Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Pocztarek sędzia NSA Irena Kamińska sędzia del. NSA Jerzy Solarski (spr.) Protokolant Małgorzata Kamińska po rozpoznaniu w dniu 14 września 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Burmistrza Gminy Mosina od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 lutego 2012 r. sygn. akt II SAB/Po 76/11 w sprawie ze skargi A. S. A. z siedzibą w P. na bezczynność Burmistrza Gminy Mosina w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (zwany dalej WSA) wyrokiem z 16 lutego 2012 r. sygn. akt II SAB/Po 76/11, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. S. A. z siedzibą w P. (dalej: Spółka) na bezczynność Burmistrza Gminy Mosina w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, zobowiązał Burmistrza do załatwienia wniosku Spółki o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się wyroku; jednocześnie stwierdził, że bezczynność nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa.

W uzasadnieniu przedstawiono następującą argumentację faktyczną i prawną: Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu (dalej: SKO lub Kolegium), decyzją z 19 lipca 2011 r., nr SKO-P-4/78/11, po rozpoznaniu odwołania A. S. A. z siedzibą w P., uchyliło decyzję Burmistrza Gminy Mosina z 31 maja 2011 r., znak [...], o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Organ odwoławczy wyjaśnił, że A. S. A. z siedzibą w P. wystąpiła do Burmistrza Gminy Mosina z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej prowadzonych w ciągu ostatnich 3 latach postępowań w sprawach lokalizacji inwestycji na terenie strefy ochronnej ujęcia wody [...] oraz wydanych w tych postępowaniach rozstrzygnięć. Burmistrz, na podstawie art. 3, art. 5 ust. 2 i art. 16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 poz. 1109 z późn. zm., dalej: u.d.i.p.), odmówił udostępnienia informacji ze względu na niewykazanie przez stronę szczególnego interesu publicznego, gdyż żądane przez Spółkę informacje mają charakter informacji publicznych i podlegają udostępnieniu, jednak jest to informacja przetworzona, a wnioskodawca nie wykazał istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego. Według Kolegium informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych lub innych podmiotów pełniących funkcje publiczne w zakresie wykonywanych przez nie zadań władzy publicznej. W razie wątpliwości należy zawsze rozstrzygać na korzyść zasady jawności. Dlatego wnioskowane dane nie są informacjami przetworzonymi, a w konsekwencji ich udostępnienie nie podlega ograniczeniom przewidzianym w art. 3 ust. 1 u.d.i.p. Podstawową cechą odróżniającą informację publiczna przetworzoną od informacji prostej jest to, że informacji tej organ nie posiada wprost i konieczne jest przeprowadzenie określonych działań, w wyniku których powstanie nowa jakościowo informacja. Nietrafnie Burmistrz wskazał tylko na potrzebę opracowania informacji prostych, czyli przeprowadzenie czynności selekcjonujących informacje będące w posiadaniu organu. Sporządzenie zestawienia jest zdaniem SKO czynnością techniczną i nie łączy się z prowadzeniem żadnych działań interpretacyjnych w stosunku do posiadanych informacji, w wyniku których ze zbioru jednostkowych danych powstałaby określona nowa jakościowo informacja. Wnioskowane przez stronę dane nie stanowią informacji przetworzonej, lecz są sumą informacji prostych. Dlatego też załatwienie wniosku winno nastąpić w drodze czynności materialno-technicznej, poprzez udostępnienie żądanych danych.

Rozpatrując ponownie wniosek Burmistrz pismem z dnia 1 sierpnia 2011 r. wyjaśnił Spółce, że prawo dostępu do informacji publicznej dotyczy informacji będącej w posiadaniu podmiotu zobowiązanego i nie należy go utożsamiać z inicjowaniem działań, np. kontrolnych, mających na celu wytworzenie informacji jakościowo nowej, dotąd niesporządzonej, której udzielenia domaga się wnioskodawca. Udzielenie żądanych informacji wymaga wytworzenia nowych danych, dotychczas nieopracowanych, w postaci wykazu lokalizacji nowych obiektów i przedsięwzięć na terenie strefy ochronnej ujęcia wody [...] z podaniem nazwy inwestycji, planowanej lokalizacji z numerem działek, daty i rodzaju wydanych przez organ uzgodnień lub decyzji. Żaden przepis nie nakazuje organowi wytwarzać zbiorczego dokumentu zawierające żądane informacje. Działki wskazane w rozporządzeniu nr 51/01 Wojewody Wielkopolskiego z 14 grudnia 2011 r. w sprawie ustanowienia strefy ochronnej ujęcia wody dla m. Poznania w rejonie [...] (Dz. Urz. Woj. Wlkp. Nr 163 poz. 4502) uległy bądź ulegną podziałom, stąd skarżąca Spółka domaga się we wniosku nie tyle udzielenia informacji o konkretnych decyzjach, ile przeprowadzenia odrębnego postępowania w celu zbadania akt zakończonych postępowań, porównania ich z wykazem zawartym w cytowanym rozporządzenia i stwierdzenia czy dane postępowanie dotyczyło terenu strefy ochronnej ujęcia wody [...].

Skargą z 12 października 2011 r. Spółka zaskarżyła do WSA bezczynność Burmistrz Gminy Mosina w przedmiocie nieudzielenia w terminie żądanej informacji publicznej wskazując, że Kolegium w decyzji z 19 lipca 2011 r. stwierdziło wyraźnie, iż żądane informacje mają charakter informacji publicznych i w związku z tym podlegają udostępnieniu. Pomimo to Burmistrz nie udzielił żądanych informacji oraz nie wydał decyzji o odmowie ich udzielenia.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Gminy Mosina wniósł o jej odrzucenie bądź ewentualnie o jej oddalenie podnosząc, że żaden przepis nie obliguje go do prowadzenia rejestru decyzji wydawanych na obszarze strefy ochronnej ujęcia wody [...]. Prowadzi to w efekcie do konieczności wszczęcia nowego postępowania, ukierunkowanego na wytworzenie informacji publicznej żądanej przez Spółkę.

Opisanym na wstępie wyrokiem WSA uwzględnił skargę i zobowiązał Burmistrza Gminy Mosina do udostępnienia informacji publicznej. Sąd przyjął, że co do zasady Burmistrz Miasta Mosina jest zobowiązany do zrealizowania wniosku skarżącej, o ile tylko żądane informacje mieszczą się w pojęciu informacji publicznej. Z wniosku z dnia 4 kwietnia 2011 r., uzupełnionego pismami z 12 maja 2011 r. i z 19 maja 2011 r., wynika, że Spółka zwróciła się z prośbą o udzielenie informacji o postępowaniach dotyczących lokalizacji nowych obiektów i inwestycji na terenie strefy ochronnej ujęcia wody [...], prowadzonych w chwili obecnej i jakie były prowadzone w okresie 3 ostatnich lat. Na skutek odwołania od decyzji odmownej Burmistrza Gminy Mosina z 31 maja 2011 r., znak [...], SKO decyzją z 19 lipca 2011 r., nr [...] stwierdziło, że żądane informacje mają charakter prostej informacji publicznej. Do tego stanowiska nie zastosował się jednak Burmistrz Gminy Mosina, który w piśmie z dnia 1 sierpnia 2011 r., znak [...] przyjął, że powyższe dane nie stanowią informacji publicznej. Nie podzielając tego stanowiska WSA stwierdził, że za informację publiczną uważa się każdą informację o sprawach publicznych a potwierdzeniem powyższego jest obszerny, przykładowy katalog danych, które mogą być informacjami publicznymi. Pośród nich wymieniono dane publiczne, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, a zwłaszcza treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Wniosek Spółki z 4 kwietnia 2011 r. dotyczył decyzji wydanych na mocy ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 z późn. zm.). Cytując art. 67 ust. 1 tejże ustawy, według którego organ wykonawczy Gminy jest zobowiązany prowadzić rejestr decyzji o warunkach zabudowy, w którym znajdują się dane m.in. o numerze i dacie wydanie decyzji, rodzaju inwestycji, nazwie inwestora i jego adresie oraz oznaczeniu nieruchomości. WSA nie zaaprobował stanowiska, że wnioskowane informacje mają charakter przetworzony. Dane o decyzjach lokalizacyjnych według dotychczasowych rozważań powinny się znajdować w rejestrach prowadzonych przez Burmistrza Gminy Mosina. Nie dochodzi w tym przypadku do wytworzenia nowych danych od podstaw bądź też do ich opracowania w drodze analizy bądź syntezy. Samo uszeregowanie lub zanonimizowanie dostępnych już informacji nie skutkuje powstaniem jakościowo nowej informacji, a tylko taka może uzyskać status informacji przetworzonej. Zakres przedmiotowy informacji został określony przez opisowe odwołanie się rozporządzenia nr [...] Wojewody Wielkopolskiego z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia strefy ochronnej ujęcia wody dla m. Poznania w rejonie [...] (Dz. Urz. Woj. Wlkp. Nr 163 poz. 4502). Zgodnie z wyliczeniem zawartym w załączniku nr 1 i 2 do tego rozporządzenia ilość działek objętych wnioskami Spółki jest znaczna. Okoliczność ta nie wpływa jednak na zmianę charakteru samej informacji publicznej z prostej na przetworzoną, lecz według Sądu uzasadnia pobranie opłaty w wysokości dodatkowych kosztów. Uznano, że wniosek z dnia 4 kwietnia 2011 r. dotyczył informacji prostych, a więc ich załatwienie powinny nastąpić w drodze czynności materialno-technicznej. Decyzja SKO z 19 lipca 2011 r., zobowiązująca do załatwienia wniosku skarżącej, wpłynęła do Burmistrza w dniu 25 lipca 2011 r. Od tej daty rozpoczął swój bieg termin z art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a upłynął z dniem 8 sierpnia 2011 r. Wniosek A.S.A. pozostał niezałatwiony a Spółka nie została powiadomiona o przyczynach zaistniałego opóźnienia lub o nowym terminie rozpoznania jej wniosku.

W skardze kasacyjnej Burmistrz Gminy Mosina, reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżył powyższy wyrok w całości i na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270; zwana dalej p.p.s.a.) zarzucił naruszenie:

a) prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, poprzez ograniczenie się do tylko częściowej, pobieżnej analizy wniosku Spółki tylko i wyłącznie w kwestii nr wydanych decyzji lokalizacyjnych, nie uwzględniając przy tym konieczności dokonania przez Burmistrza Gminy Mosina czynności zmierzających do utworzenia rejestru prowadzonych postępowań, ze wskazaniem danych dotyczących lokalizacji poszczególnych inwestycji na terenie strefy ujęcia wody oraz błędne przyjęcie przez WSA, że stworzenie nowego rejestru wydanych i prowadzonych postępowań na terenie strefy ochronnej ujęcia wody [...] nie jest wytworzeniem nowej informacji publicznej, której organ nie ma obowiązku prowadzić w sposób ciągły, ale sumą informacji prostych będących w posiadaniu Burmistrza Gminy Mosina,

b) prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię art. 6 pkt. 4 lit. a i art. 6 pkt. 3 lit. f ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez nietrafne przyjęcie, że Burmistrz Gminy Mosina prowadzi rejestr postępowań dotyczących lokalizacji nowych obiektów i przedsięwzięć z podaniem nazwy inwestycji, planowanej lokalizacji z numerem ewid. działek, daty oraz rodzaju wydanego przez Urząd uzgodnienia/decyzji itp. na terenie strefy ochronnej ujęcia wody [...], której zakres obowiązywania wyznacza nieobowiązujące rozporządzenia nr [...] Wojewody Wielkopolskiego z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia strefy ochronnej ujęcia wody dla m. Poznania w rejonie [...](Dz. Urz. Woj. Wielkopolskiego. Nr 163, poz. 4502),

c) prawa materialnego, poprzez błędną wykładnię art. 67 ust. 1 ustawy r. dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 maja 2004 r. w sprawie wzoru rejestru decyzji o warunkach zabudowy oraz wzorów rejestrów decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w ten sposób, że WSA błędnie przyjął, iż prowadzony przez Burmistrza Gminy Mosina rejestr decyzji o warunkach zabudowy oraz o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zawiera dane o położeniu danej inwestycji na terenie stref ochronnych ujęcia wody.

W oparciu o te zarzuty sformułowano wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu i zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Uzasadniając zarzuty podniesiono, że Sąd pierwszej instancji nie wziął pod uwagę złożonego przez Burmistrza Gminy Mosina na rozprawie pisma Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Poznaniu z dnia 16 stycznia 2012 r. nr [...] z którego wynika, że rozporządzenie nr [...] Wojewody Wielkopolskiego z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia strefy ochronnej ujęcia wody dla m. Poznania w rejonie [...] (Dz. Urz. Woj. Wielkopolskiego Nr 163, poz. 4502) utraciło moc obowiązującą z dniem 2 stycznia 2003 r. Ponieważ przytoczone rozporządzenie jest aktem nieobowiązującym to nie ma podstaw do prowadzenia rejestru, którego żąda A.S.A. Poddano w wątpliwość podstawy, na jakich Burmistrz Gminy Mosina miałby wskazywać wnioskodawcy, które z decyzji lokalizacyjnych były wydawane na terenie strefy ochronnej ujęcia wody. WSA błędnie uznał, że Kolegium decyzją nr [...] (nie posiadającą daty jej wydania) mogło zobowiązać Burmistrza Gminy Mosina do dokonania czynności czyli udostępnienia informacji publicznej, której żąda A.S.A. Decyzją tą SKO orzekło o uchyleniu zaskarżonej decyzji i stwierdziło możliwość udostępnienia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem strony. Burmistrz Gminy Mosina zauważa, że zgodnie z art. 107 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego decyzja powinna zawierać m.in. datę jej wydania. Ponadto art. 138 § 2 K.p.a. stanowi, że organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Według skarżącego kasacyjnie, SKO uchyliło zaskarżoną decyzję, jednakże powołało się na błędną podstawę prawną. Na aprobatę zasługuje sformułowana w literaturze propozycja podejmowania w ww. okolicznościach decyzji o uchyleniu decyzji o odmowie udostępnienia wydanej przez organ niższego stopnia i o umorzeniu postępowania. Sąd pierwszej instancji stwierdzając w wyroku, że moment, od którego liczy się bezczynność Burmistrza Gminy Mosina to dzień, kiedy Burmistrzowi doręczona została wadliwa decyzja Kolegium Nr [...], oparł swój wniosek o orzeczenie wydane z podaniem błędnej podstawy prawnej i zawierające braki, o jakich mówi art. 107 k.p.a. (brak daty wydania decyzji). Naruszenie prawa materialnego polegało na błędnej wykładni art. 67 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Wójt, burmistrz albo prezydent miasta prowadzi rejestr wydanych decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Rejestr decyzji o warunkach zabudowy oraz o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie zawiera kolumny, w której organ odnotowuje czy inwestycja położona jest na terenie strefy ujęcia wody. Skoro akt wykonawczy do ustawy dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie nakazuje prowadzenia rejestru decyzji lokalizacyjnych z oznaczeniem, które z nich wydane były na strefie ochrony ujęcia wody, to wniosek A.S.A. powoduje sytuację, w której Burmistrz zobowiązany jest do wytwarzania nowego rejestru decyzji stanowiącego nową informację publiczną. Wytwarzanie nowego rejestru decyzji lokalizacyjnych specjalnie dla wnioskodawcy, z uwzględnieniem danych, jakich organ nie posiada w chwili złożenia wniosku, to generowanie nowej informacji publicznej. Naruszenie prawa materialnego odnosi się w szczególności do błędnej wykładni art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej: Informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, jest udostępniana na wniosek. Argumentem przemawiającym za tym, że wniosek A.S.A. powoduje konieczność wytwarzania nowej informacji publicznej przez Burmistrza Gminy Mosina jest lista czynności, jakie należy wykonać, aby stworzyć nowy rejestr decyzji i postępowań zawierający dane wskazujące na to "jakie w chwili obecnej oraz w przeciągu ostatnich 3 lat były prowadzone postępowania dot. lokalizacji nowych obiektów i przedsięwzięć na terenie strefy ochronnej ujęcia wody [...] z podaniem nazwy inwestycji, planowanej lokalizacji z numerem ewid. działek, daty oraz rodzaju wydanego przez Urząd uzgodnienia/ decyzji itp." WSA w żaden sposób nie zbadał i nie odniósł się do faktu, że działki wymienione w nieobowiązującym rozporządzeniu wojewody ustanawiającym strefę ujęcia wody [...] ulegają ciągłym podziałom i zmianom numeracji. Już samo wskazywanie nowego numeru ewidencyjnego działki w przypadku jej podziału, to wytworzenie nowej informacji publicznej. Rejestr decyzji lokalizacyjnych prowadzony przez Burmistrza Gminy Mosina nie posiada kolumny, w której odnotowywana byłaby zmiana numeracji działki, wskutek np. podziału. Wyrok WSA pomija fakt, że udostępniając Spółce żądaną informację Burmistrz musiałby w nowym rejestrze decyzji zawrzeć opis położenia inwestycji na danym obszarze poprzez wskazanie jej dokładnej lokalizacji na działce inwestora. Takie elementy zawiera treść decyzji lokalizacyjnej, a nie rejestr decyzji prowadzony przez Burmistrza Gminy Mosina. Stanowi to wytworzenie nowej informacji publicznej dotąd nie sporządzanej poprzez tworzenie rejestru decyzji lokalizacyjnych na terenie strefy ujęcia wody [...]. Wykładnia przyjęta przez WSA prowadzi do sytuacji, w której wniosek A. S.A wszczyna postępowanie kontrolne, jakie musi przeprowadzić Burmistrz Gminy Mosina celem udostępnienia żądanych przez wnioskodawcę informacji. Zaznaczono, iż prawo dostępu do informacji publicznej oznacza dostęp do informacji już będącej w posiadaniu podmiotu zobowiązanego i nie może być utożsamiane z inicjowaniem działań np. kontrolnych, mających na celu wytworzenie informacji jakościowo nowej, dotychczas niesporządzonej, której udzielenia domaga się wnioskodawca. Postępowanie zainicjowane wnioskiem o udzielenie informacji publicznej nie może wszczynać odrębnego działania, ukierunkowanego na wytworzenie żądanej informacji. Jako kolejne naruszenie prawa wskazano błędną wykładnię art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez bezzasadne stwierdzenie, że informacja jakiej udostępnienia żąda A.S.A. jest informacją publiczną stanowiącą sumę informacji prostych. WSA nietrafnie uznał, że skoro Burmistrz prowadzi wiele rejestrów postępowań, to prawdopodobnie w którymś z tych rejestrów pojawi się informacja o tym, czy dane postępowanie w sprawie wydania decyzji lokalizacyjnej toczyło się na terenie strefy ochrony ujęcia wody [...]. Żądana przez A. S.A. informacja jest co najmniej informacją przetworzoną, zdecydowanie nie stanowi w żadnym bądź razie, sumy tzw. informacji prostych. Burmistrz podtrzymał swoje stanowisko, iż informacja, o jaką wystąpiła A.S.A. stanowi informację nowo wytworzoną dotychczas nie sporządzaną. WSA bezzasadnie przyjął, że art. 6 pkt. 4 lit. a i art. 6 pkt. 3 lit. f ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej wskazują na konieczność wytwarzania dla A.S.A. nowego rejestru decyzji lokalizacyjnych i postępowań toczących się na terenie strefy ujęcia wody Mosina - Krajkowo. Zgodnie z art. 6 pkt. 4 lit. a i art. 6 pkt. 3 lit. f ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej: udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym: treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności: treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, a także prowadzonych rejestrach, ewidencjach i archiwach oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych. Przytoczone przepisy prawa należy interpretować poprzez pryzmat tego czy organ zobowiązany prowadzi stosowny rejestr np. decyzji lokalizacyjnych wydanych na terenie strefy ochrony ujęcia wody lub, czy opisywanie treści dokumentu urzędowego np. decyzji ustalającej warunki zabudowy dla danej działki nie prowadzi do wytwarzania informacji w innym brzmieniu. Przyjęcie przez WSA zawężającej interpretacji przepisów prawnych powoduje sytuację, w której Burmistrza Gminy Mosina zobowiązywany jest do analizy akt sprawy administracyjnej w tym załączników graficznych do decyzji lokalizacyjnych. Analiza ta miałaby na celu późniejsze opisywanie, już w nowo wytworzonym spisie postępowań, w którym miejscu na danej działce (np. takiej która uległa podziałowi) wydano decyzje o warunkach zabudowy czy też ustalającą lokalizację inwestycji celu publicznego.

Odpowiadając na skargę kasacyjną Spółka podniosła, że obowiązywanie rozporządzenia Wojewody Wielopolskiego nr [...] z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia strefy ochronnej ujęcia wody dla miasta Poznania w rejonie [...] nie ma żadnego znaczenia w niniejszej sprawie. Informacje, o których udostępnienie wniosła Spółka są informacjami publicznymi i podlegają udostępnieniu. WSA w żadnym miejscu nie wyraził poglądu, że rejestr decyzji o warunkach zabudowy zawiera rubrykę, w której wpisane byłyby dane o położeniu inwestycji. Trafne jest więc stanowisko, że Burmistrz Gminy Mosina jest zobowiązany do prowadzenia rejestru decyzji o warunkach zabudowy oraz innych rejestrów, w których wskazane byłyby informacje m.in. o oznaczeniu nieruchomości, dzięki którym można byłoby zidentyfikować obiekty i inwestycje znajdujące się na terenie strefy ochronnej ujęcia wody [...]. Nie ma znaczenia, że w rejestrze nie jest wprost wpisane, iż dana nieruchomość czy inwestycja znajduje się na terenie strefy ochronnej. Wystarczy, że rejestr określa położenie inwestycji lub nieruchomości, ponieważ wniosek dokładnie identyfikuje obszar, którego dotyczy. W zakończeniu podkreślono, że wnioskowane informacje nie mają charakteru przetworzonego a są jedynie sumą prostych informacji. Do ich udzielenia nie jest konieczne wytwarzanie jakichkolwiek nowych informacji ani przetwarzanie, opracowywanie czy analizowanie informacji już posiadanych. Dlatego strona wnioskuje, aby za bezzasadny uznać zarzut naruszenia przez WSA art. 6 i 10 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Stosownie do przepisu art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Ponieważ w rozpoznawanej sprawie nie zachodzą przesłanki powodujące nieważność postępowania, dlatego Naczelny Sąd Administracyjny ograniczył się do oceny powołanych w skardze kasacyjnej podstaw.

Skarga kasacyjna oparta została wyłącznie na zarzucie naruszenia prawa materialnego, aczkolwiek w uzasadnieniu podniesiono zarzuty odnośnie do decyzji Kolegium z dnia z dnia 19 lipca 2011 r. [...]. Uwzględniając jednak przedmiot postępowania, a to bezczynność Burmistrza Gminy Mosina w sprawie wniosku Spółki z dnia 4 kwietnia 2011 r. o udzielenie informacji publicznej stwierdzić należy, że zarzuty te wykraczają poza rozpoznawaną sprawę. Ponadto formułowane są przez organ I instancji, który nie jest uprawniony do wniesienia skargi na decyzję Kolegium, jako organu wyższego stopnia.

W ramach podstawy kasacyjnej z art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zarzucono WSA, że dopuścił się błędu w wykładni art. 10 ust. 1 u.d.i.p., kwalifikującej do tego rodzaju informacji dane objęte wnioskiem Spółki. Przypomnieć więc należy treść wniosku z 4 kwietnia 2011 r., którym Spółka domagała się udzielenia informacji dotyczącej prowadzonych w ciągu ostatnich 3 lat postępowań w sprawach lokalizacji inwestycji na terenie strefy ochronnej ujęcia wody [...] i wydanych w tej mierze rozstrzygnięć. Przy takim wniosku, w świetle argumentacji skargi kasacyjnej, błąd WSA powoduje sytuację, w której wniosek Spółki wszczyna postępowanie kontrolne, jakie musi przeprowadzić Burmistrz Gminy. Ten zarzut jest nieuzasadniony albowiem żądane przez stronę informacje odpowiadają pojęciu informacji publicznej. Domaganie się od organu informacji o prowadzonych w ciągu ostatnich trzech lat postępowaniach administracyjnych w sprawach lokalizacji inwestycji na określonym terenie niewątpliwie stanowi informację publiczną będących w posiadaniu organu wykonawczego gminy. Są to dane publiczne odpowiadające treści art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wskazany przepis tytułem przykładu podaje treść aktów administracyjnych wytworzonych w toku postępowania administracyjnego. Dane tego rodzaju są gromadzone w rejestrach prowadzonych przez wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) na podstawie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nie są one udostępniane zarówno w Biuletynie Informacji Publicznej, jak i w centralnym repozytorium i dlatego powinny zostać udostępnione na wniosek. Trafne jest więc stanowisko WSA, że dane dotyczące postępowań administracyjnych odpowiadają nie tylko normie art. 6 pkt 4 lit. a u.d.i.p., ale także art. 10 ust. 1 tej ustawy. Charakteru takiej informacji nie mogą zmienić ewentualne trudności podmiotu wykonującego zadania publiczne w udostępnieniu informacji. Również na aprobatę zasługuje pogląd, że żądane przez Spółkę informacje nie są informacją publiczną przetworzoną. W tym zakresie nie można pomijać faktu istnienia w obrocie prawnym decyzji Kolegium zobowiązującej Burmistrza do udzielania informacji publicznej, bez konieczności wykazywania przez wnioskodawcę związku jego żądania z interesem publicznym. Decyzja ta jest ostateczna i wiąże stronę skarżącą kasacyjnie. Pomijanie znaczenia tego rozstrzygnięcia oznaczałoby zaprzeczenie zasadzie trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. Jak już wyżej wskazano, zarzuty podważające legalność tego aktu nie mogą podlegać rozpoznaniu w postępowaniu kasacyjnym, a w szczególności nie mogą prowadzić do obalenia stanowiska organu kontroli instancyjnej, które – co wymaga podkreślenia - w zakresie charakteru żądanych informacji, jako informacji publicznej oraz odmowy nadania tej informacji przymiotu informacji przetworzonej, zyskały całkowitą akceptację WSA. Zatem zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 u.d.i.p., jest nieusprawiedliwiony.

Również zarzut oparty o błędną wykładnię art. 6 pkt 4 lit. a i art. 6 pkt 3 lit. f u.d.i.p. nie może zostać uwzględniony. Przytoczone regulacje obejmują swym zakresem nie tylko dane publiczne, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć /art. 6 pkt 4 lit. a u.d.i.p./, ale również rejestr wydanych przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Wynika to wprost z przepisu art. 6 ust. 3 lit. f u.d.i.p. który stwierdza, że udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o prowadzonych rejestrach, ewidencjach i archiwach oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych. Wobec tego trafne jest stanowisko WSA, że przepisy te nie wykluczają rejestru decyzji o warunkach zabudowy i decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego co oznacza, że należy je stosować do rejestru, jaki obowiązany jest prowadzić organ gminy na podstawie art. 67 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Trafnie wskazano, że na tej podstawie możliwym jest zebranie informacji o postępowaniach prowadzonych na wnioskowanym przez Spółkę terenie. WSA dokonując wykładni przepisów prawa materialnego nie sformułował stanowiska, że Burmistrz prowadzi na podstawie powołanych wyżej przepisów rejestr postępowań dotyczących lokalizacji nowych obiektów i przedsięwzięć z podaniem nazwy inwestycji, planowanej lokalizacji z numerem ewidencyjnych działek, daty oraz rodzaju wydanego przez Urząd uzgodnienia/ decyzji itp. na terenie strefy ochronnej ujęcia wody [...], której zakres obowiązywania wyznacza rozporządzenie nr 51/01 Wojewody Wielkopolskiego z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie ustanowienia strefy ochronnej ujęcia wody dla m. Poznania w rejonie [...] (Dz. Urz. Woj. Wielkopolskiego. Nr 163, poz. 4502). WSA wskazał jedynie na wynikający z art. 67 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym obowiązek prowadzenia rejestru, o jakim mowa w tym przepisie. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że kwestia obowiązywania rozporządzenia nr [...] Wojewody Wielkopolskiego nie ma znaczenia dla rozpoznawanej sprawy. Wnioskodawca przywołując rozporządzenie określił w ten sposób zakres żądanej informacji /jakiego terenu wniosek dotyczy/. Natomiast organ, jeżeli miał wątpliwości co do treści wniosku o udzielenie informacji publicznej, to mógł w trybie art. 14 ust. 2 u.i.d.p. poinformować o tym Spółkę.

W świetle powyższego nie zasługuje na uwzględnienie zarzut sprowadzający się do błędnej wykładni art. 67 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. WSA nie zinterpretował art. 67 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w ten sposób, że wyprowadził z niego normę zobowiązującą Burmistrza do prowadzenia nowego rejestru. Zgodnie z tym przepisem, wójt, burmistrz albo prezydent miasta prowadzi rejestr wydanych decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Szczegółowe regulacje dotyczące tego rejestru unormowane zostały w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 13 maja 2004 r. w sprawie wzoru rejestru decyzji o warunkach zabudowy oraz wzorów rejestrów decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego /Dz. U. nr 130, poz. 1385/. Lektura rozporządzenia, w tym załączników odnoszących się do rejestrów dotyczących poszczególnego rodzaju decyzji /załączniki nr 1-4/ nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że rejestry te zawierają dane dotyczące oznaczenia nieruchomości /numeru ewidencyjnego działki/. Stąd też trafne jest stanowisko WSA, że zawarte w rejestrze wydanych decyzji o warunkach zabudowy oraz decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego informacje odpowiadają wnioskowi strony żądającej dostępu, skoro wyrażają takie dane jak numer i data decyzji, rodzaj inwestycji, nazwa inwestora oraz oznaczają nieruchomość. Na tej podstawie możliwe jest przeprowadzenie prostej czynności w postaci zebrania /wyselekcjonowania/ danych oraz ich przedstawienia wnioskującej Spółce.

Zauważyć w tym miejscu wypada, że trafnie w odpowiedzi na skargę kasacyjną podkreślono, że zaskarżony wyrok nie wyraża stanowiska, jakoby rejestr decyzji o warunkach zabudowy zawierał rubrykę, w której wpisane byłyby dane o położeniu danej inwestycji na terenie stref ochronnych ujęcia wody.

Reasumując stwierdzić należy, że wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej okazały się nieusprawiedliwione.

Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną.