany związane z przyszłą budową drogi ekspresowej [...], lecz ustalenie, że aby przedmiotowe zjazdy mogły zapewniać włączenie do drogi krajowej nr [...] ruchu drogowego, który będzie generował planowany sklep z materiałami budowlanymi i [...], powinny być zgodnie z § 78 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia wyposażone w dodatkowe pasy ruchu dla pojazdów skręcających z drogi, tymczasem istniejące zjazdy, które nie są zjazdami publicznymi, lecz indywidualnymi, nie posiadają takich pasów.

W świetle powyższych wyjaśnień należało stwierdzić, że zgodnie z zasadą ogólną prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.) organ dokładnie wyjaśnił stan faktyczny sprawy i załatwił sprawę, mając na względzie interes społeczny i słuszny interesu obywateli, dając pierwszeństwo temu pierwszemu ważnemu interesowi społecznemu, którego wyznacznikiem jest bezpieczeństwo ruchu drogowego, nad interesem indywidualnym, uznając, że bezpieczeństwo ruchu drogowego ma bezpośredni związek z ochroną zdrowia i życia ludzkiego uczestników tego ruchu, które podobnie jak prawo własności są wartościami chronionymi konstytucyjnie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

VI. Sąd rozpatrzył skargę na postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] sierpnia 2016 r. z racji sprawowania wymiaru sprawiedliwości, polegającego na kontroli działalności administracji publicznej (art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.). Kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie (art.3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153, poz.1270 z późn. zm. – zwanej dalej "p.p.s.a.").

Wniesioną skargę należało oddalić, albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody nie narusza przepisów prawa w sposób upoważniający Sąd do jego wyeliminowania z obrotu prawnego.

Zgodnie z art.134 § 1 p.p.s.a. sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zgodnie natomiast z art.135 p.p.s.a. sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Stosownie zaś do treści art. 119 pkt 3 p.p.s.a, sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie. Stosownie do art.120 p.p.s.a w trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Uwzględnienie przez wojewódzki sąd administracyjny skargi na orzeczenie organu administracji jest dopuszczalne tylko w razie stwierdzenia w toku kontroli tego orzeczenia naruszeń prawa wymienionych w art.145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

W świetle przywołanego przepisu sąd administracyjny:

1) uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2) stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;

3) stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

Naruszeń, które mogłyby stanowić podstawę do zastosowania w niniejszej sprawie środków o których mowa powyżej, Sąd nie stwierdził. Z tych względów wniesioną skargę należało oddalić.

VI. Kontrola legalności zaskarżonego do Sądu postanowienia Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] sierpnia 2016 r. prowadzi do następujących wniosków:

1. Przedmiotem kontrolowanego postępowania administracyjnego, w którym dwukrotnie orzekł GDDKiA było uzgodnienie na podstawie art.64 ust.1 w związku z art. 53 ust.4 pkt 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym projektu decyzji ustalającej warunki zabudowy. W myśl tych przepisów decyzję o warunkach zabudowy wydaje się po uzgodnieniu z właściwym zarządcą drogi w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego. W sytuacji, w której teren planowanej inwestycji bezspornie przylega do pasa drogowego drogi krajowej nr [...], przedmiotowy projekt decyzji podlegał obligatoryjnemu uzgodnieniu z GDDKiA, działającym jako zarządca drogi publicznej (art.18 ust.2 pkt 6 ustawy o drogach publicznych). Orzekając w sprawie dwukrotnie, GDDKiA stwierdził brak możliwości pozytywnego uzgodnienia projektu decyzji z tej racji, iż projekt ten nie przewiduje zapewnienia obsługi komunikacyjnej inwestycji poprzez zjazd publiczny, a poprzez zjazdy indywidulane, co stoi w sprzeczności z przepisem § 55 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. Stanowisko to jest w pełni trafne.

2. Merytoryczny zakres orzekania w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji ustalającej warunki zabudowy reguluje art.35 ust.3 ustawy o drogach publicznych. Zgodnie z tym przepisem zmianę zagospodarowania terenu przyległego do pasa drogowego, w szczególności polegającą na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, zarządca drogi uzgadnia w zakresie możliwości włączenia do drogi ruchu drogowego spowodowanego tą zmianą.

Z powyższego wynika, że w postępowaniu o uzgodnienie projektu decyzji ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji budowlanej zarządca drogi zobowiązany jest ocenić, czy istnieje możliwość włączenia do drogi publicznej ruchu drogowego spowodowanego planowaną zmianą zagospodarowania przestrzennego. Stwierdzenie przez organ uzgadniający, że taka możliwość istnieje, stanowi przesłankę do uzgodnienia przedłożonego projektu decyzji, podczas gdy stwierdzenie braku takiej możliwości obliguje organ do odmowy uzgodnienia projektu.

Trafnie wywiódł GDDKiA, że włączenie do drogi ruchu drogowego zapewnia zjazd indywidualny lub publiczny. Zgodnie z przepisem § 55 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie zjazd publiczny jest to zjazd do co najmniej jednego obiektu, w którym jest prowadzona działalność gospodarcza lub działalność o charakterze publicznym (pkt 3), a zjazd indywidualny jest to zjazd do jednego lub kilku obiektów użytkowanych indywidualnie (pkt 4). W tej sytuacji połączenie drogi krajowej nr [...] (droga klasy GP) z planowanym sklepem z materiałami budowlanymi i [...] powinien zapewniać zjazd publiczny, co winno mieć odzwierciedlenie w projekcie omawianej decyzji o warunkach zabudowy. Tymczasem pkt II 4 lit. g projektu tej decyzji zawiera ustalenie o treści: "dostęp do drogi publicznej - do drogi krajowej nr [...] (działka o nr ewid. [...]), istniejącymi zjazdami", a to oznacza, że obsługę komunikacyjną ww. obiektów, w których ma być prowadzona działalność gospodarcza, miałyby zapewniać istniejące zjazdy z tej drogi, które jednak nie są zjazdami publicznymi, lecz indywidualnymi. Powyższe istotnie stanowiło przeszkodę do pozytywnego zaopiniowania projektu. Próby kwestionowania przez skarżącego ustalenia organów, że teren inwestycji łączy z drogą krajową nie zjazd indywidualny, a zjazd publiczny, należy, w braku poparcia powyższych twierdzeń przekonującą argumentacją, uznać za gołosłowną polemikę.

3. W przekonujący sposób, w ocenie Sądu, wykazał organ w odpowiedzi na skargę niecelowość postulowanego przez skarżącego szczegółowego ustalania struktury ruchu pojazdów, które będą skręcać z drogi krajowej nr [...] do planowanego sklepu z materiałami budowlanymi i motelu, i częstotliwości tych manewrów, albowiem rozstrzygającą w sprawie była omówiona wyżej okoliczność, że włączenie do drogi krajowej ruchu drogowego, który będą generowały planowane obiekty, za pomocą istniejącego zjazdu indywidualnego, nie jest dopuszczalne ze względów bezpieczeństwa ruchu drogowego. Przekonująco również wykazał organ, że o odmowie uzgodnienia projektu przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy nie zadecydowały plany związane z przyszłą budową drogi ekspresowej [...], lecz ustalenie, że aby przedmiotowe zjazdy mogły zapewniać włączenie do drogi krajowej nr [...] ruchu drogowego, który będzie generował planowany sklep z materiałami budowlanymi i motel, powinny być zgodnie z § 78 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia wyposażone w dodatkowe pasy ruchu dla pojazdów skręcających z drogi, tymczasem istniejące zjazdy, które nie są zjazdami publicznymi, lecz indywidualnymi, nie posiadają takich pasów.

4. Mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej kwestie, nie sposób podzielić stanowiska skargi, że orzekający w sprawie organ z naruszeniem art.7, 77 § 1 k.p.a. zaniechał dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, pochopnie przyznając pierwszeństwo ważnemu interesowi społecznemu, którego wyznacznikiem jest bezpieczeństwo ruchu drogowego, nad interesem indywidualnym skarżącego. Uznać należy, że w/w obowiązki organ wykonał z należytą wnikliwością, odnosząc się przy tym obszernie do wszystkich kwestii podnoszonych przez skarżącego.

W świetle powyższych okoliczności skarga nie ma usprawiedliwionych podstaw, w związku z czym podlega oddaleniu na podstawie art.151 p.p.s.a.