Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kręcichwost - Durchowska Sędziowie WSA Izabela Bąk - Marciniak WSA Anna Jarosz (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Andrzejak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 listopada 2010 r. sprawy ze skargi R. Ś. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy terenu 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] marca 2010 r. nr [...], 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącego R. Ś. kwotę 757 złotych (siedemset pięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania

Decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] nr [...] z dnia [...] maja 2010r. utrzymana została w mocy decyzja Wójta Gminy [...], nr [...] z dnia [...] marca 2010r. odmawiająca R. Ś. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej o maksymalnej mocy [...] na nieruchomości położonej w miejscowości [...] oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działka [...].

Wcześniejszą decyzją z dnia [...].12.2009r. Wójt Gminy [...] wydał w tej sprawie decyzję odmawiającą ustalenia warunków zabudowy, która to decyzja w wyniku odwołania się R. Ś. została decyzją z dnia [...].01.2010r. uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] ze wskazaniem, iż elektrownia wiatrowa, zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, winna być lokalizowana w drodze decyzji o warunkach zabudowy jako urządzenie infrastruktury technicznej. Organ stwierdził w decyzji, że skoro elektrownia taka nie jest inwestycją celu publicznego, jej swoisty charakter nie umożliwia uzależnienie jej lokalizacji i realizacji od spełnienia warunków z art. 61 ust.1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, takich jak kontynuacja funkcji, parametrów, cech i wskaźników zabudowy, w tym gabarytów i formy architektonicznej. Organ I instancji winien więc rozważyć możliwość ustalenia warunków zabudowy dla tej inwestycji jak dla urządzenia infrastruktury technicznej.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Wójt Gminy [...] odmawiając ustalenia warunków zabudowy wyżej powołaną decyzją z dnia [...].03.2010r., powołał się na przepisy art. 59 ust. 1, 60 ust. 1 i art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 z późn. zm. – dalej zwana upzp) i uznał, że skoro elektrownia wiatrowa jest obiektem produkującym prąd – jest zabudową produkcyjną, nie zalicza się do linii kolejowych, obiektów liniowych ani urządzeń infrastruktury technicznej – to jej lokalizacja nie może nastąpić w oparciu o przepis art. 60 ust.3 upzp. O tym, że elektrownie wiatrowe nie są urządzeniami infrastruktury technicznej świadczy, według organu, także to, że w rozumieniu ustawy z dnia 7.07.1994r. prawo budowlane (Dz. U. nr 156 z 2006r.,poz. 118 ze zm.) są one złożone z elementów składających się na całość techniczno-użytkową. Elementami tymi są m. in. budowlane części elektrowni takie jak fundament i wieża. Organ ten uznał w rezultacie, że utożsamianie elektrowni wiatrowej z urządzeniami infrastruktury technicznej doprowadzi do ich lokalizowania wszędzie, nawet w sąsiedztwie zwartych osiedli zabudowy mieszkaniowej – co stanowiłoby zaprzeczenie ustawowej definicji ładu przestrzennego. Te wszystkie argumenty przesądziły o niemożliwości ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji.

Utrzymując w mocy tę decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (decyzja z dnia [...] maja 2010r.) podzieliło stanowisko organu I instancji, podając, że planowana inwestycja ma służyć do produkcji energii elektrycznej, a więc, podobnie jak każda inna produkcja jest nastawiona na główny cel, jakim jest działalność ekonomiczna. Wprowadzenie na dany grunt, poprzez lokalizację elektrowni wiatrowej, funkcji produkcyjnej ograniczy możliwość zabudowy sąsiedniego terenu z uwagi na możliwość negatywnego oddziaływania na środowisko.

W skardze od tej decyzji pełnomocnik skarżącego zarzucił jej naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 1 upzp poprzez jego zastosowanie, art. 61 ust 3 upzp poprzez jego niezastosowanie, art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21.08.1997r. (Dz. U. z 2004r., nr 261, poz. 2603 ze zm. ) o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 2 ust. 13 upzp – poprzez błędną wykładnię, a także naruszenie art. 138 § 2 i 138 § 1 pkt 2 kpa oraz art. 8 i 9 kpa – wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy [...] i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W skardze skarżący podniósł, że wbrew zaleceniom decyzji SKO w [...] z dnia [...].01.2010r. organ I instancji nie zastosował się do wytycznych, wskazujących orzecznictwo sądowo administracyjne w temacie elektrowni wiatrowych, a SKO w utrzymującej decyzję Wójta decyzji nie wyjaśniło dlaczego zmieniło zdanie wyrażone w uzasadnieniu swej pierwszej decyzji. Organ nie ustosunkował się do przywołanych wyroków WSA w Poznaniu. Ponadto, stosując art. 138 § 1 pkt 1 kpa organ naruszył art. 138 § 2 kpa, względnie § 1 pkt 2 tego przepisu ponieważ, jego zdaniem, SKO winno uchylić decyzję Wójta i orzec co do istoty sprawy.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wniosło o oddalenie skargi jako nieuzasadnionej powtarzając argumenty przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Przedmiotem kontroli jest zbadanie, czy organy administracji publicznej w toku rozpoznania sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Czyni to według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy, istniejących w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, gdy jest zgodna z przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Uchylenie jej przez sąd administracyjny następuje w sytuacjach określonych w art. 145 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz.1270 ze zm.).dalej zwane p.p.s.a., tj w przypadku uchybienia przepisom prawa materialnego, jeżeli uchybienie to miało wpływ na wynik sprawy, w przypadku rozstrzygnięcia dotkniętego wadą uzasadniającą wznowienie postępowania, jak również w przypadku wad, jeżeli mogły mieć istotny wpływ za wynik sprawy.

Analiza sprawy w powyższym aspekcie prowadzi do wniosku, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Najistotniejszym przepisem normującym gospodarowanie przestrzenią pozbawioną miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uzależniający wydanie pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy od spełnienia łącznie wymienionych w nim przesłanek, w tym dostępu do drogi publicznej i zasady dobrego sąsiedztwa (art. 1 pkt 1 i 2). Wyjątkiem od stosowania tych zasad jest, w świetle art. 61 ust. 3 upzp, inwestycja polegająca na realizacji urządzeń infrastruktury technicznej. Z uwagi na specyfikę tych inwestycji nie może być mowy o dostosowaniu cech zabudowy powstającej do cech zabudowy istniejącej. W orzecznictwie sądowym przyjęto, a skład sądu orzekający w niniejszej sprawie stanowisko to podziela, że elektrownie wiatrowe należą do urządzeń wymienionych w art. 61 ust. 3 upzp. Skoro w myśl tego przepisu, ustępu 1 pkt 1 i 2 artykułu nie stosuje się do urządzeń infrastruktury technicznej, to tym samym wydanie decyzji dla projektowanej inwestycji nie było uzależnione od spełnienia warunku tzw. dobrego sąsiedztwa oraz dostępu do drogi publicznej.

Elektrownie wiatrowe są przedsięwzięciem wymienionym w § 3 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2004r. w sprawie określania rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzania raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. z 2004r., nr 257, poz. 2573 ze zm.- dalej rozporządzenie RM).

W świetle tych przepisów Wójt winien zwrócić się do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego i Starosty o wydanie opinii co do obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, a gdyby była taka potrzeba – co do zakresu raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Jak wynika z wniosku skarżącego o ustalenie warunków zabudowy wysokość wieży wiatraków przekraczałaby 30 metrów wysokości co zobowiązywało organ do sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Organ I instancji nie wypowiedział się w formie postanowienia co do obowiązku sporządzenia takiego raportu.

Jak już była o tym mowa, w orzecznictwie sądowym utrwalony jest pogląd, że inwestycje w postaci elektrowni wiatrowych są urządzeniami infrastruktury technicznej ( por. wyroki WSA w Poznaniu II SA/Po 1003/08 z dnia 6.05.2009r., II SA/Po 1000/08 z dnia 27.05.2009r., WSA w Bydgoszczy II SA/Bd 533/09 z dnia 14.10.2009r., WSA w Szczecinie I SA/Sz 726/09 z dnia 28.01.2010r. – dostępne w bazie internetowej system informacji prawnej LEX omega) – w rozumieniu art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis ten warunkuje wydanie decyzji o warunkach zabudowy od spełnienia przesłanek w nim zawartych. Od spełnienia tych przesłanek zależy wydanie decyzji pozytywnej lub negatywnej dla inwestora, natomiast nie jest to decyzja uznaniowa organu.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami organ winien ustalić, czy w świetle w/w ustawy skarżący powinien uzupełnić wniosek o ustalenie warunków zabudowy. Zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy wniosek o ustalenie warunków zabudowy powinien zawierać określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionym na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmującej teren, którego wniosek dotyczy i obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać w skal 1: 1000 lub 1:1500. Inwestor winien zakreślić na załączniku graficznym do wniosku granice terenu, na którym planuje realizować przedsięwzięcie czyli wskazanie położenia inwestycji w terenie. Na takim załączniku winien być również zaznaczony obszar szeroko rozumianego oddziaływania inwestycji na środowisko przyrodnicze jak i na nieruchomości sąsiednie. Wniosek skarżącego jest bardzo ogólnikowy i nie zawiera elementów, o których mowa w ostatnio powołanym przepisie.

Brak konsekwencji w decyzjach SKO w [...], podjętych w niniejszej sprawie powoduje, że narusza to przepisy art. 8 i 9 kpa a postępowanie organów naruszyło także wskazane wyżej przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003r. Sprawia to, iż decyzje te, zarówno I jak i II instancji nie mogą zostać zaakceptowane.

Należy nadmienić, że w dniu 25 września 2010r. weszła w życie ustawa z dnia 6 sierpnia 2010r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z dnia 25.08.2010r.), która w art. 2 wprowadziła zmiany w upup. Zgodnie z tym artykułem w art. 10 po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu "Jeżeli na obszarze gminy przewiduje się wyznaczenie obszarów, na których rozmieszczone będą urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW, a także ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie i użytkowaniu terenu; w studium ustala się ich rozmieszczenie". Przepis ten w art. 15 ust. 3 upzp po pkt 3 dodał pkt 3a – "granice terenów pod budowę urządzeń, o których mowa w art. 10 ust. 2a, oraz granice ich stref ochronnych związanych z ograniczeniami w zabudowie, zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu oraz występowaniem znaczącego oddziaływania tych urządzeń na środowisko", przy czym chodzi o obowiązkowe określenie tych granic z planie miejscowym. Powoduje to konieczność weryfikacji miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ winien mieć na uwadze wyżej podane argumenty i wywody, a decyzja merytoryczna winna być wydana po spełnieniu, także przez skarżącego, wszelkich niezbędnych warunków determinujących wydanie merytorycznej decyzji w sprawie warunków zabudowy dla planowanej przez skarżącego inwestycji..

Z tych względów Sąd orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1a p.p.s.a. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.