drukuj    zapisz    Powrót do listy

6560 6110 Podatek od towarów i usług, Interpretacje podatkowe Podatek od towarów i usług, Minister Finansów, Oddalono skargę, I SA/Po 398/15 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2015-08-27, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Po 398/15 - Wyrok WSA w Poznaniu

Data orzeczenia
2015-08-27 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-02-13
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Sędziowie
Karol Pawlicki
Katarzyna Nikodem
Waldemar Inerowicz /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6560
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne
Interpretacje podatkowe
Podatek od towarów i usług
Skarżony organ
Minister Finansów
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2011 nr 177 poz 1054 art. 86a ust. 1 pkt 1 lit. a, art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a, art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c
Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - tekst jednolity
Dz.U. 2012 poz 270 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

|Sygn. akt I SA/Po 398/15 | | WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 sierpnia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Inerowicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Nikodem Sędzia WSA Karol Pawlicki Protokolant: ref. staż. Karolina Samolczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi A sp. z o.o. w [...] na interpretację indywidualną Ministra Finansów działającego przez organ upoważniony Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie

Wnioskiem złożonym w dniu [...], uzupełnionym pismem z dnia [...], X. Sp. z o.o. z siedzibą w X. wystąpiła do Dyrektora Izby Skarbowej w P. - upoważnionego przez Ministra Finansów o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o pełną kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących rat leasingowych.

Przedstawiając opis zdarzenia przyszłego Spółka wskazała, że w dniu [...] października 2013 r. objęła w leasing samochód osobowy marki [...]. Dotychczas samochód wykorzystywany był wyłącznie przez prezesa zarządu Spółki w celach związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą (podróże służbowe). Zaznaczono, że prowadzona jest ewidencja przebiegu pojazdu.

Spółka oświadczyła, że planuje zawrzeć z prezesem zarządu umowę na podstawie której ww. pojazd będzie mógł być przez prezesa wykorzystany na zasadzie odpłatnego najmu, również dla celów innych niż związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę. Wskazano, że prowadzona będzie ewidencja przebiegu pojazdu, w której zaznaczone będą przejazdy związane z działalnością prowadzoną przez Spółkę oraz przejazdy, które takiego charakteru nie będą miały (np. przejazdy w celach prywatnych prezesa zarządu). Za przejazdy niezwiązane z działalnością gospodarczą Spółki naliczany będzie czynsz najmu. Czynsz ten płatny będzie miesięcznie z dołu, a jego wysokość uzależniona będzie od ilości przejechanych kilometrów na cele niezwiązane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Strony w umowie ustalą stawkę czynszu za przejechany kilometr. Czynsz obliczany będzie ostatniego dnia miesiąca na podstawie prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu poprzez przemnożenie przyjętej przez strony stawki czynszu za przejechany kilometr i łącznej wielkości przejazdów (ilości przejechanych kilometrów) w celach niezwiązanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Na tak wyliczoną wysokość czynszu wystawiana będzie na koniec miesiąca przez Spółkę faktura VAT, do której doliczany będzie podatek VAT w wysokości 23%.

W uzupełnieniu wniosku Spółka podała, że jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Stwierdziła, że istnieją obiektywne przeszkody uniemożliwiające wykorzystanie pojazdu dla celów niezwiązanych z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, gdyż każdy przejechany kilometr będzie traktowany albo jako wykonywanie obowiązków służbowych związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością, albo jako najem samochodu przez prezesa od Spółki. Wnioskodawczyni wskazała, że nie ustaliła zasad korzystania z samochodu na cele niezwiązane z działalnością prowadzoną przez Spółkę oraz że nie istnieje nadzór nad używaniem samochodu w trakcie wykonywania obowiązków - nadzór taki prowadzony będzie natomiast na podstawie sporządzonej przez korzystającego ewidencji podróży. Jednocześnie Spółka podniosła, że dołoży należytej staranności aby nadzorować brak możliwości użycia samochodu do celów innych niż związane z jej działalnością gospodarczą. Podała także, że prowadzi ewidencję przebiegu samochodu, o której mowa w art. 86a ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm. - w skrócie: "ustawa o PTU"). Ponadto oświadczyła, że złożyła deklarację VAT-26 w stosownym terminie, a wynajem pojazdu nie stanowi elementu jej podstawowej działalności.

Na tle tak przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni zadała organowi podatkowemu następujące pytanie: czy w przypadku wykorzystywania samochodu przez prezesa zarządu, na zasadzie odpłatnej umowy najmu, na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą Spółki, Spółka będzie mogła dokonać obniżenia kwoty należnego podatku VAT o pełną kwotę podatku naliczonego w fakturach obejmujących raty leasingowe wystawiane przez leasingodawcę w związku z leasingiem samochodu osobowego [...]?

Zdaniem Spółki, odpowiedź na powyższe pytanie powinna być twierdząca. Prezentując własne stanowisko w sprawie Wnioskodawczyni stwierdziła, że w sytuacji gdy zawrze z użytkownikiem auta umowę najmu, na warunkach opisanych we wniosku, to samochód przez cały czas będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki. Wskazała bowiem, że pojazd będzie częściowo wykorzystywany na podróże służbowe związane z jej działalnością gospodarczą, a w pozostałym czasie będzie przedmiotem umowy najmu zawartej z prezesem zarządu. Zaznaczyła, że zarówno podróże służbowe, jak i wykorzystywanie samochodu, jako przedmiotu odpłatnego najmu, są czynnościami związanymi z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Zwróciła również uwagę, że przez cały czas będzie prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu.

W interpretacji indywidualnej z dnia [...], nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej w P. - działając w imieniu Ministra Finansów - uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Argumentując swoje stanowisko organ powołał się m.in. na przepisy art. 86a ustawy o PTU oraz art. 8 i art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312 - w skrócie: "ustawa nowelizująca").

W motywach interpretacji organ stwierdził, że w przypadku samochodów osobowych wykorzystywanych do działalności, przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu wydatków dotyczących rat leasingowych. Ograniczenie to nie będzie miało zastosowania w przypadku pojazdów samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej. Natomiast dla celów pełnego odliczania VAT - fakt wykorzystywania ich wyłącznie do prowadzonej działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, musi wykluczać ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu. Wskazano przy tym, że w sytuacji gdy samochód osobowy zostaje przeznaczony zarówno na wynajem, jak i do innych celów, to ustalenie zasad używania oraz dodatkowo potwierdzone prowadzoną ewidencją przebiegu pojazdu są warunkami, których spełnienie jest wymagane w celu skorzystania z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących raty leasingowe.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego organ stwierdził, że w przypadku gdy samochód będzie wykorzystywany przez prezesa zarządu Spółki zarówno do czynności opodatkowanych w ramach dotychczasowej działalności gospodarczej Spółki i jednocześnie, w pozostałym czasie, będzie przeznaczony na wynajem dla celów własnych prezesa zarządu Spółki (na zasadach określonych w sporządzonej umowie najmu), a przy tym nie będzie istniał nadzór nad używaniem samochodu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, a wynajem pojazdu nie stanowi elementu podstawowej działalności Spółki, to Wnioskodawczyni nie będzie miała prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o pełną kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących rat leasingowych.

Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, X. Sp. z o.o., reprezentowana przez adwokata, pismem z dnia [...], wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę, w której zażądała uchylenia powyższej interpretacji w całości, a także zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania. Kwestionowanemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie:

- art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o PTU poprzez jego niewłaściwą interpretację w wyniku przyjęcia, że warunkiem zastosowania tego przepisu jest brak istnienia chociażby potencjalnej możliwości wykorzystania samochodu dla celów niezwiązanych z prowadzoną działalności oraz to by wynajem aut stanowił podstawowy element działalności Spółki,

- art. 2 Konstytucji RP poprzez przyjęcie, że istnienie chociażby potencjalnej możliwości nadużycia lub nieprawidłowości pozbawia podatnika możliwości skorzystania z prawa do obniżenia kwoty podatku należności o kwotę podatku naliczonego.

W uzasadnieniu skargi Skarżąca podniosła, że dyspozycja art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o PTU nie wymaga ani sprawowania bezpośredniego nadzoru w trakcie wykorzystania auta (to że nadzór w ogóle będzie sprawowany - poprzez obowiązek sporządzania ewidencji, która następnie będzie weryfikowana - nie jest kwestionowane), jak i nie wymaga by wynajem samochodu stanowił element podstawowej działalności Spółki.

Ponadto Skarżąca uznała za błędne rozumowanie organu, że istnieje możliwość wykorzystania pojazdu przez prezesa zarządu Spółki dla celów prywatnych bez ujęcia tego jako najem. Jej zdaniem, istnienie czysto hipotetycznej możliwości dokonania oszustwa przez prezesa zarządu (tak należałoby bowiem kwalifikować zachowanie polegające na ujęciu przez niego w ewidencji wyjazdu prywatnego jako wyjazdu służbowego) nie może uchylać zastosowania przepisu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit a) ustawy o PTU. Zaznaczyła, że przepis ten mówi o pojazdach wykorzystywanych wyłącznie do działalności, a nie o pojazdach które z powodów obiektywnych tylko w takim celu mogą być wykorzystywane. Strona skarżąca stwierdziła, że idąc tokiem rozumowania organu wykluczyć należałoby w ogóle możliwość obniżania kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego - w każdym przypadku, albowiem zawsze istnieje potencjalna możliwość, że dojdzie do nieprawidłowości lub nadużycia, a kwota podatku naliczonego będzie wynikać np. z dokumentów nierzetelnych lub fikcyjnych.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi. W uzasadnieniu organ ponownie zaznaczył, że w celu dokonania pełnego odliczenia muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tego pojazdu przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, musi wykluczać jego użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu. Podkreślono, że przepisy ustawy o PTU nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo, może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nic faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych. Zdaniem organu, okolicznościami potwierdzającymi obiektywnie brak możliwości użytku prywatnego może być np. nadzór nad używaniem pojazdów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych za pomocą GPS.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem skargi jest wydana przez Ministra Finansów interpretacja indywidualna, w której na tle przedstawionego przez skarżącą stanu faktycznego wyrażono stanowisko, zgodnie z którym w przypadku, gdy opisany we wniosku samochód będzie wykorzystywany przez prezesa zarządu Spółki zarówno do czynności opodatkowanych w ramach dotychczasowej działalności gospodarczej Spółki i jednocześnie, w pozostałym czasie, będzie przeznaczony na wynajem dla celów własnych prezesa zarządu Spółki (na zasadach określonych w sporządzonej umowie najmu), a przy tym nie będzie istniał nadzór nad używaniem samochodu w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, a wynajem pojazdu nie stanowi elementu podstawowej działalności Spółki, to skarżąca nie będzie miała prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o pełną kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących rat leasingowych.

Według przeciwnego poglądu skarżącej, przysługuje jej pełne prawo do odliczenia podatku od towarów i usług, ponieważ dyspozycja art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o PTU nie wymaga ani sprawowania bezpośredniego nadzoru w trakcie wykorzystania auta, jak i nie wymaga by wynajem samochodu stanowił element podstawowej działalności Spółki.

W ocenie Sądu stanowisko Ministra Finansów jest prawidłowe, aczkolwiek nie wszystkie argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji są uzasadnione, w kontekście prawidłowej wykładni powołanych przez organ przepisów ustawy o PTU.

Na wstępie rozważań przypomnieć należy, że w grudniu 2013 roku Polska uzyskała zgodę Rady Unii Europejskiej na wprowadzenie nowych regulacji szczególnych (w ramach środka specjalnego) dotyczących odliczania podatku od wydatków dotyczących samochodów. Stało się to w Decyzji Wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniającej Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 353 z 28 grudnia 2013 r., s. 51, dalej: "Decyzja").

Powyższą decyzję implementowano przepisami ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312). Ograniczenia w odliczaniu podatku od towarów i usług na które pozwala powyższa decyzja – zostały wyrażone w nowej treści art. 86a ustawy o PTU.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o PTU, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r., w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1) wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;

2) należnego z tytułu:

a) świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,

b) dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,

c) wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;

3) należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;

4) wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Na podstawie art. 86a ust. 2 ustawy o PTU do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1) nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;

2) używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;

3) nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Jednak na mocy art. 86a ust. 3 przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1) w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:

a) wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub

b) konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;

2) do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Natomiast art. 86a ust. 4 ustawy o PTU stanowi, że pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1) sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub

2) konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Powołaną wyżej Decyzję należy rozumieć w ten sposób, że upoważnia ona Polskę do ograniczenia do wysokości 50 % prawa do odliczenia VAT od zakupu, nabycia wewnątrzwspólnotowego, przywozu, wynajmu lub leasingu silnikowych pojazdów drogowych, a także VAT naliczanego od wydatków związanych z tymi pojazdami, jeśli pojazd nie jest używany wyłącznie do celów działalności gospodarczej, o ile na podstawie odrębnych przepisów Polska nie jest upoważniona do stosowania ograniczeń dalej idących.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy o PTU ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (por. art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy o PTU.

W judykaturze zasadnie dostrzega się różnicę pomiędzy wydatkami - "które są w całości związane z działalnością gospodarczą podatnika" (art. 1 ust. 3 Decyzji), a wydatkami związanymi z samochodem wykorzystywanym - "wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika" (art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o PTU), ponieważ w tym ostatnim przypadku jest to teoretycznie węższa grupa wydatków (wyrok WSA w Krakowie z dnia 3 lipca 2015 r., I SA/Kr 669/15, dostępny na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z kolei w piśmiennictwie prawniczym trafnie poddaje się w wątpliwość możliwość zdefiniowania przez ustawodawcę jakie pojazdy "są uznawane" za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, albowiem w ten sposób dokonano faktycznego rozszerzenia zakresu zastosowania środka specjalnego. W powołanej Decyzji wskazuje się bowiem na pewną obiektywną okoliczność – "używanie pojazdów samochodowych wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika", co jest cechą obiektywną, podlegającą ocenie na tle konkretnego stanu faktycznego. Istotny jest tu bowiem fakt określonego wykorzystania samochodu, a nie możliwość jego wykorzystywania. W ustawie o PTU natomiast w sposób prewencyjny wyłączono pewne pojazdy z uwagi tylko i wyłącznie na potencjalne ryzyko ich wykorzystania na cele prywatne podatnika, co wykracza poza upoważnienie wynikające z treści decyzji UE i jej preambuły. Zauważyć bowiem należy, że potencjalnie każdy pojazd może być wykorzystywany na cele inne niż związane z działalnością gospodarczą podatnika (por. A. Bartosiewicz, Komentarz do ustawy o podatku od towarów i usług, System Informacji Prawnej LEX, 2015 r.).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał za zasadny zarzut skarżącej, zgodnie z którym możliwość zastosowania art. 86a ust. 1 pkt 1 lit. a) nie może być warunkowana istnieniem chociażby potencjalnej możliwości wykorzystania samochodu dla celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością podatnika. Jak podkreśla się w orzecznictwie, przepisy ustawy o PTU nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w swojej firmie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Wskazać jednak należy, że przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 10 marca 2015 r., I SA/Po 35/15; dostępny na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zasadność powyższego zarzutu nie ma jednak istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem fakt wykorzystywania przedmiotowego pojazdu do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Spółki został przyznany w uzasadnieniu wniosku. Z uzasadnienia tego wynika bowiem, że dotychczasowy sposób wykorzystywania tego pojazdu zmieni się w ten sposób, że pojazd zostanie oddany w odpłatny najem prezesowi Spółki, - "[...] na czas w jakim samochód nie jest wykorzystywany do celów związanych z działalnością gospodarczą spółki...". Dalej Spółka podaje, że – " [...] prowadzona będzie ewidencja przebiegu w/w pojazdu w której zaznaczone będą przejazdy związane z działalnością prowadzoną przez spółkę oraz te przejazdy, które takiego charakteru nie będą miały (np. przejazdy w celach prywatnych prezesa zarządu)...".

Z powyższego wynika zatem, że Spółka dopuszcza użytek prywatny ww. samochodu, uznając jednocześnie, że sam fakt zawarcia umowy najmu z prezesem zarządu Spółki, ma przesądzać o wykorzystywaniu tego pojazdu wyłącznie na cele związane z działalnością gospodarczą Spółki. W ocenie Sądu, skarżąca błędnie opiera ten pogląd na treści art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c) ustawy o PTU, albowiem pomija ona pełną treść tego przepisu, w którym ustawodawca wyraźnie zastrzegł, że oddanie pojazdu w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, nie wymaga prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, jeżeli oddanie w odpłatne używanie pojazdu stanowi przedmiot działalności podatnika.

Zasadnie zatem Minister Finansów uznał, że taki wynajem pojazdu nie stanowi elementu podstawowej działalności gospodarczej Spółki, co w sprawie jest okolicznością bezsporną. W takiej sytuacji nie można zasadnie twierdzić o istnieniu związku między prywatnym użytkiem tego pojazdu przez prezesa zarządu Spółki w ramach zawartej umowy najmu, z działalnością gospodarczą spółki. Możliwość pełnego odliczenia podatku od towarów i usług istniałaby w sytuacji, w której elementem działalności gospodarczej Spółki byłby komercyjny wynajem pojazdów samochodowych osobom trzecim lub pracownikom na zasadach rynkowych (por. wyrok tut. Sądu

z dnia 16 lipca 2015 r., I SA/Po 1203/14, dostępny na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Uznając ostatecznie stanowisko Ministra Finansów za prawidłowe, Sąd nie znalazł uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia przez organ interpretacyjny art. 2 Konstytucji RP, mając też na uwadze lakoniczne uzasadnienie tego zarzutu w uzasadnieniu skargi.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt